Na vier jaar heeft Bergambacht weer een damesteam in de competitie. De ploeg van trainers Joost Ouwerkerk en Werner de Bruin moet beginnen in de vijfde klasse. “Sommige meiden hadden nog nooit tegen de bal geschopt.”

Het is druk aan de lijn bij Bergambacht-SVS 2. Bergambacht mag dan na drie wedstrijden nog puntloos zijn, het enthousiasme van de ‘fans’ is groot.

“We maken het niet te ingewikkeld”, zegt trainer Joost Ouwerkerk tijdens de korte wedstrijdbespreking vooraf. “We spelen 4-3-3. Als we de bal hebben, speel ‘m snel naar voren.”

Als hij even later op het veld staat tijdens de warming-up zegt Ouwerkerk: “We hebben in de eerste wedstrijden 4-4-2 gespeeld, maar dat was niks. Veel meiden wisten niet waar ze moesten lopen.”

Hij zegt ook dat hij sinds de start van de competitie een stijgende lijn ziet. “De eerste wedstrijd verloren we met 8-0, de tweede wedstrijd met 3-0 en de derde met 3-2. Als we de lijn doortrekken pakken we vandaag minimaal een punt.”

Lol en plezier maken staan dit seizoen op één, geeft Ouwerkerk aan. “We proberen het verliezen of het winnen niet te belangrijk te maken. Dat werkt. Dinsdag op de training waren er veertien van de vijftien speelsters. Donderdag acht, maar zet dat er maar niet in”, lacht Ouwerkerk.

Toen er alle schijn van had dat Bergambacht weer een damesteam op de been kon krijgen, bood Ouwerkerk zich als trainer aan. “Eerst heb ik een paar trainingen gedaan en voordat ik het wist was ik gebombardeerd als vaste trainer. Een sollicitatiebrief heb ik niet hoeven te schrijven.”

‘Loop door, Britt.’ ‘Goed zo, Amber.’ ‘Lekker, Tanja’. Tijdens de wedstrijd is Ouwerkerk druk bezig met coachen. Hij ziet zijn ploeg een goede eerste helft spelen. De tactiek om de lange bal te hanteren blijkt goed te werken. Een paar keer komt een Bergambacht-speelster gevaarlijk door. De rust en het overzicht ontbreken echter in de afronding en daardoor blijft de verdiende 1-0 uit.

“Ik heb het idee dat we sterker zijn”, zegt Ouwerkerk, die geen familiaire band heeft met een speelster in het team. “Mijn ex loopt er wel in, maar dat telt zeker niet?”, krijgt hij de lachers aan de zijlijn op zijn hand.

Bergambacht haalt, nadat het in het tweede gedeelte van de eerste helft wordt teruggedrongen, de rust met 0-0. In de kleedkamer probeert Ouwerkerk zijn pupillen moed in te praten. “Meiden, geloof erin. We kunnen vandaag winnen.”

Niet iedereen is daarvan overtuigd. Janou, met vuurrood hoofd, zit er al helemaal doorheen. “Ik ben oud en versleten. En pas 21 jaar.”

Laatste vrouw Amber neemt de schade op van de eerste helft. “Mijn benen en billen zijn door dat kunstgras helemaal rood. Dat wordt morgen geen jurkje dragen.”

Op de weg naar het veld vertelt ze dat ze normaal gesproken geen laatste vrouw is. “Fee staat daar meestal, maar die staat nu op doel.”

Als ouderwetse auspützer speelt Amber (21) tien, vijftien meter achter de andere verdedigers. “Joost zegt dat ik niet snel ben, dus neem ik mijn maatregelen.”

In de tweede helft, waarin SVS sterker wordt en Bergambacht onder druk komt te staan, bewijst zij het nut van haar gekozen tactiek. Ze ‘dicht’ elk gaatje. Langzaam maar zeker vloeien bij de thuisploeg de krachten weg. Ouwerkerk heeft dat ook in de gaten en met nog zeker tien minuten op de klok begint hij ‘scheids, tijd!’ te roepen. Met de tong op de schoenen haalt zijn ploeg het eindsignaal zonder schade.

Een klein vreugdegilletje ontbreekt niet als er voor de laatste keer wordt gefloten. Het punt wordt gevierd als overwinning.

Het elftal duikt meteen in de auto, verplichtingen bij sponsor ’t Centrum, een eetcafé in Bergambacht, wachten. Want Bergambacht mag dan vijfde klasse spelen, de dames zijn wel ‘hot’ in het dorp.

©VoetbalJournaal

Hij maakte deel uit van de gouden Dilettant-generatie die vanuit de vierde naar de tweede klasse promoveerde. Peter de Vries (37) is dit seizoen alweer voor het derde jaar de rechterhand van trainer Richard Mank. “Ik ben blij dat Dilettant weer leeft.”

