De één komt pas net kijken, terwijl de ander barst van de ervaring. Toch spelen Juul Seuren (17) en Romona Postma (35) sinds dit seizoen bij Zuidland in hetzelfde team. En dat is als jongste én oudste binnen Vrouwen 2, best bijzonder. “Soms merk je wel dat je in een andere levensfase zit.”
Want vooral voor Seuren, is haar eerste seizoen bij Zuidland één grote ontdekkingstocht. In de zomer kwam ze over van GHVV’13. “Ik heb vanaf mijn zesde bij de jongens gevoetbald, tot de JO19. Toen hoorde ik dat ze hier veel meer mogelijkheden hadden voor dames.” Die mededeling kwam voor haar als geroepen. “Het werd fysiek ook wat heftig. En ik voelde me toch een beetje alleen, ook in de kleedkamer. Nu natuurlijk niet meer!” Sterker nog. “Het is super fijn! Ik werd ook door iedereen meteen goed opgevangen.” Onder andere door Postma, die al langere tijd bij de club zit. “Dit is mijn zesde seizoen! Hiervoor zat ik bij Botlek.”
Tijd en energie
Daarna wilde ze eigenlijk stoppen met voetbal, maar dankzij een paar vriendinnen, deed de ‘nummer 6’ dat uiteindelijk niet. “De chemie met de meiden, is gewoon leuk. Daarnaast is alles goed geregeld.” Met dank aan Hans Schelvis, trainer van Vrouwen 2 en coördinator van het vrouwenvoetbal. “Die verdient echt de credits! Hij steekt er zoveel tijd en energie in. Van trainers, tot kleding. Daar mogen we bij Zuidland echt onze handen mee dichtknijpen.” Al was dat ooit wel eens anders, lacht Postma. “Eerst vond ik hem een beetje vervelend, omdat hij overal bij ons meiden liep weg te trekken. Nu snap ik het! Hij is daardoor een enorme kracht voor de vereniging.”
Ook in het geval van Seuren, begint de jongste van de twee te lachen. “Ik was samen met mijn moeder naar de club gereden, daar was niemand, behalve een vader met zijn twee kinderen. Die waren aan het voetballen in de pannakooi. Van hem heb ik toen het nummer van Hans gekregen. Zo hebben we het uiteindelijk geregeld.” En dat bevalt tot nu toe uitstekend. “Iedereen is heel fanatiek en wil winnen, zo ben ik ook.” Als jongste van het team, dus. “Eigenlijk merk ik daar niet veel van. Je zou het denk ik ook niet zeggen.” Want om eerlijk te zijn, weet Seuren niet beter. “Ik wilde vroeger als klein meisje al op voetbal. Mijn vader dacht vast dat het maar ‘even’ zou zijn, iedere zaterdagochtend zo vroeg…”
Dat bleek het dus absoluut niet. “Een teamsport is gewoon gezellig. Daardoor blijft het heel leuk.” Ook buiten het veld, vertelt de snelle rechtshalf. “We doen heel veel uitjes samen. Zo zijn we een keer gaan padellen, maar ook gourmetten.” En dus heeft de inwoonster van Geervliet het uitstekend naar haar zin, mede dankzij haar teamgenoot. “Romona is onze aanvoerder, kan heel goed aanwijzingen geven en helpt mij heel erg. Daarnaast heeft ze een goede conditie, dus kan blijven lopen!”
Teamgevoel
Postma, die op haar veertiende begon bij Hekelingen, herkent zich daar wel in. “Ik moet het vooral hebben van hard werken en veel inzet. Met fanatisme mensen meekrijgen, ik ben niet het voetbaltalent van ons team.” Met die instelling past ze juist uitstekend binnen datzelfde team. “Het is een goede combinatie van presteren en gezelligheid. Veel meiden zijn ook buiten de voetbal bevriend. En na de wedstrijd, blijven er steeds meer hangen.” Toch zijn ze soms ook kritisch op elkaar. “We willen natuurlijk wel winnen.” De sfeer is volgens haar in de afgelopen jaren dan ook enorm verbeterd. Precies wat het voor Postma juist zo leuk maakt. “Op trainingen is er genoeg ruimte voor lol. Het sociale aspect vind ik heel belangrijk. Echt dat teamgevoel. Daarnaast is het een stok achter de deur, om sportief bezig te zijn.”
Met dus ook de nodige meiden die wat jonger dan haar zijn. “Soms merk je wel dat je in een andere levensfase zit, maar daardoor leer je ook weer van elkaar. In het enthousiasme, sportieve of vriendinnen zijn.” Wel als verdedigende middenvelder, zo vertelt ze. “Dat is de plek waar ik het liefste speel. In de aanval is een drama, daar moet je mij echt niet zetten.” Gelukkig hebben ze daar Seuren dan weer voor. “Juul is pas net in ons team, maar dat merk je eigenlijk niet. Altijd vrolijk, heel sociaal en makkelijk in de groep. In het veld is ze heel gevaarlijk met haar snelheid en blijft ze maar gaan. Die stopt niet. Ik zie in haar dan ook een stukje toekomst voor Zuidland. Ze heeft echt de kwaliteiten om in het eerste te spelen. Al kan ze nu bij ons ook nog veel leren.” Alleen zal dat niet heel lang meer samen met Postma zijn. “Hierna nog hooguit één seizoen!”
Klik op VV Zuidland voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Zuidland voor meer informatie over de club.
