Vrijwilliger van ’t Jaar Marcel Koole erg actief bij SJO Seroos/Veere
SEROOSKERKE/VEERE – Een vrijwilliger met een behoorlijke staat van dienst, zowel bij zijn club Serooskerke als binnen de SJO Serooskerke/Veere. Het leverde in januari Marcel Koole de titel ‘Vrijwilliger van het Jaar’ op. ‘Een waardering voor mij natuurlijk, maar het zijn alle vrijwilligers die zich belangeloos inzetten die de waardering verdienen.’
De 52-jarige Koole was in het verleden altijd speler bij Serooskerke, waar hij op zijn drieëntwintigste al stopte als actief speler. Hij werd vervolgens een jaartje of vijftien trainer/ leider bij het tweede en derde elftal van de club. Toen zijn zoon werd geboren stopte hij een aantal seizoenen, maar hoewel het gezin inmiddels al jarenlang in Middelburg woont, werd de zoon van Marcel lid bij de opgerichte SJO. “Tja, en dan ben je voor je het weet weer volop betrokken bij de voetbal en dat was bij mijn dus ook zo haha.”
Zo’n vijf seizoenen is hij nu actief binnen de SJO. In eerste instantie als technische coördinator en sinds vorig seizoen met name verantwoordelijk voor de financiën, kleding en het materiaal. “Superleuk om te doen allemaal, net zoals ik het ook prachtig vind om als assistent-trainer bij de O13 te fungeren. Het zijn verschillende rollen die allemaal hun eigen uitdaging bieden. De ene kost wat meer tijd soms dan de andere, maar als het allemaal loopt is het heerlijk om te doen en iets voor de vereniging te kunnen betekenen.”
Sinds corona is de jeugdafdeling nog altijd licht groeiende en ziet de toekomst er volgens Koole dan ook prima uit. “Sinds de oprichting van de SJO heeft men eerst de organisatie op poten gezet. Toen raakte ik betrokken bij de SJO en sinds vijf jaar hebben we de nadruk gelegd op de ontwikkeling van ons technisch kader. En verder zijn we ons meer gaan richten op de werving van nieuwe aanwas, waarbij we willen toewerken naar een gestage groei om op die manier voor de toekomst de zaken qua spelersaantallen en doorstroming goed te waarborgen. Dat werpt zijn vruchten af maar we willen blijven streven naar beter.”
Het organiseren zit bij de verenigingsman naar eigen zeggen wel in het DNA en daarin wil hij graag de helpende hand bieden. “Ik ben heel vaak wel op de club te vinden en sta zowel op als naast het voetbalveld. Maar er gebeuren ook heel veel zaken op de achtergrond. Van sleutelafgifte tot het regelen van trainingsmaterialen en kleding voor de teams. Soms kleine dingen maar wel heel belangrijk om de boel goed te doen draaien. Daar een bijdrage aan leveren vind ik het leukste om te kunnen doen.”
Klik op SJO Serooskerke/Veere voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SJO Serooskerke/Veere voor meer informatie over de club.
Sil Riemens en Serooskerke met goed gevoel het nieuw seizoen in
SEROOSKERKE – Gezien de kwaliteiten in de selectie kende Serooskerke voor hun doen twee moeizame en teleurstellende seizoenen. Dankzij de goed afgesloten nacompetitie en het realiseren van lijfsbehoud sloten Sil Riemens en zijn ploeggenoten uiteindelijk toch nog met enigszins een positief gevoel het seizoen af als derdeklasser.
“Dat hebben we weten vast te houden waardoor we nu echt met een goed gevoel het nieuwe seizoen in zijn gegaan. We hebben in Bart van Wuyckhuyse een nieuwe, jonge en onervaren hoofdtrainer. Het feit dat er nu een nieuwe frisse wind waait dat is wel iets waar de spelersgroep misschien ook aan toe was. Er heerst veel positiviteit en iedereen wil er vol voor gaan.”
