Home Blog Pagina 94

‘We wilden met ZSC’62 graag bovenin meedoen in de vierde klasse’

Voor Jesper Kriens was de overstap van tweedeklasser MZC’11 naar ZSC’62 twee seizoenen geleden een heel bewuste. Hij koos ervoor om in Scharendijke met vrienden te gaan voetballen. Alleen de degradatie naar de vierde klasse die afgelopen seizoen de Zwaluwen-Stormvogels Combinatie overkwam was een grote teleurstelling. Ook de huidige prestaties in de 4e Klasse C zijn in de ogen van de aanvaller ondermaats.

“We wilden na de degradatie graag meedoen bovenin, maar het is wel duidelijk dat we die doelstelling misschien wat moeten aanpassen. De spoeling is qua mogelijkheden in de selectie gewoon enorm dun en het verschil tussen bank en basis vaak nog te groot. Als je in het verleden met MZC’11 altijd bovenin meespeelde in de tweede klasse, dan is het nu wel af en toe wennen dat je meestal de onderliggende partij bent. Daar moest ik wel enorm aan wennen. Maar dat weet je ook wel wanneer je besluit om bij een relatief kleine dorpsclub te gaan voetballen.”

Toen Kriens de overstap maakte hadden enkele oudere spelers besloten een stap terug te doen of vielen ze weg vanwege blessures. Dat gat moest toen, en ook dit seizoen, voornamelijk met heel jonge jongens worden opgevangen. Dat zie je terug in de resultaten want het is vaak nog veel te wisselvallig. De ene wedstrijd win je en een week later ga je kansloos ten onder. Als we een manier weten te vinden om de prestaties wat meer stabiel te krijgen, dan kunnen we geleidelijk de weg omhoog weer weten te vinden. Want er zijn zeker jongens bij die wel potentie hebben, alleen heeft dat tijd nodig.”

Een snelle terugkeer naar een hoger niveau, dat is wellicht iets wat Kriens en ZSC’62 even uit het hoofd moeten zetten. De allerbelangrijkste opdracht is nu volgens de linksbuiten om ervoor te zorgen dat de ploeg niet nóg een degradatie te verwerken krijgt. “De tegenstanders in deze klasse ontlopen elkaar allemaal vrij weinig. Wij hadden het doel om mee te doen bovenin, maar dat wordt misschien toch een brug te ver. Dan moet je realistisch zijn, want als weet dat de helft van de ploegen er aan het eind van het seizoen uitvliegt dan moet je zorgen dat je sowieso daar niet bijzit. Er wordt toch vaak een andere manier van voetballen gevraagd en is het voor mij als een van de meer ervaren spelers zaak om de rest meer ‘mee te nemen’ en te coachen.”

Nadat Kriens in het verleden actief was in de tweede klasse, heeft hij door omstandigheden het niet gered op dat niveau. “Dat kwam enerzijds door een lastige relatie met de toenmalige trainer en te weinig geduld bij mezelf. Daardoor denk ik niet dat ik er tot op heden alles heb uitgehaald en dat is een verwijt wat ik mezelf wel kan maken. Nu voetbal ik vooral voor het plezier, al wil ik ook nog altijd wel zoveel mogelijk winnen en er binnen de mogelijkheden die er nu zijn het maximale uithalen. Ik stop er best wat tijd in, ben er ook altijd op trainingen en probeer die drive ook op de rest wel over te brengen.”

Dit seizoen zag de inwoner van Renesse zich overigens al op diverse posities terug in de opstelling. Middenvelder, spits en ook vaak als linksbuiten. “Toch zie ik mezelf op dit niveau het liefste terug op ‘10’, want daar denk ik het meeste voor het elftal te kunnen betekenen en mezelf meer met het spel kan bemoeien. Als linksbuiten ben je toch afhankelijk en dan komt het vaker op een paar momentjes aan, al moet ik ook vanaf die positie bepalend kunnen zijn. Want als aanvaller moet ik dit seizoen minstens een doelpunt of zestien maken. Als dat lukt en liefst nog meer, dan hoop ik dat we de weg omhoog kunnen vervolgen en dan zien we wel waar we eindigen.”

Klik op ZSC’62 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op ZSC’62 voor meer informatie over de club.

“Als je iedereen ziet feesten en genieten…”

Toen ze een jaar of drie geleden aan de activiteitencommissie bij SC Gastel vroegen of ze zich eens vast wilden bijten in het 90-jarig jubileum, hadden Yorick Bosker en zijn collega’s maar weinig tijd nodig om na te denken. En met succes. Want de club kan terugkijken op een prachtig weekend. “Als je dan iedereen ziet feesten en genieten…”

In het weekend van vrijdag 29 september tot en met zondag 1 oktober, was het dan eindelijk zover. Na maanden, of eigenlijk jaren voorbereiden, kon SC Gastel los. Onder aanvoering van de 28-jarige Bosker dus. “Alles is goed gegaan, iedereen kijkt er heel tevreden op terug. Het was echt een topweekend!” Ook voor hem, als lid van de organisatie. “Lekker druk bezig zijn, overal bijspringen. Daar maak je mij blij mee. Ik zit liever niet stil.”

