Home Blog Pagina 20

Nationale Robin van Persie Toernooi wederom een groot succes bij VDL Maassluis

Het jaarlijkse Robin van Persie Toernooi bij VDL Maassluis heeft opnieuw de verwachtingen overtroffen en is uitgegroeid tot een waar voetbalfestijn. Dit prestigieuze evenement, dat afwisselend nationaal en internationaal wordt gehouden, is een hoogtepunt op de voetbalagenda en trekt elk jaar vele jonge talenten en voetballiefhebbers. Dit jaar was geen uitzondering, met een breed scala aan nationale en internationale topteams die deelnamen aan het toernooi.

Het Robin van Persie Toernooi ontstond 18 jaar geleden uit een initiatief van Robin van Persie zelf, die zijn passie voor jeugdvoetbal wilde delen met de jongere generatie. Van Persie was tijdens zijn actieve carrière al nauw betrokken bij de jeugd en had de droom om zijn eigen jeugdtoernooien te organiseren. Dankzij de goede contacten tussen VDL Maassluis en Feyenoord, en de steun van Van Persie, werd dit toernooi een realiteit. Wat begon als een ambitieus idee, is nu uitgegroeid tot een van de grootste en meest prestigieuze jeugdtoernooien van Nederland, speciaal voor de jongste pupillen categorieën: mini-F, F-pupillen en E-pupillen.

Het toernooi trekt jaarlijks grote belangstelling van zowel nationale als internationale topclubs. Teams van beroemde clubs zoals Paris Saint-Germain, Manchester City, Club Brugge, Juventus, Borussia Dortmund en natuurlijk Feyenoord reizen af naar Maassluis om deel te nemen aan het evenement. Dit jaar namen teams uit Engeland, Denemarken, België, Frankrijk, Tsjechië, Italië, Duitsland, Schotland en Nederland deel, wat het toernooi een echt internationaal karakter gaf.

Het internationale Robin van Persie Toernooi voor teams onder 9 en onder 10 jaar kende dit jaar geweldige winnaars: het Italiaanse Juventus (onder 9) en de Franse club Lille OSC (onder 10). Deze jeugdige talenten streden met volle inzet en lieten het publiek genieten van hun vaardigheden en passie voor het spel. De deelname van deze topclubs benadrukt het hoge niveau van het toernooi en biedt jonge voetballers een unieke kans om zich te meten met de beste spelers van hun leeftijdsgroep.

Een van de hoogtepunten van het toernooi is de aanwezigheid van Robin van Persie zelf, samen met zijn zoon Shaqueel en de bekende YouTuber Soufiane Touzani. Na afloop van de wedstrijden speelden ze traditiegetrouw een potje voetbal met de winnende teams, wat zorgde voor onvergetelijke momenten voor de jonge spelers. “Ik vind het elke keer fantastisch om zelf op het toernooi te zijn. Ik geniet van het plezier, het talent, de ambiance en de mensen in Maassluis die mij allemaal helpen om dit mogelijk te maken”, zei Van Persie met zichtbaar genoegen.

Het toernooi biedt ook een platform voor scouts om talent te ontdekken. Scouts van Feyenoord kozen de beste spelers en keepers van het evenement, waarbij de winnende keepers een keepersclinic van 12 weken bij de professionele keepersschool van Van der Kaay kregen. Deze erkenning is een belangrijke motivatie voor de jonge spelers en benadrukt de focus van het toernooi op talentontwikkeling en sportieve prestaties.

Daarnaast werd de sportiviteitsprijs uitgereikt aan Laura en twee keepers die, ondanks vele tegendoelpunten, hun best bleven doen voor hun team. Dit benadrukt de waarde die het toernooi hecht aan sportiviteit en doorzettingsvermogen, naast puur voetbaltalent. De woorden van de organisatie: “Verliezen is nooit de schuld van alleen de keeper” gaan sterk met de waarden van het evenement.

Na een dag vol plezier voor de jongens, was het op zondag de beurt aan de meiden van O9 t/m O13 voor het Nationale RvP Meiden Amateur Toernooi. Ondanks de uitdagingen zoals het EK, Vaderdag, Offerfeest en afzeggingen van teams, wist de organisatie er met hulp van geweldige vrijwilligers een fantastisch toernooi van te maken. Het enthousiasme en de inzet van de meiden zorgden voor een geweldige sfeer op het complex van VDL.

De organisatie had te maken met onverwachte uitdagingen, maar dankzij de flexibiliteit en inzet van de vrijwilligers werd het toernooi een groot succes. In de kantine konden de kinderen zelfs knutselen voor Vaderdag, zodat ook de vaders in het zonnetje werden gezet. Dit benadrukte de gemeenschapszin en de familievriendelijke sfeer van het evenement.

De vrijwilligers speelden ook dit jaar weer een cruciale rol in het succes van het toernooi. De internationale talenten werden ondergebracht bij gastgezinnen, wat een unieke culturele uitwisseling en extra warmte aan het toernooi toevoegde. Deze gastvrijheid en betrokkenheid zijn kenmerkend voor VDL Maassluis en dragen bij aan de positieve ervaringen van de deelnemers.

Ook Van Persie zelf deelde zijn enthousiasme op X: “Another incredible tournament has come to an end. It was a joy to watch amazing teams compete for the trophies. But beyond that, this weekend was all about fun, teamwork, and sportsmanship! Thank you to all the teams for participating. Huge shoutout to VDL Maassluis, our volunteers, and sponsors for organizing another fantastic event. See you next time.”