Van Wuyckhuyse volgt Cees Houtepen op en debuteert als hoofdtrainer, nadat hij als assistent werkte bij SVOD’22. Debuteren dat deed Riemens al een flink aantal seizoenen geleden bij Serooskerke, de club waar hij al sinds zijn zesde voetbalt. “We hadden in de JO19 een sterke lichting en ik debuteerde als achttienjarige. We mochten toen met een aantal gasten eerder doorstromen naar de senioren, maar ik koos ervoor om nog een seizoen bij de JO19 te blijven. Daarna ben ik wel naar de eerste selectie gegaan en samen met Aron Wattel werden we direct basisspeler. Doordat ik ook van reizen houd heb ik sindsdien ook wel een aantal periodes gemist hier. Maar normaal gezien ben ik basisspeler als ik beschikbaar en hier in Serooskerke ben.”
Voornamelijk wordt Riemens dan door de trainers gebruikt in een aanvallende rol als een soort ‘zwevende’ middenvelder. “Ik ben een speler die nogal lastig te coachen is en die niet graag in een te strak tactisch jasje wordt gestopt. Gelukkig krijg ik ook vaak de vrijheid en proberen we het tegenstanders lastig te maken door als middenvelders of als aanvallers veel te rouleren qua posities. Mijn kwaliteiten liggen in de snelle omschakeling en dan via een assist medespelers in stelling te brengen. Als linkspoot doe ik dat zelf nog altijd het liefste vanaf de linkerkant van het middenveld. Als ik kan lopen en mezelf kan bemoeien met het spelletje, dat is heerlijk. En heb ik ook nodig om mijn energie kwijt te kunnen.”
Hoewel het vorig seizoen in de ogen van de 27-jarige middenvelder als ‘dramatisch’ getypeerd kan worden, ziet hij nu de toekomst een stuk zonniger in. “We hebben een groep met veel jonge gasten die steeds meer ervaring krijgen. Vorig seizoen hadden we ook veel blessures en daardoor liep het vaak minder. Nu is dat gevoel anders en vind ik ook dat we, gezien onze kwaliteiten, zeker moeten kunnen meedoen en niet meer een heel seizoen in de gevarenzone moeten hangen. We zijn nu in mijn ogen écht een derdeklasser, maar wel eentje die in de linkerrij moet bivakkeren en niet hoort te knokken om veilig te blijven.”
Persoonlijk vindt hij het mooi om als ervaren speler wat voor de ploeg te kunnen betekenen. “En dan vooral voor die jonge gasten. Op een positieve manier hun coachen, wegwijs maken en ondersteunen om daar samen beter van te worden. Dat is de insteek. Ik voel me mentaal en fysiek op mijn fitst nu en dat hoop ik er dit seizoen te laten uitkomen.”
Klik op VV Serooskerke voor meer artikelen over de club.
Klik op VV Serooskerke voor meer informatie over de club.
Vrijwilligerswerk bij Jong Ambon geeft Maurits Sep veel voldoening
MIDDELBURG – Hij rolde, zoals het vaak bij verenigingen gebeurt, min of meer geleidelijk in een vrijwilligersfunctie omdat één van de kinderen lid wordt. Dat was bij Maurits Sep 56) niet anders. ‘Mijn zoon ging zeven jaar geleden voetballen bij Jong Ambon en zo ben ik daar uiteindelijk dus ook terecht gekomen. Ik vervul verschillende rollen en die geven me enorm veel plezier en voldoening.’
Zo is Maurits, die al zo’n twintig jaar in Middelburg woont aan de rand van de Molukse wijk, secretaris van de Stichting Jong Ambon en teamleider bij de O14 waarin zijn zoontje actief is. “Ik heb zelf helemaal geen voetbalachtergrond maar vind het geweldig om te kunnen helpen daar waar nodig. En door de jaren heen ben ik het spelletje steeds meer gaan waarderen en begrijpen. Zo sta ik altijd samen met de trainer op het trainingsveld en ondersteun hem zoveel ik kan. Daarnaast onderhoud ik de contacten met de ouders en zorg dat de zaken rondom het elftal goed geregeld zijn. Op die manier probeer ik op een zo positief mogelijke wijze een bijdrage te leveren aan het sport- en spelplezier van iedereen.”
