Home Blog Pagina 129

Frans de Jong stopt als verzorger: ‘Ik moet dit doen’

sc Monster
-
0
Frans de Jong stopt als verzorger: ‘Ik moet dit doen’

Frans de Jong (67) stopt aan het eind van dit seizoen na twintig jaar als verzorger van Sportclub Monster. “De club heeft mij veel gegeven, maar ik moet dit doen. Voor mezelf. Om me heen zie ik steeds meer mensen van mijn leeftijd overlijden. Dat zet je aan het denken. Het wordt tijd voor iets anders.” 

Fysiek wordt het voor De Jong steeds zwaarder om meerdere keren per week met Monster bezig te zijn, vertelt hij. “Ik heb wel wat lichamelijke ongemakken. Het wordt lastiger om overeind te komen en soms heb ik ook pijn in mijn handen met masseren, door artrose in mijn gewrichten. Als ik iets doe, wil ik het goed doen. Ik wil niet belemmerd worden, maar die kant gaat het wel op.”

“En ik kom aan andere hobby’s niet toe. Op zondag heb ik geen fut meer om iets te ondernemen, dan zit ik op de bank. Die zaterdag op de vereniging hakt er echt in. Terwijl fotograferen ook een hobby van me is. Daarnaast ben ik lid van Natuurmonumenten en het Zuid-Hollands Landschap, zij organiseren op zaterdag regelmatig excursies. Daar kan ik vanwege de club niet bij zijn. Dat zijn dingen die ik wel wil doen.”

Enorm zwaar

Toen De Jong enige tijd geleden in zijn bus reed als chauffeur van een dagbestedingsvervoerbedrijf, wist hij het zeker. “Ik zat er echt mee. Het besluit had ik eigenlijk al genomen, maar het viel me enorm zwaar om het te vertellen op de club. Daar zag ik huizenhoog tegenop. Mensen reageerden ook verbaasd, op een enkeling na die ik al iets meer had verteld over mijn gevoel. Het is ook niet niets natuurlijk. Twintig jaar verzorger en daarvoor nog acht jaar wedstrijdsecretaris en leider van het team van één van mijn zoons. Dan heb je het over dertig jaar!”

En dat terwijl De Jong eigenlijk geen voetballiefhebber is. “Ha ha, nee. Vroeger had ik zelfs een bloedhekel aan voetbal. En nu nog steeds kijk ik geen voetbal op televisie. Mijn vrouw wel. Als er een wedstrijd is, kijkt zij, en ik met een schuin oog. Of ik ga gewoon iets anders doen. Ik erger me vaak als ik voetbal kijk. De verharding van de maatschappij staat me enorm tegen. Dat zie je ook in voetbalstadions. Dat is vreselijk. Op het veld zie je ook steeds meer komedie en gejank.”

Praatje maken

De liefde voor Monster is na dertig jaar groot bij De Jong. “De gezelligheid op de club, de liefde, de dankbaarheid van de mensen. Het geeft een heel fijn gevoel om een speler weer op te lappen voor de volgende wedstrijd. Dat geeft nog steeds veel voldoening, zelfs na al die jaren. En clubmensen komen ook graag naar me toe om een praatje te maken. Ze kunnen altijd hun ei bij mij kwijt. Ik wil er zijn voor mensen, dat heeft er altijd al ingezeten. Dat was vroeger bij de scouting niet anders.”

Camera

Toch voelt De Jong dat het tijd is om deze deur te sluiten. “Ik ga andere dingen doen die ik leuk vind. Ik fotografeer heel graag. Op het strand van Hoek van Holland of in de duinen bijvoorbeeld. Daar ben ik zo’n beetje geboren, dat trekt gewoon. De ene keer fotografeer ik kitesurfers, de andere keer weer dieren. Ik vind dat heerlijk. En als ik op vakantie ben hangt die camera altijd om mijn nek. Dan kom ik echt tot rust. Lekker wandelen en kijken wat je tegenkomt. Ik wil eerst dit seizoen op een mooie manier afronden bij Monster en dan wordt het tijd voor andere dingen. Andere hobby’s, meer tijd met mijn vrouw en drie kleinkinderen. Een vierde is zelfs op komst.”

Foto: Henk Meijer

Klik op SC Monster voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SC Monster voor meer informatie over de club.

Na historisch kampioenschap is nu handhaving hét doel voor Vrederust

vv Vrederust
-
0
Na historisch kampioenschap is nu handhaving hét doel voor Vrederust

Een historisch moment was het voor het nietige v.v. Vrederust toen op 20 mei 2023 het laatste fluitsignaal klonk in het thuisduel tegen RSC Alliance. Na de 2-1 overwinning kroonden centrale verdediger Dave Wils en zijn ploeggenoten zich tot kampioen. Daardoor spelen ze dit seizoen in de 3e Klasse B, waar het nog niet de start beleeft waarop men had gehoopt.

“We hadden niet verwacht dat we direct bovenin zouden meestrijden, maar dat we zo matig zouden beginnen aan het seizoen dat hadden we zeker niet gedacht. We spelen echt onder het niveau wat we met deze selectie op de mat moeten kunnen leggen. Dat is soms wel frustrerend, maar anderzijds zijn er ook aantoonbare redenen waarom het nog niet loopt. Op cruciale posities missen we bepalende spelers en dat vang je in ons geval niet zo heel eenvoudig op. Het is jammer, maar wel de realiteit waarmee we moeten dealen.”

