Home Blog Pagina 14

Sjaak Boelaars houdt 7×7-toernooi FC Drunen draaiende: ‘Plezier staat voorop’

fc Drunen
-
0
Sjaak Boelaars houdt 7×7-toernooi FC Drunen draaiende: ‘Plezier staat voorop’

DRUNEN – Het 7×7-toernooi van FC Drunen is al jaren een geliefd en sportief clubfestijn. Met zeventien teams uit alle windstreken belooft het ook dit jaar weer een gezellige, goed gevulde voetbaldag te worden. De man achter de schermen: Sjaak Boelaars, clubman in hart en nieren. “Zolang het soepel verloopt en iedereen het naar zijn zin heeft, ben ik tevreden.”

Boelaars is sinds 1978 actief binnen FC Drunen. Hij keepte jarenlang in de selectie en in lagere elftallen, tot zijn achtenveertigste. “Duiken ging nog prima, maar de conditie liet het wat afweten,” lacht hij. Daarna bleef hij actief als vrijwilliger: als leider van bijna alle seniorenteams, als manusje-van-alles en tegenwoordig ook als vaste kracht bij de kantinedienst. “Als er iets gedaan moet worden, spring ik bij. Veld klaarzetten, scheidsrechter regelen, noem maar op.”

Het 7×7-toernooi organiseert hij dit jaar opnieuw, samen met een enthousiast team van jonge vrijwilligers. “Ik heb het tien jaar lang gedaan, toen één jaar uit handen gegeven. Dat beviel niet, dus sinds vorig jaar pak ik het weer op. En gelukkig met hulp van een paar goeie jongens van zaterdag 2.” De editie van vorig jaar trok elf teams; dit jaar zijn dat er al zeventien. “We hebben teams uit Waalwijk, Almkerk en zelfs Winterswijk. Mooi om te zien dat ze uit heel het land komen.”

Het toernooi bestaat uit wedstrijden met zeven spelers per team, verdeeld over vier halve velden. “We hebben twee poules van zes en één van vijf teams. Vanaf twaalf uur rolt de bal, en hopelijk is rond half zes de poulefase afgerond.” Er wordt gespeeld met gemengde teams vanaf zestien jaar. “En als een dame scoort, telt dat dubbel. Dat maakt het extra leuk en sportief.”

Naast het toernooi zelf is er ook een aparte shoot-out-competitie, een soort minitoernooi op zich. “Elke deelnemer mag vanaf de middellijn drie keer proberen te scoren. Wie de meeste goals maakt, wint. De prijs? Een beker met bitterballen erin, want daar draait het hier uiteindelijk om: lol hebben.”

De organisatie draait op een team van vijf jonge vrijwilligers, maar ook clubiconen als Wil van Woerkom en Ton Gouw zijn onmisbaar. “Wil is 81, maar hij doet zó veel voor de club. Administratie, voetbal.nl, de spaarkas – noem het maar op. Een gouden man. Niet alleen voor ons toernooi, maar voor alles binnen de club. Echt niet normaal wat hij allemaal nog oppakt.”

Boelaars zelf houdt overzicht, lost op wat er speelt en springt bij waar nodig. “De DJ heeft een tent, de EHBO een eigen ruimte, ik regel het allemaal. En als er een goal mist? Dan rijd ik even naar RKDVC om er één te halen.”

De dag wordt afgesloten met muziek, een loterij en uiteraard een goed gevulde kantine. “Vanaf zes uur draait er een DJ, dan is het tijd voor ontspanning. De kantine is open tot middernacht.”

Voor Sjaak is het simpel. “Als alles soepel verloopt, iedereen een mooie dag heeft gehad en we niks vergeten zijn: dan ben ik trots. Meer hoeft het niet te zijn.”

Klik hier voor meer artikelen over FC Drunen
Klik hier voor meer informatie over FC Drunen

‘Achteraf had ik misschien moeten blijven’

vv Sparta 30
-
0
‘Achteraf had ik misschien moeten blijven’

Kraanmachinist worden of een carrière in het profvoetbal. Voor die keuze stond Nick Pijnenburg een aantal jaar geleden na vijf seizoenen in de jeugdopleiding van FC Den Bosch. Het werd uiteindelijk dat eerste en dus speelt hij inmiddels voor het tweede jaar op rij bij vierdeklasser Sparta’30. “Af en toe denk ik daar nog wel eens over na…”

Of hij dan spijt heeft? “Dat niet, maar achteraf had ik misschien moeten blijven. Wie weet hoe het dan was gelopen.” Want als onderdeel van Jong FC Den Bosch, kon Pijnenburg (26) het profvoetbal bijna ruiken. “Je moet ook een beetje geluk hebben. Het technische moest je niet aan mij overlaten, het ruwe wel. Ik had altijd wel de instelling om alles te willen geven.” Toch besloot de inwoner van Drunen dus om het betaald voetbal vaarwel te zeggen. “De klik met de trainer was er ook niet zo én tussendoor was ik gewoon aan het werk. Als kraanmachinist, net als mijn vader. En eigenlijk beviel dat wel. Toen heb ik mijn diploma’s gehaald en gekozen voor het werk.”

