Home Blog Pagina 22

Capelle-hart van Marcel Groesbeek is weer gaan kloppen

0

De fanatieke oefenmeester staat aan de vooravond van het nieuwe Jong VV Capelle. Met dit elftal slaat de Capelse voetbalclub een nieuwe weg in. Met Groesbeek aan het roer is het doel om meer herkenbaarheid in het tweede Capelse elftal te genereren en meer jongens te behouden bij de club.

Groesbeek is sinds een jaar of zes terug bij de verenging waar hij vroeger ook als voetballer actief was. ,,Ik mocht alleen meedoen in de B-wedstrijden, de beker en oefenwedstrijden’’, vertelt de oud-voetballer. Hij speelde er tot zijn twintigste en keerde zeven jaar later terug voor een volgende periode van drie jaar. Hij speelde ook voor CKC uit de Kralingse Veer. Ook bij die club heeft hij gefungeerd als jeugdtrainer. Hij had zijn beste jaar bij de onder zeventien van de Rotterdamse voetbalclub. Een geweldig jaar in 2017, met een kampioenschap van zijn eigen elftal en die van zijn favoriete club Feyenoord. ,,Dat jaar heb ik mijn mooiste jaar als trainer gehad’’, blikt hij terug. Nadat CKC geen plek meer voor de jeugdtrainer had, besloot hij te vertrekken naar VV Capelle.

Herkenbaarheid
Hij begon bij de JO19-2 en stoomde door naar het hoogste jeugdelftal van de JO19. Nadat hij daar in hetzelfde jaar promoveerde, maar ook degradeerde, vervolgde hij zijn trainersloopbaan bij de O23 van VV Capelle. Dat elftal fuseert zich nu met het tweede elftal van Capelle en gaat het nieuwe Jong Capelle vormen. ,,Eigenlijk veranderd alleen de naam’’, geeft Groesbeek toe. ,,Het tweede wordt Jong Capelle en blijft gewoon hetzelfde niveau voetballen. Het belangrijkste is dat de maximale leeftijd 23 jaar is en je vanaf 17 jaar in het elftal kan komen. We spelen tegen andere tweede elftallen en ons ‘Jong elftal’ is het tweede elftal van de club. We spelen in de reserve-hoofdklasse’’, aldus Groesbeek. ,,En bovendien’’, voegt hij toe, ,,Willen we hiermee de stap van de jeugd naar het tweede en eerste elftal verkleinen, die is nu heel groot’’.

Met het nieuwe elftal dat in het leven wordt geroepen is er een vangnet voor jongens die zich nog niet direct kunnen wagen aan het eerste elftal, maar wel de ambitie hebben om zich te ontwikkelen en te werken voor een plek in het vlaggenschip. Hierdoor zorgt Capelle ervoor dat jongens de club minder snel verlaten en er meer herkenbaarheid komt in de seniorenelftallen. Jongens krijgen de tijd om zich te ontwikkelen en hoeven niet gelijk weg. Zo stromen de jeugdspelers langzaam maar zeker door richting het tweede en hebben ze de kans om de hoofdmacht te bereiken. Groesbeek vindt het mooi om deze uitdaging aan te gaan. ,,Ik hoop een stabiele factor te zijn voor het tweede elftal van Capelle en de jongens van de club bij ons te behouden’’, aldus de ambitieuze hoofdtrainer.

Kloppend Capelle-hart
Na een periode als hoofdtrainer van het elftal van zijn zoon Davy Groesbeek bij CKC, is hij weer teruggekomen bij Capelle. Thuisgekomen, zou je het ook wel kunnen noemen. Want naast Feyenoord en CKC, is Capelle toch zijn club. Sinds hij terug is als trainer bij VV Capelle is zijn Capelle-hart weer gaan kloppen. ,,Dat hart had ik vroeger al, maar is nu weer echt gaan bonzen’’, sluit hij af.

Klik op vv Capelle voor meer artikelen over de club.
Klik op vv Capelle voor meer informatie over de club.

Walking Football bij GHVV’13: ‘Ingewikkelder dan het normale voetbal’

0

Walking Football wordt steeds populairder. Ook bij GHVV’13 zijn ze vorig jaar gestart met deze nieuwe voetbalvorm. “Ik wist dat aardig wat mensen het er al over hadden, maar het was er nog niet van gekomen om een afdeling op te starten. Tot vorig jaar. Het leek mij een mooi moment om met Walking Football te beginnen”, zegt initiatiefnemer Martin de Groot.

De KNVB bedacht deze voetbalvorm om ook oudere mensen, van 65+, actief te houden op een voetbalveld. “Maar bij ons varieert de leeftijd juist van 45 tot en met 65 jaar. Ik weet dat de spelers bij andere clubs ook ouder zijn, maar dat hoeft natuurlijk niet. Op een bepaalde leeftijd heb je geen zin meer in fors fysiek contact of slidings. Dan is Walking Football een hartstikke mooi alternatief”, vertelt De Groot.

Regels
Nog even ter verduidelijking: Walking Football wordt in een wandeltempo gespeeld. “Rennen mag niet, snelwandelen wel. Slidings maken mag ook niet en de bal mag niet boven heuphoogte komen. De wedstrijden worden gespeeld op een kwartveld met kleine doelen. Het is hartstikke leuk. Sterker nog, eigenlijk is het ingewikkelder dan het normale voetbal”, vindt De Groot.

