Home Blog Pagina 2

izilindo Mendes da Silva: stille kracht en tweede aanvoerder bij Meeuwenplaat

Sizilindo Mendes da Silva is bezig aan zijn tweede seizoen bij Meeuwenplaat en heeft in korte tijd een vaste plek veroverd binnen de selectie. De 24-jarige creatieve middenvelder, die vaak als nummer tien speelt, draagt inmiddels de band van tweede aanvoerder. Een rol die past bij zijn rustige karakter én zijn groeiende invloed binnen het team.

Mendes da Silva zette zijn eerste voetbalstappen al op jonge leeftijd, geïnspireerd door zijn moeder die zelf ook voetbalde. Via jeugdopleidingen bij onder meer Rotterdam United, GLZ, Alexandria ’66 en Zwaluwen maakte hij de overstap naar het seniorenvoetbal. Bij Zwaluwen rook hij even aan het eerste elftal, maar trainerswissels, blessures en corona zorgden voor een grillige periode. “Toen voelde ik dat het tijd was voor een nieuwe stap.”

Die stap bracht hem eerst bij sv Poortugaal, waar hij via de Onder 23 uiteindelijk minuten maakte bij het eerste. Een echte doorbraak bleef echter uit. Via trainer Ronald van der Zalm kwam hij vervolgens bij Meeuwenplaat terecht. “Dat voelde meteen goed. Ik heb hier rust gevonden.”

Ondanks zijn introverte karakter heeft Mendes da Silva een duidelijke stem binnen de groep. Als tweede aanvoerder fungeert hij als schakel tussen spelers en staf. Op het veld onderscheidt hij zich met loopvermogen, spelinzicht en scorend vermogen vanuit het middenveld.

Na het kampioensjaar van vorig seizoen verloopt de huidige competitie moeizaam, maar zijn vertrouwen in de groep blijft groot. “De resultaten vallen tegen, maar de onderlinge band is sterker dan vorig jaar. Daar kunnen we op bouwen.”

Klik op de link voor meer artikelen over VV Meeuwenplaat
Klik op de link voor meer informatie over VV Meeuwenplaat

Span droomde van het eerste: ‘Hoopte daar zelf ooit te staan’

0

Na een promotie is het altijd even wennen — dat merkt ook derdeklasser Waspik. Na de succesvolle nacompetitie van vorig seizoen vallen de resultaten dit jaar tot nu toe nét te vaak de verkeerde kant op. Toch blijft Jent Span positief. “Als we zo blijven voetballen, komen de punten vanzelf.”

Die punten laten voorlopig nog op zich wachten, erkent Span (20). “In een aantal wedstrijden hadden we echt meer kunnen halen.” Dat lukte niet, vaak door details. “We krijgen regelmatig laat een tegengoal. Dat is ook gewoon pech.” Volgens hem is er maar één oplossing: blijven werken. “Keihard blijven gaan, ook om het vertrouwen vast te houden. We weten inmiddels dat we dit niveau aankunnen.”

Wennen aan een hoger niveau

Het verschil tussen de vierde en derde klasse bleek groter dan verwacht. “Dat hebben we misschien een beetje onderschat,” zegt Span. “Tegenstanders zijn technisch sterker. Vorig seizoen konden we veel ploegen na zeventig minuten kapot spelen. Nu moet je negentig minuten vol gas geven. Eén moment van verslapping en je wordt meteen afgestraft.”

De doelstelling is helder. “Handhaving staat voorop. Als dat lukt, kunnen we kijken of we richting het linkerrijtje kunnen.” Aan het niveau twijfelt hij niet. “We horen thuis in de derde klasse. Dat moeten we alleen nog bewijzen.”

Een promotie om nooit te vergeten

De promotie van vorig seizoen voelt nog altijd bijzonder. “Dat was echt een fantastisch jaar,” zegt Span, die toen zijn eerste seizoen bij de selectie draaide. “Als je dan meteen promoveert, is dat heel speciaal.” Lang deed Waspik mee om het kampioenschap, maar het werd uiteindelijk een tweede plek. “Achteraf was die promotiewedstrijd via de nacompetitie misschien nog mooier. Dat was de vetste wedstrijd die ik ooit heb gespeeld.”

Met bussen vol supporters langs de lijn werd het een dag om nooit te vergeten. “Iedereen die je kende was er. Zoiets maak je niet vaak mee.” Na een korte dip zette de ploeg snel de knop om. “We wisten dat promotie erin zat. Daar hebben we ons volledig op gefocust.”

Van jeugd naar mannenvoetbal

Voor Span zelf was het ook een jaar van aanpassen. “Ik kon op mijn zeventiende al naar het tweede, maar ben bewust bij de jeugd gebleven.” Een seizoen later maakte hij de stap naar het eerste. “Zonder verwachtingen. Gewoon alles geven.” Dat hij mocht blijven, voelde als een beloning.

De overgang naar het seniorenvoetbal was duidelijk merkbaar. “Je gaat van spelen tegen leeftijdsgenoten naar duels met gasten van in de dertig. Alles gaat sneller, harder.” Ook op training. “Als je daar niet vol gaat, val je meteen door de mand.”

