Afsluiten met een kampioenschap en stoppen op je hoogtepunt. Zo zou je het afscheid van Jerrel van der Zeeuw als voetballer gerust kunnen noemen. Want nadat de verdediger afgelopen seizoen met VVGZ 2 net naast de titel greep, was het dit jaar wel raak. “Het is echt een keuze op gevoel.”

Een mooier afscheid, bestaat er voor de 32-jarige Van der Zeeuw dan ook eigenlijk niet. “Zeker na vorig seizoen, toen we net geen kampioen werden, maar wel de beker wonnen.” De doelstelling voor dit jaar, was simpel. “We hebben bij elkaar gezeten met de vraag: wat willen we? Toen was het doel, kampioen worden, makkelijk in te vullen.” Makkelijk werd het, ondanks een voorsprong van acht punten op Oranje Wit, uiteindelijk niet. Des te mooier misschien wel. “Voor het eerst sinds de invoering van de hoofdklasse, hebben we het kampioenschap gepakt. Wat dat betreft gaan we echt de geschiedenisboeken in.”

Topscorer

Maar vanzelf, komt zo’n titel natuurlijk niet. En dus pakten ze er bij VVGZ 2 maar eens een bord bij, in aanloop naar het seizoen, vertelt Van der Zeeuw. “Wat hebben we nodig om kampioen te worden? Meer goals, minder doelpunten tegen, dezelfde trainingsopkomst maar meer intensiteit en de dingen blijven doen, die we al deden.” Met een groep die grotendeels bij elkaar bleef, was dat laatste geen al te grote uitdaging. “En we kregen de eerste seizoenshelft ook zelfs nog de spits van het eerste erbij, Koen Kuipers. Die lag er vanwege een blessure twee jaar uit en kwam zichzelf bij ons optrainen.” Met succes. “We hebben hem met alle plezier opgetraind. Hij werd met twintig doelpunten meteen topscorer!” Het goede gevoel, begon gedurende de competitie dan ook snel te groeien, herinnert Van der Zeeuw. “Als je een aantal keer makkelijk wint, weet je in ieder geval dat je weer bovenin mee gaat doen.” Met een goede serie na de winterstop, werd dat gevoel alleen nog maar versterkt. “We hebben heel het seizoen eerste gestaan. En toen we thuis met 3-2 van concurrent Oranje Wit wonnen, nadat we 0-2 achterstonden, wisten we dat het binnen was. Dat was dé wedstrijd.”

Extra bijzonder

Met uiteindelijk een terecht kampioenschap tot gevolg, zo vindt Van der Zeeuw. “Ik vond ons zeker de beste.” Hoe dat kwam? “Een goede mix van jong en oud. Maar we hadden ook een brede groep.” Sterker nog. “Soms kwamen er jongens van één terug en moest de trainer écht keuzes maken. Dat is een luxe, al levert het natuurlijk ook teleurgestelde jongens op.” Toch merkte je daar tijdens trainingen weinig van, vertelt hij. “Met de trainingsopkomst was niks mis. Dat is toch lekkerder trainen dan met een mannetje of tien.” Misschien vormde dat, uiteindelijk wel de basis voor het succes. “Dit is waarvoor ik ben teruggekomen. Dat je dan kampioen wordt, is heel bijzonder.” Want op uitstapjes naar Smitshoek en drie seizoenen bij Papendrecht na, droeg de inwoner van Zwijndrecht altijd het shirt van VVGZ. “In totaal heb ik negen jaar bij het tweede gespeeld, verdeeld over twee periodes.” Onder leiding van teammanager Joop Bezemer. “Die is al 45 jaar leider, maar was nog nooit kampioen geworden in de hoofdklasse.” Dat maakt het voor Van der Zeeuw, dan ook nog net een beetje extra bijzonder. “Joop geeft zijn hele leven voor het tweede elftal. Dan is dit toch hartstikke mooi?”