Hij legt uit waarom: “Je moet je echt aanpassen aan dit spelletje. Omdat je niet mag hardlopen en de bal laag moet blijven, moet je slimmer acteren. De bal moet sneller rond gaan en je moet zorgen dat je vrij komt te staan. Dat je slimmer moet spelen maakt het leuk. Maar het is wel gewoon voetbal, maar dan op een andere manier. En na afloop is het weer precies hetzelfde. De voetbalpraatjes in de kantine, gezellig een biertje nemen met z’n allen. Op die manier blijf je voetballend betrokken bij de vereniging en dat is heel belangrijk. De mensen die bij ons Walking Football spelen zijn allemaal vrijwilliger. Op een andere manier al betrokken bij de club. Het is toch fijn dat dat ook op veld nog kan.”

Groeien
GHVV’13 is nog wel op zoek naar nieuwe Walking Football-spelers. “Eigenlijk speel je, volgens de echte regels, 6 tegen 6. Maar we hebben net te weinig spelers. Zo’n 10. We maken het veld daarom iets kleiner om het behapbaar te houden. Dus we willen zeker nog groeien naar minimaal twaalf spelers en een paar reserves. Er is altijd wel iemand die een keer niet kan.”

Woensdagavond
“We spelen elke woensdagavond, onderling tegen elkaar. In de toekomst willen we zeker wel vriendschappelijke wedstrijden spelen tegen andere clubs of een keer een toernooitje organiseren. Dat gaat er zeker wel van komen”, aldus De Groot, die al sinds de oprichting van GHVV’13 bij de club betrokken. “En voor de fusie ben ik bestuurslid geweest van Bernisse en PFC. GHVV’13 is een heel mooie club met een prachtige accommodatie. We groeien enorm met onze jeugdafdeling en waar het eerst twee gescheiden dorpen waren, zie je nu dat er door het voetbal een integratie plaats heeft gevonden. Dat is een mooie ontwikkeling.”

Klik op GHVV’13 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GHVV’13 voor meer informatie over de club.

‘Tijdens de training is opa even geen opa’ Voor Rinus Priester van ZVV Pelikaan

Geboren in Zeeland en op zijn zeventiende naar Rotterdam vertrokken, raakte Rinus Priester door zijn voetballende zoon verknocht aan Pelikaan. Inmiddels heel wat jaren later, is de vrijwilliger dat als jeugdtrainer en lid van de klusploeg nog steeds. Met evenveel liefde als toen. “Het draait vooral om enthousiasme.”

En enthousiasme dat heeft Priester (64), nadat hij vijf jaar geleden begon met het trainen van zijn twee kleinkinderen. “Dat is nu de JO10-1 en blijf ik doen tot ze maximaal een jaar of twaalf zijn. Dan is het tijd voor iemand anders!” Ook voor hemzelf, is het dan zachtjes aan wel mooi geweest. “Ik zit al een tijdje in de voetbal, heb ondertussen alle teams gehad. Was zelfs nog assistent bij het eerste.”

Plezier

Maar nu houdt Priester zich als jeugdtrainer dus bezig met de jongste pupillen. “Met kinderen van deze leeftijd is maar één ding belangrijk: techniek, techniek en nog eens techniek.” Met volgens hem het toverwoord: “Herhalen!” En dus is dat precies wat hij tijdens zijn trainingen doet. “Steeds weer in een iets andere vorm, zodat het uitdagend blijft, maar het toch iedere keer terugkomt.” En daarnaast essentieel, vertelt Priester. “Ze leren dingen het beste, als je het zelf voor kunt doen.” Gelukkig heeft de inwoner van Zwijndrecht daar zelf geen moeite mee. “Ik ben sportief en voetbaltechniek verleer je niet.” In combinatie met plezier, een garantie op succes. “Plezier is de basis, zonder heb je niks. Alleen dan kun je iedereen op zijn of haar eigen niveau beter maken.” Waar hij ze zoal beter in maakt? “Hoe trap je tegen een bal en hoe staat je lichaam dan, maar ook verschillende passeer- en schijnbewegingen.” Met nog altijd evenveel liefde, grijnst hij. “Ik doe het omdat ik het leuk vind en zodat er iemand staat met een redelijke eigen voetbalvaardigheid, met een gediplomeerde status, ervaring en die het ook een beetje begrijpt.” Al is ook voor hem het plezier leidend. “Naast dat je ze kunt helpen, blijf je zelf ook jong!” Hoe vinden zijn kleinkinderen het? “Die vinden het geweldig! Tijdens de training is opa even geen opa, dan ben ik trainer. Maar toch wel net iets strenger.”

Beleid

Met zijn jarenlange ervaring misschien ook niet zo gek. “Toen mijn zoon in 1994 op voetbal ging, ben ik samen met twee anderen dat team gaan trainen. Later vroegen ze of ik daar verder in wilde gaan en ben ik een cursus gaan volgen.” Tot ze hem bij Pelikaan benaderden om het jeugdbeleid vorm te gaan geven. “Dat heb ik toen in de functie van technisch jeugdcoördinator, op basis van bepaalde normen en waarden, gedaan. Uiteindelijk zijn we in die tijd van de derde club van Zwijndrecht, naar de eerste gegaan. Vooral wat omvang betreft.” Veel jeugdteams speelden destijds hoofdklasse, dus toen ze dat beleid bij de club niet veel later ook door wilden trekken richting de senioren, werd Priester voorzitter van de ‘TC’. “Dat heb ik vijftien jaar lang samen met mensen als Jan van Wijk en Ronald Nossent mogen doen. Zijn we van de derde klasse naar de eerste klasse gegaan.” Een seizoen of zes geleden, stopte hij echter met de uitvoering van het jeugdbeleid. Opvolgers vinden bleek een probleem. “Je bent afhankelijk van goede mensen, anders worden er fouten gemaakt.” Nadat de jeugdopleiding een aantal jaar geleden in een bestuurlijke crisis terechtkwam, zette hij het met een aantal mensen terug op de rails. “Inmiddels gaan we weer de goede richting op.” Priester, die op zijn zeventiende vertrok naar de politieschool en daardoor zelf moest stoppen met voetballen, is sinds februari ook lid van de klusploeg van Pelikaan. “Met mijn 64 jaar ben ik de jongste, de oudste is 82. We maken kleedkamers schoon, repareren dingen of voeren klusjes uit. Eigenlijk alles wat een sportpark aan onderhoud nodig heeft.” Al dat vrijwilligerswerk is én blijft leuk, vindt hij. “Maar vrijwilligheid, is geen vrijblijvendheid. Dan moet je het ook doen. Die kinderen rekenen op je.” Hoelang kunnen ze bij Pelikaan als jeugdtrainer nog op hem rekenen? “Nog maximaal twee jaar, dan is het tijd voor een nieuwe generatie!”

Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer artikelen over de club.
Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer informatie over de club.

MSV’71 wil met nieuw elan opklimmen uit de kelder

MAASSLUIS – Voor de hoofdmacht van MSV’71 eindigde het seizoen in mineur. Waar het vlaggenschip van plaatsgenoot Excelsior Maassluis in extremis het vege lijf redde, ging de formatie van vertrekkend trainer Paul van Loenen in de beslissende ontmoeting tegen Sporting Leiden onderuit (1-4) en was een afdaling naar de kelder van het amateurvoetbal een feit.

En zo eindigde het tijdperk Paul van Loenen, die na vier seizoenen vertrekt en aan de slag gaat bij Kethel Spaland. Een klus die Van Loenen met frisse energie tegemoet gaat: ,,Het is een mooie club met veel potentieel. Met een grote jeugdopleiding, die ook op een goed niveau speelt waardoor de club zeker met het eerste elftal in de derde klasse thuishoort. En met een mooie accommodatie die veel mogelijkheden biedt, maar met name de spelersgroep, de jeugdafdeling, de technische commisssie en de begeleidingsstaf maken het dat ik enthousiast ben geworden over de club.’’ Assistent Robert Grandazzi treedt in zijn voetsporen, want ook hij maakt de overstap naar Kethel Spaland.

Voetballadder
Van Loenen, die voordat hij trainer werd bestuurslid technische commissie was, wordt straks bij MSV’71 opgevolgd door Johan Peper en Hamza el Azzouti. Het duo ontfermt zich over een kersverse vijfdeklasser, na de knieval in de slotweek van de nacompetitie. Op het terrein van DHL in Delft was Sporting Leiden met 4-1 duidelijk te sterk voor de brigade uit Maassluis, die in de ronde daarvoor met 2-1 had gewonnen bij WDS in Driebruggen. In de beslissende ontmoeting slonken de kansen op lijfsbehoud ogenschijnlijk rap: een benutte strafschop door Yusuf Sadi Hilmi zette MSV al vroeg op achterstand. Voor de pauze knokten de elf uit Maassluis zich nog wel terug tot een 1-1 stand (ook vanaf de stip, dankzij Matthijs Jansen) maar in deel twee ging het faliekant fout.

Uithuilen en opnieuw beginnen vanaf de laagste trede van de voetballadder dus voor MSV’71, dat een week later in gezamenlijkheid afscheid nam van het seizoen. Waarbij ook de traditionele individuele prijzen werden uitgereikt aan de diverse selectiespelers. Zo kregen reservedoelman Marnix Louter, die ook actief is in de activiteitencommissie en een bijdrage levert aan de wedstrijdaankondigingen, en Tom Vreugdenhil de ‘dikke duimen’ overhandigd. Vreugdenhil maakte gedurende het seizoen de overstap van het derde naar het eerste team en deed dat met een positieve houding.

Verder waren er prijzen voor Ricardo de Jager, de meest waardevolle speler, en talent Rody van Baalen. Ook werd er stilgestaan bij het afscheid van verzorgster Jolanda van der Burg, die na zeven seizoenen  haar taak neerlegt.

De selectie van MSV’71 gaat er komend seizoen ook flink anders uitzien. Matthijs Janssen vertrekt naar VD:, Jasper van Veen komt volgend seizoen uit voor tweedeklasser HVC’10 en Michael de Bruin gaat het derde elftal van MSV versterken. Paul Dorsman en Jeremy van Loenen stoppen voor nu met hebben aangegeven dat zij om persoonlijke redenen een stapje terugdoen. Ook Rick de Jonge heeft dat besluit genomen, maar blijft wel meetrainen. Jari Bierhuize daarentegen stopt mede in verband zijn werk met actief voetballen op zaterdag.  Sven Schipper wikte en woog maar koos uiteindelijk ervoor om een sabbatical in te lassen en stopt een seizoen met voetballen. Ben Wesselius geeft de voorkeur aan zijn gezin, maar blijft betrokken bij de selectie en zal ook de jeugdscheidsrechters blijven coördineren.

Van de aanwezige vertrekkende spelers werd afscheid genomen met een mooi gebaar, de MSV’71-handdoek. Voor  Johan Peper en Hamza el Azzouti wacht de pittige taak om de ploeg weer op te stuwen in de vaart der voetbalvolken.

Klik op MSV’71 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op MSV’71 voor meer informatie over de club.

‘Klimaat creëren waar spelers fouten willen maken’ bij de JO-17 van VVGZ

Najaarskampioen in de hoofdklasse en derde in divisie 7. Suleyman Koyuncu en Nick Schildkamp beleefden met VVGZ JO17 een mooi en leerzaam seizoen. Maar zonder plezier, kun je niet presteren. “Ons eerste doel was om dat er weer terug in te krijgen.”