Volgens de verdediger is het veldspel daardoor ook vaak nog wisselvallig. “Tegen DVV’09 beleefde we een totale off-day en dan verlies je dik, terwijl we gek genoeg in de derby tegen RKSV Halsteren niet fel genoeg begonnen. Hoe dat komt? Geen idee, maar het was wel zo en dan verlies je zo’n pot gewoon. Daarbij komt ook dat de bal soms op bepalende momenten net de verkeerde kant opvalt. Tegenstanders die van twintig meter een kanonskogel in de bovenhoek knallen, terwijl wij in de laatste minuten een bal via de lat zien overgaan. Het maakt dat je nu even in een fase zit waar het niet onze kant opvalt. Dat was vorig seizoen, ook al was dat op een lager niveau, wél het geval en dan zie je dat je tot verrassing van velen kampioen kan worden.”

De 24-jarige Wils, begon met voetballen  in de jeugd van RKSV Halsteren waar hij speelde tot het eerste jaar B-junioren. Hij maakte vervolgens de overstap naar de jeugd van MOC’17 om er op divisieniveau te gaan spelen. “Het was uiteindelijk de bedoeling dat ik zou doorstromen naar het eerste elftal. In de A-jeugd waren we zelfs gepromoveerd naar de derde divisie. Toen belde Eric van de Watering destijds trainer bij Vrederust of ik geen zin had om daar te komen spelen. Daarin zag ik wel een uitdaging en maakte de overstap.”

Het werd, mede door anderhalf jaar coronapandemie, een eerste korte periode bij de vierdeklasser. Want Kees de Rooij benaderde Wils om naar Tholense Boys te komen, dat een klasse hoger speelde. “Ik speelde er vooral in de spits en scoorde regelmatig mijn goals. Dat wekte interesse van SV Dosko waar ik één seizoen in de eerste klasse speelde. Maar ook daar kreeg ik te maken met het gegeven dat het niveau geweldig was, maar dat het reizen me tegen begon te staan. Vaak waren we een hele dag op pad en dat wilde ik niet. Het gaf de doorslag om vorig seizoen terug te keren bij Vrederust, want daar had ik het wel enorm naar mijn zin gehad.”

En de fysiek sterke laatste man viel direct sportief met zijn neus in de boter. “Ik speelde weer op mijn vertrouwde positie als centrale verdediger én werd kampioen. Voor mij de perfecte keuze dus om terug te keren. Ik woon in Bergen op Zoom en de reisafstanden zijn veel korter. We hebben een geweldige spelersgroep, spelen op een mooi niveau en het is vlakbij. Plezier hebben en na de inspanningen genieten van een biertje. Het is de ideale invulling van mijn vrije tijd en dat hoop ik hier nog wel even vol te houden. Hopelijk ook op dit niveau. Dat moet er met deze selectie zeker inzitten, maar dan moet het balletje wel wat vaker de goeie kant op gaan vallen.”

Klik op v.v. Vrederust voor de laatste artikelen over de club.
Klik op v.v. Vrederust voor meer informatie over de club.

Van WHS naar Haïti: Het internationale avontuur van Claudel en Claude

WHS
-
0
Van WHS naar Haïti: Het internationale avontuur van Claudel en Claude

Claudel en Claude van Zomeren, beide 19 jaar jong, manifesteren zich als voetbaltalenten op het veld van WHS in de 2e Klasse E. Als tweelingbroers delen ze niet alleen genen, maar ook een grenzeloze passie voor voetbal, die hen recentelijk tot internationale erkenning heeft geleid naar de selectie van het Haïtiaanse nationale team O21. In dit artikel nemen de broers ons mee door hun voetbalreis, de dynamiek als broers op het veld en de opwindende ontwikkelingen in hun carrières. 

Een Voetbalseizoen Vol Uitdagingen bij WHS

Claudel, de rechtsbuiten, en Claude, die afwisselend als linksback en in het midden speelt, maakten hun debuut voor het eerste elftal van WHS op hun 18e. Buiten het voetbalveld om delen ze ook een gezamenlijke passie voor fitness en gezondheid. Claudel besteedt zijn tijd naast het voetbal als personal trainer en lifestylecoach bij Sport & Slankstudio Etten-Leur.

“Het voorseizoen begon veelbelovend, maar we hebben wat tegenslagen gehad met trainerswisselingen en blessures. We hopen de controle terug te krijgen, zoals in het begin van het seizoen,” deelt Claudel.

Broederlijke Concurrentie op het Veld

Het tweede seizoen van de broers bij het eerste elftal van WHS brengt zowel uitdagingen als hoogtepunten met zich mee. Samen streven ze naar succes, maar de broederlijke concurrentie is altijd aanwezig. “Soms is het lastig, maar het kan ons samenbrengen of even uit elkaar trekken voor een dag. Dat hoort erbij, en daar zijn we broers voor,” legt Claude uit.

Op de vraag wie van hen de beste is, antwoorden ze met een lach: “We hebben allebei onze kwaliteiten, en we zouden allebei niet zo goed presteren als de ander er niet was. Het is moeilijk te vergelijken omdat we op verschillende posities spelen.”

Internationale Erkenning voor Haïti O21

Een bijzonder hoofdstuk in hun voetbalreis begon toen ze werden opgeroepen voor Haïti O21. De prestaties van de broers trokken de aandacht van de Haïtiaanse voetbalbond. Nu mogen ze de kleuren van Haïti vertegenwoordigen op internationaal niveau. “Het is écht iets bijzonders,” zegt Claude.

