Home Blog Pagina 23

VFC slaat grote slag met Sieme Zijm als nieuwe hoofdtrainer

VLAARDINGEN – VFC heeft een nieuwe hoofdtrainer: Sieme Zijm (40). De voormalige jeugdtrainer van PSV en AZ neemt het stokje over van Bas van Loenen. “Bij VFC zag ik een mooie uitdaging,” zegt Zijm, die de afgelopen twee jaar in Amerika werkzaam was.

Zijm, die eerder al twee jaar de jeugd van PSV trainde, keerde na zijn avontuur in Amerika terug naar Nederland. Via via hoorde hij dat de positie bij VFC beschikbaar kwam en besloot hij de uitdaging aan te gaan. “Mijn vrouw gaf eigenlijk ook de doorslag, want het is hartstikke dichtbij; ga er eens over nadenken”, vertelt de nieuwe trainer.

VFC is een club met een hechte spelersgroep, iets wat Zijm enorm aanspreekt. “Het is echt een vriendenteam, die jongens zijn al een hele poos bij elkaar. Onder Bas van Loenen hebben ze het fantastisch gedaan” aldus Zijm. Het team stapte succesvol over van de zondag naar de zaterdag en miste vorig seizoen op een haar de promotie naar de eerste klasse. “Aan ons de taak om dat volgend jaar proberen te bewerkstelligen.”

Zijm heeft een duidelijke visie voor ogen voor VFC. “Ik wil herkenbaar voetbal spelen. Jeugd inpassen, attractief voetbal met druk vooruit op de helft van de tegenpartij. Ik ben wel van het voetballen, ik probeer altijd de voetballende oplossing te verzinnen; overal een ‘+1-situatie’ creëren,” legt hij uit.

Tijdens zijn periode bij PSV en AZ deed Zijm veel ervaring op, die hij nu wil inzetten bij VFC. “Ik moet mij, natuurlijk met alle respect, aanpassen aan VFC. Die jongens willen gewoon lekker voetballen. Het is ontspanning voor ze.” Hij heeft alle spelers individueel gesproken en een goed beeld gekregen van de groep. “Ze geven allemaal aan dat ze in mijn idee willen meegaan, maar we gaan niet overdrijven. We gaan voor een goede mix van prestatie en plezier.”

Zijm wil zich richten op de lange termijn en de ontwikkeling van jeugdspelers. “Persoonlijk ben ik niet van de korte termijn doelen. Het gaat sowieso om de ontwikkeling van jeugdspelers. VFC is een grote club, ze willen jeugdspelers inpassen voor de lange termijn.” Hij gelooft dat door hard te werken en een goede speelwijze te ontwikkelen, de resultaten vanzelf zullen volgen. “Ik wil erg graag met de club vooruit, maar geen man overboord als we niet promoveren.”

Zijn tijd als profvoetballer en zijn ervaringen met trainers zoals Van Hanegem en Rijkaard hebben Zijm gevormd. “Het meest belangrijke voor mij is de persoonlijke benadering die je moet hebben met spelers. Dit is ook weer een nieuwe generatie, Gen Z. Die nemen een heleboel dingen heel anders op.”

Zijm is niet alleen bezig met de huidige spelers, maar ook met de toekomst. “Richten op het doorschuifbeleid van de O19, O23. Het tweede elftal in kaart brengen van al onze key players en een persoonlijk ontwikkelingsplan mee maken. Ook met dat groepje jongens extra trainingen inplannen. En uiteraard een speelwijze ontwikkelen binnen de jeugd van VFC, dat het allemaal uniform is.”

Met zijn aanstelling hoopt Zijm een frisse wind door VFC te laten waaien en de club naar nieuwe successen te leiden. “Het zit voor mij echt in de relatie, ‘liever een slechte boodschap dan onduidelijkheid’. Ik probeer altijd duidelijk te zijn en iedereen perspectief te bieden en gewoonweg iedereen te helpen”, besluit de nieuwe hoofdtrainer.

Klik op VFC Vlaardingen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VFC Vlaardingen voor meer informatie over de club.

Sabrina Scholtz: ‘We moeten weer bouwen aan de toekomst van Nieuwenhoorn’

Sabrina Scholtz is een echte Rotterdamse. Eentje met het hart op de tong. Sinds februari van dit jaar is ze voorzitter van voetbalvereniging Nieuwenhoorn. De eerste vrouwelijke voorzitter in de geschiedenis van de club. “Maar daar heb ik eigenlijk niemand over gehoord.”

Scholtz komt pas sinds twee jaar bij Nieuwenhoorn. “Dat was toen mijn oudste zoontje ging voetballen. Nieuwenhoorn is het dichts bij ons huis, dus dachten we: dat doen we. Lekker dichtbij. We zijn hier een aantal jaren geleden komen wonen. Ik kom uit Rotterdam en heb daarna heel lang in Hoogvliet gewoond. Toen we twee jaar geleden bij Nieuwenhoorn kwamen, viel mij wel het één en ander op. Vooral in de communicatie. Eigenlijk vond ik het een zooitje. Zeker als je redelijk nieuw bent op de vereniging, kon de opvang beter.”

Via Gitty Markies (bestuurslid voetbalzaken) besloot Scholtz een vergadering op haar club bij te wonen. “Ik heb wel een mening en zag veel verbeterpunten. Die wilde ik eigenlijk op tafel gooien. Maar als er bijna niemand aanwezig is, kan je wel heel veel willen, maar dan heeft het helemaal geen nut om met punten te komen. Dan moet je zelf de handen uit de mouwen steken.”

Let’s give it a try
Voor het eerst dacht Scholtz na over een functie bij Nieuwenhoorn. “Er was bijna geen bestuur meer, alleen nog een penningmeester. Kijk, in het dagelijks leven werk ik als projectmanager en teamleider. Dus ik dacht: Let’s give it a try. Ik zag mezelf niet in een activiteitencommissie, daar ligt mijn kracht niet, de rol van voorzitter was voor mij het meest logisch. Dat onderstreepte mijn buurman, Danny Zuijderwijk, die inmiddels ook in het bestuur zit. ‘Dat is echt iets voor jou’ zei hij. Toen heb ik tegen Danny gezegd: dat is prima, maar we doen het samen of niet. Hij kent veel mensen op de club, ik bijna niemand. Ik heb in de afgelopen maanden heel veel gesprekken gehad om gewoon dingen aan te horen. Wat er leeft en speelt. En om er een beeld bij te vormen. Het heeft geen zin om met een botte bijl te gaan hakken.”

