Home Blog Pagina 93

Terugkeer naar Wolfaartsdijk bevalt Dylan Verheule nog altijd perfect

Op zijn elfde vertrok Dylan Verheule bij Wolfaartsdijk om zichzelf als voetballer verder te ontwikkelen in de jeugdopleiding van v.v. Kloetinge. Daar bleef hij tot de O23. Begin vorig seizoen keerde hij terug naar de dorpsclub en werd in zijn eerste seniorenjaar direct kampioen. De terugkeer bevalt hem dan ook nog altijd perfect.

“Het was een bewuste keus om terug te keren naar Wolfaartsdijk. Ik wilde graag weer dichterbij huis voetballen en wist ook dat ik ging studeren. Daardoor zou het lastig zijn om bij Kloetinge in de senioren een basisplaats af te dwingen. De O23 viel bovendien als ploeg behoorlijk uit elkaar en nu weet ik tenminste zeker dat ik volop kansen krijg om in het seniorenvoetbal mezelf te ontwikkelen. Het is nu mijn tweede seizoen en het is écht heel erg anders dan bij de jeugd. Het is een cliché, maar het is ook echt zo. De intensiteit is anders, fysiek zwaarder en nu ook in deze sterke derde klasse krijgen we veel tegenstand van hoog niveau.”

Verheule en zijn ploeggenoten pakten afgetekend de titel in de vierde klasse, een logisch hoogtepunt voor de middenvelder, maar wisten ook direct dat ze het dit seizoen enorm lastig zouden krijgen. “Als je ziet welke ploegen er in deze klasse spelen…. Dan kan je wel uittellen dat je het als promovendus uit de vierde klasse niet zomaar ‘eventjes’ voor elkaar krijgt om te handhaven. Dat is wel de doelstelling die we hebben gesteld. Het zou mooi om dit te realiseren met z’n allen. Hoewel het tempo flink hoger ligt, de tegenstanders er korter opzitten en fouten genadelozer afstraffen, denk ik wel dat we het kunnen redden. Er zitten heel veel teams qua niveau heel dicht bij elkaar. Als je wint stijg je een plek of vijf en als je twee keer verliest dan kan je ineens op een degradatieplek te vinden zijn. Dat is best bizar, maar ook vermakelijk tegelijk. Je voetbal écht ergens voor en dat is wel zo prettig als voetballer. Als je halfweg het seizoen al nergens meer om speelt, dan is er ook geen moer meer aan.”

Waar hij in het verleden vooral achterin speelde, daar staat hij nu een linie verder naar voor en speelt bij de oranjehemden voornamelijk linkshalf. “Dat is een prima plek, kom veel aan de bal en bovendien hebben we in de verdediging een aantal jongens die fysiek sterker zijn dan ik. Dus op deze manier past het goed in elkaar. En ik kan op deze positie voetballend meer inbreng hebben in de opbouw.”

De 22-jarige middenvelder studeert momenteel Economie & Bedrijfseconomie aan de Tilburg University, al heeft het voor Verheule vooralsnog geen invloed op zijn trainingsarbeid bij de derdeklasser. “Nee, ik kan prima twee keer per week trainen en dat is ook wel zo prettig om fysiek en conditioneel mezelf in vorm te houden. Er zijn veel mogelijkheden om de lessen te volgen. Op school in Tilburg of eventueel online vanaf thuis. Dat is ideaal en daardoor kan ik hier gewoon twee keer trainen per week.”

Vanuit de jeugd zijn er bij Wolfaartsdijk een aantal jongens uit de JO19 bij de selectie aangesloten. “Dat is wel fijn. Die gasten hebben veel talent en zorgen voor een stukje meer concurrentie. Dat is alleen maar goed, want van concurrentie wordt uiteindelijk iedereen beter. De trainingsopkomst is hoog en doordat iedereen vol aan de bak moet gaat het niveau ook steeds omhoog. Dat is ook de essentie want willen we het redden, dan zullen we wekelijks progressie moeten maken. We bekijken het van wedstrijd tot wedstrijd en hebben maar één taak: voldoende punten bij elkaar halen. Daar hebben we gelukkig nog een flinke reeks wedstrijden voor.”

Klik op VV Wolfaartsdijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Wolfaartsdijk voor meer informatie over de club.

