Ben Wesselius zwaar aan de bak met MSV’71
Ben Wesselius stort zich met MSV’71 na de winterstop in een onbekend avontuur. Na een zeer tegenvallende eerste competitiehelft moet de Maassluizer vierdeklasser het degradatiespook van het sportpark aan de Doctor Albert Schweitzerdreef verjagen.
Door een 0-3 overwinning in de degradatiekraker met Deltasport verschafte MSV’71 zichzelf een klein beetje lucht, maar de zege in Vlaardingen kan de zwakke reeks van de eerste competitiehelft niet verbloemen. “Zeven punten uit elf wedstrijden is natuurlijk erg magertjes”, stelt ook verdediger Wesselius. “Het betekent vooral dat we na de winterstop zwaar aan de bak moeten.”
Zelf maakte Wesselius de laatste wedstrijden van 2023 niet mee. Een enkelblessure, opgelopen tijdens de training, hield hem een behoorlijke periode aan de kant. “Het bleek in tweede instantie erger dan ik had verwacht. Ik hoop er in de eerste wedstrijd na de winterstop weer bij te zijn. Zeker nu het niet zo goed gaat wil je als speler een bijdrage kunnen leveren.”
Wesselius heeft geen verklaring voor de magere prestaties in de eerste competitiehelft. “We hebben heel veel wedstrijden met een doelpunt verschil verloren. Wedstrijden die we ook hadden kunnen winnen. Aan de inzet ligt het niet, we geven elke wedstrijd honderd procent. Maar twee overwinningen in elf wedstrijden is natuurlijk niet iets om trots op te zijn.”
Zeker niet voor een ploeg die van tevoren door vele insiders werd getipt als top4-ploeg. “Je merkt wel dat de vierde klasse steeds sterker wordt. Er zijn een paar goede clubs bijgekomen uit de derde klasse. Die zijn weliswaar gedegradeerd, maar kunnen echt wel voetballen. Er zitten geen teams meer bij waar je overheen loopt. Die tijd is voorbij.”
De 26-jarige Wesselius was erbij toen zijn MSV’71 twee seizoenen geleden dacht kampioen te worden, maar door een dubieuze 37-1 zege van concurrent SV Houtwijk op HMSH de titel op doelsaldo misliep. Het is nog steeds een wond bij MSV. “Heel af en toe komt het nog wel eens ter sprake”, zegt Wesselius. “Maar je moet ook verder.”
Zo nuchter hij naar dat stinkende zaakje kijkt, zo bescheiden is hij ook over zijn eigen prestaties in het veld. “Ik behoor zeker niet tot de beste spelers. Ik moet het hebben van mijn inzet. Als ik de bal heb probeer ik ‘m zo snel mogelijk in te leveren bij een speler waarvan ik denk dat hij er wat beters mee doet.”
“Ik ben zeker niet de moderne versie van de rechtsback, die meer aanvaller is dan verdediger. Ik richt me vooral op mijn verdedigende taken.”
In de selectie houdt hij zich ook bezig met het coördineren van scheidsrechterstaken. “We fluiten per toerbeurt wedstrijdjes bij de jeugd”, legt hij uit. “De club doet zoveel voor ons dat wij zoiets ook kunnen terugdoen. Bovendien zorgt het ervoor dat we een band houden met de jeugd. Dat past ook bij een familieclub die we zijn.”
Over familie gesproken, Wesselius’ vader zwaait sinds oktober vorig jaar de scepter over de club. “Die jongens maken er in de kleedkamer wel eens grappen over van dat ik verzekerd ben van een basisplaats. Dan is het beste maar om hard mee te lachen.”
Klik op MSV’71 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op MSV’71 voor meer informatie over de club.
DVO’32 staat midden in maatschappij
“Keurige jongens, maar verlegen”, zegt voorzitter Kees Zeegers over het nieuwste seniorenteam van DVO’32. Het volledig uit Oekraïense mannen bestaande elftal komt onder de naam van DVO’32 5 in de competitie uit.