Toen de club verhuisde naar de huidige accommodatie werd er een stichting opgericht, die opereert naast de vereniging en verantwoordelijk is voor alles met betrekking tot de velden en gebouwen van de club. “Ik heb er destijds goed over nagedacht en besloot om de rol van secretaris op me te nemen. Daarbinnen onderhoud ik de contacten met bijvoorbeeld de gemeente en ik regel samen met de voorzitter en penningmeester de lopende zaken. We zorgen er samen met het verenigingsbestuur voor dat de club gezond blijft en alle radertjes draaien. Dat kost de ene keer wat meer tijd dan de andere, maar overall is het prima allemaal te combineren.”
Vrijwilligers zijn volgens Sep, in het dagelijks leven al ruim dertig jaar werkzaam als journalist bij de PZC, meer dan hard nodig. “Het is niet vanzelfsprekend dat mensen een rol als vrijwilliger op zich nemen, maar ik wil graag betrokken zijn bij de club waar mijn zoon actief is. Gelukkig denken heel veel mensen bij Jong Ambon hetzelfde en dat zorgt voor veel verbondenheid. Het is een kleine en heel fijne club. Inmiddels een heel multiculturele vereniging waar allerlei culturen zijn verenigd. Dat is prachtig om te zien hoe dat zich ontwikkeld heeft de afgelopen jaren.”
Vanuit de stichting is ingestoken op verbetering van het imago dat aan Jong Ambon kleefde en mede door verschillende projecten is die omslag al aardig gelukt. “Met elkaar hebben we onder meer ‘de vreedzame club’ opgezet, een parallel met ‘de vreedzame school’ waar men bij De Stroming al aan werkte. Op een positieve manier leren omgaan met tegenslag, probleemgedrag enzovoorts. Leraren kregen daarin training en die hebben we ook aan onze trainers op de club aangeboden. Je ziet dat het effect heeft en dat spelers, ouders en trainers erin meegaan. Op een positieve manier de zaken benaderen werpt zijn vruchten af. Zowel op het veld als langs de lijn en dat is prachtig om te zien dat die aanpakt werkt.”
In totaal staat hij vier dagen per week op of langs het veld en zijn er gedurende het jaar ook nog regelmatig vergaderingen om bij te wonen, contactmomenten met instanties en de gemeente. Maar Sep ervaart het vooral als dankbaar werk. “Mensen bij de club zijn dankbaar dat ik het op me neem en ik ervaar die dankbaarheid van ouders, bestuursleden en spelers als een warme deken. Toch is het plezier dat ik eraan beleef, elke moment dat ik op de club ben en iedereen heerlijk bezig zien op de velden nog altijd het allermooiste.”
Sterk in je Schoenen: ‘Leren omgaan met tegenslag’
Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met teleurstellingen, en dat geldt zeker ook voor kinderen op het sportveld. Hoe ga je daarmee om? En belangrijker nog: hoe kun je die lessen meenemen in de rest van je leven? Vanuit precies die gedachte, ontstond het programma ‘Sterk in je Schoenen’, een initiatief van voetbalmoeder en life coach Danielle van Rosmalen en profvoetballer Thomas Marijnissen.
En dat begon heel klein, met een bericht van Van Rosmalen (47) aan de voormalig jeugdspeler van Boeimeer. Want nadat ze een aantal inspirerende posts van Marijnissen op LinkedIn voorbij had zien komen, besloot ze hem te vragen of ze samen iets konden betekenen op het gebied van mentale veerkracht voor kinderen in de sport. De reactie kwam al snel. “Gaan we doen, stuurde hij terug.”
