Home Blog Pagina 35

Vrouwenvoetbal krijgt langzaamaan een wat groter podium bij SVW

Marleen Bruijsten is coördinator van het vrouwenvoetbal binnen SVW. Met een man die in de 35+ speelt, een zoon in de JO11 en een dochter in de MO15 heeft ze een hart voor de club en dan voornamelijk voor het vrouwenvoetbal. We proberen constant te kijken hoe we de meiden wat meer kunnen bieden.”

Als coördinator van het vrouwenvoetbal merkt Marleen Bruisten langzaamaan dat het vrouwenvoetbal een wat groter podium krijgt. Zo ook bij haar club SVW. “Het aller belangrijkste vind ik dat de meiden serieus worden genomen en dat SVW een veilige en fijne plek is voor ze. Mijn rol is eigenlijk het regelen van alle randzaken en activiteiten voor de meiden en tegelijkertijd ben ik ook een aanspreekpunt. Daarnaast regelen we samen met de activiteitencommissie activiteiten , zorg ik dat er elke zaterdag genoeg speelster staan en probeer ik voor verbetering te zorgen.”

Bij SVW zijn er momenteel drie meidenteams; de MO15-1, MO15-2, MO13-1. Ook spelen er meiden mee bij jongensteams en we verwachten binnenkort een MO11. Voor de MO15 heeft SVW wat moois geregeld, die kunnen sinds dit seizoen deelnemen aan de Gorinchemse selectie, een initiatief van drie partijen. “We zijn in contact gekomen met voetbalschool Level Up. Samen met die voetbalschool en de meiden van GJS is er nu een Gorinchemse selectie gecreĂ«erd. Af en toe traint dat team samen en per jaar spelen ze vier wat moeilijkere wedstrijden dan dat ze normaal spelen. Op die manier worden de wat betere speelstere iets meer uitgedaagd. Daarnaast regelen we samen met de activiteitencommissie uitjes. We waren laatst bijvoorbeeld met alle meiden van de club naar de dames van Feyenoord geweest. Dromen is belangrijk, hopelijk staan zij daar ooit zelf. Of laatst kwam er een freestyler langs om een cursus te geven. Op die manier proberen we constant te kijken hoe we de meiden wat meer kunnen bieden.”

“We zijn ĂŒberhaupt ermee bezig om het niveau van de teams omhoog te krikken. Zo staat JoĂ«lle de Bruijn nu  bijvoorbeeld voor de MO15-1 als trainster, zij is zelf speelster bij Schelluinen en heeft de papieren om een eerste elftal te trainen. Zij gaat haar ervaring ook inzetten om de ontwikkeling van onze complete meidenafdeling te bevorderen, niet alleen de MO15-1. Daarbovenop proberen we alle trainsters een cursus laten doen bij de KNVB zodat iedereen bij blijft.”

Hoewel SVW goed op weg lijkt, is er volgens Marleen altijd nog ruimte voor verbetering wat betreft het serieus nemen van meidenvoetbal. “Mensen kijken toch wat anders naar het meidenvoetbal dan het jongensvoetbal. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ouders eerder geneigd zijn om hun zoon te helpen dan hun dochter. Tegelijkertijd hebben we al veel stappen gemaakt. SVW staat open voor alle meiden die willen voetballen en ze kunnen ook bij de jongens terecht. Daarnaast hebben de meiden nu een eigen hoek op het veld om te trainen. De ruimte op onze twee velden is beperkt. Eigenlijk heeft SVW nog één veld extra nodig want de vereniging is groeiende in het aantal leden.”

“Waar ik het meeste plezier uithaal is als ik zie dat die meiden plezier hebben. SVW is een gezellige en warme vereniging en dat we nu ook vrouwenvoetbal hebben is top in mijn ogen. Het zou fantastisch zijn als er ooit een seniorenteam komt. Daar hopen we echt op. Ik denk wel dat als er nog meer vrouwenteams bij komen dat ik wel wat meer dingen moet loslaten, anders wordt het te veel. Maar dat zou alleen maar mooi zijn, nieuwe meiden zijn altijd welkom. Wie weet spelen ze dan ooit in SVW 1.”

Klik op SVW voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SVW voor meer informatie over de club.

Ruud Bos kan eindelijk trouwen

Ruud Bos, een naam die voor eeuwig verbonden zal zijn aan GJS. Na maar liefst 26 jaar deel uit te hebben gemaakt van het eerste elftal, nam de middenvelder op zijn 43e afscheid van de club, maar de club nam nog geen afscheid van hem. Het hoofdveld werd naar hem vernoemd en het rugnummer 10 mag nooit meer gedragen worden.