Voorzitter zijn is tijdrovend”, geeft Scholtz toe. “Daar heb ik me wel een beetje in verkeken. Ik had wel eens iets gelezen over 2 a 3 uur per week. Nou, echt niet hoor. Eerder 2 a 3 uur per dag. Soms is het weleens een dag minder, maar je bent bijna iedere dag met de club bezig. En heel eerlijk: dat wist ik niet. Ik kom niet uit de voetballerij. Nieuwenhoorn is mijn eerste club. Omdat mijn zoontje hier voetbalt. Soms is het leuk, soms minder leuk. Het is net het echte leven”, grapt Scholtz.

Energie
De balans slaat voor Scholtz wel de goede kant op. “Als de leuke dingen overheersen, is het goed. Dan krijg je er energie van en doe je het goede werk. Je doet altijd wel dingen die je minder leuk vindt. Dat is op werk ook zo. Als je opgebrand bent, doe je niet het juiste. Krijg je er energie van, dan zit je op je plek. Dat laatste is het geval gelukkig.”

Scholtz geeft als voorbeeld de Nieuwenhoorn Doe Dag. “Dat was supertof en gaan we vaker doen. Op die dag kwamen mensen helpen met schilderen en schoonmaken van de kantine. Op een vrije zondag. Hartstikke leuk om dat met elkaar te doen. We hadden mensen gevraagd om een steentje bij te dragen. Onze nieuwe hoofdtrainer, Rody van Hemert, kwam om te schuren en te verven en er waren ook ouders van jeugdleden. Niet alleen de vaste gezichten die je altijd ziet. Dat maakt het leuk. Weet je, je moet het met elkaar doen. Samen ben je de vereniging. En je blijft alleen een vereniging als je met elkaar de handen uit de mouwen steekt. Die kant gaan we voorzichtig weer op. De club moet leven. We moeten opstaan om dingen voor elkaar te krijgen.”

Zwart-wit hart
Scholtz heeft inmiddels een goed beeld gekregen van de club Nieuwenhoorn. “Er zitten hier echt mensen met, zoals ze dat noemen, een zwart-wit hart. Mensen die al jaren veel doen voor de vereniging. Waar ik blij mee ben is dat niet alles meer op hun schouders terecht komt. De club leeft ook meer buiten die club mensen. Ik denk dat we in korte tijd stappen maken. We zijn momenteel druk bezig met een nieuw jeugdbeleidsplan. Ook daar krijg je energie van. Om met de toekomst bezig te zijn. Want dat is nodig. We moeten bouwen aan de toekomst en niet bezig zijn met brandjes blussen. Dat hebben we wel moeten doen. Logischerwijs, vanwege tijdgebrek die was ontstaan door het gebrek aan mensen. Iedereen moet zijn of haar plek vinden in het nieuwe bestuur. Ons doel is om iedereen bij elkaar te brengen. We zijn één club, we willen geen eilandjes. Maar dat heeft tijd nodig. Keulen en Aken zijn ook niet op een dag gebouwd.”

Voor- en nadelen
Naast het voorzitterschap heeft Scholtz een drukke baan en een gezin met twee kinderen. “Dat betekent ook dat ik een aantal dingen niet kan doen bij Nieuwenhoorn. “Van tevoren had ik al gezegd dat ik niet bij de wedstrijden van het eerste team aanwezig ben, dat doet een medebestuurslid. Ik heb daar oprecht geen tijd voor. En bovendien weet ik toch niet of ze wel of niet goed voetballen”, lacht ze. “Dat ik nieuw ben ik deze wereld heeft voor en nadelen. Het voordeel is dat ik overal blanco in ga, ik hoef geen mening te vormen. Het nadeel is dat ze mij veel wijs kunnen maken, maar als bestuur houden we elkaar scherp.”

Op de kaart
“We willen Nieuwenhoorn weer meer op de kaart zetten”, besluit Scholtz. “Dat staat ook in ons beleidsplan. Gelijke kansen voor iedereen, een stukje professionalisering en echt een regionale opleidingspartner voor de jeugd. En natuurlijk willen we heel graag zaken veranderen aan onze accommodatie. Maar daar hangt weer een prijskaartje aan vast. De grootste prioriteit is het up-to-date maken van de kleedkamers en het vernieuwen van de kantine.”

Klik op VV Nieuwenhoorn voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Nieuwenhoorn voor meer informatie over de club.

Dames 30+ een toevoeging voor de club ZBC’97

Zoveel mogelijk plezier maken, daar draait het bij de dames 30+ van ZBC’97 allemaal om. En tijdens het eerste seizoen, is dat volgens captain Chantal Hensema best wel aardig gelukt. “We hebben heel veel vrouwen die er echt zin in hebben, dat is eigenlijk het leukste!”

Waaronder de 40-jarige voetbalster dus zelf. “Ploeggenoot Priscilla en ik hadden het er een keer over bij de club, toen dachten we: dan gaan we het maar regelen!” En zo geschiedde. “Dit seizoen zijn we begonnen, voorlopig alleen nog maar met trainen.” De reden daarvoor is simpel. “Op dit moment hebben we een stuk of acht speelsters en eigenlijk hebben we er toch wel minimaal tien nodig, om competitie zeven tegen zeven te kunnen spelen.”

Enthousiast

Toch is dat stiekem wel wat Hensema het liefste wil. “Ik heb vroeger altijd zelf gevoetbald, dan begint het toch wel weer te kriebelen. Dus toen het ter sprake kwam, wilde ik het gewoon proberen.” Uniek, bij ZBC’97, vertelt ze. “Er is hier nog nooit een damesteam geweest, maar iedereen is enthousiast. Het is natuurlijk ook gewoon hartstikke leuk en goed voor de club.” Met haar dus als een soort captain. “Vooral om dingen te regelen. De training wordt op vrijdag gedaan door Marnix (Vos).” Met bijzondere tegenstanders, zo blijkt. “Vaak trainen we met een aantal mannen, voor extra weerstand. Of met jeugdspelers.” Gezien de gemiddelde leeftijd van haar eigen team, kan dat volgens Hensema prima. “We hebben best wel verschillende leeftijden, maar iedereen toont inzet en we willen er samen echt iets van maken. Dat vind ik bijzonder.” Met elkaar iets opbouwen dus. “Vrouwen die er echt zin in hebben én fanatiek zijn! Naast natuurlijk een stukje gezelligheid.”