Laagdrempelig
Van Rosmalen werkt zelf als life coach, waarbij ze mensen begeleidt in het omgaan met mentale uitdagingen en stress. Als moeder van twee voetballende zoons en een hockeyende dochter weet ze bovendien hoe groot de rol van sport is in het leven van jongeren, én hoeveel emoties daarbij komen kijken. Toen Marijnissen instapte, met zijn eigen ervaringen uit zijn voetbalcarrière, waaronder bij NAC Breda, werd de basis gelegd. Vervolgens werd een plan gemaakt. “De eerste stap: bewustwording creëren bij trainers rondom het thema mentale veerkracht. Want, wat is mentale veerkracht eigenlijk? En vooral: hoe kun je daar als trainer een positieve bijdrage aan leveren?” Daarna volgden interactieve sessies met de kinderen. “Volgens het over de streep-principe, maar dan met een bal aan de voet, waarbij ze op een laagdrempelige manier kunnen laten zien waar ze mee worstelen, zonder er direct over te hoeven praten. Daarbij kun je denken aan vragen als: dribbel naar de overkant als je het lastig vindt om met verlies om te gaan, of dribbel naar de overkant als je wel eens onzeker bent over wat anderen van je denken op het veld.” De kracht, zit hem volgens haar in de combinatie van theorie, spel en kwetsbaarheid. “Trainers zien hun spelers van een andere kant, kinderen durven zich open te stellen en iedereen leert dat emoties er gewoon mogen zijn”, vertelt Van Rosmalen. “We hopen ze tools te geven waar ze de rest van hun leven iets aan hebben. Want dat ieder mens met tegenslag te maken krijgt in zijn of haar leven, is een gegeven. Hoe fijn is het dan, als je al vroeg kennis hebt gemaakt met tools die je daarbij kunnen helpen?”
Emoties
Maar het programma, reikt verder dan alleen het veld. “Kinderen leren dat falen, boosheid of angst normaal zijn, en dat je ermee kunt leren omgaan.” Ook in de praktijk. “Clubs merken dat trainers anders gaan communiceren en bewuster omgaan met hun invloed op jonge spelers. Want of het nu gaat om een scheidsrechter die tegenfluit of ouders die langs de lijn staan te schreeuwen: emoties spelen altijd een rol. En juist daar ligt de kans om kinderen te begeleiden.” Bij Boeimeer, waar het tweetal begon met hun programma, deden inmiddels al twaalf teams mee. Binnenkort gaat het duo ook van start bij Bavel, Groen Wit en The Gunners. Hun ambitie, is dan ook duidelijk. “Hoe mooi zou het zijn als we dit door heel Nederland zouden kunnen verspreiden?” En dat is volgens haar, geen verre droom. “Er bestaan vaak subsidies waarmee sportclubs dit soort initiatieven kunnen financieren.” En niet voor niks, zo sluit ze af. “Het enthousiasme van kinderen, trainers en clubs laat zien dat ‘Sterk in je Schoenen’ meer is dan een leuk project. Het is een investering in mentale weerbaarheid voor het leven!”
Kijk voor meer informatie op www.sterkinjeschoenen.org of mail naar info@sterkinjeschoenen.org.
Klik hier voor meer informatie over BSV Boeimeer.
Klik hier voor meer artikelen over BSV Boeimeer.
‘We zijn eigenlijk een soort vriendenteam’
Met de ambitie om voor directe promotie te gaan, moesten ze bij vierdeklasser DIA afgelopen seizoen al vrij snel de knop omzetten. Want nadat er in het begin kostbare punten werden laten liggen, bleken Terheijden en Waspik een serieus maatje te groot. Maar via de nacompetitie, slaagde de ploeg van Luc van Vliet er uiteindelijk toch in, om te promoveren. “We gaan voor elkaar door het vuur.”