Een beslissing die met de nodige emotie gepaard ging. “Ik heb geloof ik wel honderd keer moeten huilen die dag,” vertelt hij. “Mijn vrouw zei nog: ‘Bij mij moet je nooit janken, maar vanwege die voetbal wel!’” Het afscheid was groots. Bos was een icoon van de club en kreeg een waardig eerbetoon. Niemand bij GJS zal ooit nog het magische nummer 10 mogen dragen, behalve zijn zoon Xavi (13). “Xavi kan het eerste wel halen denk ik. Voor zijn leeftijd is hij groot en sterk. Het zou natuurlijk geweldig zijn als hij ooit ook als nummer 10 doorbreekt. Zelf debuteerde ik op mijn vijftiende, dus wie weet.” De dag was nog niet afgelopen voor Bos. “Ik werd benoemd tot Erelid van Verdiensten. Dat vond ik al geweldig, maar het mooiste moest nog komen. De voorzitter zei: ‘Ruud, draai je even om en loop maar mee.’ Ik wist niet wat ik zag. Niet normaal. Het hoofdveld van GJS werd naar mij vernoemd. Na alles wat ik bereikt heb, ben ik daar nog het meest trots op.” En wederom… Huilen.

Dat Bos nog altijd diep verbonden is met de club, moge duidelijk zijn. Hoewel hij niet meer als voetballer op het veld staat, is hij nog vaak te vinden bij GJS. “Natuurlijk mis je het,” geeft hij eerlijk toe. “Maar af en toe doe ik nog lekker mee met een positiespelletje of een rondo. Er is nu geen druk meer, dat is ook wel fijn. Je kunt het wat meer ontspannen aanpakken.” Ondanks dat hij de schoenen aan de wilgen heeft gehangen, is Bos nog nauw betrokken bij het eerste elftal als lid van de technische staf. “Komend seizoen wordt zwaar voor ons,” voorspelt hij. “We betalen onze spelers niet en moeten het doen met onze eigen jeugd. Vorig seizoen was rommelig, met een interim-trainer (Johan van der Werff, red.). Dat was best wennen voor het team, maar nu hij een heel seizoen heeft, kan hij het team beter naar zijn hand zetten, denk ik.”

De toekomst als trainer blijft voor Bos een open vraag. “Ik weet nog niet of ik ooit hoofdtrainer word van GJS,” vertelt hij. “Maar ik wil zeker nog meer proeven van het vak. Voorlopig ben ik een beetje het manusje-van-alles bij de club, zo geef ik ook training aan het team van mijn zoon. Maar ik ben wel van plan om mijn UEFA C te halen.” Zijn honger naar ontwikkeling is dus nog niet gestild. Toch kijkt hij ook met een klein beetje spijt terug op bepaalde keuzes in zijn carriĂšre. “Ik had een grotere stap kunnen maken,” zegt hij. “ASWH wilde me hebben, en ik had zelfs naar Excelsior kunnen gaan, toen Adri Koster daar zat. Ook Kozakken Boys toonde interesse. Ik had die positieve drive, maar de keuze om bij GJS te blijven was toen de juiste voor mij. Hoe ouder ik werd hoe meer ik dacht ‘had ik dat achteraf toch niet moeten doen?’ Ik ben benieuwd hoever ik het had kunnen schoppen.”

Daar zal Bos nooit meer achter komen nu hij gestopt is. Het stoppen met zijn voetbalcarriĂšre opent wel weer nieuwe deuren voor de veertiger. Er is één wel heel merkwaardige belofte die Bos gedaan heeft. “Ik heb altijd gezegd ‘Als ik stop met voetballen, vraag ik mijn vriendin ten huwelijk.’ Dan hebben we wat meer tijd voor elkaar en dan gaan we lekker trouwen.” Toch is Bos nog steeds niet op zijn knieĂ«n gegaan. Zal hij dan toch nog een comeback maken?

Klik op GJS voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GJS voor meer informatie over de club.

“Ik houd van de Gorinchem-vibe”

Patricia Looijen (23) speelt haar eerste seizoen bij Unitas en het bevalt haar bij de club. Ze legt uit dat ze houdt van de “Gorinchem-vibe, bij Unitas weet je waar je aan toe bent, want alles wordt eerlijk tegen je gezegd. Mensen zijn direct.”

De uit Meerkerk afkomstige nummer 10 begon haar carriĂšre bij SV Meerkerk waar ze tot haar elfde gespeeld heeft. Daarna vertrok ze voor drie jaar naar SteDoCo, waarna Looijen opnieuw een overstap maakte. Dit keer naar GJS. Na twee seizoenen stopte het vrouwenvoetbal bij GJS en besloot ze om naar Sleeuwijk te gaan. Samenspelend met haar zus en onder leiding van haar vader heeft ze zes jaar bij die club gezeten. “Ik heb een hele goede tijd gehad bij Sleeuwijk. Om samen met mijn zus, en met mijn vader als trainer te spelen, was heel fijn. Daarnaast was het niveau hoog: We zaten in de eerste klasse en speelden sterk als één team, als één geheel. Toen mijn zus en vader beiden stopten, besloot ik ook weg te gaan. Uiteindelijk waren zij de reden dat ik bij Sleeuwijk zat.”

En zodoende transfereerde Looijen afgelopen zomer op haar 23e voor de vierde keer. “Ik kende al best wat meiden bij Unitas dus dit was een logische stap voor mij. Ze hadden me de vorige twee seizoenen ook al gevraagd of ik wilde komen. Toen mijn zus en vader stopte, was dit de perfecte optie. Omdat ik al veel mensen kende, voelde ik me meteen op mijn gemak bij de club, maar buitenom dat: Ik houd van de Gorinchem-vibe. Mensen zeggen tegen je waar het op staat. Als iemand geĂŻrriteerd is spreekt diegene dat gewoon uit. Het is een stuk directer dan bijvoorbeeld bij Sleeuwijk want dat is meer een gemeenschap qua club en dorp.”

