Zaterdags is hij van acht uur in de morgen tot na zessen op de sportvelden van Woudenberg te vinden. Op zondag reist Maurice van Hattem af naar zijn geliefde FC Utrecht. Onlangs werd de vrijwilliger bekroond met de titel van vrijwilliger van het jaar 2018. ,,Dat is heel leuk, maar er zijn meer mensen hier die hem verdienen’’, klinkt het bescheiden.

Sneller
Van Hattem (47) is in het dagelijks leven gevangenisbewaarder in Nieuwegein. Hij werd in Utrecht geboren. Daar begon hij zijn voetballoopbaan bij HMS. Zijn oproep om zijn militaire dienstplicht te vervullen gooide roet in het eten en het voetbal verwaterde. Tot een collega uit Soest hem vroeg om bij SEC te komen ballen. ,,Ik ben daar vijftien jaar geweest. SEC is een leuke gemoedelijke vereniging. Ik heb nog steeds een zwak voor die club. We verhuisden later naar Woudenberg en mijn zoons Jesse, Roan en Maico gingen hier voetballen. En dan rol je vanzelf ook bij die club binnen. Ik train nu de elftallen van mijn zoons en blaas ook nog mijn partijtje mee. Mijn vader is 81 en komt ook af en toe kijken naar mijn zoons en kan het niet laten om mij dan aanwijzingen te geven. Ook komt hij wel eens bij mijn team kijken en roept dan: vroeger was je veel sneller. Maar ja, toen was ik ook twintig kilo sneller’’, lacht Van Hattem.

Derde helft
Er kwamen in de loop van tijd steeds meer taken bij voor Van Hattem. Hij ontpopte zich als Manusje van alles als er klussen waren en hield zich bezig met het ondersteunen van de jeugdkampen. Inmiddels traint hij de jeugd op drie avonden in de week. Zijn zaterdag heeft de allure van een heuse survival tocht. Om acht uur is hij al op de club. ,,Dan moeten we eventueel spelers verdelen over de teams, spullen voor de jongens klaar zetten, proberen om de teams waarin mijn zoons spelen te bezoeken en mijn eigen potje voetbal met een gezellige derde helft. Dan ben ik half zeven weer thuis. Mijn vrouw zei ooit eens: zal ik je bed daar ook maar neer zetten. Maar echt problemen heeft ze er niet mee.’’

G-voetbal
Met passie spreekt hij over de afdeling G-voetbal bij Woudenberg. ,,Ik ben een keer ingevallen om dat team te trainen. Het werd uiteindelijk een heel seizoen. En ik heb elke keer gelachen. Daar spat zoveel plezier vanaf. Iedereen zou eens een training moeten geven aan een G-team. Ik heb er van genoten. Jammer dat ik geen tijd meer heb om te trainen met die boys.’’ Van Hattem heeft op het eind van het gesprek nog een wens: ,,Woudenberg heeft niet te klagen over het aantal vrijwilligers. Maar ik hoop dat er nog meer mensen zich geroepen vinden om zich op te geven als vrijwilliger.’’