Competitie

Al moet ook de bloedfanatieke Hensema zelf, het vooral hebben van het harde werken. “Ik ben een midvoor, iemand die alles geeft en altijd haar best doet. Vooral om te scoren, maar ook met coachen.” Met haar fanatisme, zit het na al die tijd dan ook nog wel goed. “Ik heb lang aan cardioboxing, krachttraining en hardlopen gedaan. Gewoon om lekker fit te blijven.” De Rotterdamse, ruim twaalf jaar geleden kwam ze in Zwijndrecht wonen, hoopt dan ook dat er in de toekomst nog een aantal vrouwen bij gaan komen. “Zodat we ons volgend seizoen hopelijk in kunnen schrijven voor de competitie. Dat is het doel.” Naast natuurlijk zoveel mogelijk plezier maken. “Daar gaat het uiteindelijk om!”

Klik op ZBC’97 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op ZBC’97 voor meer informatie over de club.

Guus Offerhaus gaat Quick Boys missen

0

Na een jaar Quick Boys verkast Guus Offerhaus deze zomer naar Telstar. “Ik heb altijd de ambitie gehad om terug te keren bij een betaald voetbalorganisatie, maar ik heb toch even getwijfeld. Ik zat heel goed op mijn plek bij Quick Boys”, vertelt de voormalig jeugdspeler van SC Heerenveen.

Offerhaus (23) viel bij Quick Boys, de ploeg dit onder leiding staat van trainer Thomas Duivenvoorden, met zijn neus in de boter. De club eindigde als derde in de Tweede Divisie en verraste vriend en vijand in de KNVB Beker. Quick Boys won van De Graafschap en NAC Breda en verloor pas na strafschoppen van eredivisieclub AZ. “Die laatste was de allermooiste wedstrijd in het shirt van Quick Boys”, glundert Offerhaus. “Zonder de andere duels te kort te doen, want ook de wedstrijden in de competitie tegen Katwijk waren mega. Zoiets had ik als voetballer nog nooit meegemaakt.”

Ophypen
Dat begon al ruim voor de wedstrijd, vertelt Offerhaus. “Niet normaal hoe mensen die wedstrijd ophypen. Vanaf maandag voel je al dat die wedstrijd eraan komt tegen Katwijk, op donderdag is er vuurwerk tijdens de training en op de wedstrijddag zelf, op zaterdag, word je met een heel apart gevoel wakker. Je voelt dat het iets bijzonders is en het pakte voor ons twee keer goed uit. Een geweldige ervaring. Ik wist dat de club leefde, maar ik werd toch nog verrast.” Offerhaus werd snel een vaste waarde in het team van Duivenvoorden. “Daar was ik ook wel voor van HFC naar Quick Boys gekomen. Ik wist dat het mogelijk was. Ik heb de meeste vlieguren als verdediger gemaakt, maar ook op het middenveld kan ik goed uit de voeten. Dat heb ik laten zien. Een voorkeur voor een positie heb ik niet echt, maar misschien voel ik me als verdediger iets meer vertrouwd. Iets comfortabeler. Maar eigenlijk is het me om het even.”

Missen
Het avontuur in Katwijk was kort voor Offenhaus, maar het gevoel voor Quick Boys is wel snel gegroeid. “Absoluut, ik ga de club ook zeker missen. Op een vrije zaterdag ga ik zeker wel wedstrijden bezoeken. Ik wil weten hoe het gaat met mijn voormalig teamgenoten en met de club. Ik hoop dat mijn avontuur bij Telstar net zo mooi wordt.” Want dat is de volgende halte in de carrière van Offenhuis. Keuken Kampioen Divisie-voetbal in Velzen-Zuid. En dat ondanks een snelle contractverlenging bij Quick Boys in zijn eerste jaar. “Voor een andere amateurclub was ik zeker niet vertrokken, maar een BVO heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden. Ik heb mijn baan opgezegd, werken kan altijd nog, vertrekken bij Quick Boys vind ik lastiger dan stoppen met werken. Fulltime voetballen is toch het mooiste dat er is. En ik geloof in het plan van Telstar.”

Springplank
Offerhaus heeft een weloverwogen keuze gemaakt. “Niemand heeft tegen mij gezegd: doe het niet. Ik doe gewoon wat goed voelt. En dat is dit. Ik denk dat ik me als verdediger kan door ontwikkelen bij Telstar, om daarna weer een vervolgstap te maken. Waar dat is, geen idee, ik moet me eerst aanpassen en ontwikkelen bij Telstar. Maar voor veel spelers is deze club al een springplank geweest. Telstar geeft jonge jonge iets makkelijker kansen. Ik zie die kansen ook voor mij.” Met Quick Boys eindigde Offerhaus in het seizoen 2023/2024 als derde in de Tweede Divisie. “Had er meer ingezeten? We hebben wel wat uitglijders gehad, dus ook hier en daar wat punten laten liggen. We hadden het misschien iets spannender kunnen maken, maar een kampioenschap zat er nooit in, Spakenburg was gewoon ongenaakbaar.”

Klik op Quick Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Quick Boys voor meer informatie over de club.

Stef Dane wil met scherp blijven schieten bij Kruiningen

KRUININGEN – Persoonlijk kijkt aanvaller Stef Dane van v.v. Kruiningen terug op een prima seizoen, ondanks dat hij met zijn club geen promotie wist af te dwingen. Op doelsaldo ging v.v. Goes als winnaar van de derde periode de nacompetitie in. ‘Jammer dat we het net niet hebben gehaald, maar komend seizoen proberen we het gewoon opnieuw.’