Looijen kende een goede tijd bij Sleeuwijk. Zo was haar ploeg van de derde klasse naar de eerste klasse gepromoveerd. Afgelopen seizoen degradeerde de ploeg weer naar de tweede klasse. Dat betekent dat Looijen straks met Unitas tegenover haar oude team staat. “We zijn niet beter dan dat zij zijn. We moeten de basisprincipes beter gaan uitvoeren; Op de juiste manier drukzetten en inspelen op het juiste been. Dat soort dingen. Toch denk ik dat we in potentie meer in ons hebben dan Sleeuwijk. We hebben veel individuele kwaliteiten maar moeten nu nog wennen aan het samenspelen met elkaar. Gelukkig zit er elke week potentie in en denk ik dat we beter kunnen worden dan dat Sleeuwijk is. Vorig jaar heeft Unitas al de beker gepakt. Daar moeten we dit jaar weer voor gaan. Daarnaast moeten we in de competitie denk ik de top drie nastreven. Volgens mij is dat wel realistisch.”

Naast het veld is Looijen ook in de zaal actief. Ze speelt bij ZVG, de futsalclub uit Gorinchem waarbij zowel het mannen- als het vrouwenteam in de Eredivisie uitkomen. Helaas voor de twintiger hoorde ze in het begin van het huidige seizoen dat ze niet werd opgeroepen voor de WK-kwalificatie. “Ik heb nu twee keer bij Oranje gezeten” vertelt Looijen. Dit keer was ze niet geselecteerd terwijl ze dat eigenlijk wel had verwacht. “In ieder geval had ik verwacht om in de voorselectie te komen. Ik heb via via gehoord dat de bondscoach mij niet geselecteerd heeft omdat ik drie jaar geleden, toen ik wel was geselecteerd, nerveus was tijdens een wedstrijd… Ik lig er niet wakker van. Ik ben 23 en heb nog genoeg tijd om mezelf te bewijzen. En wellicht dat een andere bondscoach mijn kansen ook weer vergroot. Als ik moet kiezen, kies ik het veld boven de zaal. Die gezelligheid van de derde helft maakt Unitas leuker dan ZVG. Maar ik wil de zaal zeker niet tekort doen. Het spel gaat veel sneller op en neer en vraagt meer van je techniek.”

Klik op GVV Unitas voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GVV Unitas voor meer informatie over de club.

“Toen het bestuur zei dat het niet kon, voelde ik me op mijn sterkst.”

Wim Klijnoot (56) is een ondernemende Rotterdammer die zegt waar het op staat. Het was hem bijna gelukt om profvoetballer te worden en heeft nu samen met Geoffrey van der Boor en Hans de Jong de O23 van Unitas opgericht. Klijnoot heeft maar liefst veertien spelers naar de club gehaald.

Toen Wim Klijnoot voor het eerst hoorde over Unitas uit Gorinchem, vroeg hij “Gorinchem? Waar ligt dat in godsnaam?” Hij was zestien jaar en verruilde Feyenoord voor Unitas. “Ik zat in conflict met Feyenoord. We gingen naar een toernooi in China, maar ik mocht niet mee omdat ik plaats moest maken voor vier jongens van buitenaf. Toen dacht ik bekijk het maar. En ik wist dat Pim Verbeek (trainer) me graag bij Unitas wilde hebben. Destijds zat de O19 van Unitas in dezelfde competitie als Feyenoord. De laatste dag van de overschrijvingsperiode reden Pim en ik naar Varkenoord. Daar begonnen ze te stotteren. ‘Ja dat kan zo maar niet’ zeiden ze. Uiteindelijk zei ik ‘je moet gewoon tekenen want ik heb geen contract.’ Dat deden ze. Met dat formulier zijn Pim en ik weer de auto ingestapt en naar Zeist gereden om het vervolgens vlak voor twaalf uur ‘s nachts in de brievenbus te stoppen.”

En zo kwam Wim Klijnoot uit Rotterdam Zuid bij Unitas terecht. “Op de eerste training verstond ik de helft van mijn team niet. Ik kwam uit de stad natuurlijk. Maar ik moet zeggen dat het bij Unitas meteen als een warm bad voelde.” Toch heeft Klijnoot slechts twee seizoenen bij de club gevoetbald. Hij deed geregeld mee bij het eerste team. Daar kon hij als voorstopper aan drieduizend man publiek zijn kwaliteiten tonen. En met succes. Al snel kwam hij op de radar bij PSV, Excelsior en wederom Feyenoord. Hij besloot terug te gaan naar Feyenoord. Na een seizoen in de O19 te hebben gevoetbald, kreeg hij een contract aangeboden. “Een koelkast-contract. Twee keer per jaar zouden ze me 600 gulden geven. Waarschijnlijk was de bedoeling om me te verhuren. Ik wees dat contract af. Ik moest ook nog mijn ouders helpen in de zaak.”

