Waar dit seizoen voor de meeste spelers van OVV een ‘moetje’ was, geniet Jules Kroef met volle teugen van het eerste zaterdagavontuur van de Oostvoornse club. De pas 19-jarige inwoner van Rockanje veroverde in de loop van dit seizoen een basisplaats bij de superieure koploper van de vierde klasse G.

“Een mooi jaar”, zegt hij zelf over zijn debuutseizoen bij de senioren. Kroef maakte vorig jaar zomer de overstap van Brielle naar Oostvoorne. Hij speelde drie seizoenen in de Brielse jeugd. “Ik ben tweedejaars A-speler, maar Brielle had niet echt een concreet plan met mij. Ik ken OVV goed, want ik heb er in mijn jeugd jaren gespeeld. Dat de club een andere insteek wilde – eigen jeugd – sprak me wel aan.”

Bij zijn terugkeer kwam hij oude bekenden tegen. “Pascal van Hulst was in de C mijn trainer. Ik stond ineens op het trainingsveld met jongens tegen wie ik vroeger opkeek. Dat was wel raar.”

Hij werd dit seizoen rustig gebracht door trainer Rob Vuik. “Ik kreeg steeds wat meer speelminuten, totdat ik echt een basisplaats had. Sinds de uitwedstrijd tegen Vierpolders ben ik basisspeler. Ik heb één wedstrijd gemist, maar dat kwam door een ontstoken teen.”

Kroef speelt op het middenveld. “We spelen vaak met een ruit, waarbij Timo Lemmens de man is met de punt naar achteren. Ik sta daar voor, rechts of links. Ik vind mezelf een stofzuiger.” Lopen doet Kroef het liefst veel en graag. “De trainer zeg dat ik mijn krachten beter moet verdelen. Veel lopen is niet altijd goed, het gaat om effectieve meters. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het gebrek aan ervaring. Ik wil overal bij zijn.”

Vanwege zijn leeftijd ervaart hij het naderende kampioenschap als een mooi hoogtepunt. “Ik kan me voorstellen dat oudere spelers het op een andere manier beleven, maar ik heb het gevoel dat ik met mijn neus in de boter gevallen ben. Mijn eerste jaar bij OVV en dan meteen een basisplaats en kampioen worden.”

Nadat de ruime voorsprong op BVCB, en daarmee de koppositie, in 3 weken tijd werd verspeeld, staat Hellevoetsluis, ondanks een 2-2 gelijkspel bij SVS, toch weer ‘gewoon’ bovenaan. Concurrent BVCB verloor namelijk, na 18 wedstrijden niet verloren te hebben, eindelijk weer eens en lijkt maar moeilijk met de druk van koploper om te kunnen gaan.

Na de 3 opeenvolgende nederlagen had Edwin de Koning tactisch ingegrepen en trad met 2 i.p.v. 3 spitsen aan, om zodoende een man extra op het middenveld te creëeren. Met Davy Mierop en Serkan Yavuzyigitoglu als voorwaartsn ging dit ten koste van Victor Hartog, die op de bank begon. Hij had daar gezelschap van o.a. Remon Haze, Patrick Struijk en Wouter Besters, allemaal aanvallend ingestelde spelers. Op het fraai gelegen Sportpark Schenkel, waar de toeschouwers niet echt in grote getale langs de lijn stonden, maar bij een temperatuur van 27 graden blijkbaar voor ander vertier hadden gekozen, begon Hellevoetsluis nog wel goed aan de wedstrijd, maar zakte het, naarmate de eerste helft vorderde, steeds verder weg. Door slap verdedigen liep het in de 19e minuut dan ook volkomen terecht tegen een 1-0 achterstand aan en als het vizier van de SVS-ers op scherp had gestaan, had het verschil bij rust veel groter kunnen zijn. De rood-witten wisten daar slechts 1 kans tegenover te stellen, maar Davy Mierop, die, zoals hij zelf stelde, zijn dag niet had, miste oog-in-oog met de keeper. De Vestingstadbewoners mochten ook nog eens van geluk spreken dat zij met 11 man de rust haalden en dat het opzichtig natrappen van Serkan Yavuzyigitoglu door scheidsrechter Turk slechts met geel werd bestraft.

Trainer De Koning greep in de rust in, wisselde Yavuzyigitoglu en Sander van Pelt en liet de ploeg weer met de vertrouwde 3 spitsen spelen. Met name Wouter Besters werd een plaag voor de Capelse verdedigers. Ouderwets sleurend en vechtend voor iedere meter gaf hij het voorbeeld aan zijn ploeg. Ook was hij nog eens zowel over de grond als in de lucht voortdurend aanspeelbaar, waardoor de Hellevoeters deze tweede helft oppermachtig waren. Het draaide SVS de duimschroeven aan en de 1-1 moest wel gaan vallen. In de 57e minuut was het goed doorgaan van Frenk van Gelderen dat zorgde voor paniek in de SVS-verdediging en via 2 SVS-ers belandde de bal in het doel (1-1). Met nog ruim een half uur te gaan, en in de wetenschap dat BVCB bij CWO achter stond, ging Hellevoetsluis op jacht naar de overwinning. Kansen kwamen er, een treffer van Wouter Besters werd onterecht afgekeurd en een vermeende strafschop werd door de scheidsrechter als een schwalbe van Davy Mierop beoordeeld. Hoewel het wachten was op de 1-2 van Hellevoetsluis, lag in de 81e minuut ineens de 2-1 achter doelman Ribaric. Een hoekschop werd door 2 man genomen, maar slechts Onur Furuncu was er om te verdedigen. De voorzet belandde vervolgens op het hoofd van een geheel vrijstaande SVS-er, die snoeihard raak kopte. De Hellevoeters keken elkaar vertwijfeld en verbijsterd aan, maar gingen niet bij de pakken neer zitten. Nog één keer werd alles op alles gezet om dan toch op zijn minst een verdiend punt aan deze wedstrijd over te houden. SVS verdedigde echter met man en macht en kreeg 4 minuten voor tijd nog een levensgrote kans om de wedstrijd definitief te beslissen, maar doelman Ribaric bleef de situatie meester. Dezelfde Ribaric toch bij de laatste corner van de wedstrijd mee naar voren, wist ook te koppen en uit de daaropvolgende scrimmage wist Wouter Besters de meer dan verdiende 2-2 te scoren! In de ultieme slotfase kreeg Hellevoetsluis nog een corner te nemen, maar werd het daaropvolgende schot van Davy Mierop geblokt. Een 2-3 overwinning zou, vooral op basis van de eerste helft, ook iets te veel van het goede geweest zijn. De ING-boys konden desondanks tevreden zijn. Oppermachtig zijn en dan vanuit het niets op achterstand komen doet iets met een ploeg die al 3 wedstrijden op rij verloren heeft. Dat het dan toch nog in staat is om de stand gelijk te trekken zegt iets over het karakter en de veerkracht van de ploeg en geeft vertrouwen voor het restant van de competitie.