Want na een iets minder jaar, konden Schildkamp (22) en zijn collega aan de bak. “Vorig seizoen liep het niet zo lekker bij deze groep, het plezier zat er niet meer zo in. Dus ons eerste doel was om dat er weer in te krijgen. Daarna konden we pas gaan presteren.” Maar hoe doe je dat? “Door gewoon goed en lekker te trainen. Veel partijspelletjes, want uiteindelijk voetbal je om te winnen.” Ook al heb je allemaal verschillende karakters. “Jongens kunnen zelf na gaan denken over oplossingen, dat is het leuke aan deze leeftijd. Ze durven meer te zeggen. Daardoor kun je ze ook echt meenemen in de manier van spelen, ga je wedstrijden winnen en komt het plezier vanzelf.”

Ontwikkelen

Over die speelwijze, weidt de jongeling graag wat verder uit. “Positioneel goed staan, van linie naar linie. Maar ook opbouwen, in plaats van de lange bal.” Ooit begonnen onder de vleugels van zijn vader, dacht Schildkamp zelf als voetballer ook altijd al meer dan gemiddeld na over het spelletje, herinnert hij. “Toen mijn vader vroeg of ik hem eens wilde ondersteunen, merkte ik al snel dat ik het wilde blijven doen. Dat is ondertussen uitgegroeid tot een passie.” Zo hevig, dat de inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht inmiddels in een vriendenteam speelt bij VVGZ en zich volledig focust op het trainen. “Je leert omgaan met jeugdspelers én mensen. Eerst de mens, daarna pas de voetballer. Dat is voor mij eigenlijk het mooiste. Die jongens zien ontwikkelen en meer zelfvertrouwen geven.” Beter worden en ze daar zelf plezier in zien hebben. “Twee jongens van ons hebben al hun debuut gemaakt in het eerste, dat maakt me trots.” Al gaat dat natuurlijk niet vanzelf. “Op maandag werken we met een fitnesscoach, vooral aan de conditie, woensdag staat vaak in het teken van positiespel en een tactische partij.” En die aanpak, wierp dus zijn vruchten af. “Niemand had deze resultaten verwacht, maar dat kan alleen als je blijft ontwikkelen.” Op allerlei fronten. “Als team zijn we echt een eenheid geworden, we konden blijven strijden.”

Verplaatsen

Puur door het geven van vertrouwen en bepaalde handvaten. “Dan groeit het zelfvertrouwen vanzelf mee! We hebben dit seizoen heel veel complimenten gehad over onze opbouw, van ouders, maar ook van iemand van de KNVB. Die ontwikkeling, zowel qua team als individu, maakt me het meeste trots.” Zijn verleden als voetballer, helpt hem daarbij, denkt Schildkamp. “Je kunt jezelf daardoor beter in spelers verplaatsen, doordat je een bepaalde ervaring hebt. Voetbalinhoudelijk maakt het geen verschil, wel in hoe je het kunt overbrengen. Dat koppel je toch terug naar jezelf, hoe jij het toen hebt opgepakt.” Het maakt van hem naar eigen zeggen een eerlijke trainer, met een zachte hand. “Iedereen krijgt een gelijke kans. We proberen een klimaat te creëren waar spelers fouten mogen én willen maken. Want dan word je beter.” Inmiddels in het bezit van zijn UEFA C, barst Schildkamp van de ambities. Al doet hij het rustig aan. “Stapje voor stapje wil ik steeds naar een hoger niveau. In de toekomst zie ik het wel zitten om bij een BVO in de jeugd aan de slag te gaan, maar eerst gaan we volgend seizoen mee naar de JO19. Om die jongens weer door te ontwikkelen.” Want uiteindelijk blijft dat, natuurlijk het belangrijkste. “Het gaat niet om mij, de spelers staan op nummer één. Als die zich ontwikkelen, doe je dat zelf automatisch ook!”

Klik op VVGZ voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.

Ben Mierop beleefde met Heerjansdam ‘perfect’ seizoen

Als promovendus 36 punten halen en jezelf toch nog via de nacompetitie veilig moeten spelen. Het overkwam vierdedivisionist Heerjansdam. Maar gelukkig, liep het na een ‘perfect’ seizoen uiteindelijk allemaal goed af voor de ploeg van trainer Ben Mierop. “Daar zaten we natuurlijk helemaal niet op te wachten.”

Want als de trainer héél eerlijk is. “Hoopten we met 36 punten toch echt wel direct veilig te zijn.” De 33-jarige oefenmeester spreekt dan ook van een perfect seizoen voor de ploeg die promoveerde vanuit de eerste klasse. “We moesten onszelf zo snel mogelijk vierde divisiewaardig maken, want ons doel was stunten én handhaven.” Missie geslaagd dus. “Ik ben ‘ubertrots’ op die gasten, helemaal als je kijkt naar onze ontwikkeling.”

Wennen

Want dat vierde divisiewaardig maken, duurde best een tijdje, is Mierop eerlijk. “Dat heeft eigenlijk te lang geduurd, wat dat betreft zijn we een diesel gebleken. In de winterstop hadden we tien punten…” Zijn verklaring? “Misschien zijn we wat te naïef geweest. We wilden graag blijven aanvallen en tegenstanders overrompelen.” Na speelronde tien, begon het kwartje te vallen, vertelt Mierop. “Toen waren we voor het eerst dominant tegen een goede ploeg.” Waar zat die aanpassingstijd hem volgens de jonge trainer in? “In het begin hadden we even nodig om te wennen, vooral aan het tempo en de ervaring. Alles gaat sneller en op een hoger niveau.” Dus ook het opbouwen van de tegenstander. “Als we druk vooruit probeerden te zetten, konden ploegen daar nog wel eens onderuit voetballen. Tegenstanders lieten ons even uitrazen en wisten dan toe te slaan.” Daar kwam later verandering in. “Dan konden we zelf het tempo bepalen en soms even rust nemen. Maar ook de veldbezetting was beter, waardoor het veld een aantal meter kleiner was. Daardoor kwamen we beter aan voetballen, daarvoor ging het spel gewoon te snel.” Maar in paniek, raakten ze bij Heerjansdam dit seizoen nooit. “Dat was voor ons best even nieuw, helemaal onderaan staan. Uiteindelijk zijn we rustig en dichtbij elkaar gebleven, dat hebben we goed gedaan.”

