Home Blog Pagina 28

Papendrecht O23-3 is kampioen

vv Papendrecht
-
0
Papendrecht O23-3 is kampioen

Het is O23-3 van Voetbalvereniging Papendrecht opnieuw gelukt kampioen te worden. Na jaren van sportieve droogte heeft het vriendenteam de smaak van het succes helemaal te pakken. Vorig jaar werd voor het eerst het kampioenschap binnengehaald en dit jaar flikken de mannen het gewoon wéér, sterker nog: ze deden het met overmacht. Met nog een duel voor de boeg bedraagt de voorsprong op de nummer 2 liefst 11 punten.

De O23-3 blijkt een team van mooi-weervoetballers want net als vorig jaar werd het in de tweede seizoenshelft kampioen. Ondanks het vertrek van sterkhouders Dimitri Dragic en Robin Odabas stond de ploeg als een huis. De aanwinsten Brett van Ek en Tigo Ponte sloten naadloos aan bij de groep. Brett ontpopte zich tot een stabiele kracht in de as van het veld terwijl Tigo een unieke rol vervulde als spits én rechtsback. Heel spannend werd het dit jaar niet. Het seizoen begon met een 14-0 overwinning op Arkel. Daarna bleef het elftal nagenoeg foutloos met slechts wat puntenverlies door gelijke spelen tegen Rijsoord O23-1 en Raamsdonk O23-1.

Na een regenachtige wanvertoning uit tegen Arkel, die alsnog winnend met 3-6 werd afgesloten, is het team op zaterdag 24 mei officieel gehuldigd. Voorzitter Karel Spitsbaard huldigde de spelers die een prachtige schaal en medailles in ontvangst mochten nemen. De dag werd stijlvol afgesloten tijdens de legendarische Summer-Vibes-party met niemand minder dan Mr. Legendary en zanger Ray.

En het feest is misschien nog niet voorbij: als de ploeg op zaterdag 31 mei thuis op het Slobbengors niet verliest, sluiten de fanatieke kantinegangers van Papendrecht O23-3 het seizoen zelfs ongeslagen af.

Klik op vv Papendrecht voor meer informatie over de club.
Klik op vv Papendrecht voor meer artikelen over de club.

“Je moet het leven zelf invullen. Achter de geraniums zitten is niks voor mij.”

rkvv Van Nispen
-
0
“Je moet het leven zelf invullen. Achter de geraniums zitten is niks voor mij.”

Bij voetbalclub Van Nispen draait het om meer dan voetbal. Het gaat om gemeenschap, betrokkenheid, en vooral: mensen zoals Aad Witteman. Al meer dan vijftig jaar is de 72-jarige Zilker actief binnen de club, in talloze rollen. Of beter gezegd: hij ís Van Nispen.

“Maandag en vrijdag drinken we met een koppeltje vrijwilligers een bakkie in de kantine,” vertelt Aad. “Dat gebouw is van onszelf, de kleedkamers zijn van de gemeente. Maar het onderhoud? Dat doen we zelf.” Hij stuurt een vaste groep van zo’n twaalf vrijwilligers aan. Samen maaien ze het gras, vegen het kunstgras, snoeien bomen en houden de tegels schoon. “Iedereen heeft z’n eigen taak. En ik ben de consul, dus ik keur de velden ook nog af als dat nodig is.”

Een leven lang Van Nispen
Aad is niet zomaar een vrijwilliger. Al vanaf zijn achttiende is hij bezig voor de club. “Ik begon met kranten ophalen langs de deuren en was trainer van de lagere seniorenteams. Als je het kon voordoen en je had je mond mee, dan zat je goed,” zegt hij met een glimlach. “Die trainingen waren altijd op vrijdagavond. Daar kwamen zo’n dertig man op af. Achteraf deden we een borreltje met zijn allen. Mooie tijden.”
Hij voetbalde zelf tot zijn dertigste, eerst in het tweede en later als laatste man in het eerste. Daarna werd hij jeugdtrainer, leider én verslaggever op de radio. “Ik heb vijftien jaar wedstrijden verslagen. Mijn eerste? Quick Boys tegen Katwijk. Mooie derby. Dat mis ik soms nog wel.”

‘Waarom woon je niet gewoon op de club?’
Aad is van alle markten thuis. Hij organiseert kaartavonden, was ooit prins carnaval, en sleutelt tegenwoordig aan fietsen. “Dat begon als een geintje, maar inmiddels komen mensen uit het hele dorp langs om te vragen of ik hun fiets kan maken.”
Zijn vrouw moet er soms om lachen. “Ze zegt weleens: waarom ben je niet gewoon op de voetbal gaan wonen? En af en toe: ‘Praat nou eens even ergens anders over’ – ja, dan ben ik weer eens met tien dingen tegelijk bezig. Maar stilzitten? Dat lukt me niet.”

Ziekte als keerpunt
Toch was het niet altijd vanzelfsprekend dat Aad nog zo actief zou zijn. 42 jaar geleden zakte hij in elkaar op het trainingsveld van het eerste elftal. Een paar dagen later werd hij opgenomen op de intensive care waar hij anderhalve maand lag. Daarna heeft hij meer dan een jaar moeten revalideren. Hij had Guillain-Barré, een zeldzame ziekte die ontstaat doordat het eigen lichaam gezonde zenuwen aanvalt “Maar goed, ik ben er nog. Kan m’n tenen niet bewegen, voel de toppen van m’n vingers niet. Maar je moet het leven zelf invullen. Dat is me toen wel duidelijk geworden.”
Die periode veranderde hem. “Ik ben sindsdien anders naar dingen gaan kijken. Je kunt wel achter de geraniums gaan zitten, maar daar word je ook niet vrolijk van. En ja, ik zeg weleens: ik heet AW en heb ADHD, dus helemaal stilzitten lukt sowieso niet.”

