Een goed seizoen, met als kers op de taart een kampioenschap. De vrouwen van IFC kroonden zich op een bloedstollende laatste speeldag, tot kampioen van de derde klasse. En dus laat assistent-trainster Mandy van den Hoek de groep volgend jaar met een gerust gevoel achter. “Ik heb het zelf voetballen toch wel heel erg gemist.”

Want ondanks dat Van den Hoek (29) inmiddels alweer zo’n drie jaar actief is als assistent, blijft dat toch het leukste wat er is. “Dat heb ik altijd gedaan en gaat er nooit meer uit.” En dus sluit ze na de zomer, opnieuw aan bij Vrouwen 3. “Het is heel goed bevallen om assistent-trainer te zijn, alleen is het helaas niet te combineren. Hoe zonde ik dat ook vind. Maar als ik iets doe, wil ik het ook volle bak doen.” Zoals ze dit jaar dus heeft gedaan. “Het is een leuke groep én echt een team. Ook buiten het veld.”

Ongeslagen

Van den Hoek kijkt dan ook terug op een geslaagd seizoen, vertelt de inwoonster van Hendrik-Ido-Ambacht. “Je kunt wel zeggen dat we het goed hebben gedaan! Met als kers op de taart het kampioenschap.” Niet alleen leuk, maar ook terecht, vindt ze. “Vorig jaar degradeerden we via de nacompetitie, dus hadden we nu als doel gesteld om kampioen te worden.” Een doelstelling die na een overtuigende start, steeds meer ging leven, herinnert Van den Hoek. “We wonnen elf wedstrijden op rij en stonden in de winterstop ongeslagen bovenaan!” De eerste nederlaag volgde pas in maart. “Toen kregen we even het deksel op onze neus en werden we weer met beide benen op de grond gezet.” Uiteindelijk bleek een overwinning op de slotdag, genoeg voor promotie naar de tweede klasse. Al was de voorsprong met slechts twee punten op concurrent Papendrecht nipt. “De club heeft uitgesproken dat ze graag in de eerste klasse zouden willen spelen, maar ik weet niet of dat met dit team zou kunnen. Tweede klasse lukt sowieso.” En Van den Hoek, kan het weten. “Ik heb zelf, voordat ik assistent werd, een aantal jaar in het team gevoetbald.” Tussendoor, speelde ze drie seizoenen lang bij Vrouwen 3. “Maar dat was puur voor de gezelligheid.” Al begon de speelster zelf, ooit met voetballen bij de buurman. “Op mijn vijfde, net nadat ik mijn zwemdiploma had gehaald, ben ik bij ASWH gaan voetballen. Altijd tussen de jongens.” Tot de A’tjes. “Bij de senioren mocht dat niet meer, dus ben ik toen naar IFC gegaan.”

Andere prioriteiten

Om vervolgens na een aantal jaar als voetbalster, drie seizoenen geleden dus assistent-trainer van Vrouwen 1 te worden. “Ik vond het leuk om een keer aan de ‘andere kant’ te staan. Voor veel meiden ben je toch een soort aanspreekpunt, omdat het voor hen makkelijker is om naar een vrouw toe te stappen.” Als tussenpion, in combinatie met hoofdtrainer Wilfred Brinkhuis. “Een deel van de speelsters zijn van mijn leeftijd, dus het was een super gezellig jaar.” Al werd er toch vooral, hard gewerkt. “Ook in het veld was het echt een team. Daar heb ik het meeste van genoten. We hebben echt alles samen gedaan, qua inzet, positiviteit én gezelligheid.” Toch komt daar na dit seizoen, dus een einde aan. En niet alleen omdat ze zelf haar voetbalschoenen weer aantrekt. “Er komt een geheel nieuwe staf en ik wilde niet weer opnieuw gaan bouwen.” Ambities om in de toekomst trainer te worden, heeft Van den Hoek voorlopig niet. “Eerst qua training geven even een jaartje niks, en dan zie ik het wel.” Betrokken, blijft ze natuurlijk wel. “Ik sta straks lekker als supporter langs de lijn, dan hoef ik me ook niet zo druk te maken, haha!” Tijd genoeg, om zich te focussen op haar prestaties bij het derde vrouwenelftal van de club. “Vroeger ben ik spits, centrale verdediger en rechtsbuiten geweest, maar bij Vrouwen 3 stond ik altijd op doel. En ze zoeken nog een keepster, dus dat is oud en vertrouwd!” Met haar rentree, geeft ze zelf indirect ook meteen het goede voorbeeld. “Je merkt dat de aanwas bij de vrouwen minder begint te worden. Mannen hebben toch andere prioriteiten en voetballen langer door. Vrouwen gaan sneller iets anders doen als ze ouder worden.” Daar ligt voor IFC dan ook een belangrijke uitdaging, denkt Van den Hoek. “De club heeft iemand aangesteld voor de technische zaken omtrent het vrouwenvoetbal, dus daar zijn ze goed en serieus mee bezig. De meiden die je hebt, moet je zien te behouden. Dat is het belangrijkste.” Ook voor speelsters van buitenaf. “Dan blijf je als vereniging aantrekkelijk, zeker als je ooit eerste klasse wilt gaan spelen.”