Uit het niets kwam mede-Rotterdammer Frenk Schinkels op het pad van Klijnoot. “Frenkie had een scheidsrechter geslagen en was ‘gevlucht’ naar Oostenrijk. Daar mocht hij nog wel aan de bak, in Nederland niet meer. Hij speelde bij Linz en kwam een weekje trainen in Zeist. Frenkie zei ‘kom mee trainen.’ Dat deed ik en ik zou een contract krijgen. Tijdens de laatste training in Zeist, toen alles al besproken was, stapte ik in een konijnenhol. Ik scheurde m’n kruisband en meniscus af.”

“Dertig jaar later kwam ik voor het eerst weer terug bij Unitas. Met mijn vader ging ik een wedstrijd kijken. De ticketverkopers bij de poort zag ik al kijken van: ‘Is het hem nou of is het hem niet?’ Toen ik eenmaal binnen was, herkende de oude verzorger (Ties van der Schuit) me en binnen no time stond ik met al mijn oude clubgenoten te praten. Ik werd gestrikt om drie maanden de O19 van Unitas te trainen. Dat werd natuurlijk een heel seizoen… We begonnen het seizoen met veertien man en eindigden met 21. Het was belangrijk om die jongens discipline en regels bij te brengen. Op tijd komen, afmelden en rekening met elkaar houden, dat soort dingen.”

Klijnoot, de trainer van het eerste elftal (Hans de Jong) en bestuurslid Geoffrey van der Boor hadden samen het idee om een O23 te creĂ«ren. Unitas zag het niet zitten: ‘We hebben daar geen spelers voor. Is dat nou wel handig?’ “Maar als ik dat soort teksten hoor, voel ik me op mijn sterkst,” lacht Klijnoot. “We begonnen met vier spelers van onszelf en hebben uiteindelijk een selectie van achttien spelers gemaakt. We hebben ze overal vandaan geschraapt. Ze moeten nog veel leren, maar ze worden steeds beter. We spelen twee competities dit seizoen. Het doel is om de eerste competitie mee te draaien en in de tweede voor een promotietje te gaan.”

Klik op GVV Unitas voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GVV Unitas voor meer informatie over de club.

De Nijs niet meer op het veld bij HSSC’61

Op zijn 27e, dan zit een voetballer normaal gesproken op het hoogtepunt van zijn carriùre. Bij Kees de Nijs (26) ligt dat wat anders. De Nijs zit eerder in een dieptepunt. Beter gezegd, zijn linkerknie zit in een dieptepunt. Nadat hij twee keer zijn kruisband afscheurde heeft De Nijs voorlopig de handdoek in de ring gegooid wat betreft voetbal. Toch blijft hij betrokken bij zijn HSSC’61. Hij loopt nu niet rond als speler, maar als bestuurslid van de Technische Commissie.

Vijf jaar geleden scheurde bij De Nijs voor het eerst zijn kruisband af. Hij werd eraan geopereerd en het revalideren kon beginnen. Na twaalf maanden hard werken, was het hem gelukt om weer op het veld te staan, maar daar was ook corona. “Ik was sterk teruggekomen en toen ging alles op slot, ook de sportscholen. Daardoor kon ik mijn been niet meer trainen. Toen corona voorbij was, gingen we het veld weer op. In een oefenwedstrijd scheurde ik voor de tweede keer diezelfde kruisband af. Ik zette gewoon een sprint in en daar ging hij weer.” En zo ging De Nijs voor een tweede keer naar het ziekenhuis waar hij opnieuw werd geopereerd. “Daarna was het gedaan met mijn knie. Ik heb nog geprobeerd te voetballen, maar ik kan niet meer op het veld staan. Het enige wat ik nog kan doen, is een aangemeten brace laten maken. Dat is mijn laatste optie.”

Toch heeft De Nijs nog een andere optie gevonden. Hij is dan wel niet meer actief op het veld, maar op deze manier blijft hij alsnog betrokken bij de club die hij lief heeft. “Het is nu niet alleen maar bier drinken op de club… Al doe ik dat nog steeds wel” lacht de voormalig centraal verdediger. “Ik ben nu ook actief in het bestuur. Hens de With stopte met de Technische Commissie waardoor ik werd gevraagd om zijn plaats over te nemen. Dat leek me op zich wel leuk om te doen dus heb ik ja gezegd. Op die manier blijf je toch betrokken bij de voetbal.”

De Nijs die door de rechtsback van HSSC’61 (Jari Aantjes) wordt gezien als “de in potentie beste verdediger van het team” loopt nu dus rond als bestuurslid. Een twintiger in het bestuur van een voetbalclub is een zeldzaamheid. Past deze rol wel bij De Nijs en komt er niet een hoop gezeur bij kijken? “Het is veel geregel ja. Maar ik moet zeggen dat ik het hartstikke leuk vind om te doen. Ten eerste help ik de club en ten tweede ben je toch nog meer betrokken bij HSSC’61 dan dat ik al was. Wat ik daarmee bedoel, is dat je een beter besef krijgt van wat er allemaal gebeurd rondom zo’n club. Doordat je achter de schermen ziet hoeveel mensen er ook doordeweeks mee bezig zijn om alles draaiende te houden, gaat het bij mij nog meer leven merk ik. “Ik ben verantwoordelijk voor de technische zaken van de senioren-elftallen. We hebben vier teams en dan nog één 35+ team.”

