Home Blog Pagina 102

Jaap van Reeuwijk onmisbaar als vrijwilliger

Jaap van Reeuwijk (56) is vrijwilliger bij VV Lekvogels en voorzitter van De Vrienden van Lekvogels. Hij heeft de bouw van het nieuwe spelershome, de Cor Vlot lounge, in goede banen geleid. Maar voor Jaap houden zijn vrijwilligerstaken niet op bij alleen Lekvogels. Buiten de voetbalclub heeft hij nog veel meer vrijwilligerswerk uitgevoerd. Hiervoor heeft hij zelfs een koninklijke onderscheiding gekregen.

Jaap is geen alledaagse vrijwilliger die zijn plaatselijke voetbalclub helpt. Zo heeft hij vanaf zijn achttiende tot nu veel vrijwilligerswerk gedaan in zijn omgeving. Om die reden werd hij benoemd tot ridder in de orde van Oranje-Nassau. Dit is een onderscheiding die iemand kan krijgen als diegene zich bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt voor de samenleving. “Vanaf mijn achttiende tot aan nu heb ik me altijd ingezet als vrijwilliger. De voldoening die ik eruit haal, is dat je wat kunt betekenen voor de samenleving. Zo’n onderscheiding is een blijk van waardering. Ik blijf liever op de achtergrond, maar het is natuurlijk wel leuk.”

De laatste grote vrijwilligersklus heeft Jaap nog niet zo lang geleden afgerond. 26 september werd de Cor Vlot lounge geopend. De Cor Vlot lounge is een spelershome dat vernoemd is naar erelid Cor Vlot. Cor is al lid van de club sinds Lekvogels is opgericht in 1945. Daarmee is hij het oudste lid van de club. “Samen met veel vrijwilligers hebben we dit neergezet. Dat we het zelf deden, bespaarde ons nogal wat geld, maar het bleef toch een flinke investering. Gelukkig hebben we De Vrienden van Lekvogels.” Jaap is voorzitter van De Vrienden van Lekvogels, dit is een groep bedrijven en supporters die geld sponsoren voor de ontwikkeling van de club. “Het bestuur van De Vrienden van Lekvogels is dan ook een hecht team dat de club een warm hart toedraagt en die bovendien de inkomsten van de vereniging waarborgt.”

“Bij Lekvogels hebben we twee tribunes, en daaronder zat nog een loze ruimte. Teams deden daar vaak hun wedstrijdbespreking, maar het was nooit een echt mooie ruimte. Nu is het omgebouwd tot een plek waar spelers na de trainingen een drankje kunnen doen en waar vergaderingen van diverse commissies kunnen plaatsvinden. Het is in de stijl van een Engelse pub gebouwd en de ruimte ademt voetbal.”

Ooit was Jaap zelf ook voetballer. Hij zat in een goede lichting met het eerste van Lekvogels. Als middenvelder pikte hij zijn doelpuntjes mee. “Ja, ik pikte zo nu en dan een doelpuntje mee. Ik had het geluk dat ik met goede spelers samenspeelde. We speelden jaren in de Hoofdklasse en zelfs nog een jaar in de vierde klasse van de KNVB. Toen waren die indelingen anders dan nu. Ik denk dat als je de indeling nu zou maken, je het kunt vergelijken met de huidige tweede klasse. We waren een hechte vriendengroep, vanaf de jeugd met elkaar doorgegroeid en later met een groot gedeelte in het eerste elftal gespeeld. We zien elkaar nog bijna elke week. We konden toch ook wel een aardig potje voetballen. Twee spelers hebben destijds nog de overstap naar FC Utrecht gemaakt, maar dat was voor mij nooit weggelegd. Daarna heb ik in allerlei besturen gezeten, ben ik jeugdleider en jeugdtrainer geweest en keurde ik elke zaterdagochtend de velden. Lekvogels is een fantastische dorpsclub waar iedereen welkom is en vele vriendschappen voor het leven gemaakt worden!”