Zijn rol binnen het team wisselde regelmatig. Van centrale verdediger tot rechtsback, linksbuiten en uiteindelijk weer middenveld. “Ik ben rustig aan de bal en vind het leuk om de opbouw te verzorgen.” Het liefst speelt hij op zes, al is dat niet altijd mogelijk. “Aan de zijkant heb je vaak net iets meer tijd.”

Een echte clubjongen

Wat zijn positie ook is, één ding staat vast: Span wil bij Waspik spelen. “Ik ben hier lid sinds ik geboren ben,” zegt hij lachend. “Mijn ouders hebben hier ook gevoetbald. Ik ben ermee opgegroeid.” Als kind keek hij langs de lijn naar het eerste elftal. “Dan hoopte je daar ooit zelf te staan. Dat dat nu werkelijkheid is geworden, blijft bijzonder.”

En met dat gevoel én vertrouwen blijft Span strijden voor lijfsbehoud. “Als we blijven doen wat we nu doen, gaat het onze kant op vallen.”

Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van Waspik

Poortugaal droomt voorzichtig verder: ‘Het is nog een lange weg, maar we gaan er vol voor’

Bij SV Poortugaal blijft het vizier strak op de vierde divisie gericht. De ploeg van trainer Oscar Biesheuvel staat momenteel bovenaan, heeft de eerste periodetitel al op zak en draait een seizoen waar de achterban stilletjes van begint te dromen. Toch blijft één iemand opvallend nuchter: middenvelder Jesse Vermaat, die in zijn eerste seizoen meteen een vaste waarde én publiekslieveling is geworden. Hij praat uitvoerig over het kampioenschap, de concurrentie en het gevoel binnen de ploeg.

‘Nog veel te vroeg om over een titel te praten’

Wie Vermaat ook maar probeert te verleiden tot grote uitspraken, vist achter het net. Poortugaal staat er uitstekend voor, maar de 23-jarige nummer tien wil vooral niet te vroeg juichen. „Het is nog een lange weg te gaan,” begint hij. „Ik ga niet zeggen: we worden kampioen, want dat is veel te ver weg. Maar we gaan natuurlijk wel met het team ons uiterste best doen om te kijken of we aan het einde van het seizoen met die prijs staan.”

Dat de ploeg de eerste periode binnensleepte – in de knetterende derby tegen Smitshoek – zorgde voor euforie, maar geen gemakzucht. „We weten dat we sowieso nacompetitie spelen, dat is fijn. Maar je kunt dan denken: we zitten toch goed. Of je denkt: juist nu moeten we doorzetten. Iedereen binnen de ploeg kiest voor dat tweede. De focus ligt op het kampioenschap.”

Stabiliteit, beleid en teamspirit

Wat opvalt in alles wat Vermaat vertelt: het gevoel binnen de selectie. Poortugaal heeft geen sterrenensemble maar een hecht elftal dat al langer samenspeelt, aangevuld met gericht gehaalde versterkingen. „Ik vind echt dat we een team zijn,” legt hij uit. „Er zijn genoeg ploegen waarbij je merkt dat het nog niet staat, maar bij ons is het anders. De club doet het goed, spelers blijven, en alleen op specifieke posities wordt er gericht iets bijgehaald. Je merkt dat jongens onderling goed zijn met elkaar, buiten het veld ook. Dat zie je terug in hoe we spelen.”

De sfeer is minstens zo belangrijk als het spel zelf. „Op trainingen is het serieus, maar ook gezellig. We zien elkaar niet alleen op zaterdag, maar ook door de week, of in de stad. Er is veel contact. Dat maakt zo’n groep sterk.”

Resultaten helpen – maar ook tegenslag wordt snel verwerkt

Het draait, de punten worden gepakt en Poortugaal staat bovenaan. Dat helpt. Maar volgens Vermaat schuilt de ware kracht in hoe de ploeg omgaat met mindere momenten.
„We hebben dit seizoen ook wedstrijden gehad waarin we punten lieten liggen. Dan zie je soms even de andere kant van het team. Maar iedereen schakelt snel door. We kijken wat beter moet en daarna direct weer vooruit. Dat vind ik een sterke eigenschap van deze ploeg.”

De middenvelder kwam afgelopen zomer over van SCO, werd in recordtempo basisspeler en verlengde al voor volgend seizoen. Niet gek, gezien het perspectief dat Poortugaal biedt. „Het plan van de club, de spelers die blijven, de jongens die ze willen halen… dat geeft mij echt vertrouwen richting de toekomst.”

Spannende strijd bovenin: ‘Smitshoek gaat lang meedoen’

Met concurrenten als XerxesDZB, Jodan Boys en HBS is het bovenin ongekend spannend. De vraag wie de grootste uitdager wordt, vindt Vermaat lastig te beantwoorden.
„We hebben Jodan Boys nog niet gehad. Die begonnen minder maar staan nu alweer derde, dus daar kan ik nog weinig over zeggen. Maar ik vind zelf dat Smitshoek tot het einde wel bovenin mee blijft doen.”

Het belooft dus een lange, zware strijd te worden in de vierde divisie. Maar Poortugaal heeft de koppositie, de periode én het geloof in elkaar.

Vermaat zelf? Die geniet, maar bewaart de rust. „Ik ben blij dat ik bij dit team hoor en dat ik betrokken mag zijn bij het verhaal richting een mogelijk kampioenschap. Maar eerst gewoon elke week onze punten pakken. Daarna zien we wel waar we staan.”