Zwakke enkels

En stilzitten, heeft Bosker de afgelopen periode dus allesbehalve gedaan. Dat terwijl de Roosendaler van huis uit, zeker geen voetbaldier is, lacht hij. “Ik ben zelf helemaal geen voetballer. Toen ik heel klein was nog wel, alleen had ik zwakke enkels. Op de basisschool heb ik het later nog wel een maandje geprobeerd, maar dan heb je ook geen zin om steeds in te tapen. Ik vond het wel prima zo.” Bosker vond zijn heil in buitenspelen en schermen, tot hij vier jaar geleden via vrienden in aanraking kwam met het zevende van SC Gastel. “Ze hadden een leider nodig en ik was er vaak toch al om te kijken Dat heb ik toen, zonder ervaring, een jaartje gedaan.” Die kennismaking, bracht het balletje aan het rollen. “Daarna wilde ik eigenlijk wel iets blijven doen. Dat werd de activiteitencommissie.” Bij een ‘best grote club’, zo vertelt Bosker. “En toch voelt het als een hechte groep. Waar iedereen betrokken is en het met elkaar kan vinden.”

Gratis

Dus toen een jaar of drie geleden, vanuit het bestuur, de vraag kwam of ze als activiteitencommissie de viering van het jubileum op zich wilden nemen. Was het antwoord al snel ‘ja’. “We moesten iets groots gaan doen, werd er gezegd. Daar zagen we natuurlijk wel een mooie uitdaging in.” Samen met Davey en Diny Forster, pakte Bosker de handschoen op. “Voorbereidingen treffen, facturen sturen, artiesten boeken en tenten regelen. In totaal bestond onze groep uit acht man. Ook om de bardiensten te kunnen draaien.” Leuke dingen doen én regelen dus. “Mensen zien genieten, dat geeft voor ons de voldoening. En ook een stukje waardering.” Maar wat hebben ze nou precies gedaan? Bosker legt het uit. “Op vrijdag hadden we een jeugddag en werd het nieuwe kunstgras geopend. Verder hadden we een voetbaldorp, met allemaal opblaasbare spellen en natuurlijk een kinderdisco.” Tekenend voor de club: “Het was gratis voor alle kinderen, omdat we niemand buiten wilden sluiten.”

Lovende woorden

Op zaterdag stond het zeven tegen zeven-toernooi voor veertien seniorenteams op het programma. De dag werd afgesloten met een feestavond, vol DJ’s en artiesten. Zondag 1 oktober, de daadwerkelijke ‘verjaardag’ van SC Gastel, werd gevierd met een wedstrijd tussen het huidige eerste en de laatste kampioen. Gevolgd door een receptie en een zelf ingericht museum. “De zaterdagavond was voor mij het mooiste! Daar zat het meeste werk in, maar als je dan iedereen ziet genieten en feesten…” Want vanzelf, gaat zo’n jubileumweekend natuurlijk niet. “Davey, Diny en ik, zijn denk ik drie jaar bezig geweest met de voorbereidingen. We hebben het nog nooit zó groot gedaan. De beste prijs zoeken en starten vanaf nul.” Ook het opbouwen zelf, nam meer dan genoeg tijd in beslag. “De dinsdag voor het feest, zijn we begonnen met de tent. De dinsdag daarna, waren we pas klaar. Een hele week dus.” Gelukkig maakten alle reacties tijdens en na afloop, alles goed. “Van het bestuur hebben we lovende woorden gekregen. En ook van andere mensen. Het was een jubileum om nooit te vergeten.”

Vernieuwen

Dat is iets, wat Bosker zelf dan ook absoluut niet gaat doen. “Het 90-jarig bestaan, is heel bijzonder. We zijn inmiddels de grootste club van Halderberge én blijven groeien.” Waarom ze het juist bij SC Gastel hebben gehaald? De vrijwilliger heeft wel een antwoord. “Onze kracht zit hem in de saamhorigheid. Iedereen is wel bereid om wat te doen.” En dus blijft de vereniging levendig. “We blijven ook vernieuwen. Met de kleedkamers, of nu weer het veld. Dat trekt toch aan.” En nu, uitrusten? “Die vraag hebben we onszelf, tijdens de evaluatie, ook gesteld. Wat gaan we hierna doen? Eerst komt de Memorial, daarna op naar de honderd!”

Klik op SC Gastel voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SC Gastel voor meer informatie over de club.

 

 

Aanvoerder Daniël Wissel wil met GOES graag terug naar Derde Divisie

Het ambitieuze vv GOES is prima aan het tweede seizoen in de Vierde Divisie begonnen en wist al beslag te leggen op de eerste periode. Aanvoerder Daniël Wissel weet dus in elk geval al dat ze aan het eind van het seizoen kunnen gaan strijden voor promotie naar de Derde Divisie, de klasse waaruit het in 2022 degradeerde. ‘Het doel is om daar weer naartoe terug te keren.’

