Home Blog Pagina 1353

Irene’58 viert 60ste verjaardag

Zaterdag 23 juni was het feest op het terrein van Irene’58. Het 60-jarige estaan werd gevierd met een complete jubileumdag. Allereerst waren de kinderen aan de beurt. Daarvoor was een zeepvoetbaltoernooi georganiseerd. Er werd fanatiek geglibberd en gegleden om de bal in het doel van de tegenstander te krijgen. Een geslaagde activiteit voor de jeugd. 

Jeu-de-Bal
’s Middags was het de beurt aan de volwassen. 22 teams, waaronder de Kluivenduikers, Paaspop Den Hout, Vrouwen van Nu en voetballers en andere betrokkenen van Irene’58, begonnen aan een Jeu-de-Bal toernooi. Er werd driftig gepasst, afgegaan op eigen balgevoel en gemeten om zoveel mogelijk punten te pakken. Wedstrijdleider Pim van den Hout maakte er een soepel geheel van door iedereen op tijd op het juiste veld te krijgen en de scores met grote precisie te verwerken. Na een fanatieke strijd werd Irene’58-1 voor de tweede keer dit jaar kampioen. De sportieve inspanningen werden beloond met een barbecue als afsluiting, waarvan zichtbaar genoten werd.

En het bleef nog lang gezellig
Ondertussen bouwde FHM Sound & Light het veld om tot een waar festivalterrein met podium, gelid, alles erop en eraan. Een sponsoringsbijdrage waar de club erg dankbaar voor is. Na het officiele gedeelte, waarin Frans van Mook (60 jaar lid) officieel werd benoemd tot erelid van zijn club inclusief oorkonde, knalde een groep vrijwilligers de feestavond letterlijk van start. Feestband Stoot! En DJ Youri zorgden ervoor dat het nog lang onrustig bleef aan het Ruiterspoor.

Trainer Thomas Mangelaars verruilt FC Moerstraten voor RKSV Halsteren

Dit seizoen is Thomas Mangelaars gestopt als trainer bij Fc Moerstraten en gaat volgend seizoen aan de slag bij RKSV Halsteren. Vijf jaar geleden heeft hij zijn UEFA-C diploma gehaald en heeft hij enkele jaren het eerste elftal van de Dames bij RKSV Halsteren training gegeven. Maar voordat Mangelaars aan de slag ging als trainer, is hij zelf actief geweest als speler bij Halsteren en momenteel is hij al meer dan 25 jaar lid bij de club.

Zes jaar geleden heeft Thomas Mangelaars zijn carrière als speler beëindigd, omdat het plezier in het voetbal bij hem begon af te nemen. ‘’Ik werd gevraagd om, vanuit Zondag 2, voor een korte periode te gaan voetballen bij de Zaterdag 1 van Halsteren. Na een paar trainingen merkte ik dat het plezier voor mij steeds minder werd. Daarna heb ik nog een seizoen in het eerste elftal van FC Moerstraten gevoetbald, maar toen ik een aanbod kreeg om bij Smediek de Dames te gaan trainen, heb ik besloten om helemaal te stoppen met voetballen.’’

Trainerschap
Na zijn periode bij Halsteren, heeft Mangelaars de overstap gemaakt naar Smediek om daar aan de slag te gaan als trainer van de Vrouwen 2. Vanuit Smediek heeft Mangelaars de overstap gemaakt naar RBC, waar hij de trainer werd van het toenmalige B1-elftal (JO17-1). ‘’Helaas kwam de samenwerking snel tot een einde en nam ik, in datzelfde seizoen, de A2 (JO19-2) over bij MOC’17.’’

Na zijn korte periode als trainer bij MOC’17, werd Mangelaars benaderd om trainer te worden van het tweede zondag elftal bij RKSV Halsteren. ‘’Ik ben op dit aanbod ingegaan, maar halverwege het seizoen kwamen zij er achter dat wij eigenlijk ‘gewoon’ een gebrek hadden aan spelers om zowel het eerste als tweede elftal te behouden. Halverwege het seizoen werd de stekker uit het tweede elftal getrokken en ben ik aangesloten bij Zondag 1. Dat seizoen ben ik assistent-trainer geworden bij het eerste elftal en het seizoen daarna ben ik een dubbel functie gaan uitvoeren, namelijk die van assistent-trainer en teamleider.’’