Met elke editie lijkt het Robin van Persie Toernooi alleen maar groter en beter te worden. De organisatie heeft wederom bewezen dat ze in staat zijn om een evenement van topkwaliteit neer te zetten. De betrokkenheid van zo’n grote speler als Van Persie en de steun van de sponsors en andere fans dragen bij aan het succes van het toernooi. De organisatie kijkt al uit naar de volgende editie en heeft ambitieuze plannen om het toernooi verder te laten groeien en nog meer jonge talenten een kans te geven om hun vaardigheden te tonen.

Het toernooi was dus wederom een groot succes. De combinatie van topteams, een sterke organisatie, enthousiaste vrijwilligers en de aanwezigheid van Van Persie zelf, zorgde voor een onvergetelijke ervaring voor alle deelnemers en toeschouwers. Het toernooi blijft een belangrijk platform voor jonge voetballers om hun talent te tonen en een geweldige tijd te hebben. Met de voortdurende steun en inzet van iedereen betrokken, kijkt VDL Maassluis al reikhalzend uit naar de volgende editie van dit bijzondere evenement.

Klik op VDL Maassluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VDL Maassluis voor meer informatie over de club.

CWO oogst flink wat prijzen in slotweek

0

Hoewel de vakantie met grote snelheid naderde en het zomerweer eindelijk Nederland verblijdde, regende het prijzen voor het Vlaardingse CWO in de slotweek van het huidige voetbalseizoen. Het Vlaardingse kampioenschap draaide uit op een groot succes met zes titels en ook op het aansluitende Vlaardingse Sportgala was het raak voor Combinatie  Wil Overwinnen.

Met grote trots stond het op de Facebook-pagina van CWO vermeld: met zes titels zijn we de meest succesvolle club van Vlaardingen. En dat werd dus niet onder stoelen of banken gestoken en mocht iedereen weten: voor CWO werd de slotweek van het huidige voetbalseizoen met een prijzenregen ingezet die nog een prachtig vervolg zou krijgen.

Het Vlaardings kampioenschap op het terrein van DVO’32 was niet alleen zonovergoten, maar voor CWO scheen de zon nog eens extra. In liefst zeven finales was de club vertegenwoordigd, liefst zes keer kon de titel bejubeld worden. JO7, J010, JO11, JO12, JO15 en het vrouwenteam poseerden pontificaal voor de overwinnaarsfoto en mochten de bijbehorende bokaal in ontvangst nemen, alleen de JO9 greep mis in de jacht op ook een prijs.

Schijnwerpers

De zes overwinningen maakten CWO officieel tot de best presenterende club op het Vlaardingse voetbalfeestje, dat enkele dagen later gevolgd werd door de terugkeer van het Vlaardingse Sportgala. Voor het eerst in tien jaar tijd kwamen de vertegenwoordigers van alle sportverenigingen, individuele sporters en andere notabelen bij elkaar in de Stadgehoorzaal in Vlaardingen om de sport te eren en clubs en sporters in de schijnwerpers te zetten.

Ook tijdens het gala, dat door presentator Jan Dirk Stouten op de voor hem zo kenmerkende manier in goede banen werd geleid, eiste CWO een prominente rol voor zich op. Het succesvolle JO15-1 (zie foto) van Combinatie Wil Overwinnen werd door de jury – Sjaak van der Kroon (VlaardingsVoetbalkampioenschap), Ron Fernhout (Beweeg- en Gezondheidscentrum Harga), Daniëlle de Bruijn (waterpoloster, Olympisch kampioen in 2008), Marco van Unen (initatiefnemer en raadslid), Bianca Post (oud-voorzitter CWO) en Dewi van Hulst (Vlaardingen in Beweging – uitgeroepen tot sportploeg van het jaar. Bij de verkiezing had het succesvolle jeugdteam concurrentie van Victoria’04 en Jeu de Boulesclub Vlaardingen.

Daar hield de eer voor CWO echter nog niet mee op, want in de categorie van de sportvrijwilliger ging de prijs naar Gerard van der Toorn. Al ruim zestig jaar is het nog steeds actieve en bevlogen lid van CWO betrokken bij het wel en wee van de vereniging. Gerard van der Toorn was speler bij HVO, regelde de Lotto, was jeugdtrainer en staat al decennia lang achter de bar, eerst bij HVO en later bij CWO in het Nieuwlantpark. CWO ontstond in 2008 nadat HVO, HSC en RKWIK met elkaar fuseerden. Hoewel Gerard van der Toorn inmiddels ruim in de tachtig jaar is, is hij nog steeds nauw betrokken bij het wel en wee van CWO en dat was ook een van de redenen dat hij in de prijzen viel. Een prijs, die mooi aansluit op de eerdere oogst die ervoor zorgde dat CWO een topweek beleefde.

Klik op sv CWO voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sv CWO voor meer informatie over de club.

Piet Meeuwissen van Foreholte: narcissen kweken en ballen tegenhouden

0

Veel mensen dromen van een reis naar Australië. Down Under. Piet Meeuwissen, keeper van Foreholte, was net 18 jaar toen hij in het vliegtuig stapte voor een reis van 24 uur naar Australië. Drie maanden bleef hij daar. “Ik liep stage bij een narcissenkweker en werd die kant op gestuurd om bedrijven te helpen. Een ervaring om nooit te vergeten, al had ik nu waarschijnlijk wel meer uit die reis gehaald.”