Heel makkelijk was het omzetten van die knop, desondanks niet, is Van Vliet (31) eerlijk. “Daar hebben we het in de kleedkamer regelmatig met elkaar over gehad. Ondanks dat we de ambitie hadden om voor directe promotie te gaan, werd al snel duidelijk dat Terheijden en Waspik een maatje te groot waren. Daarna zijn we vol voor de nacompetitie gegaan.” En met succes. “We speelden zes duels voor het einde van het seizoen uit bij Gloria, hadden veel blessures, maar wisten die wedstrijd op karakter toch te winnen. Toen proefde je iets…”
Volle bak druk
Typerend voor DIA, vindt Van Vliet. “We zijn een heel hecht team. Eigenlijk is het een soort vriendenteam dat in een eerste elftal speelt. Veel jongens zijn hier samen opgegroeid of zaten bij elkaar op school. Voor mezelf, wordt dit ook alweer mijn tiende seizoen bij de club.” Mede daardoor slaagde de formatie uit Teteringen erin om de derde plek in de competitie, te verzilveren via de play-offs, denkt de routinier. “Op het veld gaan we echt voor elkaar door het vuur. Dat heb je nodig in zo’n nacompetitie. Tien jongens die keihard werken en Remco (Sluijk) die dan voorin het verschil maakt. Al wil ik daarmee niet zeggen dat hij niet hard werkt, haha!” Een instelling die ze komend seizoen, bij hun rentree in de derde klasse, maar al te goed zullen kunnen gebruiken. “Ons team is gelukkig intact gebleven. Dat is ook wel een beetje de kracht van DIA.” Vanzelf, zal het desondanks niet gaan, weet ook Van Vliet. “Het tempo zal, denk ik, het grootste verschil zijn. Vorig jaar hebben we ook genoeg wedstrijden gewonnen op 60 of 70 procent, dat zal nu niet lukken.” Volledige scherpte, is dan ook gevraagd. “Als je op dit niveau kansen weggeeft, wordt het vaak afgestraft. En daarnaast, zakten afgelopen seizoen veel tegenstanders in tegen ons. Dat zullen ze nu waarschijnlijk niet gaan doen.” Maar of ze daar bij DIA echt wakker van liggen? “We hebben twee grote en snelle spitsen, dus misschien is het wel in ons voordeel als ze volle bak druk gaan zetten.” Aan de andere kant. “Moeten we het dan in onze eigen opbouw van achteruit ook beter gaan doen, zeker als we meer kansen willen creëren uit open spel, in plaats van de lange bal spelen op Remco en hopen op een goede dag.”
Op het dorp
Met de aanleg van een nieuw kunstgrasveld, kan het aan de ondergrond in ieder geval niet meer liggen. “Ons gras was vaak niet zo heel goed, dus dat maakt het wel een stukje makkelijker én minder risicovol.” Een speelwijze die goed bij hem past, vertelt Van Vliet. “Ik ben een voetballende linksback. Goed aan de bal, iemand met overzicht en een aardige pass in mijn linker.” Een soort Daley Blind eigenlijk dus. “Daar word ik vaak mee vergeleken door mijn teamgenoten. Ik ben ook niet de snelste, dus kom af en toe mee op, maar moet het vooral hebben van het opbouwen.” Bij de club waar hij inmiddels alweer tien jaar komt, nadat hij ooit op vijfjarige leeftijd begon bij Baronie. “Ik speelde daar in het tweede, woonde al in Teteringen, dus besloot ik maar eens op het dorp te kijken. Zonder dat ik heel veel jongens kende, is dat meteen goed bevallen!” En dat doet het nog steeds. “Baronie is meer een voetballende club, terwijl DIA het meer moet hebben van hard werken en duels. Toch heb ik nooit heimwee gehad.” Mede dankzij zijn jongere broer Menno. “We spelen nu sinds een seizoen of zeven samen in het eerste. Daarnaast, is het gewoon een heel gezellige groep en heb ik in de tussentijd een hoop vrienden gemaakt. Zo gaan we regelmatig samen naar wedstrijden van NAC.” Aan een vertrek, denkt Van Vliet dan ook absoluut niet. “Ik verwacht niet dat ik hier ooit nog wegga. En als ik stop, ga ik in een lager elftal spelen.” Voorlopig, kunnen ze bij de club dan ook nog wel even van zijn ervaring genieten. “Tegenwoordig ben ik de oudste van het team, dus ik probeer de jonge gasten veel tips te geven. Die rol ligt mij wel!”