Hun selectie voor Haïti O21 gaat verder dan een sportieve prestatie; het is ook een emotionele reis terug naar hun geboorteland. “Het voelt anders dan bij WHS. Dat we samen zijn met jongens van ons geboorteland geeft toch een ander gevoel,” benadrukt Claudel.

Toekomstige Ambities en Trots van Ouders

Wat de toekomst betreft, houden de broers alle opties open. “Ik blijf voetballen zolang ik het leuk vind. Als ik het niet meer leuk vind, stop ik. Wie weet wat het allemaal zal brengen,” deelt Claudel. Claude voegt eraan toe: “Ik zie wel wat er komt. Als het goed gaat, gaat het goed. Hard werken verslaat talent als talent niet hard werkt, en daar zal ik aan blijven hangen.”

Ondertussen blijven hun ouders trots op hun zoons, ongeacht wat de toekomst brengt. Of het nu de velden van WHS zijn of de internationale podia waar de Gebroeders van Zomeren schitteren, hun reis is doordrenkt van trots en vastberadenheid.

Klik hier voor meer informatie over WHS
Klik hier voor meer artikelen over WHS

Mitchell Bouwhuis gaat niet meer weg bij HVC ’10: ‘Dit is mijn club’

HVC 10
-
0
Mitchell Bouwhuis gaat niet meer weg bij HVC ’10: ‘Dit is mijn club’

HVC ’10 degradeerde vorig seizoen naar de derde klasse en daar was speler Mitchell Bouwhuis goed ziek van. “Zo man, vreselijk. Alsof je door de grond zakt, een steek in je hart. Ik zat met mijn ploeggenoot Kay van den Bos in de kleedkamer na de wedstrijd tegen Verburch. Als je dan hun supporters hoort zingen, doet dat pijn.”

Voor Bouwhuis was het zijn eerste degradatie. “Een bittere pil, zeker omdat we een seizoen eerder nog om promotie speelden. Er vertrokken twee steunpilaren, spelers raakten geblesseerd, het was gewoon allemaal even te veel. Voor een club als HVC ’10 is dat lastig op te vangen. Een degradatie meemaken is zuur hoor.”

Een niveau lager, in de derde klasse D, is de doelstelling voor dit seizoen duidelijk. “Kampioen worden en dus weer promoveren naar de tweede klasse”, zegt Bouwhuis zonder aarzeling. “We hebben de kwaliteiten om snel weer terug te keren naar die klasse. In de derde klasse is het wel anders voetballen. Meer fysiek, verdedigend. Voordeel is wel dat je iets meer tijd hebt om na te denken.”

Vrijdagavond thuis

Bouwhuis speelt bij HVC ’10 als aanvallende middenvelder. “Ik ben nu 26 jaar, maar ik voel het al op zondag joh, als ik wakker word. Dan is het oude opa-dag, ha ha. Ik moet in ons systeem echt veel lopen als ‘10’. Ik leef voor het voetbal. Op vrijdagavond, een dag voor de wedstrijd, zit ik meestal thuis. Dan ben ik echt al bezig met de wedstrijd. Ik visualiseer momenten in mijn hoofd, dat helpt me serieus met afwerken tijdens een wedstrijd. En als het kan kijk ik ook beelden van tegenstanders.”

Vorig seizoen scoorde Bouwhuis twaalf goals en gaf hij tien assists. Hij lepelt de cijfers zelf zonder problemen op. “Ja, dat weet ik wel. Ik hoop, en verwacht misschien ook, dat ik in de derde klasse meer ga scoren. Ik vind het gevoel van een doelpunt maken heerlijk. Daar leef ik voor. Dat geeft zo’n voldaan gevoel. Ik scoorde vorig seizoen in de nacompetitie tegen Lyra, dat was heerlijk man. Een assist geven is ook mooi, zeker als het een hele fijne is. In een belangrijke wedstrijd maakt het me ook geen moer uit wie scoort, maar zelf vind ik een doelpunt toch iets mooier dan een assist geven.”

Familie

Bouwhuis ziet zichzelf niet snel meer vertrekken bij HVC ’10. “Ik speel hier, op een kort uitstapje naar Excelsior Maassluis na, al heel mijn leven. En inmiddels al zo’n zeven jaar in het eerste elftal. Dit is mijn club. Ik doe ook veel voor de vereniging. Help met jeugdkampen, trainingskampen, ik train een jeugdelftal. HVC ’10 voelt als een familie. Als ik op de club ben, voelt dat als thuiskomen.”

In het geval van Bouwhuis misschien nog wel iets meer. “Mijn moeder is omroepster op de club en draait op de bingo-avond. Mijn opa, vader en vriendin staan elke training en wedstrijd langs de kant, hoe slecht het weer ook is, en mijn broertje doet de communicatie en speelt in een lager elftal.”

Nieuwe keeper

“Het is mooi om met je beste vrienden samen de club te dragen. We doen het met z’n allen. Hele families doen alles voor de vereniging. Wat wel leuk is: sinds dit seizoen hebben wij een nieuwe keeper, Kenny Lipman. Hij heeft bij Sparta en Scheveningen gespeeld. Daar was hij gewend dat iedereen na de wedstrijd gelijk vertrok. Er gaat bij HVC ’10 een wereld voor hem open. Na de wedstrijd met de selectie bij mij in de tuin zitten om een drankje te doen, of gezellig naar feestjes samen. Hij weet niet wat hij meemaakt. Voor ons is dat normaal, wij doen dat al jaren. Zaterdagmiddag voetballen en op zaterdagavond de zaterdag vieren!”

