“Ik zat in de F’jes bij Feyenoord. Mijn moeder en ik liepen samen naar de auto. Ik was een tosti aan het eten, zij droeg m’n tas. Mijn trainer, Erwin Pinas, kwam naar me toe en zei: ‘Jij bent de voetballer, dus je moet je eigen tas dragen.’” Zo kreeg Niels van Wetten (26) op jonge leeftijd een wijze les mee bij profclub Feyenoord. En zo zouden er nog veel meer wijze lessen volgen in de professionele voetbalwereld. Mede daarom ziet Van Wetten zijn avontuur in het profvoetbal puur en alleen als een mooie ervaring. “Dat Erwin Pinas dat tegen me zei, is me altijd bijgebleven. Je moet je eigen shit op orde hebben.”

In zijn jeugd heeft Van Wetten maar heel even voor VVSB gespeeld. Al vrij snel werd opgemerkt hoe talentvol hij was en werd hij opgepikt door Feyenoord. Als verdedigende middenvelder waande hij zich tussen namen als Orkun Kökcü en Tyrell Malacia. “Als kind heb je niet door dat zoiets speciaal is. Ik wilde gewoon lekker voetballen. Plezier hebben, dat is het belangrijkste. Mijn ouders hebben me daar ook altijd in gesteund en nooit te hard gepusht. Het ging hun ook om plezier.”

Van Wetten is zijn ouders en zusje die ook voetbalde  dankbaar. “Zo’n overstap naar Feyenoord had veel impact. Mijn ouders reden me drie, vier keer per week naar Rotterdam en haalden me weer op. Ik ging daar ook naar school. Alles draaide om voetbal. Maar ik heb er alleen maar goede herinneringen aan. Feyenoord was echt een mooie tijd.”

Hij schopte het tot en met de A1. Omdat er destijds geen Jong Feyenoord of Onder 23-elftal was – en Van Wetten niet het niveau had voor het eerste elftal – maakte hij de overstap naar Jong ADO Den Haag. “Ik wist dat ik niet goed genoeg was voor Feyenoord 1 en een aantal jongens van mijn team gingen naar Jong ADO. Het voelde als een logische keuze om daar ook heen te gaan.”

Bij ADO speelde hij twee seizoenen, waarna hij naar Telstar vertrok. “Dat was mijn eerste stap in het echte profvoetbal. Ik kwam uit de jeugd, dus dat is totaal anders. Ik heb veel geleerd van Andries Jonker, die toen trainer was. Alleen scheurde ik na anderhalf jaar mijn meniscus af. De nieuwe trainer zag het niet meer in me zitten, maar ik wilde hem het tegendeel bewijzen. Achteraf had ik beter iets nieuws kunnen zoeken, want dat seizoen heb ik amper minuten gemaakt.”

Avontuur in Zweden

De ervaring leerde hem dat geluk in voetbal niet vanzelfsprekend is. Toch koos Van Wetten niet voor de makkelijke weg. Hij vertrok naar Zweden. “Ik wilde iets nieuws, een avontuur. Zeven maanden ben ik daar geweest. Ondanks dat het Scandinavië is, is het leven daar echt anders. Het begon daar een keer om half drie ’s middags al te schemeren. Je leeft in een totaal ander ritme. Maar ik ben best ondernemend, ging eropuit, koffietentje pakken, nieuwe mensen leren kennen. Ik voelde me nooit eenzaam.”

Na Zweden volgde een halfjaar bij Katwijk. “Ik speelde minder dan ik had gehoopt, dus besloot ik om voor VVSB te kiezen. Nu speel ik alweer mijn tweede seizoen hier. Het voelt alsof de cirkel rond is. Ik heb hier altijd warme gevoelens voor gehad. Toen ik nog bij ADO zat, was ik jeugdtrainer bij VVSB en ik ben ook nog anderhalf jaar hoofd jeugdopleiding geweest. Dat was ook erg leerzaam om te doen.”

Als je hem vraagt of hij ergens spijt van heeft, schudt hij zijn hoofd. “Nee, totaal niet. Ik weet dat ik het maximale eruit heb gehaald. Ik heb altijd op mijn voeding gelet, alles gedaan wat moest. Voeding, extra trainen, levensstijl. Misschien had het anders kunnen lopen. Met de juiste trainer, op het juiste moment pieken – een beetje geluk – weet je niet hoe het gelopen was. Wat ik over heb gehouden, zijn vriendschappen, ervaringen en lessen die ik meeneem in het leven. Hoe je met tegenslagen omgaat, discipline, doorzettingsvermogen. Dat zijn dingen die je in het ‘echte’ leven nodig hebt. Neem bijvoorbeeld die les van Erwin Pinas: hij leerde me dat je je eigen shit op orde moet hebben.”

Klik op VVSB voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVSB voor meer informatie over de club.