Volgens De Nijs is HSSC’61 een hele hechte vereniging. “Als het eerste bijvoorbeeld verliest is iedereen echt chagrijnig. En bij winst omgekeerd. De doelstelling voor het eerste elftal was altijd: Nooit in de vierde klasse spelen…” Dat is vierdeklasser HSSC’61 niet gelukt “…met als reden dat je dan altijd nog voor iets speelt. Tot voor kort kon je namelijk niet degraderen uit de vierde klasse. Inmiddels heb je de vijfde klasse en is degraderen wel mogelijk. Nu is het doel om bovenin mee te draaien in de vierde klasse.”

Klik op HSSC’61 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HSSC’61 voor meer informatie over de club.

Jari Aantjes: rechtsback in het eerste elftal en bestuurslid bij HSSC’61

Jari Aantjes zit zoals velen bij HSSC’61 al sinds kleins af aan bij de club. Als kleine jongen was hij als spits te vinden op de Utrechtse velden. Inmiddels is Aantjes rechtsback in het eerste elftal Ă©n ook nog eens bestuurslid bij de club waar hij van houdt.

“In de jeugd was ik spits ja. Langzamerhand verkaste ik naar de rechtsbuiten-positie. Daarna schoof ik door naar de backpositie. Ik heb er niet per se zelf voor gekozen om op back te gaan spelen. Op een gegeven moment kwam ik bij het eerste en werd ik daar gewoon neergezet.” Hoewel de rechtsback vaak als het ondergeschoven kindje onder de posities wordt gezien, deed Aantjes het opvallend goed, vonden andere clubs. Zo meldde zich, vijf jaar geleden, een club voor hem uit een hogere klasse. Vanaf HSSC’61, wat destijds een derdeklasser was, zou dat een mooie stap geweest zijn. De rechtsback weigerde het aanbod en bleef liever bij zijn vertrouwde club spelen. Sinds dat seizoen is Aantjes geteisterd door schouder- en enkelblessures waardoor hij niet veel kon spelen.

Volgens Aantjes is HSSC’61 een derdeklasser-club. Dat is geen gekke uitspraak als je naar cijfers gaat kijken. Vanaf 2015 tot en met 2023 heeft de club in die derde klasse gezeten. Precies de periode waarin de rechter vleugelverdediger zijn entree maakte in het eerste elftal. In principe baalt Aantjes ervan dat hij en zijn ploeg in 2023 degradeerden naar de vierde klasse. Tegelijkertijd brengt het volgens hem ook een groot voordeel met zich mee. “Dit is de leukste competitie waarin ik ooit gespeeld heb. Natuurlijk wil je altijd op het hoogste niveau spelen, maar dit is ook wat waard. We zitten nu met bijna allemaal dorpsclubs in de competitie. Ik merk toch dat het bij die dorpsclubs allemaal wat meer leeft dan bij de wat grotere clubs uit de stad. Er staat altijd veel publiek langs de kant en ook na afloop heerst er een gezellige sfeer. De derde helft is niet onbelangrijk in het amateurvoetbal. Bij de clubs uit wat grotere plaatsen is die derde helft minder leuk. Het nadeel is nu wel dat we een derby moeten missen. In de derde klasse speelden we altijd tegen Everstein. Dat waren mooie beladen wedstrijden waar toch honderden mensen op afkwamen. Échte derby’s hebben we nu niet. Maar goed, daar tegenover staan dan weer die wedstrijden tegen veel andere dorpsclubs.”

Dit is alweer het achtste seizoen wat Aantjes speelt in het eerste elftal van HSSC’61. Naast het veld heeft hij een tweede manier gevonden om betrokken te zijn bij de club. Sinds twee jaar is de rechtsback namelijk ook actief als penningmeester. Toen Aantjes klaar was met zijn studie Financial Service Management werd hij gevraagd door de club om deze rol op zich te nemen. “Het is meer werk dan dat je in eerste instantie denkt, maar het gaat steeds sneller en op zich valt het allemaal wel mee. Ik denk dat ik er per week twee avondjes aan kwijt ben. Wat er leuk aan is, is om te zien dat er veel meer gaande is bij een club dan dat je als speler denkt.”

Toch blijft op het veld staan het leukste wat er is, vindt Aantjes. Als team dat net naar de vierde klasse is gedegradeerd, is het natuurlijk altijd de bedoeling om weer terug te promoveren. Nu is dat zo makkelijk nog niet vertelt de rechtsback. “We spreken niet uit dat we kampioen moeten worden. Ik denk dat we in potentie best een goede selectie hebben, wel redelijk smal. Er staan nu achttien spelers op de selectielijst. Ik denk dat wij de top vijf moeten nastreven.”

Klik op HSSC’61 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HSSC’61 voor meer informatie over de club.

