Al een seizoen of twee lang, probeert Senen Lindeborg zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Maar mede door de komst van Oualid Saadouni als hoofdtrainer van derdeklasser Groen Wit, is dat er nog niet van gekomen. Toch is hij nu, écht waar, bezig aan zijn laatste jaar. “Dat kan ik je garanderen!”
In de C-jeugd begonnen en nu, dertig jaar later, nog steeds actief in het groen met wit. Slechts één jaartje zocht Lindeborg (39) zijn heil ergens anders. “Tijd voor een standbeeld? Haha, die moet nog komen!” De goedlachse verdediger begint meteen te vertellen. “Twee seizoenen geleden wilde ik eigenlijk stoppen, maar die jongens zeiden dat ze me nodig hadden. Dus ben ik toch maar gebleven.” Helemaal toen afgelopen seizoen Saadouni werd aangesteld als eindverantwoordelijke. “Met hem heb ik een goede band, dan kan ik toch niet zomaar stoppen?”
Even stuk
Zijn liefde voor voetbal, is in al die jaren geen moment minder geworden. “Ik houd gewoon van het spelletje. Sinds mijn achttiende zit ik in het eerste, je kent iedereen. De mensen, de spelers, het is leuk en gezellig. Geen gezeur en gezeik, allemaal jongens uit de buurt.” Toch is het anders dan ‘vroeger’. “Qua organisatie is de club wel veranderd. Naar mijn gevoel is er meer binding met de vereniging.” Zelf kijkt Lindeborg vooral met veel plezier terug op zijn tijd bij de jeugd. “Toernooien spelen, zonder druk en gewoon lekker vrij. Nu is het toch meer moeten.”
Moeten presteren vooral, want het spelplezier heeft de routinier nog steeds. “Zenuwen heb ik niet meer. Ik ben 39, dan heb je alles wel meegemaakt.” Toch zat ook hij, na het mislopen van promotie afgelopen seizoen, wel een tijdje stuk. “Zeker een week of twee, drie. Toen we de finale van de nacompetitie haalden, dacht ik echt dat we gingen promoveren. Maar uiteindelijk hebben we net niet genoeg strijd geleverd, dat is zonde. Het had echt gekund.” Waren ze klaar geweest voor die tweede klasse? “Dat is een andere vraag, dan hadden we wel wat versterkingen nodig gehad. Maar ik denk wel dat we daar iets te zoeken hebben.” Na een tweede plek vorig jaar, moet het dit seizoen gaan gebeuren. Toch? “Je zou eigenlijk zeggen van wel. De basis staat nog redelijk, maar we hebben ook een aantal nieuwe spelers, dat is altijd even wennen.”
Geen poespas
Zelf legt Lindeborg de lat maar meteen lekker hoog. “Ik vind dat we minimaal een periode moeten halen.” Al zal dat zeker niet vanzelf gaan. “We moeten vijf of zes keer naar Zeeland, dat vind ik wel een beetje jammer. Terwijl je hier in de buurt heel veel mooie clubs hebt.” Evenals trainers. De inwoner van Breda maakte er, tijdens zijn langdurige carrière, een hoop mee. “Als ik er eentje moet noemen, is dat Gijs Smulders. Het lukte al drie of vier jaar niet om te promoveren, Gijs kwam en binnen één seizoen was het raak. Hij doet gewoon zijn ding en zet de poppetjes op de juiste plek.” Ook Saadouni kan rekenen op mooie woorden. “Ik houd van zulke trainers, tussen en boven de groep. In zijn regels is hij heel strikt, maar hij behandelt iedereen hetzelfde. Wie je ook bent.”
Een bepaald gezag. “We weten natuurlijk ook allemaal hoe hij is. Serieus, maar grapjes als het kan. En iemand met veel voetbalkennis.” Lindeborg daarentegen, beschikt over een hoop zelfkennis. “Een echte verdediger, geen poespas. De bal afpakken en inleveren bij de goede kleur, dat is al heel wat. Gewoon zakelijk, doen wat je moet doen. Sommigen maken voetbal moeilijker dan het is.” Nog één laatste seizoen, kunnen ze van hem genieten, dan is het echt afgelopen. Tenminste, dat belooft hij. “Ik ben eigenlijk nooit geblesseerd, maar op maandag merk ik het wel, soms schiet ik op zondag al spontaan in de kramp. Dit is echt mijn laatste seizoen, dat garandeer ik je! Dan ben ik 40, met drie kinderen thuis, is dat een mooie leeftijd.”
Klik op Groen Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Groen Wit voor meer informatie over de club.