Rick van Leeuwen, de schrijver met een uniek verhaal over zijn ervaringen bij Valken’68

0
356
Rick van leeuwen-Valken'68

Rick van Leeuwen is 42 jaar oud en is actief als Jeugdtrainer/begeleider bij Valken’68. Bij deze club heeft Rick zelf ook gevoetbald en begon hij in zijn studententijd als jeugdtrainer. In de C-junioren verloor hij zijn plezier in het voetballen, omdat hij last kreeg van enorme faalangst. Gelukkig hervond hij op zijn zestiende het plezier in voetbal en staat hij vandaag de dag nog altijd met veel plezier op het veld als trainer.

Spelerscarrière
Rick van Leeuwen begon met voetballen bij Valken’68. Hier speelde hij eerst in de jeugd en daarna in een vriendenelftal. Van Leeuwen groeide op in Valkenburg en het was hierom voor hem logisch om zich bij de plaatselijke vereniging aan te sluiten. Zijn ouders waren geen voetballiefhebbers en probeerden hem eerst nog een tijdje van voetbal af te houden. Maar er was geen houden aan, aangezien hij niets liever deed dan voetballen. “Als mijn ouders vroegen wat ik voor mijn verjaardag wilde, was mijn enige antwoord; dat ik op voetbal mag.”

Begin bij Valken’68
Toen Rick op zijn zevende ‘eindelijk’ aan mocht sluiten bij Valken’68, eind jaren ’80, was het nog een kleine dorpsclub, omringd door weilanden, waar toen alleen nog op natuurgras werd gespeeld. “Ik herinner me dat ons trainingsveld al vanaf oktober één grote modderpoel was en dat we soms moesten trainen op het parkeerterrein. Ik zal nooit vergeten dat mijn jongste zoon (nu acht jaar) een paar jaar geleden zijn eerste wedstrijd op echt gras mocht spelen. We betraden het veld, hij knielde, plukte een stukje gras en vroeg: ‘Mogen we hier wel op spelen, pap?’ 

Rick heeft deze herinnering ook verwerkt in een verhaal dat hij voor literair voetbaltijdschrift Hard gras heeft geschreven. In het dagelijks leven is hij namelijk schrijver. Met op zijn naam onder andere twee voetbalbiografieën, over Sjaak Polak en John van Loen, en een reportageboek over de oud-profvoetballers van FC de Rebellen.

Begin als trainer
In zijn studententijd en de eerste jaren van zijn werkzame leven was hij trainer van de D-pupillen bij Valken’68. In die periode volgde hij tevens de pupillencursussen van de KNVB, samen met vrienden die ook trainer waren. “Ik herinner me die vrijdagavonden als leerzaam en vooral ook heel gezellig. We bleven altijd tot laat in een lokale kroeg hangen en stonden dan de volgende ochtend weer fris en fruitig op de club.”  

Als twintiger was hij een enthousiaste, gedreven jeugdtrainer, die heel erg hield van het spelletje. “Ik bereidde me goed voor op trainingen en beleefde veel plezier aan het coachen. Als ik nu terugblik op die periode denk ik wel dat ik voor de leeftijdsgroep van 11-12 jaar iets te veel nadruk legde op tactiek. Dat zou ik nu wel anders doen, maar ja, het trainerschap is niet voor niet een ervaringsvak.”

Een diepe band
Met Valken’68 heeft Rick naar eigen zeggen een diepe band. Voor hem leiden veel jeugdherinneringen terug naar sportpark ’t Duyfrak. Op dit sportpark was hij hele zaterdagen aan het voetballen. Ook was er een periode dat hij altijd meeging met wedstrijden van het eerste, gewoon in de auto bij een van de spelers.

Vriendenteam
Later, in de tijd van zijn vriendenteam keek hij nog altijd graag naar het eerste. “Tegenwoordig staat er een prachtige, overdekte tribune langs het hoofdveld, maar tot 2005 stonden we bij thuiswedstrijden te springen op van die oude, houten bankjes. Er mocht toen ook nog gewoon gedronken worden langs het veld, dus het was altijd een gezellige (en natte) chaos. 

Het hoogtepunt in die tijd was het beslissende duel voor promotie-degradatie op neutraal terrein. Iedereen ging naar deze wedstrijd toe op de fiets in een lange stoet van Valken-mensen, door rood-witte rook. En ze wonnen en promoveerden ook nog.”

Mindere periode
Een minder leuke periode beleefde hij aan het begin van zijn pubertijd, in de C1. “Ons niveau was voor Valken-begrippen toentertijd best hoog en we werden zelfs kampioen, maar de sfeer in dat team was erg negatief. Ik voelde me als jongste van het team totaal niet op mijn gemak tussen al die oudere gasten, die op allerlei gebieden al veel verder waren dan ik, en ging dat jaar gebukt onder enorme faalangst. Ergens het seizoen erop ben ik gestopt met clubvoetbal. Ik tenniste inmiddels ook heel fanatiek en heb jarenlang tegen iedereen geroepen dat ik ‘moest kiezen’, maar de waarheid is dat ik het plezier in het clubvoetbal helemaal kwijt was. Ik heb me als trainer dan ook altijd voorgenomen iedereen zo positief mogelijk te benaderen, zodat iedereen zich veilig voelt. Van jongens (tegenwoordig volwassen mannen) die ik vroeger als twintiger trainde, hoor ik gelukkig altijd dat ze een geweldige tijd hebben gehad met mij als trainer. Dit is natuurlijk altijd mooi om te horen.”

Weer plezier in het spelletje
Op zijn zestiende vond Rick zijn plezier in voetbal weer helemaal terug toen hij door een verhuizing ging spelen in Amerika. Toen hij terugkeerde in Nederland en zijn eigen vriendenteam startte, had hij het ook bij Valken ’68 weer goed naar zijn zin. “Helaas kwam er door blessureleed een vroegtijdig einde aan mijn ‘carrière’ als speler, maar als ‘coach’ en ‘teammanager’ bleef ik nog altijd nauw betrokken bij het team en de club.”

Ambities
Zo lang zijn zoon het leuk vindt, blijft Rick van Leeuwen graag begeleider van zijn team. “Natuurlijk vind ik het zelf leuk om trainingen te geven en te coachen, maar als mijn zoon een keer in een team komt met meerdere gegadigden, vind ik het geen probleem om een stap opzij te doen (zeg ik nu). Maar ik ken mezelf een beetje en waarschijnlijk sta ik me dan alleen maar op te vreten langs de kant. Ik sluit daarom niet uit dat ik zijn trainer blijf tot hij in de klederklasse actief is. Dat zal ik dan met net zoveel plezier en overgave doen als nu, als hij dat zelf ook leuk vindt uiteraard.”

Klik op Valken’68 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Valken’68 voor meer informatie over de club.