Carlo Blommaert trots op het 100-jarig bestaan van ‘zijn club’ HVV’24

HULST – Een jubileum meemaken is altijd bijzonder, zĂ©ker ook bij sportclubs. Dit jaar valt die eer te beurt aan HVV’24 uit Hulst. De zondags derdeklasser bestaat 100 jaar. En ter ere van dit heuglijke feit heeft de club gedurende het jaar tal van festiviteiten op de agenda staan. Enkele zijn al gepasseerd, maar het grote feestweekend (15 & 16 november) moeten, samen met een tentoonstelling in Museum Hulst, de knallende afsluiting worden van een gedenkwaardig jaar.

“Dat kan je wel stellen. Met de Werkgroep HVV’24 100 jaar is er op tal van vlakken keihard gewerkt om voor iedereen binnen de vereniging activiteiten te organiseren. Voor de jeugd was er al een schitterend weekend vol met voetbal- en feestactiviteiten in mei en een wandelvoetbaltoernooi in juni. Daar was het gigantisch druk en beide waren een groot succes. Net zoals het veteranentoernooi met barbecue op 14 september. Daar deden teams mee van Terneuzen, Hontenisse, Patrijzen, St Gilles Waas, vv Steen en twee teams van HVV’24 zelf. Een prachtige happening waar tal van ouwe koeien en prachtige anekdotes de revue passeerden. Het was een weerzien met tegenstanders van weleer, eigenlijk een soort sportieve reĂŒnie”, zegt Carlo Blommaert. De 57-jarige voormalig aanvaller en bestuurslid technische zaken is één van de vele vrijwilligers die betrokken zijn bij de organisatie van de jubileumfestiviteiten.

Blommaert werd lid op zijn achtste en beleeft volgend jaar dus zijn 50-jarig lidmaatschap bij ‘zijn HVV’, de club die hij altijd trouw is gebleven. “Ik ben wel eens gaan praten in BelgiĂ« en heb er zelfs een keer een testduel gespeeld. Maar van een overstap kwam het nooit. Ik hoefde ook niet weg, had een drukke eigen zaak en kon het soms lastig combineren met voetbal. Bij HVV’24 kon dat wel, omdat iedereen de situatie kende en het bovendien lekker dicht bij huis was. Daarnaast speelden we altijd op een mooi niveau en heb ik altijd met fantastische spelers gevoetbald, mooie successen gekend en veel vriendschappen overgehouden.”

Nog altijd is de Hulstenaar veelvuldig te vinden als supporter en geniet van het feit dat er momenteel veel spelers uit eigen gelederen het in het eerste elftal zo goed doen. “In mijn tijd als voetballer en zeker ook daarna kwamen er velen van buitenaf naar HVV’24 toe. Maar die tijden zijn voorbij en nu is het prachtig dat jongens uit onze eigen jeugdafdeling volop kansen krijgen. Daar heeft het publiek toch ook meer voeling mee.”

De liefde voor de club zit er diep in bij Blommaert, maar clubliefde is bij veel meer HVV’ers ruimschoots aanwezig. Zo ook bij Rudy Neefs, Paul van Damme en Jan Knibbeler. Dat drietal heeft sinds maart van dit jaar keihard gewerkt om ‘100 jaar HVV’ te verzamelen. Leden en oud-leden hebben allerlei spullen beschikbaar gesteld waarmee een prachtige tentoonstelling is ingericht in Museum Hulst. Die werd officieel geopend op 13 oktober jl. en zal nog te zien zijn tot en met zondag 5 januari 2025. “Oude shirts, bekers, oorkondes, ledenkaarten, spelerspassen, foto’s, voetbalschoenen, petjes, vlaggen, sjaals en krantenknipsels.. Allemaal is het te bewonderen. Het is echt prachtig wat die mannen hebben gedaan en is zeker de moeite van een bezoekje meer dan waard.”

Op zaterdag 16 november 2024 bestaat de club officieel 100 jaar. Op het complex komt een grote feesttent te staan en wordt op vrijdag de 15e ‘afgetrapt’ met een receptie voor genodigden van 19.00-20.30 uur. Gevolgd door een feestavond met onder meer coverband STUK. Zaterdag 16 november wordt het feestjaar afgesloten met een klutstoernooi en staan er nog muzikale optredens geprogrammeerd van onder meer Gin & Juice en een aantal DJ’s van de Ulster Ouse Mafia. “Er is door heel veel mensen keihard gewerkt. Veel tijd en energie is erin gestoken om het voor alle HVV’ers een onvergetelijk jubileumjaar te maken. Zelf ben ik als Hulstenaar en rasechte HVV’er trots en dankbaar om dit allemaal van nabij mee te kunnen maken.”

Klik op HVV’24 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HVV’24 voor meer informatie over de club.

‘Vrijwilligers zijn noodzakelijk om meer te kunnen organiseren als club’

SLUIS – Het voetbalseizoen is alweer even bezig en overal op de velden is het druk op de velden en accommodaties. Om alles in goede banen te kunnen leiden zijn veel vrijwilligers nodig. En juist dat is soms en nijpend probleem en treed vaak vergrijzing op. Bij SV Sluis hebben ze daarom een oproep geplaatst om ‘een clubheld’ te worden, gesteund door een vrijwilligersactie van de KNVB.