Kijksport

Bijvoorbeeld door vast te houden aan de eigen speelstijl, meent Mierop. “We hebben niets veranderd. Zijn blijven afjagen, verdedigen met ruimte in de rug én aanvallen. Ik zou ook niets anders willen. Als ik op de bank zit en we hebben de bal niet, wil ik hem zo snel mogelijk terug.” Die visie leverde dus handhaving in de vierde divisie én plaatsing voor de landelijke KNVB-beker op. Een ‘perfect’ seizoen, zo noemt Mierop het. “Iedereen is ontzettend trots, dat we dit samen neer hebben kunnen zetten.” En de trainer zelf natuurlijk ook. “De manier waarop, is wat uiteindelijk blijft hangen. Wat dat betreft ben ik een Cruijffiaan. Ik verlies liever met 5-4 en dat iedereen heeft genoten, dan een 1-1. Het is ook een kijksport. Als je die manier van spelen aan gaat passen, komen er minder mensen kijken en ontwikkelen spelers zich ook minder.” Provocerend aanvallend, omschrijft Mierop zich. “Een beetje de strijd opzoeken, om jongens beter te maken. Maar ook een mensenmens.” Zijn ambities zijn dan ook groot, toch maakt hij komend seizoen een pas op de plaats, als trainer van derdeklasser De Jonge Spartaan. “Dat was lastig. De club wilde graag verlengen en ik weet wat ik hier heb, maar vanwege mijn werk in Rotterdam, maakte ik volle dagen. En ik heb net een kleintje, van negen weken, die kon ik soms dan hele dagen niet zien. Dat vond ik niet opwegen.” Aan het niveauverschil zal de inwoner van Ouddorp aan Zee dan ook wel even moeten wennen, maar zijn fanatisme wordt er niet minder door. “Ik sluit niet uit dat ik ooit nog in de top van het amateurvoetbal beland!”

Klik op VV Heerjansdam voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Heerjansdam voor meer informatie over de club.

Ad Reijtenbagh ziet ondanks degradatie wel een écht team bij Rockanje

De degradatie van Rockanje in het afgelopen seizoen naar de vijfde klasse voelt niet lekker voor de trainer van de hoofdmacht, Ad Reijtenbagh. “Het was gewoon niet nodig. Dat maakt het zo pijnlijk. Ik denk dat we in het hele seizoen twee keer echt zijn weggespeeld. Maar toen we nacompetitievoetbal moesten spelen, voelde ik de bui wel hangen.”

In het seizoen 2024/2025 gaat Rockanje op zoek naar eerherstel, vertelt de in Vierpolders woonachtige Reijtenbagh. “De insteek is wel om terug te keren naar de vierde klasse. Bovenin meedraaien en proberen die stap weer te maken. We krijgen er wat nieuwe jongens bij en ook van het onder 19 elftal komen er jongens door. Een leuke lichting, met echt talenten. We moeten er weer een goed draaiend elftal van maken.”

Want daar heeft het aan ontbroken in het seizoen van de degradatie. Reijtenbagh kan de afzink wel verklaren. “We hebben zelden in dezelfde opstelling kunnen spelen. Veel jongens draaien continudiensten. Die was ik een keer in de drie weken kwijt of zelfs om de week. Op die manier creëer je nooit vastigheid. Met een bredere groep wordt dat makkelijker. Als je niet afhankelijk bent van spelers.”

Dennis Nijkamp
Reijtenbagh, die er twee seizoenen op heeft zitten bij Rockanje, haalt ook veel positieve punten uit het afgelopen seizoen. “Dit is wel echt een team. Dat vind ik heel mooi om te zien. Ze hebben alles voor elkaar over. Bijna alle spelers komen uit het dorp. Alleen Dennis Nijkamp en René van der Meiden niet. Ook de nieuwe spelers die komen hebben een binding met Rockanje. Dat wil de club graag zo houden en daar ben ik het helemaal mee eens. Nijkamp stopt, hij wordt mijn assistent op trainingsdagen. Hij vindt het echt leuk om te trainen en bij die jongens te zijn, maar de zaterdag kostte hem, met zijn privé-situatie, te veel energie. Dit is een mooie oplossing.”

Energie
Simonshaven, Stellendam, SC Botlek, Hekelingen, Hellevoetsluis en Rockanje. Bij die clubs werkte Reijtenbagh in de afgelopen jaren. “Ik heb een keer gedacht een stoppen, na mijn periode bij SC Botlek. Door wat strubbelingen verloor ik het plezier. Dat hervond ik weer bij het tweede team van Hellevoetsluis. Een mooie tijd, ook al was het maar een half seizoen. Toen meldde Rockanje zich bij mij. En ja, uiteindelijk vind ik trainer zijn van een eerste elftal toch het mooist. Maar bij Hellevoetsluis kreeg ik in die maanden wel de bevestiging dat ik het zo verkeerd niet deed. Dat had ik even nodig. Mijn drijfveer is dat ik wat van de energie terugkrijg die ik er in stop, als dat stopt is het klaar voor mij. Ik heb een drukke baan, moet ’s ochtends vroeg op en ben laat in de middag weer klaar. Het is vliegen en haasten, om vervolgens weer naar de club te gaan. Dan moet je er wel wat voor terug krijgen.”