Toen er door de Oekraïners werd gevraagd of zij op één van de velden konden voetballen zei Zeegers meteen ja. “Ze komen uit de nabij gelegen wijk Mira, waar in totaal duizend Oekraïense vluchtelingen zijn ondergebracht. We hadden al wat kinderen vanuit de wijk bij ons voetballen. Die mensen komen uit oorlogsgebied en als ze dan met voetval wat afleiding hebben, is dat helemaal prima.”
Zeegers en zijn bestuur zag de groep echter steeds groter worden. “Ze werden bovendien fanatieker en fanatieker. Ze gingen van één naar twee trainingen en daarna van twee naar drie trainingen. Op een gegeven moment vroegen ze ook of er een mogelijkheid was om op zaterdag te trainen. Toen heb ik gezegd: waarom doen jullie niet mee aan de competitie? Ze zeiden meteen ja en bij de KNVB hebben we op het laatste moment kunnen regelen dat ze ingedeeld werden in de reserve zevende klasse. We hebben ze bewust niet te hoog ingedeeld, omdat het team bestaat uit voetballers, maar ook spelers die nooit hadden gevoetbald.”
De eerste wedstrijd was wel schrikken en slikken, zoals Zeegers het noemt. “Ze verloren met 18-0 van CION. Daarna ging het snel beter. Er is inmiddels al een paar keer gewonnen”, die de spelers van het Oekraïense team als keurig, maar ook als verlegen omschrijft. Dat laatste uit zich door het kantinebezoek. “Ze zullen niet zo snel een volle kantine inlopen, maar als het wat rustiger is, zitten ze op zaterdag na de wedstrijd gerust tot een uur of acht bij elkaar. Communiceren met ze is wel lastig, omdat de meeste jongens alleen Oekraïens spreken. Laat dan nou net de taal zijn die ik en mijn medebestuursleden minder beheersen.” En serieus: “De contacten verlopen via de begeleider, een Oekraïner die perfect Nederlands spreekt.”
DVO heeft er alles aangedaan om het Oekraïense team thuis te laten voelen bij de club. “We hebben een speciaal shirt voor ze laten maken. Uiteraard wit van DVO met clublogo, maar ook met een Oekraïense drietand en vlag van de Oekraïne. Dat werd erg gewaardeerd.”
Zeegers hoopt dat er in de toekomst meer spelers de weg naar DVO vinden. “Er zijn al wat contacten met de gymdocent van de school in de wijk. Ze zijn allemaal welkom.”
Die gastvrijheid is tekenend voor de Vlaardingse club, die twee jaar geleden begon met het aanbieden van aangepast voetbal en inmiddels een vol team heeft met kinderen met een rugzakje die in een regulier team minder op hun plek zijn. “We zijn bovendien een afspiegeling van de wijk”, zegt Zeegers. “We proberen als voetbalvereniging onze maatschappelijke rol te pakken. De Westwijk is een achterstandswijk met alle problemen vandien. We hebben een kei van een jeugdcoördinator die alles fantastisch regelt en ondanks alle belemmeringen er steeds in slaagt om goede jeugdtrainers te werven.”
DVO’32 heeft inmiddels een grote renovatie van het geprivatiseerde clubgebouw achter de rug. “We zijn nog niet helemaal klaar”, zegt Zeegers. “Wel de binnenkant gedaan, we zijn nog volop bezig met een plan voor de buitenkant, voor met name de isolatie. Financieel is het een uitdaging, maar met creatief denken bereik je veel.”
Klik op vv DVO’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv DVO’32 voor meer informatie over de club.
CWO-jeugdteam scoort voor Jacky
De ziekte van het zusje van één van de spelertjes was voor de JO8-2 van CWO reden om in actie te komen tegen een kinderkankervrije wereld. Met een actie voor Kika werd door het tea geld opgehaald waarmee onderzoek gedaan kan worden bekostigd.