Het zegt iets over het vertrouwen dat de aanvaller gedurende het afgelopen seizoen heeft opgebouwd. De 23-jarige hovenier maakte op zes jaar geleden zijn debuut voor Kruiningen, maar pas in zijn tweede seizoen veroverde hij na een aantal wedstrijden een basisplaats. “Sindsdien begon het te lopen, begin ook te scoren en nam elke week het vertrouwen toe. Ik maakte mijn debuut op mijn zeventiende verjaardag en sindsdien ben ik altijd wel bij de selectie gebleven. Dit seizoen heb ik er negentien gemaakt, dus dat is wel een aardig gemiddelde denk ik, al hadden dat er misschien nog wel wat meer kunnen of moeten zijn.”

Als team liet Kruiningen tegen ploegen als Goes, Nieuwland GPC Vlissingen onnodige punten verspeeld. “Dat is zonde en heeft ons misschien wel opgebroken. Tegen GPC bijvoorbeeld stonden we 2-0 voor en verliezen die pot met 2-4. Maar ook het 2-2 gelijkspel tegen Apollo’69 thuis…. Anders had er misschien nog een kans op nacompetitie ingezeten. Maar we hadden op een gegeven moment zoveel blessures ook, dat het lastig was om dat gemis soms op te kunnen vangen. Als je dan moet gaan schuiven is dat nooit ideaal om vastigheden te krijgen in het team.”

Zelf bleef de spits gevrijwaard van fysieke ongemakken en probeerde hij wekelijks van waarde te zijn in het team van trainer Marvin Paauwe, die ook volgend seizoen nog aan het roer staat. “Gelukkig ben ik een heel jaar fit gebleven. Dat is ook lekker om in het ritme te blijven als voetballer en dat gaf bij mij ook wel het nodige vertrouwen wat zich uitbetaalde in goals en assists.”

Dus niet alleen goals maken, maar als het moet ook het balletje afleggen. “Ik ben een echte teamspeler, want je doet het nooit alleen. Ik krijg wel eens het verwijt dat ik soms wat egoïstischer zou moeten zijn, maar dat zit niet in me. Voetbal is een teamsport en als iemand anders er beter voor staat dan leg ik de bal net zo lief breed. Het maakt niet uit wie de goal maakt, als die bal maar achter de lijn verdwijnt he.”

In het nieuwe seizoen hoopt Dane overigens de huidige vorm te kunnen doortrekken en met zijn ploeg opnieuw een gooi te doen richting de prijzen en eventuele promotie. “Het kampioenschap wat we met z’n allen hebben mogen vieren was echt fantastisch. Dat we het jaar erna direct weer terugvielen uit de derde klasse was jammer. We hebben ook daar toch bij vlagen laten zien te kunnen voetballen. Handhaving is toen niet gelukt. Dat we nu ook niks hebben gewonnen is zonde, maar toch denk ik dat er voldoende potentie aanwezig is om wel voor de prijzen mee te spelen. Er komen wat jongens door uit de jeugd en wellicht nog iemand van buitenaf.”

Het mooie aan Kruiningen is volgens Dane dat de groep grotendeels al jaren bij elkaar is. “Het is een warme en hechte club, ik voel me hier prima en hoef dan ook nergens heen. Ik wil vooral met goals en assists hier nog jarenlang van waarde zijn. Dit seizoen was aardig, volgend seizoen hopelijk nog beter. Daar gaan we in elk geval vol voor.”

Klik op vv Kruiningen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Kruiningen voor meer informatie over de club.

HBSS zwaait captain Berkan Bayraktar uit

SCHIEDAM – Een glorierijk laatste seizoen werd het met een middenmootpositie niet, maar dat was bepaald geen schaduw over een mooi afscheid voor HBSS-captain Berkan Bayraktar. Tegen VFC maakte hij de laatste speelminuten voor de hoofdmacht in zijn carrière die hem op voetbalgebied zelfs bijna een profavontuur bracht.

Trainer Toon Wollters, die na het zomerreces aan zijn negende(!) seizoen bij HBSS gaat beginnen, maakte in het duel met het Vlaardingse VFC na een kwartier het onvermijdelijke wisselgebaar. Het was de inleiding tot het moment waar eigenlijk iedereen op gewacht had: de laatste meters van Berkan Bayraktar in het tricot van het vlaggenschip van HBSS dat hij met veel plezier en intensiteit gediend had.

Op de sociale media had de Schiedamse vereniging er alles aan gedaan om het afscheid zo groot(s) mogelijk uit te dragen. Het tekende de status van Bayrakter, een ideaal verlengstuk van de trainer in het veld maar bovenal een teamspeler met een groot sociaal inlevingsvermogen.

VFC won die middag met 1-2, maar daar maalde eigenlijk niemand in het Schiedamse kamp om. Berkan Bayraktar werd geëerd zoals het hoort bij een speler van statuur. Een speler die destijds naar Nederland kwam – nadat een profavontuur in eigen land bij Turk Telekomspor en Karabukspor niet was gelukt – met duidelijke doelen: hij wilde de Nederlandse taal machtig worden, een nieuw bestaan opbouwen en het voetballen zo snel mogelijk weer oppakken.

Doelen die Bayraktar, die op 18-jarige leeftijd met zijn familie in Nederland neerstreek, stuk voor stuk realiseerde. “Waarbij het voetbal mij ontzettend veel heeft gebracht’’, is de conclusie die hij onomwonden trekt.

Die voetballoopbaan op Nederlandse bodem begon destijds in Vlaardingen bij FC Mozaïek, de club die geen deel meer uitmaakt van het contingent van zeven verenigingen in het Vlaardingse. Maar de vereniging zorgde er wel voor dat Bayraktar kennismaakte met de Nederlandse voetbalbeleving en cultuur. En dat beviel hem uitstekend, want in korte tijd bouwde hij zijn eigen sociale netwerk in de voetbalsport op.

Samenwerking
Via PFC in Geervliet en PSV Poortugaal en vervolgens SVV kwam Bayraktar terecht bij HBSS, waarbij trainer Toon Wolters een belangrijke rol speelde. Het duo kende elkaar al langer en bleek ook op interessegebied dicht bij elkaar te zitten: Wolters met zijn autobedrijf en Bayraktar met zijn garage. ,,Maar daarnaast hebben wij dezelfde passie en mentaliteit’’, liet de captain al eens doorschemeren.

Een succesvolle samenwerking op Harga kon dus niet uitblijven en leidde tot een mooie periode bij HBSS, met successen. In de tweede klasse D nam HBSS dit jaar een zesde plek in, in een poule waarin de titel naar Monster ging. En met een afscheid van Bayraktar, die toch eerder afzwaaide dan trainer Wolters die heeft aangekondigd dat hij het 100-jarig bestaan wil meevieren bij HBSS.

