Home Blog Pagina 9

Hoe het Spring Tournament van Focus’07 een internationaal begrip werd

CULEMBORG – Wat ooit begon met een lijstje mailadressen en een goed idee, is uitgegroeid tot een van de best georganiseerde jeugdtoernooien van Nederland: het Spring Tournament van Focus’07. In maart vond de derde officiële editie plaats op sportpark Parijsch, waar twaalf (inter)nationale topclubs streden in de leeftijdscategorie Onder-13. Robert Puddu (58) is een van de geestelijk vaders van het toernooi. “Dat het zó groot zou worden, had ik nooit gedacht.”

Puddu is al sinds de oprichting van Focus’07 betrokken bij de club. Toen zijn zoon op voetbal wilde, rolde hij het vrijwilligerswerk in. “Ik begon als jeugdtrainer, samen met een andere vader. Focus was toen net ontstaan, na de fusie.” Na zijn jaren als trainer – onder meer ook van zijn dochter – groeide hij door naar het jeugdbestuur, de sponsorcommissie en de kledingcommissie.

Het idee voor het toernooi ontstond zo’n zeven jaar geleden. “Samen met een teamgenoot van het 35+-elftal dachten we: laten we iets doen voor spelertjes die net overstappen van een half naar een heel veld. Die in de lente van hun voetbalcarrière zitten. Voor hun beleving en ontwikkeling.” Met een groot bestand aan mailadressen begonnen ze simpelweg clubs te benaderen. “In het begin deden ploegen als Vitesse, De Graafschap en Beerschot mee. Maar wij wilden méér.”

Als partnerclub van FC Utrecht waren de lijntjes kort met Focus’07. Via hoofd jeugdopleiding Robin Pronk kwamen ze in contact met jeugdtrainer Nathan Wiener (inmiddels werkzaam bij AZ), die dankzij zijn netwerk clubs als Ajax, Feyenoord, Bayer Leverkusen en Club Brugge wist te strikken. “Vanaf dat moment is het hard gegaan,” zegt Puddu. “We kozen bewust voor een eendaags toernooi met twaalf teams – precies het aantal kleedkamers dat we hebben. Alles moest kloppen. En het overtrof alle verwachtingen.”

Wat het Spring Tournament volgens hem onderscheidt? “De gastvrijheid. We regelen vervoer vanaf het vliegveld, maaltijden, verblijf – alles. De clubs worden echt in de watten gelegd. Daarnaast hebben we een topteam voor media. Er worden filmpjes gemaakt met drones, en de aftermovie staat vaak tien minuten na de finale al online.”

Dit jaar won FC Utrecht de finale van Anderlecht. Die laatste ploeg maakte volgens Puddu de meeste indruk. “Ze speelden fris, dynamisch voetbal. Er liep een klein opdondertje rond met een lange paardenstaart – echt een fenomeen. Hij werd niet voor niets uitgeroepen tot beste speler van het toernooi.”

Voor Focus’07 is het toernooi inmiddels hét uithangbord geworden. “We ontvingen zo’n 1500 tot 2000 bezoekers. Ze komen voor het voetbal, de sfeer, de beleving. Veel kinderen dromen er nu al van om ooit mee te mogen doen. Dan hoor je zo’n jochie zeggen: ‘Nog twee jaar, dan mag ik ook.’ Dát is precies waarom we het doen.”

De toekomst ziet er rooskleurig uit. Clubs staan in de rij voor deelname, en de editie van 2026 is al in voorbereiding. “We hebben al drie toezeggingen, waaronder clubs van absolute Europese topklasse die hier nog niet eerder waren. Namen mag ik nog niet noemen, maar geloof me: het wordt groter dan ooit.”

Klik op Focus ’07 voor de laatste artikelen over de club
Klik op Focus’07 voor meer informatie over de club

MEC’07 trekt ambitieuze trainer met profvoetbalverleden aan

MAURIK – Een nieuw gezicht langs de lijn bij MEC’07 komend seizoen: Seref Kaya (36) is de nieuwe hoofdtrainer van het eerste elftal. De Tielenaar maakt daarmee zijn debuut als hoofdtrainer in het seniorenvoetbal. MEC’07 liep promotie naar de vierde klasse mis, na uitschakeling in de eerste ronde van de nacompetitie, maar de ambities blijven onveranderd. Kaya: “We moeten in de vijfde klasse bovenin meedraaien. Daar ligt de lat.”

Kaya groeide op in Tiel en begon zijn voetballoopbaan bij TEC. Op zijn negende maakte hij de overstap naar FC Den Bosch, waar hij jarenlang de jeugdopleiding doorliep. Via een zaakwaarnemer kreeg hij op jonge leeftijd een kans om te tekenen bij een internationale profclub, maar dat liep anders dan gehoopt. “Als ik het over mocht doen, was ik gebleven. Misschien had ik mijn debuut bij Den Bosch dan wel kunnen maken.”

Na zijn terugkeer in Nederland volgde een lange periode in het amateurvoetbal, onder meer bij DOVO, TEC en Theole, waar hij jarenlang aanvoerder was en uiteindelijk zijn actieve loopbaan afsloot.