Meeuwissen, inmiddels 22 jaar, verbleef voornamelijk in de buurt van Melbourne. “Ik heb een uitstapje gemaakt naar Tasmanië, dat wel, maar echt veel gereisd heb ik toen niet. Ik was 18 jaar en sliep bij een Nederlandse man. Ik was helemaal alleen. Mijn stagebegeleider was wel meegegaan, maar hij ging na een paar dagen door naar Nieuw-Zeeland. Mijn ouders vonden het goed, ze wisten dat ik goed terecht kwam. Zoiets vergeet je nooit. Het kon ook makkelijk. Je doet het minder snel als je straks werkt of een vriendin en kinderen krijgt. Maar toch, als ik er nu over nadenk en met wat ik nu weet, had ik wel meer willen reizen in Australië in die periode. Sydney heb ik bijvoorbeeld niet gezien en nog veel meer niet.”

Bloembollenbedrijf
Meeuwissen studeert Tuinbouw en Agribusiness in Delft. “Ik zit in mijn afstudeerjaar. Dit is wel mijn wereld. Thuis hebben we een bloembollenbedrijf met tulpen en narcissen. Ik help al van jongs af aan in het bedrijf. Eigenlijk heb ik nooit gezegd dat ik het ooit over wil nemen van mijn ouders, maar ik vind het wel heel leuk en de intentie om verder te gaan is er zeker. Het is een mooie wereld. Actief bezig zijn buiten vind ik heerlijk. Daar kan ik echt van genieten. Je ziet wat je doet. In het voorjaar staat alles in bloei.”

“Wij verkopen niet aan bedrijven, maar aan liefhebbers. We hebben een kraam met vijfhonderd verschillende narcissen en honderden verschillende tulpen. Het is een beetje een uit de hand gelopen hobby van mijn vader. Er is zoveel te ontdekken en je hebt nooit alle soorten. Dat maakt het wel mooi.”

Eerste keeper
Een andere passie van Meeuwissen is voetballen. Sinds het tweede deel van vorig seizoen is hij eerste keeper bij de club waar hij opgroeide, Foreholte. Via FC Lisse en een kortstondig avontuur bij ASC, keerde hij op 18-jarige leeftijd terug bij die club. “Dat was na mijn reis naar Australië. Weer spelen met mijn vrienden. Dat ik nu eerste keeper ben, vind ik geweldig. Dat is wat ik altijd wilde. Het heeft even geduurd en geduldig wachten was, zeg ik eerlijk, best lastig. Weet je, als je geen eerste keeper bent, speel je niet. Een veldspeler kan nog, als hij wissel is, invallen. Een keeper weet vrijwel zeker dat hij niet gaat spelen.”

Meer rust
Meeuwissen denkt dat hij in zijn eerste volledige seizoen als eerste doelman van tweedeklasser Foreholte gegroeid is. “Ik straal meer rust uit dan vorig jaar. Het was best even wennen. Ook het coachen gaat beter, het heersen in de lucht ook, al kan ik daar nog wel in verbeteren. Ik heb het heel goed naar mijn zin bij Foreholte, ik speel met vijf of zes jongens van mijn lichting in het eerste team. De oudste van ons elftal is 24 jaar, heel jong dus. De rest is tussen de 19 en 24 jaar. Ik vind dat heel leuk, wat dat betekent dat we nog kunnen groeien. Misschien dat ik ooit nog wel een stap wil maken hoor, maar nu zeker nog niet. Ik zit hier op mijn plek en ben nog lang niet uitgeleerd. Ik kan nog groeien en beter worden.” Edwin van der Sar, voormalig keeper van Ajax en het Nederlands elftal, groeide ook op bij de club van Meeuwissen. “Hij komt ook uit Voorhout. Natuurlijk keek ik vroeger naar hem. Van der Sar straalde altijd heel veel rust uit en ik kon echt genieten van zijn reddingen. Ik ben zelf echt een ballentegenhouder. Dat is mijn sterke punt.”

Klik op Foreholte voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Foreholte voor meer informatie over de club.

Van Wingerden kende goed seizoen met VVGZ

Na omzwervingen bij Sparta Rotterdam en SC Feyenoord, keerde Jesse van Wingerden een aantal seizoenen geleden terug bij de club waar het voor hem allemaal begon. En inmiddels is de twintigjarige multifunctionele speler niet meer weg te denken uit de basiself van tweedeklasser VVGZ. “Ik kijk met een positief gevoel terug op dit seizoen!”

Ondanks dat de ploeg dus werd uitgeschakeld in de eerste ronde van de nacompetitie. “Vorig jaar gebeurde het ook en ik denk dat het altijd wel jammer is. Helemaal omdat ik het gevoel had dat het niet per se een terechte uitschakeling was.” Desondanks is Van Wingerden trots op de behaalde prestaties. “We zijn toch vierde geworden, in een best wel goede competitie. In sommige wedstrijden hadden we misschien meer punten kunnen pakken, dan hadden we nog iets meer bovenin mee kunnen doen. Nu was het gat met plek drie best wel groot.”