Optelsom

Mooi, was ook het feestje, lacht Van der Zeeuw. “We zijn naar Rotterdam geweest. Dat is best laat geworden…” Ondanks alle indrukken, tijdens de kampioenswedstrijd. “Alleen de opkomst al. Jeugdspelers met fakkels, vlaggen en noem maar op. Dat was echt eerste elftal-waardig.” Desondanks, hangt Van der Zeeuw zijn voetbalschoenen na de zomer dus aan de wilgen. “Het was een optelsom van kleine dingetjes. De trainer gaat weg, ik was een beetje klaar met de verplichting om ergens aan vast te zitten én een teamgenoot raakte zwaar geblesseerd. Dat zijn dan dingen waar je naar gaat kijken.” En dus kreeg de routinier zo rond de winterstop, het gevoel dat het wel eens mooi geweest zou kunnen zijn. “Ik vond het wel even prima om vrij te zijn en dan ga je er toch over nadenken. Uiteindelijk heb ik het een tijd lang voor me uitgeschoven, omdat je de ene week wel door wilt en de andere weer niet. Tot een paar weken terug, toen heb ik het voor mezelf besloten.” Hoe kijkt hij terug op zijn jaren in het rood met wit? “Ik ben gewoon gek van het spelletje, dus eigenlijk heb ik overal van genoten. Van de trainingen, alles eromheen en natuurlijk de kleedkamer. Dat was voor mij het belangrijkste onderdeel. Onze ploeg was één groot vriendenteam. Dat maakt het zo leuk.” Van ‘oude lullen’ tot tieners. “Met sommigen had je het over tactiek en anderen hadden nog een tienerbrein.”

Wedstrijdspanning

Stoppen met wat hij het liefste doet, voelt voor Van der Zeeuw dan ook nog wat dubbel. “Op vrijdag doe ik soms nog mee bij de zeven tegen zeven. Ik vind voetbal zó leuk, dat het bijna bijzaak is met wie ik het doe. Al was het met onze groep bij het tweede, wel extra leuk.” Tot hij bij zichzelf begon te twijfelen. “Het is een keuze op gevoel. Doorgaan was voor mij eigenlijk altijd een no-brainer, maar ik had de laatste maanden niet meer dat ultieme plezier als ik ging trainen…” Toch kunnen ze hem komend seizoen altijd bellen. “Ik blijf rustend lid. Fysiek kan ik ook nog altijd mee.” Helemaal zonder de Zwijndrechtse vereniging, kan Van der Zeeuw dan ook eigenlijk niet. “VVGZ is echt mijn club! Ik heb hier vanaf de F’jes altijd gespeeld.” Kortom, de cirkel is rond. “In mijn eerste periode verloren we de bekerfinale. Dat hebben we vorig seizoen goed gemaakt. En nu hebben we ook het kampioenschap binnen.” De centrale verdediger, die ook een paar keer zijn opwachting voor het vlaggenschip van de club mocht maken, gaat straks vooral de zaterdagen missen. “Die wedstrijdspanning en het samen ergens naartoe leven.”

Marathon

Spanning die hij nu hoopt te vinden in het hardlopen. “Daar heb ik mezelf helemaal in gevonden. Ik sta ingeschreven voor de halve marathon van Eindhoven en volgend jaar, hoop ik de hele marathon van Rotterdam te lopen.” Raar, maar waar, lacht Van der Zeeuw. “Ik vond het eerst altijd verschrikkelijk om te doen. Dan kreeg je in de zomer zo’n schema mee om fit te blijven…” Maar nu, bevalt het hem dus uitstekend. “Lekker even je hoofd leegmaken. Er komt toch een bepaald stofje vrij, waar je energie van krijgt. Ondanks dat het natuurlijk heel anders is dan voetballen.” Voetballen, gaat hij voorlopig dan ook even niet doen. Behalve zo nu en dan bij de 35+. “Eerst een jaar zonder, en dan kijken we wel. Of ik ooit trainer wil worden? Dat weet ik nog niet. Voor nu ben ik blij dat ik even van die verplichting af ben!”

Klik op VVGZ voor meer artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.