Klik op HBSS voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HBSS voor meer informatie over de club.

Volgend seizoen wilt IFC-speler Nick de Veij promoveren

Meedoen voor een periode en eindigen bij de top vijf. Dat is waar ze dit seizoen bij tweedeklasser IFC als team voor gingen. En als je dan daadwerkelijk zo dichtbij bent, wil je die finale van de nacompetitie natuurlijk ook winnen. Dat lukte de ploeg uit Hendrik-Ido-Ambacht uiteindelijk net niet. “Dan moeten we het volgend jaar maar doen”, vertelt Nick de Veij vol vertrouwen.

Want stiekem zijn ze daar na twee kampioenschappen op rij, bij IFC al wel weer aan toe. “Helemaal als je kijkt naar de jongens die er na de zomer bij komen.” Toch had het voor de 30-jarige De Veij ook best nu al mogen gebeuren. “We wilden dit jaar graag promoveren, maar het was geen moeten. Dat is volgend seizoen wel het geval.” Al zat er stiekem meer in, zo vindt de rechtsback. “Voetballend horen we bij de betere ploegen, alleen missen we scorend vermogen.”

Goede ploegen

Uiteindelijk bleek dat dus net niet genoeg, voor die stap naar de eerste klasse. Hoe heeft hij dit seizoen beleefd? “Het was qua tegenstand wel een beetje wat ik had verwacht. Met een aantal echt goede ploegen.” Een kampioenschap zat er volgens De Veij uiteindelijk dan ook niet in. “We voetbalden vaak goed, tot de laatste fase. De bezetting voor de goal ontbrak dan een beetje. Als we makkelijker zouden scoren, had het spannender kunnen zijn.” Maar, zo is hij ook eerlijk. “Spartaan’20 is de terechte kampioen en ook Oranje Wit, de nummer twee, was een sterke ploeg. Dan kun je met een derde plek en nacompetitie best blij zijn.” Al zag dat er tot de winterstop misschien nog anders uit, herinnert De Veij zich. “Toen stonden we eigenlijk samen bovenaan, maar daarna hebben we te veel gelijkgespeeld. Dan besef je op een gegeven moment wel dat je geen kampioen meer gaat worden.”

Uitstapjes

Met de club die voor De Veij voelt als thuiskomen. “Ik kom bij IFC sinds mijn vierde. Heel de jeugd doorlopen en vanaf mijn zeventiende bij het eerste. Toen debuteerde ik nog in de zondag hoofdklasse.” Toch maakte de inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht tussendoor de nodige uitstapjes. Voordat hij drie seizoenen geleden terugkeerde op het oude nest. “Op mijn twintigste ging ik naar VVGZ, omdat er bij IFC meer spelers van buitenaf kwamen en de kans op spelen kleiner werd. En ik speelde niet graag op zondag.” Na vier jaar in Zwijndrecht, verhuisde De Veij naar Pelikaan, waar tweelingbroer Jeroen als doelman actief was. “Ook daar heb ik het goed naar mijn zin gehad, maar nu spelen we weer samen bij IFC!” En met succes dus. “Na de overstap naar de zaterdag wilden we graag binnen drie jaar naar de tweede klasse, dat is gelukt.”

Rendement

Ook persoonlijk, kijkt hij terug op een goed seizoen. “Ik heb eigenlijk bijna alles gespeeld.” Zowel voorin, als achterin. “In het begin stond ik rechtsbuiten, de laatste tijd meer rechtsback. Vorig jaar stond ik ook vaak in de verdediging.” Wat heeft hij zelf liever? “Dat wisselt een beetje, met het type voor je. Het liefste speel ik rechtsvoor, zodat ik kan uitzakken tussen de linies. Ik ben geen type dat drie of vier man voorbijgaat. De connectie met de ‘back’ is voor mij heel belangrijk.” Die ‘back’ is hij nu dus vaak zelf. “Achterin krijg je toch meer de bal, waardoor je meer impact hebt. Ook heb je het veld voor je, dat is een voordeel. Eigenlijk speel ik als een soort aanvaller, veel opkomen en diepte maken. Dan is deze positie zeker niet erg. Als ik alleen zou mogen verdedigen, zou ik niet blij zijn.” Toch zit daar nog wel een verbeterpuntje, is De Veij eerlijk en kritisch. “Qua rendement kan het nog wel wat beter. Meer assists en belangrijker zijn in de laatste fase.”

Ontlading

Helemaal nu de club weer steeds hoger gaat spelen. Precies zoals de bedoeling was op het moment dat De Veij terugkeerde. “Ik wist natuurlijk wel dat er bij IFC wat speelde over de zaterdag, dus toen ik werd benaderd, zag ik dat project met eigen jongens wel zitten. Als jij terugkomt, kom ik ook. Zo ging dat toen een beetje.” Spijt heeft de rechtspoot dan ook allerminst. “Ik ga hier niet meer weg, dit is mijn eindstation. IFC is mijn club.” Maar aan stoppen, denkt De Veij voorlopig gelukkig nog niet. “Ik voel mezelf nog fit en eigenlijk vind ik het steeds leuker worden.” En dat is niet voor niks, vertelt hij. “Dit seizoen spelen we weer tegen veel ploegen uit de buurt én krijgen we meer tegenstand. Laatst hadden we het er nog over met elkaar, dat het leuk is om weer meer spannende wedstrijden te spelen. Dan heb je ook veel meer ontlading als je wint of scoort.” Zaak om die lijn door te trekken. “Als we een stabiele eersteklasser kunnen worden, is dat volgens mij prima. Met eigen jeugd en jongens uit Ambacht, dat is het belangrijkste. Dat we een herkenbaar elftal hebben.” Want dat levert beleving en publiek op, zo weet De Veij. “Dan is die eerste klasse toch een hartstikke mooi niveau?”

Klik op IFC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op IFC voor meer informatie over de club.

Neeskens vertrekt met pijn in hart bij Groote Lindt

Met een zesde plaats en deelname aan de nacompetitie, zou je zeggen dat ze bij derdeklasser Groote Lindt wel tevreden zouden zijn. Toch heeft de vertrekkende trainer Randall Neeskens vooral het gevoel dat er nóg meer in zat. “We hebben dit seizoen veel ups en downs gehad.”

