Home Blog Pagina 15

Het landskampioenschap van SVV Schiedam in 1949

VoetbalJournaal
-
0
Het landskampioenschap van SVV Schiedam in 1949

Het is al ruim 75 jaar geleden dat SVV voetbalhistorie schreef. Het eerste elftal van de op 8 mei 1904 opgerichte Schiedamse voetbalclub werd landskampioen van Nederland. Een korte terugblik op het voor de Schiedammers zo prachtige seizoen.

De oprichting van SVV

Op 8 mei 1904 werd er door Jan Post, Toon en Adriaan Hoorman, Nico in ’t Hol en Jan Vlug uit Schiedam de voetbalclub Excelsior opgericht. De jongemannen kwamen allemaal uit de arbeiderswijk “De Gorzen”.  Omdat de naam Excelsior al door een andere club werd gebruikt werd de naam in 1906 veranderd in Voorwaarts. In 1909 werd de huidige naam SVV voor de eerste keer gebruikt. SVV was de club van der arbeiders, terwijl het plaatselijke Hermes DVS de club was van de gegoeden middenklasse.

SVV kampioen van Nederland

De oorlog was voorbij en Nederland probeerde de draad van het gewone leven weer op te pakken. Ook het voetballen was na de capitulatie van de Duitsers weer opgepakt. Nadat SVV in het seizoen 47-48 naar de hoogste klasse in het Nederlandse voetbal promoveerde volgde het seizoen daarna een verrassend kampioenschap van Nederland. De spelers waren toen nog amateurs, het betaalde voetbal begon pas in 1954 in Nederland. In die periode was het competitievoetbal nog ingedeeld in zes regionale competities. De winnaars van deze competities speelden daarna om het kampioenschap van Nederland.

SVV speelde in district West 1 met clubs als Ajax, Sparta en ADO. De Schiedammers deden het uitstekend en behaalde met vijf punten voorsprong het districtskampioenschap en mochten zich gaan opmaken om samen met BVV (Den Bosch), AGOVV (Apeldoorn), Heerenveen, VSV (Velsen) en NOAD te strijden om het kampioenschap. Er zou een hele competitie worden gespeeld, dus iedereen speelde zowel een uit als thuiswedstrijd tegen elkaar.

Moeizame start van SVV

In de kampioenscompetitie begonnen de Schiedammers aanvankelijk vrij matig. De eerste wedstrijd werd nog met 1-0 gewonnen van AGOVV, maar uit de drie volgende wedstrijden werden slechts twee punten binnengehaald. Daarna herstelde de ploeg van trainer Kees van Dijke zich en stond na negen wedstrijden op de eerste plaats. De tiende en laatste wedstrijd was tegen het Heerenveen van Abe Lenstra, op dat moment de beste Nederlandse voetballer.

Ruim 64.000 toeschouwers tijdens de kampioenswedstrijd

In een bomvolle Kuip speelde SVV op 4 juni 1949 een legendarische wedstrijd tegen Heerenveen. Er zaten maar liefst 64364 toeschouwers in het Rotterdamse stadion. Totaal uitverkocht en de sfeer was die dag overweldigend zo laat de overlevering optekenen. Door twee doelpunten van Rinus Gosens en een van Henk Köneman winnen de Schiedammers uiteindelijk met 3-1. Marten Brandsma scoorde nog voor de Friezen.

Spelers uit het elftal

Op 4 juni bestond het elftal van SVV uit de volgende spelers: Henk Opschoor, Flip van Kan, Frans Steenbergen, Jan van Schijndel, André Corveleyn, Joop van Meerwijk, Jan Schrumpf, Arie de Bruijn, Henk Köneman, Rinus Gosens en Arie van Lith. In de kampioenscompetitie was Henk Köneman de topscorer van SVV. Hij scoorde in tien wedstrijden negen doelpunten.

Bij MSV’71 zijn ze enorm trots op hun nieuwe onderkomen

MSV 71
-
0
Bij MSV’71 zijn ze enorm trots op hun nieuwe onderkomen

Bestuursleden Anton Wesselius en Martin van Zweden zijn er enorm trots op. De nieuwe kantine van MSV’71 is de afronding van een meerjarenplan geweest. De club is een aantal jaren geleden begonnen met het opknappen en renoveren van het complex. Er zijn nieuwbouwkleedkamers gebouwd, uiteraard in samenwerking met de gemeente Maassluis. Tijdens de nieuwjaarsreceptie werd de nieuwe kantine symbolisch geopend. De aanwezige burgemeester Jack de Vries was ook vol lof over de club

Ludieke actie PR-man

Pr-man Martin van Zweden had voor de opening, tijdens de nieuwjaarsreceptie, een ludieke actie bedacht om de kantine uit te roepen tot de mooiste kantine van Nederland en dit met een heus certificaat te onderschrijven. De KNVB kwam hier achter en hing al vrij snel aan de lijn bij het bestuur van MSV’71. Voorzitter Wesselius wist zelf ook van niet en trapte ook in de stunt die mede door van Zweden was bedacht.

Een echte metamorfose in de kantine

“Als mensen hier een tijd niet zijn geweest is het ook een metamorfose. We hebben de club laten terugkomen op de fotowanden” zegt van Zweden.  Op één van de foto’s staat Manon de Vries. Zij speelde voor MSV’71en  haalde Jong Oranje. Leuk detail is dat Manon de moeder is van Noa Lang, speler van PSV en het Nederlands Elftal. Het moet gezegd worden, het ziet er fantastisch uit. De complimenten gaan dan ook uit naar Erik de Gier. Erik is een MSV-er in hart en nieren en was het middelpunt van de organisatie. “Erik heeft het echt fantastisch gedaan”, zeggen Wesselius en van Zweden in koor.