Nadat hij stopte, was hij een paar jaar van het toneel verdwenen. “Je kent het wel: druk met werk en gezin. Ik ben vader geworden en dat eiste zijn aandacht.”

Uitgerekend de trainer bij wie hij afscheid nam als actief voetballer vroeg hem zijn assistent te worden: Richard Mank. “Ik heb nog een seizoen onder Richard gespeeld”, zegt De Vries. “Dat was in zijn eerste periode hier. In mijn laatste seizoen zat ik voornamelijk op de bank. Toen heb ik er een punt achter gezet. Ik heb nog een jaar in het tweede gespeeld en ben gestopt.”

De Vries speelde meer dan driehonderd wedstrijden in Dilettant 1. “Veertien jaar heb ik in het eerste gespeeld. Mijn debuut maakte ik in het seizoen 97/98 onder trainer John Balkhoven.”

Hij maakte deel uit van een goede lichting met onder andere Leon Burggraaf, Michel van den Herik en Paul Blonk. Onder leiding van trainer Michel van Noort werd Dilettant kampioen van de vierde klasse en een jaar later van de derde klasse. “Die beslissingswedstrijd om het kampioenschap in de vierde klasse tegen Lekkerkerk was het meest memorabele moment”, zegt De Vries. “Het was totaal onnodig dat we die wedstrijd moesten spelen. We stonden in de winterstop, ik geloof, acht punten voor op Lekkerkerk. Afijn, de beslissingswedstrijd, op het terrein van DCV, eindigde in 0-0. Na de verlenging was het nog steeds 0-0. Uiteindelijk wonnen we met penalty’s.”

Na twee jaar degradeerden De Vries en Dilettant uit de tweede klasse. “De magie van de ploeg was een beetje uitgewerkt. Michel kreeg hier en daar ook wat kritiek te verwerken. En met de nieuwe generatie botste het ook wel eens.”

Hij maakte in al die jaren meer dan tweehonderd doelpunten. “Ik was geen doelpuntenmachine”, zegt hij over zichzelf. “Ik werkte altijd hard, was ook best snel en had een neusje voor de goal.”

“Ik maakte altijd tussen de vijftien en twintig goals. Niet slecht, maar ook weer niet heel goed.”

Zijn ervaring probeert hij over te brengen aan de huidige generatie spelers in Dilettant 1. “Ik ben blij dat Dilettant weer leeft. De stap van zondag naar zaterdag was best zwaar. Eigenlijk is de club in die periode zijn gezicht verloren. Er was geen publiek, geen sfeer. We hebben er hard aan gewerkt om die oude sfeer weer een beetje terug te krijgen. We hebben oud-spelers, die elders speelden, teruggehaald, zoals de broertjes Van den Adel. Remco Mulders, die was gestopt, is weer begonnen.”

“Als staf proberen we de spelers zoveel mogelijk bij onze visie te betrekken. We leggen iets niet op, we doen het samen. Dat werkt goed. Vorig seizoen zijn we gepromoveerd. We hebben een aardige ploeg, ook voor derde klasse-begrippen, maar als je kijkt waar we vandaan komen is handhaving een realistische doelstelling.”

Wederom was het verschil tussen de ploegen uit Polsbroek en Boskoop te groot om van een evenwichtige wedstrijd te spreken. De wedstrijd eindigde na negentig minuten in een ruime overwinning voor de bezoekers. Met een verschil van drie doelpunten in zowel de uit- als thuiswedstrijd kan je snel de conclusie trekken dat Floreant voor de SPV-formatie een maatje te groot is. Door vanaf de aftrap het initiatief te nemen en niet meer uit handen te geven was het voor Floreant een wedstrijd waarin de vraag waarom het slechts vier keer scoorde overblijft. Zoveel kansen om te scoren en eigenlijk niets of heel weinig weggegeven. Toen na 9 minuten de eerste en na 20 minuten voetbal het tweede doelpunt viel was het voor de thuisploeg duidelijk dat het alles in het werk moest stellen om de schade te beperken. Het lukte zowaar om tot de thee een beperkte achterstand (0-2) te consolideren, wat in het bijzonder te danken was aan de SPV inval-keeper Manfred Sleeuwenhoek. Toen na de rust Sander Koolwijk middels een frommelgoal de stand op 1-2 zette, leek een verrassing niet uitgesloten. De uitzicht op een ommekeer in de wedstrijd verdween toen na vijfenzestig minuten een uitgespeelde kans wel werd verzilverd, 1-3. Een vervelende terugspeelbal bracht tien minuten voor het fluitsignaal de eindstand op 1-4 na een wedstrijd waarbij voor zowel SPV’81 als Floreant diverse leermomenten zich aandienden.