Goed ontvangen

Een logische keuze destijds, legt Pijnenburg uit. “Met voetballen kon ik niet mijn brood verdienen, dan moet je keuzes maken. Het was mooi geweest.” Mede door het reizen, vertelt hij. “Je bent iedere dag op de club, dus dat raak je op den duur ook wel een beetje beu.” Focus op zijn werk en terug naar Vlijmense Boys, waar het ooit allemaal voor hem begon. “Veel mensen zeiden dat ik het niet moest doen, maar ik vond het op dat moment wel even prima.” Hoewel Pijnenburg met een goed gevoel terugkijkt, op zijn tijd bij FC Den Bosch. “Ik heb tegen mooie clubs gespeeld, ben een keer gepromoveerd naar de Eredivisie en ben in verschillende stadions én op de Herdgang, de Toekomst en Varkenoord geweest.” Wat dat betreft is het een kleine stap naar sportpark Jan Claesenhof, de thuisbasis van Sparta’30. “Dit is nu mijn tweede seizoen en ik heb al besloten om volgend jaar ook te blijven. Het is een leuke groep, ik ben ontzettend goed ontvangen en heb het enorm naar mijn zin.” Nadat Pijnenburg al eens eerder in gesprek was geweest met de club uit Andel, zo blijkt. “William van de Wal was hier toen assistent, zo is het balletje gaan rollen. Echter ben ik de eerste keer, nog bij Vlijmense Boys gebleven.” Om een jaar later, alsnog de overstap te maken. En dat terwijl uitgerekend zijn oude club en competitiegenoot, nu kampioen is geworden. “Maar we zijn de enige ploeg, waar ze dit seizoen niet van hebben gewonnen. Dat vind ik dan wel weer mooi.”

Niet makkelijk

Stiekem, had er voor Sparta’30 dan ook meer ingezeten dan een plek in de middenmoot, vindt Pijnenburg. “We begonnen goed, daarna kregen we last van blessures en moesten we gaan rouleren.” In combinatie met een aantal lastige tegenstanders. “Niet-voetballende ploegen, zijn moeilijk voor ons. Als het om voetballen gaat, kunnen we vaak goed mee. Alleen hebben we het een aantal keer nagelaten om wedstrijden op slot te gooien. Dat zijn dure punten.” Zeker in een zware competitie, meent Pijnenburg. “Dit is een beetje de oude derde klasse, maar dan in de vierde klasse.” Toch hadden ze zichzelf bij Sparta’30, zeker na de degradatie van vorig seizoen, wel wat hoger ingeschaald. “Maar het is niet makkelijk, die stap terug heb je niet zomaar gemaakt.” Zelfs niet met hem in de spits. “Ik heb er nu bijna twintig gemaakt, dat was toch wel mijn doel.” Doelpunten maken, is Pijnenburg dan ook niet verleerd. “Al wordt mijn snelheid wel wat minder, mede door lange dagen op het werk.” En wat extra kilootjes, lacht hij. “Je gaat van bijna iedere dag trainen, naar twee keer in de week. Dat speelt wel mee.” Moeite, heeft Pijnenburg daar echter niet mee. “Ik heb er nu eenmaal voor gekozen om vooral plezier te hebben. Daardoor sta je uiteindelijk ook vrijer op het veld.” Het veld, van Sparta’30 dus. Ook volgend seizoen. “Het is een leuke en gemoedelijke club, dus dacht ik: waarom niet? Laten we het een keer proberen. En één jaar, werden er drie.” Voor de aanvaller is het voorlopig dan ook wel prima zo, toch legt hij de lat voor volgend seizoen, een stukje hoger. “Dan hoop ik dat we écht voor een periode kunnen gaan!”

Klik op Sparta’30 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Sparta’30 voor meer informatie over de club.

SHO: Voor Niels Steehouwer is 2025 het jaar van het herstel

vv SHO
-
0
SHO: Voor Niels Steehouwer is 2025 het jaar van het herstel

Ruim twee seizoenen stond Niels Steehouwer onafgebroken onder de lat bij eersteklasser SHO tot een ongelukje op de skipiste in Lapland een einde maakte aan die fraaie reeks. Inmiddels is hij hersteld, maar is hij vooralsnog bankbezitter tijdens de spannende climax van het seizoen voor de Oud-Beijerlandse promotiekandidaat.

OUD-BEIJERLAND – Het negende seizoen in de selectie van SHO verliep crescendo voor Niels Steehouwer tot een uitstapje naar koude oorden zijn voetbaljaargang op z’n kop zette. ,,Ik had van Adrie Troeleman, de man die binnen SHO altijd de verslagen schrijft en ook de statistieken bijhoudt, gehoord dat ik 55 opeenvolgende wedstrijden gekeept had in het eerste team. Een bijzonder gegeven, waar dus abrupt een einde aan kwam door een ongelukje op skipiste waarbij ik schade aan de binnenband van de knie opliep.’’

Van vaste keus tussen de palen bij Steeds Hooger Oud-Beijerland werd Niels Steehouwer een tijd veroordeeld tot de lappenmand, werkend aan zijn herstel in de tweede helft van het seizoen. Robin Boot nam ondertussen de honneurs waar in het doel van de formatie van trainer Ed Kruijthof. ,,Het herstel heeft de nodige tijd gevergd en ik heb er even over moeten doen om weer fit te worden. Enkele weken geleden heb ik mijn rentree weer kunnen maken tijdens een oefenwedstrijd en dat ging best redelijk. Maar inmiddels is SHO ver gevorderd in het seizoen, breken de spannende laatste weken aan en heeft Robin het prima gedaan in het doel. De vraag is dus of ik nog wel een bijdrage kan leveren tijdens de slotweken of dat ik me echt al op het volgende seizoen moet richten. Het jaar 2025 is voor mij tot nu toe het jaar van het herstel.’’

Climax

Niels Steehouwer, die op 5 mei 29 jaar is geworden, is uitgegroeid tot een vertrouwd gezicht in de Oud-Beijerlandse selectie. Voor het derde achtereenvolgende jaar was hij dit seizoen de onbetwiste nummer één. Vorig seizoen beleefde hij met zijn ploeggenoten een spannende climax, waarbij SHO nadrukkelijk in de race was voor promotie naar de vierde divisie. Tijdens de finalewedstrijd in Ridderkerk tegen Heerjansdam ging het echter faliekant fout.