Verduurzaamd complex

De kantine is verduurzaamd met vloerverwarming, we hebben het anders ingedeeld en de entree is ook enorm leuk met een groene, graskleurige entree. Alles is van dubbel glas en kunststof. De meubels zijn passend. “Maar het moet natuurlijk wel een voetbalkantine blijven, dus er zijn wel ballen in verwerkt en ook staan er bekers in de kantine. Het dak is vorig jaar volledig geïsoleerd en er zijn ook nog twee warmtepompen en uiteraard hebben we zonnepanelen. We zijn helemaal van het gas af”, leggen de bestuurders uit. Ook de kleedkamers zijn nieuw gemaakt en het is gewoon één geheel geworden. Douches en licht gaan op sensoren aan en daar worden de 400 leden van MSV’71 blij van.

Groeiende club en de feestweek

MSV’71 is flink groeiend bij met name de jeugd. Mede ook door de nieuwbouw Wilgenrijk dat ook deze kant op komt. Er is ook alle ruimte voor MSV’71 om door te groeien naar meer leden. Er is drie en een half veld beschikbaar en in tegenstelling tot veel andere clubs is er nog ruimte voor meer leden en teams om te komen voetballen. Sinds 1996 organiseert de club altijd een grote feestweek. Deze megaweek eindigt op koningsdag en is echt één groot feest met onder meer de Nacht van MSV’71, een pub quiz, Oranje party en Koningsdag. Er staat een grote tent op het complex en dit jaar zal natuurlijk voor de eerste keer de nieuwbouw worden gebruikt voor deze feestelijkheden.

Klik op MSV’71 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op MSV’71 voor meer informatie over de club.

‘We wisten dat het niet makkelijk ging worden’

vv Internos
-
0
‘We wisten dat het niet makkelijk ging worden’

Internos is er dit seizoen niet in geslaagd om zich te handhaven in de derde klasse. Waar de ploeg zich vorig jaar via de nacompetitie nog ternauwernood wist te redden, is degradatie dit keer een feit. Een bittere conclusie, ook voor middenvelder Dirk van der Ham. “We wisten als groep van tevoren dat het niet makkelijk ging worden.”

Al was de start met tien punten uit zeven duels hoopvol, herinnert Van der Ham (24). “We begonnen goed, maar daarna werd het wisselvallig en hadden we een slechte reeks.” Zonder echt weggespeeld te worden, vindt hij. “In een aantal wedstrijden hadden we meer verdiend. En als we verloren, was het vaak met één doelpunt verschil.” Hoe dat komt? “Een paar keer pech, een stukje fitheid én het gebrek aan vechtersmentaliteit.” Toch is één ding, volgens hem misschien wel het allerbelangrijkste. “Verdedigend staat het over het algemeen vrij aardig, alleen missen we scorend vermogen.”

Geloven

De verklaring daarvoor, is echter vrij simpel, vertelt Van der Ham. “Door een aantal blessures, hebben we bijna geen aanvallers meer over. Zo hebben we regelmatig met een back op rechtsbuiten gespeeld.” En dat niet alleen. “Op de bank zat soms maar één wissel…” De tegenvallende resultaten zijn volgens Van der Ham dan ook een combinatie van pech én kwaliteit. “Als je naar de uitslagen kijkt, zijn we vaak dichtbij geweest en heb je het gevoel dat er meer in had gezeten.” Desondanks weigert de middenvelder om de handdoek in de ring te gooien. “Vorig seizoen is het via de nacompetitie nét wel gelukt om ons te handhaven, daar moeten we nu ook weer in geloven.” Al probeert de inwoner van Etten-Leur ook reëel te zijn. “Tot nu toe, pakken we te weinig punten. Zo simpel is het.” Tijd om daar in die laatste paar wedstrijden, verandering in te brengen. “Als we dat stukje extra geven, zijn we moeilijk te verslaan. Helemaal als we dan ook nog vaker voor de goal gaan komen.” En scoren natuurlijk. “We hebben voldoende kwaliteit om in derde klasse te kunnen spelen, dat hebben we vaak genoeg laten zien. Met deze groep, is dat echt wel realistisch.” In zijn tweede volledige jaar bij de selectie, ziet Van der Ham dat sommige ploeggenoten tijd nodig hebben om te wennen aan het niveau. “Dat is logisch. En normaal krijgen ze die ook, maar nu moeten ze er door bepaalde blessures ineens meteen staan.” 