Klik op Poortugaal voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Poortugaal voor meer informatie over de club.

Timo Versteeg blijft trouw aan ‘zijn’ Rijsoord

Hij is pas 21 jaar, maar speelt al jarenlang in het eerste elftal van Rijsoord. Timo Versteeg ademt de club. Als geboren en getogen Rijsoordenaar maakte hij de hoogte- én dieptepunten van dichtbij mee, maar één ding veranderde nooit: zijn liefde voor de vereniging. “Ik ben hier opgegroeid, dit is mijn tweede thuis.”

Van jongs af aan bij de club

Timo hoeft niet lang na te denken als hij wordt gevraagd naar zijn eerste stappen bij Rijsoord. “Ik ben geboren in Zwijndrecht, maar woon al mijn hele leven in Rijsoord. Zodra ik geboren werd, stond ik eigenlijk al langs de lijn. Mijn broer voetbalde hier, dus ik liep als klein jongetje al op het sportpark rond,” vertelt hij met een glimlach. “Op mijn vijfde of zesde ben ik zelf gaan voetballen. Sindsdien ben ik nooit meer weggegaan. Door hard te werken en altijd te blijven geloven in mezelf, speel ik nu al een paar seizoenen in de selectie. Daar ben ik best trots op.”

Een jongen van de club

Versteeg is het toonbeeld van een echte clubjongen. “Ja, ik ben echt een jongen van de club,” zegt hij stellig. “Ik ben hier begonnen, ik geef training bij de jeugd en ik doe mijn best om iets terug te geven. Het is mooi om jonge gasten die ik training geef, later bij het eerste te zien aansluiten. Dan besef je pas echt hoe sterk de band binnen de club is.”

Over zijn speelstijl hoeft Timo niet lang na te denken. “Ik ben een scherpe verdediger, een beetje van de oude stempel. Denk aan iemand als Jaap Stam: hard in de duels, veel inzet, veel positiviteit. Ik hou van eerlijk en fel voetbal. Alles geven voor het team, dat vind ik het belangrijkste.”

Jong team met toekomst

Het huidige eerste elftal van Rijsoord bestaat uit veel jonge spelers, iets waar Timo juist kracht in ziet. “We hebben een jong team, met weinig ervaring, maar wel heel veel potentie. De club heeft bewust gekozen om de komende jaren meer jongens uit de eigen jeugd in het eerste te laten doorstromen. Dat is een toekomstplan waar ik helemaal achter sta,” vertelt hij enthousiast. “Een paar jaar geleden speelden we nog hoofdklasse, nu zitten we in de derde klasse. Natuurlijk is dat sportief gezien een stap terug, maar ik vind het juist mooi dat we bouwen aan iets nieuws. Je ziet nu weer meer bekende gezichten op het veld. Dat is goed voor het team én voor de binding met het publiek.”

Blijven ondanks tegenslagen

De laatste jaren kende Rijsoord een aantal degradaties, maar Versteeg bleef de club trouw. “Tuurlijk is dat frustrerend. Je hebt echt wel momenten dat je denkt: het is weer hetzelfde verhaal, het lukt weer niet. Maar dan komt toch dat gevoel van loyaliteit naar boven. Je bent een kind van de club en je wil blijven vechten voor de kleuren die je altijd hebt gedragen,” zegt hij. “Voetballen doe je met je hart. En als de technische commissie een goed plan heeft voor de toekomst, dan wil ik daar graag mijn steentje aan bijdragen. Ik heb vertrouwen in wat er komt, ook al kost het tijd.”

Rijsoord als familie

Het dorpsgevoel binnen Rijsoord is iets waar Timo veel waarde aan hecht. “Rijsoord is echt een dorpsclub. Gezelligheid, saamhorigheid, iedereen kent elkaar. In de kantine is het altijd leuk, er hangt een positieve sfeer. En wat ik mooi vind: het maakt niet uit waar je vandaan komt. Iedereen wordt hier hetzelfde behandeld, of je nou uit Rotterdam-Zuid komt of gewoon uit het dorp. We zijn één familie en we doen het met z’n allen.”

Vrijwilligers spelen daarbij een sleutelrol, benadrukt hij. “Zonder vrijwilligers geen club. Wij hebben het geluk dat er bij Rijsoord nog heel veel mensen zijn die zich met hart en ziel inzetten. Van trainers tot kantinemedewerkers – iedereen draagt zijn steentje bij. In de afgelopen tijd zijn er helaas wat clubiconen weggevallen, maar je ziet dat er meteen nieuwe mensen opstaan om het over te nemen. Dat zegt alles over de mentaliteit hier.”

Trots en dankbaar

Na al die jaren is Timo nog steeds trots dat hij het blauw-wit van Rijsoord mag dragen. “Ik heb er hard voor gewerkt om hier te komen en ik geniet er nog elke week van. Dit is mijn club, mijn vrienden, mijn familie. Daar doe je het voor,” zegt hij.
Tot slot wil hij graag nog één ding kwijt: “Een dikke pluim voor alle vrijwilligers. Zij zorgen ervoor dat de club blijft draaien en dat wij kunnen doen wat we het liefste doen: voetballen voor Rijsoord.”

Klik op VV Rijsoord voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rijsoord voor meer informatie over de club.

