Na een aantal donkere jaren en drie degradaties op rij, keerde Rood Wit afgelopen zomer door middel van een fraai kampioenschap, terug in de derde klasse. Een promotie die Bryan Hellemons in eerste instantie niet helemaal aan zag komen, maar wel één die zeer welkom was. “Het ging misschien beter dan verwacht.”

En goed ging het, met slechts vijf wedstrijden zonder zege en een totaal van 47 punten. Uit twintig duels. “Het klopte gewoon. We hadden misschien niet de beste spelers, maar wel het beste team.” Want met weinig goals tegen, kun je die conclusie wel trekken. “Over het hele seizoen genomen, zijn we heel constant geweest.” Al moest dat ook, vertelt de 31-jarige Hellemons. “Het was met elf ploegen een kleine competitie, dus je kon maar weinig fouten maken.”

Doel bijgesteld

Fouten, die Rood Wit als kampioen uiteindelijk dus maar weinig maakte. “Aan het begin van het seizoen was ons doel om mee te spelen voor de top vijf, maar nadat we de eerste vier wedstrijden allemaal hadden gewonnen én tegen goede tegenstanders hadden gespeeld, dachten we wel bij onszelf: als we dit volhouden, wie weet wat het dan kan worden?” Toen de voorsprong rond de winterstop was opgelopen tot zeven punten, werd de doelstelling dan ook bijgesteld. “Vanaf dat moment zijn we vol voor het kampioenschap gegaan!” En met succes. Al kwam nummer twee Rimboe, met slechts drie punten minder, nog gevaarlijk dichtbij. “Rimboe won op een gegeven moment alles, daardoor werd het nog behoorlijk spannend en kwam het uiteindelijk aan op de laatste wedstrijd.” Toch hield de ploeg van trainer Rick Hoendervangers uiteindelijk stand en dus komt de vereniging uit Sint Willebrord dit seizoen uit op een niveau hoger, in de derde klasse. “Ik denk dat we nu moeten gaan voor handhaving, zonder nacompetitie.” Een realistische doelstelling, zo schat Hellemons in. “Het is een sterke competitie, waardoor we toch andere wedstrijden zullen gaan spelen. In de vierde klasse waren we negen van de tien keer de betere ploeg, dat zal nu anders zijn. Al zijn we zelf, natuurlijk ook allemaal weer een jaartje verder.” Wat moet er volgens hem vooral beter? “Zuiniger zijn en goed staan. Waarschijnlijk zullen we minder de bal hebben, dan moet de organisatie kloppen.” Afhankelijk van de manier van spelen, legt Hellemons uit. “In eerste instantie willen we gewoon met drie man achterin spelen en volle bak drukzetten. Maar misschien moeten we ook wel een keer wat lager gaan staan?” Over dat laatste, maakt de inwoner van Sint Willebrord zich overigens niet al te veel zorgen. “Dat kan in ons voordeel zijn. Als we tegen voetballende ploegen, gevaarlijk kunnen zijn in de omschakeling.”

Levendige club

In zijn tweede seizoen terug bij de club, waar het voor hem ooit allemaal begon. “Ik heb twee seizoenen bij DOSKO gespeeld, maar Rood Wit blijft altijd kriebelen. Daar heb ik toch bijna mijn hele leven gezeten.” Dus toen zijn vrouw zwanger werd, besloot hij vorig jaar terug te keren op het oude nest. “Het is toch een stuk dichterbij en scheelt een hoop reistijd. En daarnaast, heb ik het hier altijd goed naar mijn zin gehad.” Al had hij dat ook, in Bergen op Zoom, vertelt Hellemons. “Sportief is het niet geworden wat ik ervan had gehoopt. We wilden graag naar de hoofdklasse, dat is niet gelukt. Sterker nog, we zijn twee keer gedegradeerd. Desondanks, heb ik er geen spijt van en kijk ik terug op een mooie tijd. Qua club én mensen.” Eenmaal teruggekeerd bij Rood Wit, moest de verdediger wel even wennen. “Ik kwam terecht in een compleet ander team, met een nieuwe hiërarchie. Er was bijna niemand meer over, van de spelers waar ik daarvoor mee had gespeeld.” En daarnaast. “Was ook de beleving, na drie degradaties op rij, heel anders. In het begin wist ik niet of dat wel bij me zou passen.” Maar als je dan veel gaat winnen én kampioen wordt. “Is dat natuurlijk wel een lekkere binnenkomer!” Hoe ziet hij nu de toekomst van zijn club? “Als we een stabiele derdeklasser kunnen worden, is dat prima.” Hoe anders was dat in ‘zijn tijd’, toen er nog voor promotie naar de Vierde Divisie werd gespeeld. “Toen ik wegging, was ik 28. Destijds kon ik me niet neerleggen bij het feit dat we vierde klasse gingen spelen. Nu kan ik dat wel. Want als je eerlijk bent, zagen we dit natuurlijk wel een beetje aankomen. Als dorpsvereniging, met eigen jongens…” Hellemons maakte op zijn beurt, dan ook alles wel zo’n beetje mee. “Van de mooie jaren in het begin, naar de wat mindere daarna.” Al maakt dat Rood Wit, ook tot die levendige club, lacht hij. “Het is ons kent ons en het leeft altijd. Gezelligheid, hosanna en mopperen. Dat vind ik mooi.” Vertrekken, gaat de centrale verdediger dan ook niet meer doen. En dat is gezien zijn kwaliteiten, maar goed ook. “Ik ben vooral een betrouwbare speler. Niet de meest technische, maar wel iemand met snelheid en een goede inzet!”

Klik op Rood-Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Rood-Wit voor meer informatie over de club.