Vuile meters

Zoals dat bij hemzelf, een stuk meer geleidelijk ging. “Ik ben bij Internos begonnen in de F’jes en speelde altijd in lagere elftallen. De E3 en D4, dat soort teams.” Via de A1, kwam Van der Ham in het tweede terecht. “Uiteindelijk heb ik vier jaar bij de selectie gezeten, voordat ik echt naar het eerste ging.” Van plan om ooit ergens anders te gaan voetballen, is hij niet. Een reden om weg te gaan, kan Van der Ham dan ook niet bedenken. “Ik voetbal nu met jongens die ik al heel lang ken, dus dat zijn inmiddels vrienden geworden.” Ook in de jeugd, beleefde hij een mooie tijd. “Met goede trainers én betrokken ouders.” Een periode waarin hij zichzelf als lopende middenvelder, heeft kunnen ontwikkelen. “Bij het tweede stond ik altijd op tien, maar bij het eerste begon ik als zes. De laatste weken sta ik weer op tien.” Wat heeft zijn voorkeur? “Vorig seizoen heb ik als nummer zes een goed seizoen gedraaid en alles gespeeld, alleen vind ik het fijner op tien. Terwijl ik op zes misschien wel beter ben, haha!” Aan zijn kwaliteiten, zal het in ieder geval niet liggen. “Iemand die veel loopt, duels speelt en vuile meters maakt.” En iemand, die te weinig doelpunten op zijn naam heeft staan. “Daar hoop ik nog beter in te worden!”

Klik op Internos voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Internos voor meer informatie over de club.

‘Als je ziet hoeveel plezier die meiden hebben’

Unitas 30
-
0
‘Als je ziet hoeveel plezier die meiden hebben’

Vooruitgang boeken en speelsters plezier zien hebben in het spelletje. Dat is voor Marcel Hendrikx het mooiste aspect van trainer zijn van de dames bij Unitas’30. En dus geniet hij daar nu inmiddels alweer voor het derde seizoen op rij van. “Het is heel leuk om met een team aan de gang te gaan.”

Vandaar ook, dat Hendrikx (47) daar twaalf jaar geleden al mee begon. Toen zijn dochter voor het eerst ging voetballen. “Je denkt het als ouders langs de kant beter te weten, dan vind ik ook dat je een bijdrage moet leveren. Dus hebben we dat met een groepje ouders opgepakt. Daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van.” En niet voor niks. “Samen aan iets bouwen, is het mooiste wat er is. Als je dan ziet hoeveel plezier die meiden in het spelletje hebben en hoeveel progressie er wordt geboekt, geeft dat energie.” Al doet hij dat natuurlijk niet alleen. “Met Joris van den Broek als teamleider, Christian Pot als assistent-trainer én Rob Bogaarts als grensrechter, zijn we in de gelukkige omstandigheid dat alles heel goed geregeld is.”

Gedreven

Van de club, krijgen ze dan ook veel vrijheid, vertelt Hendrikx. “We hebben vanuit Unitas’30 de opdracht gekregen om prestatiegericht te gaan voetballen en vullen dat in zoals wij denken dat het zou moeten zijn.” Toch schuilt daar ook meteen het gevaar, weet hij. “Ik zou graag nog wat meer aandacht willen voor het meiden- en damesvoetbal. Bij jongens wordt alles nog altijd net wat sneller geregeld. Maar als je naar andere verenigingen in de regio kijkt, mogen we absoluut niet klagen. Zeker gezien de aanwas. We zijn in alle leeftijden met één of meerdere meidenteams vertegenwoordigd.” Hendrikx, die in de jeugd eveneens training gaf aan zijn zoontje, ziet dan ook weinig verschil tussen prestatiegericht jongens- of meisjesvoetbal. “De snelheid ligt wel iets lager, ook qua handelen. Maar verder merk je het eigenlijk niet echt.” Zeker niet bij zijn speelsters. “Het is een vrij jong team, de gemiddelde leeftijd is twintig jaar. Deze meiden, voornamelijk uit de eigen jeugd, hebben zelf bewust voor prestatiegericht voetballen gekozen, dus zijn allemaal ontzettend gedreven én gedisciplineerd.” Waaronder dus zijn eigen dochter. “Op het veld, is ze gewoon één van de speelsters. Als het tot spanningen zou lijden, zou ik meteen stoppen. Haar plezier is het allerbelangrijkste.” En plezier, hebben ze allemaal. Ook buiten het veld. “Het is een enorm leuke en leergierige groep. Iedereen gaat goed met elkaar om.” Al draait het naast plezier, voor Hendrikx natuurlijk ook om de prestaties op het veld. “We schenken heel veel aandacht aan de handelingssnelheid, daar kunnen we nog genoeg stappen in maken.” Vormen mét bal. “Anders waren ze wel op atletiek gegaan. Dus veel verschillende positiespellen, pass- en trapvormen en omschakelvormen.”

Vuurtje aangewakkerd

Dingen die hij vroeger zelf als voetballer, ook al leerde. “Ik heb in de jeugd bij Unitas’30 gevoetbald, daarna ben ik naar Beek Vooruit gegaan en heb ik daar nog in de selectie gespeeld.” Door een enkelblessure, werd de verdediger uiteindelijk genoodzaakt te stoppen. “Vervolgens ben ik gaan mountainbiken, maar voetbal is altijd wel blijven kriebelen. Door mijn kinderen, is het vuurtje toen weer aangewakkerd.” En met succes. “Ik haal hier nu hetzelfde plezier uit, als toen ik zelf voetbalde.” Ook aan zijn fanatisme, is in die jaren niks veranderd. “Het is leuk om nieuwe en uitdagende doelen te stellen. Deze groep kan nog genoeg stappen maken.” Zelfs na twee promoties op rij. “We spelen nu in de tweede klasse, maar hebben alweer een periodetitel op zak!” Met het vertrouwen, zit het bij Hendrikx dan ook wel goed. “We hebben naar mijn mening de potentie om in de toekomst de stap naar de eerste klasse te kunnen zetten. Zeker als we dit jonge team bij elkaar kunnen houden, wat meer ervaring op kunnen laten doen en weten aan te vullen met talenten vanuit de eigen jeugd of de regio.” Met de inwoner van Etten-Leur als trainer. “Ik vind het mooi om te kijken waar we samen kunnen komen. Zolang die meiden het met mij ook nog leuk vinden en we onszelf blijven ontwikkelen, blijf ik het met liefde en plezier doen!”

