Een carrière van meer dan veertig jaar in het betaalde voetbal. Trainer bij Helmond Sport, Heracles, RKC, Roda JC, NEC, NAC, ADO Den Haag en TOP Oss. Assistent van Phillip Cocu bij PSV. En nu, na een loopbaan vol hoogtepunten en hectiek, keert Ruud Brood (63) terug naar de club waar het allemaal begon: Unitas uit Gorinchem. “Het is vijftig jaar geleden dat ik hier als pupil rondliep. Dat ik nu terugkeer, voelt als een mooi stuk sentiment. Maar ik kom niet om alleen maar nostalgisch te doen. Ik ga hier mijn mening geven en hopelijk iets neerzetten.”

Brood groeide op in Gorinchem, in een gezin waarin voetbal vanzelfsprekend was. “Mijn broer en ik speelden allebei eerst voor SVW, daarna voor Unitas. Op mijn elfde ging in de jeugd van Feyenoord spelen.”

Nu, iets meer dan vijftig jaar later, staat hij opnieuw op het veld bij Unitas. “Als je over het terrein loopt, voelt het alsof de tijd stil heeft gestaan. Het clubgebouw, de tribune… Alles ziet er nog bijna hetzelfde uit. Alleen de velden zijn nu kunstgras en de kleedkamers worden opgeknapt.”

Maar achter dat sentiment schuilt een duidelijke ambitie. Brood tekende niet alleen als hoofdtrainer van het eerste elftal (zondagtak), maar ook als hoofd jeugdopleiding. “Ik wil meer zijn dan een trainer die het eerste elftal begeleid. Ik wil helpen bouwen aan een clubstructuur waarin jeugd, opleiding en plezier samenkomen. Samen met technisch manager Julian Tan en jeugdvoorzitter Elbert Zweerus proberen we dat te bewerkstelligen.”

Van PSV tot Unitas

De naam Ruud Brood roept in Nederland herinneringen op aan een lange spelers- en trainerscarrière in het profvoetbal. Hij werkte op het hoogste niveau, stond aan de zijlijn bij Europese wedstrijden, maar bleef altijd nuchter. “Of je nou in een vol stadion staat of op een slecht trainingsveld bij een amateurclub, het gaat erom dat je met een groep werkt die je probeert beter te laten voetballen. In de kern doe je hetzelfde.”

Zijn keuze voor Unitas kwam tot stand tijdens het zaalvoetbalgala in de Oosterbliek, rond de feestdagen. “Daar raakte ik in gesprek met Leon Elands, een oud-aanvoerder van Unitas. Van het één kwam het ander. Later sprak ik ook met Digerto Biemans en Ed Ligthert, die samen met Leon het technisch hart vormen. Dat klikte meteen.”

De geboren Gorcumer besloot zijn handen uit de mouwen te steken. “Ik dacht: waarom niet? Ik woon hier, ken de club, en kan er met mijn ervaring iets bijdragen. Dat is voor mij de mooiste motivatie.”

Toch is het wennen voor iemand die jarenlang gewend was aan dagelijkse trainingssessies, analyses, stafvergaderingen en spelers met fulltime-contracten. “De frequentie is totaal anders. Waar ik vroeger zes keer per week op het veld stond, train ik nu twee avonden in de week. Alles is kleiner, maar de betrokkenheid is enorm. En dat is juist de charme van het amateurvoetbal: iedereen doet het vanuit liefde voor de sport.”

Brood merkt dat hij sommige dingen opnieuw moet leren. “Spelers die op vakantie gaan in de voorbereiding of niet kunnen vanwege werk of studie is nieuw voor mij. Maar het hoort erbij. Ik vind het vooral mooi om te zien hoeveel plezier jongens eruit halen.”