Vanuit deze dubbel functie bij Halsteren heeft Thomas Mangelaars de overstap gemaakt naar FC Moerstraten, maar lang is hij niet gebleven bij de club. Hij is namelijk slechts één seizoen actief geweest bij Moerstraten en keert aankomend seizoen weer terug naar Halsteren. ‘’Komend seizoen start ik aan de cursus UEFA-B en ga ik mijn stage lopen bij de Zondag 1 van RKSV Halsteren.’’

Thomas Mangelaars gaf aan dat hij wilt kijken waar zijn plafond als trainer ligt. ‘’Het is wel het streven om zo hoog mogelijk te behalen, maar tegelijkertijd wil ik wel realistisch blijven en kijken wat haalbaar is.’’ Ondanks zijn bovenstaande mening, gaf Mangelaars aan dat hij niet per sé ergens hoofdtrainer hoeft te zijn. Hij vertelde namelijk het volgende: ‘’Stel, ik zal mijn UEFA-B halen en Halsteren zou zeggen dat ik hier de komende twintig jaar kan blijven als assistent-trainer of er komt een andere club en ik zou dan aan de slag kunnen als hoofdtrainer van een tweede- of derdeklasser, dan denk ik dat ik altijd Halsteren zou verkiezen boven een andere club.’’

Memorabele momenten
Toen Thomas Mangelaars werd gevraagd naar zijn hoogtepunten/ meest memorabele momenten, gaf hij het volgende antwoord: ‘’Voor mij is het absolute hoogtepunt in mijn carriere als trainer tot nu toe, dat ik (na het opheffen van het tweede elftal) mocht aansluiten bij de staf van het eerste elftal. Dit is mijn hoogtepunt omdat ik ook een jaar lang de trainingen heb mogen verzorgen.’’

Doelstellingen komend seizoen
Op persoonlijk gebied is het behalen van het UEFA-B diploma, het allerbelangrijkste voor Mangelaars. Maar uiteraard gaf hij aan dat er ook verwachtingen/ doelstellingen zijn op sportief gebied: ‘’Afgelopen seizoen heeft Halsteren de derde plaats en nacompetitie voor promotie naar de Derde Divisie weten te behalen, maar helaas wisten zij dit niet te winnen. Ik denk dat het realistisch is om vast te stellen dat Halsteren weer de nacompetitie moet halen om promotie af te dwingen en dat de ploeg binnen nu en drie jaar tijd in de Derde Divisie actief moet zijn.’’

Vanaf vrijdag 22 juni j.l. is SPV ’81 twee ereleden rijker

Uit handen van voorzitter Theo Sangers ontvingen Jos de Goeij en Henk Rijneveld het erelidmaatschap van de voetbalvereniging SPV ’81 uit Polsbroek. Speciaal voor deze benoeming was wethouder Johan van Everdingen uitgenodigd om met veel mooie woorden deze huldiging een extra lading te geven.

Zo wist de wethouder geheel op eigen wijze Jos de Goeij te verrassen met een inleiding waarin de ruime staat van dienst van Jos volledig tot zijn recht kwam. Een bescheiden bestuursperiode maar heel veel commissies van diverse pluimage maakte Jos tot een ambassadeur voor de vereniging. Vanaf de oprichting tot op heden is Jos o.a. vanwege zijn financiële knowhow een waardevol adviseur geweest voor de club. Ook Henk Rijneveld werd met lovende woorden van wethouder Johan van Everdingen het erelidmaatschap aangeboden. Henk heeft na 27 jaar afscheid genomen van zowel een teamleidersrol als een bestuursfunctie. Henk is een bestuurder pur-sang en weet als geen ander de juiste paden te vinden. Hij heeft veel besturen, in woord en daad de goede kant op gestuurd. Tevens heeft Henk het mede mogelijk gemaakt om SPV ’81 door de jaren heen tot volledige wasdom te laten komen met o.a. eigentijdse trainingsfaciliteiten. De benoemingen werden door alle aanwezigen op deze vrijwilligersavond met luid applaus ontvangen en met veel felicitaties bezegeld.