Klik op Unitas’30 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Unitas’30 voor meer informatie over de club.

Rood Wit pakt de titel: ‘Het gaat eindelijk weer goed’

Rood Wit
-
0
Rood Wit pakt de titel: ‘Het gaat eindelijk weer goed’

Na drie degradaties op rij, valt er eindelijk weer wat te lachen bij Rood Wit. Want met drie punten verschil op nummer twee Rimboe, pakt de club uit Sint Willebrord het kampioenschap in de vierde klasse. Toch weigert de ervaren Edwin Jaspers te hard van stapel te lopen. “Gelukkig hadden we het in eigen hand.”

Iets waar de 30-jarige Jaspers vier wedstrijden voor het einde, eigenlijk niet vanuit ging, is hij eerlijk. “Ik had verwacht dat Rimboe niks meer zou verliezen, dus dan hadden we zelf alles moeten winnen én vooral zoveel mogelijk goals moeten maken.” En zelfs dan, had het zomaar niet genoeg kunnen zijn. “Maar toen verloren ze thuis van DSE!” Rood Wit won op zijn beurt overtuigend op bezoek bij Sprundel en dus bedraagt het gat, met nog drie wedstrijden te gaan, drie punten. “Eerst hadden we het in eigen hand, maar ook weer niet. Nu hebben we het écht in eigen hand. We gaan er in ieder geval vol voor.”

Opnieuw beginnen

Helemaal na al die degradaties, van de afgelopen drie jaar. “Het gaat nu eindelijk weer goed. En dat werd tijd ook. Dat moest weer een keer gaan gebeuren.” Ook al is dat dan nu in de vierde klasse. “Dat scheelt wel enorm, ten opzichte van de derde klasse.” Toch kwam dat stiekem, misschien helemaal niet zo verkeerd uit, beseft Jaspers. “We hebben een jonge groep, dan is het op dit niveau makkelijker instromen. En die jongens zijn de afgelopen jaren ook ouder geworden, dus hebben meer ervaring in het eerste.” De lat, werd dan ook hoog gelegd. “We zeiden voor de grap tegen elkaar dat we kampioen wilden worden, maar het doel was vooral om bovenin mee te spelen. Dat was op voorhand onze verwachting.” Eén die bleek te kloppen. “Bouwen aan een nieuw team, vol eigen jeugd, kost tijd. Maar dat idee, begint nu echt vorm te krijgen.” Nadat de club een seizoen of acht geleden, dus nog actief was in de eerste klasse. “Toen hadden we gewoon een ontzettend goede lichting, plus spelers van buitenaf. Op het moment dat die dan weggaan of jongens stoppen, moet je opnieuw beginnen.” Met drie degradaties op rij tot gevolg. “Als iedereen fit is, horen we thuis in die derde klasse. Dan kunnen we daar zelfs een stabiele middenmoter zijn, denk ik.” En niet voor niks. “Het is een soort vriendengroep. Dus zowel binnen als buiten het veld, zijn we écht een team. Daardoor gaan we niet alleen tijdens wedstrijden voor elkaar door het vuur, maar zien we elkaar bijvoorbeeld ook op feestjes. We zullen nooit iemand laten vallen.”

Soort vriend

Iets wat Jaspers in al zijn jaren bij Rood Wit, als geen ander heeft geleerd. “Ik ben hier op mijn vijfde begonnen en dit is mijn veertiende seizoen in het eerste.” Nadat hij op zijn vijftiende zijn debuut mocht maken bij het vlaggenschip van de club. “Toen speelden we ook vierde klasse. Wat dat betreft is de cirkel, na een aantal jaar eerste klasse, rond.” Een cirkel die de inwoner van Sint Willebrord de nodige hoogtepunten heeft opgeleverd. “Het kampioenschap in de tweede klasse, was het mooiste. Dat is voor een dorpsclub als Rood Wit toch wel het hoogst haalbare.” Maar hoe leuk de eerste klasse ook was om in te spelen, Jaspers geniet misschien nog wel meer van de derby’s die hij nu speelt. “Daardoor komen er ook weer veel meer mensen kijken. Rotterdam en omstreken, was toch iets te ver.” Support waar ze bij de vereniging uit Sint Willebrord altijd op kunnen rekenen. “Als je ziet hoe de mensen met de club bezig zijn. Alles kan en niks is te veel.” Aan een vertrek heeft Jaspers, die in 2014 en 2016 te maken kreeg met twee kruisbandblessures, dan ook nooit gedacht. “Ik ken iedereen en alles is goed geregeld.” En ook het werken onder Rick Hoendervangers, bevalt de spits voorlopig prima. “Hij is jonger dan sommigen van ons, maar weet daardoor heel goed hoe wij denken. Buiten het veld kun je gewoon met hem appen en is hij een soort vriend, daarbinnen is hij trainer.” Dat de voormalig assistent-trainer de vertrekkende Ad van Seeters op moest volgen, was dan ook al snel duidelijk, meent Jaspers. “Daar stond iedereen binnen het team achter.” Met een mogelijk aanstaand kampioenschap, dus niet voor niks. “We trainen hard en als het niet goed gaat, kan Rick iemand ook gewoon op zijn flikker geven.” De toekomst ziet er dan ook positief uit, volgens de routinier. “We hebben een jonge groep, vol met jongens uit het dorp. Daar kunnen we de komende jaren mee vooruit!”