Klik hier voor meer informatie over Lekvogels
Klik hier voor meer artikelen over Lekvogels

“Wij moeten gaan voor het kampioenschap”

Boyd Hoogdalem is een jonge middenvelder van SV Meerkerk, maar toen hij in zijn eerste wedstrijd van het seizoen twee keer scoorde als linksbuiten, besloot de trainer hem daar uit te proberen. Na een seizoen meer op de bank te hebben gezeten dan in het veld te hebben gestaan, is het nu tijd voor Hoogdalem om een vaste waarde te worden voor zijn club. Niet als aanvaller, maar als zes of acht is hij van plan weer terug te promoveren naar de derde klasse. “Wij moeten gaan voor het kampioenschap.”

Boyd Hoogdalem kwam vorig jaar over van de O19 om in het eerste van SV Meerkerk te spelen. In zijn eerste wedstrijd maakte hij gelijk furore. Twee voorzetten waren genoeg voor Hoogdalem want hij verzilverde ze allebei. “In de bekerwedstrijden werd ik erin gezet op linksbuiten. In mijn eerste wedstrijd maakte ik gelijk twee doelpunten. Dat gaf een heerlijk gevoel natuurlijk.” De trainer van Hoogdalem dacht waarschijnlijk: laat hem maar staan op linksbuiten, we hebben onze goaltjesdief voor aankomend seizoen in handen. Maar dat was helemaal niet het geval. De goals in die bekerwedstrijd waar geen voorbode voor wat er komen ging. De treffers waren namelijk de enige die Hoogdalem dat seizoen gemaakt heeft. Ook dit seizoen was Hoogdalem vooralsnog niet trefzeker. “Ik heb vorig seizoen nog vijf potjes op linksbuiten gestaan en ben vooral ingevallen in plaats van dat ik in de basis stond. Ik heb nooit meer een doelpunt gemaakt.”

Hoogdalem merkte dat hij moest wennen aan het seniorenvoetbal. “Het verschil was heel groot. Sowieso is het krachtverschil in de duels heel groot ten opzichte van de O19.” Daarnaast merkt hij vooral op dat de trainingen anders zijn. Waar het hem in de jeugd gemakkelijk af leek te gaan, moest Hoogdalem in de senioren toch echt even aan de bak. “Bij een training met de O19 hoefde ik niet vol gas te geven. Dat was meer voor de lol. Rustig aan en op het gemakkie zit er nu niet meer in. Het is keihard werken en elke oefening koste wat het kost willen winnen. Dat vind ik juist wel leuk eigenlijk. Je gaat toch met een gevoel van meer voldoening weer naar huis.”

In het eerste seizoen moest Hoogdalem regelmatig van de bank toekijken. Zo ook de wedstrijd tegen GPC Vlissingen. “Dat was een hele zure dag. We speelden de nacompetitie om degradatie te voorkomen. De eerste twee wedstrijden hadden we al gewonnen, dus tegen GPC was de laatste. We kwamen op een 2-0 achterstand. Nog in reguliere speeltijd kwamen we terug tot 2-2 en gingen de verlenging in. Ik had het idee dat we beter waren, maar in de laatste minuut pakte een speler van ons rood. Dat hij van het veld af moest, was niet meer zo erg, maar de vrije trap die volgde, werd binnengeschoten. We degradeerden naar de vierde klasse en dat terwijl we in de winterstop nog tweede of derde stonden in de derde klasse.”

Als Hoogdalem vorig seizoen werd ingebracht was dat als linksbuiten, rechtsbuiten of aanvallende middenvelder. Gelukkig voor hem is dat nu anders. “Ik vind het moeilijke posities. Sinds dit seizoen sta ik als zes of acht opgesteld. Dat voelt een stuk vertrouwder. Daar heb ik in de jeugd ook altijd gestaan. Ik merk ook dat ik een stuk beter voetbal dan toen ik op die andere posities stond. Dit seizoen moeten wij gaan voor het kampioenschap. We zijn goed begonnen door de eerste drie wedstrijden te winnen, maar dat zegt natuurlijk nog niets.”

klik op SV Meerkerk voor de laatste artikelen over de club.
klik op SV Meerkerk voor meer informatie over de club.

Van Oudenrijn en Van Putten zouden het liefste zelf nog op het veld staan

Rick van Oudenrijn en Paul van Putten zijn beiden 58 jaar oud, speelden vroeger samen in het eerste elftal van Brederodes en wonen precies in dezelfde straat. Sterker nog, de twee wonen pal tegenover elkaar. De twee hebben een groengeel hart en zouden het liefste zelf nog op het veld staan.