Coachen

Met de club waar Van Wingerden als kind ooit begon. “Ik was vier toen ik bij VVGZ ging spelen, tot de F1, daarna werd ik gescout door Sparta Rotterdam.” Na een succesvolle stage, maakte de inwoner van Zwijndrecht de overstap naar Het Kasteel. “Daar heb ik uiteindelijk twee seizoenen gespeeld, voordat ik hier weer terugkeerde.” Via SC Feyenoord, streek Van Wingerden opnieuw neer bij VVGZ. “Bij Feyenoord heb ik in totaal drie jaar gevoetbald, maar ik merkte toch dat ik iets miste. Ik wilde weer graag met mijn vrienden gaan voetballen, dat ben ik hier toen in de B1 gaan doen.” En zonder spijt. “Daarna heb ik nooit meer ergens anders gevoetbald. VVGZ is gewoon een fijne club, altijd gezellig en ik ken ondertussen zo goed als iedereen. Al mijn vrienden voetballen ook in het eerste of het tweede.” Hijzelf inmiddels dus ook. “Dit was mijn derde seizoen bij de senioren. Hiervoor heb ik nog twee jaar in het tweede gespeeld, daar mocht ik op mijn zeventiende al wedstrijden spelen.” Hoe dat voor hem was? “Dat ging hartstikke goed! Daardoor wilden ze dat ik ook echt definitief aan zou sluiten. Dat zag ik zelf ook wel zitten.” Toch was het even wennen, is Van Wingerden eerlijk. “Het grootste verschil tussen de jeugd en de senioren is toch wel het coachen. Dat gebeurt in de jeugd eigenlijk veel te weinig. Daarnaast zijn tegenstanders ook gewoon veel slimmer, bijvoorbeeld met loopacties.” Gelukkig gaat dat nu beter. “In je eerste jaar heb je denk ik altijd wel dingen die lastig zijn, maar ik vind dat ik het goed heb opgepakt.”

Eén positie

Niet voor niks is Van Wingerden dan ook een vaste basisklant, in het elftal van trainer Dimitri Hooftman. Op allerlei posities, begint hij zelf al te lachen. “Ik ben een speler die eigenlijk overal wel uit de voeten kan, daarom heb ik dit jaar ook wel zo’n beetje overal gestaan. Vooral achterin en op het middenveld.” Hoe dat is voor hem? “Soms wel lastig, omdat je op beide plekken natuurlijk iets anders moet doen. Rechtsback, is bijvoorbeeld totaal niet te vergelijken met spelen op zes.” Richting de toekomst zou Van Wingerden dat dan ook wel graag anders willen zien. “Als ik mezelf echt kan focussen op één positie, kun je jezelf daar ook beter ontwikkelen.” Onder leiding van Hooftman dus. “Dimitri is een goede, maar ook leuke trainer. Zeker als je kijkt hoe hij met de groep omgaat. Trainingen zijn ook altijd gevarieerd.” En de jonge oefenmeester staat open voor feedback, vertelt Van Wingerden tot slot. “Hij luistert echt naar de groep. Als we zelf nog ideeën hebben voor een wedstrijd of in de rust, laat hij ons ook altijd aan het woord en kijken we samen of het wat is of niet.”

Klik op VVGZ voor meer artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.

CION zet met Vlaardingse titel uitroepteken op enerverend seizoen

Tweedeklasser CION beleefde op z’n zachtst gezegd een enerverend seizoen. De hoofdmacht van de Vlaardingse club nam voortijdig afscheid van trainer Robert Verbeek, plaatste zich voor de nacompetitie om promotie en plaatste zich als klap op de vuurpijl voor de finale van het Vlaardings kampioenschap dat door een 3-2 overwinning op Zwaluwen met de fanatieke aanhang gevierd kon worden.

Groot geworden door klein te blijven is een slogan waarmee CION zich graag afficheert. Maar de daden waren in het afgelopen seizoen allesbehalve klein te noemen. Lang zag het er zelfs naar uit dat de formatie van (toenmalig) trainer Robert Verbeek zich een weg naar de eerste klasse zou banen als absolute titelkandidaat.

Maar nadat eerst de aankondiging kwam dat Verbeek, in het verleden onder andere trainer van FC Dordrecht, Deltasport, IFC en de amateurs van Sparta maar ook actief in het buitenland geweest, na dit seizoen zou vertrekken bij CION kregen de prestaties een dalende curve. Begin april scheidden de wegen van CION en Verbeek zelfs voortijdig, waarbij assistent-trainer Ben Ruter zich ook nog eens solidair toonde met de hoofdtrainer en eveneens zijn taak neerlegde. ,,Een besluit dat alleen maar verliezers kent’’, liet Sebas Verburgh namens de technische commissie dan ook optekenen.

Titelpad
De honneurs werden waargenomen door Jan Struis en CION vervolgde de weg in de competitie, maar raakte vervolgens totaal van het titelpad. Vier nederlagen op rij legden nadrukkelijk een bom onder de kampioenskansen, die ook in rook opgingen. En zo wachtte een verplichte gang naar de nacompetitie, waarin Zuidland de eerste tegenstander was. Met een 3-1 nederlaag kwam een einde aan dat avontuur en werd een jaargang die naar succes leek te leiden abrupt beëindigd.

Althans, in competitieverband. Want als toetje volgde nog de strijd om het Vlaardings kampioenschap waar het ‘kleine’ CION zich plaatste voor de eindstrijd en het in het slotstuk op mocht nemen tegen de grote ‘broer’ Zwaluwen Vlaardingen. Voor het eerst in 23 jaar stonden beide ploegen tegenover elkaar, waarbij – voor de historici – de herinneringen teruggingen naar die editie die Zwaluwen destijds met het beter nemen van de strafschoppen in haar voordeel beslechtte.