Altijd wat te doen
De club rekent nog steeds op Aad. Als er een nieuwe trainer komt die materiaal nodig heeft, belt hij Aad. Als er overleg moet zijn met de gemeente over kunstgras of verlichting, dan zit hij in het online overleg. “Iedereen weet me te vinden. En dat vind ik mooi.”
Van Nispen is volgens hem een hechte voetbalclub. “We zijn een dorpje van 2.300 mensen. Maar als we het Kees Bartels Toernooi organiseren, zit het binnen vijf minuten vol. Dat zegt genoeg.”

Vrijwilliger in hart en nieren
Aad Witteman is misschien niet degene die je in de spotlights ziet op zaterdagmiddag, maar zonder hem – en mensen zoals hij – zou Van Nispen niet zijn wat het is. “Zolang ik iets kan betekenen, blijf ik het doen. Het geeft voldoening. En zeg nou zelf: waarom zou je niks doen, als je ook gewoon lekker bezig kunt zijn met iets wat je leuk vindt?”

Klik op Van Nispen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Van Nispen voor meer informatie over de club.

Een trotse, slapende reus wordt wakker bij Kethel Spaland

vv Kethel Spaland
-
0
Een trotse, slapende reus wordt wakker bij Kethel Spaland

Sinds het huidige seizoen heeft Kethel Spaland een nieuwe TC bij de jeugd. Arwin Breidenbach heeft grote plannen voor de jeugdafdeling van de Schiedammers.

Een hernia gooit roet in zijn voetbalcarrière

Arwin is geboren in het Zeeuwse Brouwershaven, Op zijn zestiende ging het gezin naar Capelle aan den IJssel, daarna in Rotterdam-Oost gaan wonen en veertien jaar geleden in Schiedam gaan wonen, omdat zijn vrouw Schiedamse is. Zelf speelde hij bij HION, Excelsior BVO, NAC Breda, V.V. Capelle en Smitshoek. Op mijn 26e moest hij stoppen met voetballen door een hernia. “Daarna ook niet meer op een lager niveau gespeeld, dat zit niet in mij”, vertelt Arwin over het einde van zijn voetbalcarrière.

Vrij snel onderbouw coördinator geworden

Toen zijn zoon wilde voetballen viel de keuze op Kethel Spaland. Zoonlief vroeg of papa hem wilde trainen en dat wilde papa wel. “De toenmalige hoofd jeugdopleidingen vroeg mij al snel of ik ook de onderbouw coördinator wilde worden en toen ben ik dat ook gaan doen” praat de bevlogen voetballiefhebber verder. Ik deed al mijn mening ventileren, wel op een positieve manier uiteraard. Maar als je ziet hoeveel mogelijkheden deze club heeft. Eigenlijk vind ik de club te bescheiden.

Kethel Spaland is een fantastische club met veel mogelijkheden

“We zijn een fantastische club. We hebben verschrikkelijk veel jeugd, talenten en mindere talenten, beide even belangrijk, maar we kunnen alles bieden aan de jeugd. De diversiteit en inclusie die je in de maatschappij ziet, zie je bij ons ook heel duidelijk. We bieden voor iedereen een platvorm”, vervolgt Arwin. Je ziet dat de club groter wordt, we krijgen meer talenten, gaan op een hoger niveau spelen. Anderzijds groeit de breedtesport ook enorm”, gaat Arwin verder over zijn club Kethel Spaland. Hij vervolgt: “Als je ziet hoeveel talenten wij in de onderbouw hebben lopen. Hoe hoog ze allemaal spelen gerenommeerde clubs zoals Excelsior Maassluis, Spijkenisse en Barendrecht hier komen met hun hoogste team en naar huis gaan met een nederlaag. Ik vind dat we dat als club best wel mogen uitspreken en daar trots op mogen zijn” zegt Arwin. Het moet worden gezegd, hij praat makkelijk en is van het type: ‘Je gooit er een kwartje in en krijgt er een euro voor terug.’  Maar het is vooral enthousiasme en eerlijkheid van de geboren Zeeuw.

Opleiden voor het eerste elftal

Bij Kethel Spaland zijn heel veel betrokken trainers en die weten allemaal wat hier aan talenten rondloopt. “We praten heel veel met elkaar en ik zie veel wedstrijden bij de club en zie de groei gebeuren. Daar moeten we dingen over vertellen want het is geweldig wat er bij de club is ontstaan. Het doel van de opleiding is het opleiden voor het eerste elftal van Kethel Spaland. Dit speelt nu in de derde klasse en zou eigenlijk op een hoger plan moeten spelen en dat het liefst met alleen eigen jeugd. Tussen nu en een x-aantal jaar wil ik met alle jeugdteams in de divisies gaan spelen” zegt Arwin trots.

Trainers opleiden is zeer belangrijk

Arwin vertelt over het opleiden van trainers. “We zijn dit jaar begonnen met het aanbieden van de VC1 cursus voor alle selectietrainers. Dit doen we gefaseerd. Vorig seizoen heeft er een groep het diploma behaald, dit seizoen is er een groep bezig en ook volgend seizoen starten we weer met een nieuwe groep.  Vrijwilligers met papieren, die ga je normaliter niet vinden. Ik zou het leuk vinden als we trainers binnen de club hebben die zijn begonnen in de onderbouw met hun kind en dan zonder hun kind een team in de bovenbouw willen trainen.”