Slikkerveer groeit door: “We moesten wel uitbreiden, anders pasten we niet meer op ons eigen complex”

Voetbalvereniging Slikkerveer is de afgelopen jaren flink gegroeid en dat is te zien op het sportpark aan de Anjerstraat. De club heeft de afgelopen maanden fors geïnvesteerd in het complex: zes nieuwe kleedkamers, een vernieuwde kantine, nieuwe meubels, een verse overkapping en hopelijk binnenkort ook een derde kunstgrasveld. Voorzitter Fred Vlasblom vertelt met gepaste trots over de metamorfose bij de Ridderkerkse vereniging.

“De groei van onze club maakte het gewoon noodzakelijk,” begint Vlasblom. “We zagen al een paar jaar dat het aantal leden bleef toenemen. Dat is natuurlijk fantastisch, maar op een gegeven moment liepen we tegen onze grenzen aan. Je kunt niet blijven schuiven met kleedkamers en velden. Als je iedereen de ruimte wilt geven om te trainen, om te douchen en gewoon lekker te voetballen, dan moet je investeren.”

Bouw met de club

De bouw van de zes nieuwe kleedkamers is volgens Vlasblom het paradepaardje van de vernieuwing. “We hebben dit grotendeels zelf van de grond gekregen,” legt hij uit. “Met obligaties die we destijds hebben uitgegeven, wat eigen vermogen en vooral een geweldige bouwploeg van vrijwilligers. Zoeteman Bouw heeft de basis neergezet, en onze eigen mensen hebben het daarna afgebouwd. Daar mogen we als vereniging echt trots op zijn.”

De plannen zijn niet nieuw. “Dit traject is eigenlijk begonnen toen Rinus Hitzert nog voorzitter was,” vertelt Vlasblom. “Hij zag samen met het toenmalige bestuur al aankomen dat we uit onze jas aan het groeien waren. Dankzij die vooruitziende blik zijn we nu zover gekomen.”

Kunstgras op komst

De volgende stap is het derde kunstgrasveld, al is dat nog even spannend. “Dat ligt nu bij de gemeenteraad van Ridderkerk,” zegt Vlasblom. “We hopen deze maand groen licht te krijgen. We hebben alle partijen in onze bestuurskamer uitgenodigd om te laten zien wat Slikkerveer betekent voor de gemeenschap: hoeveel jeugd hier voetbalt, hoeveel vrijwilligers zich inzetten. We hebben laten zien dat we het nodig hebben – en dat we het verdienen.”

Met een glimlach voegt hij toe: “Iedereen reageerde positief. Alleen de SGP was wat terughoudend, maar zelfs met die meneer hebben we een goed gesprek gehad. We hebben uitgelegd dat we nu op zaterdag spelen in plaats van zondag. Dat vond hij mooi om te horen.”

Vernieuwde kantine en warm clubgevoel

Niet alleen de kleedkamers en velden krijgen aandacht: ook de kantine is flink aangepakt. “De buitenkant was verouderd,” vertelt Vlasblom. “Het hout begon te rotten, dus dat hebben we helemaal vernieuwd. We hebben een nieuwe overkapping geplaatst, de kantine binnen opnieuw ingericht met nieuwe meubels — alles is fris en modern. Het geeft de club weer een professionele uitstraling.”

Toch benadrukt hij dat Slikkerveer meer is dan bakstenen en gras. “We hadden afgelopen week onze ‘Warm Gevoel-avond’,” zegt hij trots. “Daar verwelkomden we zeventig nieuwe leden met hun ouders. We gaven ze allemaal een goodiebag, een bal en een boekje waarin ze hun eerste goal kunnen noteren. We willen dat iedereen dat Slikkerveer-gevoel krijgt. Dat is wat onze club sterk maakt.”

Vrijwilligers en verbondenheid

Met groei komt ook een uitdaging: het vinden van vrijwilligers. “Dat is onze volgende grote stap,” legt Vlasblom uit. “We willen ouders en leden nog meer betrekken bij het clubleven. Zonder vrijwilligers geen club, zo simpel is het. En als je ziet hoe mooi ons complex nu wordt, dan is dat ook een uithangbord. Mensen willen graag iets bijdragen aan iets waar ze trots op kunnen zijn.”

Vrienden van Slikkerveer

De voorzitter prijst ook de steun van de Stichting Vrienden van Slikkerveer, die met donaties veel mogelijk maakt. “Dat is ooit begonnen met vijftig vrienden, inmiddels zijn het er al zestig,” vertelt hij. “Zij helpen ons elk jaar weer om nieuwe dingen te realiseren. Dat is goud waard.”

Ondanks de verbouwingen blijft Vlasblom ook naar het sportieve kijken. “We zijn derdeklasser en de start was wat stroef, maar we hebben nu twee wedstrijden op rij gewonnen. De sfeer is goed, de groep is leuk en het fundament van de club is sterker dan ooit. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst.”

Klik op SV Slikkerveer voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Slikkerveer voor meer informatie over de club.

WSC moet wennen in de tweede klasse: ‘Een stapje beter’

Een mooi jaar, bekroond met promotie naar de tweede klasse. En een tripje naar Ibiza. Kortom, bij WSC zaten ze er afgelopen seizoen lekker in. En dus hoopt Jop Daems dat ze in Waalwijk die lijn, ook op een niveau hoger, door kunnen trekken. “Het is voorlopig nog wel even wennen.”

