Home Blog Pagina 28

De bekerfinale was een bijzondere dag voor Jerrel van der Zeeuw van VVGZ 2

VVGZ
-
0
De bekerfinale was een bijzondere dag voor Jerrel van der Zeeuw van VVGZ 2

Net geen kampioen, maar wel de beker gewonnen. VVGZ 2 draaide naar eigen zeggen best wel een aardig seizoen. En voor Jerrel van der Zeeuw, was het allemaal net nog een beetje extra bijzonder. “Die bekerfinale was voor mij echt een soort toetje.”

Om die uitspraak goed te kunnen begrijpen, moeten we terug naar september vorig jaar. Naar een onschuldig stoeprandje in Madrid, lacht Van der Zeeuw (31) als een boer met kiespijn. “Daar ging ik vol door mijn enkel heen en brak ik mijn kuitbeen.” Een ongelukje dat meer dan alleen voor de voetbal roet in het eten gooide. “Ik was heel de zomer al aan het trainen voor de marathon, toen gebeurde dit…” Na de winterstop, sloot de inwoner van Zwijndrecht na een lange herstelperiode weer aan. “Daar was ik op dat moment al heel blij mee, dus die bekerfinale was voor mij echt een soort toetje.”

Dubbel

Dat toetje werd voor VVGZ 2 een heerlijk dessert, want in die finale werd na verlenging afgerekend met Brabantia. Het leverde Van der Zeeuw een extra zoete nasmaak op, vertelt hij. “Acht jaar geleden stond ik ook in de bekerfinale, toen verloren we hem. Dus er stond nog een rekening open.” Het resulteerde in een bijzondere dag, zo herinnert hij zich nog goed. “Zeker voor een tweede elftal, waren er echt veel mensen. Dat is voor mij ook wel VVGZ, dat gevoel van familie en vrienden.” Helemaal als je dan ook nog wint. “Onze leider, Joop Bezemer, had in 40 jaar nog nooit de beker gewonnen. Als je dan ziet hoe blij zo iemand daarmee is…” Van der Zeeuw zelf, was in eerste instantie iets minder blij, moet hij bekennen. “Ik zat op de bank, dus het was toch een beetje dubbel voor mij. Nadat ik weer fit was heb ik even op mijn beurt moeten wachten, maar uiteindelijk toch nog veel wedstrijden gespeeld. Alleen jammer dat je dan juist in zo’n wedstrijd op de bank begint.” Al vergoedde de winst, ook voor hem veel. “Het was gewoon een heel leuke dag en een bekroning op een mooi seizoen waarin we bij vlagen leuk voetbal hebben gespeeld.” Naast de bekerwinst, werd de competitie namelijk afgesloten met een tweede plaats op twee punten van kampioen Oranje Wit. “We hebben tot de laatste dag meegedaan om kampioen te worden. Dan kan je niet spreken van een slecht seizoen, toch?”

Vriendenteam

Het doel voor komend seizoen is dan ook al duidelijk. “De groep blijft net als voorgaande jaren op een enkeling na weer bij elkaar, dus dan gaan we vol voor het kampioenschap!” Met hem er, zoals de afgelopen jaren, gewoon weer bij. “Van kleins af aan speel ik al bij VVGZ. Op een jaar Smitshoek en drie mooie seizoenen bij Papendrecht na, heb ik altijd bij VVGZ gespeeld.” Voor Van der Zeeuw de ideale combinatie tussen gezelligheid en prestatie. “Het is eigenlijk een soort vriendenteam, maar wel op een goed niveau. Dat is voor mij het leukste. Ik heb niet meer de ambitie om in het eerste te spelen, wel om die jonge jongens wat bij te brengen. Die dynamiek bevalt heel goed.” Ook na al die jaren én de nodige pesterijen. “Ze noemen mij inmiddels al opa…” Heel gek is dat gezien het verschil in leeftijd, misschien ook niet. “Ik ben de oudste en met de meeste jongens is het leeftijdsverschil een kleine tien jaar.” Verschil in leeftijd of niet, VVGZ 2 is bloedfanatiek. “Dat zit er bij ons zeker wel in. Tuurlijk is er genoeg ruimte voor een dolletje, maar we staan er met elkaar als het moet. Dat is niet anders dan bij een eerste.” Zijn manier van spelen is dat misschien wel een klein beetje. “Ik moet het niet hebben van mijn snelheid, wel heb ik een goede traptechniek en denk ik dat ik het spelletje wel aardig kan lezen. En weten wat je wel en niet kunt is ook een kwaliteit…” Gemaakt om straks trainer te worden? “Als ik ben gestopt ga ik daar rustig over nadenken, eerst wil ik zelf zo lang mogelijk blijven voetballen.” En dus trapt zijn fietsje voorlopig nog wel even door richting het sportpark, voor de inwoner van Zwijndrecht. “Met een biertje op het terras naar het eerste kijken, hopen dat zo’n middagje zes punten oplevert. Dat blijft voor mij toch het mooiste!”

Klik op VVGZ voor meer artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.

Mark van der Laan en Eelco van Viersen houden het potdicht bij FC Perkouw

fc Perkouw
-
0
Mark van der Laan en Eelco van Viersen houden het potdicht bij FC Perkouw

Ze zijn 36 en 38 jaar oud, maar nog altijd fit en gemotiveerd. Mark van der Laan en Eelco van Viersen genieten van het samenspel in het defensieve centrum van FC Perkouw en slepen elkaar door de jaren heen. Hun leeftijd blijkt geen rem om de ambities van de ervaren verdedigers te hebben. ,,Ik word veertig op het veld’’.

