Hij speelde voor Jong RKC Waalwijk, ging op stage bij verschillende profclubs, maar stopte niet veel later met voetballen. Gelukkig heeft Tim van der Lijn het plezier in het spelletje in het shirt van Hellevoetsluis weer helemaal teruggevonden en dus is de linkshalf bezig aan een soort tweede jeugd. “Die speler begin ik weer te worden.”

De flegmatieke linkspoot weet het nog goed. Zo ongeveer rond corona. “Het plezier werd minder en ik kreeg het druk met werk. Eigenlijk lag daar meer de focus op. En we speelden natuurlijk ook geen wedstrijden, het was alleen trainen.” Een combinatie van dus. “Als ik naar de training ging, was dat meer met irritaties dan zin.” De nu 27-jarige Van der Lijn besloot, inmiddels een aantal seizoenen geleden, dan ook te stoppen. Tot zijn vader, trainer bij het tweede van Nieuwenhoorn, hem wist over te halen. “Die bleef aandringen, toen heb ik het daar maar weer opgepakt. In anderhalf jaar, zijn we uiteindelijk twee keer gepromoveerd.”

Fitter

Een mooie tijd en mede daardoor, begon het vlammetje bij Van der Lijn toch weer langzaam te branden. “Ik wilde wel weer in een eerste elftal spelen, maar Nieuwenhoorn vierde divisie, die fitheid had ik nog niet…” Het werd uiteindelijk tweedeklasser Hellevoetsluis. “In het begin was het echt aanpoten, dan heb je wedstrijdminuten nodig. Nu begin ik weer fitter te worden.” En dus voelt hij zich sinds dit seizoen thuis in ‘Hellevoet’. “Met de mensen in het bestuur, de technische staf. Het is een open vereniging en alles staat goed. Met een leuk team.”

En goede prestaties. “Er had nog wel meer dan die vierde plek ingezeten, maar dat zullen vast meer teams zeggen. We zijn snel een groep geworden, iedereen is fit en de trainer fanatiek.” De lat ligt dan ook hoog. “Het doel was wel om bovenin mee te doen. Als we dat vol blijven houden, komen er nog mooie wedstrijden aan.” Ook voor hem. “Ik ben fitter, dus het gaat weer een stuk makkelijker in het veld.” Op zijn favoriete positie. “Als linkshalf. Meer een man van de assists. De hoeken induiken, box-to-box en voor de goal komen. Zo’n speler was ik én begin ik weer te worden. Goed in de combinatie, een goede voorzet en snel als ik eenmaal op gang ben.”

In een team dat zich steeds meer begint te vormen. “Het is een heel nieuwe ploeg. Voetballend zijn we enorm vooruitgegaan. Soms vergeten we nog wel eens dat we gewoon lekker moeten gaan voetballen. Bij vlagen ziet het er echt goed uit. En we scoren makkelijk.”

Geen succes

Het is voor Van der Lijn een nieuw hoofdstuk, in een toch al flink volgeschreven boek. “In de jeugd speelde ik altijd bij Spijkenisse, via Nieuwenhoorn, ben ik toen bij Jong RKC beland.” Een bijzondere periode, herinnert hij. “Na een aantal testwedstrijden, mocht ik komen. Zat ik daar, op een appartementje.” Een mooie kans, zou je zeggen. “Wat een beetje jammer was, de mensen die mij hadden gehaald, gingen dat seizoen weg. En mijn concurrent op mijn positie, was verder dan ik.”

Verder dan wat invalbeurtjes bij de beloftes en wedstrijden voor de A1, kwam Van der Lijn dan ook niet. “Aan het einde van het jaar wilden ze niet verder. Daarna heb ik nog wel stages gehad bij Sparta en Cambuur, maar dat werd niks. Toen ben ik weer lekker naar een amateurclub gegaan.” Al werd Spijkenisse vervolgens ook niet echt een succesverhaal. “Na drie duels scheurde ik mijn kruisband. Eerst vier maanden opgetraind, maar bij de eerste wedstrijd zakte ik weer door die knie. Moest ik toch opereren, daarna waren we tien maanden verder.” Wat invalbeurtjes later, besloot Van der Lijn voor zijn geluk bij Nieuwenhoorn te gaan. “Ik wilde weer lekker minuten maken.”

Gevoelig

De afsluiting van een gedenkwaardige periode. “RKC was echt een leuke tijd! De hele week bezig zijn met voetbal. Twee keer per dag trainen en alles was goed geregeld. Had ik profvoetballer kunnen worden? Aan de ene kant wel, al zat het qua blessures ook niet echt mee. Misschien als ik er nog meer voor had gedaan, maar ik hield ook wel van stappen en doen.” Heel groot, was de teleurstelling toentertijd dan ook niet. “Het was ook wel weer lekker om gewoon terug naar huis te gaan. Ik was zeventien jaar…”

Zijn tweede jeugd bracht hem dit jaar uiteindelijk dus bij Hellevoetsluis. Lag die overstap van Nieuwenhoorn nog gevoelig? “Dat valt tegenwoordig wel mee, vooral bij de oudere garde speelt dat nog. De meesten begrepen het gelukkig goed.” En dus ligt de focus van de Expediteur weer lekker op het veld. “Ik vind het hier prima zo, hoef niet per se naar een andere club om hoger te spelen. Ons doel is om een periode te pakken en bovenin mee te draaien. Als dat lukt, ben ik blij!”

Klik op vv Hellevoetsluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Hellevoetsluis voor meer informatie over de club.