Botsen met de KNVB

“Als kind heb ik geleerd om met tegenslagen om te gaan. Als je een spelletje doet thuis zijn ze altijd bezig om te winnen. Is dat het belangrijkste met voetbal? Nee, maar de kinderen zijn er wel mee bezig. Ik ben een voorstander dat de KNVB weer de standen gaat bijhouden vanaf de JO8, gaat de KNVB daar iets mee doen? Waarschijnlijk niet”, zegt Arwin over zijn haat-liefde verhouding met de bond.

De Wiel Coerver methode bij Kethel Spaland

We hebben de Wiel Coerver methodiek binnengehaald. Dat is een methodiek die alle trainer vanaf de onderbouw gaat helpen om op een bepaalde manier te trainen. Dat wil zeggen, veel balcontacten, klein partijspel, en veel techniek. Eén keer in de drie worden onze trainers dan ook geholpen door externe trainers zodat onze trainers handvatten krijgen om hun eigen training goed te verzorgen. Hier gaan we volgend seizoen mee beginnen. Daarmee hopen wij trainers te ontwikkelen, te steunen en aan de club te binden”, besluit Arwin zijn verhaal.

Klik op vv Kethel Spaland voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Kethel Spaland voor meer informatie over de club.

Het landskampioenschap van SVV Schiedam in 1949

VoetbalJournaal
-
0
Het landskampioenschap van SVV Schiedam in 1949

Het is al ruim 75 jaar geleden dat SVV voetbalhistorie schreef. Het eerste elftal van de op 8 mei 1904 opgerichte Schiedamse voetbalclub werd landskampioen van Nederland. Een korte terugblik op het voor de Schiedammers zo prachtige seizoen.

De oprichting van SVV

Op 8 mei 1904 werd er door Jan Post, Toon en Adriaan Hoorman, Nico in ’t Hol en Jan Vlug uit Schiedam de voetbalclub Excelsior opgericht. De jongemannen kwamen allemaal uit de arbeiderswijk “De Gorzen”.  Omdat de naam Excelsior al door een andere club werd gebruikt werd de naam in 1906 veranderd in Voorwaarts. In 1909 werd de huidige naam SVV voor de eerste keer gebruikt. SVV was de club van der arbeiders, terwijl het plaatselijke Hermes DVS de club was van de gegoeden middenklasse.

SVV kampioen van Nederland

De oorlog was voorbij en Nederland probeerde de draad van het gewone leven weer op te pakken. Ook het voetballen was na de capitulatie van de Duitsers weer opgepakt. Nadat SVV in het seizoen 47-48 naar de hoogste klasse in het Nederlandse voetbal promoveerde volgde het seizoen daarna een verrassend kampioenschap van Nederland. De spelers waren toen nog amateurs, het betaalde voetbal begon pas in 1954 in Nederland. In die periode was het competitievoetbal nog ingedeeld in zes regionale competities. De winnaars van deze competities speelden daarna om het kampioenschap van Nederland.

SVV speelde in district West 1 met clubs als Ajax, Sparta en ADO. De Schiedammers deden het uitstekend en behaalde met vijf punten voorsprong het districtskampioenschap en mochten zich gaan opmaken om samen met BVV (Den Bosch), AGOVV (Apeldoorn), Heerenveen, VSV (Velsen) en NOAD te strijden om het kampioenschap. Er zou een hele competitie worden gespeeld, dus iedereen speelde zowel een uit als thuiswedstrijd tegen elkaar.

Moeizame start van SVV

In de kampioenscompetitie begonnen de Schiedammers aanvankelijk vrij matig. De eerste wedstrijd werd nog met 1-0 gewonnen van AGOVV, maar uit de drie volgende wedstrijden werden slechts twee punten binnengehaald. Daarna herstelde de ploeg van trainer Kees van Dijke zich en stond na negen wedstrijden op de eerste plaats. De tiende en laatste wedstrijd was tegen het Heerenveen van Abe Lenstra, op dat moment de beste Nederlandse voetballer.

Ruim 64.000 toeschouwers tijdens de kampioenswedstrijd

In een bomvolle Kuip speelde SVV op 4 juni 1949 een legendarische wedstrijd tegen Heerenveen. Er zaten maar liefst 64364 toeschouwers in het Rotterdamse stadion. Totaal uitverkocht en de sfeer was die dag overweldigend zo laat de overlevering optekenen. Door twee doelpunten van Rinus Gosens en een van Henk Köneman winnen de Schiedammers uiteindelijk met 3-1. Marten Brandsma scoorde nog voor de Friezen.

Spelers uit het elftal

Op 4 juni bestond het elftal van SVV uit de volgende spelers: Henk Opschoor, Flip van Kan, Frans Steenbergen, Jan van Schijndel, André Corveleyn, Joop van Meerwijk, Jan Schrumpf, Arie de Bruijn, Henk Köneman, Rinus Gosens en Arie van Lith. In de kampioenscompetitie was Henk Köneman de topscorer van SVV. Hij scoorde in tien wedstrijden negen doelpunten.

Bij MSV’71 zijn ze enorm trots op hun nieuwe onderkomen

MSV 71
-
0
Bij MSV’71 zijn ze enorm trots op hun nieuwe onderkomen

Bestuursleden Anton Wesselius en Martin van Zweden zijn er enorm trots op. De nieuwe kantine van MSV’71 is de afronding van een meerjarenplan geweest. De club is een aantal jaren geleden begonnen met het opknappen en renoveren van het complex. Er zijn nieuwbouwkleedkamers gebouwd, uiteraard in samenwerking met de gemeente Maassluis. Tijdens de nieuwjaarsreceptie werd de nieuwe kantine symbolisch geopend. De aanwezige burgemeester Jack de Vries was ook vol lof over de club

Ludieke actie PR-man

Pr-man Martin van Zweden had voor de opening, tijdens de nieuwjaarsreceptie, een ludieke actie bedacht om de kantine uit te roepen tot de mooiste kantine van Nederland en dit met een heus certificaat te onderschrijven. De KNVB kwam hier achter en hing al vrij snel aan de lijn bij het bestuur van MSV’71. Voorzitter Wesselius wist zelf ook van niet en trapte ook in de stunt die mede door van Zweden was bedacht.