Het is pas het eerste seizoen dat Van der Laan en Van Viersen samen in het centrum speelden dit seizoen. Van der Laan stond altijd op het middenveld van Perkouw, maar na het vertrek van teamgenoot Dennis Bodegom schoof hij een linie naar achter. ,,Dat beviel dit seizoen heel goed’’, benadrukt het duo, dat vooruitblikt op het komende voetbalseizoen en terugkijkt op hun eerste seizoen als centrale duo.

,,Hoe een vereniging hoort te zijn’’
Van der Laan speelt nu vijf seizoenen voor de hoofdmacht van Perkouw. Daarvoor speelde hij zijn hele leven voor Moordrecht. Van der Laan geniet van de sfeer op de Berkenwoudse Dreef. ,,Er hangt zo’n ontspannen sfeer. Daarom voetbal ik nu nog steeds’’, zegt de getransformeerde verdediger. Van Viersen heeft was meer clubs op zijn naam staan. Perkouw is één van de weinige clubs waar hij langere tijd voor speelt. Hij gaat het komende seizoen op voor zijn negende seizoen in de geel-zwarte clubkleuren. ,,Het voelt vanaf dag één aan als mijn clubje. Een club waar de club echt nog van de leden is, waar alles normaal is en het eerste een vriendenteam is dat op zaterdag wil presteren’’, aldus Van Viersen over de reden waarom hij het nog altijd volhoudt als voetballer. ,,Als je mij dertien jaar geleden had gezegd dat ik nog voetbal op mijn 39e, dan had ik je voor gek verklaard. Dat zegt denk ik genoeg over de vereniging. Het maakt hier niet uit of je in het eerste of vierde speelt. Iedereen zit bij elkaar en behandelt elkaar met respect, hoe een vereniging hoort te zijn’’, meent de routinier.

40 op het veld
Ondanks hun wat oudere leeftijden zijn ze nog niet van plan om te stoppen. Van Viersen geeft aan nog wel even door te kunnen. ,,Ik word veertig op het veld’’, is hetgeen wat hij altijd heeft uitgesproken. ,,Zo lang ik fit ben en er niemand is die mij uit de basis speelt blijf ik doorgaan. Uiteraard zal ik ruimte maken als er een jonge voetballer bij komt op mijn positie’’, aldus Van Viersen.

Compagnons
Het centrale duo geniet van het voetballen naast elkaar in het hart van de verdediging. Van der Laan spreekt vol lof over zijn maatje in het centrum. ,,Eelco is de leider achterin. Wat zeg ik, van het hele team. Hij zet de poppetjes op de juiste plek en houdt iedereen scherp. Hij heeft een goed overzicht en bovendien een geweldige trap. Ook op zijn leeftijd kan hij nog altijd geweldige crosspasses geven. Alle kopduels zijn voor hem en dat maakt hem sterk in de lucht. Het is gewoon een hele betrouwbare verdediger die mij veel helpt. Ik durf wel te zeggen dat hij de beste centrale verdediger is waar ik ooit mee heb gespeeld’’, beschrijft Van der Laan. Gelukkig voor hem, komt het niet van één kant, want ook Van Viersen is lovend over zijn compagnon bij Perkouw. ,,Marc is een hele betrouwbare centrale verdediger die geen gekke dingen doet. Je weet wat je aan hem hebt en wat hij doet. Hij je uitstapt loopt hij het gat voor je dicht. Je kan hem altijd inspelen en hij doet vaak de juiste dingen met de bal. Ook verdedigend is hij sterk. Ik denk wel buitencategorie voor de vierde klasse. Hij maakt net als ik gebruik van zijn inzicht, want we moeten het niet meer hebben van onze snelheid. Andere jongens hebben weleens moeite met mij, maar hij niet, we hebben nooit ruzie of gezeik’’, vertelt Van Viersen.

Voorzichtige ambitie
Perkouw heeft een tweede seizoen in de vierde klasse achter de rug. De promotiedroom viel in duigen en het seizoen ging als een nachtkaars uit. Na de dramatische degradatie van een paar jaar geleden is de ambitie om zo snel mogelijk terug te keren naar de derde klasse. ,,Het doel voor volgend seizoen is om te promoveren. We zijn wel voorzichtig met deze ambities, want we weten ook dat de klasses sterker worden. Natuurlijk gaat de Berkenwoudse formatie voor de promotie en zet het voorzichtig haar zinnen op een kampioenschap.

Klik op FC Perkouw voor de laatste artikelen over de club.
Klik op FC Perkouw voor meer informatie over de club.

Niet vanzelfsprekend dat Quick Boys een volgende stap zet

Quick Boys
-
0
Niet vanzelfsprekend dat Quick Boys een volgende stap zet

We spraken eind mei met oefenmeester Thomas Duivenvoorden terwijl hij in de auto zat. De trainer van Quick Boys rijdt van Almere naar zijn woonplaats Voorhout. “Ik ben net bij Alex Pastoor geweest. Voor een korte stage bij Almere City FC. Ontzettend leuk en nuttig. Bij elke club steek je wel iets op”, vertelt hij.

Duivenvoorden, 37 jaar, is in de afgelopen periode bij meer clubs geweest. Hij liep ook kort stage bij Darije Kalezic (ADO Den Haag), Ron Jans (FC Utrecht), Jeroen Rijsdijk (Sparta Rotterdam) en in Spanje bij Dick Schreuder (CD Castellon). Ik benader die trainers zelf. De ene keer word je geïnspireerd door de speelwijze van een trainer, bij een ander weer door zijn trainingsmethodes of hoe hij omgaat met zijn spelers en stafleden. Het is een heel breed vak waar veel verschillende competenties voor nodig zijn. Dat vind ik fascinerend.”