Klik hier voor meer informatie over RKVV DIA.
Klik hier voor meer artikelen over RKVV DIA.
TVC Breda vol goede moed: ‘Er hangt een positieve sfeer’
Voetballen op zaterdag, een nieuwe trainer en een jonge groep. TVC Breda is na een frisse wind vol goede moed begonnen aan het nieuwe seizoen. En dus heeft Wimano Holzken allesbehalve spijt dat hij nog een jaar is gebleven, bij de inmiddels vijfdeklasser. “De club is in verandering en er hangt een positieve sfeer.”
Hoe anders was dat vorig seizoen, herinnert de zeventienjarige Holzken zich. “We wisten voordat de competitie begon, al dat het pittig zou worden. En als je dan halverwege hoort dat je door de overstap naar de zaterdag waarschijnlijk vijfde klasse gaat voetballen, wordt het steeds moeilijker om het op te kunnen brengen.” Met een laatste plaats en degradatie tot gevolg. “Ik vind écht dat we genoeg kwaliteit hadden, maar we hebben er niet alles aan gedaan. Terwijl we dat wel met elkaar hadden afgesproken. Het was een beetje gelaten.” Ook tijdens trainingen. “Soms stonden we maar met acht man…”
Hard trainen
Met een jonge groep, slechts twee spelers zijn ouder dan 25 jaar, hoopt TVC Breda dit seizoen een doorstart te maken. “De sfeer zit er goed in en iedereen heeft een positief gevoel. Dus wat dat betreft ben ik benieuwd waar we gaan eindigen.” Durft hij een inschatting te maken? “Nacompetitie voor promotie zou minimaal mogelijk moeten zijn.” Want, zo redeneert Holzken. “We zijn voetballend verder dan vorig jaar. Vooral qua organisatie en stabiliteit.” Merkt de inwoner van Breda ook tijdens trainingen.
“We trainen nu ook echt ergens op.” Onder leiding van oud-prof Peter Remie, kan dat ook bijna niet anders. Zou je zeggen. “Hij bevalt tot nu toe heel goed! We trainen heel hard. Ik heb nog nooit zo’n zware voorbereiding meegemaakt. Loopvormen, veel met bal, maar ook partijspelletjes waar we continu druk moeten zetten.” Kortom, de jongeling is onder de indruk van zijn nieuwe trainer. “Ik zou geen geintje met hem uit durven halen. Al doen we dat natuurlijk wel af en toe, dat hoort er ook bij. Maar als we serieus moeten trainen, weet hij ons echt te raken.” Want het spel maken, gaat niet vanzelf. “We willen graag aanvallend voetbal spelen. Dat moet kunnen in de vijfde klasse. Dan zien we vanzelf wel waar het schip strandt.” Mooi voetbal spelen én de nacompetitie halen dus. “Als dat lukt, zou ik heel tevreden zijn!”
Goede gevoel
Bij de vereniging waar Holzken nagenoeg al zijn hele leven komt. “Ik was vier toen ik begon met voetballen bij TVC, dus daardoor ken ik iedereen hier. Daarnaast geef ik nu ook training aan de JO13. Dit is gewoon mijn club.” Vanaf dit seizoen dus wel op zaterdag, in plaats van op zondag. “Dat maakt voor mij niet veel uit. Al duurde het op zondag, altijd langer voordat je weer mocht spelen. Omdat je op zaterdag dan vrij was.”
Met een soort herstart in de vijfde klasse, kan Holzken daarnaast ook prima leven. “Ik denk dat het beter is om hier met een frisse moed te beginnen en daarna weer hogerop te gaan. Eerst even dat goede gevoel krijgen. Al denk ik, dat we met dit team ook de vierde klasse aan zouden kunnen.” En aan de vooravond van zijn derde seizoen bij het vlaggenschip, kan de middenvelder het weten. “Op mijn vijftiende ben ik voor het eerst mee gaan trainen, drie weken later maakte ik mijn debuut. Terwijl ik toen nog in de JO19 speelde.”