Want na een jaar waarin bijna alles werd gewonnen, WSC eindigde na 26 wedstrijden met 58 punten op een tweede plaats, is de start voorlopig stroef. In de tweede klasse dus. “Het gaat nog niet zo super…” Hoe dat komt? De 21-jarige Daems heeft er wel een antwoord op. “Twee oudere jongens bij ons zijn gestopt, dat is een flink verschil. En we maken de kansen niet af. Net als twee jaar geleden.” Ook toen speelde de ploeg uit Waalwijk namelijk in de tweede klasse, maar degradeerde het. “Tegenstanders zijn sneller én meer fysiek. Iedereen is net een stapje beter.”

Stand verplicht

In vergelijking met de derde klasse dus. Het niveau waarop WSC afgelopen seizoen met succes uitkwam. “Dat is zeker een mooi jaar geweest! Het is jammer dat we het niet kunnen herbeleven.” En niet voor niks, lacht Daems. “Als kers op de taart, gingen we ook nog een weekendje naar Ibiza.” Want, zo vertelt hij. “Een vader van iemand uit ons team, had dat aan het begin van het seizoen op een bierviltje geschreven. Voor als we zouden promoveren.” Zo geschiedde.

Al kostte het de nodige moeite, is de inwoner van Waalwijk eerlijk. “Ons doel was kampioen worden. Met ons team, waren we dat ook eigenlijk wel aan onze stand verplicht.” Toch lukte dat uiteindelijk dus niet. “We waren in principe de beste, maar hebben het zelf weggeven. Onder meer met domme fouten.” Met één punt minder dan kampioen SVW, waren de druiven dan ook zuur. Zou je zeggen. “Tuurlijk was dat jammer, maar iedereen heeft toen heel snel de knop omgezet. Omdat we zeker wisten dat we die nacompetitie gingen winnen. En achteraf, was dat misschien nog wel leuker dan kampioen worden…”

Zak geld

Zaak om dat goede gevoel, na de moeizame start van dit seizoen, snel weer terug te vinden. “Van de tegenstanders die we tot nu toe hebben gehad, hadden we eigenlijk niet hoeven te verliezen. Dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Maar dat heb ik eigenlijk altijd wel.” Waar zetten ze bij WSC op in? “Ons doel is middenmoot. En ik denk zeker dat dat kan!” Maar vanzelf, zal dat niet gaan, weet ook Daems. “We moeten onze kansen afmaken en zorgen dat we de doelpunten niet te makkelijk tegenkrijgen. Want voor je het weet, ligt die bal zo aan de andere kant in het net.”

Iets wat hij als centrale verdediger, moet zien te voorkomen. “Ik ben absoluut niet snel en moet het vooral van mijn passing, overzicht en duelkracht hebben.” Kwaliteiten, waar ze op Sportpark Eikendonk al heel wat jaar van kunnen genieten. “Vanaf mijn vierde voetbal ik bij WSC. Dicht bij huis en alles klopt.” Onder meer door zijn vrienden. “En het is de hoogst spelende club in de regio.”

Vertrekken, zal Daems derhalve niet zo snel doen. “Alleen voor een flinke zak geld zou ik misschien weggaan, haha! WSC is gewoon mijn club en al mijn vrienden voetballen hier.” Kortom. “Ik voetbal puur voor mijn plezier. Vroeger dacht ik nog dat het leuk zou zijn om profvoetballer te worden, maar dat heb ik nu niet meer.” Zijn geld, verdient Daems inmiddels dan ook op een andere manier. “Als dakdekker. Ik ben nog jong, dus voorlopig heb ik daar geen last van tijdens de voetbal!”

Klik op WSC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op WSC voor meer informatie over de club.

Gebroederlijke samenwerking: ‘Levert mooie discussies op’

Na jarenlang zelf bij Baardwijk te hebben gespeeld, keerde Senad Hadzic afgelopen zomer terug op het oude nest. Samen met zijn broertje Vedad. Niet als speler, maar als trainersduo bij het eerste. En dat bevalt, na een goede start van de competitie, voorlopig prima. “Het is voor ons natuurlijk geen onbekende club, dan is het makkelijker terugkomen!”

De keuze om ONI, de vorige club van het duo, in te ruilen voor Baardwijk, was dan ook niet al te moeilijk, vertelt Hadzic (45). “Als de club waar je altijd hebt gespeeld én waar je wat mee hebt, vraagt of je trainer wil worden, hoef je daar geen minuut over na te denken.” Want, zo legt hij uit. “Het voelde meteen goed. Als een soort droom die uitkomt!” Heel veel, is er in al die jaren niet veranderd, heeft hij gemerkt. “Jongens die toen klein waren, spelen nu in het eerste. Daarvan zie je dan weer hun ouders rondlopen. Dat maakt het hier echt een hechte familie. En heel prettig om te werken.” Kortom. “Ik ga met heel veel plezier naar de trainingen en wedstrijden.”

Tegenpolen

Samen met broertje Vedad (37) dus. “Dit is de tweede keer dat we samenwerken. Bij ONI deden we dat voor het eerst.” Een samenwerking die smaakte naar meer. “Vanaf minuut één klikte dat heel goed. Hij was al een aantal jaar gestopt als voetballer en wilde ook iets in het trainersvak gaan doen. Dan beter samen, toch?” Hoe ziet de rolverdeling tussen beide heren er precies uit?