Al wist Neeskens (42) zelf ook wel, dat de tweede plek van vorig jaar lastig viel te evenaren. “Toen hebben we echt een topjaar gehad, nu pakten we met kunst- en vliegwerk toch nog de tweede periode.” Toch blijft bij de oefenmeester het gevoel hangen dat er ook dit seizoen meer in zat. “In een aantal wedstrijden speelden we goed, maar wonnen we niet. Die wisselvalligheid heeft ons een beetje de das omgedaan.” Hoe dat tot uiting kwam? “Als er iets negatiefs gebeurde of het zat een keer tegen, waren we als ploeg snel gebroken. Dan was het voor ons heel moeilijk om daar overheen te komen.” Anders had het zomaar heel anders kunnen zijn, denkt hij. “Al zeg ik niet dat we dan kampioen waren geworden…”

Voortouw

Helaas is dat dus niet gelukt, trots is Neeskens desondanks wel. “Ons doel was om mee te spelen voor een periode en het liefste zo lang mogelijk bovenin mee te doen.” Die missie is geslaagd, al ging het misschien anders dan ze vooraf bij Groote Lindt hadden verwacht. “Het team bleef grotendeels hetzelfde, maar van de nieuwe spelers hebben er maar weinig de A-selectie gehaald.” Het zorgde voor een moeizame start, vertelt de inwoner van Zwijndrecht. “We begonnen met een grote groep, om iedereen een kans te geven. Dan kun je niet meteen bouwen, daardoor was het voetbal ook minder.” Ook blessures leverden de nodige hoofdbrekens op. “Onze spits is een tijdje geblesseerd geweest, toen hadden we moeite om daarmee om te gaan. Van sommige jongens verwacht je dan iets meer dat ze het voortouw nemen, maar dat moet ook in je zitten.” Ervaring die zijn spelers voor volgend seizoen mee kunnen nemen, denkt Neeskens. “We hebben wel echt jongens beter gemaakt, dat blijft toch het mooiste. En uiteindelijk hebben we geleerd op resultaat te kunnen spelen, daar ben ik heel tevreden over.”

Ander sportpark

Klaar voor een nieuw seizoen in de derde klasse, maar dus niet met hem. “Ik was na vijf seizoenen toe aan een nieuwe uitdaging”, legt Neeskens zijn vertrek uit. “En de groep valt uit elkaar, dus ik had ook het gevoel dat we iets teweeg moesten brengen. Om de vereniging weer in beweging te krijgen, ook aan bestuurlijke kant.” Maar gemakkelijk, was die beslissing niet. “Ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Als je ook ziet dat bijvoorbeeld een Michael Slingerland terugkomt en bepaalde jongens nu misschien toch willen blijven…” En dat niet alleen. “Het is ook een stukje sociaal netwerk. Ik heb die keuze weloverwogen gemaakt, maar kan niet ontkennen dat ik het er lastig mee heb.” Daarmee komt er voor Neeskens ook een einde aan de samenwerking met zijn assistent én vriend Martijn Stoop, die het stokje volgend seizoen van hem overneemt. “We hebben met z’n allen veel energie in de club gekregen, daar ben ik trots op. Jongens laten debuteren en spelers bewust gemaakt van het spelen in een eerste elftal, dat is denk ik de grootste ontwikkeling.” Naast de gezelligheid buiten het veld. “Ik heb zelf jarenlang bij de club gevoetbald, dus het voelt voor mij echt als thuiskomen. Het wordt straks heel raar om naar een ander sportpark te moeten rijden.” Want als trainer van Zwaluwe, zal Neeskens dat toch echt moeten gaan doen. Welke lessen neemt hij mee? “Wat betreft regels meer de grens opzoeken, maar daar wel de spelersgroep bij betrekken. Zodat ze op elkaar gaan letten en er sprake is van sociale controle. Zo wordt het een gedragen idee van het elftal en niet alleen de trainer.” Eerlijk, oprecht en open voor de mening van anderen. Zo hoopt Neeskens dat ze hem bij Groote Lindt zullen herinneren. “Qua resultaten hebben we er samen het maximale uitgehaald!”

Klik hier voor meer informatie over Groote Lindt
Klik hier voor meer artikelen over Groote Lindt

Keeper Dyron Bijl van Hellevoetsluis kijkt tevreden terug op carrière

Zaterdag 8 juni. Hellevoetsluis heeft in de nacompetitie, met als inzet promotie naar de eerste klasse, in Wouw net verloren van Cluzona. Het wordt 3-0. Dyron Bijl (33) loopt richting de kleedkamer. Het was zijn allerlaatste wedstrijd als keeper van een eerste elftal. Hij stopt ermee. Tijd voor andere dingen.

Dat besluit nam Bijl al maanden eerder, in de wintermaanden, maar op het veld in Wouw dringt het nog niet echt tot hem door dat het einde carrière is. De doelman van Hellevoetsluis baalt. En flink ook. Hij wilde met de club waar hij opgroeide zo graag de finale van de nacompetitie spelen. Pas enkele dagen later beseft hij echt dat het klaar is. “In mijn hoofd moesten we die finale nog spelen. We wilden promoveren. Met dat idee liep ik het veld af. Heel vreemd. Maar het was klaar, we hadden verloren. Ik was zo met die nacompetitie bezig, dat ik helemaal niet dacht aan het einde van mijn carrière.”

Maar dat is het wel. Bijl was er al een tijdje over uit dat het welletjes was. In januari van dit jaar maakte hij het bekend. “Vanaf mijn zestiende heb ik in selectie-elftallen gespeeld. Hartstikke leuk, absoluut. En toch merkte ik dat er iets veranderde. Het altijd weer voetballen. Altijd rekening houden met voetballen ook. Fit blijven. Zoveel mogelijk trainen. Ik had het er steeds minder voor over. Voetbal is voor mij jaren het allerbelangrijkste geweest. Belangrijker dan mijn baan. Niet qua geld uiteraard, maar wel qua gevoel. En dat gevoel ebde weg. Als je dat voelt, zit er maar één ding op, en dat is stoppen.”