De carrière van Duivenvoorden is er één van een mooie rechte lijn omhoog. Twintig jaar geleden – hij was 17 jaar – startte zijn trainersloopbaan bij VVSB, de club waar hij destijds in de jeugd speelde. “Eigenlijk per toeval rolde ik in het vak. Ik voetbalde zelf in de A1 en ging helpen met het trainen van de jongste jeugd van VVSB. Zo begon het. En wat bleek: ik vond het hartstikke leuk. De interesse groeide en het groeide uit tot een passie. Dat is een natuurlijk proces geweest, tot waar ik nu sta, bij Quick Boys. Telkens ben je ergens en probeer je er het maximale uit te halen. En als mensen blij zijn, krijg je op een hoger niveau een kans.”

Sprookje
In de zomer van 2023 maakte Duivenvoorden de overstap van FC Rijnvogels naar Quick Boys. Bij FC Rijnvogels maakte de oefenmeester furore, met een titel in de Hoofdklasse, en een aanvallende en attractieve manier van spelen. Quick Boys hapte toe. En niet zonder resultaat. In zijn eerste jaar op sportpark Nieuw Zuid scheen bijna onophoudelijk de zon. De club eindigde als derde in de Tweede Divisie, pakte een periodetitel en de campagne in de KNVB Beker voelde bijna als een sprookje. “Als je ziet hoeveel veranderingen we op en naast het veld hebben doorgevoerd mogen we erg tevreden zijn. Het is lang geleden dat Quick Boys een rol speelde in de top van het amateurvoetbal. Daarnaast wonnen we twee keer van Katwijk en zijn we boven ze geëindigd op de ranglijst. Dat telt in de gemeente.”

Historie
Prestaties om van te likkebaarden, maar toch zal de indrukwekkende bekercampagne van Quick Boys vooral lang blijven hangen bij veel mensen. Het team van Duivenvoorden – uitgeroepen tot beste trainer van het KNVB-district West II – versloeg De Graafschap en NAC Breda en kegelde in Alkmaar bijna AZ uit de KNVB-beker. Na 3-3 na 120 minuten voetballen, dolf Quick Boys pas na penalty’s het onderspit. “Tijdens die wedstrijd genoot ik niet. Ik zat in een professionele modus, een prestatiemodus. Je bent geconcentreerd je werk aan het doen. Maar natuurlijk, achteraf weet je ook: dit is historie voor de club. Niet alleen die wedstrijd tegen AZ, we hadden al twee BVO’s verslagen. Het was echt een campagne. Een amateurclub verslaat wel vaker een BVO, maar twee keer winnen van niet de kleinste clubs en zo dichtbij zijn tegen AZ, dat was wel uniek.”

In die periode besefte Duivenvoorden des te meer hoe groot Quick Boys is. Hoe erg de club leeft bij supporters. Mensen die echt een blauw-wit hart hebben. “Ja, dat uitte zich in het bijzonder in die topwedstrijden. Tegen Katwijk in de competitie, maar ook in de KNVB Beker. Je weet dat het gek wordt, maar het overtreft als je er middenin staat, toch je verwachtingen. Als fans van Quick Boys het AFAS-stadion van AZ overnemen, is dat wel heel bijzonder.”

Bijzonder voor Quick Boys was ook het seizoen in de Tweede Divisie, met een derde plek als eindrangschikking. En dat in het eerste jaar van Duivenvoorden op Nieuw Zuid. “Het idee was dat we zouden bouwen in het eerste jaar, om de jaren erna te gaan oogsten. We kunnen wel zeggen dat we dit seizoen al geoogst hebben met de mooie momenten die we meegemaakt hebben. We liggen in dat opzicht voor op schema.”

Hunkeren
De vraag is of die stijgende lijn wel door te zetten is voor Quick Boys in het seizoen 2024/2025. Die vraagt leeft ook bij de trainer zelf. Duivenvoorden tempert de verwachtingen. Ook hij voelt dat clubmensen verlangen naar meer. Van plek drie naar één, als je puur naar de ranglijst kijkt, is het maar een klein stapje. “Dat mensen hunkeren naar meer is logisch. Wij als trainers, spelers en stafleden willen ook niets liever. Alleen raken wij na dit mooie seizoen wel meerdere belangrijke spelers kwijt aan clubs in het betaalde voetbal. Is een volgende stap dan wel reëel? Wellicht moeten we eerst een stap terug doen om opnieuw te bouwen aan een succesvol elftal. Het heeft natuurlijk wel impact.”

“Stel: FC Twente wordt derde in de Eredivisie en raakt vijf van haar beste spelers kwijt, is het dan logisch om een seizoen later een kampioenschap te verwachten? FC Twente heeft met PSV en Feyenoord twee hele stabiele topploegen boven zich. Voor ons geldt dat met Spakenburg en De Treffers.”

Stages
Terug naar de stages van Duivenvoorden bij betaald voetbalorganisaties. De trainer van Quick Boys laat geen mogelijkheid onbenut om zichzelf te ontwikkelen als trainer. Want bij Quick Boys is hij blij en voelt hij zich op zijn plek, maar het betaald voetbal is het uiteindelijke doel van de 37-jarige oefenmeester. “Maar dan moet ik een UEFA Pro-diploma hebben en die heb ik niet. Daarvoor moet je toegelaten worden en er zijn in het verleden al vele grote namen afgewezen. Ik hoop dat ik me kwalificeer op basis van mijn kwaliteiten. Door het goed te doen bij Quick Boys én mezelf te verrijken met korte stages bij BVO’s. Ik wil optimaal voorbereid zijn als ik die kans krijg.”

Arne Slot
Duivenvoorden steekt ook veel op van collega-trainers. “Niet één trainer in het bijzonder, maar Arne Slot heeft mij wel enorm geïnspireerd. Hij is heel compleet. De manier waarop zijn team speelt vind ik heel interessant. Het staat dicht bij mijn ideeën over voetbal. Maar een andere grote kwaliteit van hem is ook hoe hij mensen te woord staat en hoe hij Feyenoord heeft vertegenwoordigd. Daar geniet ik van. Maar ik geniet ook van Josep Guardiola, de grootste die er is, en Xabi Alonso dit seizoen bij Bayer Leverkusen. Voor mij allemaal inspiratiebronnen.”