Die energie krijgt Reijtenbagh ook van Rockanje. “De saamhorigheid bij Rockanje is wel een beetje te vergelijken met Simonshaven, waar ik ook twee keer trainer ben geweest. Het zijn ook vrienden van elkaar. Dat heeft plussen en minnen. Ze doen veel samen. Hartstikke leuk, maar ook soms op vrijdagavond”, lacht de trainer van de Rockanjenaren.

Verbazingwekkend
Terug naar de nacompetitie van het seizoen 2023/2024. Rockanje verloor van IJVV de Zwervers, waardoor het degradeerde naar de vijfde klasse. “Ik voelde de bui al een beetje hangen. In die ploeg zat zoveel meer individuele klasse dan bij clubs in onze competitie. Het is voor mij verbazingwekkend dat zij nacompetitievoetbal moesten spelen. In onze competitie hadden ze bovenin meegedraaid, echt.”

Klik op vv Rockanje voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Rockanje voor meer informatie over de club.

Van Vaardegem wil volgend seizoen met SV Duiveland opnieuw meestrijden

OOSTERLAND –  Tot 23 maart lag SV Duiveland in de 4e Klasse C van het zaterdagvoetbal op titelkoers. Uiteindelijk bleek Scharendijke het spreekwoordelijke ‘Waterloo’ voor de Oosterlanders toen het met 3-1 van ZSC’62 verloor. Een week later volgde een gelijkspel (1-1) tegen Bevelanders. Het was volgens Matthijs van Vaardegem een breekpunt. “We hadden toen een eventueel kampioenschap niet langer in eigen hand en dat heeft ons de das om gedaan en moesten we het via de nacompetitie doen.”

Thuis tegen v.v. Ameide ging het echter  in de eerste ronde van de nacompetitie al mis. Duiveland verloor met 1-2 en komt daardoor ook na de zomer weer uit in de vierde klasse. “Voor het derde jaar op rij spelen we nu nacompetitie en redden we het niet. We moeten echter ook wel heel reëel zijn, want bij een eventuele promotie zou het enorm lastig worden. Nu de seizoen van versterkte degradatieregelingen klaar zijn, zal het niveau in de competities zich gaan settelen en kunnen we daadwerkelijk zien waar we staan. Nu hadden we een competitie waarin heel sterke ploegen uit de derde klasse steeds erbij kwamen. Daartussen hebben we het veel ploegen enorm moeilijk gemaakt en toch ook thuis met  2-0 gewonnen van de uiteindelijke kampioen. Dat we het de titelstrijd tot op de laatste speeldag met SKNWK hebben volgehouden is toch heel knap.”

Maar uiteindelijk staan Van Vaardegem en Duiveland met lege handen en mag het komend seizoen een nieuwe gooi door naar promotie. “Dan zou het overigens wel prettig zijn wanneer de selectie er wat nieuwe spelers bijkrijgt. Van concurrentie wordt iedereen op termijn beter. Vanuit de jeugd wordt aanvulling lastig, simpelweg omdat de aanvoer steeds schaarser wordt. Toch zie ik de toekomst hier wel met vertrouwen tegemoet. In de huidige groep hebben we kwaliteit lopen, zéker om bovenin mee te doen. Dat heeft het afgelopen seizoen wel uitgewezen.”

Van Vaardegem voetbalt zelf al zijn gehele leven aan de Oosterlandse Weelstraat, waar hij als zesjarig jochie de eerste stappen als voetballer zetten en op zijn vijftiende debuteerde in het eerste elftal. Een studie in Rotterdam deed hem even verhuizen naar de randstad, waardoor hij tijdelijk vooral in het tweede elftal speelde. Inmiddels woont hij weer in Zeeland, waar hij sinds kort met vriendin Valeria een huis heeft gekocht in Oosterland. “Ik werk nu als adviseur bij de Rabobank en het is prettig om weer terug in Zeeland te wonen en nu echt een eigen plekje te hebben om samen aan de toekomst te bouwen.”

Overigens is ook vriendin Valeria wekelijks bij SV Duiveland te vinden. “Niet als toeschouwer overigens, maar ze is bij ons eerste elftal actief als verzorgster dus dat maakt het wel bijzonder natuurlijk. Dat begon eerst met alleen het rondrennen met de waterzak op wedstrijddagen, maar wellicht gaat ze nog een opleiding als sportverzorgster volgen, want ze vindt het leuk en wil er echt mee verder. Tapen, masseren en  de spelers zo fit mogelijk houden. Ik vind dat wel leuk en op deze manier zijn we ook in onze vrije tijd veel samen en delen we dezelfde passie.”

De centrale middenvelder voelt zich prima op zijn plek bij zijn club en is blij dat hij dit seizoen kan terugkijken op een stabiel seizoen. “In de jeugd heb ik op tal van plekken gespeeld, maar in het eerst vooral als centrale middenvelder. In het begin nog in een controlerende rol, maar na de winter meer vooruitgeschoven. Dat past me beter en kwam ook mijn prestaties ten goede. Die lijn wil ik doortrekken de komende seizoenen. We zullen zien waartoe we na de zomer met z’n allen in staat zijn. Bovenin meedoen voor de prijzen moet voor SV Duiveland in elk geval de doelstelling zijn.”

Klik op SV Duiveland voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Duiveland voor meer informatie over de club.

