Toen Maks Blokdijk drie jaar was begon hij met voetballen bij OVV ’67. Het was de start van een hele mooi én lange tijd bij de club uit Oosteind. Inmiddels is hij al jarenlang aanvoerder van het eerste elftal, waar de teller nu rond de 250 wedstrijden staat. Bij ‘zijn’ club heeft hij in de komende tijd nog wel een droom, een ultieme droom: promoveren.

OOSTEIND – “Je mocht eigenlijk pas op voetbal als je vier jaar was. Ik was een uitzondering. Ik ben bij OVV begonnen omdat we in Oosteind woonden. En ik heb het nest nooit meer verlaten”, zegt Blokdijk. Hij heeft er wel eens aan gedacht om te vertrekken, zegt hij eerlijk. “Dat heb ik zeker overwogen. Maar buiten OVV is er eigenlijk maar één optie. Ik kom uit een echte TSC-familie. Mijn vader heeft daar gespeeld.”

Zijn broertjes Bas en Sjak maakten op jonge leeftijd wel de overstap van OVV naar TSC. Blokdijk sluit niet uit dat het ooit nog van een overstap komt. “Ik ben nog steeds jong, al voelt dat af en toe niet zo. Het is nog wel een droom om met z’n drietjes te spelen. Dat gaat ook nog wel een keer gebeuren, maar we gaan kijken hoe het loopt.”

Met zijn 26 jaar moeten de topjaren als voetballer nog komen voor Blokdijk. Toch heeft hij al heel wat wedstrijden in het geel-zwart op zijn naam staan. “De huldiging van mijn tweehonderdste wedstrijd is ook wel één van mijn hoogtepunten hier. Dat was hartstikke leuk, met familie en vrienden erbij. Leuk dat mensen er aan gedacht hadden. Het is toch wel bijzonder.”

Andere hoogtepunten zijn de derby’s die hij in al die jaren met OVV heeft gespeeld. “Dat zijn heerlijke wedstrijden. Wedstrijdjes in de buurt, rondom Oosterhout. In een bekerwedstrijd speel je vaak tegen hogere elftallen. Oosterhout of SCO bijvoorbeeld. En in de competitie tegen DVVC, Neerlandia, Molenschot. Allemaal clubs lekker in de buurt. Heerlijk. Dat is toch tien keer beter dan dat je bijvoorbeeld naar Dordrecht moet. Lagere elftallen komen dan vaak met z’n allen kijken. We hebben al veel meegemaakt, van vuurwerk tot een jacuzzi langs de kant, alsof je Champions League staat te voetballen. Daar geniet ik van, dat zijn de leukste wedstrijden.”

Blokdijk heeft mooie herinneringen. “Het is ook mooi om te zien hoe je jezelf ontwikkelt hebt, als speler en als mens. Ik ben sinds mijn achttiende aanvoerder, heb de band nooit afgedragen. Ik was altijd fysiek sterk, lekker de beuk erin. Dat vinden ze bij ons op het dorp wel mooi. Ik begon jong, nu kan ik juist de jonge garde begeleiden. Dat is mooi”, zegt de voetballer die begon als rechtsback en daarna naar het centrum verhuisde. “Stofzuigen, heerlijk. De bal afpakken en inleveren bij een goede voetballer.”

Het terugkijken is mooi, al hoopt Blokdijk dat er nog wel een fraai hoofdstuk toegevoegd gaat worden aan zijn voetbalboek. “We moeten ooit een keer promoveren. En dan maakt het niet uit op welke manier. Dat is het ultieme doel. Het kan misschien nog heel lang duren, misschien ook niet. Wanneer het is maakt ook niet uit, maar als we promoveren is mijn werk voltooid.”

Klik op OVV’67 voor het laatste artikel over de club.