De trainersloopbaan van Kaya begon bescheiden: als assistent bij een zaterdagteam van TEC. “Maar als je me vijf jaar geleden had gevraagd of ik nu voetballer of hoofdtrainer zou zijn, had ik voetballer gezegd’’, lacht Kaya, die bij als aanvoerder van Theole begon met het trainen van jeugdteams. ‘’Van de JO19 tot de Onder-23. Maar nu weet ik het zeker: mijn doel is om ooit trainer te worden van een BVO.”

Nu Kaya zijn kicksen aan de wilgen heeft gehangen, werd het tijd voor de volgende stap als trainer: het seniorenvoetbal. Toen hij via social media zag dat MEC’07 een nieuwe trainer zocht, twijfelde hij geen moment. “De gesprekken met het bestuur en de spelersraad gaven me direct een goed gevoel. We klikten meteen.”

Wie denkt een rustige trainer te krijgen, komt bedrogen uit. Kaya laat zich gelden. “Ik ben fan van Diego Simeone, vooral om zijn intensiteit en coaching. Dat zie je ook terug bij mij. Ik ben aanwezig, vurig en betrokken. Maar qua spel sta ik voor iets anders – ik wil dominant, aanvallend voetbal zien, gebaseerd op een goede organisatie.”

Tactisch wil Kaya niet vasthouden aan één systeem, maar juist kunnen schakelen. “Als team moet je flexibel zijn. We gaan niet telkens aanpassen aan de tegenstander, maar wel realistisch zijn. Je wint wedstrijden door slim te spelen.”

MEC’07 greep naast promotie, maar Kaya kijkt vooruit. “We gaan de vijfde klasse in, dat is nu de realiteit. Maar we hebben een goede mix van jonge en ervaren spelers. We moeten minimaal in de top drie spelen, met zicht op promotie. Ik zie veel potentie, maar daar hoort hard werken bij.”

In elke linie hoopt hij de selectie nog te versterken. “Elke trainer heeft een netwerk. Ik kijk wat ik mee kan nemen, maar het moet passen bij de groep.”

Wat mogen spelers, staf en supporters verwachten? “Een trainer die er vol voor gaat,” zegt Kaya. “Maar ik kan maar twintig procent bepalen – de overige tachtig procent moeten de spelers zelf invullen. Dat begint met inzet, discipline en samen beter willen worden. Ik zorg voor het plan, zij moeten het uitvoeren. Maar áls we dat samen doen, kan er hier echt iets moois ontstaan.”

Klik op MEC’07 voor het laatste artikel van de club

Laponder: ‘Wij zijn misschien het tweede, maar wel het vlaggenschip van Ophemert’

OPHEMERT – Geen team in Ophemert met een hechtere kern dan het tweede elftal, als het aan leider Corné Laponder ligt. Al jaren is het de ploeg waar vriendschap en verenigingsgevoel hand in hand gaan – en waar de prestaties er zeker niet onder lijden. Toch bleef er na dit seizoen, waarin de ploeg als vierde eindigde in de zesde klasse, een bittere nasmaak hangen bij Laponder. “Als we niet zoveel hadden moeten schuiven met spelers, hadden we echt mee kunnen doen om de titel.”

Laponder is sinds 2017 betrokken bij Ophemert 2, met een onderbreking van één seizoen vanwege werk in de weekenden. “Het team was al een vriendengroep voordat ze naar de senioren gingen”, vertelt hij. “En toen de oudere garde doorschoof naar het vrijdagavondvoetbal, werd dit het tweede elftal. Wat mij betreft is dit de kernploeg van de vereniging. Ik weet dat sommigen dat anders zien, maar zo voelt het voor mij. Het is het hart van VV Ophemert.”

Het seizoen kende een valse start, met een nederlaag tegen RKTVC, maar Ophemert rechtte al snel de rug en won zes keer op rij, afgetrapt met een overtuigende zege op kampioen Buren (1-4). Maar vlak voor de winterstop kreeg de ploeg te maken met een domper: vier spelers werden doorgeschoven naar het eerste elftal om blessures op te vangen. Laponder: “Logisch en begrijpelijk. Zo werkt dat bij een kleine club, maar het was wel een klap voor ons. Zeker omdat we later zelf ook met blessures te maken kregen.”

Daarna werden wedstrijden verloren die onder normale omstandigheden wél gewonnen hadden kunnen worden. “We hebben het seizoen uitgespeeld met karakter, maar ik weet zeker: met een fitte en complete groep hadden wij kampioen kunnen worden.”

Twee wedstrijden die dat onderstreepten, waren SC Zoelen-uit (5-1) en het thuisduel met Buren (1-1) – de latere kampioen. “Tegen Zoelen speelden we op een achterveldje in de regen en hadden we te maken met blessures. Het zat er gewoon niet in die dag. Tegen Buren, die toen kampioen konden worden, liet wij juist onze potentie zien. Wij hielden ze op een gelijkspel, waardoor we ze van de titel afhielden. En er zaten jongens bij die op hoog niveau hebben gespeeld. Dan zie je dat wij met dit team écht iets kunnen.”