CvdW: Irene ’58 – Jos van den Kieboom

Jos van den Kieboom is alweer 17 jaar betrokken bij Irene ‘58. Toen hij betrokken raakte bij de club uit Den Hout, lag zijn eigen spelerscarrière, wegens rugklachten, al achter zich. Ondanks zijn rugklachten wilde hij toch actief bezig zijn met voetbal en zodoende besloot hij om zich aan te melden als jeugdtrainer. Daarna is Van den Kieboom ook lid van de jeugdcommissie geweest en is hij momenteel alweer enkele jaren actief als secretaris. ‘’Heb het nog steeds erg naar mijn zin bij de club.’’

In 2001 raakte Jos van den Kieboom betrokken bij Irene ’58, toen hij zijn zoon kwam inschrijven. Hij heeft gekozen voor de club uit Den Hout, omdat het een kleine en gezellige club is. De reden dat Jos van den Kieboom gekozen heeft voor een kleine en gezellige vereniging, heeft voornamelijk te maken dat hij zelf heeft ervaren hoe het is als je bij een grotere club niet bij de selectie speelt.

Spelerscarrière
‘’Ik ben met voetballen begonnen bij BVC 54, toen ik zeven jaar oud was en hier heb ik zes á zeven jaar lang gespeeld. Daarna heb ik de overstap gemaakt naar SCO, waar ik 32 jaar lang heb mogen spelen. Ik ben nooit doorgebroken bij de selectie bij SCO en speelde vandaar de meeste wedstrijden in het derde elftal (vriendenteam) en ook enkele keren bij het tweede elftal.’’

Volgens Van den Kieboom liep bij SCO bijna iedereen langs elkaar heen en kende mensen maar weinig andere leden van de club. ‘’Als wij terugkwamen van een uitwedstrijd en het eerste speelde thuis, dan wilden zij ons gewoon laten betalen bij het loket omdat ze nog geen eens wisten dat wij lid waren van SCO.’’ Dit was voor hem een van de redenen voor de keuze om zijn zoon in te schrijven bij Irene ’58. Zijn zoon speelt bij Irene ’58 momenteel wedstrijden voor zowel het eerste elftal als het tweede elftal.

Hoogtepunten
Voor Jos van den Kieboom is de promotie naar de vierde klasse van 10 jaar geleden het grootste hoogtepunt voor de club, buiten de prestatie van dit seizoen. De promotie naar de vierde klasse staat Van den Kieboom nog in het geheugen gegrift. ‘’We moesten naar Kaaise Boys en daar was op de tribune één zijde helemaal oranje gekleurd. Uiteindelijk wonnen wij die wedstrijd en wisten wij te promoveren naar de vierde klasse. Dat was net zo mooi als de promotie naar de derde klasse die wij dit seizoen hebben mogen meemaken.’’

Zestigjarig jubileum aankomend weekend
Om 12 uur begint de viering ter ere van het zestigjarig bestaan van de club met zeepvoetbal voor de jongere jeugdleden in een toernooivorm. Voor de oudere jeugdleden is er een Jeu de Boules spel organiseert en ook dit is uiteraard in een voetbalvariant. Vervolgens vindt er om 17 uur een barbecue plaats voor alle leden en betrokken die aanwezig zullen zijn. ‘’Voor deze dag hebben ongeveer 150 mensen zich ingeschreven, dus dat zal een flinke barbecue worden’’, vertelde hij lachend. Uiteraard wordt de dag vol festiviteiten afgesloten met een knallende feestavond en een optreden van een liveband.

VV Wernhout leert kinderen meer dan voetbal

Als verantwoordelijke voor de jongste voetballertjes bij VV Wernhout doet John Adriaensen er alles aan om de jeugd uit het dorp warm te maken voor het spelletje. Nu de schoolklassen krimpen is dat niet makkelijk, maar toch krijgt het bestuurslid het samen met de andere vrijwilligers voor elkaar om het ledenaantal stabiel te houden.