Foto: Ron van Oosten

Klik op HVC’10 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HVC’10 voor meer informatie over de club.

Kay Dam mikt met NVS op nacompetitie in de vijfde klasse

NVS
-
0
Kay Dam mikt met NVS op nacompetitie in de vijfde klasse

Wanneer de ploeg zich vooral op het voetbal richt, dan is NVS een elftal dat volgens verdediger Kay Dam (21) erg lastig te bespelen is. Maar te vaak nog zorgen andere zaken ervoor, dat niet altijd het maximale uit de kwaliteiten wordt gehaald.

“Dat klopt. We laten ons in sommige wedstrijden te vaak en te veel uit onze tent lokken. Gaan dan mee in het spel van tegenstanders of reageren te veel op randzaken. Dat levert dan onnodige kaarten, irritaties en soms onnodig puntverlies op. Wanneer we met elkaar de focus op het veldspel leggen, dan ben ik er van overtuigd dat er veel meer inzit. Want gezien de kwaliteiten die we hebben de spelersgroep, de mix aan jonge gasten en ervaren spelers ook, dan zou nacompetitie voor promotie een realistische doelstelling zijn vind ik persoonlijk.”

Kay Dam is uitgesproken over de ambitie die hij zelf in elk geval heeft. Momenteel is NVS thuis op Sportpark De Danen al een half jaar ongeslagen. Op 12 februari 2023 nam v.v. Molenschot na een 2-5 overwinning voor het laatst drie punten mee uit Nieuw Vossemeer. “Dat zegt wel hoe we thuis voor de dag komen. Jammer genoeg weten we het dan in uitwedstrijden niet altijd voor elkaar te krijgen om de volle buit mee te pakken. Wanneer we die omslag kunnen maken, dan zouden we veel hoger eindigen. Het is wel iets waar we, zeker na de verloren wedstrijd uit bij Vogelwaarde, hebben gesproken. Daar ging het op heel veel fronten mis en verloren we ons hoofd. Dan verlies je daar volledig onnodig en dat kunnen aan het eind van de rit wel belangrijke punten blijken te zijn.”

De jonge centrale verdediger, die in het eerste elftal van NVS overigens samenspeelt met zijn 19-jarige broer Tym, loopt al zijn gehele voetballeventje rond op het sportcomplex. In de jeugd werd hij nog getraind door zijn vader en hij stroomde door alle leeftijdsgroepen omhoog richting het eerste elftal. “Daar speel ik nu een jaartje of vier, waarvan de laatste twee ook echt als vaste basisspeler. Het is voor mij de ideale invulling van de vrije uren, naast mijn baan als werkvoorbereider in de bouw. Ik ben opgegroeid met twee trainingsavonden en een wedstrijddag in het weekend. Hoewel ik nog een HBO-studie vol in de Bouwtechnische bedrijfskunde én me toeleg op het lopen van marathons, zou ik het voetballen hier voor geen goud willen missen.”

Dam geniet van het teamgebeuren, zowel op het veld als zeker ook daarbuiten. “We hebben een leuke mix aan leeftijden in de selectie en zijn een groep waarvan er heel veel ook naast het voetbal met elkaar omgaat. Die hechtheid zie je ook wel terug op het veld en dat is mooi om daarvan onderdeel uit te kunnen maken. Ik heb dan ook niet direct de sportieve ambitie om elders ooit te gaan voetballen, ook niet als het een hoger niveau betreft. De kameraadschap die ik hier heb, die is me veel meer waard. En ik ben ook begonnen met het trainen om marathons te gaan lopen, waaronder die van Rotterdam. Ook daar gaat best wat tijd inzitten en dat kan ik nu nog prima combineren met voetbal, werk en studie. Daar wil ik mezelf écht in gaan ontwikkelen en progressie boeken. De combinatie van al die zaken samen zorgen ervoor dat ik geniet van de dingen die ik doe. Als ik in het veld sta wil ik winnen en het maximale eruit halen. Daarin moeten we allemaal denk ik nog stappen maken. Want voetballen kunnen wel, dat hebben we al meermaals laten zien. Als we die lijn verder doortrekken, dan denk ik zeker dat het een heel mooi seizoen wordt voor NVS.”

Klik op NVS voor de laatste artikelen over de club.
Klik op NVS voor meer informatie over de club.

Richard Grootscholten: ‘Ik wil iets teruggeven aan Westlandia’

rkvv Westlandia
-
0
Richard Grootscholten: ‘Ik wil iets teruggeven aan Westlandia’

Richard Grootscholten is in augustus van dit jaar aan de slag gegaan bij Westlandia, de club waar het voor de 59-jarige Naaldwijker ooit begon. Hij speelde meer dan 350 wedstrijden in het eerste elftal en was jeugd- en hoofdtrainer bij Westlandia. “Het mooie is dat ik met de jongens die ik twintig jaar geleden trainde nu aan tafel zit. Een jong en ambitieus bestuur met oud-voetballers en mensen die ervaring hebben in het bedrijfsleven. Dat vind ik heel interessant. Zij zijn goud waard voor de club.”