In dit lopende seizoen is de JO8-2 getransformeerd tot de JO9-3. Er wordt door de trainers met trots verteld over de prestaties. Na de comfortabele zege op Poortugaal vertellen trainers Richard van Liere en Selwyn Verdouw over de progressie die hun pupillen maken. “Plezier vinden wij het allerbelangrijkste, maar wij zijn wel verbaasd hoe snel het team zich ontwikkeld”, zegt Van Liere. “We hebben in deze fase alle wedstrijden gewonnen. Om meer tegenstand te ervaren is het goed als we in de volgende fase een klasse hoger spelen.”
Voor Verdouw en zoon Mylo is voetbal een mooie afleiding, want bij dochter en zusje Jacky werd vorig seizoen kanker geconstateerd. De ziekte van Jacky trof het gezin met vijf kinderen vanzelfsprekend diep. “Je ergste nachtmerrie wordt waarheid”, kijkt Verdouw terug op de periode dat de diagnose werd gesteld. “Je komt in een wereld terecht waarvan je het bestaan wel af wist, maar ver weg was. We gingen van het ene ziekenhuisbezoek naar het andere. Tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat het gezin blijft draaien. School. Voetbal, je wilt dat alles graag doorgaat. Dus je probeert ook alles zo normaal te houden waar mogelijk.”
Trainers, andere ouders en spelertjes van de toen JO8-2 leefden volop mee. “Je schrikt je kapot als je zulk nieuws hoort”, zegt Richard van Liere. “We zijn als coaches en team hecht, dus had het ook impact op het hele teamgebeuren. De spelertjes zijn jong, maar ze krijgen wel mee dat het een levensbedreigende ziekte is. Dat Mylo, het broertje van Jacky, in het team speelde, bracht het nog dichterbij.”
Het team greep het Wesley Sneijder jeugdtoernooi bij DSHC in Utrecht aan om de familie een hart onder de riem te steken. Jacky en haar familie vertoefden op dat moment in het ziekenhuis in Utrecht. “We hebben een actie opgezet voor Kika, dat zich inzet tegen kinderkanker. We hebben het toernooi gespeeld in roze shirts ter ondersteuning van Jacky. Dat roze vonden die jongens in het begin wat vreemd, maar ze begrepen de boodschap waarmee wij ermee wilden geven.”
“Op de shirts stond een link naar de run4kika-actie van de familie.”
“Wij hebben het als een hartverwarmende steun ervaren”., zegt Verdouw namens zijn gezin. Inmiddels gaat het beter met Jacky. “Ze was in een periode erg ziek, artsen zijn constant op zoek naar de beste manier van behandelen. We leven van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek. We genieten van de momenten met ons gezin en kijken niet te ver vooruit.”
De actie voor Kika leverde een groot geldbedrag dat gebruikt gaat worden om nog meer onderzoek te doen naar behandeling van kinderkanker.
Koen Smets kijkt met Deltasport naar de toekomst
Deltasport opent deze maand het nieuwe onderkomen op sportpark Broekpolder. Voor de Vlaardingse club markeert dat een nieuwe start met als het aan voorzitter Koen Smets ligt een groeiend aantal teams en leden.
Een half uur voor de laatste wedstrijd voor de winterstop tegen MSV’71 is het gezellig druk in de kantine van het oude deel van de accommodatie. Het bestuur van de Vlaardingse vierdeklasser ontvangt de gasten uit Maassluis. “Deze ruimte wordt straks weer een echte bestuurskamer zoals hij voor de brand was”, zegt Smets. Vijf jaar geleden brandde het oude clubgebouw van Deltasport af. De impact daarvan is nog tot de dag van vandaag te merken bij de club. “We hebben deze ruimte zo goed als zo kwaad dat kon getransformeerd tot kantine. Groot is het niet, maar wel knus.”