Klik op Quick Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Quick Boys voor meer informatie over de club.

Wouter Hartog trots op kampioenschap met SKNWK

SKNWK
-
0
Wouter Hartog trots op kampioenschap met SKNWK

NIEUWERKERK – Het bleef spannend tot de laatste speeldag, maar de 0 – 1 overwinning uit bij ASV Brouwershaven bezorgde SKNWK de titel in de 4e Klasse C. Verdediger Wouter Hartog (23) is trots op het kampioenschap. Na één seizoen keert hij met zijn ploeg terug in de derde klasse van het zaterdagvoetbal.

“In 2022 maakte ik de vorige promotie via de nacompetitie ook mee. Toen was ik voornamelijk bankzitter en moest het doen met incidentele basisplaatsen en invalbeurten. Na de degradatie vertrokken er enkele spelers en heb ik de kans gekregen. Dat we dan nu direct de titel konden pakken én ik voornamelijk basisspeler ben, dat maakt me dan wel heel trots. Nu voelt het ook echt een beetje als ‘mijn’ kampioenschap omdat ik nu een veel actievere rol heb gehad binnen het elftal. We hebben daarna dan ook een heel mooi feestje gebouwd en er een onvergetelijke ervaring van gemaakt. We moesten er tot de allerlaatste speelronde wel heel diep voor gaan om het kampioenschap binnen te slepen, maar het was in mijn ogen wel dik verdiend.”

Sinds zijn vijfde speelt hij op Sportpark Het Springer waar hij vanaf zijn negentiende begon mee te trainen met de selectie. Eerst nog moest de jonge verdediger het onder toenmalig trainer Johnny van Dijke vooral doen met spaarzame invalbeurten. Toen hij overstapte vanuit de jeugd was het de bedoeling om als linksback voor zijn kansen te gaan, maar dat liep toch anders. Onder huidig trainer Johan Sulkers pakt hij zijn kans en liet zien een betrouwbare centrale verdediger te zijn. “We hebben dit seizoen als ploeg ook de minste tegendoelpunten, dus dat geeft wel aan dat we het ook achterin aardig op de rit hadden met z’n allen. Op dit niveau is het in veel wedstrijden vooral ook een fysieke krachtmeting en daarin hebben we ons prima staande gehouden. Over de gehele lijn zijn we tijdens het seizoen de meest constante ploeg gebleken en dus in mijn ogen de terechte kampioen.”

De bereidheid om voor elkaar te knokken en met de individuele klasse die sommige selectiespelers in zich hebben waardoor het de Nieuwerkerkers op bepaalde momenten nét dat beetje extra’s brengt. Het zijn de perfecte ingrediënten volgens Hartog om ook in de derde klasse de huid wekelijks zo duur mogelijk te gaan verkopen. “Daar ben ik wel van overtuigd. We hebben een goede selectie met enkele jongens die al wat meer ervaring hebben, maar vooral jonge spelers die nog beter kunnen worden. Dus ook volgend seizoen denk ik zeker dat we op een hoger niveau moeten kunnen doorgroeien met z’n allen. We gaan sowieso voor handhaving, want we willen niet net als de vorige keer alweer na één jaar terug afdalen.”

Hartog zelf begon overigens ook dit seizoen niet als basisspeler. Hij moest in eerste instantie nog wachten op zijn kans, maar dankzij een suggestie van aanvoerder Tim van der Cingel richting Sulkers kreeg de jongeling zijn kans. “En die kans heb ik met beide handen gegrepen. Tim gaf bij de trainer aan of het geen optie was mij als centrale verdediger te proberen. Zo ben ik op die positie terecht gekomen. Dat was even wennen, maar gaandeweg ben ik steeds meer gegroeid in mijn rol en heb ik zeker wel een mooi seizoen gehad. Natuurlijk moet je kritisch zijn en is er nog heel veel te verbeteren aan mijn spel. Maar ik heb gelukkig de trainer kunnen overtuigen en kunnen laten zien dat ik op dit moment in de basis thuishoor. Het is voor mij nu zaak om dat niveau vast te houden en als centrale verdediger door te groeien. Ik ben een echte verdediger dus ik denk dat ik volgend seizoen vol aan de bak mag en moet, maar ik kijk er nu al enorm naar uit.”

Klik op SKNWK voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SKNWK voor meer informatie over de club.

Eerste titel in tien jaar maakt emoties los bij Hermes DVS

Hermes DVS
-
0
Eerste titel in tien jaar maakt emoties los bij Hermes DVS

SCHIEDAM – Je moet er even op wachten maar dan heb je ook wat: niet minder dan tien jaar moest de hoofdmacht van Hermes DVS geduld hebben om eindelijk weer een titel te kunnen vieren. De Schiedamse club ontsteeg de vierde klasse door uitgerekend met concurrent Zestienhoven af te rekenen.

Hermes DVS heeft een roemrucht verleden als voormalig profclub. Maar juist in het afgelopen decennium was er sprake van prijzendroogte bij de Schiedamse club: titeljubel bleef uit, het was wachten op een moment dat het feest eindelijk weer los kon barsten.

En eindelijk was ‘ie daar dan, de aanleiding om als vereniging weer helemaal los te gaan voor een sportieve topprestatie van het eerste team. Voor het eerst in tien jaar kon, uitgerekend in een directe confrontatie met rechtstreekse concurrent Zestienhoven het titelfeest gebouwd worden bij een gunstig resultaat.