,,Drie dagen eerder tegen VELO speelden we één van de beste wedstrijden van het seizoen en wonnen we met 3-0. Drie dagen later stonden we met een tikkeltje vermoeide benen tegenover Heerjansdam en waren we kansloos op het veld van RVVH’’, haalt Niels Steehouwer zich voor de geest. ,,Bovendien raakten we aanvoerder Robin Winkels kwijt die een rode kaart kreeg in deze wedstrijd. Daarna mochten we nog door voor een promotieplek met andere verliezers van beslissingsduels, waarbij we zonder Robin en enkele vakantiegangers met 4-1 van Wippolder verloren en we dus eersteklasser bleven.’’

Motivatie

Bij het ingaan van de laatste vier speelrondes stond SHO dit seizoen op poleposition in de spannende titelrace in de eerste klasse C. ,,Die klassering verbaasde mij niet, want we hebben veel kwaliteit in de ploeg. Ik denk dat onze uitgangspositie zelfs nog beter had kunnen zijn, want onderweg hebben we enkele keren dure punten laten liggen.’’

Met de concurrenten VOC, Spijkenisse en Nieuwenhoorn nog voor de boeg in het staartje van de competitie was er voor SHO bij het ter perse gaan van deze krant nog alles om voor te spelen. Het aanstaande vertrek van de talentvolle spelers Jesper Troost, Tim de Pender en Jesse Vermaat was daarbij geen ondermijnende factor, zo stelde Niels Steehouwer. ,,Met de huidige groep moesten we er gewoon voor blijven gaan. En voor die jongens was het juist een extra motivatie om goed te presteren en zo door de voordeur te vertrekken bij SHO. Het zou toch prachtig zijn om een keer het avontuur in de vierde divisie mee te maken.’’

Steehouwer, in het dagelijks leven consultant bij Robert Half waar hij ruim vijf jaar werkzaam is, maakt zich op voor zijn tiende seizoen in de selectie bij SHO. ,,Een mooie vereniging, waar ik het nog steeds enorm naar mijn zin heb. Dit is uitgedraaid op een pechseizoen in de tweede helft, volgend jaar ga ik uiteraard weer de concurrentiestrijd aan om mijn plaats in het doel weer in te kunnen nemen.’’

Klik op VV SHO voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV SHO voor meer artikelen over de club.

Niels Oostdijk al meer dan twintig seizoenen actief bij SSV’65

SSV 65
-
0
Niels Oostdijk al meer dan twintig seizoenen actief bij SSV’65

GOES – Op vraag van zijn vader die destijds trainer was begon Niels Oostdijk, toen nog student fysiotherapie, als verzorger bij SSV’65. Eerst bij het tweede elftal, maar sinds 2005 bij het eerste. Oostdijk behoort inmiddels tot het ‘SSV-meubilair’ en heeft al heel wat trainers en spelers de afgelopen twintig seizoenen zien komen en gaan.

Bovendien maakte hij voetbal mee bij SSV’65 op verschillende niveaus. “In al die seizoenen zat daar één promotie bij na het kampioenschap in de eerste klasse. Dat seizoen hoofdklasse was qua ervaring geweldig om mee te maken. Spelen in een entourage zoals bij Quick Boys in Katwijk, Spakenburg en op De Toekomst bij de amateurs van Ajax. Daarna is het door de jaren heen sportief gezien wel minder geworden toen we degradeerden van de hoofdklasse tot uiteindelijk de derde klasse waarin we nu spelen. Maar voor mij heeft elk niveau zijn charme en doe ik het nog altijd met evenveel plezier en bezieling.”

Een aantal keer speelde SSV’65 nacompetitie, maar redde het uiteindelijk nieuwe promoties niet. Dit seizoen verkeert de Bevelandse zaterdagclub nog altijd in de gevarenzone en moet het alle zeilen bijzetten om nacompetitie te ontlopen. “Ondanks dat het sportief gezien de laatste jaren niet top draait is het eerste elftal nu echt veel meer onderdeel van de club dan het in het verleden was op hoger niveau. Toen had je ander kaliber spelers en die kwam puur voor het voetbal en minder voor de gehele beleving. Nu is dat anders en ook dat heeft voor mij toch echt veel meer. Winnen blijft het allermooiste natuurlijk, maar het spelletje blijft op welk niveau dan ook leuk om te zien en om daar onderdeel van uit te maken.”

Inmiddels is de 43-jarige Oostdijk al jarenlang werkzaam als fysiotherapeut in Lewedorp en ’s-Heerenhoek. “Ik werk daar al jaren, eerst in loondienst maar sinds 2018 heb ik de praktijk overgenomen. Als voetballer ben ik jonge leeftijd moeten stoppen door een blessure. Misschien is daar wel de liefde voor mijn vak en voor mijn rol als verzorger ontstaan… Ik begon ooit in de jeugd bij Robur, speelde kort bij v.v. Goes en uiteindelijk dus bij SSV’65. Dat kan je nu toch echt wel mijn club noemen. Als je er al zoveel jaren rondloopt en een rol vervult als vrijwilliger. Daarnaast train ik ook nog het team van onze jongste dochter en sta ook met regelmaat achter de bar om de biertjes te tappen.”

De inwoner van Goes maakte in zijn rol als verzorger ook al het nodige meer als het gaat om kwetsuren en pijntjes. “Van afgescheurde achillespezen tot kruisbandletsels, botbreuken, ontwrichtingen en een hele hoop andere kleine kwaaltjes en pijntjes. “Dan is het voor sporters toch altijd fijn wanneer er mensen met kennis van zaken zijn om de eerste handelingen te kunnen verrichten. In het verleden deed ik ook wel eens wat hersteltrainingen als daar nood aan was. Het is fijn om sporters te kunnen helpen en dan weer te zien dat ze een tijd later weer fit hun hobby kunnen beoefenen en over het veld rennen.”