Ook in het nieuwe clubgebouw heeft Deltasport een bescheiden ruimte. “Het is wel iets groter maar niet heel veel”, zegt Smets. “In verhouding met het oude, afgebrande, clubgebouw is het een stuk kleiner, maar we klagen niet. We zijn allang blij dat we een nieuwe accommodatie hebben.”
De afgelopen maanden is door vrijwilligers hard gewerkt om het Deltasport-deel van de nieuwbouw gereed te hebben. “Vloer, bar, er zitten heel wat vrijwillige uurtjes”, weet Smets.
Het is alweer bijna negen maanden geleden dat de fusie tussen Deltasport en CION klapte. Op het laatste moment bleken er te veel obstakels om samen als één club door te gaan. “Het is gelopen zoals het gelopen is. CION gaat verder, wij gaan verder. Wij kijken vol optimisme naar de toekomst”, wil de Deltasport-voorzitter er geen al te veel woorden aan vuil maken.
Smets zelf voldoet niet bepaald aan het standaardbeeld van voorzitter. Hij is niet van middelbare leeftijd en heeft nog geen lange maatschappelijke carrière achter de rug. “Ik ben met mijn 29 jaar denk ik de jongste voorzitter ooit van de club. Toen de club mij vroeg heb ik er daarom wel goed over nagedacht. Het is wel een hele verantwoordelijke functie in bovendien een belangrijke tijd voor de club. Gelukkig heb ik goede mensen om mij heen verzameld die mij van raad en daad kunnen voorzien.”
De teamleider van een grote supermarkt voetbalt zelf nog in het tweede, maar dat mag volgens hemzelf geen naam hebben. “Ik ben een verdediger die vooral rechtsback staat. Ik probeer hinderlijk in de weg lopen, haha.”
Met zijn bestuur liggen er nogal wat uitdagingen, zo zegt hij zelf. “Het aantal teams op het veld is de afgelopen twee jaren behoorlijk teruggezakt van zes naar drie. In de zaal hebben we daarnaast nog twee teams. De eerste jaren na de brand hebben we het ledenverlies kunnen beperken, maar op een gegeven moment zijn de beperkingen in dit oude gebouw alsnog tegen onszelf gaan werken. Heel aantrekkelijk is het natuurlijk niet, met die kleedkamerunits op het voorplein. Daardoor zijn we wat teams kwijtgeraakt. We hopen dat we komend seizoen al wat nieuwe teams kunnen toevoegen. Wij ontvangen ze met open armen.”
De sportieve ambities van de voormalig hoofdklasser staan op een laag pitje. “We willen vooral een leuke en goede sfeer creëren rondom ons eerste elftal. We hopen dat we ons kunnen handhaven in de vijfde klasse, maar dat zal geen eenvoudige opgave zijn.”
Klik op sv Deltasport voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sv Deltasport voor meer informatie over de club.
Ties van Berkel zorgt voor hartstocht bij Hermes DVS
Zijn leerlingen van de niveauklas op een basisschool in Schiedam lopen met hem weg, maar ook bij Hermes DVS is Ties van Berkel een zeer gewaardeerde kracht. Een speler die naar eigen zeggen altijd voor honderdtien procent gaat. “Ik speel met hartstocht.”
Ze zijn er bij Hermes DVS al aan gewend: het winnen van een periodetitel. Maar toen in november de voormalig profclub de eerste periodetitel greep, volgde toch een feestje in de kleedkamer. “Een prijs is een prijs”, reageert Van Berkel. “Het is een beloning voor het hele team voor het harde werken.”
Van Berkel weet maar al te goed dat het winnen van een periode geen enkele garantie biedt voor promotie. In de voorgaande twee seizoenen kende hij met Hermes ook een goede start, maar zaten hij en de club uiteindelijk met lege handen. Tweemaal strandde Hermes in de nacompetitie. In de reguliere competitie werd twee seizoenen geleden een grote voorsprong op Victoria’04 uit handen gegeven. “Het is telkens zo dat we na de winterstop veel minder presteren en dat we terugvallen in ons niveau. Wat de reden daarvan is is mij ook niet duidelijk. We doen geen gekke dingen met de kerst en jaarwisseling en trainen net zo hard door als voor de winterstop.”