Klik op Rood-Wit voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Rood-Wit voor meer informatie over de club.

Amin El Bouazaoui: Trainer met gezonde ambities bij DVO’32

vv DVO 32
-
0
Amin El Bouazaoui: Trainer met gezonde ambities bij DVO’32

Als jong jongetje deed Amin El Bouazaoui aan kickboksen en begon pas op latere leeftijd met voetballen in clubverband. Pas op zijn vijftiende begon hij met voetballen bij DVO’32. Speelde een jaar in de selectie en stopte met voetballen toen hij 19 was. Sinds die tijd is de docent wiskunde trainer geworden.

Trainer bij zijn broertje

“Mijn broertje speelde in de F-Jes. en ik zag ze een keer voetballen voor het Vlaardings kampioenschap. Ze verloren met 9-0 en gingen allemaal lachend van het veld af. Toen ben ik voor de lol ingestapt als trainer en nu zijn we negen jaar verder en train ik het eerste elftal van DVO’32”, zo verklaart hij de keuze om als 19-jarige trainer te worden. Mijn broertje speelt nu in het eerste elftal van DVO’32.

Mooie jaren als jeugdtrainer

Amin begon bij DVO’32 als trainer, ging toen naar een jaar naar CWO, kwam weer terug naar DVO’32. “Mijn lichting onder 19 gingen naar de senioren. Dat was een goede lichting en we hebben veel mooie dingen meegemaakt met het team. We haalden onder meer de finale van het Vlaardings kampioenschap, een behoorlijke prestatie voor een team van DVO’32. De spelers gingen naar de selectie of in een vriendenteam spelen en ik was toe aan een nieuwe stap. Die stap werd Excelsior Maassluis, dat heb ik vier jaar gedaan. Ook nog een jaartje bij Sparta als assistent bij de O13”, zo begint Amin zijn verhaal over het trainerschap. In die tijd haalde Amin zijn trainerspapieren en op een gegeven moment klopte DVO’32 bij hem aan. In eerste instantie om als technisch coördinator aan de slag te gaan, maar daar bedankte hij voor. Twee weken later, toen de hoofdtrainer bleek te vertrekken, vroeger ze hem alsnog om trainer te worden van de selectie van DVO’32

Een community bouwen bij zijn DVO’32

Amin was van mening dat het plan groter moest zijn dan alleen hoofdtrainer. De club is een club uit de Westwijk, heeft wel jeugdteams, maar alleen in de onderbouw. “We willen eigenlijk iets creëren met jongens die uit de buurt komen. Vanuit de jeugd doorstromen naar het eerste van de club en daarbij wilde hij er een (h)echte community van maken waar iedereen zich thuis voelt. Voor de selectie benaderde hij spelers uit zijn eigen netwerk en veel van deze jongens spelen nu bij DVO’32. 

Grootste tegenvaller in het eerste seizoen als hoofdtrainer

Als grootste tegenvaller ziet Amin de positie op de ranglijst in de vierde klasse. De ploeg staat op de 12e plek. Aan het eind van de rit betekent dat nacompetitie om in deze klasse te blijven. “We zijn vanaf de grond begonnen met bouwen. Spelers moeten passen binnen het team en binnen de community. Mensen die ons zien spelen begrijpen ook niet waarom wij zo laag staan. De oorzaak is vaak dat mijn spelers de slimmigheidjes missen om een wedstrijd over de streep te trekken”, legt Amin uit over de lage positie van zijn team. Toch is de sfeer goed binnen de selectie en is er een prima trainingsopkomst bij de club. De saamhorigheid van de groep is heel speciaal en met het trainingskamp is vrijwel iedereen ook mee geweest.

Multiculturele wijk in Vlaardingen

De Westwijk is eigenlijk wel een beetje een achterstandswijk. Je vecht dan ook een tegen het imago van de club. De selectie is behoorlijk multicultureel. Bij het tweede loopt een Oekraïense trainer. Er lopen veel nationaliteiten rond, maar het grootste deel is Marokkaans. “Dat is niet zo vreemd omdat er veel gasten uit mijn netwerk komen natuurlijk. Dat zijn jongens waar ik ook mee ben opgegroeid en samen mee heb gevoetbald. Het mooie is dat er nu ook steeds meer support komt vanuit de Westwijk en dat is wat we willen creëren bij DVO’32”, legt de trainer enthousiast uit.

Amin heeft genoeg ambities

We zijn er heilig van overtuigd dat wij er dit seizoen inblijven. Toch heeft 90% van de groep aangegeven te blijven, ook al zouden we naar de vijfde klasse degraderen. Een vereniging bindt mensen en daar staan wij als vereniging voor. We willen ook geen broodvoetballers hebben bij DVO’32. Ik kan hier enorm veel van leren als trainer, maar vooral als mens. Mijn hoop is dan ook dat ik bij DVO’32 een goed fundament kan achterlaten. Wij willen dat dit een vereniging voor iedereen is in Vlaardingen-West. Ik wil ooit mijn VC4 gaan halen, maar dat zal nog wel even duren. Dan ben ik benieuwd waar het schip strandt”, besluit El Bouazaoui.

