KOEWACHT – Hij heeft geen hele lange carriere als voetballer, maar Hervé Schelfhout speelde wel jarenlang waterpolo op het allerhoogste niveau in België. Tot de liefde voor een Nederlandse hem deed neerstrijken in Koewacht, waar hij via zijn voetballende zoons bij de plaatselijke RKVV terecht kwam om er nooit meer weg te gaan.

Inmiddels is hij alweer twee seizoenen de vaste grensrechter van het eerste elftal, waar zijn beide zoons Zoë en Stijn ook actief zijn. Een prettige bijkomstigheid voor de Belg, die inmiddels aan de andere kant van de grens in Belgische Koewacht woonachtig is. “Ik ging mee naar de club destijds toen mijn zoons klein waren en er gingen voetballen. En je weet hoe dat gaat, van het een komt het ander en rol je vrijwel vanzelf in het vrijwilligersleven. Want voor een dorp zijn verenigingen van groot belang voor een stukje leefbaarheid. En vaak wil men wel het plezier beleven, maar zijn vrijwilligers een selecte groep. Ik wilde me graag dienstbaar maken en heb door de jaren heen binnen Koewacht diverse rollen en functies wel vervuld. Daar haalde én haal ik veel voldoening uit, zoals nu ook als assistent-scheidsrechter.”

Daarnaast fluit hij nog regelmatig wel eens een wedstrijdje bij de lagere senioren, is hij lid van de kascommissie, trainde hij de jeugd en verrichtte nog ander hand- en spandiensten. Bovendien is hij ook als sponsor nog verbonden aan de club met het bouwbedrijf dat hij samen met zijn broer runt. “Als je het zo opsomt is het heel wat, maar ik vind het vooral enorm leuk om een bijdrage te kunnen leveren. En ik ben toch veel op de club te vinden omdat ik mijn kinderen wil zien sporten. Dus dan kan ik mezelf toch beter direct extra nuttig maken toch?”

Hij zegt het met een vanzelfsprekendheid, die zeker niet over en altijd zo zal worden gezien. De zondagen staan al jarenlang in het teken van voetbal, want in het verleden ging hij eerst in de ochtend kijken bij Stijn die in het tweede speelde en daarna volgde hij de verrichtingen van Zoë die al jarenlang een vaste waarde is bij het eerste elftal. “Inmiddels zit Stijn ook alweer een aantal seizoenen bij het eerste dus scheelt het weer een aantal uurtjes, al ga ik nog altijd wel eens kijken bij het tweede elftal hoor. Het is toch ook een stukje gezelligheid en sociale contacten die je op zulke momenten ‘cadeau’ krijgt.”

Al die zaken zijn echter al een tijdje niet meer ‘gewoon’, want sinds de pandemie de competitie in het slot gooide en de maatregelen werden afgekondigd, ligt het voetbal nagenoeg volledig stil aan de Berlaerestraat. “Dat is enorm zonde. Ook al liep het misschien in sportieve zin de laatste seizoenen niet zoals we hoopten, het is wel een bepaald gemis in je weekritme. De zondagen zien er nu ineens helemaal anders uit.”

Wat de toekomst betreft én zijn rol als assistent-scheidsrechter, daar is hij helder in. “Ik ben nog fit, al kan ik niet meer zelf actief voetballen in de lagere elftallen vanwege een slechte rug. Maar met een vlag langs de lijn dat gaat prima. En zolang ik het leuk vind én ik geen fysieke malleur ondervind dan zal ik dat ook blijven doen. Continuïteit is toch ook wel prettig en als je na afloop van supporters of tegenstanders te horen krijgt dat je goed, eerlijk en sportief hebt gevlagd. Dat is voor mij het mooiste compliment om te krijgen.”

Voor meer artikelen over RKVV klik hier