Bij Rick thuis ploffen de twee vijftigers neer op de bank. Ze hebben jarenlang samengespeeld in het eerste team van Brederodes. Rick deed dat vanaf zijn achttiende, Paul ook. Waar Rick nooit meer uit het eerste elftal verdween, lag dat voor Paul anders. “Ik koos destijds voor mijn werk” vertelt hij, “dus kon ik alleen op de dinsdagavond trainen. Daardoor zat ik altijd tussen het tweede en eerste in. Op mijn 26e raakte ik ook nog eens zwaar geblesseerd. Mijn meniscus scheurde af. Na vier jaar blessureleed werd ik dan toch nog een vaste basisspeler bij het eerste. Op mijn dertigste haalde Ton van Burik, destijds de trainer van 1, mij daarnaartoe. Ik was altijd fanatiek, alleen af en toe kon ik wat dromen…” Rick: “Paul was een goede technische voetballer, maar had altijd wel een momentje in de wedstrijd dat hij even niet scherp was. Hij was een beetje een dromer in het veld. Weet je nog die zaalvoetbalwedstrijd?” De twee schieten meteen in de lach.

Paul: “Ik was de score vergeten…”

Rick: “-Terwijl er gewoon een scorebord was-”

Paul: “…en we kwamen op 3-0 achter. Dat zou precies genoeg zijn geweest om kampioen te worden. We moesten er alleen voor zorgen dat we niet nog een doelpunt tegen kregen. Maar ik dacht dus dat wíj juist nog eentje moesten scoren. Dus ik neem snel die aftrap en mijn medespelers lopen nog rustig over het veld. De tegenstander pikt eenvoudig de bal en scoort. Dus verliezen we de finale van dat toernooi.”

Rick: “Typisch Paul”

Rick heeft vanaf zijn achttiende tot aan zijn 32e in het eerste gevoetbald. Volgens zijn overbuurman had hij vroeger een uitstekende motivatie. Nu vindt Rick dat die échte wil om te winnen nog wel eens ontbreekt bij de huidige generatie. “Kijk, je moet niet als een oude lul klinken, maar soms sta ik te kijken langs de kant en begint het wel eens te jeuken. Dan zou ik er nog het liefst zelf instaan om even wat pit erin te brengen. Want dat is wat deze groep mist denk ik. Er zit wel talent in alleen ze moeten er wat meer voor doen. In ieder geval meer dan ze er nu voor doen.”

Paul: “We missen een paar echte leiders. We hebben een jonge ploeg. We zijn slecht begonnen aan dit seizoen, mede door vele blessures, maar ik verwacht dat we ons minimaal gaan handhaven. Ik wil niemand tekort doen want het zijn allemaal toffe gassies, maar als ik dan toch één speler moet benoemen, dan wil ik Cas van Barneveld wel even aanhalen. Hij is pas zestien jaar en staat op doel bij ons. Ik hoop echt dat deze jongens het vol houden en ooit kampioen kunnen worden zodat ze op de kar door Vianen kunnen rijden. Niet alleen zou ik blij zijn voor hen, maar voor ons zou dat ook geweldig zijn. Ik loop dan voorop in de polonaise.”

De twee vijftigers zitten nu in de supportersclub van Brederodes. Dat is een club die bestaat uit een groep van 76 betalende leden met een groengeel hart. “We ondersteunen de club waar nodig. Zo wordt er bijvoorbeeld elk jaar een trainingskamp georganiseerd en we zorgen voor een happie en drankie voor en na de wedstrijd. Sjaak Baas is de grote drijfveer achter dit alles. Het is mooi om de club nog te kunnen helpen. Ik denk dat wij het voetbal beiden heel erg missen. We zouden het liefste zelf nog op het veld staan. Maar om op deze manier alsnog betrokken te zijn bij Brederodes is mooi voor ons.”

Klik op Brederodes voor het laatste artikel over de club.
Klik op Brederodes voor meer informatie over de club.

Oualid Tarifit gaat met ZVG de Eredivisie futsal in

Het is voor het eerst dat de club uit Gorinchem uitkomt op het hoogste niveau van Nederland. Tarifit aast nog altijd op een plekje in Oranje en hoopt zich nu met ZVG in de kijker te kunnen spelen bij de bondscoach.

