Hij maakte deel uit van de gouden Dilettant-generatie die vanuit de vierde naar de tweede klasse promoveerde. Peter de Vries (37) is dit seizoen alweer voor het derde jaar de rechterhand van trainer Richard Mank. “Ik ben blij dat Dilettant weer leeft.”

Nadat hij stopte, was hij een paar jaar van het toneel verdwenen. “Je kent het wel: druk met werk en gezin. Ik ben vader geworden en dat eiste zijn aandacht.”

Uitgerekend de trainer bij wie hij afscheid nam als actief voetballer vroeg hem zijn assistent te worden: Richard Mank. “Ik heb nog een seizoen onder Richard gespeeld”, zegt De Vries. “Dat was in zijn eerste periode hier. In mijn laatste seizoen zat ik voornamelijk op de bank. Toen heb ik er een punt achter gezet. Ik heb nog een jaar in het tweede gespeeld en ben gestopt.”

De Vries speelde meer dan driehonderd wedstrijden in Dilettant 1. “Veertien jaar heb ik in het eerste gespeeld. Mijn debuut maakte ik in het seizoen 97/98 onder trainer John Balkhoven.”

Hij maakte deel uit van een goede lichting met onder andere Leon Burggraaf, Michel van den Herik en Paul Blonk. Onder leiding van trainer Michel van Noort werd Dilettant kampioen van de vierde klasse en een jaar later van de derde klasse. “Die beslissingswedstrijd om het kampioenschap in de vierde klasse tegen Lekkerkerk was het meest memorabele moment”, zegt De Vries. “Het was totaal onnodig dat we die wedstrijd moesten spelen. We stonden in de winterstop, ik geloof, acht punten voor op Lekkerkerk. Afijn, de beslissingswedstrijd, op het terrein van DCV, eindigde in 0-0. Na de verlenging was het nog steeds 0-0. Uiteindelijk wonnen we met penalty’s.”

Na twee jaar degradeerden De Vries en Dilettant uit de tweede klasse. “De magie van de ploeg was een beetje uitgewerkt. Michel kreeg hier en daar ook wat kritiek te verwerken. En met de nieuwe generatie botste het ook wel eens.”

Hij maakte in al die jaren meer dan tweehonderd doelpunten. “Ik was geen doelpuntenmachine”, zegt hij over zichzelf. “Ik werkte altijd hard, was ook best snel en had een neusje voor de goal.”

“Ik maakte altijd tussen de vijftien en twintig goals. Niet slecht, maar ook weer niet heel goed.”

Zijn ervaring probeert hij over te brengen aan de huidige generatie spelers in Dilettant 1. “Ik ben blij dat Dilettant weer leeft. De stap van zondag naar zaterdag was best zwaar. Eigenlijk is de club in die periode zijn gezicht verloren. Er was geen publiek, geen sfeer. We hebben er hard aan gewerkt om die oude sfeer weer een beetje terug te krijgen. We hebben oud-spelers, die elders speelden, teruggehaald, zoals de broertjes Van den Adel. Remco Mulders, die was gestopt, is weer begonnen.”

“Als staf proberen we de spelers zoveel mogelijk bij onze visie te betrekken. We leggen iets niet op, we doen het samen. Dat werkt goed. Vorig seizoen zijn we gepromoveerd. We hebben een aardige ploeg, ook voor derde klasse-begrippen, maar als je kijkt waar we vandaan komen is handhaving een realistische doelstelling.”