‘Jammer dat hij stopt’
Bijl heeft er vrede mee. Hij liet het gevoel toe en nam het voor hem beste besluit. “Het is goed geweest zo. Ik wil dat mensen later zeggen, ‘die Bijl kon goed keepen, het is jammer dat hij stopte.’ En niet dat ze zeggen dat ik zo snel slecht ben geworden en de kantjes eraf loop. Daar heb ik geen zin in. Ik voelde al heel snel dat het mijn laatste seizoen zou worden. Eigenlijk na een wedstrijd of vijf in de competitie. Ik merkte dat het een topseizoen zou worden voor Hellevoetsluis, maar tegelijkertijd voelde ik ook aan mezelf dat ik niet over dit jaar heen kon kijken. Het hoefde niet meer. En misschien heb ik daardoor wel bewuster genoten van mijn laatste seizoen. Ik heb een geweldige tijd gehad, met onwijs aardige en leuke gasten. Veel jongens kenden elkaar niet, maar het klikte. Dat hele groepsproces was leuk om mee te maken. Dat je voelt dat alles samen valt. Voor mij is het een van de mooiste seizoen geworden in mijn loopbaan. Met onvergetelijke momenten.”

Zo’n onvergetelijk moment was het trainingskamp van Hellevoetsluis in het Spaanse Malaga. “Keihard trainen, maar ook gezellig een drankje doen en stappen. We hebben veel leuke uitjes gehad, het klikte binnen en buiten het veld. Dat we uiteindelijk nog de nacompetitie bereikten, was echt een bekroning op het seizoen en hoe wij als groep met elkaar zijn omgegaan. Ook met Mark van Os, onze trainer, had ik een goede klik. Hij is heel gedreven, tactisch sterk, en kan op een goede manier uit de band springen.”

Keeperstrainers
Van Os drukte zijn stempel op Hellevoetsluis, zoals in het verleden ook andere trainers van Bijl dat deden. “Ik heb er meerdere gehad bij Hellevoetsluis, Spijkenisse en Poortugaal. De beste trainers voor mij zijn mijn vader (Ad Bijl, red.) en Edwin de Koning geweest. Maar ik heb ook gewerkt met de keeperstrainers Leo Timmer en Marcel Smith. Zij hebben ook een gigantische stempel gedrukt op mijn carrière. Leo heeft mij echt gevormd bij Spijkenisse en Marcel was mijn keeperstrainer toen ik net begon bij de selectie van Hellevoetsluis. Ik verving hem eigenlijk, hoe hij met mij aan de slag is gegaan was echt fantastisch.”

Bijl heeft het maximale uit zijn loopbaan gehaald, vertelt hij. “Dat denk ik wel. Ja, ik had naar andere clubs kunnen gaan, maar als ik eerlijk ben was ik na Spijkenisse al een beetje klaar met prestatievoetbal. Bij Spijkenisse heb ik sportief de mooiste tijd gehad, met twee kampioenschappen en een bekerwinst. Maar toen Poortugaal kwam, maakte die club zo’n leuke indruk op mij, dat ik daar toch voor gegaan ben. In de eerste klasse en later de hoofdklasse. En toch was gezelligheid toen al mijn belangrijkste drijfveer. Aan die periode bij Poortugaal heb ik ook veel vrienden over gehouden. We gaan nu nog steeds een keer per maand met een groep eten en stappen.”

Vier kampioenschappen
De cirkel voor Bijl was rond toen hij in de zomer van 2022 terugkeerde bij Hellevoetsluis. De club waar hij als klein jongetje leerde keepen en als tiener debuteerde in de hoofdmacht. “Twee mooie seizoenen na zes jaar Spijkenisse en vier jaar Poortugaal. Ik ben in totaal vier keer kampioen geworden en heb de beker gewonnen. Dat kunnen niet veel voetballers zeggen in een seniorenloopbaan. Ik ben tevreden. En bovenal heb ik echt een mooie tijd gehad. De nacompetitiewedstrijd tegen Cluzona voelde niet als afscheid, maar tijdens de laatste competitiewedstrijd thuis was ik door de club wel in het zonnetje gezet. Vrienden hadden een groot spandoek gemaakt, er was veel geregeld, met nog een toespraak van voorzitter Edwin Boogaard en een bloemetje. Maar toen haalden we nacompetitievoetbal en ging de knop weer om.”

Bijzaak
Bijl droomde van een afscheid met een promotie, maar zo ver kwam het niet. “Helaas. Maar ook die nacompetitie was geweldig, met die eerste wedstrijd tegen Nivo Sparta. We gingen na penalty’s door, ik pakte er twee. Ja, dan kan ik heel leuk zeggen dat ik daar voor sta als keeper, dat is ook zo, maar het is toch wel heel lekker hoor. Het laatste jaar was echt geweldig. Wat ik zeg: een van de mooiste jaren in mijn carrière. Samen met twee jaar bij Poortugaal. Met een promotie en een jaar in de hoofdklasse. Ik stop met een goed gevoel. Nu ga ik af en toe een wedstrijd spelen in het derde elftal, bij mijn vrienden. Maar ik ga er niet meer zoveel tijd en energie in steken. Voetbal wordt een bijzaak. Tijd voor andere leuke dingen. En met die ouwe van mij naar het eerste kijken af en toe met een biertje.”

Klik op vv Hellevoetsluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Hellevoetsluis voor meer informatie over de club.

Einde carrière voor Mark de Vries

0

Stormvogels, Telstar, FC Lisse, Ter Leede en Katwijk. Dat zijn de clubs waar Mark de Vries (37) in zijn lange carrière heeft gespeeld. De actieve loopbaan van de doelman is ten einde. Het is klaar. Tijd voor iets anders. De Vries gaat bij zijn huidige club Katwijk aan de slag als keeperstrainer. Maar hoe voelt het voor de Noord-Hollander om gestopt te zijn?

De Vries blijft even stil als hem die vraag gesteld wordt. “Ja, toch wel gek. Alles heeft altijd in het teken gestaan van voetbal. Als je stopt, is dat iets geks. Het is een deel van je leven. Veel verplichtingen vallen weg. Het fit blijven, de wedstrijdverplichtingen. Ik kijk ook weer enorm uit naar de periode die komen gaat. Het is wat dat betreft wel dubbel. Ik heb een gezin, met twee jonge meiden van 1,5 en 5 jaar. Ik kan vanaf nu makkelijker iets inplannen met het gezin, al heb ik daar altijd wel rekening mee gehouden. Maar ik kan nu bijvoorbeeld wel makkelijker een weekendje weg met mijn vrouw en kinderen. Ja, dat zijn wel dingen waar ik naar uit kijk.”