 

Shirley Rentmeester wil dit seizoen opnieuw de dertig goals halen 

Sinds ze op haar vijftiende de overstap maakte van de meiden naar het damesvoetbal is het met aanvalster Shirley Rentmeester snel gegaan. Afgelopen seizoen was alweer het zesde jaar bij de senioren en maakte ze meer dan dertig goals voor SV Nieuwdorp, een aantal dat ze nu opnieuw wil halen en liefst nog wat meer.

“Ik ben bloedfanatiek en wil altijd winnen. Of het nou een partijtje is op de training, een oefenpotje of voor de competitie. Die drang leg ik mezelf op, want ik wil mezelf blijven meten en er het maximale uithalen wat erin zit. Hoever ik zou kunnen reiken dat durf ik niet te zeggen. Het belangrijkste is om hier bij Nieuwdorp/Patrijzen wekelijks proberen onze wedstrijden te winnen en daarin belangrijk te kunnen zijn.”

De 21-jarige spits begon bij v.v. Patrijzen in haar woonplaats ’s-Heerenhoek met voetballen. Eerst een paar jaar bij de jongens, totdat ze er een paar jaar mee stopte. ‘Bij de E’tjes ben ik weer begonnen in een meisjesteam en daar heb ik tot en met de MO17 gespeeld. Er was toen al een samenwerking met SV Nieuwdorp en het was in eerste instantie de bedoeling om bij de dames in het tweede elftal met z’n allen te starten. Zo konden we wennen aan het damesvoetbal op een iets lager niveau. In mijn eerste seizoen ben ik toen een aantal keer meegegaan met het eerste team en dat beviel me wel. Daarna ben ik vaker aangesloten en heb uiteindelijk de overstap al snel gemaakt.”

Sinds ze bij het eerste damesteam begon te spelen, prikte ze al geregeld een goaltje binnen en dat is ze sindsdien met grote regelmaat dus blijven doen. “Het gaat er mij in eerste instantie vooral om dat we als team winnen, maar als spits of soms linksbuiten vind ik wel, dat je moet proberen om dan ook met goals of een assist een aandeel te hebben in het resultaat. Dat kan in mijn ogen dus nog altijd beter, want soms laat ik nog te vaak de gemakkelijkste kansen liggen. Wanneer het een kans is waarbij ik één op één met de keepster kom, dan is het meestal wel een doelpunt. Ik ben nog jong, dus heb hopelijk nog heel wat seizoenen te gaan om me de mindere kanten van mijn spel te blijven verbeteren.”

Het fanatisme bij Rentmeester is duidelijk, al beseft ze ook dat bij het elftal waarin ze nu speelt niet iedereen op dezelfde manier de voetbalsport beleeft dan zij. “We trainen altijd met het eerste en tweede samen. We zijn één grote en hechte groep, maar daarin zit ook wel het nodige niveauverschil. De trainers doen dat perfect om toch iedereen op waarde te schatten en daarin te proberen ieder uit te blijven dagen. De jongste in onze groep is zeventien en de oudste is denk ik een jaartje of veertig. Toch past het allemaal prima bij elkaar en is het hier supergezellig, tijdens de trainingen en wedstrijden maar zeker ook bij activiteiten naast het veld. Dat maakt ook mede, dat ik het zo ontzettend goed naar mijn zin heb.”

Waar ze als voetbalster zichzelf wil blijven uitdagen, daar probeert ook in haar studie het maximale eruit te halen. Ze studeert MBO Onderwijsassistente en loopt momenteel stage op een basisschool in Heinkenszand. “Dat is prachtig om te doen en om te proberen kinderen te helpen in hun ontwikkeling. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Ook qua voetbal denk ik soms wel eens na hoe het zou zijn op een hoger niveau dan vierde klasse. Voorlopig wil ik proberen om met Nieuwdorp/Patrijzen kampioen te worden. Dat waren we in 2019 ook en zo’n feestje zou ik nog wel een keer willen meemaken.”

Klik op SV Nieuwdorp voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Nieuwdorp voor meer informatie over de club.

Ferry Seton smeedt WCR-kampioensteam

WCR hoopt dit seizoen de stap te maken naar de derde klasse. Na het vastleggen van trainer Ferry Seton volgde een kwaliteitsinjectie die goed uitpakt, want de club uit Rhoon heeft zich in de eerste competitiehelft bij de top van de vierde klasse gespeeld.