Naast het winnen van de periodetitel, verlengde de club onlangs ook het contract van trainer Dennis de Nooijer met twee seizoenen en is dus tot 2026 werkzaam op Sportpark ’t Schenge. Het toont de ambitie en tevredenheid die er dit moment heerst in de Goese voetbalclub. Ook Wissel is te spreken over de ontwikkeling die de club en vooral de huidige selectie doormaakt. “Er zijn in de zomer een aantal jonge jongens bijgekomen die op een lager niveau actief waren. Ook daarvoor hadden we al een aantal gasten die uit een lagere klasse bij ons aansloten en die doen het allemaal meer dan uitstekend. Rowan Traas speelde bij Patrijzen, Sjoerd Verhulst bij SVOD’22 en Jeremie Noa bij Terneuzen. Daarvoor hadden we al Timo Lijbers die van Walcheren overkwam en Wout den Engelsman van WHS. Als je ziet hoe die zich allemaal ontwikkelen, dan is dat een groot compliment waard.”

Mocht GOES echter promoveren, dan is de aanvalsleider er van doordrongen dat dan wel versterkingen erbij dienen te komen. “Vergis je niet, het verschil tussen Vierde- en Derde Divisie is echt behoorlijk. De breedte van onze selectie is momenteel groot genoeg voor dit niveau om een en ander op te vangen. Maar in de Derde Divisie worden er toch andere zaken gevraagd wil je daar overleven.”

Zover is het echter nog lang niet, want waar GOES voortvarend van start ging, daar kreeg het net voor de winterstop met wat tegenvallers te maken. Zo werd er onnodig puntverlies geleden en moest de aanvoerder zelf vanwege een breukje in een middenhandsbeentje een paar wedstrijden missen. “Balen maar het seizoen is nog lang genoeg. Ik vind het mooi om die jonge gasten bij te staan en te helpen zichzelf te ontwikkelen naar een hoger niveau als voetballer. In het veld ben ik altijd wel aanwezig qua coaching, dat doe ik van nature al. Daarbij vind ik het mooi om die verantwoordelijkheid te nemen en ook van een trainer daarin te krijgen.”

Wissel neemt ook geregeld met doelpunten het voortouw bij GOES, want ook dit seizoen wist hij voor de winter al tien keer het net te vinden. “Het is als spits altijd prettig wanneer je met doelpunten belangrijk kunt zijn voor de ploeg. Ik hoop er na de winterstop dan in de jacht op een kampioenschap of promotie nog de nodige bij te maken. Het feit dat ik van de trainer de vrijheid krijg om niet vast in de spits te spelen, dat zorgt ervoor dat ik in mijn kracht kom. Het is voor tegenstanders dan ook lastig om te verdedigen en daardoor komen ook vaak anderen vrij. Dat maakt ons onvoorspelbaar en dat zie je terug in de uitslagen, waarin we gemiddeld meer dan drie goals per wedstrijd scoren.”

Vorig seizoen kwam promotie nog te vroeg voor de club, maar sindsdien is men bij GOES in meerdere opzichten goed op weg. “We draaien volop bovenin mee, hebben een goede selectie met veel potentie en verder is alles qua randvoorwaarden ook steeds beter geregeld. Al die zaken zorgen ervoor dat we klaar zijn voor een terugkeer, het is nu alleen aan ons als spelersgroep om het op het veld te realiseren.”

Klik op VV Goes voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Goes voor meer informatie over de club.

Ruud Romijn legt rode loper uit voor arbitraal trio

Een drankje hier, een broodje daar. De scheidsrechters bij het eerste elftal van RVVH komen niets tekort. Met dank aan Ruud Romijn, die de rode loper uitlegt voor het arbitrale trio.

Hij is al tijdje de gastman die de scheidsrechters en assistent-grensrechters bijstaat bij thuiswedstrijden van de hoofdmacht. “De club zat om het hand omdat mijn voorganger er na vele jaren trouwe dienst mee stopte. Ik had juist aangegeven wel wat te willen doen voor de club en aangezien ik toch al bij elke thuiswedstrijd van het eerste elftal was, is het een kleine moeite om gastman te zijn”, aldus de Riddekerker, die inmiddels ook als secretaris is toegetreden tot het bestuur.

Romijn, 47 jaar en administrateur bij een logistiek bedrijf in Barendrecht, is een echte RVVH’er. Hij begon op zijn tiende en stopte daar zeven jaar geleden mee. “Ik ben nooit een groot talent geweest, hoor. Ik heb ooit deel uitgemaakt van de B-selectie, het derde elftal. Ik mocht meehobbelen, dat was het. Ik kan hier wel zeggen dat ik een goede voetballer was, maar dan lachen ze me allemaal uit op de club. RVVH is voor mij altijd veel belangrijker geweest voor het sociale aspect. Dat is nog steeds zo. De jongens met wie ik voetbalde, hebben kinderen. Daar gaan we met z’n allen naar kijken tegenwoordig. Eigenlijk liggen al mijn  contacten op de club.”

Het zijn van gastman lijkt hem op het lijf geschreven. “Ik vind het belangrijk dat RVVH gastvrij is en dat scheidsrechter op een nette manier worden ontvangen. Vergis je niet dat die mensen vaak uren in de auto zitten voor een wedstrijd. Pas geleden hadden we in de thuiswedstrijd tegen Poortugaal een arbitraal trio, waarvan de scheidsrechter en één van de assitent-scheidsrechters uit Limburg kwamen. De andere assistent kwam helemaal uit Drenthe. Alleen de heenweg duurde langer dan de wedstrijd zelf. Dat vergeten de mensen vaak.”