“We hebben een oproep geplaatst op onze sociale media en website. Dit omdat we elkaar Ă©cht nodig hebben. Wat mogen we trots zijn op onze kinderen die veel plezier beleven op en rondom het voetbalveld. Voetballen dat is voor iedereen in Sluis bij ons mogelijk. En dat kan alleen dankzij de wekelijkse inzet van onze trouwe vrijwilligers en door de manier hoe zij hier iedere week opnieuw samen de schouders eronder zetten. Daar zijn we ook enorm trots op als club.”

Maar toch ziet Harvey Mahu, die naast algemeen jeugdcoördinator ook wedstrijdsecretaris bij de jeugd is, dat het noodzakelijk is om nieuwe vrijwilligers te werven. “Het is belangrijk dat er steeds nieuwe ouders vanuit de jeugd aansluiten als vrijwilliger. Ieder vanuit zijn kwaliteiten om een bijdrage te leveren aan het voortbestaan en toegankelijk houden van onze vereniging. Zo houden we een gezonde doorstroming. Daarom hebben we de link https://acties.knvb.nl/clubhelden op de site geplaatst. Daarop staat alles uitgelegd. En natuurlijk kunnen ze ook met ons contact opnemen als bestuur mochten ouders iets willen betekenen voor de club en hun kinderen.”

Vanuit de club wordt er dan een gesprek aangegaan en gekeken naar de interesse die mensen hebben, de kwaliteiten die ze bezitten en in welke functie ze iets kunnen doen binnen de club. “Traint iemand graag kinderen, wil iemand jeugdwedstrijden fluiten, hou hij of zij van organiseren, besturen of willen ze gewoon meehelpen of wil iemand vlaggen, dan kunnen ze dat aangeven. Want bij ons is het simpel: iedere vrijwilliger is even belangrijk! Want het is voor het gezond houden van de vereniging in onze noodzakelijk om regelmatig vers bloed te mogen verwelkomen. Nieuwe energie, nieuwe inzichten en ook verschillende interesses zorgt ervoor dat je mee kunt blijven gaan met de actualiteit. En dat willen we graag om samen ervoor te zorgen dat in Sluis het voetbal op deze manier kan blijven voortbestaan.”

Qua jeugd heeft SV Sluis eigen teams in competitie, maar heeft men ook een samenwerking met AVC Aardenburg. Het bemannen van de teams is vaak geen probleem, maar voor het organiseren van tal van ander activiteiten mogen er altijd vrijwilligers bij. “Dat is wel belangrijk. We willen graag toernooitjes, activiteitendagen en ander zaken organiseren. Maar dat kan niet met een klein groepje.

Vele handen maken immers licht werk en die creĂ«ren vanzelfsprekend meer mogelijkheden. Dus willen er mensen op wat voor manier dan ook een bijdrage leveren voor onze jeugdafdeling, dan houden we ons als club van harte aanbevolen.”

Klik op SV Sluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Sluis voor meer informatie over de club.

Ricardo Mariman heeft in Groede eindelijk zijn basisplek te pakken

GROEDE – Op een jaartje v.v. Terneuzen na speelde Ricardo Mariman altijd voor v.v. Breskens uit zijn woonplaats. Maar toch besloot hij drie jaar geleden de overstap te maken naar huidig vijfdeklasser v.v. Groede. Op zoek naar een vaste basisplek. Die heeft hij nu, in zijn derde seizoen op ‘de Hroe’, eindelijk te pakken.

“Dat is waarvoor ik de stap heb gemaakt. Onder AndrĂ© de Nooijer heb ik wel minuten gemaakt, maar enkele blessures en jongens die er al waren en het goed deden zorgden ervoor dat ik nog geen vaste stek kon bemachtigen. Ik heb even geduld moeten hebben, maar onder Serge Laprade heb ik vanaf de voorbereiding mijn kans gepakt als centrale verdediger. Dat is waarvoor ik destijds vanuit Breskens de stap heb gezet om naar Groede te komen.”

Bij Breskens was de concurrentie bij het eerste elftal te groot en was hij als jongeling ook realistisch dat de kansen om daar in het eerste terecht te komen klein zouden zijn. “Net als in Terneuzen had ik te maken met veel concurrentie. Ik wilde gewoon graag in een eerste elftal spelen en proberen om te zien hoe ik me daarbinnen als speler zou kunnen ontwikkelen. De keuze om dan op een iets lager niveau voor mijn kansen te gaan heb ik weloverwogen gemaakt. En de stap naar Groede is me vanaf dag één goed bevallen. Het is een geweldige vereniging, levendig en ik werd direct geaccepteerd en opgenomen in de groep. Dat is wel prettig, zeker wanneer je als eenentwintigjarige binnenstapt.’

Bij de vijfdeklasser, die sterk aan de competitie is gestart, speelt hij als centrale verdediger. Hij staat vaak aan het begin van de opbouw en heeft hij het spel voor zich. “In het verleden heb ik ook in de spits gespeeld en links op het middenveld, maar gaandeweg ik me fysiek ging ontwikkelen verhuisde ik steeds verder naar achter qua positie. In het begin was het wennen, maar nu vind ik het heerlijk. Je hebt in deze rol het spel voor je en kan alles overzien. Van daaruit kan ik ook inschuiven en dat vind ik heerlijk om te doen. Op die manier kom je veel aan de bal.”