En die rol hoopt hij nog wel even vol te houden bij zijn club. “Ik heb ooit gekscherend geroepen dat ik de vijfentwintig jaar zeker wil halen. Daar ben ik aardig naar op weg. Ik ga nog elke training en wedstrijd vol plezier met het fietsje naar Sportpark Het Schenge. Al moet je wel kijken naar de privésituatie qua gezin en of je het zelf fysiek kan volhouden. Maar zolang die seinen op groen staan, dan zal ik me in deze rol voorlopig blijven inzetten voor de club.”

Klik op SSV’65 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SSV’65 voor meer informatie over de club.

Tim Henzen voelt zich al goed thuis bij Wemeldinge

vv Wemeldinge
-
0
Tim Henzen voelt zich al goed thuis bij Wemeldinge

WEMELDINGE – Het werk van zijn vader als dominee deed Tim Henzen al regelmatig verhuizen naar een nieuwe woonomgeving. Zo ook in 2024 toen het gezin Henzen neerstreek in Wemeldinge vanuit Wateringen. Tim stapte de poorten van Sportpark De Boenze Boogerd door en besloot om zich aan te melden bij de lokale voetbalclub. Daar voelt hij zich in zijn eerste seizoen al goed thuis.

“Ik kwam vanuit het Westland en wilde ook in Zeeland graag blijven voetballen. Bij KMD Wateringen maakte ik zo’n twee seizoenen deel uit van de eerste selectie, wat uitkwam in de derde en vierde klasse. Hier spel is het misschien dan wel een beetje lager qua niveau, maar het bevalt me perfect. Ik ben goed opgevangen en voelde me vanaf het eerste moment welkom bij de club.”

Hoewel hij al in Zeeland woonde, maakte Henzen het vorige seizoen wel af bij Wateringen om daarna dit seizoen vanaf minuut één zich bij Wemeldinge te laten zien als voetballer. “Het is een hecht team, maar speel wekelijks en dat is wel erg prettig. Het was natuurlijk voor ons een seizoen waarin we onder meer te maken kregen met een trainerswisseling in de winterstop. Danny Sandhövel besloot ermee te stoppen en dan was het allemaal even zoeken. Ruben van der Linden werd interim-trainer en je merkte dat het goede gevoel en plezier terugkeerde. Volgend seizoen staat Salim Achoui voor de groep en ook dan begint iedereen weer op nul.”

Na zes jaar vierde klasse is Wemeldinge nu middenmoter in de vijfde klasse A. Geen klassering waar ze bij Wemeldinge juichend van rondspringen. “Nee, de doelstelling was toch wel om dichter bij de bovenste plekken te spelen maar dat hebben we nagelaten. Er zit voldoende voetbal in de groep, maar zeker in het begin liep het niet. We staan daardoor ook lager dan gehoopt. Meedraaien bovenin moet het doel zijn voor het nieuwe seizoen.”

Henzen is een gedreven, klassieke buitenspeler met een grote wil om te winnen. Bij Wemeldinge speelt hij dit seizoen vooral als rechtsbuiten, een plek die hij bij de andere clubs vrijwel altijd had in de ploegen waarvoor hij speelde. “Een heerlijke plek om jezelf te laten zien en met goals en assists kan proberen van waarde te zijn. Dat had ik graag nog wat prominenter gedaan. Een goaltje of zes en tiental assists, dat hadden er wel meer mogen en moéten zijn. Het is wel een aspect in mijn spel dat ik in het nieuwe seizoen graag wil aanscherpen.”

Klik op VV Wemeldinge voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Wemeldinge voor meer informatie over de club.

Hoofd Jeugdopleiding Dirk de Jong: ‘Hellevoetsluis heeft ons leven verrijkt’

vv Hellevoetsluis
-
0
Hoofd Jeugdopleiding Dirk de Jong: ‘Hellevoetsluis heeft ons leven verrijkt’

Dirk de Jong (38) is sinds begin dit jaar Hoofd Jeugdopleiding bij voetbalvereniging Hellevoetsluis. Zijn weg naar deze functie is bijzonder, aangezien hij niet zo gek lang geleden zijn liefde voor het voetbal weer herontdekte. “Ik woon heel dichtbij het complex van de vereniging, maar lange tijd keek ik alleen af en toe voetbal op televisie en hoorde ik thuis het gejuich bij Hellevoetsluis als er gescoord werd.”

“Zonder mijn dochter was dit ook nooit gebeurd”, geeft De Jong toe. Want Jordyn, zijn dochter, is begonnen met voetballen bij Hellevoetsluis toen ze acht jaar oud was. “Zo’n vier jaar geleden nu. En je weet hoe het dan gaat: dan ga je mee als ouders. Je gaat mee in die flow. Nou, ik kan je zeggen dat we hier inmiddels met de hele familie rondlopen. Mijn andere dochter vindt het vooral gezellig, ze voetbalt zelf niet en is ook niet voetbalminded, maar het mooiste verhaal is toch wel mijn vrouw Desiree. Zij vervloekte voetbal nog niet zo gek lang geleden, maar ik heb inmiddels een soort bondscoach thuis zitten, ha ha!”

Gezonde rivaliteit

Even terug in de tijd: Dirk heeft vroeger wel gevoetbald, maar niet bij de club waar hij nu bijna dagelijks rondloopt. “Ik begon met voetballen toen ik 10 jaar was, bij FC Vlotbrug was dat. Ik kende Hellevoetsluis alleen van de potjes die we met FC Vlotbrug hier speelden. Een gezonde rivaliteit was het. Anders dan met Nieuwenhoorn, dat was altijd op het scherpst van de snede herinner ik me. Dan liep je echt op je tandvlees.”