Een jaar of zeven geleden kwam Adriaensen bij voetbalvereniging Wernhout terecht. Oorspronkelijk komt hij uit Achtmaal, maar zijn kinderen werden lid van de club uit Wernhout. Adriaensen is niet het type dat passief langs de lijn gaat staan, dus begon hij al snel met de functie van leider en trainer. Een jaar of vier geleden werd hij bestuurslid voor de jongste jeugd. “De oudere elftallen zijn vaak alleen maar met voetbal bezig, bij deze jongere junioren is dat eigenlijk maar bijzaak. Je bent ook bezig met dingen als veters strikken, praat met ze over school en probeert ze in toom te houden. Ik vind het heerlijk om die kinderen vol energie het veld op te zien rennen en ze dan een uitlaatklep te bieden.” Zelf was Adriaensen geen erg begenadigde voetballer. “Ik heb twee rotte knieën, daardoor moest ik al vroeg stoppen met voetballen en ik ben ook niet zo technisch onderlegd dat ik alles voor kan doen tijdens de trainingen. Bij deze categorieën is dat niet zo’n probleem.”

Adriaensen ziet de schoolklasjes steeds kleiner worden en dat baart hem zorgen. “Wij moeten het puur hebben van de aanwas vanuit Wernhout. Tot nu toe krijgen we het voor elkaar om de aantallen stabiel te houden, door een steeds hoger percentage van de jeugd aan het voetballen te krijgen. Dat doen we met open trainingen, we vragen niet gelijk contributie, maar alle kinderen kunnen eerst eens ervaren of ze het echt leuk vinden. En als iemand gaat voetballen, is de kans groot dat hij of zij vriendjes of vriendinnetjes meeneemt. Zo’n 75 procent van de kinderen uit Wernhout zit tegenwoordig op voetbal, dat gaat dus goed.”

Hij geniet van de ontwikkeling die hij ziet bij de kinderen. “Zowel individueel als in teamverband. Je ziet ze leren voetballen als een team, ze leren dat ze het niet alleen kunnen. Ze moeten samen plezier hebben, dat is het belangrijkste.” Kwaliteit is op deze leeftijden nog van ondergeschikt belang, vindt Adriaensen. Het deert hem dan ook niet dat zijn teams vaak met grote cijfers verliezen van de andere clubs uit de gemeente Zundert. “Het aantal talenten in een team komt in golfbewegingen. Maar het maakt deze kinderen zelf echt niet veel uit wat de uitslag is. Zolang ze maar plezier hebben. Ook al verliezen ze met 20-1, dan vieren ze dat ene doelpunt alsof ze de Champions League hebben gewonnen. Dat is mooi om te zien.”

Blijven om verloren terrein terug te veroveren

In de as van het eerste elftal speelt een voetballer die massa genoeg heeft. Het is Damian Janssen, een 23-jarige voetballer die zo zijn voorkeuren heeft in Ridderkerk. Hij speelde bij Rijsoord, ging naar Slikkerveer, keerde terug naar Rijsoord en is inmiddels drie jaar selectielid van Slikkerveer. Pratend over de beide clubs die hij in verschillende fasen van zijn leven doorliep, zegt Janssen: “Ik vind ze allebei mooi.”

Om uiteenlopende redenen wisselde de bij Rijsoord opgegroeide Janssen nogal eens van vereniging. Tot scheve gezichten bij de genoemde clubs leidde die gang van zaken niet. Althans, niet in de beleving van Janssen zelf die zich zowel bij Slikkerveer als Rijsoord welkom voelt. “Vrienden van mij spelen in het eerste van Rijsoord”, weet Janssen. “Soms ga ik kijken en dan heb ik echt niet het idee dat mensen me van het terrein willen afkijken. Maar ik voel me inmiddels wel een echte Slikkerveer-man en heb ook een heel goede verstandhouding met de voorzitter, Joop van Ettinger. Toen ik een paar jaar terug aangaf weer van Rijsoord naar Slikkerveer te willen gaan, verzekerde hij me ervan dat ik niet als een overloper zou worden benaderd.”

De in Ridderkerk opgegroeide Janssen kent het lokale voetbal als zijn broekzak. Hij is ervan op de hoogte dat RVVH doorgaans de sterkste elftallen heeft, maar een warm gevoel bij deze club is volledig afwezig. “Er hangt een sfeer van arrogantie”, stelt Janssen onomwonden. “Ze weten dat ze het beste zijn en gedragen zich daar ook naar. Ik houd daar helemaal niet van. En met de club Bolnes heb ik gewoon helemaal niks. Ik kom er ook nooit, en ook haast nooit meer bij RVVH trouwens.”