Wel beseft de inmiddels vierentwintigjarige linkspoot dat hij nog veel aan zijn spel moet verbeteren. “Die drive heb ik ook. Ik hou ervan wanneer mensen me feedback geven en probeer daar mijn voordeel mee te doen. Als het aankomt op het overzicht bewaren, het juiste moment van inspelen van medespelers dan kan ik daarin nog stappen maken. De eerste stap was om een basisplek te veroveren. Nu dat is gelukt, kan ik vlieguren maken en werken aan mijn ontwikkeling als voetballer. Dat is de volgende uitdaging voor mezelf.”

De uitdaging en doelstelling met zijn ploeg is ook helder voor Mariman. “We willen graag meedoen voor de prijzen. Vorig seizoen hebben we het niet gered in de vierde klasse, doodzonde natuurlijk. Nu willen we proberen om bovenin mee te strijden. Daarvoor zullen we minder wisselvallig moeten zijn tijdens wedstrijden. Als we dat kunnen opbrengen dan moet een hoge klassering zeker erin zitten, want kwaliteit en ervaring hebben we meer dan voldoende in de selectie zitten. Nu is het aan ons als spelersgroep om dat wekelijks te laten zien.”

Klik op VV Groede voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Groede voor meer informatie over de club.

Plezier in het voetbal is voor Pepe van de Kerkhove het allerbelangrijkste

TERNEUZEN – Als jeugdspeler binnen de opleiding van NAC Breda verloor Pepe van de Kerkhove (17) het plezier in het voetballen. Het bracht hem ertoe om na anderhalf jaar te stoppen en terug te keren naar Kloosterzande om aan te sluiten bij HSVC’20. Daar werd hij opgepikt door Terneuzense Boys waarmee hij dit seizoen hoopt hoge ogen te gooien in de tweede klasse.

“Na de degradatie van vorig seizoen uit de eerste klasse is het voor ons als groep zaak om weer vertrouwen te tanken. Wedstrijden winnen en goed voetballen dat zijn daarvoor natuurlijk twee belangrijke elementen. Onze start in de competitie was goed na eveneens een behoorlijke voorbereiding. Het is voor ons als ploeg essentieel om bij te blijven in de top van de ranglijst, maar gezien de drive die iedereen in de selectie heeft gaat het aan de wil en inzet niet liggen.”

Van de Kerkhove is van origine een centrale middenvelder, een positie waar hij vrijwel zijn gehele voetballeventje in de jeugd actief was. Trainer Kevin Hollander had echter voor het jeugdige talent een heel andere rol in gedachte, namelijk als centrale verdediger. “Vorig seizoen in de eerste klasse was ik nog altijd maar zestien jaar. Fysiek gezien kwam ik nog wel tekort op het middenveld waar het allemaal heel snel en ook fysiek er aan toe ging. Als verdediger begon ik eerst als de middelste van drie centrale verdedigers, maar na een tijdje gingen we over op een systeem met vier verdedigers en was ik de rechts centrale. Een rol die me wel heel goed is bevallen. Ik heb het spel voor me en beschik wel over een goed tactisch inzicht en een behoorlijke inspeelpass. Dus wat dat betreft is het een prima keuze gebleken van de trainer en heb ik daar veel minuten gemaakt.”

Doordat de jongeling is begonnen aan een ALO-studie in Den Haag is hij doordeweeks niet in staat om te trainen bij zijn club, maar maakt hij dus zijn trainingsuren in Den Haag. Drie avonden per week staat hij op het trainingsveld bij de O23-1 van Quick in Den Haag om dan op zaterdagmiddag bij de tweedeklasser leiding te geven aan de Terneuzense verdediging. “Ik ben een vroege leerling en zie deze hbo-studie als een tussenstap. Weke richting het wordt weet ik nog niet goed, maar uiteindelijk denk ik wel dat het een universitaire opleiding wordt in een meer technische richting misschien. Voorlopig bevalt het redelijk en ligt voor mij de prioriteit in elk geval wel om de studie zo goed mogelijk te voltooien.”

De ambitie om het profvoetbal te halen is dus, mede door de teleurstellende ervaringen bij NAC Breda, volledig in de ijskast gezet en draait het voor Van de Kerkhove primair om plezier. “En dat heb ik zeer zeker gevonden bij Terneuzense Boys. We hebben een brede selectie met heel veel jonge gasten. Maar bovendien allemaal met kwaliteit Ă©n de absolute wil om er met z’n allen het maximale uit te halen. Dat maakt het interessant en voor mij is dat juist prachtig om deel van uit te kunnen maken. Natuurlijk kan het allemaal nog beter, maar toch denk ik dat we het als degradant uit de eerste klasse op een niveau lager moĂ©ten meestrijden bovenin. Minstens ergens proberen een periode te pakken en wie weet wat er dan uiteindelijk inzit. Zelf wil ik proberen om zoveel mogelijk minuten te maken en vooral belangrijk te zijn voor de ploeg. Nog meer dan vorig seizoen een leidende rol op me nemen en misschien meer scoren. Vorig seizoen had ik één goal, dus dat wil ik dit seizoen sowieso proberen te overtreffen.”

Klik op Terneuzense Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Terneuzense Boys voor meer informatie over de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.