Grootscholten, Hoofd Voetbalbeleid bij Westlandia, behoeft eigenlijk geen introductie. Hij werkte in Nederland onder meer bij Sparta (hoofd jeugdopleiding en technisch directeur), Feyenoord (hoofd jeugdopleiding), bij de KNVB en vertoefde regelmatig in het buitenland. Grootscholten kijkt vooral met veel plezier terug op zijn tijd in Polen en Canada. Op de achtergrond was hij altijd nog wel betrokken bij Westlandia. “Ze konden mij altijd om een mening en advies vragen, maar dat was buiten beeld. Ik treed nu weer iets meer op de voorgrond, meer leidend.”

Op de fiets

Grootscholten wil iets teruggeven aan de club die hem zoveel bracht. “Ik woon op twee minuten fietsen van de club, als ik tijd had ging ik altijd even kijken. En dan zie je ook dingen waar je een mening over hebt. Ik heb in het buitenland club audits gedaan. Vaak naar structuren van clubs gekeken, daar adviezen in gegeven of een plan opgesteld, dat doe ik nu weer maar dan bij mijn eigen club.”

Zaterdagochtend

Er gaat veel goed bij Westlandia, benadrukt Grootscholten. “Als ik op zaterdagochtend ga kijken, weet ik niet wat ik zie. Onze jeugdopleiding is geweldig. Als je ziet hoeveel goede mensen er op de been zijn en hoe alles georganiseerd wordt, dat zie je niet vaak bij een amateurclub. Dat is echt van een hoog niveau. Dat vind ik prachtig, maar ik vind het ook interessant om er nog meer uit te halen. De club moet namelijk met meer eigen jongens omhoog. Met het eerste team, dat te laag speelt, in de ontwikkeling van eigen spelers die beter moet én ook aan de sociale kant. Westlandia stond altijd voorop in de regio, dat is minder geworden. Die echte binding moet terug. Daarnaast zit er een verbouwing aan te komen. Ik wil met mijn kennis en netwerk een steentje bijdragen. Mijn mening geven over processen die spelen, om een beetje meer naar links of rechts te gaan met de goede mensen die binnen de club werkzaam zijn. Dat zijn er veel.”

Vancouver

Grootscholten heeft in de afgelopen jaren veel van de wereld gezien. In Polen werkte hij bij Zaglebie Lubin en Legia Warschau. “Dat waren waanzinnige projecten, we hebben daar hele opleidingsinstituten opgebouwd. Maar de mooiste tijd heb ik gehad bij de Vancouver Whitecaps in Canada, 2,5 jaar met het hele gezin. Dat heeft ons zoveel gebracht, ook mijn kinderen van toen 10 en 12 jaar. We gooiden onze spullen in een container en zijn die kant opgegaan om iets op te bouwen. Het hele leven daar was prachtig, een sportieve levensstijl, de natuur, lekker skiën. Vancouver staat hoog op de lijstjes van ‘best place to live’, dat begrijp ik wel. En ik werkte in de MLS (Major League Soccer, red.) in een andere sportbeleving. In die periode heb ik bijna alle steden in Amerika gezien. Dan zie je hoe sport daar beleefd wordt. Een heel andere dynamiek dan wij hier gewend zijn. Ik heb nog steeds een voetbalschooltje in Vancouver.”

Momenteel is Grootscholten bezig met een project in onder meer Griekenland. “Ik heb daar een eigen voetbal organisatiebedrijfje, al wat jaren, we bieden kansen aan spelers en trainers. Door coachopleidingen aan te bieden bijvoorbeeld, en trainingskampen te organiseren en spelers uit te wisselen. Ik ben regelmatig in Griekenland, maar ik sta wel open voor een nieuw avontuur. Dat weten ze bij Westlandia ook. Vaker als beleidsmaker, dan als trainer. Ik ga niet zomaar weer naar het buitenland, Dan moet het wel echt goed en interessant zijn.”

Klik op RKVV Westlandia voor de laatste artikelen over de club.
Klik op RKKV Westlandia voor meer informatie over de club.

Alperen Bay wil met fusieclub De Markiezaten in de Top-3 eindigen

VV De Markiezaten
-
0
Alperen Bay wil met fusieclub De Markiezaten in de Top-3 eindigen

Ambitieus begon men bij De Markiezaten aan hun fusieavontuur in de vierde klasse zondag. Na enkele wedstrijden werd ook direct duidelijk dat ze vanaf seizoen 2024-2025 de overstap gaan maken naar het zaterdagvoetbal. Het liefst op een zo hoog mogelijk niveau, dus wil de ploeg van aanvaller Alperen Bay proberen om dit seizoen promotie af te dwingen.

“Dat is wel de intentie die we met z’n allen voorafgaand aan dit seizoen hebben uitgesproken. We willen graag op een mooie manier afscheid nemen van het zondagvoetbal en dan proberen om zo hoog mogelijk in te stromen met De Markiezaten.”