Janssen en de zijnen maken met Slikkerveer een behoorlijk moeilijke jaargang door. Op het moment dat dit stuk wordt geschreven, zijn de kansen op lijfsbehoud bedenkelijk te noemen. Een gang naar een andere club ging door de hersenpan van Janssen, maar de echte clubman stond in hem op de afgelopen maanden. “Ik wil niet weggaan bij een degradatie”, zo licht hij toe. “Het is een beetje zwak om de club te verlaten als het slecht gegaan is. Op die manier wil ik geen afscheid nemen. Ik blijf volgend seizoen zeker bij de club en wil dan gelijk weer kampioen worden.”

Janssen typeert zichzelf als een voetballer “van wie het lastig duels winnen is”. Dat laatste heeft veel te maken met de spiermassa die hij de afgelopen jaren opbouwde in de fitnessschool. Zijn gewicht groeide van 78 naar 95 kilo, waardoor tegenstanders vaak het idee hebben tegen een flinke bestelbus aan te knallen wanneer Janssen – hij volgt op het Zadkine College een opleiding tot sportinstructeur – de lijfelijke confrontatie met ze aangaat. “Als verdedigende middenvelder is fysieke kracht erg handig”, licht hij toe. “Het komt zelden voor dat ik van de bal wordt afgezet. Ik merk alleen wel dat ik minder wendbaar ben geworden. Kappen en draaien gaat me moeilijker af dan vroeger, helaas.”

Sportcomplex van VV Raamsdonk is aan een flinke opknapbeurt toe

In de bestuurskamer van VV Raamsdonk worden niet alleen maar plannen op voetbaltechnisch gebied gemaakt. De voetbalclub wil graag haar sportpark verduurzamen en onderzoekt de mogelijkheden voor milieubewuste maatregelen.

Duurzaamheid is tegenwoordig ook in de sportwereld een belangrijk begrip geworden. Op basis van een grondige energiescan kan een voetbalclub op jaarbasis behoorlijk wat geld besparen als er de juiste maatregelen worden genomen. VV Raamsdonk is zo’n vereniging die hier wel oren naar heeft en wil het sportpark graag verbouwen tot een nieuwe multifunctionele accommodatie (mfa), waar naast VV Raamsdonk ook andere verenigingen de vruchten van plukken.

Volgens clubman Michel Bouwens is het sowieso hoog tijd dat sportpark Den Uilendonck wordt opgeknapt. “Onze accommodatie is vijftig jaar oud. Het oogt bij ons allemaal wel in orde omdat we alles goed onderhouden. De uitstraling van ons sportcomplex is dik in orde. Maar wie beter kijkt, ziet overal wel punten voor verbetering.” Het dak van de kantine is bijvoorbeeld aan vervanging toe. De club gaat samenwerken met de gemeente om dit voor elkaar te krijgen. Met dit werk is ruim twee ton gemoeid, waarvan VV Raamsdonk 20.000 euro bijdraagt. Er zijn meer maatregelen op touw gezet. Spoedig worden de kleedlokalen van de club voorzien van nieuwe (LED-)verlichting en een legionella beheerssysteem. “Daarnaast onderzoeken we de mogelijkheden voor ledverlichting, energiezuinige koelingen en zonnepanelen”, voegt Bouwens toe. “We zijn als club serieus bezig met onze toekomst. Raamsdonk is een bloeiende club met ongeveer 360 leden en we willen onze leden graag verwelkomen op een modern sportcomplex.”

De speler van het vierde team en de leider van Raamsdonk J011-2 is in het dagelijks leven verantwoordelijk voor advies over beheer & exploitatie van het gemeentelijk vastgoed in de gemeente Bernheze. Bouwens weet dus waar hij over praat en wil zijn kennis gebruiken om de gemeente Geertruidenberg te overtuigen in actie te komen. “De contacten met Geertruidenberg zijn goed”, benadrukt Bouwens. “We zijn blij met de kunstgrasvelden en kleedkamers die we met behulp van de gemeente konden realiseren en hopen nu samen weer tot een mooi plan te komen voor onze accommodatie.” Wethouder Bert van den Kieboom gaat binnenkort in gesprek met het bestuur van de voetbalclub. Hij geeft aan ‘waardering’ te hebben voor de brede maatschappelijke rol die VV Raamsdonk in de gemeenschap wil spelen.

