Zijn naam bij de eerste elf zien staan, dat was voor Bram van Eijk de afgelopen seizoenen geen vanzelfsprekendheid. Vandaar dat de 21-jarige Schiedammer iedere minuut speeltijd die hij bij Capelle krijgt koestert. “Hier heb ik mijn plezier teruggevonden.”

Op de eerste twee wedstrijden na, toen hij door een enkelblessure geveld was, speelde Van Eijk alles als linksback voor Capelle. “Een verademing”, geeft hij zelf ook toe.

“Achteraf gezien heb ik de juiste keuze gemaakt om voor Capelle te kiezen. Ik heb ook gesproken met Excelsior Maassluis, maar daar had ik het gevoel dat ik meer voor de breedte gehaald zou worden. Het is natuurlijk een stapje hoger, tweede divisie. Bij Capelle voelde het meteen goed aan. Ik wilde niet weer het risico lopen om weinig speelminuten te maken.”

Bij Capelle combineert hij het voetballen met een studie. “Dat heeft bij mij altijd op het tweede plan gestaan. Ik wilde profvoetballer worden.”

Hij doorliep dezelfde weg als zijn leeftijdsgenoten Bart Nieuwkoop, Rick Karsdorp en FC Groningen-spits Osama El Idrissi in de Feyenoord-jeugd, maar op zijn achttiende besloot hij Feyenoord in te ruilen voor FC Utrecht. “Ik kon wel bij Feyenoord blijven maar uit het contract dat mij werd aangeboden bleken twijfels. Ik zou wedstrijden bij Jong Feyenoord gaan spelen en als een soort derdejaars A meetrainen met de onder negentien jaar. FC Utrecht spiegelde me een veel beter plaatje voor. Ik zou in Jong Utrecht komen en een kans in de selectie.”

Van Eijk had echter pech dat hij een week na binnenkomst in Utrecht geblesseerd raakte aan zijn enkel. “Ik was er langere tijd uit en toen ik weer fit was zei de trainer dat hij me niet nodig had en voor andere jongens zou kiezen.”

Toch besloot Van Eijk zijn twee jaar durende contract uit te dienen. “Ik wilde mezelf bewijzen. Uiteindelijk heb ik vorig jaar toch nog achttien wedstrijden gespeeld met Jong Utrecht in de Jupiler League, waarvan acht wedstrijden in de basis. Ik heb meegespeeld bij Cambuur-uit en De Graafschap-uit, dat was een mooie ambiance.”

“Dat mijn contract niet werd verlengd door FC Utrecht, zag ik natuurlijk aankomen. De club nam sowieso afscheid van heel veel jongens. Er is wel geïnformeerd bij mijn zaakwaarnemer door clubs uit het rechterrijtje van de Jupiler League. Ik kon stage lopen bij FC Oss en ben zelf nog op stage geweest bij de Spaanse tweededivisionist Lugo. Dat was drie keer bagger. De accommodatie was niks en in het stadje waren alleen maar oude mensen. Daar zag ik mezelf niet voetballen.”

Zijn dienstverband bij Capelle geeft hem de mogelijkheid ook aan zijn maatschappelijke carrière te denken. “Dat is ideaal. Spelen op een leuk niveau en een studie doen. Ik heb alleen een Mavo-diploma en volg nu in Rotterdam de opleiding voor juridisch administratief medewerker. Dat is mbo4-niveau. Dat gaat me best makkelijk af en daarom wil ik de 21 jaar-toets proberen te doen. Als ik dat haal kan ik naar het hbo.”

Hij weet dat Capelle een moeizaam vorig seizoen achter de  rug heeft. “Maar dit is een heel ander elftal met veel nieuwe spelers. Top7 zou voor dit seizoen heel mooi zijn.”

Als er een rode draad te ontdekken is in de trainerscarrière van Chris van der Weide, dan is het wel dat de nu 57-jarige oefenmeester van Stolwijk alleen werkzaam was bij dorpsclubs. “Ik heb geen idee hoe het is bij clubs in een stad, maar de mentaliteit bij verenigingen in een dorp spreekt me gewoon aan. Voor het geld doe ik het niet. Ik zoek gezelligheid en daar hoort een biertje drinken na de training en de wedstrijd ook bij.”

Vijf jaar Ammerstol, drie jaar Spirit, drie jaar RVC’33 en vier jaar Gouderak. Het mag duidelijk zijn dat Van der Weide geen clubhopper is. “Eén seizoen is leuk, maar daarin bouw je niet iets op. Bij mijn vorige clubs heb ik drie jaar of langer gezeten. Na drie jaar moet je als trainer kritisch naar jezelf kijken. Wil de groep nog door, is er verversing, hoe zijn de resultaten en is de trainingsopkomst nog goed. Dat moet je je eerst gaan afvragen voordat je bijtekent.”

Bij Stolwijk beleefde hij een eerste seizoen ‘boven verwachting’. “Stolwijk was net gedegradeerd, het begin was daardoor moeilijk. In elke periode hebben we echter meer punten gehaald. De laatste periode wonnen we zelfs, waardoor we ons plaatsten voor de nacompetitie.”