Seton (47) drentelt een kleine twee uur voor de met 2-1 gewonnen confrontatie met SC Botlek ietwat nerveus rond in de kleedkamer. De gele shirts en blauwe broeken voor zijn spelers hangen al netjes klaar en op tafel liggen de warming-up shirts. Als Seton langs het tactiekbord loopt, moet hij zichzelf bedwingen. “Ik ben gek van voetbal. Altijd geweest.”

Hij zou maar wat graag een kijkje willen nemen bij de trainer van het Feyenoord bij Arne Slot, bekent hij. Zelf droeg Seton jarenlang het iconische shirt van de stadionclub. De jonge Seton was destijds het grootste talent in de Feyenoord-opleiding. “Ik moest Rob Witschge opvolgen.” Feyenoord had in die tijd echter weinig oog voor ontluikend talent, waardoor Seton niet doorbrak in De Kuip. Hij beleefde buitenlandse avonturen bij Levante in de Spaanse Segunda B en Beerschot in België. Zijn meeste wedstrijden speelde hij echter op de amateurvelden namens Zwart-Wit’28, Strijen en Neptunus. “Ik hoef niemand te vertellen dat er bij Zwart-Wit’28 in die tijd goed werd verdiend.”

Na zijn actieve carrière was hij trainer van onder meer Maasstad Tediro en BZC/Zuiderpark. Afgelopen zomer stapte hij over van het tweede elftal van Smitshoek naar WCR. “Ik heb het prima naar mijn zin gehad bij Smitshoek, maar ik wilde weer een eerste elftal trainen”, zegt hij daarover. “WCR is een club met ambities maar die ook de tijd neemt om die ambities te verwezenlijken. Er is totaal geen druk vanuit het bestuur om kampioen te worden en te promoveren.”

WCR wil, zo geeft bestuurslid technische zaken Ruud Boessen aan, graag als een platform zijn waar jonge spelers, die nog niet meteen klaar zijn voor het grote werk op een hoger niveau, zich kunnen ontwikkelen en manifesteren. Vanuit dat licht moet volgens Seton ook de kwaliteitsinjectie worden gezien die er door de komst van een zevental spelers van Smitshoek 2 is gekomen. “De jongens wilden weg bij Smitshoek en in een eerste elftal spelen. Ik heb gezegd dat ze welkom zijn. Dat is wat anders dan dat ik ze geronseld zou hebben.”

De komst van de jonge Smitshoek-talenten heeft er in ieder geval voor gezorgd dat Seton een brede keuze heeft. “We hebben een mooie balans in het elftal. Met jeugd, maar ook met wat spelers met ervaring.” Seton noemt de namen van Diego Watson, Wilson van ’t Klooster en Darragh Zondervan, spelers die al dik in de dertig zijn. “Ik weet zelf uit ervaring dat je oudere spelers wat meer ruimte en vrijheid moet geven. Ze zijn alle drie van grote waarde voor ons en ja, dan doen ze maar twee sprintjes minder op de training.”

Hij moet een team ‘managen’ dat straks, als het even kan, met de kampioensschaal van de vierde klasse in handen staat. “WCR heeft op zondag op een zeer respectabel niveau gespeeld. Vaak tweede klasse, maar ook nog eerste klasse. Het zou mooi zijn als de club ook op zaterdag geschiedenis gaat schrijven.”

Seton realiseert zich dat het niet makkelijk wordt om te promoveren. “Er zitten vier, vijf goede ploegen in deze vierde klasse en die kunnen allemaal kampioen worden. ’s-Gravendeel is een kanshebber, Zinkwegse Boys en Botlek ook. Wij kunnen daar zelf veel voelbalkwaliteit tegenover zetten. Aanpassen aan de tegenstander doe ik niet zo snel. Bij mij is het 4-3-3-systeem heilig.”

Klik op WCR voor de laatste artikelen over de club.
Klik op WCR voor meer informatie over de club.

Quinten Rouws is verrassende nieuwe doelman bij Goes Zaterdag

Na veertien seizoenen als voetballer zijn wedstrijden te hebben gespeeld, staat Quinten Rouws (19) sinds dit seizoen als doelman op het wedstrijdformulier bij Goes Zaterdag 1. ‘Onze keeper stopte ermee en er was geen reservekeeper om diens rol over te nemen. Toen heb letter maar de handschoenen opgepakt.’

Rouws voetbalde tot vorig seizoen, al had hij in het verleden wel eens incidenteel een wedstrijdje gekeept. “Op trapveldjes wilde nooit iemand op doel en ik vond dat niet erg om te doen. Ook toen ik bij Goes speelde heb ik wel eens een keer gekeept maar daar bleef het bij. Tot ik dus dit seizoen in de voorbereiding de vraag kreeg of ik het zag zitten om keeper te worden. Dat wilde ik wel proberen en tot op heden bevalt het me uitstekend.”