Dat team bestaat uit een mix van jonge en ervaren spelers, met als blikvanger spits Remco Moret, die op zijn leeftijd nog steeds wedstrijden kan kantelen. “Maar het is niet één speler die het verschil maakt,” benadrukt Laponder. “Het is een ploeg waarin iedereen voor elkaar werkt, ook als het niet loopt. En dat maakt me trots.”

Trots is hij sowieso op ‘zijn’ club. “VV Ophemert is een echte dorpsclub. Eigen jongens, betrokken vrijwilligers, korte lijntjes. Hier staat men nog voor elkaar klaar. Mensen als Gerrit Stap, die laatst werd gehuldigd, maken de club tot wat het is. En ik probeer zelf ook bij te dragen, onder meer als sponsor.’’ Zijn beste vriend, Ibo Öcal, is onlangs voorzitter geworden.

Komend seizoen krijgt het team hulp van een bekende naam: Addie Kusters, de nieuwe trainer van het eerste elftal, zal ook de trainingen van Ophemert 2 oppakken. “Hij heeft ervaring, weet wat het is om een groep beter te maken én plezier te brengen. Ik verwacht dat hij het beste uit deze jongens kan halen.”

Klik op VV Ophemert voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Ophemert voor meer informatie over de club.

GVV JO14 kampioen: ‘Van level 0 naar level 100’

GELDERMALSEN – GVV JO14 heeft het voor elkaar: na een sterk seizoen kroonde de ploeg zich tot kampioen in de derde fase van de competitie. Trainer Joey de Ruiter (34), een echte clubman, is trots op zijn jongens en dame. “We zijn begonnen als een team zonder ervaring, maar dit seizoen zijn ze van level 0 naar level 100 gegaan.”

De Ruiter is al dertig jaar verbonden aan GVV. “Ik ben een jongen van de club”, zegt hij. “Als het goed gaat met GVV, gaat het goed met mij.” Hij was jarenlang wedstrijdsecretaris, floot voor de KNVB, organiseert het bedrijvenvoetbaltoernooi én gaf training bij de jongste jeugd. Sinds twee jaar is hij weer als trainer actief – dit keer bij de JO14. Samen met assistent Stefan van Schaik en coördinator Dick Jansen vormt hij een hecht driemanschap. “Dick is als een opa voor het team, Stefan de betrokken vader, en ik breng de voetbalinhoud. We vullen elkaar perfect aan.”

GVV JO14 is dit seizoen zichtbaar gegroeid. “Het was de bedoeling een vriendenteam te creëren, waarin gezelligheid en plezier vooropstaan”, vertelt De Ruiter. “Maar daardoor gingen ze ook beter presteren. Positiespel, inzet, motivatie – alles is vooruitgegaan. Het is echt een team dat voor elkaar wil werken.”

De resultaten spreken voor zich: in twintig wedstrijden maakte de ploeg maar liefst 113 doelpunten. “Doelpunten maken is dé grote kwaliteit van de ploeg”, lacht De Ruiter. “Ze hebben dat echt in de vingers gekregen.” Toch ging het niet vanzelf. De eerste fase verliep nog wisselend. Tegen bekende tegenstanders als Well en MEC’07 werd het verschil niet gemaakt. “We waren voetballend beter, maar gaven het in de slotfase weg. Dat zijn leermomenten.”

In de tweede fase werd het niveau opgeschroefd. GVV won ruim van de eerste twee tegenstanders, maar verloor nipt van Alem, dat uiteindelijk kampioen werd. “We speelden ze de hele tweede helft weg, maar verloren alsnog. Dat was frustrerend.”

De derde fase bracht alles samen. “Een spannende competitie waarin iedereen aan elkaar gewaagd was”, blikt De Ruiter terug. “We hadden een offday tegen Alem (6-3), speelden gelijk tegen Theole (4-4) en gaven in de laatste minuut weer een goal weg tegen Well. Maar we hielden stand.” Uiteindelijk werd de wedstrijd tegen Theole de beslissende. “Na tien minuten stonden we al met 4-0 voor. Dat was echt de kroon op het seizoen.”

Hoe het kampioenschap werd gevierd? “Ouders hadden kampioensshirts geregeld en tijdens de wedstrijd werd er vuurwerk afgestoken. Geweldig.” Voor De Ruiter is het vooral mooi om te zien hoe ver het team is gekomen. “Twee jaar geleden stonden ze onderaan in de vierde klasse. Nu zijn we bovenaan geëindigd in de tweede. Daar mogen we met zijn allen trots op zijn.”

Volgend seizoen gaat hij met de groep mee naar de JO15. “Hopelijk komen we dan uit in de eerste klasse. Dat is het doel. En wie weet zie ik over een paar jaar jongens van dit team in het eerste elftal terug. Dan weet ik: daar heb ik aan mee mogen bouwen.”

Klik op GVV voor de laatste artikelen over de club
Klik op GVV voor meer informatie over de club

Uit de oude doos: VV Lekkerkerk en Jan Timmer

Terugblikken op wat vroeger was kan soms heel boeiend zijn. In het jubileumboek van VV Lekkerkerk, Zwart Wit op Groen uit 2002 geschreven door de vorig jaar, veel te vroeg, overleden Jan Timmer en Arjan van den Berg staat een hoofdstuk over de begintijd van het damesvoetbal. VoetbalJournaal neemt de lezer terug naar de tijd dat damesvoetbal nog in de absolute kinderschoenen stond.