Klik op vv DVO’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv DVO’32 voor meer informatie over de club.

Jeroen de Lely en Joery Kaashoek op avontuur bij Victoria’04

sc Victoria 04
-
0
Jeroen de Lely en Joery Kaashoek op avontuur bij Victoria’04

Waar sommige duo’s wereldbekendheid genieten zoals Laurel en Hardy of dichterbij zoals Bassie en Adriaan zal er volgend seizoen een illuster duo aansluiten bij Victoria’04. Joery Kaashoek en Jeroen de Lely oftewel de twee J’s. Ze zwaaien na jaren trouwe dienst af bij het Capelse SVS om hun geluk te beproeven bij de Vlaardingse club.

SVS monumenten

Jeroen speelde vanaf zijn vijfde jaar bij SVS. Hij speelde tussendoor nog wel een jaar bij Xerxes, maar keerde toen terug bij de Capelse ploeg. Joery kwam in de d-tjes bij SVS. Hij speelde daarvoor bij de Egelantier Boys. Beide heren komen in totaal tot ongeveer 600 wedstrijden in SVS 1, alhoewel het er volgens beide veel meer moeten zijn omdat ze er bij SVS een vreemde telling op nahielden.

Toptijd in de jeugd van SVS

In de jeugd hebben de mannen een supermooie tijd gehad. “We hadden een elftal dat een behoorlijk niveau haalde. Mooie wedstrijden gespeeld tegen o.a. NAC Breda, FC Dordrecht en Feyenoord. Dat was echt een goed elftal” begint Jeroen. “Als tweedejaars A-junior werden er door trainer Wout Ooms vier spelers bijgevoegd bij het eerste, dat toen vocht tegen degradatie uit de derde klasse. Dat was wel een moeilijke keuze, omdat je wel je maatjes van de A1 in de steek zou laten. Het hoogste jeugdelftal speelde toen nog voor promotie.  We hebben het wel gedaan en dat is bizar goed uitgepakt. De uitwedstrijd tegen PPSC was toen een hoogtepunt. Als we zouden verliezen, waren we gedegradeerd. PPSC leek op een veilige plek te staan, SVS won met 3-1 en eindigde op de zevende plaats. PPSC degradeerde uiteindelijk toch nog door alle rare uitslagen die middag”, beide heren vullen elkaar af en toe aan.

Hoogtepunten bij SVS

Joery zijn hoogtepunt was de promotie naar de tweede klasse. In de nacompetitie werd toen afgerekend met Rijnmond Sport en SC Botlek. “Dat was echt een fantastische ervaring. Het waren toen nog uit en thuiswedstrijden. Thuis tegen Rijnmond Hoogvliet wonnen we met 3-1 en uit verloren we na verlenging met 4-2. Toen moesten er strafschoppen worden genomen. Joran van Opstal schoot toen de winnende strafschop binnen met een ‘Panenka’. We wisten allemaal dat hij dat ging doen. Wout Ooms zag het gebeuren en kreeg het Spaans benauwd. Tegen Botlek wonnen we thuis met 3-0 en uit werd het 2-2.  Voor Jeroen was die laatste wedstrijd eigenlijk zijn dieptepunt. In de thuiswedstrijd scoorde ik twee penalty’s en in de uitlooptraining maandag brak ik mijn duim, waardoor ik in het gips kwam. Waardoor ik niet heb gespeeld”, zegt Jeroen daarover.

Trainingskamp in Torremolinos

We hopen door de overstap naar Victoria’04 dat gevoel weer te kunnen krijgen en nog een paar mooie jaren te kunnen voetballen. Jeroen kende al wat jongens die bij Victoria’04 spelen. Toevallig zaten we samen met die club op trainingskamp in Torremolinos. In hetzelfde hotel en zelfs in hetzelfde vliegtuig. Eigenlijk spontaan werden we heel leuk opgevangen door die spelersgroep. Jeroen en Joeri zijn beste maatjes en ook gevoelig voor sfeer.  We stonden nog om vier uur gezellig in de club met de spelers van Victoria’04. Dat voelde goed zegt het duo.

Ambities bij Victoria’04

“Ik wil gewoon het gevoel krijgen dat we in het verleden bij SVS hadden. Met zijn allen knokken om mooie resultaten te behalen. Deze ploeg speelt ook al een tijd samen. Zijn ook wat oudere gasten en je merkt dat zij meer een team zijn dan SVS. Dat spreekt mij wel enorm aan. Ik heb er enorm veel zin in” zegt Joery enthousiast.  Jeroen vult aan “Ze hebben goede jaren gehad bij Victoria’04. Ook meegedaan voor promotie. Daarbij is het een volwassen ploeg, alhoewel het dit jaar er niet uitkomt. Wij vinden dat fantastisch en hopen bij Victoria’04 het SVS gevoel van zes jaar geleden kunnen krijgen.

Laatste thuiswedstrijd is tegen Victoria’04

Opmerkelijk is dat SVS op 17 mei a.s. de laatste thuiswedstrijd tegen Victoria’04 moet spelen. Op de vraag of ze dat lastig vinden antwoorden ze vrij duidelijk. “Als we de kans krijgen om te scoren, zullen we niet twijfelen. Maar het zal wel een bijzondere wedstrijd voor ons worden” zeggen de heren in koor.

Klik op sc Victoria’04 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op sc Victoria’04 voor meer informatie over de club.