Bovendien was vierdedivisionist Zwaluwen de titelverdediger, maar in de eindstrijd vervaagden die niveauverschillen volledig. In een uitermate sfeervolle ontmoeting op het terrein van genereuze gastheer DVO’32 won CION, mede dankzij de steun van de fanatieke aanhang die met blauwe rookbommen voor aanvang een grootse supportersactie had opgezet, met 3-2. Tim van der Hoeven kroonde zich tot matchwinnaar en plaatste zo, dankzij die treffer, een uitroepteken achter een enerverend jaar voor zijn club. Uit handen van burgemeester Bert Wijbenga kreeg CION de wisselbeker en mag de club zich een jaar lang de beste van Vlaardingen noemen.

Klik op CION Vlaardingen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op CION Vlaardingen voor meer informatie over de club.

Niels Ambtman belangrijk in handhaving CVV Zwervers

0

De 24-jarige rechtsback Niels Ambtman was dit seizoen ongekend belangrijk voor zijn jeugdclub CVV Zwervers. Hij had niet altijd een basisplaats, maar met drie doelpunten, waarvan twee in de absolute slotfases van de wedstrijden tegen Spirit en Rijsoord schoot hij Zwervers richting handhaving.

De sterke back werd eerder dit seizoen geteisterd door blessures en zag de eerste maanden van de competitie aan zijn neus voorbij gaan. Een ontstoken kniepees zorgde voor een herstelperiode van acht weken, nadat hij een goede voorbereiding draaide met Zwervers. Net voor de winterstop, in de wedstrijd tegen EBOH, wist de verdediger pas zijn rentree te maken in de basis.

Goede reeks
Na de winterstop kwam Ambtman pas echt los. Hij speelde zes wedstrijden achter elkaar in de basis en zette een goede reeks neer met Zwervers, wat de degradatiezorgen verminderden. ,,Het is een heel raar seizoen geweest’’, blikt de vleugelverdediger terug. ,,Met onze selectie zouden we bovenin mee moeten kunnen draaien. We doen het voetballend heel goed en spelen op hoog niveau, maar we hebben ook veel verloren Uiteindelijk is het gelukkig goed gekomen en hebben we geluk gehad in de laatste wedstrijden met doelpunten in de laatste minuten’’, aldus Ambtman, die zelf ook twee doelpunten wist te maken in belangrijke wedstrijden voor de Capellenaren.

Stormram
Tegen Rijsoord kwam de ploeg van Rody van Hemert terug van een 2-0 achterstand. Door de gelijkmaker van Ambtman wist zijn ploeg toch nog een punt te halen in de degradatiekraker. De week daarop werd hij opnieuw ingezet als supersub in de spits. Tegen Spirit wist Ambtman in Ouderkerk weer de gelijkmaker te scoren. ,,Ik heb de rol als supersub omarmd. Mijn concurrentie deed het gewoon heel goed, dus ik moest het doen met een rol als reserve. De rol als stormram heb met beide handen gegrepen. Ik ben heel blij met de doelpunten die ik heb gemaakt, zonder deze goals hadden we het niet gehaald dit seizoen’’, vertelt de trotse Ambtman. Hij kroop de laatste wedstrijden in de rol als aanvaller en afleidingspost. ,,Ff de druk erop zetten’’, noemt hij het zelf. In de allerlaatste competitiewedstrijd van deze jaargang werd Ambtman opnieuw in de 80e minuut ingezet als stormram. Dit keer was hij niet degene die de beslissende treffer wist te maken, maar hij was er niet minder blij om. ,,Wat een moment. De laatste minuten van de wedstrijd in zo’n belangrijke wedstrijd. Het kon beide kanten op vallen en gelukkig wonnen wij de wedstrijd waardoor we nog een jaar in de tweede klasse mogen voetballen’’, vindt de supersub.

Jeugdliefde
Blij is hij met de handhaving van dit seizoen. Hierdoor mag hij het volgend jaar, onder nieuwe trainer Marco Jalink, nog een keer laten zien in de tweede klasse. ,,Zwervers hoort ook thuis in de tweede klasse’’, zegt hij over zijn club, waar hij al twintig jaar voor speelt. ,,Ik heb ook op het oude complex gevoetbald en de club zien ontwikkelen op alle vlakken. Het is een geweldige club en zie dit als mijn tweede thuis. Ik woon vijf minuten van de club, ken hier heel veel mensen en het is voor mij heel mooi om hier in het eerste elftal te spelen’’, aldus Ambtman, die nog lang hoopt te spelen voor zijn jeugdliefde.

Foto: Johan Sepers Fotografie 

Klik op CVV Zwervers voor de laatste artikelen over de club.
Klik op CVV Zwervers voor meer informatie over de club.

Bij Joery van der Waal van ZVV Pelikaan doet de degradatie pijn.

Ondanks dat de degradatie van tweedeklasser Pelikaan ook voor Joery van der Waal niet uit de lucht kwam vallen en de trainer het inmiddels een plekje heeft kunnen geven, baalt hij nog altijd als een stekker. Want zijn terugkeer bij ‘zijn club’, had de inwoner van Zwijndrecht toch iets anders voor zich gezien. “Daardoor doet het extra pijn bij mij.”