Van Berkel (27) spreekt van een valkuil. “We moeten voorkomen dat we daar opnieuw instappen.” En dat doet Hermes door wedstrijden intens te beleven en te spelen, zoals de middenvelder dat doorgaans doet. Als kompaan van Ian Wielaard vormt hij een sterk blok op het Schiedamse middenveld, dat verder bestaat uit Marijn Maagdenberg. “Ian speelt vaak op acht, ik op zes”, zegt Van Berkel, die om het makkelijk te maken rugnummer acht draagt. “We spelen aanvallend voetbal, met de punt naar voren. Mijn taak is ook om de balans op het middenveld te bewaren.”
Van Berkel speelde in de jeugd van VFC en maakte bij de Kwekkers ook deel uit van de selectie. Na zijn overstap naar Hermes werd hij na een aanpassingsperiode in het tweede elftal door toenmalig trainer René Noort overgeheveld naar de hoofdmacht. “Ik heb het erg naar mijn zin bij de club. Het enige wat nog ontbreekt in sportief opzicht is promotie naar de derde klasse. Ik denk dat we toe zijn om die stap te maken.”
De concurrentie in de vierde klasse is echter zwaar, weet Van Berkel ook. “Zestienhoven heeft een goede ploeg, niet voor niets hebben we daarvan verloren. Maense is ook een concurrent. En er zijn nog een handvol ploegen waartegen we het altijd lastig hebben. Uiteraard geldt voor PPSC. Derby’s nemen een altijd een speciale dynamiek met zich mee.”
Klik op Hermes DVS voor meer informatie over de club.
Klik op Hermes DVS voor meer artikelen van de club.
John Emmerig wil MVV’27 ‘warm’ houden
Na 53 jaar rond te hebben gelopen in allerlei functies bij MVV’27, vond John Emmerig (65) eind vorig jaar de tijd rijp om zich beschikbaar te stellen als voorzitter van de Maaslandse club. “Ik hou van de warmte van deze club.”
Eén van zijn eerste officiële daden verrichtte Emmerig voor de laatste wedstrijd van MVV’27 1 voor de winterstop tegen OVV. In de bestuurskamer werd Bas van Buuren van het Maaslandse bedrijf BvB in het zonnetje gezet voor zijn jarenlange trouwe hoofdsponsorschap van het eerste elftal. “Bas van Buuren is een geweldige man. Hij heeft veel gedaan voor ons, maar ook voor onze buren, korfbalvereniging ODO. Hij vindt het belangrijk dat jonge mensen kunnen sporten en heeft daar met zijn sponsoring mede voor gezorgd.”
De jarenlange sponsoring van het bedrijf past in de dorpscultuur van MVV’27. De voetbalvereniging neemt in Maasland een belangrijke plaats in de samenleving in en dat is ook terug te zien aan het aantal voetballende leden en vrijwilligers. “Daar zijn we ook enorm trots op”, zegt Emmerig. “Die warme identiteit, dat koesteren we.”
Met Emmerig komt er een echte insider op de voorzittersstoel te zitten. Als jongetje van twaalf jaar begon hij bij MVV met voetballen. In de 53 jaar die nu op sportpark De Commandeur achter hem liggen, was hij in verschillende gedaantes actief. Als keeper van het tweede en derde elftal, als coach/trainer pupillen, als coach/trainer dames en als bestuurslid technische commissie en ook maakte hij ruim twaalf jaar deel uit van de van de selectie.
“Ik ben keeperstrainer geweest van het eerste en het tweede, manager en ook teammanager en lid van de technische commissie. De afgelopen twee jaar ben ik teammanager geweest van het derde. Dat was geweldig om te doen. Ik heb het altijd mooi gevonden om met jonge jongens om te gaan. Niet alleen vanwege het voetballen, maar ook om een luisterend oor te bieden en de verhalen aan te horen van de problemen die zij ondervonden in het opbouwen van hun leven.”