“Als jullie dat per se willen, moet je zelf maar dingen regelen.”

Dat was de eerste reactie van de bestuurders van VV Lekkerkerk toen Ineke Berger en Jenny van Zoest in 1973 voorstelde om een damesteam op te richten. De reactie van de bestuurders zorgde ervoor dat beide dames vol overgave probeerden teamleden te zoeken. “We maakten veel reclame in onze vriendinnen- en kennissenkring. We gingen stenciltjes rondbrengen in Lekkerkerk en omgeving. Met succes, want in augustus 1973 werd het damesteam van VV Lekkerkerk ‘operationeel’. Dertien vrouwen trokken het zwart-witte tenue aan en zetten daarmee, zonder dat ze het zelf in de gaten hadden, een historische stap in de geschiedenis van de dorpsclub.

Eerste overwinning

Voordat er daadwerkelijk tegen een bal getrapt kon worden, moesten eerst nog wat andere zaken geregeld worden. De heer M. Vos werd bereid gevonden de dubbelfunctie van trainer/secretaris op te vervullen. G. van der Panne stelde zich beschikbaar al leider, mevrouw van Gulik werd penningmeester en Ada Verwaal kreeg de voorzittershamer toebedeeld.

In september 1973 begonnen de dames aan hun competitiedebuut. Dat er geen sprake was van een onverdeeld genoegen, bleek gaandeweg het voetbaljaar. Pas na enkele maanden stevig ploeteren en veel leren werd de eerste overwinning geboekt. Een monster zonder waarde, zo werd later pijnlijk duidelijk… “We wonnen van Nieuwerkerk, maar dat trok zich kort na de wedstrijd terug uit de competitie”, weet Jenny van Zoest nog. “Onze twee punten moesten we inleveren.”

Eerste titel

In het seizoen 1976/77 werd de eerste vrouwentitel in de historie van VV Lekkerkerk binnengehaald. De ploeg was hecht en bleek qua voetbalvaardigheid ijzersterk. Uit twintig duels wist men zesendertig punten te peuren. In de wedstrijd tegen Gouderak werd de titel binnengehaald. Jenny van Zoest: ”Het was een prachtig seizoen waarin we niet alleen heel veel voetbalplezier hadden, maar ook enorm veel lol daaromheen.”

(Bron: Zwart Wit op Groen 75 jaar v.v. Lekkerkerk door Jan Timmer en Arjen van den Berg)

Op persoonlijke titel geschreven

Jan Timmer overleed vorig jaar op 4 juli. Hij werd slechts 63 jaar oud. Ik kende Jan nog niet zo lang persoonlijk. Soms benaderde hij mij als er ergens een foto moest worden gemaakt en de vaste fotograaf niet kon. Een ontzettende aimabele man en daarbij een absolute vakman! De laatste keer dat ik hem sprak was tijdens de nacompetitiewedstrijd Spirit-MOC’17. Ik zou daar foto’s maken voor het contact  nadat ik eerst in Heerjansdam was geweest voor foto’s van DCV. Door werkzaamheden dreigde ik het niet op tijd te halen en zo had ik tijdens mijn rit en de wedstijd telefonisch contact voor een update. Uiteindelijk kwam ik in de 89e minuut aan, stond Spirit met 1-0 voor en stond Jan met zijn telefoon en een peuk in zijn hand achter het doel van Spirit voor een foto. Mijn eerste foto die ik schoot bleek de gelijkmaker te zijn en er zou worden verlengd. Dus achteraf had ik alle tijd gehad, maar die eerste foto was de foto die werd gepubliceerd in het Kontakt. Pas later begreep ik wat een bijzondere man Jan is geweest voor de gemeenschap. Voor mij was hij een voorbeeld!

Voor meer informatie over vv Lekkerkerk, klik hier.
Meer artikelen lezen over vv Lekkerkerk, klik hier.

Sport verbindt: bewoners Rijckehove en CKC Old Stars delen bijzondere ochtend op het veld

0

Op een frisse ochtend in april werd het sportcomplex van voetbalvereniging CKC omgetoverd tot een plek van ontmoeting, beweging en ontroering. Samen met Revalidatiecentrum & Woonzorglocatie Rijckehove organiseerde de club een bijzondere activiteit voor bewoners en leden, waarin Walking Football en warme gesprekken centraal stonden.

Het evenement maakt deel uit van een bredere samenwerking tussen CKC en Rijckehove, die begin dit jaar werd aangekondigd. Doel: de leefwereld van ouderen en sporters dichter bij elkaar brengen en werken aan gezondheid, vitaliteit én sociale verbinding. Of, zoals CKC het verwoordt: “Een leven lang voetbal, maar vooral ook een leven lang CKC.”