Helemaal omdat ze voor het seizoen nog goede hoop hadden bij Pelikaan, vertelt Van der Waal (35). “Ik had al eerder aangegeven dat er een paar ploegen bovenuit staken, die voor het kampioenschap zouden gaan. Maar daaronder kwam een grote groep die vierde wilde worden, daar hoorden wij ook bij.” Het werd uiteindelijk een elfde plek en degradatie via de nacompetitie. “Als het zo dichtbij elkaar zit, weet je vooraf dat het moeilijk kan gaan worden.” En moeilijk, werd het dus. “Er zijn te weinig momenten geweest waar we echt goed konden doorpakken. Mede door blessures.”

Bittere pil

Al lag het niet alleen maar daaraan, is Van der Waal eerlijk. “We hebben ook gewoon te veel goals tegen gekregen.” Hoe dat kwam? “Een stukje ervarenheid, te weinig jongens die een keer zeggen: ‘Tot hier en niet verder’. Maar ook speelstijl. We wilden druk blijven zetten. Misschien zijn we soms wat te naïef geweest en hadden we vaker iets meer in moeten zakken.” Toch hebben ze dat wel een aantal keer gedaan, vertelt de oefenmeester. “Dat gaan dan 80 minuten goed, daarna is het niet meer vol te houden en geeft kwaliteit toch de doorslag. En spelers raken op die manier het plezier kwijt.” Helemaal als je iedere keer toch weer net verliest. “Er had zeker meer ingezeten. Met onze manier van spelen vind ik dat we thuishoren in die tweede klasse, maar het is niet goed genoeg geweest. Daar kunnen we kort en eerlijk over zijn. Ook voetballend niet.” Bijvoorbeeld in de opbouw, legt Van der Waal uit. “Dat kunnen we met onze middenvelders heel goed, tot een bepaald niveau.” Het leverde hem in zijn eerste seizoen terug bij de club, dus meteen een degradatie op. “Heel leuk om dan te degraderen. Dat is afschuwelijk…” Vanzelfsprekend had de voormalig speler én jeugdtrainer van Pelikaan, zijn terugkeer iets anders voor zich gezien. “Ik zat drie jaar bij De Zwerver, maar als ‘jouw club’ je dan terugvraagt, sta je te springen. En vervolgens ben je de eerste trainer in twintig jaar die naar de derde klasse degradeert… Dat is een bittere pil en doet extra pijn bij mij.”

Euforiemomentjes

En dat is niet voor niks. “Dit is de club waar ik lid ben geworden toen ik vier jaar was. Vervolgens heb ik alle jeugdteams getraind en natuurlijk ook mijn vrienden ontmoet. Het sociale aspect rond het voetballen vind ik ontzettend belangrijk en dat is bij Pelikaan gewoon net dat stukje extra.” Ook straks in die derde klasse. “We moeten reëel zijn en niet direct van de daken gaan lopen roepen dat we meteen weer willen promoveren. Dat is natuurlijk wel een wens, maar eerst even een pas op de plaats. Andere degradanten zullen vast precies hetzelfde willen.” Zaak om ergens dus het verschil te maken. “In de beleving en motivatie, willen we volgend seizoen graag een slag maken. Heel simpel door bepaalde afspraken te maken, maar er komen ook jongens met karakter bij. De neuzen moeten allemaal dezelfde kant op.” Iets waar Van der Waal als trainer natuurlijk ook voor hoopt te kunnen zorgen. “Ik probeer ons voetbal voor iedereen zo aantrekkelijk mogelijk te maken, op basis van plezier en intensiteit. Daarnaast ga ik op een ontspannen manier met iedereen om, want het blijft toch een hobby. Rondom het voetballen, moeten we het vooral samen heel leuk hebben.” Al gaat dat toch grotendeels gepaard met winnen, weet ook hij. “Meer van die euforiemomentjes, dat is ons doel voor volgend jaar. Daar moeten we weer naar op zoek!”

Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer artikelen over de club.
Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer informatie over de club.

Daniela de Vries doet het goed met de meiden van Heerjansdam

Toen er vier jaar geleden ‘ineens’ heel veel aanwas was bij de meiden en ze een trainer zochten voor de MO11, voelde Daniela de Vries zich wel geroepen. En met succes. Want na een aantal leerzame seizoenen, werd de MO13 van Heerjansdam deze competitie kampioen. “Het is leuk om te zien hoe ze het oppakken.”

De 38-jarige De Vries is dan ook maar wat trots op haar groep. “Als je op zaterdag dingen terugziet van de training, geeft dat voldoening. Dan leren ze er blijkbaar toch iets van, haha!” Aan haar fanatisme, kan het wat dat betreft sowieso niet liggen. “We waren een paar wedstrijden voor het einde al kampioen, maar dan wil ik toch die laatste duels ook gewoon winnen. Gelukkig denken die meiden er ook zo over.”