Elke donderdag krijgt de jonge doelman nu keeperstraining en werkt hij eraan om zichzelf in de kneepjes van het keepersvak te bekwamen. “Ik merk dat ik elke week beter word en dat situaties in wedstrijden me makkelijker afgaan. Dat geeft me steeds meer zelfvertrouwen en dat is wel prettig voor een keeper, want het is toch een belangrijke positie in een elftal. Fijn is het ook dat ik van mijn teamgenoten en de trainer het vertrouwen krijg, want het is logisch dat nog lang niet alles goed gaat tijdens de wedstrijden.”

Toen hij nog als voetballer zijn kunsten mocht vertonen, deed Rouws dat overigens ook bij lange na niet op een vaste positie. “Nee, toen speelde ik overal. Soms zeggen spelers dat ze overal hebben gespeeld behalve als keeper. Nou, dat verhaal gaat in mijn geval dus ook niet langer meer op.”

In het verleden speelde hij onder meer voor de jeugd van v.v. Baronie in Breda. Na de scheiding van zijn ouders kwam hij samen met zijn moeder in Zeeland terecht en speelde hij voor onder andere Luctor Heinkenszand, een jaartje Kloetinge en uiteindelijk nog één jaar in de jeugd van v.v. GOES. “Dat was in de JO17 en de JO19, daarna ben ik naar de zaterdag 1 gegaan, waar ik nu aan mijn tweede seizoen bezig ben. Toen ik ooit begon met voetballen in Breda had ik never nooit niet gedacht om nu als keeper op het veld te staan en dan ook nog wel in een eerste elftal. Het leuke is, dat ik dit seizoen ook al een paar keer mee mocht met de zondag1. Alleen al door erbij te zijn en je ogen goed de kost te geven, daar leer je zo ontzettend veel van.

Wat voor type doelman hij is? Daar kan hij wel alvast één helder antwoord op geven. Nou, ik kan in elk geval meevoetballen haha. En ik heb een aardige trap. Maar voor de rest moet ik nog heel erg veel ontdekken en ervaren. Vooral het goed leren inschatten van bepaalde situaties is nog een aandachtspunt. Wanneer moet ik uitkomen of juist langer afwachten. Dat soort dingen. Voor mij is het een geluk dat we in een competitie spelen waarbij ik wekelijks voldoende in actie moet komen, dus ik kan me flink ontwikkelen. Nu ik de keus heb gemaakt om te gaan keepen, ben ik ook best benieuwd hoever ik kan reiken op dit vlak. Ik heb nog hopelijk een hele hoop seizoenen om dat te gaan ontdekken. Met Goes hoop ik in deze klasse overeind te blijven en wie weet kunnen we verrassen en een prijs pakken. Al besef ik me heel goed dat dit geen simpel Abc’tje wordt. Persoonlijk zou het lekker zijn om nog een paar keer ‘de nul’ te houden in de competitie, want dat is me alleen in de beker twee keer gelukt.”

Klik op VV Goes voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Goes voor meer informatie over de club.

Rijke geschiedenis Rijsoord gebundeld

Met het honderdjarig bestaan voor de deur moest en zou er een boek over de historie van zijn club komen. Oud-voorzitter Leen Kruithof is één van de samenstellers van de gebundelde verhalen over VV Rijsoord, die komend, het jaar dat de club zijn eeuwfeest viert, verschijnt.

Bij de voormalig directeur van een installatiebedrijf zit Rijsoord diep in de poriën. Nog altijd volgt Kruithof (71) zijn club op de voet. “Rijsoord is veel meer dan een voetbalclub”, probeert hij uit te leggen. “Het is een gevoel dat je met anderen deelt. Voetbal is belangrijk, maar niet het belangrijkste. Het is een familie waar ook soms ruzies zijn en mensen het niet eens zijn met elkaar.”

Voor Kruithof stond het een paar jaar geleden vast dat de rijke historie van zijn club moest worden vastgelegd in een jubileumboek. “Er is zó veel te vertellen over deze club, er zijn zó veel verhalen. Verhalen die vertelt moeten worden aan de jeugd.”