Toch was de start van de fusieclub niet helemaal om over naar huis te schrijven en zijn de prestaties eigenlijk wekelijks nog erg wisselend. “We hadden te maken met een nieuwe selectie, hoewel natuurlijk veel jongens al bij Nieuw Borgvliet al bij elkaar speelden. Zelf ben ik vanuit FC Bergen in de selectie ingestroomd, al kende ik de meeste jongens wel al voordat ik aansloot bij deze groep. Het mooie is wel, dat het wekelijks beter gaat. We beginnen elkaar in het veld makkelijker te vinden en dat zie je ook terug in sommige resultaten. Uiteindelijk heb ik de overtuiging zeker dat we met deze spelersgroep hoge ogen moeten kunnen gooien. Er zit voldoende kwaliteit en vooral ook ervaring in deze selectie die met meer dan twintig spelers ook best breed is.”

Naast Alperen zelf die vanuit een vriendenteam bij MOC’17 terugkeerde bij De Markiezaten zijn er twee jongens vanuit de jeugd doorgestroomd en nog een stuk of vijf gasten uit andere elftallen. Daardoor heeft trainer Gerard Lazarom voldoende keuze om elke week het sterkste elftal het veld in te sturen. “Ik had het een tijdje geleden niet meer naar mijn zin bij FC Bergen en besloot toen om met vrienden te gaan voetballen bij MOC’17. Nadat ik contact heb gehad met Gerard heb ik de keuze gemaakt om bij De Markiezaten terug te keren om toch weer competitief en vooral prestatief te gaan voetballen. Dat is wat ik het leukste vind en ik wil ook echt proberen om er voor mezelf het maximale uit te halen. Mijn terugkeer is weloverwogen en ik heb er nog geen seconde spijt van.”

De 22-jarige student rechten geniet van de trainingen en ook in de wedstrijden probeert hij als aanvaller vanaf de zijkanten zichzelf veelvuldig te laten gelden. “Ik speel vooral links- of rechtsbuiten en dat vind ik een heerlijke positie. Ik kan en mag er mijn acties maken en probeer dan met assists belangrijk te zijn. Het scorende vermogen moet in mijn ogen nog absoluut omhoog, want tot nu toe heb ik vier goals gescoord. Ik merk wel dat het een flinke stap is vanuit een vriendenteam naar een eerste elftal, maar gelukkig gaat het steeds beter. Qua scherpte maar vooral ook conditioneel. Ik ben iemand die veelvuldig de actie wil maken, maar om ook voor de goal dan de scherpte te behouden is conditie wel nodig. Dat gaat steeds beter, dus ik hoop in het restant van de competitie toch ook een aantal goals achter mijn naam te hebben. Bij een ploeg die mee wil doen bovenin ook noodzaak vind ik voor een aanvaller. Als ik het aantal van vijftien goals niet haal aan het eind van dit seizoen, dan heb ik persoonlijk in mijn ogen geen goed seizoen gehad.”

Klik op v.v. De Markiezaten voor de laatste artikelen over de club.
Klik op v.v. De Markiezaten voor meer informatie over de club.

Harry Akkermans: ‘Ik kies bewust voor wat ik leuk vind’

vv Naaldwijk
-
0
Harry Akkermans: ‘Ik kies bewust voor wat ik leuk vind’

Harry Akkermans stond aan het begin van zijn trainerscarrière toen hij met het tweede elftal van het Rotterdamse VVOR een wedstrijd moest spelen tegen Naaldwijk 2. Op Sportpark de Hoge Bomen in Naaldwijk, het complex van zijn huidige club. “Ik was enorm onder de indruk, ik vond het één van de mooiste amateurvelden van de regio. Dat heb ik eigenlijk altijd onthouden. Net als een nacompetitiewedstrijd met het eerste team van VVOR tegen Monster, op neutraal terrein, ook weer in Naaldwijk.”

Toen Akkermans destijds hoorde dat het complex van Naaldwijk een optie was voor dat duel, wilde hij daar met VVOR spelen. Graag zelfs. “Mensen verklaarden mij voor gek, want het was heel dichtbij Monster. Zij hadden dus een thuisvoordeel. Maar ik ben toen echt weer gaan kijken, naar het complex en het veld. Prachtig. Ik wist het zeker. En ja hoor, we wonnen die wedstrijd met VVOR”, lacht de oefenmeester.

Verenigingsgevoel

Inmiddels is Akkermans (53) een ervaren trainer en heeft hij een imposant rijtje clubs achter zijn naam staan. VVOR, Zwaluwen Vlaardingen, SC Feyenoord, Prinsenland, Oudewater en sinds 2020 derdeklasser Naaldwijk. “Dat ik hier terecht ben gekomen is geen toeval. Dit is echt een familievereniging, met een fantastische ambiance, veel vrijwilligers en een schitterende accommodatie. Ik zoek dat de laatste jaren bewust op. Oudewater is ook zo’n club waar het verenigingsgevoel groot is. Dat vind ik heel belangrijk.”

Want Akkermans heeft ook de andere kant meegemaakt, op een hoger niveau. “Bij Zwaluwen en Feyenoord heb ik gezien hoe het gaat als spelers betaald worden. Als er een technisch manager in je nek hijgt en spelers zichzelf belangrijker vinden dan het team. Na die clubs ben ik op zoek gegaan naar verenigingen waar het omgekeerd is. Waar het teamgevoel belangrijk is en niet elke wissel beargumenteerd moet worden. Hier bij Naaldwijk staan spelers open om te leren. Willen ze een betere voetballer worden. Op een hoger niveau kan dat anders zijn. Als een speler een wedstrijdpremie krijgt, wil hij opgesteld worden. Dat zijn mooiste bijverdiensten.”