Heel veel tijd nodig om te wennen, had Holzken naar eigen zeggen niet. “Het gaat allemaal een tempootje hoger, dus je moet sneller handelen. Anders worden fouten meteen afgestraft.” Zeker op zijn positie. “Ik speel het liefste als nummer zes. Al vind ik het ook leuk om op tien te spelen.” Aan kwaliteit, in ieder geval geen gebrek. “Een voetballende middenvelder, creatief, inzicht en een goede crosspass. Maar ook iemand die een bal af kan pakken of een mannetje kan passeren.” Ambities, heeft Holzken dan ook genoeg. “Afgelopen seizoen heb ik contact gehad met tweedeklasser TSC, alleen heb ik het toen nog niet gedaan. Vooral omdat ik nog jong ben.” Ooit, hoopt hij echter wel die stap te maken. “Maar als het dit seizoen leuk uitpakt, blijf ik hier misschien nog wel een jaar!”
NAC Vrouwen: ‘Leren en ontwikkelen in de Eredivisie’
Sinds begin augustus is Jan de Hoon actief als hoofdtrainer van NAC Vrouwen. Met een rijke achtergrond in het mannenvoetbal en jarenlange ervaring in jeugdopleidingen, zet hij nu zijn eerste stappen in het vrouwenvoetbal. Een nieuwe omgeving met herkenbare uitdagingen én vooral veel enthousiasme.
De eerste weken bij de club bevallen De Hoon uitstekend. “Het is een leuke en gemotiveerde groep. Er wordt hard gewerkt, de sfeer binnen het team is goed en iedereen staat open voor ontwikkeling. We willen samen ergens naartoe werken en dat zie je terug op het veld. Ik heb het erg naar mijn zin!”
Groepsdynamiek
Hoewel het zijn eerste ervaring is als trainer van een vrouwenteam, ziet De Hoon vooral veel overeenkomsten met zijn eerdere functies. “Ik ben al sinds 2002 actief in het betaald voetbal, met name als jeugdtrainer. In de laatste jaren werkte ik meer met de talenten van de oudere jeugdteams en was ik ook assistent-trainer bij een eerste elftal. Maar altijd in het mannenvoetbal.” Het vrouwenvoetbal blijkt een interessante nieuwe uitdaging. “Er zijn zeker verschillen, bijvoorbeeld op fysiek vlak en in de groepsdynamiek. Maar uiteindelijk draait het in topsport om hetzelfde: samenwerken aan één doel, elke dag beter willen worden en als team het maximale eruit halen. Die mentaliteit zie ik hier ook duidelijk terug.” De voorbereiding op het seizoen was volgens De Hoon kort, maar waardevol. “We hadden vijf weken om met elkaar te werken aan de speelwijze, teamprocessen en fysieke fitheid. Dat is niet veel, zeker niet als je net begint met een nieuwe groep. Maar de speelsters zijn leergierig, pakken dingen snel op en willen echt stappen maken. Dat geeft vertrouwen.”
Hoogste niveau
NAC Vrouwen bleef in het tweede voorbereidingsblok ongeslagen. De Hoon: “Qua resultaten is het goed gegaan, al zegt dat in de voorbereiding natuurlijk niet alles. Maar het is altijd fijn als je wedstrijden wint, ook in de voorbereiding.” Met NAC Vrouwen voor het eerst actief op het hoogste niveau, is het volgens De Hoon vooral belangrijk om als team te blijven groeien. “Voor veel speelsters is het hun debuut op Eredivisie-niveau. We weten dat het een uitdaging wordt, maar het doel is duidelijk: handhaven en volgend seizoen weer in de Eredivisie spelen. Gaandeweg gaan we leren en ons verder ontwikkelen. Over een aantal maanden weten we beter waar we dan staan.”
Klik op NAC Breda voor de laatste artikelen over de club.
Klik op NAC Breda voor meer informatie over de club.