Voor Kruithof begon het project al negen jaar geleden, vertelt hij. “Ik maakte destijds deel uit van de jubileumcommissie van het 90-jarig bestaan. Op dat moment ontdekten we dat het archief van de club tussen oude verfpotten stond in een kast. Er was niet naar omgekeken.” Voor Kruithof was dat het sein om oude kranten, foto’s, sportmagazines van vroeger te verzamelen. “Dat was nét op tijd.”

Het geeft Kruithof en de drie andere samenstellers van het jubileumboek de mogelijkheid om uitgebreid alle facetten van de VV Rijsoord te beschrijven. “Er is enorm veel stof om over te schrijven. Er is zo veel georganiseerd bij de club, dat wil je niet weten.”

Hoe groot het boek wordt, is nog niet duidelijk, want de vormgeving moet nog worden gedaan, maar de meeste verhalen zijn al geschreven. “Het is een heel gevarieerd boek. Over het complex, over successen, maar ook over spelers die later in het betaald voetbal hebben gespeeld. Het gaat ook om echte Kraaien, iconische clubmensen die in leven en overleden zijn. We hebben ook aandacht voor de bal waarmee vroeger werd gespeeld. Dat was er eentje met een veter, waardoor het heel anders koppen was.”

Hijzelf krijgt ook een plekje in het boek, onder het kopje oud-voorzitters. “Dat stuk heb ik zelf niet geschreven. Met een aantal oud-voorzitters hebben we een soort ronde tafel-gesprek gehouden. Ook Wim de Rooij zat er bij.”

Die Wim de Rooij ‘lapte hem’, zoals Kruithof het zegt, erbij toen Rijsoord een voorzitter nodig. “Wim stopte en hij vroeg of ik het een jaartje kon doen. Dat werden er dus bijna zes, haha. Ik heb er nooit spijt van gehad.”

De Rooij en Kruithof zijn zielsverwanten. Behalve dat ze samenwerken voor het jubileumboek vormen ze op zaterdag ook het mediateam van Rijsoord 1. De Rooij is verantwoordelijk voor het verslag van de wedstrijd, Kruithof neemt de ene na de andere actiefoto. “Fotograferen is mijn hobby, dus ik kan twee hobby’s in één doen. Mooier kan toch niet?”

Wanneer het jubileumboek verschijnt is nog niet bekend. “Dat is de verantwoordelijkheid van de jubileumcommissie, ook hoe het wordt gepresenteerd of aan de leden wordt aangeboden.”

Klik op VV Rijsoord voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rijsoord voor meer informatie over de club.

Concurrentie maakt iedereen beter volgens Luuk den Engelsman

De komst van een nieuwe trainer in de persoon van Gerrit Petersen zorgt dit seizoen bij ’s-Heer Arendskerke voor nieuwe energie. En een aantal nieuwe spelers zorgt volgens Luuk den Engelsman (22) bovendien voor toegenomen concurrentie. En dat maakt in de ogen van de centrumverdediger iedereen uiteindelijk beter. Het zorgt voor positiviteit en die is welkom na het tegenvallende vorige seizoen.

“Dat we in 2022 degradeerden was een enorme domper. We wilden heel graag direct terugkeren, maar het hele seizoen was een grote teleurstelling. Het liep niet en ook de energie was er niet bij een grote groep spelers. Veel blessures maakten het ook lastig en qua prestaties was het gewoon niet goed genoeg. We hadden als doel om een periode te pakken, maar dat liep totaal anders. Daardoor moeten we nu dus proberen om in een nóg sterker geworden competitie opnieuw voor promotie te knokken.”

Met fris elan ging Den Engelsman samen met ‘s-Heer Arendskerke aan de bak en eigenlijk vanaf de voorbereiding zit er positiviteit in de groep. “We hebben nu een heel brede selectie en soms zelfs vierentwintig man op training. Dat maakt ook dat speler die voorheen altijd basiskracht waren nu soms met het tweede elftal moeten meespelen. We zijn breed bezet, hebben gezonde concurrentie  wat voor een dorpsclub echte luxe is. De plekken zijn daardoor duur en iedereen tilt elkaar naar een hoger niveau. Dat blijkt ook wel als je naar onze resultaten kijkt en de manier waarop we nu spelen. Andere accenten en sommige spelers op andere posities. Dat heeft goed uitgepakt en zorgt op dit moment voor veel vertrouwen, ook bij mezelf. Want vorig seizoen was ik niet altijd basisspeler en moest ook vaak met het tweede mee of zat op de bank. Als dat elke week wisselt, dan gaat dat wel eens knagen. Dit seizoen sta ik vrijwel alles in de basis en dan ziet de wereld er toch helemaal anders uit moet ik toegeven.”