Femke Alblas-Bol : Bevlogen trainster van de jongste meidenjeugd

MVV 27
-
0
Femke Alblas-Bol : Bevlogen trainster van de jongste meidenjeugd

Femke Alblas-Bol is sinds kort de trainster van de allerjongste meiden. Ze traint en begeleid de MO6 van MVV’27, die sinds kort op de voetbalbalvelden rondlopen. “De stoere meiden in de onderbouw doen nu met de jongens mee. Bij de MO6 hebben we nu 17 meisjes rondlopen en die train ik. Daar richten wij ons nu dan ook op. Als je meiden wil laten voetballen bij de club, moet je van jongs af aan beginnen”, begint Femke over de meidenafdeling van MVV’27.

Zelf ook gevoetbald bij MVV’27

Zelf heb ik vroeger ook gespeeld bij MVV’27 en ik vond het ook enorm leuk om te doen. Ik ging ook niet tussen de jongens voetballen, dat zie je nu ook heel veel”, gaat Femke verder over het meidenvoetbal. “Mijn dochter is nu vijf en die doet alles met haar vriendinnen. Toen ik tien was begon ik met voetballen en de meiden missen dan eigenlijk al jaren een voetbalopleiding. Afgelopen september zijn we begonnen met de MO6. Toen ben ik begonnen met het appen van moeders van kinderen die bij mijn dochter op school zitten en gezegd dat we een meisjesteam gaan oprichten. Dat ging als een lopend vuurtje door Maasland”, zegt de trainster over de start van het team.

Lekker tikkertje gespeeld tijdens de eerste training

Tijdens de eerste training gingen we gewoon tikkertje spelen. Dat was voor sommige meisjes al enorm spannend. Iemand die je niet kent, moet je tikken. Bij jongens zie je dat die anders in elkaar zitten. Jongens beginnen al snel met stoeien en dat soort zaken. Jongens zijn dan ook veel meer prestatiegericht, ze willen winnen en de sterkste zijn. Bij meiden ligt dat anders, die willen vooral aardig gevonden worden.

Glitterhoepels en muziek voor de meiden

De trainingen zijn dan ook heel anders ingericht. Zo doen we bijvoorbeeld een stoelendans met hoepels. We hebben glitterhoepels gekocht en als de muziek uitgaat moeten ze in een hoepel stilstaan. Dat vinden de meiden helemaal geweldig, maar zoiets hoef je niet bij jongens uit te proberen. Ze hebben zoveel lol met elkaar en dat trekt ook weer andere meiden aan.

Meer meiden dan jongens in de jongste leeftijdscategorie

“Inmiddels hebben we voor deze leeftijdscategorie nu dan ook meer meiden dan jongens. Wat ook opvallend is, de meiden luisteren echt geweldig. Ik kwam erachter dat er bij de UEFA een Disney programma speciaal voor meiden tussen de vijf en acht jaar hebben laten ontwikkelen. Het ziet er heel goed uit, maar de KNVB doet daar op dit moment nog niet aan mee. De reden daarvoor is nog onbekend op dit moment”, zegt trainster tot besluit.

Klik hier voor meer informatie over MVV ’27
Lees hier meer artikelen over MVV ’27

Het derde van Schijf droomt van de platte kar

rkvv Schijf
-
0
Het derde van Schijf droomt van de platte kar

Goed voetbal, wedstrijden winnen en gezelligheid. Leider zijn van het derde bij Schijf, heeft voor Hendrik de Rijk alles wat het spelletje zo mooi maakt. Want ondanks dat de voormalig speler van Rood Wit zelf niet meer kan voetballen, is hij nog altijd net zo fanatiek. “Ik ben een slechte verliezer.”

Lekker meedoen en een balletje trappen, mist De Rijk (50) dan ook nog altijd wel. “Als je dan die bal ziet rollen, wil je ook weer…” Toch kan hij dat, inmiddels dus niet meer. De inwoner van Schijf legt uit hoe dat komt. “Ik heb op mijn zestiende, toen ik nog bij Rood Wit speelde, mijn been gebroken. Lag ik er anderhalf jaar uit.” Geboren en getogen in Sint Willebrord, kwam hij via zijn vrouw, rond 1999 in het dorp waar hij nu woont terecht. “Mijn vrouw komt uit Schijf en ik kende daar zelf ook wel wat mensen. Dan vragen ze of je hier komt voetballen. Uiteindelijk ben ik overstag gegaan.”

Goede reden

Maar wel in een lager elftal. “Eerst bij het derde en later het vijfde. In 2014 ben ik helemaal gestopt met voetballen.” Om vervolgens dus leider te worden. Eerst bij het vijfde, later het derde. “Dit is nu alweer mijn derde seizoen. Eigenlijk wilde ik er destijds een punt achter zetten, maar toen werd ik voor dit team gevraagd.” Toch had hij liever tussen de jongens, op het veld gestaan. “Op donderdag deed ik vaak nog mee tijdens de training. Een potje voetballen en daarna gezellig samen een biertje drinken. Maar sinds juli 2024 blijf ik maar sukkelen met een klapvoet. Dus sporten gaat gewoon niet meer.” De voormalig rechtshalf, die door zijn blessure een zwaar verbrijzeld been heeft, neemt dan ook geen enkel risico meer. Mede vanwege zijn werk bij een bouwbedrijf. “Dat was ook de reden dat ik hier op een lager niveau ging voetballen.” Als leider, is dat risico gelukkig een stuk minder groot, lacht De Rijk. “Ik moet zorgen dat we genoeg spelers hebben, zodat ik op zondag de opstelling kan maken. Dat doe ik altijd in een ‘Excelletje’.” En dat gaat uiterst serieus. “Jongens moeten voor donderdagavond 22:00 uur laten weten of ze er dat weekend zijn. Ook waarom niet. Ze moeten wel een goede reden hebben.”