Maar lang duurde de voetballoopbaan van De Jong niet. “Ik stopte al toen ik een jaar of 15 a 16 was. Ik vond het niet leuk meer toen, en begon met een opleiding. Zoals je dat vaak ziet. Maar eerlijk: ik heb er nog steeds iedere dag spijt van. Ik ben ook zo blij dat mijn dochter is gaan voetballen. Ineens zei ze dat ze wilde gaan kijken. We woonden al naast de club. Nou, van het een kwam het ander. Voor haar, maar eigenlijk voor de hele familie.”

Ander type vader

De terugkeer naar de voetballerij heeft veel veranderd in de familie. “En dat is ook wel mooi! Iedereen vindt het leuk. Je stimuleert elkaar. En wat ik al zei, mijn vrouw had niets met voetbal vroeger. Ze vervloekte het. Nu mist ze geen training, ze staat altijd gedreven langs de kant, of in de kantine. Ja, leuk toch? Ik durf ook wel te zeggen dat ik daardoor een ander type vader ben geworden. Ik motiveer mijn kinderen voor iedere sport hè, maar ze had ook op ballet kunnen gaan. Dan was ik daar terecht gekomen. Dat is toch anders.”

De Jong geniet eigenlijk vanaf het eerste moment bij Hellevoetsluis vier jaar geleden. “In deze functie, als Hoofd Jeugdopleiding, komt er toch meer op je af dan je vooraf denkt. Je bent bezig met het doorontwikkelen van het voetbal zelf, en om trainers beter te maken, dat weet je, maar er komen ook best veel randzaken bij waar ik me misschien niet helemaal bewust van was. Ouders hebben een mening, en dat is ook heel normaal, maar ook daar moet je mee omgaan.”

“Het leukste is eigenlijk de interactie met trainers, leden en spelers. Dat vind ik mooi. Joh, ik heb het zo naar mijn zin bij Hellevoetsluis. Ik woon pal naast de club en de halve straat waar ik woon komt ook bij Hellevoetsluis. Het is altijd verrekte gezellig. Het nodigt ook echt uit om op de club te komen.”

Leven verrijkt

De Jong heeft in de afgelopen vier jaar veel mensen leren kennen bij Hellevoetsluis. “De club heeft ons leven echt verrijkt. We komen er graag. De meiden thuis weten beter wanneer het eerste team van Hellevoetsluis speelt dan ik, ha ha. De mensen maken de club, en die zijn heel fijn. Het is vanaf dag één een warm bad. De saamhorigheid spreekt mij enorm aan. De bereidheid om elkaar te helpen daar waar nodig. En iedereen is vriendelijk!”

De Jong was voordat hij startte in zijn huidige functie al coach van het team van zijn dochter en vervulde de rol van jeugdcoördinator. “Mijn vrouw zit in de activiteitencommissie, ze organiseert evenementen en feesten, staat regelmatig achter de bar, en speelt ook in het damesrecreantenteam. Ze is echt 180 graden gedraaid door onze voetballende dochter. Soms hebben we het er thuis weleens over hoe het is gegaan. Want op televisie kijkt ze nog steeds niet naar voetbal. Dat interesseert haar veel minder.”

Onder 23 elftal

De Hellevoeter is als Hoofd Jeugdopleiding van de vereniging heel ambitieus. “We zijn druk bezig met het formeren van een onder 23 elftal. Dat is voor ons wel heel belangrijk”, vertelt hij. “Dat team ontbreekt nu nog en dat betekent dat het voor de onder 19 voetballers moeilijker is om zich door te ontwikkelen bij Hellevoetsluis. Ja, wel als ze aanhaken bij de selectie, maar dat doen ze natuurlijk niet allemaal. We hebben een heel mooie lichting onder 19, uitkomend in de hoofdklasse.”

“Maar als ze niet gelijk naar de selectie gaan, loop je het risico dat ze de poort uitlopen. En dat is juist wat wij niet willen. Het is doodzonde als ze dan ergens in een eerste team terecht komen in de vierde of vijfde klasse, en wij die jongens dus kwijtraken. Het zijn spelers die met een speen bij Hellevoetsluis zijn begonnen. Ze mogen niet vertrekken, dat kan gewoon niet.”

En dus wil Hellevoetsluis voor komend seizoen al een onder 23 team realiseren. “Het huidige onder 19 team ziet er echt goed uit. We gaan kijken wat de selectie nodig heeft, wat overblijft en hoe we dat moeten aanvullen. Er moet aanwas bij. Dat is duidelijk. Wat ik verder belangrijk vind is dat voetbal er voor iedereen is. Ongeacht het niveau, dat wil ik beter gaan stroomlijnen. Dat we kijken naar spelers, de eventuele talenten, en kansen creëren voor spelers die willen en kunnen. Dat zijn mijn hoofddoelen!”

Klik op vv Hellevoetsluis voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Hellevoetsluis voor meer informatie over de club.

‘Een dag om nooit te vergeten voor de vrouwen van NSVV’

vv NSVV
-
0
‘Een dag om nooit te vergeten voor de vrouwen van NSVV’

De vrouwen van NSVV zetten hun opmars op de voetballadder voort met een superieure titel in de derde klasse I. Het kampioenschap van de formatie van het trainersduo Ferrie van Heusden en Patrick Krijgsman had echter een grote emotionele lading door het overlijden van Elly Korbijn, vaste supporter van het team en moeder van speelster Amelie.

NUMANSDORP – ,,Een dag om nooit te vergeten.’’ Als de gedachten van Ferrie van Heusden, één van de twee trainers van het vrouwenteam van NSVV, teruggaan naar het behaalde kampioenschap en de wijze waarop die laatste stap naar nieuw succes werd gezet, begint het kippenvel zich opnieuw op zijn armen te vormen.