Den Engelsman speelde tot de JO17 zijn gehele jeugd als voetballer bij Kloetinge. Vrijwel nooit kreeg hij kans in selectieteams en daardoor verdween het plezier. “Via een jeugdvriend Sam Goedegebuure kwam ik bij Arendskerke terecht, waar mijn vader ook in het vijfde speelt. Ik begon bij de JO19 en daarna ging ik naar het tweede. Binnen een paar weken zat ik bij het eerste en ben er nooit meer weggegaan. Hier heb ik mijn voetbalplezier hervonden en ben basisspeler, dus ik zit hier perfect op mijn plek.”

Klik op vv ‘s-Heer Arendskerke voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv ‘s-Heer Arendskerke voor meer informatie over de club.

Alliance JO9-2 is gek van voetbal

Plezier maken, iets leren én natuurlijk spelen om te winnen. De voetballertjes van Alliance JO9-2 doen het allemaal. Want onder leiding van trainer Rick Jansen, loopt de boel als gesmeerd. “Vorig seizoen waren we twee fases ongeslagen.”

Want hoewel verliezen er natuurlijk ook bij hoort, weet de 41-jarige Jansen als geen ander: “Je hebt het snelste plezier, door te winnen.” En winnen, doen ze bij de JO9-2 van Alliance, dus meer dan genoeg. “Toch moeten ze soms ook leren verliezen en omgaan met tegenslag.” Al hebben ze dat in de drie jaar dat de Roosendaler, zelf oud-voetballer van DVO’60, trainer is, nog maar weinig gedaan, vertelt hij. “Uiteindelijk speel je om te winnen. Als we verliezen, baal ik zelf ook wel even. Maar dat is ook zo weer weg.”

Groeien

Zijn fanatisme begon, zo rond corona, begint Jansen met vertellen. “Joris, mijn zoontje wilde op voetbal, we wonen vlakbij Alliance en ik kende iemand van de jeugd daar.” Toen hij als vader, netjes buiten de hekken stond te kijken, wierp toch maar iemand een keer die vraag op: “Of ik niet ook eens wilde helpen bij de training, ik was er toch altijd al.” En zo geschiedde. Drie seizoenen later, is Jansen er dus nog steeds. “Ik vind het hartstikke leuk om naar te kijken én natuurlijk met je eigen zoon bezig te zijn.” Al is dat nog niet altijd even makkelijk, lacht Jansen. “Je bent toch altijd wat strenger of kritischer. Op de training ben ik trainer, daarbuiten weer gewoon papa.” Gelukkig delen ze dezelfde liefde voor het spelletje. “Hij is helemaal gek van voetbal. Laatst keek ik in zijn schoolboeken, dat gaat alleen maar over voetbal. Dat is toch leuk?” Helemaal als je ze als spelertjes dan ook daadwerkelijk ziet groeien. “Vanaf de JO7, ben ik met ze meegegaan. Als je ze dan vergelijkt met tweeënhalf jaar geleden. Dan zijn ze allemaal enorm vooruitgegaan. Als team, maar ook individueel, qua balvaardigheid.” De trainer weet wel waarom. “Ze zijn nu nog redelijk gehoorzaam, haha!” Misschien ook wel mede dankzij hem. “Ik probeer ze toch altijd op een bepaalde manier te stimuleren. Vorig seizoen waren we twee fases lang ongeslagen, toen heb ik ze aan het einde allemaal een medaille gegeven. Groeiden ze tien centimeter van trots.”