Tijdens de ochtend werden bewoners van Rijckehove gastvrij ontvangen op sportpark ’t Veer. Onder het genot van koffie, thee en vers gebak genoten zij vanaf de kantine van een vriendschappelijk potje Walking Football – een laagdrempelige voetbalvorm voor ouderen – gespeeld door de CKC Old Stars. Al snel sloeg de ontspannen sfeer over op de toeschouwers, die zichtbaar genoten van het spel en het gezelschap.

Na het openingswoord van specialist aangepast sporten René van Oeffel, CKC-trainer Han van der Walle en voorzitter Nico de Borst, volgde een korte, toegankelijke sportactiviteit op het veld. Tot verrassing van velen deden enkele bewoners enthousiast mee. Er werd gelachen, gegooid met ballen en vooral veel plezier beleefd. “Het plezier spatte ervan af,” aldus een vrijwilliger. Aan het eind van de ochtend vloeiden hier en daar zelfs tranen van ontroering.

De samenwerking tussen CKC en Rijckehove is meer dan een eenmalige actie. De organisaties hebben de ambitie om structureel samen te werken, bijvoorbeeld door het organiseren van gezamenlijke wandelingen, het delen van kennis over sport en gezondheid en het opzetten van laagdrempelige beweegactiviteiten.

Wat begon als een idee tijdens een nieuwjaarsreceptie, is inmiddels uitgegroeid tot een inspirerend voorbeeld van hoe sport kan verbinden – ongeacht leeftijd of achtergrond. Beide partijen spreken de wens uit om dergelijke ochtenden vaker te organiseren.

“Dit smaakt naar meer,” zegt voorzitter De Borst. “De glimlach van een bewoner die voor het eerst sinds lange tijd weer op een sportveld staat, is onbetaalbaar. Dát is waar we het voor doen.”

Klik op CKC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op CKC voor meer informatie over de club.

Van Spirit naar Perkouw: het bijzondere seizoen van Ferri Rietkerk

0

Voor Ferri Rietkerk (27) was het afgelopen seizoen er één om niet snel te vergeten. De geboren Lekkerkerker maakte de overstap van VV Spirit naar FC Perkouw en beleefde daar – ondanks een bewogen start – een schitterend voetbaljaar met als hoogtepunt het kampioenschap in de vierde klasse B.

Rietkerk, die inmiddels samenwoont met zijn vriendin in Rotterdam, begon zijn voetbalcarrière bij VV Lekkerkerk. Al snel werd zijn talent opgemerkt door Feyenoord, waar hij tot zijn zestiende deel uitmaakte van de jeugdopleiding. Na zijn vertrek uit Rotterdam streek hij neer bij Spirit, waar hij één jaar bij de A-junioren speelde en vervolgens aansloot bij de selectie. Daar wisselde hij de laatste jaren tussen het tweede en het eerste elftal.

Toen zijn goede vriend Raoel van der Spoel hem benaderde om bij FC Perkouw te komen voetballen, was Ferri snel overtuigd. Ook teamgenoot Max Overdijk – met wie hij nog eens samen in een eerste elftal wilde spelen – maakte de overstap, samen met nog vier andere spelers van Spirit. De nieuwe trainer van Spirit, Wout Ooms, zag tot zijn frustratie flink wat kwaliteit vertrekken, terwijl trainer Wim Eilander van FC Perkouw juist dolblij was met de versterking.

Hooggespannen verwachtingen door kwaliteitsimpuls

De verwachtingen bij Perkouw waren meteen hooggespannen. “We gingen ervan uit dat we met de spelers van Spirit bovenin mee zouden draaien,” vertelt de middenvelder. Al snel werd de doelstelling bijgesteld: er moest worden gestreden om het kampioenschap. Na zes speelronden was het raak – een 0-1 overwinning tegen concurrent Be Fair zette Perkouw op kop. Vanaf dat moment werd het doel realiteit.

400 toeschouwers bij de kampioenswedstrijd

De club bleek voor Ferri een schot in de roos. “Het voelt als een kleine versie van Spirit: gezellig, warm, maar ook hard werken.” Het kampioenschap leefde enorm in het dorp. De kampioenswedstrijd tegen SPV’81 trok zo’n 400 toeschouwers – indrukwekkend voor een dorp met slechts 1.750 inwoners. Er was vuurwerk, speciale shirts en een groot feest na afloop. De week na de kampioenswedstrijd was  de motivatie ver te zoeken: FC Perkouw verloor met 6-0 van Dilettant.

Toekomst in de derde klasse

Komend seizoen speelt FC Perkouw in de derde klasse. Ferri kijkt ernaar uit. “In de vierde klasse is het soms wat rommelig voetbal. In de derde klasse komen we meer voetballende ploegen tegen, dat maakt ons ook beter.” De selectie blijft grotendeels intact, al is nog onduidelijk of er nieuwe spelers bijkomen. Over zijn eigen toekomst is Ferri nuchter: “Geen idee hoe lang ik nog blijf voetballen, maar zolang ik het leuk vind, ga ik door.”

Hoogtepunten van het seizoen

Naast het kampioenschap noemt Ferri nog twee andere hoogtepunten: de winnende treffer in de slotminuten tegen concurrent Be Fair – “Daar zat zoveel emotie in” – en het trainingskamp in Düsseldorf, waar de ploeg wegens slecht weer in de zaal trainde. Ook buiten het veld was er een bijzonder sportmoment: samen met teamgenoten Kevin Guttink en Jochem Schrader liep Ferri de Marathon van Rotterdam. “We hebben samen getraind en zijn 30 kilometer lang bij elkaar gebleven. Toen heb ik ze gelost,” zegt hij lachend.