Bradley de Nooijer en de ‘Maradona van de Karpaten’

Onder de vleugels van zijn vader, Gérard de Nooijer, maakte Bradley de Nooijer zijn debuut in het profvoetbal bij FC Dordrecht. Na wat onenigheid leek het beide partijen beter om uit elkaar te gaan en zo kwam de 20-jarige verdediger aan het begin van dit seizoen terecht bij Viitorul Constanța, een subtopper in Roemenië. De Nooijer groeide snel uit tot een vaste waarde en eindigde met zijn ploeg op de vierde plek, waardoor ze mogen strijden voor deelname aan de Europa League. In CTV Voetbal vertelde hij onlangs dat het voor de club een geslaagd seizoen is geworden.

“We zeiden aan het begin van het seizoen al tegen elkaar dat we Europa League wilden halen. Het is mooi dat het is gelukt.” Na twee seizoenen bij ‘De Schapenkoppen’ besloot hij dus om zijn geluk ergens anders te gaan beproeven. Uiteindelijk kwam Viitorul Constanța op zijn pad, De Nooijer was enthousiast, maar wist eigenlijk niet met welke grootheid hij te maken had. De trainer bij zijn nieuwe club is namelijk Gheorghe Hagi, een voetballer die in zijn thuisland Roemenië een ‘legend-status’ heeft verworven. Zijn bijnaam is niet voor niets, ‘De Maradona van de Karpaten’. Maar voor de jeugdige De Nooijer was Hagi een complete onbekende. Pas toen hij zijn naam intypte op zijn telefoon, besefte hij hoe groot zijn nieuwe trainer is in Roemenië. “Ik ben natuurlijk een stuk jonger, dus kende hem niet. Maar mijn vader en mensen om mij heen wel, die vroegen zich af of ik wel door had wie mijn trainer ging worden. Op mijn telefoon zag ik veel beelden van hem en toen wist ik wel genoeg.” Behalve die beelden op Youtube, ondervindt hij nu ook in levenden lijve wat voor een legende Hagi is. “Overal waar je komt, iedereen komt voor hem. Eigenlijk niet voor ons. Als wij al lang en breed in de bus zitten, staat hij nog handtekeningen uit te delen.”

Zijn verhuizing naar Roemenië betekende ook dat hij voor het eerst op zichzelf moest gaan wonen. Een grote stap voor iemand van zijn leeftijd, zou je zeggen, maar De Nooijer doet er zelf vrij luchtig over. “Het was niet heel speciaal eigenlijk. Ik ben goed opgevangen en het stadion is in de buurt van mijn huis.” Maar behalve het leven buiten de lijnen, stemmen ook de prestaties op het veld tot tevredenheid. De linksback kijkt dan ook met een goed gevoel terug op zijn eerste seizoen in het buitenland. “Persoonlijk is het voor mij een goed seizoen geweest. Ik heb veel minuten gemaakt en dat is zeker op mijn leeftijd belangrijk.” Komend seizoen staat hij sowieso nog onder contract bij Viitorul Constanța, maar in de voetballerij weet je het nooit. Toch verwacht hij op dat gebied geen verrassingen. “Op 10 juni beginnen we weer met trainen, dus dan start ik gewoon in Roemenië.”

Bradley de Nooijer en de ‘Maradona van de Karpaten’

0

Onder de vleugels van zijn vader, Gérard de Nooijer, maakte Bradley de Nooijer zijn debuut in het profvoetbal bij FC Dordrecht. Na wat onenigheid leek het beide partijen beter om uit elkaar te gaan en zo kwam de 20-jarige verdediger aan het begin van dit seizoen terecht bij Viitorul Constanța, een subtopper in Roemenië. De Nooijer groeide snel uit tot een vaste waarde en eindigde met zijn ploeg op de vierde plek, waardoor ze mogen strijden voor deelname aan de Europa League. In CTV Voetbal vertelde hij onlangs dat het voor de club een geslaagd seizoen is geworden.

