HVC ’10 degradeerde vorig seizoen naar de derde klasse en daar was speler Mitchell Bouwhuis goed ziek van. “Zo man, vreselijk. Alsof je door de grond zakt, een steek in je hart. Ik zat met mijn ploeggenoot Kay van den Bos in de kleedkamer na de wedstrijd tegen Verburch. Als je dan hun supporters hoort zingen, doet dat pijn.”

Voor Bouwhuis was het zijn eerste degradatie. “Een bittere pil, zeker omdat we een seizoen eerder nog om promotie speelden. Er vertrokken twee steunpilaren, spelers raakten geblesseerd, het was gewoon allemaal even te veel. Voor een club als HVC ’10 is dat lastig op te vangen. Een degradatie meemaken is zuur hoor.”

Een niveau lager, in de derde klasse D, is de doelstelling voor dit seizoen duidelijk. “Kampioen worden en dus weer promoveren naar de tweede klasse”, zegt Bouwhuis zonder aarzeling. “We hebben de kwaliteiten om snel weer terug te keren naar die klasse. In de derde klasse is het wel anders voetballen. Meer fysiek, verdedigend. Voordeel is wel dat je iets meer tijd hebt om na te denken.”

Vrijdagavond thuis

Bouwhuis speelt bij HVC ’10 als aanvallende middenvelder. “Ik ben nu 26 jaar, maar ik voel het al op zondag joh, als ik wakker word. Dan is het oude opa-dag, ha ha. Ik moet in ons systeem echt veel lopen als ‘10’. Ik leef voor het voetbal. Op vrijdagavond, een dag voor de wedstrijd, zit ik meestal thuis. Dan ben ik echt al bezig met de wedstrijd. Ik visualiseer momenten in mijn hoofd, dat helpt me serieus met afwerken tijdens een wedstrijd. En als het kan kijk ik ook beelden van tegenstanders.”

Vorig seizoen scoorde Bouwhuis twaalf goals en gaf hij tien assists. Hij lepelt de cijfers zelf zonder problemen op. “Ja, dat weet ik wel. Ik hoop, en verwacht misschien ook, dat ik in de derde klasse meer ga scoren. Ik vind het gevoel van een doelpunt maken heerlijk. Daar leef ik voor. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Ik scoorde vorig seizoen in de nacompetitie tegen Lyra, dat was heerlijk man. Een assist geven is ook mooi, zeker als het een hele fijne is. In een belangrijke wedstrijd maakt het me ook geen moer uit wie scoort, maar zelf vind ik een doelpunt toch iets mooier dan een assist geven.”

Familie

Bouwhuis ziet zichzelf niet snel meer vertrekken bij HVC ’10. “Ik speel hier, op een kort uitstapje naar Excelsior Maassluis na, al heel mijn leven. En inmiddels al zo’n zeven jaar in het eerste elftal. Dit is mijn club. Ik doe ook veel voor de vereniging. Help met jeugdkampen, trainingskampen, ik train een jeugdelftal. HVC ’10 voelt als een familie. Als ik op de club ben, voelt dat als thuiskomen.”

In het geval van Bouwhuis misschien nog wel iets meer. “Mijn moeder is omroepster op de club en draait op de bingo-avond. Mijn opa, vader en vriendin staan elke training en wedstrijd langs de kant, hoe slecht het weer ook is, en mijn broertje doet de communicatie en speelt in een lager elftal.”

Nieuwe keeper

“Het is mooi om met je beste vrienden samen de club te dragen. We doen het met z’n allen. Hele families doen alles voor de vereniging. Wat wel leuk is: sinds dit seizoen hebben wij een nieuwe keeper, Kenny Lipman. Hij heeft bij Sparta en Scheveningen gespeeld. Daar was hij gewend dat iedereen na de wedstrijd gelijk vertrok. Er gaat bij HVC ’10 een wereld voor hem open. Na de wedstrijd met de selectie bij mij in de tuin zitten om een drankje te doen, of gezellig naar feestjes samen. Hij weet niet wat hij meemaakt. Voor ons is dat normaal, wij doen dat al jaren. Zaterdagmiddag voetballen en op zaterdagavond de zaterdag vieren!”

Foto: Ron van Oosten

Klik op HVC’10 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HVC’10 voor meer informatie over de club.