“Vedad vindt het heel leuk om training te geven, ik ben meer van het coachen, begeleiden en gesprekken voeren.” Maar, zo voegt de oudste van de twee er direct aan toe. “We doen het echt samen!” Ook op zaterdag. “Dan doe ik de bespreking en de coaching, hij analyseert. Dat vult elkaar goed aan.” Een fijne samenwerking, bestaat er dan ook niet volgens de oud-speler van onder meer WSC, Capelle, RWB en SC ‘t Zand. “Je hebt nooit het gevoel dat er iemand is die aan je stoelpoten zaagt. Ik ken hem natuurlijk al heel mijn leven, dan kun je elkaar blind vertrouwen.” Ondanks dat ze het niet altijd met elkaar eens zijn, lacht Hadzic.

“We zijn wat dat betreft echt tegenpolen. Dat levert mooie discussies op.” Over wat zoal? “Hij kon vroeger heel goed voetballen, maar haalde er naar mijn mening te weinig uit. Puur door zijn mentaliteit. Dat zie je nu ook terug. Hij is wat makkelijker, terwijl ik alles tot in het detail wil voorbereiden.” Juist daardoor, werkt het zo goed, denkt de inwoner van Waalwijk. “Vedad weet precies wat spelers fijn vinden en staat, mede door zijn leeftijd, heel dicht bij de groep. Hij heeft zelfs nog met twee jongens samen gevoetbald!”

Andere manier

Zelf voetballen is ook iets wat Hadzic deed, al was het niet zo lang. “Ik was een middelmatige speler, die het van hard werken en zijn best doen moest hebben. Op mijn 23ste ben ik gestopt, omdat ik trainer zijn leuker vond.” De middenvelder werd jeugdtrainer bij WSC, haalde via de club ook zijn papieren en stond vervolgens aan het roer bij het tweede van onder meer WSC en SC ‘t Zand. Via ONI uit ‘s-Gravenmoer, belandde hij afgelopen zomer samen met zijn broertje bij vierdeklasser Baardwijk. “We zijn goed gestart, dus we mogen niet klagen. En we hebben van onze oude club gewonnen, dat is natuurlijk ook altijd wel lekker.”

Hoe het duo, geboren in Bosnië en Herzegovina, dat probeert te doen? “Verzorgd voetbal van achteruit en drukzetten. We willen de bal hebben en hem niet zomaar wegschieten.” Een andere manier van spelen, dan ze in Baardwijk de afgelopen jaren gewend waren. “Toen was het veel inzakken en counteren.” Maar een verandering, levert altijd weerstand op, lacht Hadzic. “In het begin dachten ze wel: komen weer twee van die eigenwijze gasten. Tot ze zien dat het werkt en de resultaten goed zijn.”

De lat, legt hij dan ook hoog. “We willen voor de prijzen spelen. Minimaal een periode.” Om vervolgens te promoveren. Iets wat vorig seizoen, ondanks een periodetitel, net niet lukte. “Ik hoopte écht dat ze zouden promoveren. Helaas was dat niet zo, dus moeten wij daar nu maar voor zorgen. Dat roepen we al vanaf dag één.” Aan vertrouwen, geen gebrek. “Het is een mooie groep, met veel voetbal en een goede mix tussen jong en oud.” Met hem als een soort manager. “Ik vind het leuk om zo’n proces te begeleiden en spelers het beste uit zichzelf te laten halen. Onder meer door te zorgen voor een goede sfeer.”

Zat het trainer zijn als voetballer al in hem? “Ik was als speler bloedirritant. Continu aan het coachen, alles neerzetten en bezig met een scheidsrechter.” In het bezit van zijn UEFA C, ziet Hadzic zichzelf samen met zijn broertje, voorlopig nog wel even bij Baardwijk blijven. “We willen echt de club op de kaart zetten.” Om uiteindelijk, misschien ooit ergens een tweedeklasser te trainen. “Maar niveau is niet het belangrijkste. Het gaat om de beleving, samen iets willen bereiken en daar plezier uithalen. Dat vind ik mooi!”

Klik op VV Baardwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Baardwijk voor meer informatie over de club.

Jeugdtrainers VV Papendrecht geslaagd

Voetbalvereniging Papendrecht is op vele vlakken de jeugdopleiding aan het ontwikkelen. De club heeft een nieuw jeugdopleidingsplan om het niveau van de jeugdafdeling nog verder omhoog te brengen. Een belangrijk onderdeel is het bijscholen van de begeleiding. De club ondersteunt trainers die cursussen willen volgen. Twee van hen, Haval van Papendrecht O17-1 en Ersan van Papendrecht JO16-1, hebben de afgelopen periode bij de KNVB de opleiding Voetbalcoach 1 Junioren gevolgd. Deze hebben ze recentelijk succesvol afgerond waarna ze het bijbehorende trainersdiploma overhandigd kregen.

Klik op vv Papendrecht voor meer informatie over de club.
Klik op vv Papendrecht voor meer artikelen over de club.