Kletsen

En dat is, helemaal als trainster van haar eigen dochter, maar goed ook, begint De Vries te lachen. “Soms is dat best wel lastig. Je probeert niet te streng te zijn, maar wilt wel aanwijzingen geven én het er thuis zo nu en dan eens over hebben. Dan zie je ze soms denken, moet dat mam…” Gelukkig heeft de inwoonster van Heerjansdam inmiddels wel wat ervaring. “Hiervoor heb ik de jongens getraind, het team van mijn zoontje. In het begin moest ik nog wel even een modus vinden bij de meiden, was ik nog iets té serieus. Jongens en meiden zijn toch heel anders.” Waar dat verschil hem vooral in zit? “Jongens komen echt om te leren voetballen, in plaats van gezellig te voetballen. Die zijn een stukje serieuzer. Meiden willen soms gewoon even lekker kletsen. Daar moet ook ruimte voor zijn.” Al is dat niet makkelijk, met een groep van achttien meiden, beseft De Vries zich. “In je eentje is dat soms best veel. Als ze er allemaal zijn, hebben we zeven wissels. De opstelling is toch altijd even puzzelen op vrijdagavond.” Hoe anders was dat in haar tijd. “Ik was zes toen ik begon met voetballen bij Heerjansdam. Gewoon tussen de jongens.” Op haar 24ste, na een aantal seizoenen in het damesteam, vond De Vries het mooi geweest. “Ons team had in de jeugd twee meisjes, dat was echt een bezienswaardigheid. Er was vroeger niks voor meiden. Nu hoor je er eigenlijk niet meer bij zonder meidenvoetbal. Dat komt ook door de Oranjeleeuwinnen.”

Populairder

Dus zet ze zich er met alle liefde een paar keer per week voor in. “Ik ben eigenlijk altijd wel betrokken geweest bij Heerjansdam, mijn ouders en broer zijn er ook kind aan huis. Toen mijn kinderen gingen voetballen, werd ik trainer bij de JO7.” Met nu eigenlijk nog altijd precies hetzelfde doel. “Het is leuk om ze iets bij te leren. Ik krijg gewoon heel veel energie van die meiden.” Ook tijdens trainingen. “De meerderheid is begonnen in de MO11, dus we trainen vooral op balgevoel, techniek en inzicht. Dat soort dingen. Nu gaan we ook steeds meer opbouwen, in plaats van zomaar een lange bal naar voor geven.” Iets dat hoort bij de algemene ontwikkeling, vindt De Vries. “Je merkt dat het meidenvoetbal steeds populairder wordt. Heerjansdam heeft ook de ambitie om het uit te breiden, dus proberen we veel dingen net zo te regelen als bij de jongens.” Binnen het veld is dat gezien de resultaten, in ieder geval gelukt. “We zijn ongeslagen kampioen geworden! Veertien wedstrijden, 42 punten.” Gelukkig krijgt de succesvolle samenwerking volgend seizoen dan ook een vervolg. “Waarschijnlijk gaat het hele team over naar de MO15 en ik ga mee.” Aan stoppen, denkt De Vries voorlopig dan ook nog niet. “Hoewel ik soms, bijvoorbeeld als ze staan te kletsen tijdens de uitleg van een oefening, wel eens denk: wat doe ik hier? Maar uiteindelijk overheersen de leuke momenten en is het hartstikke gezellig!”

Klik op VV Heerjansdam voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Heerjansdam voor meer informatie over de club.

Jeugdcoördinator Ruud Pols van Groote Lindt gunt alle kinderen hun plezier

Als jeugdcoördinator van de onderbouw, houdt Ruud Pols zich dit seizoen bij Groote Lindt bezig met allerlei voetbalinhoudelijke zaken. Want hoe vroeger je begint, hoe eerder ze dingen leren. “Dan hebben ze daar later plezier van!”

Eigenlijk een klein beetje, zoals dat vroeger bij hemzelf ook ging, vertelt hij. “Ik ben sinds mijn vijfde lid van Groote Lindt, heb vanaf de F3 alle jeugdelftallen doorlopen en speelde later ook nog in het eerste.” Inmiddels heeft de 43-jarige Pols het stokje aan zijn zoon overgedragen. “Die speelt nu bij de JO13-1!” Maar ook zelf, draagt de inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht dus nog altijd zijn steentje bij. “Er was een gat, dus daar sprong ik in. Ik wilde toch graag betrokken blijven.”

Oefenstof

In zijn geval dus als jeugdcoördinator van de onderbouw. Verantwoordelijk voor de JO7 tot en met de JO13. “Per lichting hebben we een technisch beleidsplan, van hoe we willen trainen én spelen. Spelers positief benaderen, de cultuur bewaken, maar ook opbouwen van achteruit en niet zomaar die bal naar voren peren.” Want, zo redeneert hij. “Als de jeugd nu al onder druk uit leert voetballen, hebben ze daar later plezier van. Alleen maar lange ballen leer je niks van, helemaal niet als middenvelders dan steeds worden overgeslagen.” En dus is daar een belangrijke taak weggelegd voor de trainers én Pols. “Ik moet zorgen voor voldoende trainers, leiders en het begeleiden van nieuwe leden. Dat doen we bijvoorbeeld door te promoten op scholen, tijdens het schoolvoetbal en de Koningsspelen.” Een bewuste keuze, legt hij uit. “We hebben zelfs flyers gemaakt, om te laten zien wat Groote Lindt is. Trainers zijn altijd lastig te vinden, maar door te zorgen voor aanwas van onderuit, is dat een kweekvijver voor zowel spelers als trainers.” Door vrijwilligers laagdrempelig in te laten stromen en met trainingen die zijn opgenomen in het beleidsplan. “De hele onderbouw traint in carrouselvorm, dus met drie of vier vaste vormen en trainers die bij één oefening blijven staan. Alleen de groepjes draaien door.” Het voordeel daarvan? “Gevarieerde oefenstof en je wordt gezien én getraind, door alle trainers. Dus meerdere blikken die coachen.” Een unieke manier van werken in de omgeving, zo weet Pols. “We krijgen veel positieve feedback! Spelers zijn continu bezig en krijgen alle stof aangereikt.” Toch is er ook een nadeel, heeft hij gemerkt. “Sommige trainers zitten er niet altijd op te wachten, die trainen liever alleen hun eigen team. Maar ook dat leggen we dan aan ze uit.”