De formatie van trainer Gökham Cayir slaagde met vlag en wimpel voor die opgave. Adilson Mendes Moreira maakte het beslissende doelpunt in de topper, die in Schiedams voordeel doorsloeg (0-1) waarna een groot blauw-wit feest kon losbarsten. ,,Ik ben echt zó ongelooflijk trots op die jongens, we zijn de terechte kampioen. Het is ook pas de eerste keer dat Zestienhoven in eigen huis verliest dit seizoen, dat maakt het nog lekkerder’’, glunderde de trainer van de kampioen.

Een bijzonder feest met emotionele taferelen was het gevolg en gek was dat niet. Bijvoorbeeld voor het kwartet Marius Lansbergen, Koen Pijpers, Kai Broer en Arse Calame die tien jaar lang moesten wachten op het volgende titelfeestje na 2014 dat zij ook hadden meegemaakt. En Lansbergen had er echt alles van over om het kampioenschap te kunnen bejubelen: hij moest niet denken aan een optreden van Hermes DVS. ,,Want daar zijn we nou eenmaal niet zo goed in’’, merkte hij op in het titelgewoel.

Maar het was ook het titelfeest van matchwinnaar Adilson Mendes Moreira, die de hoop van tien jaar op een nieuw kampioensfeest eindelijk realistisch maakte. En dat na een bijzonder carrièreverloop want vier jaar geleden scheurde hij de achterste kruisband en dacht hij dat zijn dagen als actief voetballer geteld waren. Maar hij bewandelde de weg van het herstel, kwam terug en was dit seizoen met dertien treffers enorm belangrijk in de realisatie van de titelwens van Hermes DVS.

Met overigens nog een bijzonder detail: toen Adilson Mendes Moreira ooit gevraagd werd door de keeperstrainer van de Schiedamse club beloofde hij voor zijn komst dat hij de Schiedammers kampioen zou maken. Het bleek geen loze belofte: de titel is na een decennium wachttijd een feit.

Klik op Hermes DVS voor meer informatie over de club.
Klik op Hermes DVS voor meer artikelen van de club.

Luuk de Vries wacht op kansen bij VV Capelle

vv Capelle
-
0
Luuk de Vries wacht op kansen bij VV Capelle

De 21-jarige Capellenaar stoomde een aantal seizoenen geleden door vanuit de jeugdopleiding naar de senioren van Capelle. Hij speelde de meeste wedstrijden voor het tweede elftal, maar is hard op weg om zich te nestelen in het eerste elftal van de Capelse formatie. ,,Het smaakt naar meer’’.

Al vanaf zijn vijfde speelt de linkervleugelverdediger voor de grootste club van Capelle aan den IJssel. Hij maakte hele kleine uitstapjes voor een stageperiode bij NAC Breda en kreeg regelmatig een uitnodiging van de KNVB om zichzelf te laten zien. ,,Het was leuk om mee te maken en het was bovendien een mooie waardering. Ik weet nog wel dat ik het heel spannend vond op mijn vijftiende’’, blikt De Vries terug. Bij Capelle hoefde hij echter nooit weg en had hij het altijd naar zijn zin. En nog steeds, want hij speelt nog altijd met jeugdvrienden Max Kranendonk, Kevin Lelieveld en Marijn van der Kamp. Jongens die hij al heel lang kent. Ook zijn andere jeugdvrienden voetballen nog voor dezelfde vereniging, weliswaar in de lagere elftallen. ,,Dat is wat Capelle voor mij zo leuk maakt’’, aldus De Vries.

Linkerpoot
De linksback is bezig met zijn eigen ontwikkeling. ,,Ik was nooit de grootste en sterkste en aanvallers waren altijd sterker dan ik, dus moest ik fel zijn. De laatste jaren ben ik wat gegroeid en ik werk ook aan mijn fysiek’’, vertelt de jonge back. Zijn linkerpoot was altijd al zijn sterkste punt. Met zijn traptechniek nam hij vroeger al de meeste vrije trappen, penaltys en corners, al is hij zich bewust dat er in de senioren meer voor nodig is om zich staande te houden. ,,In de senioren heb je een sterk lichaam nodig en moet je deze op de juiste manier gebruiken. Er is geen mogelijkheid om de duels uit de weg te gaan’’, weet hij.

Bij VV Capelle wacht De Vries nog altijd op zijn kansen in de hoofdmacht. ,,Ik ben pas net 21 en zie veel mogelijkheden om mezelf te ontwikkelen’’, benadrukt de linksback. ,,Het belangrijkste is dat ik het naar me zin heb en met leuke gasten om me heen speel. Ik heb ook niet gezocht naar andere opties, want ik zit hier in een hele fijne omgeving. Ik ben nog jong en kan altijd nog verder kijken dan Capelle. Zo lang mijn vrienden hier voetballen vind ik het leuk’’, zegt hij.

Vakantie
,,Maar’’, voegt hij toe, ,,Natuurlijk hoop ik het eerste te bereiken en daar een vaste waarde te worden. Mijn ambitie is om basisspeler te worden. Ik liep vroeger al hand in hand mee met de jongens van het eerste elftal. Je keek altijd naar die gasten op en wilde er tussen lopen. Het is een droom om er te spelen, want je ziet dat het leeft binnen de club en dat doet wat met je. In de A-jeugd en in het tweede mocht ik weleens meedoen met het eerste, wat ik toen heel bijzonder vond’’, geniet De Vries, die al wat kansen kreeg in het eerste elftal. ,,Ik kampte alleen veel met blessures. Er is veel voor nodig en het vraagt veel van je lichaam om op hoog niveau te voetballen’’, weet hij. In het begin van het afgelopen voetbalseizoen kreeg de linkspoot wat kansen in het eerste, maar De Vries ging na de voorbereiding op vakantie, wat zijn kansen in het eerste verpestte. ,,Ik heb wat kunnen proeven van het eerste en het smaakte naar meer’’, vertelt de Capellenaar, die zijn carrière als voetballer dit seizoen serieuzer is gaan oppakken. ,,Ik investeer in mijn lichaam, omdat ik het eerste heel graag wil halen. Ik denk niet dat ik nog op vakantie ga als de voorbereiding van het nieuwe seizoen begint’’, grapt De Vries.

