De jonge werkploeg van NOAD ‘32 somt alle verrichte werkzaamheden van de laatste tijd op. Een flinke lijst, waarbij regelmatig een ‘owja, dat was ik alweer vergeten’ te horen is. Je kunt bijna praten over een compleet nieuw sportpark. “Dat hadden we misschien beter kunnen doen, een nieuw complex bouwen. Maar dit kun je wel een flinke renovatie noemen.”

Het is alsof een gezellig voetbalteam na afloop van een wedstrijd ouderwets gezellig in de kantine zit na te praten met een biertje in de hand. Er wordt veel gelachen en met regelmaat wordt er iemand belachelijk gemaakt. Het is de werkgroep, vol plezier praten ze over de ontwikkelingen op Sportpark ‘t Korenzand.

Wanneer ze precies begonnen zijn wordt niet helemaal duidelijk. De een zegt met het maken van het terras, de ander heeft het over de aanpassing van de fietsenstalling een paar jaar geleden. Duidelijk is wel dat ze allemaal al langere tijd aan het klussen zijn. “Met het terras zijn we een week of twaalf bezig geweest”, zegt John van Bergeijk. “Er moest zestig kuub grond bij. Voordat alles uitgevlakt is, terwijl je alleen op zaterdag en soms doordeweeks een avondje werkt, ben je weken verder. En dan sta je soms in de kou en in de regen. Maar je doet het voor de club.”

Daarna volgde een pannakooi, een tegelpadje en een parkeerplaatsje. “Er worden steeds meer ideeën naar onze kop geslingerd als het ware”, zegt Maikel Mouthaan lachend. “Een heel hekwerk maken aan de achterkant van het sportpark, hebben we ook gerealiseerd.” Van Bergeijk vult aan. “Dat was 120 meter! En dan ook de bomen snoeien, heggen knippen.”

Tussen wat plaagstootjes naar elkaar toe door geeft Kees Versteeg aan dat het elkaar iedere keer opvolgt. Is het ene klaar, dan begint het volgende. “Dat tegelpadje hebben we gemaakt zodat ouders droog kunnen kijken naar hun kinderen, geen natte en koude voeten krijgen. Dan ben je bezig en denk je: het is leuk om er een reclamebordje bij te maken. Dan loopt er een sponsor en die zegt: als je dat maakt, wil ik daar hangen. Het was de bedoeling om een tegelpadje van 10 meter te maken, het zijn er 25 geworden.” En zo gaat het vaak. “Je hebt eigenlijk geen idee wat er achteraan komt. We beginnen aan iets, maar een week later kan het zomaar weer groter worden.”

Een paar keer gaat het over het Mouthaan-trapje, bij het water. “Vernoemd naar Maikel”, lacht Versteeg. “Het beestje moet een naam hebben”, zegt Stefan Timmermans vervolgens. Versteeg: “Het moet nog officieel geopend worden, maar dat gaan we doen en dan rekenen we erop dat Maikel een barbecue regelt.” Iedereen lacht. Dat is ook de kracht van de groep, ze doen het met plezier. “Absoluut. En we kunnen elkaar ook goed voor de gek houden”, zegt Van Bergeijk.

Maar het is niet dit groepje alleen dat zorgt dat het complex van NOAD ’32 er goed bij ligt. “De jeugd komt ook. Ze zien dat het goed gaat en sluiten ook aan, hebben ook plannen”, zegt Van Bergeijk. Henri Raams vult aan. “We hebben altijd een clubdag aan het einde van het jaar. Meestal komen er dan een man of tien à vijftien. Op een gegeven moment kwamen er veertig.” Volgens Timmermans zegt dat genoeg over hoe de club nu in elkaar steekt. “Het is leuk dat op zaterdag ook alles door elkaar heen staat, jong en oud. De club leeft echt.”

2Klik hier voor meer informatie over NOAD’32
Klik hier voor meer artikelen over NOAD’32