Fijne jeugd

Uiteindelijk zijn het de hoofdtrainers van de verschillende teams zelf, die de oefenvormen bedenken, vertelt Pols. “Die bieden we vervolgens aan, zodat ze voor iedereen ter beschikking zijn. Van techniek, tot aan positiespel en afwerken.” Met uiteindelijk voor jeugdspelers het doel om het eerste te halen, maar op korte termijn nog iets veel belangrijkers. “Het voornaamste nu is plezier én kinderen in beweging brengen.” Iets wat Pols na al zijn jaren bij de club, als geen ander weet. “Ik ben hier opgegroeid, ging altijd met veel plezier naar de club en nog steeds. Veel van mijn sociale contacten zijn ontstaan bij Groote Lindt, dat gun ik die kinderen nu ook. Dat hoort bij de ontwikkeling, het draait niet alleen om presteren.” Wat dat betreft zit het bij de vereniging uit Zwijndrecht wel goed. “Het is een heel gemoedelijke club, iedereen kent elkaar en ieder lid telt. Daarom hebben we ook gekozen voor deze benadering, om de jeugd genoeg aandacht te kunnen geven.” En die aanpak werkt. “Sinds dit seizoen zijn we begonnen met het benaderen van scholen en je ziet de toestroom. We gaan straks in de onderbouw van twaalf naar zestien teams.” Ook het niveau, ziet Pols stijgen. Mede dankzij de inzet van alle enthousiaste betrokkenen. “Die kinderen een lach op hun gezicht geven, daar doen we het voor. Om ze gewoon een fijne jeugd te geven.” Voorlopig nog met hem aan het roer. “Ik ben een pietje-precies, dus zie mezelf dit de komende jaren nog wel doen. Eerst wat neerzetten, voordat ik het ga overdragen!”

Klik hier voor meer informatie over Groote Lindt
Klik hier voor meer artikelen over Groote Lindt

Degradatie Apollo’69 was niet waarop Robin Korsuize had gerekend

’S GRAVENPOLDER – Had afgelopen seizoen s.v. Apollo’69 te maken met een grote dosis pech? Of was het uiteindelijk toch een gebrek aan scherpte en kwaliteit? Aan het eind van de rit zag het elftal van aanvoerder Robin Korsuize (31) zich terug op een ‘zure’ negende stek, wat degradatie betekende.

“De laatste weken zagen we het onheil wel naderen, maar toch hoop je dat het geluk wel een keer goed valt en dat je toch nog kan ontsnappen. Dat lukte helaas niet en op degradatie hadden we vooraf toch niet echt op gerekend. Ik had de overtuiging dat we een selectie hadden om het ondanks de pittige tegenstand moesten kunnen redden. Dat is echter geen goede inschatting gebleken.”

Het seizoen in cijfers bekeken leert dat het allemaal in balans is. Acht overwinningen, negen keer gelijk en negen duels verloren. Drieëndertig punten en een doelsaldo van plus twee (72-70). “In elk normaal seizoen zou dat voldoende zijn om te handhaven, maar door de versterkte degradatieregeling helaas dus niet. Het is nu zaak om goed richting de toekomst te gaan kijken en ik verwacht dat er wel het nodige zal gebeuren. Jongens die vertrekken, een aantal gaat lager spelen en misschien dat er een paar stoppen. Er moet dan worden verjongd, terwijl ook een paar gasten van buitenaf naar de club komen. Noodzakelijk om de boel op pijl te krijgen en weer opnieuw te gaan bouwen.”

Zelf hoop Korsuize daar als dertiger zeker nog een prominente rol in te kunnen vervullen. “Voetballen is het leukste wat er is om te kunnen doen. Zolang het fysiek kan zal ik ook zeker doorgaan. Ik heb er nu zesentwintig seizoenen Apollo’69 opzitten en heb me nooit kunnen indenken om een andere shirt dan het blauwwit te dragen als voetballer, buiten ons uit-tenue dan uiteraard haha. Ik debuteerde ooit hier op mijn vijftiende en ben nooit meer uit de ploeg verdwenen. Dus hier ligt mijn hele voetballeven en dan kan je best spreken van clubliefde. Dat we nu met het eerste straks in de vijfde klasse spelen is balen, maar voor de rest gaat het met de vereniging goed en dat is het allerbelangrijkste voor mij. Voor mij is het meer dan een voetbalclub, het is voor veel mensen ook een sociaal baken en ontmoetingsplek. Soms voelt het als een tweede thuis en dat vind ik prachtig.”

Ooit ziet Korsuize zich wel in een bestuurlijk rol, maar niet zolang hij in het eerste speelt. “Een rol op he technische vlak wellicht. Maar nu nog even niet. Ik hoop nog tot minimaal mijn vijfendertigste door te gaan, dus hopelijk is me dat ook gegeven. Ik zou er zo voor tekenen.”

Klik op Apollo ’69 voor meer informatie over de club.
Klik op Apollo ’69 voor meer artikelen van de club.

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.