Oualid Tarifit was één van de spelers die vorig seizoen gehaald werd om ZVG van een kwaliteitsimpuls te voorzien. Tarifit heeft acht interlands achter zijn naam staan, maar zijn laatste interland speelde hij in september 2023. “De bondscoach gaf me alsnog de kans ook al speelde ik in de Eerste Divisie, maar ik denk dat het voor mijn kansen wel helpt dat we nu in de Eredivisie gaan spelen. Ik heb net te horen gekregen dat ik de aankomende trainingen mee mag doen. Of ik het haal gaan we zien, maar één ding is zeker. Ik ga mijn stinkende best doen.”

Dit jaar speelt ZVG dus voor het eerst in de Eredivisie. Tarifit weet wat het doel is, maar durft ook omhoog te kijken. “Wij komen nu voor het eerst in de Eredivisie dus moeten we gewoon gaan voor handhaving. Tegelijkertijd is het denk ik niet verkeerd om verder te kijken dan dat. En ook niet onrealistisch trouwens. We hebben een goed team en de sfeer zit er ook goed in. Ik denk dat wij wel eens kunnen verrassen en mee kunnen doen voor het linker rijtje. Hoe dan ook, ZVG hoort thuis in de Eredivisie. Om dat te bewijzen moeten we gewoon onze voeten laten spreken.”

Afgelopen zomer heeft ZVG vijf versterkingen binnengehaald. Daarnaast heeft de ploeg in de voorbereiding met 3-2 gewonnen van FT Antwerpen, de Belgische nummer twee. Ook maakten Tarifit en co het de Nederlandse kampioen, Tigers Roermond, moeilijk door met 4-3 te verliezen.

FYSIO PP is dé fysio voor voetballers

Fysio Physical Performance is een fysiotherapiepraktijk met uiteenlopende disciplines. Fysio PP heeft een grote affiniteit met sport en dus ook met voetbal. Het is dan ook niet gek dat Fysio PP samenwerkt met zeven (zaal)voetbalclubs in regio Gorinchem.

Lennart van den Herik is samen met Boudewijn van den Boogaard en Bart den Hartog eigenaar van Fysio Physical Performance. Het bedrijf dat zeven jaar geleden is opgezet en heeft een enorme groei doorgemaakt waardoor er nu meer dan 6000 mensen in het patiëntenbestand staan. Bij Fysio PP: “Groei is nooit het doel geweest. Nee, het doel is om de mensen te helpen in een gastvrije praktijk met kwalitatief goede behandelingen.”

Het begon allemaal in 2017. Bart den Hartog en Boudewijn van den Boogaard werkten samen bij een fysiopraktijk en stopten daar allebei. Van den Herik liet precies diezelfde periode ook zijn fysiopraktijk achter om vervolgens op eigen benen te gaan staan. “Boudewijn en Bart hadden precies dezelfde visie op gezondheidszorg dus zijn we de krachten gaan bundelen. We hebben nu zeventien collega’s en drie praktijken, twee in Gorinchem en één in Vuren. Daarnaast werken we samen met heel veel sportclubs waaronder ook een aantal voetbalclubs; SteDoCo, Unitas, GJS, vv Hardinxveld en SVS’65. Bij drie van deze clubs zijn we elke week één trainingsavond op de club voor het beoordelen en screenen van blessures. Wat wij proberen te doen is niet alleen blessures behandelen, maar ook proberen we blessures te voorkomen. De FIFA heeft een breed scala aan oefeningen opgesteld waarmee je echt het risico op blessures kan verminderen. Je kunt dat gewoon gratis downloaden via internet.”

De samenwerking is belangrijk voor de verenigingen en Fysio PP. “Het is niet voor niets dat wij samenwerken met vijf voetbalclubs en twee zaalvoetbalclubs (ZVG en Transito). Wij werken in de praktijk met 3 sportfysiotherapeuten waarmee we veel sporters zien van verschillende sporten. De voetballers brengen een bepaald sfeertje mee als ze in de praktijk zijn. Doordat ze van diverse clubs uit de regio komen gaat het in de praktijk dan ook vaak over voetbal.”