Haantjesgedrag

Akkermans benadrukt dat hij allesbehalve klaar is met de voetbalwereld. “Nee, dat helemaal niet, maar wel met het haantjesgedrag. Ik vind voetbal nog steeds fantastisch. Het spelletje is schitterend, ik kijk ook zoveel mogelijk wedstrijden en met mijn vader heb ik een seizoenkaart bij Sparta. We zitten elke thuiswedstrijd op Het Kasteel. Dus nee, klaar ben ik zeker niet met deze wereld, maar wel met een bepaald gedrag. En nogmaals, ik begrijp hoe het werkt. Als je 23 jaar bent en je extra kunt bijverdienen, is dat lekker. Maar in mij haalt het niet het beste naar boven, dus kies ik bewust voor wat ik leuk vind.”

Bij Naaldwijk, dat uitkomt in de derde klasse D, vindt Akkermans dat plezier. “Toen ik kwam, in coronatijd, moest er best wat gebeuren. Veel speler heroverwogen in die periode wat ze wilden. Naaldwijk haalt geen spelers van buiten, ja af en toe een vriendje van of iets dergelijks, maar we werken vooral met eigen jeugd. Ik heb het proces van een nieuw elftal opbouwen helemaal meegemaakt, dat vind ik leuk. Om met die jongens aan de slag te gaan.”

Moneyball

Sport en bewegen speelt een grote rol in het leven van Akkermans. Hij is manager van Team Sportservice Zuid-Holland, kijkt veel voetbal en leest veel voetbalboeken. “De boeken van Josep Guardiola, Ronald Koeman en Louis van Gaal staan zeker in mijn boekenkast. Maar het mooiste sportboek vind ik toch wel Moneyball van Michael Lewis, een honkbalboek. De film is ook indrukwekkend. Het heeft alles met data te maken. Data is in sport superbelangrijk geworden, maar het levert pas iets op, op het moment dat het sociaal tussen spelers en technische staf goed zit. Data doet pas zijn werk als de sfeer in orde is. Dat vind ik dus een mooie les.”

Klik op VV Naaldwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Naaldwijk voor meer informatie over de club.

Jan Gerrits: een leven lang verbonden met V.V. Dongen

vv Dongen
-
0
Jan Gerrits: een leven lang verbonden met V.V. Dongen

Jan Gerrits (60), een naam die synoniem staat voor toewijding en betrokkenheid bij V.V. Dongen. Met een indrukwekkende staat van dienst van 52 jaar bij de club, heeft Jan niet alleen zijn sporen verdiend op het veld als voormalig speler, maar heeft hij ook een onschatbare bijdrage geleverd aan de club in verschillende bestuursfuncties en als teammanager van Dongen 1.

Een Leven Gewijd aan VV Dongen en Familietraditie

Op zijn 60e viert Jan niet alleen zijn eigen verjaardag, maar ook zijn 1-jarig jubileum als teammanager van het vlaggenschip van VV Dongen. Een rol die hem prima bevalt, mede dankzij de geweldige groep spelers, stafleden en de positieve sfeer binnen het team. “Het zou geweldig zijn als we dit seizoen voor een verrassing kunnen zorgen in het kader van het jubileumjaar. Voorlopig doen we mee voor de prijzen,” aldus Jan.

Bij VV Dongen is voetbal meer dan een sport; het is een familieaangelegenheid. Jan deelt zijn passie met zijn zoon, die al tien seizoenen in Dongen 1 speelt. Ook zijn broer en neefjes zijn betrokken bij de club, en zelfs zijn vader was vroeger actief in de veteranen. “Kortom, familie is al jaren betrokken bij deze mooie club,” zegt Jan trots. De club is verweven met de familietraditie van de Gerrits, waardoor de band met VV Dongen niet alleen een persoonlijke toewijding is, maar ook een gedeelde liefde die generaties overspant.

Van Lid tot Lid van Verdienste

Recentelijk werd Jan Gerrits benoemd tot lid van verdienste bij VV Dongen, een erkenning voor zijn jarenlange toewijding. “Het is een mooie erkenning en waardering en daar ben ik wel trots op. Daar doe je het natuurlijk niet voor, maar het is wel erg leuk,” deelt Jan zijn gevoelens over deze bijzondere eer. Het lidmaatschap van verdienste is niet slechts een formele titel; het is een symbolische bekroning op een leven dat gewijd is aan VV Dongen. Jan heeft niet alleen de club gediend; hij heeft deel uitgemaakt van de essentie en de ziel ervan.

Bijzondere Projecten en Hoogtepunten

Gedurende zijn decennialange betrokkenheid bij de club, noemt Jan enkele bijzondere projecten en hoogtepunten. Het opzetten van de sponsorcommissie in 2010, waarbij samen met zijn broer een nieuwe opzet werd gemaakt en vele nieuwe sponsoren werden betrokken, vormt een mijlpaal die de basis legde voor de huidige sponsorstructuur. Het kampioenschap van Dongen 1 in 2016, onder leiding van trainer Ron Timmers, bracht niet alleen promotie naar de landelijke 3e divisie maar ook een geweldige sfeer binnen de club.

Het organiseren van het 100-jarig jubileum was voor Jan persoonlijk het grootste project, waarbij samen met 25 enthousiaste commissieleden een onvergetelijk feest werd neergezet. “Het bijzondere hierin was voor mij ook het dankwoord van onze erevoorzitter Peter van Hoppe, die ondanks zijn ziekte toch samen met ons het jubileum heeft kunnen vieren. Helaas is hij op 30 oktober jl. gestorven,” deelt Jan met een vleugje emotie.