Fanatiek

In een team, dat inmiddels bestaat uit een hoop vrienden. “Ze komen allemaal uit verschillende wijken, sommigen zitten bij elkaar op school, maar ze spreken nu ook buiten de voetbal af.” Toch zit je uiteindelijk op voetbal, om wat te leren. Dus moet er goed getraind worden. “Twee keer in de week, 75 minuten. Altijd een warming-up, wat conditie, balvaardigheid, passen, schieten, positiespel en partij. Daar zijn we het meeste mee bezig. En vooral, veel herhalen!” Met hem als fanatieke trainer langs de lijn. “Die jongens zijn net zo fanatiek! Het is voetbal voor, en voetbal na. Soms zijn ze natuurlijk afgeleid, dan moet je ze er weer even bij roepen. Als ze hun best maar doen.” Geselecteerd wordt er bij Alliance dan ook pas vanaf de JO11. “Het gaat vooral om plezier én samenspelen. Op deze leeftijd weet je nog helemaal niet hoe goed iemand gaat worden. Ze groeien nog zó snel, gaan met stappen vooruit. En je wordt natuurlijk ook beter, als je met betere spelers speelt. Die balans moet je een beetje zoeken.” Ook als het aankomt op verschillende posities. “Ze hebben allemaal een natuurlijke positie, maar staan soms ook ergens anders.” En zijn zoon? “Die is fan van Xavi Simons en Cody Gakpo, dus staat het liefste op links.” Met zijn vader voorlopig nog als trainer. “Ik heb ook de ambitie om mijn trainerspapieren te halen, dus ik ben aan het kijken welke opleidingen ik kan volgen. Uiteindelijk word je daar weer een betere trainer van.” Iets wat zijn eigen vader, eigenlijk altijd al in hem had gezien. “Hij zei dat ik trainer moest worden. Als voetballer, was ik niet zo’n talent.” En zoals wel vaker, had ‘ie gelijk. “Het is voor mij ook een soort uitlaatklep, om de drukte van het werk te vergeten. Ik vind het heel leuk, krijg er energie van en ga altijd met plezier naar de voetbal toe!”

Klik op Alliance voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Alliance voor meer informatie over de club.

Frisse wind doet jeugd Rhoon goed

Er waait al sinds een tijdje een frisse wind door de jeugdafdeling van VV Rhoon. En dat heeft tot resultaat dat het aantal jeugdleden weer aan het stijgen is. “We hebben goede stappen gezet, maar we zijn er nog niet”, zegt Danny van der Steen namens de jeugdcommissie.

Van der Steen (39) vervult in de organisatie een sleutelrol. De accountmanager van de Rabobank heeft met zijn kennis een nieuwe structuur opgebouwd waardoor het enthousiasme weer is toegenomen. “Ik doe het niet alleen, hoor”, haast Van der Steen zich te zeggen. “Met mij is er een hele groep actieve en betrokken vrijwilligers die de jeugdtak nieuw leven hebben ingeblazen.”

Dat laatste was hard nodig, want de coronaperiode had zijn sporen achtergelaten bij Rhoon, dat veel trainers zag afhaken en ook het aantal teams fors zag teruglopen. “Het lag een beetje op zijn gat”, draait Van der Steen, toen al trainer van een jeugdelftal, niet om de hete brij heen. “Er was een te kleine organisatie, te weinig betrokkenheid van ouders en daardoor te weinig trainers en als iemand wel zijn vingertje opstak om training te geven, stond hij er vaak alleen voor. Of hij goede ballen had of doeltjes was ook maar de vraag.”

Het was tijd om de negatieve trend te doorbreken vonden Van der Steen en medetrainers. “We zagen het steeds verder afglijden. We zijn bij elkaar gaan zitten en hebben besloten er met zijn allen de schouders onder te zetten. Met een goede taakverdeling hebben we in relatief korte tijd veel dingen voor elkaar gekregen. Trainers krijgen begeleiding van onze coördinatoren als ze dat nodig vinden, het materiaal is op orde en elk team kan goed gefaciliteerd worden. Daarnaast zorgen we ook dat er naast voetbal altijd wel iets te doen is voor de jeugd. Plezier staat altijd voorop.”

Inmiddels kan de jeugd de weg naar de rode kant van Sportpark De Omloop weer makkelijk vinden. Van der Steen stelt tevreden vast dat het aantal jeugdleden in korte tijd is gegroeid van honderdzestig naar tweehonderd leden. “We zijn als club heel blij met al die nieuwe leden, maar het is wat ons betreft nog maar het beginnetje. Het liefst groeien we door naar driehonderd.”

De mindere jaren hebben gaten geslagen in de leeftijdsopbouw van de jeugdtak, zegt Van der Steen. “We hebben een onder 19 en een onder 17 en daarna een onder 12. Dat is een groot gat. Dat krijg je niet in één of twee jaar goed. Nieuwe leden, dat weet iedere club, melden zich vooral aan bij de jongste jeugd. Vanuit het niets een onder 15 uit de grond stampen, dat gaat ons niet lukken. Volgend seizoen wordt onze huidige onder 12 onder 13. Het is zaak om een brede onderbouw te blijven houden en daar doen we ook hard ons best voor.”