Inmiddels is Fysio PP uitgegroeid tot een bekende praktijk in Gorinchem en omstreken. Er zijn zeventien mensen in dienst en de specialisaties variëren. Zo is er een manueel-, kinder-, sport-, geriatrie-, en een psychosomatisch fysiotherapeut. Daarnaast staan er ook nog eens een leefstijlcoach en een diëtist onder contract. The sky lijkt de limit te zijn voor Fysio PP uit Gorinchem, maar Van den Herik blijft met beide benen op de grond staan. “Ondanks de groei van de praktijk staat de kwaliteit bij ons voorop. Dat is geen verkooppraatje. Dat is gewoon hoe het is. Wij hebben de ambitie om zoveel mogelijk mensen met hun gezondheidsprobleem te helpen.”

Om die kwaliteit te waarborgen, wordt iedereen binnen Fysio PP gestimuleerd om cursussen te volgen. “Zo creëren we een team vol specialisten. Op die manier proberen we ons te blijven ontwikkelen.”

Van Wageningen neemt nog geen afscheid van ASH

Carola van Wageningen heeft haar voetbalschoenen nog niet aan de wilgen gehangen, maar heeft wel al een prachtig afscheid gekregen bij ASH Hellouw. Nu is Van Wageningen ook betrokken in het bestuur van haar club.

Na dertig seizoenen ASH zei Van Wageningen vaarwel. In de tachtigste minuut van haar laatste wedstrijd werd het duel stilgelegd. Iedereen ging staan, haar man en twee zoons kwamen het veld op en ze kreeg een bos bloemen. ‘Dit was het dan’ dacht ze maar niets bleek minder waar. Al maanden van tevoren hadden een aantal oud-speelsters een verrassing voorbereid. De woensdagavond na haar afscheid stond ze training te geven aan de JO10. Na de training liep ze de kantine binnen en plotseling waren daar een stuk of veertig vrouwen die haar stonden op te wachten. Het waren speelsters van het huidige eerste en speelster van het oude eerste elftal. Van Wageningen deed de eerste helft bij het oude team – en de tweede helft bij het huidige team mee.

“Ik ben niet helemaal gestopt. Ik voetbal nog steeds bij het 30+ team.” Naast speelster is Van Wageningen nu ook algemeen bestuurslid bij ASH. “Ik ondersteun het bestuur waar nodig en ben elke week druk met allerlei randzaken. Daarnaast ben ik trainster van mijn jongste zoon Davi (7). Mijn andere zoon Siem zit in de JO11. Gelukkig voetballen zij allebei bij ASH en zitten ze niet op een andere sport. Anders had ik denk ik een probleem gehad. Het lukt elke week maar net met werk om ze te halen en brengen. Vooral de zaterdag is het echt een uitdaging om de wedstrijden van Siem, Davi en mijn man te zien. Daarom is dat 30+ team wel fijn. Daar voetbal ik op vrijdagavond één keer per maand.”

ASH is een club waar niemand te min is. Of je nou in het eerste speelt of in een jeugdteam, niemand is te beroerd om te vragen hoe de wedstrijd ging en hoeveel je gespeeld hebt.”

Klik op ASH voor de laatste artikelen over de club.
Klik op ASH voor meer informatie over de club.

Cor Bot is nog steeds een goudhaantje voor Meerkerk

Erelid van SV Meerkerk, Cor Bot (74), is levenslang betrokken bij de club. Waar hij zich vroeger liet gelden als goaltjesdief doet de oud-topscorer dat nu buiten het veld als vrijwilliger. Toch stond Cor slechts vijf jaar geleden gewoon nog op het veld. “Aan de bal ging het nog wel, maar als ze gaan sprinten ben je gezien.”

Vanaf zijn zestiende tot 38e zat Cor in het eerste van Meerkerk en maakte daar veel doelpunten. Met enige regelmaat was er een seizoen dat hij topscorer werd. Opvallend maar waar was zijn vriendin Trineke precies in hetzelfde seizoen als Cor dat werd, ook topscorer geworden. Trineke speelde bij het dameselftal. Alsof het zo moest zijn besloten de twee na dat seizoen, dat het tijd was om te trouwen. In 2024 vierden de twee goudhaantjes hun gouden jubileum. Ze waren namelijk vijftig jaar getrouwd. “Hier bij Meerkerk lag altijd al mijn sociale leven. Mijn ouders waren op de club te vinden en ook mijn ooms voetbalden hier. Na mij hebben mijn dochters en schoonzoons hier ook gevoetbald en nu sta ik langs de lijn bij de kleinkinderen.”