Klik op IFC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op IFC voor meer informatie over de club.

Na vier seizoenen als hoofdtrainer van IFC, trekt Ron Timmers de deur bij de vereniging uit Hendrik-Ido-Ambacht deze zomer achter zich dicht. En met een kampioenschap in de tweede klasse en drie promoties op zak, is zijn avontuur precies geworden wat hij op voorhand had gehoopt. “Het project is geslaagd!”

Een project waar de 61-jarige Timmers, met het kampioenschap in de tweede klasse, een aantal weken terug een uitroepteken achter zette. “We hebben echt een topseizoen gehad!” De cijfers van IFC spreken dan ook boekdelen. Slechts één nederlaag, 23 zeges, 95 doelpunten voor en een voorsprong van 18 punten op concurrent MZC’11. “We hadden niet verwacht dat het zo goed óf makkelijk zou gaan. Zeker niet gezien al die uitwedstrijden naar Zeeland, op van die slechte velden.” Want dat was, bij de Ambachtse club, toch wel een doorn in het oog, is de oefenmeester eerlijk. “Het was een dompertje dat we acht keer naar Zeeland moesten en twee keer naar Bergen op Zoom. Vorig seizoen konden we bijna op de fiets.” En dat merkte je, vertelt hij. “De beleving van onze eigen mensen, maar ook de mensen die komen, is toch minder.”

Scherp houden

Desondanks, kroonde IFC zich dus met overmacht tot kampioen. “Dat is een compliment waard.” Al had Timmers dat krachtsverschil, al vrij snel in de gaten. “Vanaf het moment dat je iedereen hebt gehad, zo ongeveer halverwege, weet je dat al wel. We verspeelden zelf weinig punten, terwijl de rest dat wel deed.” Vooral GSC/ODS en VVGZ vielen de trainer dan ook wat tegen. “Misschien ook door die onderlinge derby’s tegen elkaar. Daar staat toch druk op.” Druk, voelden ze bij IFC op hun beurt eigenlijk nauwelijks. “We wisten dat als we zouden blijven doen wat we moesten doen, dat we kampioen gingen worden.” Al is dat makkelijker gezegd, dan gedaan, weet ook Timmers. “Ik was eigenlijk niet bezig om die jongens te leren voetballen, maar vooral om ze scherp te houden. Coachkwaliteiten spelen dan een belangrijke rol.” Kwaliteiten die hij, als voormalig trainer van onder meer Rijsoord, Groote Lindt, Heerjansdam en ASWH, meer dan voldoende heeft opgebouwd. “Ondertussen loop ik al een tijdje mee.” Aan hem de taak, om iedereen gefocust én betrokken te houden. “We hadden best een ervaren groep, met spelers die allemaal vonden dat ze erin hoorden te staan. Dat is niet altijd makkelijk. Dan moet je duidelijk maken dat je meer dan elf man nodig hebt en spelers minuten geven als daar ruimte voor is. Want juist als je te maken krijgt met blessures en schorsingen, moet je een goede ploeg hebben.” En die hadden ze dit seizoen bij IFC. “We hebben geen moment verslapt.”