Advies en Toekomstvisie

Tot slot geeft Jan advies aan anderen die overwegen zich actief in te zetten voor hun lokale sportvereniging: “De basis van een goed functionerende voetbalvereniging wordt gevormd door de vrijwilligers. Geen enkele amateur-sportvereniging kan tegenwoordig nog bestaan zonder de inzet en bijdrage van vrijwilligers. Iedere rol is even belangrijk. Of je nu bestuurslid bent, trainer, leider of lid van de crew. Iedereen draagt zijn steentje bij. Samen maken wij de vereniging. Erg belangrijk voor de jongste leden die weer aan de basis zullen staan voor de komende 100 jaar VV Dongen.’’

In het licht van zijn betrokkenheid en liefde voor VV Dongen, blijft Jan Gerrits een inspiratie voor degenen die de toorts van vrijwilligerswerk willen dragen. Met zijn passie en inzet belichaamt hij de essentie van wat een lokale sportvereniging als VV Dongen zo bijzonder maakt.

Klik hier voor meer artikelen over VV Dongen
Klik hier voor meer informatie over VV Dongen

Daan Masseurs en VVC’68 willen minimaal derdeklasser blijven

VVC 68
-
0
Daan Masseurs en VVC’68 willen minimaal derdeklasser blijven

Het mislopen van de titel in de tweestrijd met Vrederust was even een domper. Maar uiteindelijk was het voor VVC’68 en rechtsback Daan Masseurs alsnog feest toen de club via de nacompetitie promotie naar de derde klasse bewerkstelligde. Na vijf seizoenen was het dan eindelijk gelukt om de vierde klasse te verlaten.

“Telkens was er wel iets wat ervoor zorgde dat het niet lukte. Er zaten ook nog twee coronaseizoenen tussen en vorig jaar moest het via de omweg van een nacompetitie. Maar we zijn denk ik net op het juiste moment gepromoveerd. Als je nu ziet dat er vorig seizoen en ook dit jaar weer een groot aantal teams degraderen. De kracht van de vierde klasse zal alleen maar toenemen, dus nu we een niveau hoger spelen is het voor ons vooral belangrijk dat we minimaal in de derde klasse blijven. We zijn het seizoen heel goed gestart en moeten proberen het zo lang mogelijk zien vol te houden en dan zal blijken waar het schip strand. Als we hoog in het linkerrijtje eindigen dan hebben we het heel goed gedaan.”

Masseurs heeft in de persoon van Peter Remie, oud-speler van NAC Breda, een ervaren opvolger van Marco Ernest als nieuwe trainer. “De samenwerking met de technische staf loopt perfect. Ze vullen elkaar heel goed aan en houden ons als spelersgroep enorm scherp. Er is concurrentie en iedereen wil spelen. Dat zie je terug op trainingen. Die zijn van hoog niveau en op tijdens wedstrijden kunnen we nu ook een tegenvaller makkelijker opvangen en in resultaat om ombuigen. We zijn nu terug in de derde klasse, maar hebben we de ambitie om op termijn wellicht nog een stap omhoog te maken. Al moet het wel realistisch zijn. We doen het nu goed, maar moeten ons nog zeker niet rijk rekenen. Elke wedstrijd zullen we opnieuw scherp moeten beginnen en bij de les moeten zijn. Want sterke resultaten brengt ook verwachtingen met zich mee en tegenstanders die van je willen winnen. Om dat te voorkomen, moet bij iedereen het besef er zijn dat we er alles aan moeten doen om zo lang mogelijk deze goede reeks vol te blijven houden.”

De verdediger groeide op bij VVC’68 en doorliep er alle jeugdlichtingen. Op zijn vijftiende debuteerde hij in de tweede klasse en kreeg destijds veel verschillende invalbeurten. Inmiddels maakt hij al zo’n acht seizoenen deel uit van de eerste selectie en is al jarenlang basiskracht. “Ik breng elke wedstrijd negentig minuten lang veel energie en werklust. Nu zijn we veel aan het trainen dat we met de backs opkomen richting de aanval. Dat maakt het wel leuk om deze positie zo te kunnen invullen en maakt de afwisseling mooi tussen aanval, opbouw en verdedigen. Inmiddels heb ik deze vaste plek wel veroverd en dat is een stuk prettiger dan toen ik pas bij het eerste kwam en vaak wekelijks op een andere plek speelde. Nu kan je jezelf echt op één rol richten en dat is wel fijner.”

De rechtsback geniet nog altijd van de trainingen en wedstrijden bij ‘zijn’ club, net zoals hij immer geniet van de gezellige derde helft. Maar ambitieus blijft hij onverminderd. “Toen ik debuteerde speelden ze hier tweede klasse. Dat was een schitterend niveau. Nu hebben we na vijf jaar eindelijk de stap omhoog gemaakt en doen we het voorlopig goed. We hebben een uitgebalanceerde groep die elke training en wedstrijd hechter wordt. Dus wie weet wat er nog in het verschiet ligt. Voorlopig zijn we blij met hoe het nu loopt, maar als er kansen liggen om nóg verder door te groeien, dan moeten we die met beide handen aangrijpen.”

Klik op VVC’68 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVC’68 voor meer informatie over de club.

1...128129130...1.344Pagina 129 van 1.344

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.