Dat Cor aardig kon voetballen bleef niet onopgemerkt. Zo belandde hij in het C team van de afdeling Dordrecht. Daar speelde hij oefenwedstrijden tegen bijvoorbeeld Zeeland of Noord-Brabant. “Dat C team was een team met spelers van verschillende clubs, ik ben dus nooit weggegaan bij Meerkerk. Ik kan me nog goed één wedstrijd bij Meerkerk herinneren, dat was in mijn nadagen. Toen zaten de Bosjes net bij GJS en daar moesten we tegen. Ik voetbalde altijd met een bril en Ruud (Bos) had de bal precies midden op mijn gezicht geschoten en die bril was kapot. Toen ik ze de dag daarna in de stad tegen kwam, schreeuwden ze: Hey opa Corretje! Hoe gaat het met je brilletje?”

Meerkerk is drie keer verhuist in haar bestaan. Cor heeft op elke locatie gespeeld. “Dat kan niemand zeggen” vertelt het erelid trots. “Op mijn 61e heb ik een nieuwe heup gekregen en op mijn 69e verhuisde Meerkerk voor de derde keer. Dat betekende dus dat er voor de vierde keer een nieuw complex werd geopend en ik wilde er weer graag op voetballen, net als dat ik bij de vorige drie gedaan heb. In het openingsduel tegen spelers van oud-Feyenoord deed ik twee keer een kwartier mee. Aan de bal ging het nog wel, maar zodra iemand je voorbij sprint ben je gezien natuurlijk.”

Inmiddels is Cor een trouwe vrijwilliger voor de club geworden. Hij doet van alles. ‘s Maandags maakt hij de kleedlokalen schoon, één keer per week kalkt hij de lijnen en af en toe staat hij achter de bar om biertjes te tappen. Vaak staat hij ook aan de andere kant van de bar om de biertjes juist op te drinken. Met een groepje andere mannen van zijn leeftijd staat hij dan een beetje te “lullen over voetbal met het biertje in de hand. Het mooie is ook dat wij denken dat we het altijd beter hebben gedaan dan de huidige groep. Ik denk dat wij op een iets hoger niveau speelden dan de groep van nu. Dit team is afgelopen seizoen gedegradeerd naar de vierde klasse. Wij speelden op een niveau wat denk ik te vergelijken is met de huidige tweede klasse.”

“De degradatie naar de vierde klasse was zuur. In de laatste minuut van de blessuretijd krijgen we nog een goal tegen waardoor we de vierde klasse ingingen. En dat terwijl we eigenlijk veel beter waren. Deze ploeg is nog jong en kan heel wat jaartjes mee. Ik denk dat deze groep voor promotie moet gaan om weer in de derde klasse te spelen.”

Klik op SV Meerkerk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Meerkerk voor meer informatie over de club.

Wasvrouw Ineke en haar hart voor LRC

Ineke Rijneveld (70) is misschien wel de laatste persoon binnen LRC Leerdam, die op een artikel over zichzelf zit te wachten. Maar als je mensen binnen de club spreekt, blijkt het dat er veel waardering is voor haar. Zo is Ineke al meer dan twaalf jaar de wasvrouw van LRC Leerdam, verricht daarnaast de nodige hand en spandiensten en heeft bovenal een hart voor haar club.

Al twaalf jaar lang wast Ineke na elke training en na elke wedstrijd de kleding van het eerste elftal. Daarnaast doet ze nu ook de was van het tweede en derde elftal. Het eerste elftal traint in het begin van het seizoen drie keer. Dat betekent dus dat Ineke doordeweeks ook drie keer naar de club gaat om te wassen, de kleding te vouwen en het weer netjes in de kast legt zodat de spelers het weer aan kunnen trekken. Na een wedstrijddag is ze al helemaal druk. Dan heeft ze namelijk de was van de eerste drie elftallen die ze draait. Naast het wassen is ze op zaterdag constant bezig met hulp geven waar nodig. In de ochtend ruimt ze rommel op, dan staat ze weer in de kantine en weer een andere keer is ze met de punten van de hoekvlaggen in de weer. Het is maar goed dat Ineke zo veel te doen heeft op de club want het is geen vrouw die er van houdt zich te vervelen. Zo was ze op vakantie naar Griekenland, maar niet om languit op een bedje te gaan liggen. Nee, de zeventiger vierde een heuse wandelvakantie. Stil zitten lijkt ze niet te kennen.