Klik op FC Perkouw voor de laatste artikelen over de club.
Klik op FC Perkouw voor meer informatie over de club.

Gebroeders Van Vugt organiseren de defensie bij Slikkerveer

Slikkerveer eindigde dit seizoen op een keurige derde positie in de derde klasse van de regio Barendrecht. Dit komt mede door de broers Joris en John van Vugt die uitgebreid vertelden over zichzelf en hoe het is om samen in het eerste te spelen.

Joris begon op zijn zesde met voetballen bij RVVH en doorliep daar de hele jeugdopleiding. Tot afgelopen seizoen verdedigde hij het doel daar, maar toen kwam er een kans langs die hij niet kon laten liggen. “Ik speelde niet altijd daar in het eerste en toen kon ik naar Slikkerveer. Ik vind Slikkerveer niet alleen een hele warme club, maar ik had ook de kans om daar in het eerste te keepen. Dat maakte de beslissing een stuk makkelijker”, zo laat Joris weten.

Al meteen had Joris de ambitie om het doel te verdedigen als keeper. Zelf had hij daar een hilarische, maar ook reële verklaring voor. “Ik kon minder goed voetballen dan de rest, dus ben ik maar in het doel gaan staan. Op het veld schopte ik iedereen omver en als keeper ging het eigenlijk heel goed. Zodoende ben ik keeper geworden.” Bij RVVH keepte Joris uiteindelijk vijf jaar in het derde elftal en kreeg toen de kans om in het eerste van Slikkerveer te keepen. Dat was niet alleen een sportieve uitdaging, maar ook een hereniging met broer John.

De gebroeders Van Vugt spelen niet alleen samen, maar organiseren ook samen de achterhoede van Slikkerveer. Doordat Joris in het doel staat en John als centrale verdediger fungeert, hebben zij continu met elkaar te maken. “De communicatie achterin gaat perfect. Ik ben dan wat jonger, maar ik sta in het doel dus ook hij zal soms gewoon moeten luisteren”, vertelt Joris lachend. “In het begin was het even wennen, maar het gaat nu hartstikke goed”, voegde hij nog daaraan toe.

Over wie de betere is, is Joris wederom realistisch. “Hij is wel belangrijker want hij is de aanvoerder. Hij is een van de leiders van het team en hij regelt bijna alles. Hij zet altijd zijn beste beentje voor en is ook niet beroerd om soms in discussies te gaan met bijvoorbeeld de trainer. Dat vind ik wel knap.”

John is de fanatiekere variant van Joris en heeft in de regio Barendrecht een hand vol clubs gehad. Net als zijn broertje begon hij bij RVVH en vertrok na de C1 naar ASWH. Daar kon hij een sprong maken van de eerste klasse naar de tweede divisie. “Mijn vader, die een echte RVVH-man is, was daar iets minder blij mee”, vertelde John lachend. John was daarna actief voor meerdere clubs, maar uiteindelijk startte John zijn eigen onderneming, waardoor hij een keuze moest maken tussen ondernemen en op hoog niveau voetballen. Zodoende vertrok hij in 2022 naar Slikkerveer, waar hij uiteindelijk herenigd zou worden met broer Joris.

“Ik wist al een beetje dat dat eraan zat te komen. Ik zag voor hem de kans dat als hij in een eerste elftal wilde keepen, dat dit het moment was voor hem. Het is heel leuk dat ik nu met mijn broertje speel en het was sportief gezien de juiste keuze voor hem.”

Over de bewering van Joris dat hij is gaan keepen omdat voetballen hem minder goed afging, onthulde John daar nóg een goede reden bij. “Zijn vriendjes haalden hem over om mee te voetballen. Dat wilde hij wel, maar hij had geen zin om te rennen”, vermeldde hij daarbij. Over de kwaliteiten van zijn broertje is John glashelder. “Het verbaasde mij hoe goed hij mee kon voetballen. Hij heeft een fantastische trap en legt hem zonder problemen zestig meter verder weg. Dat is voor een verdediging heel lekker.

Met de gebroeders Van Vugt veroverde Slikkerveer de derde plaats in de derde klasse. De ploeg van Gijs Zwaan heeft slechts twee keer verloren, wat inhoudt dat het achterin in ieder geval op orde is.

Klik op SV Slikkerveer voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Slikkerveer voor meer informatie over de club.

SV Poortugaal schrijft historie: ‘Dit gaat denk ik niet meer geëvenaard worden’

Het einde van het seizoen 2024/2025 van SV Poortugaal is er eentje voor in een film. De vierde divisionist in de regio Barendrecht pakte de districtsbeker en de Betcitycup in één week tijd en door de derde plek in de competitie heeft het ook nog uitzicht op promotie. Björn Wagenaar van Poortugaal vertelde ons uitgebreid over het hectische slot van het seizoen.