Pensioen
Nu hij met pensioen is, heeft hij de tijd om zich nog breder in te zetten voor zijn club. “Ik heb altijd een drukke baan gehad met veel verantwoordelijkheid. Ik vind dat je als voorzitter veel beschikbaar moet zijn en dat kon ik toen ik werkte niet garanderen. Ik heb diep respect hoe Pieter van Rijst de voorzittersrol heeft ingevuld. Drukke baan, jong gezin, ga er maar aan staan. Pieter is toevallig een goede vriend van mijn zoon.”
Bij zijn benoeming als voorzitter eind vorig jaar liet hij de leden weten eerst een ‘honderd dagen-onderzoek’ te gaan houden. “Ik wil de eerste honderd dagen gebruiken om met alle geledingen van de club te gaan praten en te discussiëren. Uiteraard heb ik zelf een bepaald beeld, maar dat is mijn beeld. Ik wil juist weten wat trainers, leiders en andere vrijwilligers over zaken vinden. Met die input kunnen we de weg naar de toekomst uitstippelen.”
Hij kan daarbij wel zeggen dat de kernwaarden van MVV’27 onveranderd zullen blijven. “Dat gevoel van een dorps- en familieclub waar mensen graag een vrijwilligersrol op zich nemen, moeten we koesteren. Tijden veranderen, maar onze eigen identiteit moeten we vasthouden.”
Klik hier voor meer informatie over MVV ’27
Lees hier meer artikelen over MVV ’27
Sven Braveboer is huis-dj van CION
De 20-jarige Sven Braveboer maakte drie seizoenen geleden de overstap van VFC naar CION toen hij geen junior meer was. Bij de door hem als ‘familieclub’ bestempelde vereniging is hij naast speler van het tweede elftal ook één van de sfeermakers tijdens de derde en vierde helft.
Braveboer kende een droomstart bij CION. In zijn eerste seizoen bij de senioren werd hij met het tweede team kampioen. “Ik dacht: ik ga muziek draaien en het werd een groot feest die dag. Inmiddels weet ik waar de geluidsinstallatie staat. Als het gezellig is in onze kantine gaat de USB-stick daar in en kan het feest beginnen. Meestal start ik met Nederlandstalige muziek tot een uur of acht, daarna schakel ik over op jongerenmuziek, zodat er gedanst kan worden. Om elf uur gaat de kantine dicht. Als je bedenkt dat wij vaak al om elf uur ’s morgens starten met onze wedstrijd begrijp je dat de dag dan lang genoeg geweest is.”
Het woord kantine heeft bijzondere lading voor CION. Jarenlang moest de Vlaardingse club het met alleen een porto cabins stellen, nadat het vorig met Deltasport gedeelde onderkomen door brand werd verwoest. “Het heeft lang geduurd voordat het nieuwe clubgebouw er stond. Deze maand verhuizen we”, meldt Braveboer. “Ik ben al een paar keer binnen geweest. De kleedkamer van CION is erg bijzonder. Die ziet er uit als een kleedkamer van een grote profclub. Alles is geverfd, er is ook wat graffiti en er hangen spreuken over CION aan de wand.”
Braveboer speelt met het tweede elftal in de tweede reserve klasse. “Het tweede is een echt vriendenteam. Na de promotie anderhalf jaar geleden en een herindeling door de bond zijn we nu een echte middenmoter in onze klasse. We zitten in een rare competitie, waar iedereen van iedereen kan winnen. De enige slechte wedstrijd van ons dit seizoen was de openingswedstrijd, waarin we zonder onze vaste keeper moesten spelen.”