Daarin strandde Stolwijk vroegtijdig, maar doordat er een plek openviel kwam er een herkansing in de vorm van een extra beslissingswedstrijd tegen WCR uit Rhoon. “We misten die dag de complete voorhoede”, baalt Van der Weide nog steeds. “We hadden tachtig procent balbezit, maar WCR promoveerde.”

“Of we eraan toe waren om te promoveren? Dat weet je nooit. Het zal zeker lastig zijn geworden, maar ik vind dat als de kans zich voordoet je deze met beide handen moet pakken. Dan ga je ervoor. Zo zit ik in elkaar en de jongens ook.”

Hij roept beslist niet van de daken dat hij met Stolwijk wil promoveren. “De vierde plaats van vorig seizoen was goed en natuurlijk hopen we dit seizoen weer mee te doen bovenin. We hebben de kwaliteiten om tussen plaats één en zes te eindigen.”

Nadeel is wel dat Stolwijk een smalle selectie heeft. De jonge Quint Poot vertrok naar Jodan Boys, Rick Anker en Mark Hoogendoorn zijn gestopt. “Vooral Mark was erg belangrijk voor het team. De selectie is smal, ook omdat heel veel spelers uit het tweede zijn gestopt. Dat is nu een heel jeugdig team, dat het zwaar heeft in de reserve tweede klasse, maar waarvan we hopen dat ze zich dusdanig ontwikkelen dat ze zich toch handhaven.”

Het Stolwijk onder Van der Weide is vooral een elftal dat probeert verzorgd voetbal te spelen. “Hard werken en willen voetballen, dat is wat deze ploeg typeert”, zegt de trainer. “De lange bal wordt zelden gespeeld.”

“De kracht is, denk ik, dat spelers precies weten wat ze aan elkaar hebben. Joost van Niekerk, Peter Baauw en Marco Verkaik zijn ‘echte’ voetballers, sterk aan de bal. Maar ik heb net zo veel waardering voor die jongens die zich schikken in hun rol en perfect weten wat ze wel of niet kunnen. Dat maakt een sterk team.”

En de trainer zelf? “Ik kan gek doen in de groep, maar, als het moet, ook hard zijn.”

VV Schoonhoven

Twaalf man sterk zijn ze, de beheerscommissie van VV Schoonhoven. “Er is iedere dag wel iemand bezig”, vertelt oud-voorzitter Peltenburg, 64 jaar én met pre-pensioen. “Ik ben er zelf twee dagen in de week, maar we hebben er ook eentje die er drie dagen is. Iedereen heeft zijn eigen taken.”

Hun takenpakket is veelomvattend. De beheerscommissie is verantwoordelijk voor het onderhoud van de gebouwen, het groen rond de velden, het dagelijkse onderhoud aan de kunstgrasvelden en het grasveld. “Wij doen echt heel veel. De velden zijn door de gemeente geprivatiseerd. Als club krijgen wij een bijdrage voor het onderhoud. Hoe meer we zelf doen hoe meer geld we overhouden. Het onderhoud van het grasveld laten we door een gespecialiseerd bedrijf doen. Dat komt het gras maaien.  De rest doen we zelf. Pas geleden nog hebben we de netten in de doelen en de ballenvangers daarachter vervangen.”

Peltenburg was van 2002 tot 2014 twaalf jaar lang voorzitter van Schoonhoven. In die periode werd er behoorlijk aan het complex vertimmerd. “We hebben twee kunstgrasvelden gekregen, nieuwe kleedkamers, een speeltuin en een pannaveld. Daarnaast is er een inpandige fietsenstalling gekomen en we hebben de entree verlegd.”

Een jaar na zijn stoppen sloot hij aan bij de beheerscommissie. “Ik was uitgewerkt. Toen bestond de groep nog maar uit een paar mensen, van lieverlee is die uitgebreid. Allemaal gepensioneerden die het leuk vinden om dit te doen. Ik probeer mensen enthousiast te maken als ik weet dat ze gestopt zijn met hun werk.”

“We hebben een team met verschillende specialisten. Dat moet ook, want ons werk is divers. Het gaat van schilderen van de kantine tot het installeren van technische apparaten. Iedereen heeft zijn eigen specialisme.”

Zelf neemt hij het onderhoud van de kunstgrasvelden voor zijn rekening. “Kunstgras moet je borstelen. Dat doe ik dus. We hebben een speciaal karretje, met een driehoekige borstel. Daardoor komen de rubberen korrels omhoog. Daarna gaan we er met de rubbermat overheen.”

Daarnaast is Peltenburg ook de tussenpersoon die namens de beheerscommissie de contacten met het bestuur en de stichting (waar het complex onder valt) onderhoudt. “Wij zijn als groep voor de meeste leden niet zichtbaar. Als kinderen op school zitten en de seniorleden werken, zijn wij op het complex. Elke vrijdagmiddag leggen wij  in de kantine een kaartje en drinken een biertje. Die gezelligheid is erg belangrijk. Eén, twee keer per jaar gaan we uiteten met elkaar. Als club moeten we zuinig op deze mensen zijn.”

© VoetbalJournaal