Wederom was het verschil tussen de ploegen uit Polsbroek en Boskoop te groot om van een evenwichtige wedstrijd te spreken. De wedstrijd eindigde na negentig minuten in een ruime overwinning voor de bezoekers. Met een verschil van drie doelpunten in zowel de uit- als thuiswedstrijd kan je snel de conclusie trekken dat Floreant voor de SPV-formatie een maatje te groot is. Door vanaf de aftrap het initiatief te nemen en niet meer uit handen te geven was het voor Floreant een wedstrijd waarin de vraag waarom het slechts vier keer scoorde overblijft. Zoveel kansen om te scoren en eigenlijk niets of heel weinig weggegeven. Toen na 9 minuten de eerste en na 20 minuten voetbal het tweede doelpunt viel was het voor de thuisploeg duidelijk dat het alles in het werk moest stellen om de schade te beperken. Het lukte zowaar om tot de thee een beperkte achterstand (0-2) te consolideren, wat in het bijzonder te danken was aan de SPV inval-keeper Manfred Sleeuwenhoek. Toen na de rust Sander Koolwijk middels een frommelgoal de stand op 1-2 zette, leek een verrassing niet uitgesloten. De uitzicht op een ommekeer in de wedstrijd verdween toen na vijfenzestig minuten een uitgespeelde kans wel werd verzilverd, 1-3. Een vervelende terugspeelbal bracht tien minuten voor het fluitsignaal de eindstand op 1-4 na een wedstrijd waarbij voor zowel SPV’81 als Floreant diverse leermomenten zich aandienden.

“Er staat wel wat op het middenveld, hé.” Ron Luijten, trainer van Nieuwerkerk-zaterdag, is maar wat blij dat Edinho Pique afgelopen zomer het spoor van zijn oefenmeester naar sportpark Dorrestein volgde.

“Ik hou wel van een uitdaging”, zegt de 26-jarige middenvelder met een grote glimlach op zijn gezicht. Voor de hand lag de overgang van Pique van Sparta, dat net was gepromoveerd naar de tweede klasse, naar Nieuwerkerk, voor het eerst actief op standaardniveau in het zaterdagvoetbal, niet. “Ik had inderdaad met Sparta de tweede klasse kunnen ingaan”, reageert Pique, die in het Ikaza Ziekenhuis in Rotterdam werkt in de beveiliging. “Maar ik heb vooral geluisterd naar mijn gevoel en dat zei me dat ik beter voor Nieuwerkerk kon kiezen.”

Hij stapte in een ongewis avontuur bij de club, dat op de valreep voor het zaterdagvoetbal koos. “Ik had de zekerheid dat Ron trainer zou worden. Hij heeft bij Sparta laten zien dat zo’n project bij hem in goede handen is. Hij heeft Sparta in vier jaar tijd van de vierde naar tweede klasse gebracht.” De eerste week bij zijn nieuwe club moest hij wel even slikken. “Om eerlijk te zijn heb ik mezelf toen wel even afgevraagd ‘waar moet dat heen?’. We hadden in het begin dertien man. Voetballend gezien was het ook niet geweldig. Gelukkig kreeg de selectie en het spel in de voorbereiding snel meer vorm. We hebben, zeker als iedereen fit is, een alleraardige selectie.”

Dat blijkt wel uit de resultaten. Nieuwerkerk maakt indruk met aanvallend en fris voetbal. Pique is vanaf het begin een belangrijke schakel op het middenveld. “Lekker ballen versturen”, zegt hij over zijn rol. “Ik speel ‘zes’-achtig. In principe ben ik verdedigende middenvelder, maar in sommige wedstrijden hebben we zo de overhand  dat ook ik veel aan aanvallen kan denken.” Zijn doelpuntenproductie in de eerste vier wedstrijden is met zes treffers ongekend hoog. “Daar zaten wel drie strafschoppen bij hoor”, stelt hij bescheiden vast. “Het gaat mij niet om het scoren, maar ik wil wel de twintig halen.”

Of promoveren ook met Nieuwerkerk lukt, weet hij niet. “Ron houdt ons steeds voor: leef van wedstrijd tot wedstrijd. Daar sluit ik me bij aan. Als team moeten we ons nog meer ontwikkelen. Als ervaren speler is het mijn taak om de jonge spelers bij te sturen. Hoe sta je bij balbezit, wat doe je bij balverlies, dat soort dingen. We staan nog maar net aan het begin van een leertraject.”