Klik op vv Capelle voor meer artikelen over de club.
Klik op vv Capelle voor meer informatie over de club.

Capelle-hart van Marcel Groesbeek is weer gaan kloppen

vv Capelle
-
0
Capelle-hart van Marcel Groesbeek is weer gaan kloppen

De fanatieke oefenmeester staat aan de vooravond van het nieuwe Jong VV Capelle. Met dit elftal slaat de Capelse voetbalclub een nieuwe weg in. Met Groesbeek aan het roer is het doel om meer herkenbaarheid in het tweede Capelse elftal te genereren en meer jongens te behouden bij de club.

Groesbeek is sinds een jaar of zes terug bij de verenging waar hij vroeger ook als voetballer actief was. ,,Ik mocht alleen meedoen in de B-wedstrijden, de beker en oefenwedstrijden’’, vertelt de oud-voetballer. Hij speelde er tot zijn twintigste en keerde zeven jaar later terug voor een volgende periode van drie jaar. Hij speelde ook voor CKC uit de Kralingse Veer. Ook bij die club heeft hij gefungeerd als jeugdtrainer. Hij had zijn beste jaar bij de onder zeventien van de Rotterdamse voetbalclub. Een geweldig jaar in 2017, met een kampioenschap van zijn eigen elftal en die van zijn favoriete club Feyenoord. ,,Dat jaar heb ik mijn mooiste jaar als trainer gehad’’, blikt hij terug. Nadat CKC geen plek meer voor de jeugdtrainer had, besloot hij te vertrekken naar VV Capelle.

Herkenbaarheid
Hij begon bij de JO19-2 en stoomde door naar het hoogste jeugdelftal van de JO19. Nadat hij daar in hetzelfde jaar promoveerde, maar ook degradeerde, vervolgde hij zijn trainersloopbaan bij de O23 van VV Capelle. Dat elftal fuseert zich nu met het tweede elftal van Capelle en gaat het nieuwe Jong Capelle vormen. ,,Eigenlijk veranderd alleen de naam’’, geeft Groesbeek toe. ,,Het tweede wordt Jong Capelle en blijft gewoon hetzelfde niveau voetballen. Het belangrijkste is dat de maximale leeftijd 23 jaar is en je vanaf 17 jaar in het elftal kan komen. We spelen tegen andere tweede elftallen en ons ‘Jong elftal’ is het tweede elftal van de club. We spelen in de reserve-hoofdklasse’’, aldus Groesbeek. ,,En bovendien’’, voegt hij toe, ,,Willen we hiermee de stap van de jeugd naar het tweede en eerste elftal verkleinen, die is nu heel groot’’.

Met het nieuwe elftal dat in het leven wordt geroepen is er een vangnet voor jongens die zich nog niet direct kunnen wagen aan het eerste elftal, maar wel de ambitie hebben om zich te ontwikkelen en te werken voor een plek in het vlaggenschip. Hierdoor zorgt Capelle ervoor dat jongens de club minder snel verlaten en er meer herkenbaarheid komt in de seniorenelftallen. Jongens krijgen de tijd om zich te ontwikkelen en hoeven niet gelijk weg. Zo stromen de jeugdspelers langzaam maar zeker door richting het tweede en hebben ze de kans om de hoofdmacht te bereiken. Groesbeek vindt het mooi om deze uitdaging aan te gaan. ,,Ik hoop een stabiele factor te zijn voor het tweede elftal van Capelle en de jongens van de club bij ons te behouden’’, aldus de ambitieuze hoofdtrainer.

Kloppend Capelle-hart
Na een periode als hoofdtrainer van het elftal van zijn zoon Davy Groesbeek bij CKC, is hij weer teruggekomen bij Capelle. Thuisgekomen, zou je het ook wel kunnen noemen. Want naast Feyenoord en CKC, is Capelle toch zijn club. Sinds hij terug is als trainer bij VV Capelle is zijn Capelle-hart weer gaan kloppen. ,,Dat hart had ik vroeger al, maar is nu weer echt gaan bonzen’’, sluit hij af.

Klik op vv Capelle voor meer artikelen over de club.
Klik op vv Capelle voor meer informatie over de club.

Walking Football bij GHVV’13: ‘Ingewikkelder dan het normale voetbal’

GHVV 13
-
0
Walking Football bij GHVV’13: ‘Ingewikkelder dan het normale voetbal’

Walking Football wordt steeds populairder. Ook bij GHVV’13 zijn ze vorig jaar gestart met deze nieuwe voetbalvorm. “Ik wist dat aardig wat mensen het er al over hadden, maar het was er nog niet van gekomen om een afdeling op te starten. Tot vorig jaar. Het leek mij een mooi moment om met Walking Football te beginnen”, zegt initiatiefnemer Martin de Groot.

De KNVB bedacht deze voetbalvorm om ook oudere mensen, van 65+, actief te houden op een voetbalveld. “Maar bij ons varieert de leeftijd juist van 45 tot en met 65 jaar. Ik weet dat de spelers bij andere clubs ook ouder zijn, maar dat hoeft natuurlijk niet. Op een bepaalde leeftijd heb je geen zin meer in fors fysiek contact of slidings. Dan is Walking Football een hartstikke mooi alternatief”, vertelt De Groot.

Regels
Nog even ter verduidelijking: Walking Football wordt in een wandeltempo gespeeld. “Rennen mag niet, snelwandelen wel. Slidings maken mag ook niet en de bal mag niet boven heuphoogte komen. De wedstrijden worden gespeeld op een kwartveld met kleine doelen. Het is hartstikke leuk. Sterker nog, eigenlijk is het ingewikkelder dan het normale voetbal”, vindt De Groot.