“Ik leg doordeweeks al contact met het arbitrale trio. Ik vertel dan waar ze kunnen parkeren en dat ik ze ontvang. We hebben binnen het terrein drie plekken apart gereserveerd voor het arbitrale trio. Dat is fijn, omdat de parkeerplaats soms behoorlijk druk kan zijn. Als ze er eenmaal zijn, laat ik ze hun kleedkamer zien en gaan we boven in de bestuurskamer wat eten en drinken en maken een praatje. Ik zorg dat ze drinken krijgen in de kleedkamer voor de rust en na afloop nodig ik ze weer uit om na te praten in de bestuurskamer. Ik vind het contact erg leuk. Je leert de scheidsrechters op een andere manier kennen.”

Nog niet zo lang geleden moest ook oud-betaald voetbalscheidsrechter Roelof Luinge een wedstrijd van RVVH 1 fluiten. “Een bijzondere man”, lacht Romijn. “Hij komt altijd met wat hij noemt een chauffeur. Dat is een vriend die hij ophaalt in Amsterdam. Luinge zelf houdt van gezelligheid. Bij sommige clubs gaan ze na afloop ook wel eens met hem uit eten, maar die voorkeursbehandeling krijgt hij hier niet, haha.”

“Ik vind het mooi dat hij nog steeds fluit. Ik kan me voorstellen dat als je alle stadions in Nederland hebt gezien en alle topwedstrijden hebt gefloten, je geen zin hebt om vierde divisie te fluiten. Hem maakt het niets uit. Als Feyenoord-supporter heb ik hem vroeger enorm vervloekt. Als hij uit de tunnel kwam in De Kuip wist ik dat mijn middag zou worden verpest, haha.”

Klik op RVVH voor de laatste artikelen over de club.
Klik op RVVH voor meer informatie over de club.

 

Isabel Egberts laat Bolnes-talent zichzelf ontdekken

SV Bolnes timmert hard aan de weg bij de jeugd en Isabel Egberts draagt daar een belangrijk steentje aan bij als coördinator van de onder tien en jonger. “We moeten kinderen vooral niet in een keurslijf stoppen.”

“Je moet weg, anders ben je te laat bij SV Charlois”, zegt Marcel Egberts tegen zijn echtgenoot in de catacomben van het Bolnes-clubgebouw. De zaterdagen van het echtpaar staan volledig in het teken van voetbal en Bolnes. “Marcel is coördinator van de onder 11, onder 12 en 13. Onze twee zoons voetballen hier en wij zijn allebei van het aanpakken. We vinden het belangrijk dat de jeugd lekker kan voetballen”, zegt Egberts, die deze zaterdag het nog relatief rustig heeft. Eerder op de ochtend is de onder negen afgelast. “Ik ben coach van twee teams”, legt Egberts uit. “De vorige trainer is gestopt, dus heb ik dat team ook onder mijn hoede genomen. Ideaal is het niet, maar het is lastig om aan vrijwilligers te komen.”

Dat Bolnes moeite heeft om alle teams van eigen trainers en coaches te voorzien is niet zo gek, want de Ridderkerkse club maakt bij de jeugd een stevige groei door. Inmiddels telt de jeugdtak acht teams, exclusief de Champions League waar de allerjongsten wekelijks kunnen excelleren. “De mensen van de club hebben dat geweldig gedaan. Er was hier geen jeugd meer en dat is niet goed voor een club”, meent Egberts. “José Sparreboom heeft een belangrijke rol gespeeld. Dat we in korte tijd dit aantal teams hebben is wel iets om trots op te zijn.”

Met Egberts mag Bolnes de handjes dichtknijpen. De 43-jarige Ridderkerkse brengt naast enthousiasme ook voetbalkennis- en ervaring mee. Egberts speelde, voordat ze haar Rotterdamse man kende, als voetbalster van MSV Duisburg. “Regionalliga, dat is het derde niveau in Duitsland na de eerste en tweede Bundesliga.” Ze had het voetbaltalent niet van een vreemde, want haar vader was profvoetballer bij onder meer Schalke 04.

“Ik ben opgegroeid net over de grens bij Enschede, niet ver van Münster”, vervolgt ze. “Mijn man heb ik ontmoet bij hazewindhondraces. Via hem ben ik in Ridderkerk terechtgekomen. De taal? Ik heb Nederlands altijd al goed kunnen verstaan, maar spreken en schrijven is weer wat anders. Nederlands is best ingewikkeld. Als ik een berichtje stuur in de trainersapp moeten de trainer soms wel lachen over een mengelmoesje van Duits en Nederland. Ik zeg dan altijd maar: als je me begrijpt is het goed.”

Voor Egberts staat voorop dat alle kinderen bij Bolnes plezier hebben. “Zeker bij de jongste leeftijden is het belangrijk om ze lekker te laten voetballen. Op deze leeftijd heeft het geen zin om ze met een opdracht het veld in te sturen. Kinderen moet je vooral zelf laten ontdekken waarin ze goed zijn. De verdediger van nu kan misschien later wel een goede aanvaller worden of andersom. Laat ze lekker dribbelen en met de bal acties maken”, meent ze.