Rob de Jong is tevreden voorzitter SJC

0

Rob de Jong is sinds november 2022 voorzitter van SJC. “Maar eigenlijk ben ik pas in februari 2023 echt aan de slag gegaan. Toen ik werd voorgedragen als nieuwe voorzitter tijdens de algemene ledenvergadering, lag ik bij de cardioloog op tafel”, vertelt de voorzitter van de Noordwijkse club.

De start was vals, maar het belangrijkste: De Jong (64) kwam er weer bovenop. “Ik kreeg hartproblemen. Ik voelde een pijn op mijn borst en ben op verzoek van mijn vrouw naar de huisarts gegaan. Die stuurde me weer door naar het ziekenhuis. Ik had vernauwingen die behandeld moesten worden, maar bij het plaatsen van een van de stents kreeg ik een hartinfarct. Ik herstelde en uiteindelijk is die tweede stent een paar weken later alsnog geplaatst.” Een heftige tijd, voor De Jong en zijn gezin, maar twijfelen over de voorzittersfunctie bij SJC deed hij geen seconde. “Ik ben blij met die keuze. Mijn vrouw heeft me het zetje gegeven. Dit is mijn hobby, dat weet zij ook. En het kon, dat voelde ik. Maar ja, het was een moeilijke periode. Natuurlijk. Ook voor familie. Veel bezorgde geluiden. Dat is normaal, maar ook zwaar.”

Passie
Inmiddels is De Jong alweer enige tijd voorzitter van de club waar hij al 45 jaar lid is. “Ik ken de club goed en ben tussen 1993 en 2000 al eens secretaris geweest. Er is mij sindsdien een aantal keer gevraagd of ik voorzitter wilde worden. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan. Ik vond het altijd al iets voor mij, maar ik had er nooit echt tijd voor. En eigenlijk nog steeds niet”, lacht hij. “Maar SJC is een prachtige club. Qua vrijwilligers, sfeer, passie. Ik wil als voorzitter de kenmerkende familiaire sfeer vast houden.”

Spotlights
De Jong voelt zich al 45 jaar thuis bij SJC, vertelt hij. “En als je iets terug kan doen, doe je dat met plezier en bouw je het verder uit. Je hebt contact met veel mensen, dat is leuk, en je praat lekker over het spelletje. Over wat goed gaat, wat beter kan. Ik vind dat een mooie dynamiek. En we hebben een geweldige nieuwe accommodatie. Dat geeft ook een enorme boost. Het zet de club in de spotlights.”

Aanspreekpunt
De rol van voorzitter past bij De Jong. “Ik was dus ooit secretaris, maar ik denk dat de voorzittersrol beter bij mij past. Ik vind het prima om als eerste over zaken aangesproken te worden, om sturing te geven. Er moet nu eenmaal iemand op die stoel zitten. Ik vind het een dynamische functie. Daarnaast praat ik makkelijk, ik ben onderwijsbestuurder. Het is voor mij prima om het gezicht van de club te zijn. Niet voor mijzelf, dat maakt me niets uit, maar voor SJC. Uiteindelijk doen we het met z’n allen. Als er een schakel wegvalt, voelen we dat. We moeten gebruik maken van ieders talent, we zijn allemaal even belangrijk.”

Vierde divisie
Het eerste elftal van SJC handhaafde zich dit seizoen in de vierde divisie. “Dat was ook ons doel. Met een versterkte selectie kunnen we in het nieuwe seizoen wellicht richting het linkerrijtje. We willen een volwaardig vierde divisionist worden op zaterdag en misschien zit er dan soms wel een prijsje in. Een periodetitel bijvoorbeeld. Zou mooi zijn. Maar dat is voor de toekomst.”

Klik op SJC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SJC voor meer informatie over de club.

 

Aanvoerder Tjardy Verkerk blikt terug op onvergetelijk kampioensjaar SPV’81

0

Een geweldig feest en geheel onverwachts, want SPV had helemaal niet de doelstelling om kampioen van de vijfde klasse te worden. Met een hele kleine selectie, iets minder hoogstaand voetbal en heel veel plezier genoot het SPV-vlaggenschip van een kampioensfeest. Aanvoerder Tjardy Verkerk neemt ons mee in dit onvergetelijke seizoen. ,,Het is een kampioenschap van de hele vereniging’’.

De 30-jarige voorstopper had één smetje op het kampioensfeest. Hij maakte de kampioenswedstrijd niet mee door een gebroken enkel, die hij opliep in de één na laatste competitiewedstrijd van SPV. Hij maakte deze nog wel af met nog twintig minuten op de klok. Maar in het ziekenhuis bleek dat zijn enkel toch echt gebroken was. ,,Het was balen om niet mee te kunnen doen”. Michiel Boers, de verdediger uit het derde elftal van SPV met jarenlange ervaring in het eerste elftal, vulde zijn plek in en deed dat uitstekend. Apotheose De laatste wedstrijd van SPV was een bizarre apotheose. De ploeg stond dit seizoen geen moment bovenaan. Het ging de laatste speelronde in als nummer drie. SPV speelde tegen de nummer één en de nummer twee, Bolnes speelde tegen nummer vier NOC Kralingen. ,,We waren afhankelijk van die wedstrijd in Kralingen’’, blikt Verkerk terug. ,,Wij wonnen van de nummer drie WDS, dus hun kampioenfeest ging niet door. Uiteindelijk ging NOC Kralingen vol in de aanval spelen en daarmee wonnen ze van Bolnes, waardoor wij kampioen werden. We hebben het dus ook te danken aan hen, haha’’, vertelt de aanvoerder van SPV, dat aan het begin van het seizoen helemaal niet de ambitie had om kampioen te worden. ,,We hadden het helemaal niet uitgesproken. Misschien had Bolnes daarom te veel druk op zichzelf gelegd, want zij wilden wel dolgraag kampioen worden. Wij voelden die druk helemaal niet. Het belangrijkste voor ons was dat we iedere wedstrijd wilden winnen. Het maakte niet uit hoe, als we maar zouden winnen. We spelen veel de lange bal en spelen zo ons spel. Dan vind ik winnen veel mooier dan mooi voetbal spelen’’, zei de voorstopper.