Voorafgaand aan de cruciale weken, stond Wagenaar ons uitgebreid te woord. In 2024 won hij met Poortugaal de districtsbeker nadat zij Capelle versloegen met 4-3, wat voor hemzelf ongekend was. “Het was echt een bizarre dag. We hadden een cameraman met ons mee die alles heeft vastgelegd. Alles stond op zijn kop. Het was de eerste finale in jaren en we wonnen voor het eerst de beker. Hier hadden we echt naartoe geleefd, dus dat was echt top. Dit jaar is dat toch anders, omdat we voor de tweede keer een finale gaan spelen.”

Zo’n beetje alles werd uit de kast getrokken door Poortugaal om de bekerzege te prolongeren. Zo gaf Wagenaar ook aan dat er meerdere spandoeken gemaakt werden om zoveel mogelijk de sfeer te kunnen beïnvloeden. “We spelen dan vierde divisie, maar in zo’n finale voel je door alles eromheen wel een beetje profvoetballer. Dat is echt top om te zien. Dit jaar komen er zelfs gasten uit Engeland om ons te steunen. Die waren er ook vorig jaar bij.”

Ondanks de tweede plek in een finale verliep dit seizoen chaotisch volgens Wagenaar. De middenvelder die op de flanken vaak te vinden is, geeft aan dat het programma nog voller zit dan voor de gemiddelde speler uit de Premier League. “We moeten twee finales achter elkaar gaan spelen, namelijk voor de districtsbeker en de Betcitycup. Beide organisaties willen het niet verschuiven, dus moeten we op een woensdag voor de KNVB beker spelen en op een donderdagmiddag de dag erna voor de Betcitycup. En daarbij komt ook nog de nacompetitie als we die halen.”

Net als vorig seizoen, ging de finale om de districtsbeker tussen Poortugaal en Capelle. Ook toen trok de ploeg van Oscar Biesheuvel aan het langste eind. Deze bekerfinale verliep in het begin moeizamer en Capelle leek sterker in de duels. En zo kwam Capelle dan ook op een 1-0 voorsprong. Maar Poortugaal gaf niet op en onder het toeziend oog van een grote schare fans en de aanwezigheid van FC Lakeside, een connectie-club uit Engeland, kwam het via Bradley El Idrissi op een verdiende 1-1. Door een sleutelrol van Wagenaar, die twee assists en een goal op zijn rekening nam, eindigde de wedstrijd in 1-4 voor SV Poortugaal. De eerste prijs van het seizoen was binnen. Maar veel tijd om deze overwinning te vieren had Poortugaal niet. De volgende dag moest alweer de finale gespeeld worden om de Betcitycup.

“De zon was aanwezig waardoor er heel veel fans bij waren. Voor het tweede jaar op een rij kwamen we met 1-0 achter, maar we bleven spelen met dezelfde spirit en dat leverde goed voetbal op. In de tweede helft was ik de gelukkige om twee assists en een goal bij te schrijven. De sfeer was wederom prachtig met kinderen die aan het schreeuwen waren en spandoeken die in de lucht hingen. Dat hielp ons uiteindelijk naar de overwinning. Het feest was top en ik denk dat de laatste speler rond half drie s’nachts naar huis ging. En dat terwijl we de volgende dag weer moesten”, aldus een trotse Wagenaar.

In de finale van de Betcitycup, moest Biesheuvel zijn hele elftal omgooien. Vanwege de wedstrijd een dag ervoor, was het onmogelijk om met dezelfde basiself aan te treden. En zo kregen heel veel spelers uit het tweede en de O19 de kans om zichzelf te laten zien. En dat gebeurde. Na een lange wedstrijd die in 1-1 leek te eindigen, besliste Sam van Nies in de slotfase de wedstrijd. En zo greep Poortugaal in twee dagen, maar liefst twee bekers. Na afloop van de wedstrijd liet Wagenaar weten enorm trots te zijn op het hele team.

“Natuurlijk konden wij allemaal niet spelen en dus moesten de andere jongens het doen. Ik fungeerde als assistent-trainer en mocht ik de jongens helpen waar dat nodig was. We zakten veel in en we speelden op de counter en dat hielp ons uiteindelijk aan de overwinning. We hebben in 19 uur twee prijzen gepakt, dat is niet normaal en ik denk ook niet dat dat ooit nog geëvenaard gaat worden. Ik ben ontzettend trots op dit hele team en de club.”

Maar tussen de champagneflessen en de festiviteiten door is het seizoen van Poortugaal nog niet voorbij. Door de derde plaats in de vierde divisie van de regio Barendrecht, zullen zij nog uitkomen in de nacompetitie. Daar zullen zij uitkomen tegen FC ‘S-Gravenzande met als inzet promotie naar de derde divisie. Mocht die droom realiteit worden, dan zullen Wagenaar en zijn teamgenoten terugkijken op een historisch seizoen.

Klik op SV Poortugaal voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Poortugaal voor meer informatie over de club.