Een echte metamorfose in de kantine

“Als mensen hier een tijd niet zijn geweest is het ook een metamorfose. We hebben de club laten terugkomen op de fotowanden” zegt van Zweden.  Op één van de foto’s staat Manon de Vries. Zij speelde voor MSV’71en  haalde Jong Oranje. Leuk detail is dat Manon de moeder is van Noa Lang, speler van PSV en het Nederlands Elftal. Het moet gezegd worden, het ziet er fantastisch uit. De complimenten gaan dan ook uit naar Erik de Gier. Erik is een MSV-er in hart en nieren en was het middelpunt van de organisatie. “Erik heeft het echt fantastisch gedaan”, zeggen Wesselius en van Zweden in koor.

Verduurzaamd complex

De kantine is verduurzaamd met vloerverwarming, we hebben het anders ingedeeld en de entree is ook enorm leuk met een groene, graskleurige entree. Alles is van dubbel glas en kunststof. De meubels zijn passend. “Maar het moet natuurlijk wel een voetbalkantine blijven, dus er zijn wel ballen in verwerkt en ook staan er bekers in de kantine. Het dak is vorig jaar volledig geïsoleerd en er zijn ook nog twee warmtepompen en uiteraard hebben we zonnepanelen. We zijn helemaal van het gas af”, leggen de bestuurders uit. Ook de kleedkamers zijn nieuw gemaakt en het is gewoon één geheel geworden. Douches en licht gaan op sensoren aan en daar worden de 400 leden van MSV’71 blij van.

Groeiende club en de feestweek

MSV’71 is flink groeiend bij met name de jeugd. Mede ook door de nieuwbouw Wilgenrijk dat ook deze kant op komt. Er is ook alle ruimte voor MSV’71 om door te groeien naar meer leden. Er is drie en een half veld beschikbaar en in tegenstelling tot veel andere clubs is er nog ruimte voor meer leden en teams om te komen voetballen. Sinds 1996 organiseert de club altijd een grote feestweek. Deze megaweek eindigt op koningsdag en is echt één groot feest met onder meer de Nacht van MSV’71, een pub quiz, Oranje party en Koningsdag. Er staat een grote tent op het complex en dit jaar zal natuurlijk voor de eerste keer de nieuwbouw worden gebruikt voor deze feestelijkheden.

Klik op MSV’71 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op MSV’71 voor meer informatie over de club.

‘We wisten dat het niet makkelijk ging worden’

vv Internos
-
0
‘We wisten dat het niet makkelijk ging worden’

Internos is er dit seizoen niet in geslaagd om zich te handhaven in de derde klasse. Waar de ploeg zich vorig jaar via de nacompetitie nog ternauwernood wist te redden, is degradatie dit keer een feit. Een bittere conclusie, ook voor middenvelder Dirk van der Ham. “We wisten als groep van tevoren dat het niet makkelijk ging worden.”

Al was de start met tien punten uit zeven duels hoopvol, herinnert Van der Ham (24). “We begonnen goed, maar daarna werd het wisselvallig en hadden we een slechte reeks.” Zonder echt weggespeeld te worden, vindt hij. “In een aantal wedstrijden hadden we meer verdiend. En als we verloren, was het vaak met één doelpunt verschil.” Hoe dat komt? “Een paar keer pech, een stukje fitheid én het gebrek aan vechtersmentaliteit.” Toch is één ding, volgens hem misschien wel het allerbelangrijkste. “Verdedigend staat het over het algemeen vrij aardig, alleen missen we scorend vermogen.”

Geloven

De verklaring daarvoor, is echter vrij simpel, vertelt Van der Ham. “Door een aantal blessures, hebben we bijna geen aanvallers meer over. Zo hebben we regelmatig met een back op rechtsbuiten gespeeld.” En dat niet alleen. “Op de bank zat soms maar één wissel…” De tegenvallende resultaten zijn volgens Van der Ham dan ook een combinatie van pech én kwaliteit. “Als je naar de uitslagen kijkt, zijn we vaak dichtbij geweest en heb je het gevoel dat er meer in had gezeten.” Desondanks weigert de middenvelder om de handdoek in de ring te gooien. “Vorig seizoen is het via de nacompetitie nét wel gelukt om ons te handhaven, daar moeten we nu ook weer in geloven.” Al probeert de inwoner van Etten-Leur ook reëel te zijn. “Tot nu toe, pakken we te weinig punten. Zo simpel is het.” Tijd om daar in die laatste paar wedstrijden, verandering in te brengen. “Als we dat stukje extra geven, zijn we moeilijk te verslaan. Helemaal als we dan ook nog vaker voor de goal gaan komen.” En scoren natuurlijk. “We hebben voldoende kwaliteit om in derde klasse te kunnen spelen, dat hebben we vaak genoeg laten zien. Met deze groep, is dat echt wel realistisch.” In zijn tweede volledige jaar bij de selectie, ziet Van der Ham dat sommige ploeggenoten tijd nodig hebben om te wennen aan het niveau. “Dat is logisch. En normaal krijgen ze die ook, maar nu moeten ze er door bepaalde blessures ineens meteen staan.” 