De gedachten dwalen af naar 29 maart 2025. De bewuste dag van het kampioenschap via de 2-0 uitzege bij Zuidland, de laatste schrede naar weer een mooi voetbalsucces. Maar ook de dag van emoties en een groots groepsgevoel door de gebeurtenissen van eerder in de maand.

,,Eigenlijk zouden we op 22 maart de kampioenswedstrijd spelen’’, geeft de door de wol geverfde oefenmeester Ferrie van Heusden aan. Die dag vond echter de begrafenis plaats van Elly Korbijn, de graag geziene vrijwilliger van NSVV, vaste supporter van het vrouwenteam en voetbalmoeder van speelster Amelie die deel uitmaakt van de vrouwenselectie van de Numansdorpse club.

Het overlijden van ‘tante Elly’, zoals zij liefkozend genoemd werd door de speelsters van het team, had een enorme impact op de gehele vereniging en het team. ,,Want eigenlijk zijn we met elkaar één grote familie’’, verkondigt Ferrie van Heusden. ,,En als er dan iemand uit die familie wegvalt, dan slaat dat een groot gat.’’

De aanloop naar het kampioensduel met Zuidland in de week na de begrafenis was dan ook speciaal. ,,We zijn in die week bij elkaar gekomen en hebben met elkaar gesproken. Gewoon om er voor elkaar te zijn, met elkaar te verwerken. En daarna hebben we ons toch voorbereid op dat wat komen zou. Want we wilden het kampioenschap in Zuidland halen, voor Elly.’’

Gesteund door hun vaste supporters, maar ook anderen die het team een warm hart toedroegen en in aanwezigheid van onder meer voorzitter Arie Kruithof wordt op die dag, 29 maart, de klus geklaard. NSVV speelt die dag met rouwbanden, er moesten er zelfs bijbesteld worden om er genoeg te hebben. Aanvoerder Jamie de Kort heeft zelfs een speciale band om de arm. Een roze band, met de tekst ‘Voor tante Elly’ erop. Een band die aan het einde van de wedstrijd ook nog verhuist naar de arm van dochter Amelie, nog een extra emotioneel moment op een toch al bijzondere dag.

Roze is sowieso een alom aanwezige kleur door de presentie van flamingo Ferry, de vaste mascotte van het team die post heeft gevat bij de dug-out van de Numansdorpse ploeg.

Het kampioenschap, met de maximale score van honderd procent uit alle gespeelde duels, markeert ook een hoogtepunt in de gestage opmars van de Numansdorpse vrouwen op de voetballadder. De tijd dat de ploeg uitkwam in de vijfde klasse is ver voorbij. Komend seizoen is de tweede klasse het domein van het team onder leiding van Van Heusden en Krijgsman, die aan zullen blijven.

,,Met succes komt plezier en met plezier komt succes. Zo werkt het nou eenmaal’’, stelt Ferrie van Heusden. ,,En dat is op dit team zeker van toepassing. En het vrouwenvoetbal staat echt op de kaart binnen NSVV. Er is dit seizoen zelfs een damescommissie opgericht, die ook keihard werkt. We zijn met elkaar op trainingskamp geweest, er is een open training geweest. Voorzitter Arie Kruithof en de overige bestuursleden dragen het vrouwenvoetbal binnen de club ook een warm hart toe. Dat is voor mij ook de reden dat ik nog een jaar blijf en al heb gezegd dat ik hier mijn trainersloopbaan af wil sluiten’’, aldus Van Heusden die eerder bij SSS in Klaaswaal werkte.

Bang voor de volgende stap is de oefenmeester niet. ,,Maar we zullen wel moeten doorselecteren’’, geeft hij aan. ,,Om hogerop mee te kunnen is het ook noodzakelijk om te kijken of we ons kunnen versterken. Maar het team moet vooral het eigen gezicht blijven behouden, dat staat voorop. En we worden in de breedte ook sterker, want het tweede vrouwenteam groeit ook mee waardoor er een bredere basis ontstaat. We hebben inmiddels al ervaring opgedaan met het voetbal in de tweede klasse door oefenwedstrijden. Daarvoor ben ik niet bevreesd. Lijfsbehoud wordt het uitgangspunt en we zullen wat behoudender gaan spelen dan we in de derde klasse gewend waren. Maar deze ploeg kan nog steeds groeien, zeker gezien de leeftijd en met de ervaringen die we dit jaar hebben opgedaan.’’

Klik op NSVV voor meer informatie over de club.
Klik op NSVV voor meer artikelen over de club.

Frustrerend seizoen voor Van Herwijnen en NOAD’32

sv Noad 32
-
0
Frustrerend seizoen voor Van Herwijnen en NOAD’32

Geblesseerd geraakt in de wedstrijd tegen TOP, moet Stefan van Herwijnen de rest van het seizoen vanaf de zijlijn toekijken. En daar wordt de aanvaller van vijfdeklasser NOAD’32 allesbehalve vrolijk van. “Het liefste wil je natuurlijk gewoon spelen!”

Helemaal tijdens een tot nu toe nogal teleurstellend seizoen, vertelt de 26-jarige Van Herwijnen. “We hadden om eerlijk te zijn verwacht dat we bovenin mee zouden kunnen spelen.” Maar met een plek in de ruime middenmoot, is daar weinig van gekomen. “Eigenlijk valt er voor ons niet meer echt iets te halen.” En dat is na de zure degradatie van vorig jaar uit de vierde klasse, een bittere pil. “Toen degradeerden we op doelsaldo. Dan is het heel zonde dat je nu geen nacompetitie voor promotie weet te halen.”

