Als zijn gezondheid hem geen parten had gespeeld, had Gejo Bracht ook dit seizoen nog langs de lijn als grensrechter rondgehuppeld. VV Vuren hoeft niet bang te zijn dat de 62-jarige clubman op zaterdagmiddag ontbreekt, want hij heeft alweer een nieuwe functie: die van gastheer.
Het is twee uur voor aanvang van de competitiewed- strijd tegen NEO’25 (1-2) als Gejo Bracht een rondleiding geeft op het complex van Vuren. “Dit is mijn tweede thuis”, zegt hij, terwijl hij in de kantine naar de ‘Wall of Fame’ loopt.
Op de muur hangen tal van foto’s die herinneren aan het roemrijke verleden van de club. “Ik hang hier wel een paar keer”, lacht Bracht, die op menig elftalfoto is te bewonderen.
“Kijk”, wijst hij naar een foto in het midden. “Daar sta ik als voetballer, in mijn jonge jaren. Ik denk dat die foto begin jaren tachtig is gemaakt. In 1984 werden we kampioen bij Pelikaan. Ik deed toen overigens niet mee.”
Hij speelde zelf ongeveer een jaar of acht in Vuren 1. “Iemand van de club heeft onlangs uitgerekend dat ik bij meer dan duizend wedstrijden van Vuren 1 ben geweest.”
Want Bracht was 32 jaar toen hij grensrechter werd bij het eerste elftal. Dat was een functie die hij lang combineerde met andere werkzaamheden voor zijn club. “Ik heb in het hoofdbestuur gezeten, in de jeugdcommissie en ben ik ook wedstrijdsecretaris geweest. Je kunt beter vragen wat ik niet heb gedaan.”
Trainers kwamen en gingen. De grootste successen beleefde Vuren onder Bas van Peer. “Gejo is een geweldige vent”, zegt Van Peer. “Hij heeft een groot, sociaal hart. Ik had een goede band met hem. Ik kom hem buiten de club ook nog wel eens tegen. Die band blijft altijd, hoewel het al bijna zestien, zeventien jaar geleden dat ik trainer was van Vuren.”
“Dat was een fantastische periode”, reageert Bracht. “We hadden toen een geweldige lichting spelers. We promoveerden van de derde naar de eerste klasse. Ongehoord. Er vertrokken wat spelers naar ASWH en Kozakken Boys en daardoor redden we het niet in de eerste klasse, maar het was een geweldige belevenis.”
Dat hij zijn vlag heeft moet neerleggen doet hem pijn. In mei werd hij getroffen door een hartinfarct. “Het gebeurde gewoon thuis, aan de eettafel. Ik kreeg het opeens heel benauwd. Ik had daarvoor al hartritmestoornissen. Ik dacht dat het met een paracetamolletje wel over zou gaan. Niet dus. In het ziekenhuis zagen ze dat ik een hartinfarct had gehad.”
Hij wacht op een vervolgbehandeling. “Ze hebben me al twee keer geprobeerd te dotteren. Dat is nog niet gelukt. Binnenkort doen ze een nieuwe poging. Ik voel me nu snel moe. Als ik vanavond thuiskom, lig ik als een dood vogeltje op bed.” Rennen langs de lijn zit er voor Bracht, die 22 december zijn 63ste verjaardag viert, niet meer in. “Ik vertegenwoordig de club bij uitwedstrijden in de bestuurskamer en begeleid de scheidsrechter bij thuiswedstrijden”, zegt hij over zijn nieuwe rol. “Ik wil betrokken blijven. Ik reis ook met het eerste elftal mee, draag het kostuum nog en zit in de groepsapp. De serieuze groepsapp dan, want er is ook nog een tweede appgroep waarin allerlei onzin wordt gedeeld. Dat is van die jongens, daar hoef ik niet zo nodig aan mee te doen.”