Ze deelt ook een breed gedragen ergernis: het gebrek aan een kunstgrasveld bij Bolnes. “Ik hoop dat de gemeente ons een keer de hand wil toesteken, want de huidige situatie is uiterst vervelend. We hebben een erg natte periode achter de rug. De velden lagen er om de haverklap uit. Geen wedstrijden, maar regelmatig ook geen trainingen. Voor die kinderen is dat drama.”

Klik op SV Bolnes voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Bolnes voor meer informatie over de club.

Gijs Zwaan gaat fluitend naar Slikkerveer

Zet een voetbaldier voor een uitbundig enthousiaste en leergierige groep en je hebt een ijzersterke mix. Slikkerveer en trainer Gijs Zwaan willen dit seizoen in de derde klasse hoge ogen gooien. “Het voetbalplezier spat er vanaf.”

Vlak voor de winterstop ziet Zwaan (64) nog volop kansen voor zijn elftal. Hij stipt echter meteen aan wat er bij zijn team nog beter moet. “Het scorend vermogen moet omhoog. Als je wilt meedoen om het kampioenschap in derde klasse moet je van de vijf kansen die je krijgt er zeker twee maken. Dat lukt ons in de meeste wedstrijden nog niet. We winnen met 1-0 of met 2-1 of verliezen met 1-0.”

Zwaan trof in de augustus allesbehalve een gewond dier aan toen hij zijn eerste training bij Slikkerveer gaf. De Ridderkerkse club was het seizoen kansloos gedegradeerd, maar dat het plezier en bevlogenheid bij de spelers niet aangetast. “Ik weet zelf ook hoe het is om te degraderen. Na een tijdje ben je het vergeten en ga je weer verder met plezier maken.”

Zwaan trainde in zijn lange trainerscarrière veel clubs, veelal op topamateurniveau. Rijsoord, waar hij zes jaar lang werkzaam was, bracht hij van de tweede klasse naar de hoofdklasse. Verder sieren clubs van naam als Capelle en SteDoCo zijn uitgebreide cv. De afgelopen drie seizoenen was de Rotterdammer trainer van eersteklasser Brielle. “Het verschil met de meeste clubs waar ik gewerkt heb en Slikkerveer is dat de spelers hier écht amateurs zijn. Er wordt bij deze club niet betaald. Ik vind Slikkerveer in veel opzichten lijken op Rijsoord, met de uitstraling van een échte dorpsclub, met lieve, aardige mensen die hun club op één hebben staan. Die beleving vind je terug bij de spelers.”

Daarom ook rijdt Zwaan drie keer per week fluitend naar de training en al regent het pijpenstelen of blaast er een gure wind over het trainingsveld, de getogen Capellenaar geniet van iedere minuut. “Die bevlogenheid van die gasten vind ik prachtig. Ik gun ze daarom ook overwinningen en successen. Weet je, het liefste stel ik zestien man op.”

Zwaan zegt er ook meteen bij dat een kampioenschap of promotie niet vanzelf komt. Gepokt en gemazzeld dat hij is in de voetballerij weet hij dat Slikkerveer nog een weg heeft te gaan. “Het zou hartstikke leuk zijn als we straks bovenaan staan in de winterstop, maar ik heb nog nooit gezien dat de kampioenstaart al in januari wordt opgediend. Ik heb ook geen toverstokje waarmee ik kan zwaaien en Slikkerveer kampioen kan maken.”

Zijn ervaren blik helpt wel mee op Slikkerveer verder vooruit te helpen. “Je moet voetbal niet ingewikkelder maken dan het is”, zegt Zwaan, die speelde bij het Excelsior van Eddy Ridderhof, Makkie Nijsen en Piet den Boer, en al op zijn 26ste werd afgekeurd voor het bedrijven van het betaald voetbal. “Zeker op dit niveau gaat er het er om op het juiste moment je beste spelers aan de bal te krijgen. Als je dat als team door hebt, ben je heel ver.”

Hij verheugd zich nu al op het winterse trainingskamp in Torremolinos. “Lekker vijf dagen op pad met die gasten.”

Niet dat Zwaan aan het uitbundige uitgaansleven van de jeugd meedoet. “We trainen drie keer en doen daarnaast nog een paar sportieve dingen. De avond is voor de jongens. Met de staf gaan we een lekker terrasje pakken.”

Klik op SV Slikkerveer voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Slikkerveer voor meer informatie over de club.

 

 

Jacob van den Belt meer dan sponsor

Een hoofdsponsor met twee oud-spelers die gevraagd en ongevraagd advies geven over de toekomst van de club. Bij SV Poortugaal ziet men dat als zegen, niet als last. “Ook voor ons telt maar één belang, dat van Poortugaal”, zegt Jacob van den Belt namens hoofdsponsor Portex, dat op de borst van de spelers van het eerste elftal prijkt.

De directeur van Portex Ocean staat op het punt zijn koffers te pakken om naar Dubai te vliegen. In het oliestaatje staan zakelijke ontmoetingen op het programma. “Het hoort erbij”, zegt de oud-doelman, die met Patrick Lagendijk de directie vormt van Portex. “Patrick maakt meer vlieguren dan ik.”