“We zeiden aan het begin van het seizoen al tegen elkaar dat we Europa League wilden halen. Het is mooi dat het is gelukt.” Na twee seizoenen bij ‘De Schapenkoppen’ besloot hij dus om zijn geluk ergens anders te gaan beproeven. Uiteindelijk kwam Viitorul Constanța op zijn pad, De Nooijer was enthousiast, maar wist eigenlijk niet met welke grootheid hij te maken had. De trainer bij zijn nieuwe club is namelijk Gheorghe Hagi, een voetballer die in zijn thuisland Roemenië een ‘legend-status’ heeft verworven. Zijn bijnaam is niet voor niets, ‘De Maradona van de Karpaten’. Maar voor de jeugdige De Nooijer was Hagi een complete onbekende. Pas toen hij zijn naam intypte op zijn telefoon, besefte hij hoe groot zijn nieuwe trainer is in Roemenië. “Ik ben natuurlijk een stuk jonger, dus kende hem niet. Maar mijn vader en mensen om mij heen wel, die vroegen zich af of ik wel door had wie mijn trainer ging worden. Op mijn telefoon zag ik veel beelden van hem en toen wist ik wel genoeg.” Behalve die beelden op Youtube, ondervindt hij nu ook in levenden lijve wat voor een legende Hagi is. “Overal waar je komt, iedereen komt voor hem. Eigenlijk niet voor ons. Als wij al lang en breed in de bus zitten, staat hij nog handtekeningen uit te delen.”

Zijn verhuizing naar Roemenië betekende ook dat hij voor het eerst op zichzelf moest gaan wonen. Een grote stap voor iemand van zijn leeftijd, zou je zeggen, maar De Nooijer doet er zelf vrij luchtig over. “Het was niet heel speciaal eigenlijk. Ik ben goed opgevangen en het stadion is in de buurt van mijn huis.” Maar behalve het leven buiten de lijnen, stemmen ook de prestaties op het veld tot tevredenheid. De linksback kijkt dan ook met een goed gevoel terug op zijn eerste seizoen in het buitenland. “Persoonlijk is het voor mij een goed seizoen geweest. Ik heb veel minuten gemaakt en dat is zeker op mijn leeftijd belangrijk.” Komend seizoen staat hij sowieso nog onder contract bij Viitorul Constanța, maar in de voetballerij weet je het nooit. Toch verwacht hij op dat gebied geen verrassingen. “Op 10 juni beginnen we weer met trainen, dus dan start ik gewoon in Roemenië.”

Dit seizoen weinig te juichen in VV Cadzand

“Een gigantische aanpassing.” Zo noemde VV Cadzand-trainer David Almekinders de terugkeer naar het standaardvoetbal vorig seizoen. Toch liep het in de tweede seizoenshelft beter en werden er in totaal twintig punten bijeengesprokkeld. Het gaat lastig worden dat dit seizoen te evenaren. Halverwege april stond het elftal nog maar op een schamele negen punten.

Vorig jaar toonde Almekinders zich al reëel in deze krant. ,,Dat we het moeilijk zouden krijgen lag natuurlijk in de lijn der verwachting. Het verschil tussen het linker-en rechterrijtje is gewoon enorm groot. We zijn een aantal keren volledig weggespeeld, maar dat is niet iets dat ik de jongens dan kwalijk neem”, zo vertelde Almekinders. Helaas voor Cadzand heeft het elftal qua punten nog weinig stappen kunnen zetten ten opzichte van vorig seizoen.

Gerard Schrier
De grootste nederlaag van dit seizoen liep Cadzand buiten de witte kruitlijnen op. Op 24 januari van dit jaar overleed namelijk clubicoon Gerard Schrier, medeoprichter, gewaardeerd bestuurslid en grote stimulator. De voormalig cafébaas werd 81 jaar. ‘Mister Cadzand’ speelde zelf nooit voor Cadzand, want na zijn komst vanuit Kruiningen zat zijn voetbalcarrière er al op. Sterker nog: Cadzand had destijds nog niet eens een eigen voetbalclub.
Toch groeide Schrier uit tot een onmisbare schakel. Hij stond aan de wieg van de voetbalclub door tijdens Ajax-Spartak Trnava (1969) een paraplu de lucht in te houden met de tekst: ‘Wij willen een voetbalveld in Cadzand’. Dit kwam live op televisie.

In 1972 vond de voetbalclub VV Cadzand dan ook echt zijn oorsprong. Het ontbrak echter nog aan een kantine en daarvoor deed het café van Schrier en diens vrouw vaak dienst. In 1979 kocht Schrier een wegenwachtgebouw op en toverde dat om tot kantine. Naast bestuurslid was Schrier dus een trouwe sponsor. Niet uit zakelijke overwegingen, maar uit clubliefde.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.