Braveboer volgt ook de andere teams van CION op de voet. “Het eerste team is als koploper de winterstop ingegaan. Die staan er dus erg goed voor. Bij het vrouwenteam gaat het ook goed. Sinds twee jaar is er een nieuwe trainer en na diverse zwangerschappen is het team verjongd. Tot slot hebben we nog een derde team, met daarin op papier dertig man, en een veteranenteam. Uit het derde kan het veteranenteam altijd mensen plukken als zij te krap in de spelers zitten.”
Klik op CION Vlaardingen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op CION Vlaardingen voor meer informatie over de club.
Victoria’04 zet bij meidenjacht zelfs drone in
Bij de meisjesafdeling van de Vlaardingse club Victoria’04 is het vooral een komen van speelsters. Door leuke activiteiten naast het voetbal van de meisjes heerst er een goede onderlinge verbinding, die de snelle groei verklaart.
Trainer Maurice Stoffels is één van de aanjagers van de meidentak van coördinator Dominique van der Hoeven. Hij is vol enthousiasme over de ontwikkeling van het meidenvoetbal bij de Vlaardingse fusieclub. “Ik kwam vroeger al bij Victoria kijken door een vriend,” laat de Sparta-supporter weten. “Dominique’s dochter zit bij mijn dochter Ava in de klas en toen zij wilde gaan voetballen werd ze gevraagd om bij Victoria een proeftraining te doen. We wonen dichter bij CWO, maar daar zijn ze nog niet volledig met meidenvoetbal bezig. De proeftraining beviel goed. Inmiddels is Ava keeper in de MO11. Ik werd al vrij snel gevraagd om trainer te worden van dat team. Een maatje van mij traint de jongens van Victoria en vond het leuk als ik training zou gaan geven bij de groep waar mijn dochter speelt.”
Zelf voetbalde Stoffels nooit bij een club. “Ik voetbalde vroeger op schoolpleintjes. En ik heb veel wedstrijden gezien. Ik ben een Spartaan en momenteel maken we natuurlijk mooie tijden mee op Het Kasteel, maar ik heb ook bij veel amateurvoetbal langs de lijn gestaan.”
Stoffels heeft de cijfers goed in zijn hoofd zitten. “Het meisjesvoetbal groeit hard bij Victoria. Eind vorig seizoen hadden we zes meisjes voor een team, de MO10, nu zestien. We zijn volop bezig met het werven. We willen graag een MO9 starten. Wij doen dat via Instagramberichten en door posters op te hangen en scholen te bezoeken. Ik heb zelf een drone, dus kunnen we leuke filmpjes van trainingen maken uit de lucht en die op Instagram delen.”
Stoffels, die in Sjoerd Pijpers een steun- en toeverlaat heeft bij de MO11, noemt nog een paar andere ‘randzaken’ waar hij zich mee bezig houdt. “We hebben vlaggen laten maken en samen met Dominique werf ik sponsoren. Er pronken nu al drie sponsornamen op de shirts.”
De MO11 speelt op een groter veld dan de MO10 en spelen zestig in plaats van vijftig minuten. Stoffels en Pijpers houden daar rekening mee. “De MO11 speelt op bijna een half veld. Conditioneel komen meiden die uit MO10 overkomen nog tekort. We stomen ze daarom klaar door ze rondjes om het veld te laten rennen en veel sprintjes te laten doen. We geven beloningen om het leuk te houden. Ze mogen eerder partijtje doen als de inzet goed is of een oefening uitkiezen die ze leuk vinden.”
Naast het voetbal doen ze regelmatig leuke andere dingen. “We hebben een ladies day gehouden, waarop de moeders tegen andere moeders van spelertjes voetbalden. Dat is erg goed bevallen en nu is er een 30+ damesteam opgezet. Bij slecht weer of vorst en de wedstrijden worden afgelast, organiseren we een quiz in de kantine, zodat we elkaar toch wekelijks zien. We hebben ook een paar Oekraïense speelsters. Dat was in het begin wat spannend, maar ze blijken al vrij goed Nederlands te spreken. We moeten alleen wat minder snel tegen ze praten. Met het vieren van Sinterklaas hebben we wel lol gehad. Voor die Oekraïense meiden was het allemaal nieuw. Die kruidnoten vonden ze wel wat. Al gauw aten ze een hele zak leeg.”