Van den Belt (42) mist door zijn bezoek aan Dubai de laatste wedstrijd van Poortugaal voor de winterstop. “Ik probeer zo veel mogelijk wedstrijden te zien”, zegt hij. “Wat me elke keer opvalt van dit team is dat het erg hecht is. Ik vind dat mooi om te zien.”

Van den Belt mag graag over voetbal praten en als oud-prof komen er ook vaak zinnige dingen uit zijn mond. Bij Poortugaal maken ze dan graag gebruik van zijn expertise. “Tot dit seizoen ben ik keeperstrainer geweest bij de club. Dat vond ik geweldig om te doen. Dan zag je die jongetje wat schuchtig binnenkomen en vol vertrouwen weer vertrekken. Ik ben nog steeds met grote regelmaat op de club. Dat geldt ook voor Patrick. Onze kinderen voetballen bij Poortugaal.”

Van den Belt kan terugzien op een mooie carrière in de top van het amateurvoetbal. Voordat hij bij DOTO en ASWH furore maakte, stond hij onder contract bij Excelsior, RBC Roosendaal en VVV-Venlo. “Bij Excelsior was ik derde keeper en ik heb bijna een seizoen op de bank gezeten als tweede keeper toen Ronald Graafland geblesseerd was. Carlo L’Ami was eerste keeper. Bij RBC was ik tweede keeper achter Wim de Ron. Ik heb drie wedstrijden gespeeld. Ook bij VVV heb ik drie wedstrijden onder de lat gestaan. Ik ben daar maar één seizoen geweest. De Rotterdamse en Limburgse mentaliteit is zo anders. Waar wij ons hart op de tong hebben, zegt een Limburger het nooit rechtstreeks.”

Bij DOTO en ASWH stond hij jarenlang met succes onder de lat. “Ik ben via het voetbal ook terechtgekomen bij Van Donge en De Roo, dat een sponsor was. Ik heb daar twaalf jaar gewerkt, totdat ik in contact kwam met Patrick. We hebben een tweede poot opgezet met Portex Ocean. Wij doen alle import en export op het gebied van zeevracht.”

Net als zijn compagnon sloot Van den Belt zijn actieve loopbaan af bij Oude Maas, één van de twee clubs van waaruit SV Poortugaal werd geboren. “We zijn in korte tijd twee keer gepromoveerd met Warry van Wattum als trainer, we gingen van de derde naar de eerste klasse.”

Dat Portex sponsor is van de club vindt Van den Belt niet meer dan logisch. “We zijn hier in de Albrandswaard met ons bedrijf gevestigd. We vinden het belangrijk om maatschappelijk betrokken te zijn en te kunnen faciliteren dat de jeugd kan voetballen. We waren eerst subsponsor, maar toen de vorige hoofdsponsor stopten, zijn we in dat gat gesprongen. Hoofdsponsor zijn we inmiddels voor het derde seizoen.”

Van den Belt en Lagendijk steunen het beleid van de club, om zo veel mogelijk de rode loper uit te leggen voor eigen jeugd, volledig. “Het eerste elftal moet herkenbaar zijn voor de supporters, met dus zo veel mogelijk eigen opgeleide spelers.”

Klik op Poortugaal voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Poortugaal voor meer informatie over de club.

 

Tony Schippers is Barendrechts’ pareltje achter de bar

Ze is al jarenlang een vertrouwd gezicht achter de bar bij BVV Barendrecht. De club eerde Tony Schippers (76) daarom onlangs met de benoeming tot lid van verdienste. “Thuiszitten is ook niet alles.”

Een kleine twee weken voor kerst moet de goedlachse Schippers verstek laten gaan bij de klaverjasclub op dinsdag op sportpark De Bongerd. Ze heeft een bacteriële infectie in haar keel. “Ik had gisteren helemaal geen stem meer over”, zegt ze. “En vannacht heb ik alleen maar gehoest. Ik ben op een gegeven moment maar op de bank gaan liggen, want voor mijn man was het ook geen doen. Ik denk dat ik in al die jaren voor het eerst heb moeten afzeggen.”

Schippers is dan ook een meer dan trouwe en loyale vrijwilligster bij BVV Barendrecht, de club die ze jaren geleden al in het hart sloot. “Ik denk dat ik met tussenpozen zo’n 32, 33 jaar dit doe. Ik ben er even tussenuit geweest toen een vroegere kantinebeheerder van de club een eigen café begon en ik daar op zaterdag werkte. Daar kwamen trouwens ook veel voetballers.”

Haar man Herman voetbalde en was daarna maar liefst 33 jaar scheidsrechter. Ook haar zoon, bijna vijftig inmiddels, speelde in het rood en wit van Barendrecht. “En nu spelen mijn kleinkinderen. Mijn kleindochter voetbalt in de MO15-1. Mijn kleinzoon heeft een tijdje in het tweede gespeeld, maar hij vaart voor zijn werk. Daardoor kan hij niet zo vaak trainen. Hij speelt daarom of in het derde of vierde.”