Vuile meters

Zoals dat bij hemzelf, een stuk meer geleidelijk ging. “Ik ben bij Internos begonnen in de F’jes en speelde altijd in lagere elftallen. De E3 en D4, dat soort teams.” Via de A1, kwam Van der Ham in het tweede terecht. “Uiteindelijk heb ik vier jaar bij de selectie gezeten, voordat ik echt naar het eerste ging.” Van plan om ooit ergens anders te gaan voetballen, is hij niet. Een reden om weg te gaan, kan Van der Ham dan ook niet bedenken. “Ik voetbal nu met jongens die ik al heel lang ken, dus dat zijn inmiddels vrienden geworden.” Ook in de jeugd, beleefde hij een mooie tijd. “Met goede trainers én betrokken ouders.” Een periode waarin hij zichzelf als lopende middenvelder, heeft kunnen ontwikkelen. “Bij het tweede stond ik altijd op tien, maar bij het eerste begon ik als zes. De laatste weken sta ik weer op tien.” Wat heeft zijn voorkeur? “Vorig seizoen heb ik als nummer zes een goed seizoen gedraaid en alles gespeeld, alleen vind ik het fijner op tien. Terwijl ik op zes misschien wel beter ben, haha!” Aan zijn kwaliteiten, zal het in ieder geval niet liggen. “Iemand die veel loopt, duels speelt en vuile meters maakt.” En iemand, die te weinig doelpunten op zijn naam heeft staan. “Daar hoop ik nog beter in te worden!”

Klik op Internos voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Internos voor meer informatie over de club.

‘Als je ziet hoeveel plezier die meiden hebben’

Unitas 30
-
0
‘Als je ziet hoeveel plezier die meiden hebben’

Vooruitgang boeken en speelsters plezier zien hebben in het spelletje. Dat is voor Marcel Hendrikx het mooiste aspect van trainer zijn van de dames bij Unitas’30. En dus geniet hij daar nu inmiddels alweer voor het derde seizoen op rij van. “Het is heel leuk om met een team aan de gang te gaan.”

Vandaar ook, dat Hendrikx (47) daar twaalf jaar geleden al mee begon. Toen zijn dochter voor het eerst ging voetballen. “Je denkt het als ouders langs de kant beter te weten, dan vind ik ook dat je een bijdrage moet leveren. Dus hebben we dat met een groepje ouders opgepakt. Daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van.” En niet voor niks. “Samen aan iets bouwen, is het mooiste wat er is. Als je dan ziet hoeveel plezier die meiden in het spelletje hebben en hoeveel progressie er wordt geboekt, geeft dat energie.” Al doet hij dat natuurlijk niet alleen. “Met Joris van den Broek als teamleider, Christian Pot als assistent-trainer én Rob Bogaarts als grensrechter, zijn we in de gelukkige omstandigheid dat alles heel goed geregeld is.”

Gedreven

Van de club, krijgen ze dan ook veel vrijheid, vertelt Hendrikx. “We hebben vanuit Unitas’30 de opdracht gekregen om prestatiegericht te gaan voetballen en vullen dat in zoals wij denken dat het zou moeten zijn.” Toch schuilt daar ook meteen het gevaar, weet hij. “Ik zou graag nog wat meer aandacht willen voor het meiden- en damesvoetbal. Bij jongens wordt alles nog altijd net wat sneller geregeld. Maar als je naar andere verenigingen in de regio kijkt, mogen we absoluut niet klagen. Zeker gezien de aanwas. We zijn in alle leeftijden met één of meerdere meidenteams vertegenwoordigd.” Hendrikx, die in de jeugd eveneens training gaf aan zijn zoontje, ziet dan ook weinig verschil tussen prestatiegericht jongens- of meisjesvoetbal. “De snelheid ligt wel iets lager, ook qua handelen. Maar verder merk je het eigenlijk niet echt.” Zeker niet bij zijn speelsters. “Het is een vrij jong team, de gemiddelde leeftijd is twintig jaar. Deze meiden, voornamelijk uit de eigen jeugd, hebben zelf bewust voor prestatiegericht voetballen gekozen, dus zijn allemaal ontzettend gedreven én gedisciplineerd.” Waaronder dus zijn eigen dochter. “Op het veld, is ze gewoon één van de speelsters. Als het tot spanningen zou lijden, zou ik meteen stoppen. Haar plezier is het allerbelangrijkste.” En plezier, hebben ze allemaal. Ook buiten het veld. “Het is een enorm leuke en leergierige groep. Iedereen gaat goed met elkaar om.” Al draait het naast plezier, voor Hendrikx natuurlijk ook om de prestaties op het veld. “We schenken heel veel aandacht aan de handelingssnelheid, daar kunnen we nog genoeg stappen in maken.” Vormen mét bal. “Anders waren ze wel op atletiek gegaan. Dus veel verschillende positiespellen, pass- en trapvormen en omschakelvormen.”