Klik op sc Victoria’04 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sc Victoria’04 voor meer informatie over de club.
Niels van Meuwen blijft altijd positief
Ook Niels van Meuwen had meer verwacht van dit seizoen, maar bij de pakken neerzitten is het laatste wat de aanvoerder van SVV doet. “Ik vind dat je als aanvoerder altijd positief moet coachen.”
Van Meuwen (29) durft het een dag voor de wedstrijd tegen Delft wel aan. Ondanks dat hij met de Schiedamse club pas twee wedstrijden heeft gewonnen in de vijfde klasse, voorspelt hij met zekerheid een overwinning. Amper twintig uur later kan de SVV-captain met zijn ploeggenoten inderdaad een zege, hoe minimaal ook (1-0), vieren.
“De club maakt best wel een moeilijke tijd door, maar ik vind het wel belangrijk om te zeggen dat er nog steeds veel mensen zijn die zich voor ons en de club inzetten.”
Van Meuwen is klaar met de negatieve verhalen die soms in de media verschijnen. “Een deel klopt ook gewoon niet”, zegt hij. “Ik speel hier al vijfenhalf seizoen met veel plezier. Voor mij speelt dat de boventoon.”
Van Meuwen ziet zichzelf met andere spelers als kern van het eerste team. “Jongens als Casey van Os en Roley Olivera. Echte SVV’ers. De ouders van Casey doen van alles voor de club.
Met Van Os noemt hij meteen zijn partner in het hart van de verdediging. “Ik denk dat we elkaar goed aanvullen. Ik ben iemand die een goed overzicht heeft en goed in duels is. Anderen moeten maar over mijn technische voetbalkwaliteiten oordelen.”
Van Meuwen begon zijn carrière bij SC Spaland en werd daar opgemerkt door Zwaluwen, dat hem naar Vlaardingen haalde. Aan de Zwaluwenlaan ontwikkelde hij zich voorspoedig, maar het eerste elftal haalde hij niet. “Ik heb met spelers als Bart Fiegel en Furghill Zeldenrust getraind. Ik keek mijn ogen uit. Toen FC Twente op bezoek kwam voor de KNVB-beker mocht ik als jeugdspeler op de bank zitten.”
Van Meuwen besloot terug te keren naar zijn oude club Spaland, die inmiddels was gefuseerd met VVK’68 tot Kethel Spaland. De verdediger wist een basisplaats te veroveren in het team dat promoveerde naar de tweede klasse. “Als rechtsback. We hadden een overschot aan centrale verdedigers en ik besloot me te richten op de linksbackpositie.”
Het seizoen erop kreeg Van Meuwen steeds minder speeltijd. “Ik kon daar moeilijk mee omgaan”, kijkt hij terug. “Ik had veel discussies met de trainer. Ik was 22 en wilde spelen. Ik was jeugdig en misschien onbezonnen. Ik raakte het plezier helemaal kwijt.”
Ferry Seton haalde hem naar SVV. Bij de traditierijke Schiedamse club werd hij zelfs aanvoerder. “Een geboren leider ben ik niet, maar ik zie mezelf wel als stimulator voor mijn medespelers. Toen de trainer destijds vroeg wie aanvoerder wilde zijn, stak niemand zijn vinger op. Toen heb ik het maar gedaan.”
Van Meuwen is de eerste om toe te geven dat de prestaties dit seizoen niet meevallen. “We zijn de voorbereiding gestart met een andere ploeg waarmee we nu spelen. Het is gelopen zoals het is gelopen. De trainer heeft bepaalde keuzes gemaakt. Daar kan je het mee eens zijn of niet, we moeten als SVV verder.
Klik op sv SVV voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sv SVV voor meer informatie over de club.