Heerjansdam viert 80-jarig jubileum: “Een feest van trots, historie en saamhorigheid”

Bij voetbalvereniging Heerjansdam was het dit jaar groot feest. De club vierde haar 80-jarig bestaan met twee feestweekenden vol herinneringen, gezelligheid en waardering voor de vele leden en vrijwilligers die de vereniging groot hebben gemaakt. Voorzitters Willem Renes en Rob van Dijk kijken met trots terug op een jubileum dat precies samenvatte waar Heerjansdam al acht decennia voor staat: sportiviteit, familiegevoel en trouw aan de eigen identiteit.

Twee zaterdagen feest

Het jubileum werd verspreid over twee zaterdagen, vertelden Renes/ Van Dijk. “We hebben het bewust in twee delen gedaan. De eerste zaterdag, op 24 mei, was vooral intern gericht.

Diverse belangstellenden, leden en oudleden hadden de mogelijkheid om de opgezette tentoonstelling in de bestuurskamer wat betreft historie vv Heerjansdam te kunnen bezichtigen wat voor een ieder een groot succes was.

Tevens zijn er activiteiten voor de jeugd georganiseerd, wedstrijden, spelletjes en we sloten de dag af met een groot feest voor iedereen. Dat werd echt een gezellige dag met veel animo,” zeggen zij enthousiast.

De tweede zaterdag, op 14 juni, stond meer in het teken van de officiële viering. “Dat was de dag dat we echt 80 jaar bestonden,” legden Renes/ Van Dijk uit. “Toen hadden we ook formele gasten uitgenodigd: collega-besturen van andere verenigingen, vertegenwoordigers van de KNVB, Burgemeester en B&W van de gemeente Zwijndrecht, leden Sportplatform en en oud-leden. Het was een waardige viering van een bijzondere mijlpaal.”

Tijdens die dag werden bovendien meerdere vrijwilligers benoemd tot Lid van Verdienste, als dank voor hun jarenlange inzet voor de club. “Dat was een prachtig moment,” zeggen Renes/ Van Dijk met een glimlach. “Zonder vrijwilligers is er geen vereniging. We wilden hen echt in het zonnetje zetten, want zij zijn het hart van Heerjansdam.”

Gouden verrassing voor de voorzitter

Voor Rob van Dijk zelf kreeg de feestdag een onverwachte wending. “Ik wist van niets,” vertelt hij lachend. “Plotseling stond er iemand namens de KNVB op het podium en werd mij de Gouden Waarderingsspeld uitgereikt. Dat was een complete verrassing, maar natuurlijk wel een hele eervolle.”

De onderscheiding werd uitgereikt door Marcel Mourik van de KNVB, als erkenning voor Van Dijks jarenlange inzet binnen de club. “Het is niet iets wat je verwacht, maar het doet wel wat met je. Het is een blijk van waardering, en eigenlijk ook een compliment aan iedereen die samen met ons de club draaiende houden,” benadrukten zij.

Een boek vol herinneringen

Bij een jubileum hoort ook een blijvende herinnering. Daarom bracht de club een jubileumboek uit, waarin 80 jaar Heerjansdam wordt verteld aan de hand van foto’s, verhalen en interviews. “Ze hebben er veel werk van gemaakt,” vertelden Renes/ Van Dijk trots. “Het is een prachtig boek geworden waarin het verleden en heden samenkomen. Je ziet foto’s van vroeger, lees verhalen van oud-spelers en vrijwilligers. Het is niet alleen leuk voor de huidige leden, maar ook voor toekomstige generaties. Zij kunnen zien wat er allemaal is opgebouwd.”

Het boek laat zien hoe de vereniging, opgericht op 13 juni 1945, in tachtig jaar tijd is uitgegroeid tot een belangrijke spil in het dorp. Heerjansdam is een vereniging met een grote maatschappelijke waarde: een plek waar generaties voetballers plezier hebben beleefd en waar het dorp samenkomt op sportpark De Molenwei.

Trots op wat is opgebouwd

“Ja, we zijn tevreden,” zeggen Renes /Van Dijk beslist. “Niet alleen op wat er bereikt is, maar ook op hoe we het doen. We zijn een gezonde club, met een goede sfeer en veel betrokken leden. En wat we echt mooi vinden, is dat we voor elk jeugdelftal trainers hebben kunnen vinden. Dat hoor je niet overal. We doen het met elkaar, en dat maakt Heerjansdam sterk.”

De club heeft volgens hen gezonde ambities op sportief vlak. “We willen vooral een stabiele vereniging blijven, waar mensen zich thuis voelen en plezier hebben. Handhaven van ons 1e elftal in de middenmoot van de 4e divisie B landelijk en stiekem een periodetitel behalen, dat is prima.

Zolang de jeugd zich kan ontwikkelen en leden met plezier op zaterdag naar de club komen, doen we het goed.”

Toekomst met vertrouwen

Na tachtig jaar kijkt Heerjansdam met vertrouwen vooruit. “Tachtig klinkt oud, maar in verenigingsland is dat nog jong,” zeggen Renes/ Van Dijk. “We willen vooral doorgaan op de manier zoals we dat nu doen: sportief, gezellig en betrokken. Hier ben je geen nummer, hier kent iedereen elkaar. Dat is precies wat ons bijzonder maakt.”