Hij legt uit waarom: “Je moet je echt aanpassen aan dit spelletje. Omdat je niet mag hardlopen en de bal laag moet blijven, moet je slimmer acteren. De bal moet sneller rond gaan en je moet zorgen dat je vrij komt te staan. Dat je slimmer moet spelen maakt het leuk. Maar het is wel gewoon voetbal, maar dan op een andere manier. En na afloop is het weer precies hetzelfde. De voetbalpraatjes in de kantine, gezellig een biertje nemen met z’n allen. Op die manier blijf je voetballend betrokken bij de vereniging en dat is heel belangrijk. De mensen die bij ons Walking Football spelen zijn allemaal vrijwilliger. Op een andere manier al betrokken bij de club. Het is toch fijn dat dat ook op veld nog kan.”

Groeien
GHVV’13 is nog wel op zoek naar nieuwe Walking Football-spelers. “Eigenlijk speel je, volgens de echte regels, 6 tegen 6. Maar we hebben net te weinig spelers. Zo’n 10. We maken het veld daarom iets kleiner om het behapbaar te houden. Dus we willen zeker nog groeien naar minimaal twaalf spelers en een paar reserves. Er is altijd wel iemand die een keer niet kan.”

Woensdagavond
“We spelen elke woensdagavond, onderling tegen elkaar. In de toekomst willen we zeker wel vriendschappelijke wedstrijden spelen tegen andere clubs of een keer een toernooitje organiseren. Dat gaat er zeker wel van komen”, aldus De Groot, die al sinds de oprichting van GHVV’13 bij de club betrokken. “En voor de fusie ben ik bestuurslid geweest van Bernisse en PFC. GHVV’13 is een heel mooie club met een prachtige accommodatie. We groeien enorm met onze jeugdafdeling en waar het eerst twee gescheiden dorpen waren, zie je nu dat er door het voetbal een integratie plaats heeft gevonden. Dat is een mooie ontwikkeling.”

Klik op GHVV’13 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op GHVV’13 voor meer informatie over de club.

‘Tijdens de training is opa even geen opa’ Voor Rinus Priester van ZVV Pelikaan

Z.V.V. Pelikaan
-
0
‘Tijdens de training is opa even geen opa’ Voor Rinus Priester van ZVV Pelikaan

Geboren in Zeeland en op zijn zeventiende naar Rotterdam vertrokken, raakte Rinus Priester door zijn voetballende zoon verknocht aan Pelikaan. Inmiddels heel wat jaren later, is de vrijwilliger dat als jeugdtrainer en lid van de klusploeg nog steeds. Met evenveel liefde als toen. “Het draait vooral om enthousiasme.”

En enthousiasme dat heeft Priester (64), nadat hij vijf jaar geleden begon met het trainen van zijn twee kleinkinderen. “Dat is nu de JO10-1 en blijf ik doen tot ze maximaal een jaar of twaalf zijn. Dan is het tijd voor iemand anders!” Ook voor hemzelf, is het dan zachtjes aan wel mooi geweest. “Ik zit al een tijdje in de voetbal, heb ondertussen alle teams gehad. Was zelfs nog assistent bij het eerste.”

Plezier

Maar nu houdt Priester zich als jeugdtrainer dus bezig met de jongste pupillen. “Met kinderen van deze leeftijd is maar één ding belangrijk: techniek, techniek en nog eens techniek.” Met volgens hem het toverwoord: “Herhalen!” En dus is dat precies wat hij tijdens zijn trainingen doet. “Steeds weer in een iets andere vorm, zodat het uitdagend blijft, maar het toch iedere keer terugkomt.” En daarnaast essentieel, vertelt Priester. “Ze leren dingen het beste, als je het zelf voor kunt doen.” Gelukkig heeft de inwoner van Zwijndrecht daar zelf geen moeite mee. “Ik ben sportief en voetbaltechniek verleer je niet.” In combinatie met plezier, een garantie op succes. “Plezier is de basis, zonder heb je niks. Alleen dan kun je iedereen op zijn of haar eigen niveau beter maken.” Waar hij ze zoal beter in maakt? “Hoe trap je tegen een bal en hoe staat je lichaam dan, maar ook verschillende passeer- en schijnbewegingen.” Met nog altijd evenveel liefde, grijnst hij. “Ik doe het omdat ik het leuk vind en zodat er iemand staat met een redelijke eigen voetbalvaardigheid, met een gediplomeerde status, ervaring en die het ook een beetje begrijpt.” Al is ook voor hem het plezier leidend. “Naast dat je ze kunt helpen, blijf je zelf ook jong!” Hoe vinden zijn kleinkinderen het? “Die vinden het geweldig! Tijdens de training is opa even geen opa, dan ben ik trainer. Maar toch wel net iets strenger.”