Schippers mag zich dan al jaren tot de groep gepensioneerden rekenen, ze is niet het type dat stilzit en thuis op de bank zit. “Ik ben iedere dag op de club. Ik ben mede-kantinebeheerder samen met Jan Kooijman. Er gaat zo veel drinken en eten doorheen, dat red je niet met een vrijdag. Vandaar dat ik er altijd ben om de voorraad te controleren, bestellingen te doen en eten en drinken te ontvangen. Mijn man is hier ook altijd drie dagen doordeweeks. Hij vervangt dan bijvoorbeeld het olie in de frituur en andere zaken. Samen maken we ook de tosti’s. Dat doen we op donderdag. Zelf maken is lekkerder dan van die diepvries-tosti’s. Wij gooien ze de koeling in en zaterdag halen we ze eruit.”

Op een doorsnee-zaterdag gaan er, schat Schippers, zo’n tweehonderd tosti’s doorheen. “Zeker ook honderdvijftig frikadellen en ook tweehonderd patat.” Man Herman is van de patat. “Ik ben er zaterdag vaak tussen half twaalf en twaalf uur, ik ben ook degene die de deur sluit. Meestal is dat rond acht uur, maar als het gezellig is kan het ook wel eens later worden. Zeker als het eerste gewonnen heeft, blijven er meer mensen hangen.”

Een uurtje meer of minder maakt voor Schippers niet. “Als het maar gezellig is. Ik heb genoeg aanspraak. Ik zeg altijd maar: aan de bar heb je een praatje, achter de bar heb je nog meer praatjes. Ik heb er heel veel plezier in. We hebben met de vaste vrijwilligers een warme band opgebouwd. Barendrecht is dan wel een grote club, maar het voelt nog steeds als een familie.”

Klik op BVV Barendrecht voor de laatste artikelen over de club.
Klik op BVV Barendrecht voor meer informatie over de club.

 

 

Jeffrey van der Loo haalt zijn voetbalschoenen van de wilgen

Waar de 39-jarige HHC-doelman vorig jaar nog stopte met voetballen, trekt hij nu zijn keepershandschoenen weer aan en staat hij onder de lat bij HHC’09. Trainer Gilbert de Fijter zette alles op alles om het eerste elftal van de vereniging weer op poten te zetten. ‘’We zijn heel blij met Jeffrey op doel.’’

‘’Ik was een tijdje gestopt met voetballen en zat op Aruba met mijn zoontje. We keken naar het WK en Nederland speelde tegen Argentinië. Toen ik dat zag begon het weer te kriebelen en kreeg ik weer zin om op het veld te staan. Dan is het mooi om terug te keren bij HHC, waar het allemaal begon,’’ vertelt Van der Loo.

Landskampioen

HHC’09, dat vroeger nog SV Heusden heette, is de club waar Van der Loo ooit begon met voetballen. Na een mooie carrière met een landskampioenschap in de eerste divisie met FC Den Bosch en een mooi rijtje aan clubs als WSC Waalwijk, Top Oss, RKSV Schijndel, Nivo Sparta, LRC Leerdam, Roda Boys, Sparta ’30 en Achilles Veen, hing de ervaren doelman zijn schoenen aan de wilgen. ‘’Dat seizoen van 2003/2004 was een fantastisch jaar. Als reservedoelman mocht ik het kampioenschap van dichtbij meemaken.’’

Toch begon hij het voetballen te missen en besloot hij weer aan te sluiten bij HHC. ’’Mijn neefje Dennis Fitters hamerde er al lange tijd op. Hij vertelde steeds hoe leuk en gezellig het voetballen bij HHC was. Ik moest wel terugkeren,’’ zegt Van der Loo. Eerst als voetballer bij het tweede elftal en op het moment dat de keeper geblesseerd raakte, ging de sluitpost weer tussen zijn vertrouwde doelpalen staan. ‘’Dat vond ik toen eigenlijk weer heel erg leuk om te doen,’’ vertelt de doelman.

Zodra trainer Gilbert de Fijter besloot om zich in te zetten voor het eerste elftal van HHC ’09, sloot Van der Loo zich ook weer aan. Van der Loo keert terug bij zijn HHC om haar weer omhoog te helpen, uit liefde voor zijn vereniging. Maar naast het feit dat hij het voor zijn oude liefde doet, doet hij het ook voor zijn hoofdtrainer. ‘’Naast het feit dat Gilbert een hele leuke en gezellige man is, heeft hij ook alles opnieuw opgezet bij HHC. Hij heeft ervoor gezorgd dat alles weer wat professioneler wordt,’’ zegt Van der Loo.

Met veel plezier geeft hij weer alles op het veld van Sportpark de Oosters. In de vijfde klasse heeft HHC ’09 weer een standaardelftal staan. ‘’We hebben een mooie selectie met veel talent en potentie. Bovendien is het enorm gezellig binnen en buiten de lijnen,’’ vertelt Van der Loo. ‘’Dat heeft Gilbert goed voor elkaar,’’ voegt hij toe.

Alles geven voor HHC

Van der Loo vertelt hoe De Fijter zich heel hard heeft ingezet voor het eerste elftal van HHC. ‘’Hij neemt geen jongens van buitenaf. Met de JO19 selectie en andere spelers van de club heeft hij een elftal neergezet.’’ Toen De Fijter de doelman belde, wist hij het gelijk: ‘’Ik ga weer alles geven voor deze vereniging.’’