De jubileumviering liet dat nog maar eens zien: een bruisende vereniging met een warm hart. Renes/Van Dijk besluiten met een glimlach: “We hebben een verleden om trots op te zijn – en een toekomst om samen verder op te bouwen. Dat is waar Heerjansdam voor staat.”

Klik op VV Heerjansdam voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Heerjansdam voor meer informatie over de club.

‘Ik vind het mooi om te zien hoe ze met elkaar omgaan’

0

Begonnen bij de JO10 en meegegroeid naar de JO19. Frank Hendriks is inmiddels al heel wat jaren als jeugdtrainer verbonden aan HHC’09. En ook na al die seizoenen, geniet de inwoner van Oudheusden daar nog vol fanatisme van. “Het is mooi om de ontwikkeling van die jongens mee te maken.”

Letterlijk én figuurlijk, in zijn geval. “Ik ben begonnen bij de JO10 en vervolgens iedere keer met ze meegegaan. Tot en met de JO19 nu.” Puur omdat het zoontje van een vriend van hem, zonder trainer zat. “Daarom ben ik eigenlijk ingestapt.” Om uiteindelijk dus nooit meer weg te gaan, lacht Hendriks (53). “In eerste instantie wilde ik gewoon graag helpen, maar ik vind het vooral ook heel erg leuk om te doen!”

Verschillende culturen

En gezien zijn achtergrond, is dat ook niet zo gek. “Ik heb zelf ook altijd bij de club gevoetbald. Van jongs af aan, tot en met de senioren.” Een middenvelder, die het moest hebben van zijn inzet en beleving, zo omschrijft Hendriks zichzelf. “Die twee dingen staan ook altijd bovenaan mijn lijstje als trainer.” Zeker nu, als eindverantwoordelijke bij de JO19. “Op deze leeftijd, wordt het toch wat serieuzer. Sommige jongens van ons doen ook mee met de selectie, dan moet dat speelse en kinderlijke er wel een beetje uit.” Gelukkig, lukt dat voorlopig best aardig, vertelt Hendriks. “Het is mooi om te zien dat ze steeds volwassener worden.” Zijn aanpak, is in de loop der jaren dan ook wel veranderd, zo blijkt. “Ik ben wat directer geworden.” En met een selectie vol met verschillende nationaliteiten, moet dat misschien ook wel. “We hebben Nederlandse, Marokkaanse, Turkse en sinds kort ook vier Syrische jongens.” Een flinke uitdaging, merkt Hendriks. “Je moet waken voor groepjes. Al zijn die er natuurlijk sowieso, op basis van bepaalde culturen.” Maar juist dat maakt het voor de jeugdtrainer, samen met Peter van der Poel en leiders Herman Hooijmans en Duncan van Drunen, extra leuk om te doen. “Ik vind het mooi om te zien hoe mensen met verschillende achtergronden met elkaar omgaan. De Nederlandse jongens zijn een stuk losser en houden van een feestje, terwijl de buitenlandse jongens veel rustiger zijn.” Al hoopt hij er, ook buiten het veld, één team van te maken. “Even blijven hangen na een wedstrijd of training, dat probeer ik er wel in te krijgen!”

Twee keepers

Hoe lastig het soms ook is, om met elkaar te kunnen communiceren. “Sinds twee maanden hebben we er vier Syrische jongens bij, die spreken geen Engels. Gelukkig kan één van onze Turkse spelers, wél met hen praten.” Lastig communiceren of niet, Hendriks is vooral blij met de tussentijdse versterking van zijn team. “We hadden maar een klein groepje, van een mannetje of twaalf, dus nu hebben we er zestien. Dat betekent meer keuzes en meer concurrentie.” En sterker nog. “Ik had eerst geen keeper, die hebben we nu wel!” In het begin zelfs twee. “Van de vier, wilden er twee graag keepen. Maar uiteindelijk, wilde er eentje toch liever gaan voetballen. Alleen weet ik zijn positie nog niet echt.” Van de overige twee, spits en middenvelder, weet Hendriks dat wel. “Zo zie je maar, hoe het kan gaan. Ze wilden een keer meetrainen, vonden het leuk en zijn daarna blijven hangen. Nu zijn ze volwaardig lid van ons team!” Met hem, als fanatieke trainer. “Ik ben best wel streng. Verder wil ik graag van achteruit voetballen en houd ik niet van te veel lange ballen. Dat doen ze tot nu toe hartstikke goed.” Mede dankzij zijn aanvoerder, centraal achterin. “Die bepaalt het spel, samen met de nummer zes en tien. En onze twee snelle spitsen.” Ook volgend seizoen, staat Hendriks hoogstwaarschijnlijk weer voor de groep. Als het aan hem ligt tenminste. “Ik heb altijd gezegd dat ik bij ze blijf, tot ze naar de senioren gaan. Dat is hierna nog één jaar JO19.” Vervelen, hoeft de voormalig speler van HHC’09 zich voorlopig sowieso niet te doen. “De hoofdtrainer van het eerste, is een vriend van mij. Dus daar ben ik ook al drie seizoenen lang assistent-trainer van.” En ook daar, denkt Hendriks nog niet aan stoppen. “Zolang Gilbert (de Fijter) blijft, blijf ik ook!”

Wil je meer artikelen over de club HHC’09 klik hier.
Wil je meer informatie over de club HHC’09 klik hier.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.