Betere partij

Een verklaring, heeft Van Herwijnen daar overigens wel voor. “We hebben veel blessures gehad en het helpt niet als je steeds met een ander team moet spelen.” Ook de inwoner van Drunen, moest er twee maanden geleden aan geloven. “Tijdens de wedstrijd tegen TOP, ben ik geblesseerd geraakt aan mijn hamstring.” De diagnose? “Een scheurtje. Waarschijnlijk kan ik dit seizoen niet meer in actie komen.” En daar baalt Van Herwijnen, logischerwijs flink van. “Het liefste wil je natuurlijk gewoon spelen! Het is heel vervelend om vanaf de zijlijn toe te moeten kijken.” Helemaal als het toch al niet zo lekker loopt. “We hebben echt wel goede wedstrijden gespeeld, alleen scoren we te weinig. Daar hebben we moeite mee.” Zeker in het begin van het seizoen, zo blijkt. “In de eerste tien wedstrijden, waren we iedere keer de betere partij. Maar als je niet scoort…” Tel daar een aantal blessures bij op en je hebt het verhaal van dit seizoen wat NOAD’32 betreft, te pakken. “Dat is soms best wel frustrerend.” Al hielden ze bij de club uit Wijk en Aalburg lange tijd de moed erin, meent Van Herwijnen. “Rond de winterstop hadden we allemaal goede hoop dat we richting die nacompetitie zouden gaan. Helaas is dat uiteindelijk niet gelukt.” Het verschil met de vierde klasse, is volgens de rechtspoot dan ook niet zo groot. “We voetballen niet graag tegen tegenstanders die inzakken, dus wat dat betreft is het voor ons écht geen makkelijkere competitie.”

Veel energie

Inzakken zal NOAD’32 in de laatste wedstrijden zelf, in ieder geval niet gaan doen. “We moeten nog tegen de nummers 1 én 2, die gaan we natuurlijk echt geen kampioen laten worden tegen ons. Dan moeten we er echt vol op klappen!” Als het aan hem ligt, dan tenminste. “Ik hoop dat de rest er ook zo over denkt.” Met de club waar Van Herwijnen sinds de F’jes speelt. “Toen ik bijna vier was, ben ik begonnen bij Wilhelmina’26. Daarna ging ik naar hier. Vooral omdat mijn vriendjes altijd bij de ‘tegenstander’ voetbalden.” Aan een vertrek, dacht hij in de jaren die volgden niet. “Je kent iedereen en NOAD’32 staat, mede door de kantineavonden, verschillende feestjes en teamactiviteiten, niet voor niets bekend als een gezellige club.” Een goede sfeer, heerst er dan ook eigenlijk altijd. “Als we verliezen, is dat na de wedstrijd even wat minder. Maar na één of twee biertjes, komt die er vanzelf weer in.” Zelfs in zijn geval. “In het veld ben ik vrij fanatiek, dan geef ik altijd veel energie.” Tegenwoordig als buitenspeler. “Vroeger stond ik altijd op het middenveld, de laatste jaren ben ik aanvaller geworden.” Links of rechts, maakt de snelle Van Herwijnen eigenlijk niet uit. “Waar ze me nodig hebben.” Toch heeft hij zijn draai voorin, inmiddels wel gevonden. “In het begin was het even wennen, nu vind ik het in de aanval toch een stukje fijner. Ik vind dat ik mezelf daar goed heb ontwikkeld.” Al kan zijn rendement, nog wel beter, is Van Herwijnen kritisch. “Volgens mij heb ik er nu een stuk of vijftien gemaakt, waarvan vijf in de competitie. Heel veel belangrijke doelpunten, zitten er dus niet tussen…” Gelukkig, heeft hij daar bij NOAD’32 de komende jaren nog alle tijd voor. “Voorlopig wil ik gewoon lekker hier blijven én hopelijk zo snel mogelijk terug naar die vierde klasse.” Met het vertrouwen, zit het dan ook wel goed. “Als we dit team kunnen behouden en we hebben niet al te veel last van blessures, spelen we volgend jaar voor promotie!”

Klik op NOAD’32 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op NOAD’32 voor meer informatie over de club.

R.W.B. promoveert overtuigend naar de 3e klasse na ruime zege op MVV’58.

RWB Waalwijk
-
0
R.W.B. promoveert overtuigend naar de 3e klasse na ruime zege op MVV’58.

Na twee teleurstellende nacompetities, waarin promotie via de nacompetitie nét niet lukte, heeft RWB eindelijk de stap naar de 3e klasse van de KNVB weten te maken. In een allesbeslissend duel tegen MVV’58 trok de ploeg uit Waalwijk met overtuiging aan het langste eind: 4-0.

Vanaf de eerste minuut liet RWB zien dat het dit keer menens was. Op het uitstekend bespeelbare grasveld van gastheer Roda Boys gaf RWB in de eerste helft geen enkele kans weg. Zelf creëerde RWB ook niet veel kansen, maar de eerste de beste mogelijkheid was meteen raak. Owen Kogels brak de ban met een koelbloedige afronding tussen de benen van de MVV’58-doelman door. : 1-0.

Na rust kende RWB een kortstondige fase van druk van MVV’58. In een periode van ongeveer tien minuten kwam de ploeg uit Meteren gevaarlijk opzetten, met als hoogtepunt een bal tegen de paal. De grootste dreiging kwam van aanvaller Maurice Kaasjager (nummer 15), maar hij werd kundig geneutraliseerd door verdediger Toby Netten.

De gehele verdediging van RWB stond overigens de hele wedstrijd als een huis. Keeper Noel van Aalst, samen met Jon van de Kamp, Dennis Timmermans, Jesper Clijssen en de eerder genoemde Toby Netten, gaven geen krimp en hielden het doel schoon.

In de 66e minuut viel de bevrijdende 2-0. Invaller Djay Kogels frommelde zich in het zestienmetergebied langs een MVV’58 verdediger en werkte de bal binnen. Slechts twee minuten later zette Jonne Clijssen met een overtuigende treffer de 3-0 op het bord.