Stiekem SPV bleef richting het einde van de competitie alsmaar winnen en zag het kampioenschap stiekem dichterbij komen. ,,We hadden al een periode gewonnen en hadden eigenlijk niks meer te verliezen. De derde plek was al zeker en we zagen wel hoe ver we zouden komen. Vier wedstrijden voor het einde stond koploper Bolnes zelfs nog op acht punten voorsprong. Ze verloren hun volgende twee wedstrijden, wat het gat opeens een stuk kleiner maakte. De laatste speelronde zou heel pittig worden, maar toch is het gelukt’’, aldus Verkerk. Het kampioenschap van SPV is volgens Verkerk een kampioenschap van de hele vereniging. De selectie van de hoofdmacht heeft de hele competitiejaargang krap gezeten. ,,We waren heel afhankelijk van de andere teams, niet alleen van alle spelers, maar ook iedereen die ons als staf ondersteunt. Het verbaasde ons eigenlijk ook hoe goed het hele seizoen is gegaan. Er heeft zelfs een spits van 48 jaar oud en een debutant van 15 jaar jong meegedaan. Het heeft allemaal goed uitgepakt’’, zegt hij. ,,We kwamen er lekker in dit seizoen. De basis stond altijd goed en de jongens die erbij kwamen vulden de posities goed in. Het waren vaak spelers met ervaring die moeiteloos met ons meededen. Dat bracht een bepaalde rust in het team wat ons heel erg goed deed. Het is een kampioenschap van heel de vereniging. Want, als wij spelers van het tweede en het derde nodig hadden, hadden zij weer spelers van de andere elftallen nodig’’, beschrijft de dertiger.

Verkerk heeft genoten van het afgelopen voetbalseizoen. Als voorstopper geniet hij voornamelijk van het uitschakelen van zijn man. Of ‘opeten’, zoals Verkerk het zelf zou zeggen. ,,Spitsen van Bolnes en Moordrecht hebben beiden dit seizoen meer dan twintig doelpunten gemaakt. Als ik dat dan hoor zie ik het als een mooie uitdaging om deze jongens niet te laten scoren. Dat is ze ook niet gelukt, en daar geniet ik dan van’’, benadrukt hij. ,,Onze rechtsback Dave Koolwijk zei eerder dit seizoen het gevoel te hebben dat hij zou gaan scoren. Ik zei tegen hem dat het helemaal niet belangrijk is of hij scoort. We moesten de nul houden als verdediging. Uiteindelijk heeft hij ook niet gescoord dit seizoen, dus dat is dan wel weer grappig. Ook hebben we de minste tegengoals gekregen dit seizoen. Dat is gewoon heel goed en daarmee zijn we kampioen geworden’’, meent Verkerk.

De ervaren aanvoerder is blij met het kampioenschap in de vijfde klasse en de promotie naar de vierde klasse. Al heeft de vijfde klasse volgens hem ook wel zijn charmes. ,,Het voetbal hier is heel fysiek, en daar zijn wij heel sterk. We leveren zelf heel veel en scoren veel goals in de laatste twintig minuten van de wedstrijd. We zijn vaak conditioneel sterker dan de tegenstander. Omdat we op zo’n niveau spelen hebben de tegenstanders vaak ook een slecht veld. Zeker als het dan slecht weer is kom je terecht in een modderpoel. Dan werkt het voetballen over de grond niet, en wij zijn sterk in het spelen van de lange bal. Ik denk ook dat dat wel de reden is waarom we thuis zo veel gewonnen hebben. We verloren maar één thuiswedstrijd dit seizoen. Dat hebben we misschien wel te danken aan de slechte staat van ons grasveld’’, aldus de aanvoerder van het kampioenselftal.

Er zijn ook een aantal andere factoren waar de ploeg uit Polsbroek kampioen door is geworden. Namelijk het spitsenduo ‘S2’ dat wist dit seizoen bij elkaar opgeteld 42 doelpunten te maken. Sander Koolwijk maakte er 16 en Stijn Achterberg wist er 26 in te knallen. Verwachtingen Verkerk heeft een aantal verwachtingen voor het nieuwe voetbalseizoen. In een steeds sterker wordende vierde klasse, met een mooie derby tegen Cabauw, wordt het een pittig jaar voor SPV’81. Het worden leuke wedstrijden met veel publiek waarin ploegen als Bergambacht, Perkouw en Dilettant het de voetbalvereniging uit Polsbroek lastig gaan maken. ,,We verwachten een lastig jaar, maar we zien wel waar het schip strandt. We hebben een kleine selectie, dus het wordt lastig. We zijn heel beperkt en met blessures kunnen we snel in de problemen komen’’, verwacht Verkerk, die zelf na zijn gebroken enkel in de voorbereiding weer mee hoopt te doen. Ik hoef niet in het gips en heb alleen een brace gehad. Ik loop alweer wat cardio en dat ziet er goed uit. Kampioensfeest ,,De promotie was niet de bedoeling en de doelstelling, maar nogmaals, we zien wel waar het schip strand(t). Het was een geweldig feest en het is een sprookje geweest. De trainer, Kenneth Nelstein, zei aan het begin van het seizoen al dat er rare dingen kunnen gebeuren dit seizoen. Dat is echt zo gebleken’’, sluit de verdedigend ingestelde voetballer af.

Klik op SPV’81 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SPV’81 voor meer informatie over de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.