Uitdaging

Met een meer dan verdiende promotie naar de eerste klasse tot gevolg. Precies eigenlijk zoals de inwoner van Zwijndrecht vier seizoenen geleden voor ogen had. “Je wordt wat ouder, dan heb je minder zin om lang in de auto te zitten. Zeker met al die files van tegenwoordig. Daardoor vallen een hoop aantal clubs al af. IFC is in de buurt en als Ambachter, mijn ouders komen daar vandaan, is het toch wel bijzonder om hier aan de slag te gaan.” En een uitdaging. “Toen we in gesprek gingen, speelden ze nog op zondag.” In de hoofdklasse. “Tot duidelijk werd dat spelers liever niet meer op zondag wilden spelen.” Een overstap naar de zaterdag vierde klasse volgde. “Op dat moment kwam het hele project eigenlijk meteen van de grond. Onder meer omdat ook een hoop oud-IFC jongens graag mee wilden doen.” Drie promoties later, blikt Timmers terug op een succesvol avontuur. “Er waren ook jongens die het eerst even aan wilden kijken, maar later alsnog zijn aangesloten. Spelers die bij de kabouters zijn begonnen of hier al jaren op zaterdag speelden. Inmiddels zijn dat er in totaal volgens mij een stuk of tien.” De populariteit, begint dan ook toe te nemen, heeft hij gemerkt. “De beleving rondom de club, is een stuk groter geworden. Dat zie je ook aan de drukte in de kantine. En spelers bellen nu zelf, of ze hier mogen voetballen.” Al staan ze daar in Ambacht niet meteen om te springen, zo blijkt. “We willen geen vreemdelingenlegioen worden. Het moet een team vol IFC-DNA zijn. Dat is tot nu toe goed gelukt!”

Frisse wind

Zoals eigenlijk alles, bij IFC geworden is wat Timmers had gehoopt. “Ons doel was om samen binnen maximaal vijf jaar naar die eerste klasse te gaan. Het zijn er uiteindelijk vier geworden.” Met in december, ieder seizoen een moment ter evaluatie. “Dan keken de club en ik, of we nog gelukkig met elkaar waren. En of we het idee hadden dat het zou gaan lukken.” Met drie promoties, in vier jaar tijd, heeft Timmers zijn ‘job’ gedaan. Zoals hij het zelf noemt. “Daarom is het nu tijd voor iemand anders. Die gasten kijken al vier seizoenen tegen hetzelfde hoofd aan, dan is het tijd voor een frisse wind. Iemand met nieuwe verhalen.” In de persoon van Michael Nijssen, vond de club een ambitieuze opvolger. “Er staat een ploeg waarmee IFC ook volgend seizoen in de eerste klasse mee moet kunnen doen voor de bovenste plekken. Al is dat straks natuurlijk niet meer aan mij.” Maar stilzitten, gaat Timmers niet doen. Hij keert in augustus terug bij Rijsoord. “Ik ben daar twintig jaar geleden trainer geweest, en de jongens die ik toen training gaf, zitten nu in de TC. Die vroegen of ik de beleving van toen weer terug kon brengen.” De derdeklasser kan dan ook wel wat nieuwe energie gebruiken, zo blijkt. “De club bruist, maar het eerste elftal volgt niet. Daarom gaan we proberen om de ploeg met eigen jongens, weer omhoog te brengen. Eigenlijk hetzelfde als vier jaar geleden bij IFC.”

Plezier hebben

Voorlopig, heeft Timmers er als trainer dan ook nog lang geen genoeg van. “Van werken met jonge gasten, blijf je zelf ook jong. Met een team aan de gang gaan en daar een prestatieve groep van maken, is voor mij de drijfveer.” Iets wat hem bij IFC vrij aardig is gelukt. “Soms vroegen mensen wel eens: Is het ook zo gezellig bij jullie als er wordt verloren? Dan was mijn antwoord altijd, dat weet ik niet, we verliezen nooit.” En dat klopt. “In vier jaar tijd, hebben we thuis geen één wedstrijd verloren.” Op de manier, zoals Timmers dat graag ziet. “Met aanvallend voetbal en de bal zo ver mogelijk van de eigen goal veroveren. Uiteindelijk draait voetbal om plezier hebben. Met elkaar én de mensen die komen kijken. Daar doe je het uiteindelijk voor.” Al komt dat natuurlijk niet vanzelf. “De uitdaging zat hem vooral in het iedere keer beter willen worden. Als we tegen tegenstanders uit een hogere klasse speelden, wilden we dat niveau aan proberen te tikken. Daar heb je een conditioneel sterke ploeg voor nodig. Dus trainden we iedere week keihard.” Maar nu, is het tijd om even wat gas terug te nemen en na te genieten. “In vier seizoenen van de vierde naar de eerste klasse, dan doe je het best goed, toch?”

Klik op IFC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op IFC voor meer informatie over de club.