Vuurtje aangewakkerd

Dingen die hij vroeger zelf als voetballer, ook al leerde. “Ik heb in de jeugd bij Unitas’30 gevoetbald, daarna ben ik naar Beek Vooruit gegaan en heb ik daar nog in de selectie gespeeld.” Door een enkelblessure, werd de verdediger uiteindelijk genoodzaakt te stoppen. “Vervolgens ben ik gaan mountainbiken, maar voetbal is altijd wel blijven kriebelen. Door mijn kinderen, is het vuurtje toen weer aangewakkerd.” En met succes. “Ik haal hier nu hetzelfde plezier uit, als toen ik zelf voetbalde.” Ook aan zijn fanatisme, is in die jaren niks veranderd. “Het is leuk om nieuwe en uitdagende doelen te stellen. Deze groep kan nog genoeg stappen maken.” Zelfs na twee promoties op rij. “We spelen nu in de tweede klasse, maar hebben alweer een periodetitel op zak!” Met het vertrouwen, zit het bij Hendrikx dan ook wel goed. “We hebben naar mijn mening de potentie om in de toekomst de stap naar de eerste klasse te kunnen zetten. Zeker als we dit jonge team bij elkaar kunnen houden, wat meer ervaring op kunnen laten doen en weten aan te vullen met talenten vanuit de eigen jeugd of de regio.” Met de inwoner van Etten-Leur als trainer. “Ik vind het mooi om te kijken waar we samen kunnen komen. Zolang die meiden het met mij ook nog leuk vinden en we onszelf blijven ontwikkelen, blijf ik het met liefde en plezier doen!”

Klik op Unitas’30 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Unitas’30 voor meer informatie over de club.

Rood Wit pakt de titel: ‘Het gaat eindelijk weer goed’

Rood Wit
-
0
Rood Wit pakt de titel: ‘Het gaat eindelijk weer goed’

Na drie degradaties op rij, valt er eindelijk weer wat te lachen bij Rood Wit. Want met drie punten verschil op nummer twee Rimboe, pakt de club uit Sint Willebrord het kampioenschap in de vierde klasse. Toch weigert de ervaren Edwin Jaspers te hard van stapel te lopen. “Gelukkig hadden we het in eigen hand.”

Iets waar de 30-jarige Jaspers vier wedstrijden voor het einde, eigenlijk niet vanuit ging, is hij eerlijk. “Ik had verwacht dat Rimboe niks meer zou verliezen, dus dan hadden we zelf alles moeten winnen én vooral zoveel mogelijk goals moeten maken.” En zelfs dan, had het zomaar niet genoeg kunnen zijn. “Maar toen verloren ze thuis van DSE!” Rood Wit won op zijn beurt overtuigend op bezoek bij Sprundel en dus bedraagt het gat, met nog drie wedstrijden te gaan, drie punten. “Eerst hadden we het in eigen hand, maar ook weer niet. Nu hebben we het écht in eigen hand. We gaan er in ieder geval vol voor.”

Opnieuw beginnen

Helemaal na al die degradaties, van de afgelopen drie jaar. “Het gaat nu eindelijk weer goed. En dat werd tijd ook. Dat moest weer een keer gaan gebeuren.” Ook al is dat dan nu in de vierde klasse. “Dat scheelt wel enorm, ten opzichte van de derde klasse.” Toch kwam dat stiekem, misschien helemaal niet zo verkeerd uit, beseft Jaspers. “We hebben een jonge groep, dan is het op dit niveau makkelijker instromen. En die jongens zijn de afgelopen jaren ook ouder geworden, dus hebben meer ervaring in het eerste.” De lat, werd dan ook hoog gelegd. “We zeiden voor de grap tegen elkaar dat we kampioen wilden worden, maar het doel was vooral om bovenin mee te spelen. Dat was op voorhand onze verwachting.” Eén die bleek te kloppen. “Bouwen aan een nieuw team, vol eigen jeugd, kost tijd. Maar dat idee, begint nu echt vorm te krijgen.” Nadat de club een seizoen of acht geleden, dus nog actief was in de eerste klasse. “Toen hadden we gewoon een ontzettend goede lichting, plus spelers van buitenaf. Op het moment dat die dan weggaan of jongens stoppen, moet je opnieuw beginnen.” Met drie degradaties op rij tot gevolg. “Als iedereen fit is, horen we thuis in die derde klasse. Dan kunnen we daar zelfs een stabiele middenmoter zijn, denk ik.” En niet voor niks. “Het is een soort vriendengroep. Dus zowel binnen als buiten het veld, zijn we écht een team. Daardoor gaan we niet alleen tijdens wedstrijden voor elkaar door het vuur, maar zien we elkaar bijvoorbeeld ook op feestjes. We zullen nooit iemand laten vallen.”

Soort vriend

Iets wat Jaspers in al zijn jaren bij Rood Wit, als geen ander heeft geleerd. “Ik ben hier op mijn vijfde begonnen en dit is mijn veertiende seizoen in het eerste.” Nadat hij op zijn vijftiende zijn debuut mocht maken bij het vlaggenschip van de club. “Toen speelden we ook vierde klasse. Wat dat betreft is de cirkel, na een aantal jaar eerste klasse, rond.” Een cirkel die de inwoner van Sint Willebrord de nodige hoogtepunten heeft opgeleverd. “Het kampioenschap in de tweede klasse, was het mooiste. Dat is voor een dorpsclub als Rood Wit toch wel het hoogst haalbare.” Maar hoe leuk de eerste klasse ook was om in te spelen, Jaspers geniet misschien nog wel meer van de derby’s die hij nu speelt. “Daardoor komen er ook weer veel meer mensen kijken. Rotterdam en omstreken, was toch iets te ver.” Support waar ze bij de vereniging uit Sint Willebrord altijd op kunnen rekenen. “Als je ziet hoe de mensen met de club bezig zijn. Alles kan en niks is te veel.” Aan een vertrek heeft Jaspers, die in 2014 en 2016 te maken kreeg met twee kruisbandblessures, dan ook nooit gedacht. “Ik ken iedereen en alles is goed geregeld.” En ook het werken onder Rick Hoendervangers, bevalt de spits voorlopig prima. “Hij is jonger dan sommigen van ons, maar weet daardoor heel goed hoe wij denken. Buiten het veld kun je gewoon met hem appen en is hij een soort vriend, daarbinnen is hij trainer.” Dat de voormalig assistent-trainer de vertrekkende Ad van Seeters op moest volgen, was dan ook al snel duidelijk, meent Jaspers. “Daar stond iedereen binnen het team achter.” Met een mogelijk aanstaand kampioenschap, dus niet voor niks. “We trainen hard en als het niet goed gaat, kan Rick iemand ook gewoon op zijn flikker geven.” De toekomst ziet er dan ook positief uit, volgens de routinier. “We hebben een jonge groep, vol met jongens uit het dorp. Daar kunnen we de komende jaren mee vooruit!”