Daar is ook hoofdtrainer De Fijter ontzettend blij mee. ‘’Een lange tijd geleden was ik nog zijn elftalleider. Dat we elkaar nu na zo’n lange tijd weer treffen is mooi en goed voor de club. Toen ik het weer op probeerde te starten en spelers bij elkaar haalde, heb ik Jeffrey ook gebeld. Ik ben heel blij dat hij weer bij ons op doel staat,’’ vertelt de hoofdtrainer.

Uiteindelijk heeft HHC een mooie selectie van spelers gevormd en een goede staf neergezet. Met Frank Hendriks heeft het eerste elftal er een enthousiaste en passionele assistent trainer bij, Peter van Schijndel is een betrouwbare en fijne keeperstrainer, met Johan en Gerard kent het elftal twee fanatieke elftalleiders en ook Peter Lommers zet zich in voor het eerste elftal als verzorger.

Wil je meer artikelen over de club HHC’09 klik hier.
Wil je meer informatie over de club HHC’09 klik hier.

Handhaving Colijnplaatse Boys wordt volgens Stef de Goederen lastig karwei

Na de degradatie in 2017 komt Colijnsplaatse Boys al zeven seizoenen uit, op het laagste niveau  van het zaterdagvoetbal. Met de versterkte degradatieregeling die nu óók van kracht is voor teams uit de vierde klasse, wordt het volgens routinier Stef de Goederen (29) een onrealistische opdracht om een degradatie naar de nieuwe vijfde klasse te ontlopen.

“Natuurlijk hadden we vooraf het doel om niet te degraderen, omdat we er vanuit gingen dat we twee of drie ploegen wel onder ons zouden kunnen houden. Maar toen kwam het bericht dat de complete rechterrij degradeert… Tja, als je dan bedenkt dat de negende plek de hoogste klassering was sinds de degradatie in 2017 dan weet je dat het een bijna onmogelijke opgave wordt om dit seizoen als zesde te eindigen.”

De in Goes woonachtige middenvelder is bij de vierdeklasser bezig aan zijn tweede seizoen en  heeft een voetbalverleden bij onder meer SSV’65, Kloetinge en ’s Heer Arendskerke. Daar was hij onder andere actief in de reserve-hoofdklasse, derde- én tweede klasse zaterdag. Een flink hoger niveau dan waarop hij momenteel actief is. “Dat klopt. Toen ik de overstap maakte van de reserve-hoofdklasse bij Kloetinge naar ’s Heer Arendskerke was dat al even omschakelen. Later speelde ik nog bij SSV’65 in de tweede klasse wat in mijn ogen wel mijn plafond was als voetballer. Ik ben toen een paar jaar gestopt en werd gevraagd door de toenmalige trainer of ik geen interesse had om bij Colijnsplaatse Boys te gaan voetballen. Ik ging erheen zonder verwachting en er stond aan het begin een grote groep van zo’n twintig spelers. Jammer genoeg werd dat door omstandigheden snel minder en werd snel duidelijk dat het niet zo heel eenvoudig zou worden om constante prestaties te behalen.”

Dat was vorig seizoen dus al het geval met een dertiende plaats, terwijl ook nu De Goederen zich met Colijnsplaatse Boys terugvindt op de voorlaatste plek. “We hebben echt wel een groepje spelers die zeker potentie hebben, maar het niveauverschil binnen de selectie is vooralsnog te groot. Als er een aantal bepalende jongens ontbreken, dan krijgen we het al snel moeilijk. Bovendien is het zo dat er al twee seizoenen met een veel te kleine groep getraind wordt. Dat is zeker geen onwil, maar vooral vanwege werk en studie dat een groot aantal spelers niet of maar één keer per week traint. Dat zie je dan ook terug tijdens de wedstrijden op zaterdag. Conditioneel krijg je het dan gewoon moeilijk, zeker tegen ploegen die het van werklust en fysiek spel moeten hebben zoals vaak het geval is op ons niveau. Iedereen bij ons wil heel graag en geeft ook alles, maar om constant te kunnen presteren moet je wel gewoon trainen.”

Gezien zijn verleden bij clubs op een hoger niveau kan de ervaren verdediger vaak nog wel wat zaken op inzicht en voetballend vermogen compenseren, maar ook De Goederen kan niet meer zo veel en zo vaak trainen dan toen hij begon bij Colijnsplaatse Boys. “Vanwege werk heb ik ook te maken met ploegendiensten en als ik avonddienst heb, dan moet ik ook de trainingen aan me voorbij laten gaan. Soms is dat wel lastig natuurlijk want het is ook gewoon voor mij een fijne vorm van vrijetijdsbesteding die ik nodig heb om de energie te kunnen ontladen. Ik heb ook aangegeven dat ik dit seizoen sowieso blijf en er alles aan ga doen om zoveel mogelijk punten met de ploeg te halen. Daarbij word in mei ook vader en dan weet ik niet hoe mijn weken er dan uit gaan zien. Er zijn nog een hele reeks wedstrijden waar we kunnen proberen om nog wat mooie resultaten neer te zetten. Pas daarna ga ik rustig alles op een rijtje zetten en beslissen wat ik ga doen.”

Klik op Colijnsplaatse Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Colijnsplaatse Boys voor meer informatie over de club.

 

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.