Jeroen de Lely en Joery Kaashoek nemen afscheid van SVS met een degradatie

0

Waar sommige duo’s wereldbekendheid genieten zoals Laurel en Hardy of dichterbij zoals Bassie en Adriaan zal er volgend seizoen een illuster duo aansluiten bij Victoria’04. Joery Kaashoek en Jeroen de Lely oftewel de twee J’s. Ze zwaaien na jaren trouwe dienst af bij het Capelse SVS om hun geluk te beproeven bij de Vlaardingse ploeg. Beide heren komen in totaal tot ongeveer 600 wedstrijden in SVS 1.

Jeroen speelde vanaf zijn vijfde jaar bij SVS. Speelde wel een jaar bij Xerxes, maar keerde toen terug bij de Capelse ploeg. Joery kwam in de d-tjes bij SVS. Hij speelde daarvoor bij de Egelantier Boys.

Toptijd in de jeugd van SVS

In de jeugd hebben de mannen een supermooie tijd gehad. “We hadden een elftal dat een behoorlijk niveau haalde. Met Nick Snijder en trainer Ger Snijder. Ger is in 2020 overleden helaas. Mooie wedstrijden gespeeld tegen o.a. NAC Breda, FC Dordrecht en Feyenoord. Dat was echt een goed elftal” begint Jeroen. “Als tweedejaars A-junior werden er door trainer Wout Ooms vier spelers bijgevoegd bij het eerste, dat toen vocht tegen degradatie uit de derde klasse. Dat was wel een moeilijke keuze, omdat je wel je maatjes van de A1 in de steek zou laten. Het hoogste jeugdelftal speelde toen nog voor promotie.  We hebben het wel gedaan en dat is bizar goed uitgepakt. De uitwedstrijd tegen PPSC was toen een hoogtepunt. Als we zouden verliezen, waren we gedegradeerd. PPSC leek op een veilige plek te staan, SVS won met 3-1 en eindigde op de zevende plaats. PPSC degradeerde uiteindelijk toch nog door alle rare uitslagen die middag”, beide heren vullen elkaar af en toe aan.

Hoogtepunten

Joery zijn hoogtepunt was de promotie naar de tweede klasse. In de nacompetitie werd toen afgerekend met Rijnmond Sport en SC Botlek. “Dat was echt een fantastische ervaring. Het waren toen nog uit en thuiswedstrijden. Thuis tegen Rijnmond Hoogvliet wonnen we met 3-1 en uit verloren we na verlenging met 4-2. Toen moesten er strafschoppen worden genomen. Joran van Opstal schoot toen de winnende strafschop binnen met een ‘Panenka’. We wisten allemaal dat hij dat ging doen. Wout Ooms zag het gebeuren en kreeg het Spaans benauwd. Tegen Botlek wonnen we thuis met 3-0 en uit werd het 2-2.  Voor Jeroen was die laatste wedstrijd eigenlijk zijn dieptepunt. In de thuiswedstrijd scoorde ik twee penalty’s en in de uitlooptraining maandag brak ik mijn duim, waardoor ik in het gips kwam. Waardoor ik niet heb gespeeld”, zegt Jeroen daarover.

Jeroen noemt als zijn hoogtepunt toch wel de wedstrijd tegen Alexandria’66 thuis. Dat was de eerste wedstrijd dat mijn vader, René, hoofdtrainer was. “Toen stonden wij op degraderen en wonnen wij die wedstrijd. Toch ook wel die eerste wedstrijden vanuit de A1 waarin SVS zich op de laatste speelronde veilig speelde.”

Joery is duidelijk over zijn dieptepunt. Dat was de degradatie naar de derde klasse. Het ging toen mis in de nacompetitie tegen Ariston’80. Voor die degradatie hadden wij fantastische jaren in de tweede klasse. Tegenstanders speelden met lood in de schoenen tegen de Capelse ploeg. Het was niet het goede voetbal, maar vooral het als een team spelen. “Onze kracht was ook dat we wisten dat niet mooi hoefde te voetballen, maar wel als team konden bikkelen”, zegt het duo. De wedstrijden tegen Sparta (av) waren ook geweldig. Ooit wonnen we daar met 8-0!

Overstap naar Victoria’04

De laatste twee jaar gaat het minder bij SVS. Vorig seizoen kon er nog handhaving worden gerealiseerd, maar dit seizoen gaat het wel erg moeizaam.  “Het huidige team is eigenlijk los zand. Wat in het verleden onze kracht was als team. Dat we allemaal dezelfde visie hadden, dat heb je nu niet in het team. In het verleden kwamen er spelers als Dennis Mallander bij ons voetballen, die waren direct van toegevoegde waarde. Nu zijn we allemaal 1,60 en daar ga je de oorlog niet mee winnen. Als je dat gevoel voor de wedstrijd al hebt, wordt het lastig om in het veld een resultaat neer te zetten

Dankwoord aan kantinedames

Beide spelers benadrukken dat Nicole en Ingrid een enorm positieve invloed hebben gehad op het clubgevoel van SVS. “Leuke feesten gehad, de kantine voelt echt als familie en daar hebben zij een groot aandeel in gehad. Ze hebben veel gezelligheid gebracht bij SVS en willen ze ook heel graag vermelden en in het zonnetje zetten.”

Voor meer artikelen over SVS, klik hier.
Voor meer informatie over SVS, klik hier.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.