Klik op Rood-Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Rood-Wit voor meer informatie over de club.

Amin El Bouazaoui: Trainer met gezonde ambities bij DVO’32

vv DVO 32
-
0
Amin El Bouazaoui: Trainer met gezonde ambities bij DVO’32

Als jong jongetje deed Amin El Bouazaoui aan kickboksen en begon pas op latere leeftijd met voetballen in clubverband. Pas op zijn vijftiende begon hij met voetballen bij DVO’32. Speelde een jaar in de selectie en stopte met voetballen toen hij 19 was. Sinds die tijd is de docent wiskunde trainer geworden.

Trainer bij zijn broertje

“Mijn broertje speelde in de F-Jes. en ik zag ze een keer voetballen voor het Vlaardings kampioenschap. Ze verloren met 9-0 en gingen allemaal lachend van het veld af. Toen ben ik voor de lol ingestapt als trainer en nu zijn we negen jaar verder en train ik het eerste elftal van DVO’32”, zo verklaart hij de keuze om als 19-jarige trainer te worden. Mijn broertje speelt nu in het eerste elftal van DVO’32.

Mooie jaren als jeugdtrainer

Amin begon bij DVO’32 als trainer, ging toen naar een jaar naar CWO, kwam weer terug naar DVO’32. “Mijn lichting onder 19 gingen naar de senioren. Dat was een goede lichting en we hebben veel mooie dingen meegemaakt met het team. We haalden onder meer de finale van het Vlaardings kampioenschap, een behoorlijke prestatie voor een team van DVO’32. De spelers gingen naar de selectie of in een vriendenteam spelen en ik was toe aan een nieuwe stap. Die stap werd Excelsior Maassluis, dat heb ik vier jaar gedaan. Ook nog een jaartje bij Sparta als assistent bij de O13”, zo begint Amin zijn verhaal over het trainerschap. In die tijd haalde Amin zijn trainerspapieren en op een gegeven moment klopte DVO’32 bij hem aan. In eerste instantie om als technisch coördinator aan de slag te gaan, maar daar bedankte hij voor. Twee weken later, toen de hoofdtrainer bleek te vertrekken, vroeger ze hem alsnog om trainer te worden van de selectie van DVO’32

Een community bouwen bij zijn DVO’32

Amin was van mening dat het plan groter moest zijn dan alleen hoofdtrainer. De club is een club uit de Westwijk, heeft wel jeugdteams, maar alleen in de onderbouw. “We willen eigenlijk iets creëren met jongens die uit de buurt komen. Vanuit de jeugd doorstromen naar het eerste van de club en daarbij wilde hij er een (h)echte community van maken waar iedereen zich thuis voelt. Voor de selectie benaderde hij spelers uit zijn eigen netwerk en veel van deze jongens spelen nu bij DVO’32. 

Grootste tegenvaller in het eerste seizoen als hoofdtrainer

Als grootste tegenvaller ziet Amin de positie op de ranglijst in de vierde klasse. De ploeg staat op de 12e plek. Aan het eind van de rit betekent dat nacompetitie om in deze klasse te blijven. “We zijn vanaf de grond begonnen met bouwen. Spelers moeten passen binnen het team en binnen de community. Mensen die ons zien spelen begrijpen ook niet waarom wij zo laag staan. De oorzaak is vaak dat mijn spelers de slimmigheidjes missen om een wedstrijd over de streep te trekken”, legt Amin uit over de lage positie van zijn team. Toch is de sfeer goed binnen de selectie en is er een prima trainingsopkomst bij de club. De saamhorigheid van de groep is heel speciaal en met het trainingskamp is vrijwel iedereen ook mee geweest.

Multiculturele wijk in Vlaardingen

De Westwijk is eigenlijk wel een beetje een achterstandswijk. Je vecht dan ook een tegen het imago van de club. De selectie is behoorlijk multicultureel. Bij het tweede loopt een Oekraïense trainer. Er lopen veel nationaliteiten rond, maar het grootste deel is Marokkaans. “Dat is niet zo vreemd omdat er veel gasten uit mijn netwerk komen natuurlijk. Dat zijn jongens waar ik ook mee ben opgegroeid en samen mee heb gevoetbald. Het mooie is dat er nu ook steeds meer support komt vanuit de Westwijk en dat is wat we willen creëren bij DVO’32”, legt de trainer enthousiast uit.

Amin heeft genoeg ambities

We zijn er heilig van overtuigd dat wij er dit seizoen inblijven. Toch heeft 90% van de groep aangegeven te blijven, ook al zouden we naar de vijfde klasse degraderen. Een vereniging bindt mensen en daar staan wij als vereniging voor. We willen ook geen broodvoetballers hebben bij DVO’32. Ik kan hier enorm veel van leren als trainer, maar vooral als mens. Mijn hoop is dan ook dat ik bij DVO’32 een goed fundament kan achterlaten. Wij willen dat dit een vereniging voor iedereen is in Vlaardingen-West. Ik wil ooit mijn VC4 gaan halen, maar dat zal nog wel even duren. Dan ben ik benieuwd waar het schip strandt”, besluit El Bouazaoui.