Het slotakkoord was voor Kevin Remie, die een kwartier voor tijd met een bekeken lob over de te ver voor zijn doel opgestelde keeper de 4-0 scoorde. Meteen daarna werd hij onder luid applaus gewisseld. Met deze ruime voorsprong kon trainer Alfonds van de Pluijm zijn wissels benutten en rustig toekijken hoe zijn ploeg de promotie veiligstelde.

Na het laatste fluitsignaal barstte het feest los. Wat twee jaar op rij nét niet lukte, werd op deze mooie zaterdag werkelijkheid: RWB promoveert naar de 3e klasse KNVB. Een prestatie van formaat voor een team dat gebrand was om dit seizoen met een hoofdletter af te sluiten.

Ook op de terugweg naar Waalwijk was het één groot feest. In een dubbeldekker vol zingende spelers, staf en supporters werd de promotie uitbundig gevierd. DJ NO NAME, Tom Krane en DJ Darcon zorgden voor de beats en sfeer in de kantine van RWB, waar het feest tot middernacht doorging. RWB beleefde een dag om nooit te vergeten.

Klik op RWB voor meer informatie over de club.
Klik op RWB voor meer artikelen over de club.

Broers Hadzic terug op vertrouwde bodem: ‘Bij Baardwijk voelt het als thuiskomen’

vv Baardwijk
-
0
Broers Hadzic terug op vertrouwde bodem: ‘Bij Baardwijk voelt het als thuiskomen’

WAALWIJK – Met de komst van het trainersduo Senad (44) en Vedad Hadzic (37) slaat VV Baardwijk een vertrouwd, maar fris hoofdstuk open. De broers groeiden in de jaren 90 op bij de club, kregen er hulp en kansen als jonge nieuwkomers – en keren nu terug als hoofdtrainers van het eerste elftal. “Deze club heeft in het verleden veel voor ons gedaan. Dan is het bijzonder om nu iets terug te kunnen geven.”

Senad en Vedad kwamen als kinderen uit Bosnië naar Nederland en belandden met hun familie in Waalwijk. “Voetbal was voor ons de manier om mee te doen. Bij Baardwijk werden we met open armen ontvangen,’’ vertelt Senad. “Mensen hielpen ons aan schoenen, namen Vedad mee naar de training, haalden en brachten hem. Dat vergeet je nooit meer.”

De broers bewandelden hun eigen weg in het voetbal. Senad was al vroeg actief als trainer, Vedad speelde jarenlang bij onder meer WSC, Capelle, RWB en ’t Zand. Hun gezamenlijke trainersavontuur begon bij vv ONI uit ‘s Gravenmoer, waar ze als duo de hoofdmacht onder hun hoede kregen. “We zijn verschillend qua stijl, maar vullen elkaar perfect aan,” zegt Vedad. “Hij is de coach langs de lijn, ik de veldtrainer. Hij stuurt op emotie en beleving, ik op details en tactiek.”

Toen duidelijk werd dat ze ONI zouden verlaten, kwam Baardwijk snel in beeld. “De gesprekken voelden meteen goed,” aldus Senad. “We kennen mensen in de technische commissie, de club heeft een goede organisatie en de selectie is in de breedte sterk.” Ook Vedad is enthousiast: “Het voelde als thuiskomen. In het eerste gesprek was er direct die klik. We zaten voor een uurtje, maar bleven ruim twee uur zitten.”

De broers treffen een selectie van 44 spelers aan voor het eerste en tweede elftal. “Iedereen start op nul. Of je nou van binnen of buiten komt: kwaliteit en inzet bepalen wie speelt,” zegt Vedad. “Er zijn zes jongens uit de jeugd doorgeschoven, er is een mooie mix tussen ervaring en talent. En het is mooi dat spelers van buitenaf zich aanmelden omdat ze graag met ons willen werken – maar we zeggen wel: als je gelijkwaardig bent, krijgt de Baardwijk-jongen voorrang.”

Sportief willen de broers bovenin meedraaien. “Het doel is duidelijk: meedoen om promotie,” zegt Senad. “Niet blind aanvallen, maar verzorgd voetbal vanuit eigen kracht. 4-3-3, opbouwend vanuit achteruit, duidelijkheid in wat we met én zonder bal doen.” Tegelijkertijd houden ze het in perspectief. “Het is vierde klasse. Maar juist dan is structuur belangrijk. Je moet helder zijn in je verwachtingen, ook richting spelers die gewend waren dat alles vanzelf ging.”

Senad benadrukt de uitdaging die ze zien in het veranderen van de mindset van de spelers. “De jeugd van tegenwoordig wil vaak dat alles voorgekauwd wordt. Ze nemen minder verantwoordelijkheid. Wij leggen alles helder uit, want duidelijkheid geeft rust.” Vedad vult aan: “We willen een team met karakter, waarin iedereen meedoet en zich inzet. We houden van voetbal dat druk zet, aanvallend is, maar ook weet wanneer te verdedigen. We passen ons niet aan aan de tegenstander; zij moeten zich aan ons aanpassen.”

Wat de broers het meest waarderen in hun samenwerking? “Dat we elkaar aanvullen, maar tegelijk eerlijk durven zijn,” zegt Senad. “We willen duidelijk zijn, op het veld én daarbuiten. De jongens weten straks wat ze kunnen verwachten – en dat werkt het best.” Vedad vult aan: “Het is geen Barcelona of Inter, maar wél een club waar we met plezier en voetbal bezig willen zijn. Als dat lukt, is ons seizoen al geslaagd.”

Klik op VV Baardwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Baardwijk voor meer informatie over de club.

1...131415...1.371Pagina 14 van 1.371

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.