Hoofd jeugdopleiding

Naast het trainen van het eerste elftal richt Brood zich als hoofd jeugdopleiding op de toekomst van Unitas. “Ik ben in maart al begonnen met het observeren van jeugdteams. Je ziet zoveel potentie. We hebben nu een technisch manager aangesteld, en mijn doel is om jonge trainers te stimuleren hun cursus te doen. Je kunt alleen groeien als je investeert in de mensen die met de jeugd werken.”

Een belangrijk punt van aandacht is volgens hem de veldkwaliteit. “We hebben nu een kunstgrasveld, maar vorig jaar moesten er 51 trainingen worden afgelast omdat we ook gebruik moeten maken van slechte grasvelden. Ik vind dat we daar kritisch naar moeten kijken. Er komt nu een onafhankelijke partij die de velden gaat keuren, zodat we met in gesprek kunnen gaan met de gemeente over een tweede kunstgrasveld.”

Geen kampioen, geen degradatie

Brood is realistisch over de sportieve ambities van Unitas. “We gaan geen kampioen worden, maar we gaan ook niet degraderen. We hebben een jonge selectie, met een gemiddelde leeftijd van twintig jaar, en veel nieuwe gezichten. Het zou raar zijn om te zeggen dat we meteen bovenin meedoen. Wat ik wél wil, is dat we als team groeien dit seizoen.”

Hij gebruikt zijn ervaring uit het betaalde voetbal om spelers nieuwe inzichten te geven. “Sommige jongens hebben nog niet altijd gehoord wat ik ze vertel over positionering of in mijn ogen tactische beginselen. Ik probeer ze dat mee te geven, stap voor stap.”

Brood is niet de enige nieuwkomer op Molenvliet. Samen met ambitieuze mensen als Wim Klijnoot (trainer van het O23-team), een nieuwe video-analist en stafleden Niels Hendrikx, Ruud Verberk, Patrick van Soest en Joy Stam heeft hij aan een frisse staf. “We hebben een mooie mix: serieuze werklust en genoeg humor. Dat is belangrijk.”

Opvallend is hoe lang Brood van plan is te blijven. “Ik heb voor drie jaar getekend. De bedoeling is dat ik twee seizoenen hoofdtrainer ben, en in het derde jaar mijn opvolger inwerk. Daarna blijf ik betrokken bij het technisch hart. Maar ik heb ook laten vastleggen dat ik weg kan als zich een kans in het betaalde voetbal aandient. Dat is eerlijk naar beide kanten. Mocht dat ooit gebeuren, dan zorg ik dat ik de club goed achterlaat.”

“Of je nu met de jeugd werkt, de zaterdagtak of de zondagploeg: uiteindelijk gaat het om samen iets opbouwen. Een vereniging leeft alleen als mensen zich gehoord voelen. Daarom probeer ik overal mijn gezicht te laten zien wat de jeugd betreft.”

Hij ziet het als zijn missie om de club naar elkaar toe te trekken. “We hebben nieuwe spelers, een vernieuwde staf, en een club die in beweging is. Mijn taak is om dat samen te brengen. Ik geloof dat je pas presteert als je elkaar vertrouwt. Dat geldt voor profvoetbal, maar net zo goed hier in Gorinchem.”

De keuze voor Unitas is voor Brood niet alleen een professionele, maar ook een emotionele. “Er zit zeker sentiment bij. Als ik over het complex loop, zie ik mezelf als jongetje van elf. En mijn broer Cecil speelde hier ook. Dat schept een band. Het voelt alsof de cirkel rond is.”

Toch wil hij niet alleen terugkijken. “Ik ben geen man van alleen herinneringen. Ik wil vooruit. Wat ik mooi zou vinden, is als we hier bij Unitas weer het verenigingsgevoel kunnen versterken. Een club waar je graag komt, waar plezier en prestatie samen kunnen gaan. Als ik daar een bijdrage aan kan leveren, dan is mijn missie geslaagd.”

Klik op GVV Unitas voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GVV Unitas voor meer informatie over de club.