Beleid

Met zijn jarenlange ervaring misschien ook niet zo gek. “Toen mijn zoon in 1994 op voetbal ging, ben ik samen met twee anderen dat team gaan trainen. Later vroegen ze of ik daar verder in wilde gaan en ben ik een cursus gaan volgen.” Tot ze hem bij Pelikaan benaderden om het jeugdbeleid vorm te gaan geven. “Dat heb ik toen in de functie van technisch jeugdcoördinator, op basis van bepaalde normen en waarden, gedaan. Uiteindelijk zijn we in die tijd van de derde club van Zwijndrecht, naar de eerste gegaan. Vooral wat omvang betreft.” Veel jeugdteams speelden destijds hoofdklasse, dus toen ze dat beleid bij de club niet veel later ook door wilden trekken richting de senioren, werd Priester voorzitter van de ‘TC’. “Dat heb ik vijftien jaar lang samen met mensen als Jan van Wijk en Ronald Nossent mogen doen. Zijn we van de derde klasse naar de eerste klasse gegaan.” Een seizoen of zes geleden, stopte hij echter met de uitvoering van het jeugdbeleid. Opvolgers vinden bleek een probleem. “Je bent afhankelijk van goede mensen, anders worden er fouten gemaakt.” Nadat de jeugdopleiding een aantal jaar geleden in een bestuurlijke crisis terechtkwam, zette hij het met een aantal mensen terug op de rails. “Inmiddels gaan we weer de goede richting op.” Priester, die op zijn zeventiende vertrok naar de politieschool en daardoor zelf moest stoppen met voetballen, is sinds februari ook lid van de klusploeg van Pelikaan. “Met mijn 64 jaar ben ik de jongste, de oudste is 82. We maken kleedkamers schoon, repareren dingen of voeren klusjes uit. Eigenlijk alles wat een sportpark aan onderhoud nodig heeft.” Al dat vrijwilligerswerk is én blijft leuk, vindt hij. “Maar vrijwilligheid, is geen vrijblijvendheid. Dan moet je het ook doen. Die kinderen rekenen op je.” Hoelang kunnen ze bij Pelikaan als jeugdtrainer nog op hem rekenen? “Nog maximaal twee jaar, dan is het tijd voor een nieuwe generatie!”

Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer artikelen over de club.
Klik op Z.V.V. Pelikaan voor meer informatie over de club.

MSV’71 wil met nieuw elan opklimmen uit de kelder

MSV 71
-
0
MSV’71 wil met nieuw elan opklimmen uit de kelder

MAASSLUIS – Voor de hoofdmacht van MSV’71 eindigde het seizoen in mineur. Waar het vlaggenschip van plaatsgenoot Excelsior Maassluis in extremis het vege lijf redde, ging de formatie van vertrekkend trainer Paul van Loenen in de beslissende ontmoeting tegen Sporting Leiden onderuit (1-4) en was een afdaling naar de kelder van het amateurvoetbal een feit.

En zo eindigde het tijdperk Paul van Loenen, die na vier seizoenen vertrekt en aan de slag gaat bij Kethel Spaland. Een klus die Van Loenen met frisse energie tegemoet gaat: ,,Het is een mooie club met veel potentieel. Met een grote jeugdopleiding, die ook op een goed niveau speelt waardoor de club zeker met het eerste elftal in de derde klasse thuishoort. En met een mooie accommodatie die veel mogelijkheden biedt, maar met name de spelersgroep, de jeugdafdeling, de technische commisssie en de begeleidingsstaf maken het dat ik enthousiast ben geworden over de club.’’ Assistent Robert Grandazzi treedt in zijn voetsporen, want ook hij maakt de overstap naar Kethel Spaland.

Voetballadder
Van Loenen, die voordat hij trainer werd bestuurslid technische commissie was, wordt straks bij MSV’71 opgevolgd door Johan Peper en Hamza el Azzouti. Het duo ontfermt zich over een kersverse vijfdeklasser, na de knieval in de slotweek van de nacompetitie. Op het terrein van DHL in Delft was Sporting Leiden met 4-1 duidelijk te sterk voor de brigade uit Maassluis, die in de ronde daarvoor met 2-1 had gewonnen bij WDS in Driebruggen. In de beslissende ontmoeting slonken de kansen op lijfsbehoud ogenschijnlijk rap: een benutte strafschop door Yusuf Sadi Hilmi zette MSV al vroeg op achterstand. Voor de pauze knokten de elf uit Maassluis zich nog wel terug tot een 1-1 stand (ook vanaf de stip, dankzij Matthijs Jansen) maar in deel twee ging het faliekant fout.

Uithuilen en opnieuw beginnen vanaf de laagste trede van de voetballadder dus voor MSV’71, dat een week later in gezamenlijkheid afscheid nam van het seizoen. Waarbij ook de traditionele individuele prijzen werden uitgereikt aan de diverse selectiespelers. Zo kregen reservedoelman Marnix Louter, die ook actief is in de activiteitencommissie en een bijdrage levert aan de wedstrijdaankondigingen, en Tom Vreugdenhil de ‘dikke duimen’ overhandigd. Vreugdenhil maakte gedurende het seizoen de overstap van het derde naar het eerste team en deed dat met een positieve houding.

Verder waren er prijzen voor Ricardo de Jager, de meest waardevolle speler, en talent Rody van Baalen. Ook werd er stilgestaan bij het afscheid van verzorgster Jolanda van der Burg, die na zeven seizoenen  haar taak neerlegt.

De selectie van MSV’71 gaat er komend seizoen ook flink anders uitzien. Matthijs Janssen vertrekt naar VD:, Jasper van Veen komt volgend seizoen uit voor tweedeklasser HVC’10 en Michael de Bruin gaat het derde elftal van MSV versterken. Paul Dorsman en Jeremy van Loenen stoppen voor nu met hebben aangegeven dat zij om persoonlijke redenen een stapje terugdoen. Ook Rick de Jonge heeft dat besluit genomen, maar blijft wel meetrainen. Jari Bierhuize daarentegen stopt mede in verband zijn werk met actief voetballen op zaterdag.  Sven Schipper wikte en woog maar koos uiteindelijk ervoor om een sabbatical in te lassen en stopt een seizoen met voetballen. Ben Wesselius geeft de voorkeur aan zijn gezin, maar blijft betrokken bij de selectie en zal ook de jeugdscheidsrechters blijven coördineren.

Van de aanwezige vertrekkende spelers werd afscheid genomen met een mooi gebaar, de MSV’71-handdoek. Voor  Johan Peper en Hamza el Azzouti wacht de pittige taak om de ploeg weer op te stuwen in de vaart der voetbalvolken.

Klik op MSV’71 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op MSV’71 voor meer informatie over de club.

1...272829...1.314Pagina 28 van 1.314

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.