Zelf is Van der Steen trainer van de JO11-1. “Ik ben tot nu toe meegegaan in het team van mijn oudste zoon. Zodra hij niet meer leuk vindt dat zijn vader trainer is, blijf ik dat doen. We hebben een leuk team, dat ook nog zeer aardig kan voetballen. We hebben in de eerste fase promotie afgedwongen naar de hoofdklasse. Dat is behoorlijk aanpoten, maar de jongens leren er een hoop van om tegen sterke tegenstanders te spelen.”

Klik op VV Rhoon voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rhoon voor meer informatie over de club.

Ryan Koolwijk geniet van zijn nadagen

De 38-jarige Ryan Koolwijk is bezig aan zijn tweede seizoen bij VV Smitshoek. De voormalige profvoetballer geniet van het ontspannen kunnen voetballen bij de club uit Barendrecht. Daarnaast is hij nog steeds veel te vinden bij Excelsior, waar hij als prof speelde en wat nu de thuishaven is van voetbalschool Migo Sports, die hij met Luigi Bruins runt.

De linksbenige Koolwijk speelde bij Excelsior, maar ook kwam hij uit voor onder meer NEC, FC Dordrecht en PEC Zwolle. Wat velen waarschijnlijk niet weten is dat hij drie seizoenen bij AS Trenčín in Slowakije speelde, waarmee hij in de seizoenen 2014/2015 en 2015/2016 de landstitel én nationale beker tweemaal veroverde. “Die periode in Slowakije was een mooie tijd. Buiten de prijzen om was het een mooie nieuwe ervaring voor ons gezin, die ons veel heeft gebracht. Ik wilde wel eens ervaren hoe het zou voelen om dominanter te kunnen spelen in een team dat echt om de titel meestrijdt. In Nederland speelde ik immers altijd bij laagvliegers,” lacht Koolwijk.

“Mijn agent regelde de overstap naar AS Trenčín. De meeste spelers spraken goed tot gebrekkig Engels en ik leerde zelf de standaard Slowaakse woorden snel. Trenčín ligt dichtbij Wenen en Praag, dus als ik een dag vrij had, hoefden we ons niet te vervelen.”

Een paar jaar na de hoogtepunten in Slowakije beleefde Koolwijk nog een spannend seizoen met Almere City FC. “We deden tot de laatste ronde mee om het kampioenschap in de eerste divisie. Tijdens de play offs verloren we van NEC.”

Smitshoek

Zo’n anderhalf jaar geleden werd Koolwijk, die een Surinaamse moeder heeft, aangesteld als assistent-bondscoach van het Surinaamse voetbalelftal. “De technische directeur van de Surinaamse voetbalbond luisterde naar een podcast waarin hij hoorde dat ik mijn trainersdiploma’s behaald had. Hij dacht: Het is interessant als hij onze staf komt versterken en zodoende werd ik gevraagd.” Momenteel is het even rustig op dit vlak, want een paar oefenduels zoals gewenst, zijn niet tot stand gekomen. In maart 2024 beginnen de kwalificatiewedstrijden voor het WK. Koolwijk: “We maken kans om tegen landen zoals Mexico, Canada, Amerika en Jamaica te moeten spelen en wellicht ook tegen Zuid-Amerikaanse landen zoals Argentinië vanwege een nieuwe opzet.”

Koolwijk verveelt zich echter niet tot die tijd. “Ik train nog drie keer per week bij Smitshoek, waar ik nu voor het tweede seizoen speel. Ik vind het lekker om wedstrijdjes te voetballen, maar hoeveelste we staan weet ik niet precies. Het is niet meer mijn werk. Als prof was je natuurlijk wel altijd goed op de hoogte van de competitiestand. Hoewel ik niet meer dagelijks train, vind ik het belangrijk om mezelf fit te houden. Ik kom altijd vroeger op de club om alvast wat te rekken en strekken en core-stability oefeningen te doen voordat een training bij Smitshoek begint. Ik kan zeker nog een jaar mee, maar het kan zijn dat ik aan het eind van dit seizoen stop.”

Mocht dat er van komen dan kan hij zich nog meer richten op voetbalschool Migo Sports. “Op het complex van Excelsior geven Luigi Bruins en ik voetbaltrainingen. Vaak aan groepen op zondagen en vrijdagen, maar soms ook individuele trainingen op andere dagen van de week.”

Klik op Smitshoek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Smitshoek voor meer informatie over de club.

 

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.