Rollercoaster
Dat De Vries na zijn carrière als keeperstrainer blijft plakken bij Katwijk is niet vreemd. Bij die club behaalde hij zijn grootste succes, in zijn eerste periode bij de club. “Het kampioenschap in 2018 met Katwijk was het hoogtepunt, maar ook een enorme rollercoaster. Sportief fantastisch, met die titel, maar privé heel bewogen. Mijn vader was ernstig ziek en mijn vrouw was zwanger van onze eerste kind.” Het maakt het hele jaar 2018 in veel opzichten ‘bijzonder’ voor De Vries. “Gelukkig heeft mijn vader nog veel wedstrijden van mij gezien dat jaar. Ook de bekerwedstrijd met Katwijk tegen sc Heerenveen in september. In oktober overleed mijn vader, een maand later is mijn oudste dochter geboren. Qua emoties ging ik van hot naar her. Wat ik zeg: het was een rollercoaster.” De Vries heeft een mooie carrière gehad in het amateurvoetbal, maar toch lonkte even een loopbaan in het betaald voetbal. “Ik heb tot mijn 21ste bij Telstar gevoetbald. Ik woon om de hoek van de club en speelde daar in de jeugd. Uiteindelijk maakte ik ook mijn debuut in het eerste elftal uit tegen Excelsior, maar het is bij vier of vijf wedstrijden gebleven. Ik had niet een heel goede klik met de toenmalige trainer, Edward Metgod. Hij zag het niet in mij zitten. Dat mag natuurlijk. Ik deed het als vervanger van de toen geblesseerde eerste keeper helemaal niet verkeerd, maar Metgod wilde een ervaren keeper in het doel.”

Nuchter
De Vries zette het betaald voetbal snel uit zijn hoofd. “Natuurlijk wilde ik het wel proberen, maar niet ten koste van alles. Ik ben vrij nuchter, al je bij Telstar niet slaagt, hoe groot is dan de kans dat het ergens anders wel lukt in het betaald voetbal? Je moet ook reëel blijven. Ik was begin twintig, woonde nog bij mijn ouders, ging altijd op de fiets naar Telstar, bij een andere club zou dat ook nog lastiger worden. Ik was al bezig met een maatschappelijke carrière (De Vries is accountmanager, red.) en kwam bij FC Lisse terecht.”

FC Lisse
Misha Salden, ploeggenoot van De Vries bij Telstar, speelde een grote rol in de overstap van de keeper. “Misha stopte met voetballen en werd trainer bij FC Lisse. In een gekke bui vroeg ik aan hem of hij toevallig nog een keeper nodig had voor het nieuwe seizoen. Ja dus. Toen heb ik die stap gemaakt. Weet je, ik hoefde niet perse te slagen in het betaald voetbal, ik wilde ook gewoon lekker voetballen.” En voetballen deed De Vries bij FC Lisse, zeven seizoenen. “Een bijzonder leuke periode. Ik heb prachtige duels gespeeld tegen grote clubs uit de Bollenstreek. Ik prijs me echt gelukkig dat ik die stap heb gemaakt. Ik heb de Bollenstreek enorm leren waarderen en we hadden bij FC Lisse echt een leuk en hecht team. We belden elkaar op tijdens contractonderhandelingen om te peilen hoe het ervoor stond. We wilden bij elkaar blijven. Ik speelde met veel bekenden, ook van Telstar en spelers uit die omgeving.”

PSV
Hoogtepunt van De Vries bij FC Lisse was de bekerwedstrijd tegen PSV, op 26 oktober 2011. “In Eindhoven, met 30.000 mensen op de tribunes. Een enorme happening. Er waren heel veel fans van Lisse meegegaan. Bussen vol. Als keeper ga je altijd als eerste het veld op voor de warming-up, dat moment vergeet ik nooit meer. Ik liep zo richting een bomvol uitvak. Gigantisch.” PSV won in eigen stadion met 3-0 van FC Lisse. “Maar bij rust stond het nog 0-0. Bij PSV speelden toen onder meer Georginio Wijnaldum, Dries Mertens en Kevin Strootman. Ik heb thuis nog een foto op canvas van een redding na een vrije trap van Strootman. Jarenlang heeft die foto aan de muur gehangen op zolder. Inmiddels niet meer, vanwege een verbouwing, maar eigenlijk moet-ie weer een plekje krijgen”, lacht De Vries. “Dat moet ik even met mijn vrouw bespreken. Maar goed, ik kan wel een hele muur vullen met foto’s van mijn carrière.”

Titel met Katwijk
In 2016 verkaste De Vries naar Katwijk, voor zijn eerste periode bij die club. “Nog los van de hoogtepunten met Katwijk, met die titel in 2018, past Katwijk ook echt bij mij als club. Het is een familievereniging. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.’ Dat was bij FC Lisse ook trouwens zo. Ik ben zelf echt een familieman. Ik pas bij Katwijk en lig ook goed bij het bestuur en de supporters.” Jarenlang verdedigde De Vries het doel van Katwijk, maar in zijn laatste seizoen – na nog een uitstapje bij Ter Leede – was De Vries tweede doelman. “Ik heb nog wel wat wedstrijden gespeeld vanwege een blessure van Jean-Paul van Leeuwen. Ik heb een goede klik met Jean-Paul en met Kevin Zuyderduyn. Volgend seizoen ben ik hun keeperstrainer. We maken er wel grapjes over. Misschien dat het even onwennig is, omdat ik zelf altijd op het veld stond als keeper en nu ineens trainer ben, maar ik kijk er wel naar uit.” “In het inmiddels afgelopen seizoen was ik al keeperstrainer van het O23-elftal. Ik vind het heel mooi om juist bij Katwijk als keeperstrainer aan de slag te gaan, bij een prachtige amateurclub. Ik hoop dat het me gegeven is om dat te blijven doen. Misschien ben ik wel een fantastische keeperstrainer, wie zal het zeggen.”

Klik op VV Katwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Katwijk voor meer informatie over de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.