Als het stilleggen van de competities voor iemand op een ongelegen moment kwam, was het wel voor Jurriën de Groen van HSC’28. De laatste jaren werd hij geplaagd door tal van blessures en ook nu moet hij de wedstrijden alweer ruim een jaar missen.

Ze begonnen het seizoen nog goed, boekten een knappe overwinning op een concurrent en het vertrouwen groeide dan ook met de week. “Dat gevoel hadden we echt allemaal meteen: dit kan weleens een mooi jaar worden. Dan overheerst natuurlijk wel de teleurstelling.” Want nadat de club twee jaar geleden degradeerde naar de vijfde klasse, is het doel al een aantal jaar duidelijk. Al hebben ze gemerkt dat dat nog niet zo makkelijk is. “We willen promoveren, weg uit die vijfde klasse. Maar je komt er echt niet zomaar uit.”

Robot
En hij kan het weten, want de 30-jarige De Groen loopt inmiddels al zo’n elf jaar rond bij de club uit Heerle. “Die vijfde klasse is niet echt een leuke competitie. Je wint soms met grote cijfers, dat is voor niemand leuk.” En nu het balletje opnieuw weer niet rolt, mist hij vooral het spelletje. Dat is gezien zijn verleden niet zo gek. “Ik ben vanaf mijn 25ste ongeveer drie jaar lang geblesseerd geweest. Nu ligt alles weer al ruim een jaar stil, dat zijn al vijf seizoenen dat je weinig speelt. Een carrière is al zo kort.” Tot vijf jaar geleden had hij nooit last van blessures, maar toen het eenmaal begon, ging het ook flink mis. “De patellapees, in zowel mijn linker-als rechterknie, was verkalkt. Alleen kwamen ze daar pas na zes maanden achter, in België, want in Nederland namen ze mij niet zo serieus.” Terwijl het ongemak dat zeker wel was. “Alsof je constant een dikke knie hebt. Na een kwartiertje voetballen, liep het helemaal vast.” Een operatie volgde, aan twee benen tegelijk. “Ik liep rond als een robot, met gestrekte benen, al kon je het eigenlijk nauwelijks lopen noemen. Meer strompelen.” Even was het zelfs helemaal niet zeker of de middenvelder nog wel zou kunnen voetballen. “Mijn fysio had het zelf ook gehad. Die zei wel eerlijk: het kan goed zijn dat je er altijd last van blijft houden.”

Waarderen
Dat gebeurde gelukkig voor hem niet, al ging daar de nodige fysiotherapie aan vooraf. “Ik denk dat ik in een jaar tijd, ongeveer 90 beurten bij de fysio heb gehad.” Maar de vreugde was van korte duur. “Toen viel ik van de ene spierblessure in de andere. Ik denk dat ik alle spieren in mijn been wel gehad heb.” Toch stond hij in de degradatiewedstrijd, vier seizoenen geleden, in de basis. Een persoonlijk hoogtepunt. “Dat was voor mij heel mooi natuurlijk. We degradeerden wel, dus het was ook meteen weer een dieptepunt.” Ze promoveerden vervolgens terug, maar daarna ging het opnieuw mis. Al moest hij die wedstrijd, hoe kan het ook anders, missen. “Helaas weer geblesseerd, zwaar gekneusde ribben…” Vol goede moed begon hij daarna aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen, maar opnieuw liet zijn lichaam hem in de steek. “Liep ik een botkneuzing op in mijn knie, stond ik er weer zes maanden naast.” Inmiddels is De Groen blessurevrij en dus wordt er zoveel als mogelijk getraind. “Zelfs in groepjes van twee hebben we het geprobeerd. Nu is het bijna weer normaal.” Al geldt dat voor hem, gezien zijn leeftijd, nog niet helemaal. “Ik mag in principe niet meedoen, want ik ben ouder dan 26. Wij moeten nog steeds afstand houden, trainen in groepjes van vier en vooral heel creatief zijn.” Toch weigert hij te klagen. “Door al die blessures, ga je het nog meer waarderen dat je kunt voetballen.”

Vrienden
Naast het voetbal, ontdekte hij door zijn blessure, nog een andere sportieve bezigheid. “Ik doe samen met mijn vader elke week een rondje op de fiets, van een kilometer of 80. Daar kijken we elke keer weer naar uit.” Waar hij ook naar uitkijkt, zijn het spelen van wedstrijden. Dat zit er voorlopig nog niet in, maar De Groen vermaakt zich uitstekend bij de club waar hij via RKVV Roosendaal terechtkwam. “Daar speelde ik in het tweede. Remco Broos was daar toen assistent, werd trainer bij HSC, toen ben ik met hem meegegaan.” Heel lang hield de hernieuwde samenwerking echter geen stand. “Hij vertrok al na twee jaar. Al moet ik eerlijk zeggen dat het voor mij eigenlijk ook de bedoeling was, om na een jaar of drie weer terug te gaan. Maar het is zo’n warme en gezellige club, als je dan vrienden maakt, wil je ook niet meer weg.” Zonder blessures had de Roosendaler die stap omhoog vermoedelijk wel gemaakt, voorlopig zit hij op zijn plek. “De planning is om hier af te sluiten, maar misschien voetbal ik nog een keertje dichterbij huis.”

Meer informatie over HSC’28? Klik hier.
Meer artikelen over HSC’28? klik hier.