Slechte verliezer

Doordeweeks getraind door Ad Brink of Wilfried Broos, moet het op zondag gebeuren. “We beginnen zondagmorgen altijd met een praatje, daarna gaan we omkleden en lekker het veld op.” Heel lastig, is dat praatje overigens niet, is De Rijk eerlijk. “Veel van die jongens hebben vroeger samen in het eerste gespeeld, dus die kunnen makkelijk op een hoger niveau spelen. Die hoef ik niet meer uit te leggen hoe ze moeten lopen.” Want met een gemiddelde leeftijd van ongeveer 30, beschikt het derde van Schijf over meer dan genoeg ervaring. “Het zijn allemaal vrienden en iedereen kent elkaar. Dat was voor mij een paar jaar geleden de belangrijkste reden om door te gaan.” Met succes. “De laatste seizoenen ging het goed tot aan de winterstop, maar wisten we daarna niet compleet te blijven. Dat is nu wel het geval, dus kunnen we met twee punten achterstand nog altijd dromen van het kampioenschap.” En als De Rijk, die op zaterdag vaak bij de jeugd gaat kijken, dromen van zegt, bedoelt hij dat ook écht. “Ik ben een slechte verliezer, dus ik wil graag kampioen worden.” In de vijfde klasse. “Die jongens zijn ook allemaal nog net zo fanatiek, dus die willen er ook vol voor gaan. Dat proef ik wel.” De plannen voor een eventueel kampioensfeest, worden in ieder geval alvast gemaakt. “Dan gaan we met een platte kar door het dorp, zeker weten!” Aan gezellige activiteiten sowieso geen gebrek. “We doen altijd een winter- en een zomeruitje. In principe moeten nieuwe spelers dat organiseren. Van een kroegentocht, tot bowlen. En nu denken we na over een weekendje weg.” Iets waar De Rijk, zelf zeker bij zal zijn. “Ik wil dit absoluut nog langer blijven doen. Tenzij er een aantal stoppen en we veel gaan verliezen, dan ben ik weg!”

Klik op RKVV Schijf voor de laatste artikelen over de club.
Klik op RKVV Schijf voor meer informatie over de club.

Zwaluwen O14-2 tussen twee klassen in

vv Zwaluwen
-
0
Zwaluwen O14-2 tussen twee klassen in

Zwaluwen O14-2 is een team zoals er veel zijn bij de amateurclubs in Nederland. Soms winnen, soms verliezen. Onder leiding van trainer Xavier Marang (28) speelt het team zijn wedstrijden op de zaterdag.

O14-2 is een hechte vriendenploeg

Het team is een hechte vriendenploeg. Dat is de kracht van de jongens. Ze kunnen heel lief tegen elkaar zijn, maar elkaar ook de waarheid vertellen.  De meeste zitten bij elkaar op school en wonen ook in de omgeving van het Zwaluwen-terrein. Dit zijn de woorden van Xavier Marang, trainer van Zwaluwen O14-2. De 28-jarige van origine Rotterdammer heeft een deel van het team al vier jaar onder zijn hoede. Xavier zal volgend jaar niet meer als trainer voor een groep staan. Hij heeft nog een andere functie bij de club bij het wedstrijdsecretariaat. 

Te goed voor de derde klasse, niet goed genoeg voor de tweede klasse

Ze spelen in de tweede klasse en dat is eigenlijk te zwaar voor ze. Heel veel jongens hebben veel potentie en je ziet dat er wel niveauverschil in de jongens zit. Daar probeer je dan het team omheen te bouwen. In totaal zijn er nu nog veertien spelers, er zijn er een paar naar de O14-1 doorgeschoven en ook zijn er wat blessures. Het team begon de eerste van drie competities in de tweede klasse, van de zeven wedstrijden werd er toen eentje gewonnen. In de tweede fase kwam het team uit in de derde klasse en dat ging uitstekend met een tweede plaats achter Pernis. In de derde fase mocht de tweede klasse weer worden geprobeerd. Dat is tot nu toe geen succes gebleken, want de eerste zes wedstrijden werden verloren. Ook tegen middenmoter Westlandia zijn de jongens van trainer Xavier kansloos en verliezen ze, ondanks bij vlagen leuk spel, ruim. Ook omdat de tegenstander twee grote jongens had lopen die wel heel makkelijk overal doorheen konden lopen.

Lootjes trekken voor de positie in het veld

Om te zorgen dat er toch nog leuke dingen zijn, bedenkt de trainer originele dingen rond de wedstrijden. Zo moesten alle spelers voor de wedstrijd een lootje trekken om te bepalen op welke positie ze zouden spelen. Dit ritueel werd in de rust herhaald.

Mooie sponsor voor het team

Hartmans Montage is de sponsor van het team. Het bedrijf is de partner als het gaat om het aansluiten van bekabelingssystemen en datatechniek. Voor meer informatie: www.hartmansmontage.nl

Klik op vv Zwaluwen voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Zwaluwen voor meer informatie over de club.

1...141516...1.366Pagina 15 van 1.366

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.