Klik op vv DVO’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv DVO’32 voor meer informatie over de club.

Jeroen de Lely en Joery Kaashoek op avontuur bij Victoria’04

sc Victoria 04
-
0
Jeroen de Lely en Joery Kaashoek op avontuur bij Victoria’04

Waar sommige duo’s wereldbekendheid genieten zoals Laurel en Hardy of dichterbij zoals Bassie en Adriaan zal er volgend seizoen een illuster duo aansluiten bij Victoria’04. Joery Kaashoek en Jeroen de Lely oftewel de twee J’s. Ze zwaaien na jaren trouwe dienst af bij het Capelse SVS om hun geluk te beproeven bij de Vlaardingse club.

SVS monumenten

Jeroen speelde vanaf zijn vijfde jaar bij SVS. Hij speelde tussendoor nog wel een jaar bij Xerxes, maar keerde toen terug bij de Capelse ploeg. Joery kwam in de d-tjes bij SVS. Hij speelde daarvoor bij de Egelantier Boys. Beide heren komen in totaal tot ongeveer 600 wedstrijden in SVS 1, alhoewel het er volgens beide veel meer moeten zijn omdat ze er bij SVS een vreemde telling op nahielden.

Toptijd in de jeugd van SVS

In de jeugd hebben de mannen een supermooie tijd gehad. “We hadden een elftal dat een behoorlijk niveau haalde. Mooie wedstrijden gespeeld tegen o.a. NAC Breda, FC Dordrecht en Feyenoord. Dat was echt een goed elftal” begint Jeroen. “Als tweedejaars A-junior werden er door trainer Wout Ooms vier spelers bijgevoegd bij het eerste, dat toen vocht tegen degradatie uit de derde klasse. Dat was wel een moeilijke keuze, omdat je wel je maatjes van de A1 in de steek zou laten. Het hoogste jeugdelftal speelde toen nog voor promotie.  We hebben het wel gedaan en dat is bizar goed uitgepakt. De uitwedstrijd tegen PPSC was toen een hoogtepunt. Als we zouden verliezen, waren we gedegradeerd. PPSC leek op een veilige plek te staan, SVS won met 3-1 en eindigde op de zevende plaats. PPSC degradeerde uiteindelijk toch nog door alle rare uitslagen die middag”, beide heren vullen elkaar af en toe aan.

Hoogtepunten bij SVS

Joery zijn hoogtepunt was de promotie naar de tweede klasse. In de nacompetitie werd toen afgerekend met Rijnmond Sport en SC Botlek. “Dat was echt een fantastische ervaring. Het waren toen nog uit en thuiswedstrijden. Thuis tegen Rijnmond Hoogvliet wonnen we met 3-1 en uit verloren we na verlenging met 4-2. Toen moesten er strafschoppen worden genomen. Joran van Opstal schoot toen de winnende strafschop binnen met een ‘Panenka’. We wisten allemaal dat hij dat ging doen. Wout Ooms zag het gebeuren en kreeg het Spaans benauwd. Tegen Botlek wonnen we thuis met 3-0 en uit werd het 2-2.  Voor Jeroen was die laatste wedstrijd eigenlijk zijn dieptepunt. In de thuiswedstrijd scoorde ik twee penalty’s en in de uitlooptraining maandag brak ik mijn duim, waardoor ik in het gips kwam. Waardoor ik niet heb gespeeld”, zegt Jeroen daarover.

Trainingskamp in Torremolinos

We hopen door de overstap naar Victoria’04 dat gevoel weer te kunnen krijgen en nog een paar mooie jaren te kunnen voetballen. Jeroen kende al wat jongens die bij Victoria’04 spelen. Toevallig zaten we samen met die club op trainingskamp in Torremolinos. In hetzelfde hotel en zelfs in hetzelfde vliegtuig. Eigenlijk spontaan werden we heel leuk opgevangen door die spelersgroep. Jeroen en Joeri zijn beste maatjes en ook gevoelig voor sfeer.  We stonden nog om vier uur gezellig in de club met de spelers van Victoria’04. Dat voelde goed zegt het duo.

Ambities bij Victoria’04

“Ik wil gewoon het gevoel krijgen dat we in het verleden bij SVS hadden. Met zijn allen knokken om mooie resultaten te behalen. Deze ploeg speelt ook al een tijd samen. Zijn ook wat oudere gasten en je merkt dat zij meer een team zijn dan SVS. Dat spreekt mij wel enorm aan. Ik heb er enorm veel zin in” zegt Joery enthousiast.  Jeroen vult aan “Ze hebben goede jaren gehad bij Victoria’04. Ook meegedaan voor promotie. Daarbij is het een volwassen ploeg, alhoewel het dit jaar er niet uitkomt. Wij vinden dat fantastisch en hopen bij Victoria’04 het SVS gevoel van zes jaar geleden kunnen krijgen.

Laatste thuiswedstrijd is tegen Victoria’04

Opmerkelijk is dat SVS op 17 mei a.s. de laatste thuiswedstrijd tegen Victoria’04 moet spelen. Op de vraag of ze dat lastig vinden antwoorden ze vrij duidelijk. “Als we de kans krijgen om te scoren, zullen we niet twijfelen. Maar het zal wel een bijzondere wedstrijd voor ons worden” zeggen de heren in koor.

Klik op sc Victoria’04 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sc Victoria’04 voor meer informatie over de club.

1...272829...1.379Pagina 28 van 1.379

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.