Sinds haar 25e is Ineke actief betrokken bij LRC Leerdam. “Ik heb er zelfs nog even gevoetbald. Dat ging me wel goed af, moet ik eerlijk zeggen. Dat heb ik ook altijd met veel plezier gedaan. Uiteindelijk heb ik een jaar of vijf zelf op het veld gestaan, maar ik heb altijd heel veel andere sporten gedaan. Daarnaast zat ik samen met Fred Kas in de jeugd commissie. Dat was zo’n geweldige tijd met die man. In die tijd was het nog niet gewoon dat ik als vrouw in het bestuur zat, dus bijvoorbeeld met vergaderingen werd je dan wel eens raar aangekeken. En ik ben al niet zo’n vergadermens. Maar met Fred heb ik nooit problemen gehad. Nogmaals, dat was echt een leuke tijd met hem.”

Arie, de man van Ineke, heeft jarenlang in het eerste team van LRC Leerdam gevoetbald. Ineke stond vrijwel altijd langs de zijlijn om hen te supporteren. En nog steeds staat ze langs die lijn, alleen de namen zijn veranderd. Ook naar elke uitwedstrijd rijdt ze mee met de bus. “Afgelopen zaterdag verloren we. Daar kan ik dan ook echt van balen. Nu was dat ook extra het geval omdat het naar mijn idee niet verdiend was. Het leukste vind ik de omgang met mensen en de gezelligheid na de wedstrijden. En ik vind de sport ook gewoon heel leuk om te kijken.”

Sinds kort zit LRC Leerdam weer in de vierde divisie. Vorig seizoen was het voor het eerst sinds acht jaar dat de club weer in de vierde divisie uitkwam. En de Utrechters deden het naar behoren. Ze eindigden als zesde wat betekende dat ze er in ieder geval nog een jaar aan vast plakken. Ineke spreekt van “een geweldig seizoen” wanneer ze terugblikt op vorig jaar. Maar nog mooier vond ze de promotie naar die vierde divisie. “Het was fantastisch om die jongens zo blij te zien. LRC Leerdam is een hele leuke warme club. Ik ben blij dat ik hier nog zo mijn ding kan doen. Ik houd er niet van om me te vervelen en zolang mijn gezondheid het toe laat, blijf ik betrokken bij LRC Leerdam.”

Klik op LRC Leerdam voor de laatste artikelen over de club.
Klik op LRC Leerdam voor meer informatie over de club.

Hansen is al jaren cultuurbewaker bij SVS

0

Toen Andries Hansen (55) als kleine jongen naar Capelle verhuisde had hij veel last van heimwee. Dat gevoel is allang weg. Hansen is nu de cultuurbewaker bij het eerste elftal van SVS. Hansen is namelijk al dertien jaar assistent-trainer.

In 1983 kwam Andries Hansen in Capelle wonen. Het was een grote shock voor hem. Tot die tijd had hij namelijk altijd in Den Haag gewoond en kon aardig tegen een bal trappen. “Ik heb nog in de Haagse selectie gezeten met Gaston Taument en Regi Blinker. Toen ik als dertien jarige jongen hier in Capelle kwam wonen werd ik bij Nieuwerkerk in de B7 geplaatst. Al snel kwam ik in de B1 maar echt gelukkig was ik niet. Ik heb best wel moeite gehad met die verhuizing. Ik voelde me eenzaam en had heimwee naar Den Haag en Spoorwijk, de club waar ik voetbalde.”

Gelukkig voor Hansen werd SVS opgericht. “Daar gingen mijn vriendjes uit de wijk spelen en ik volgde. Net als mijn cluppie in Den Haag bleek SVS ook een volksclub te zijn. Iedereen kende elkaar. Ik kwam op mijn zestiende in het eerste en ben daar nooit meer weg gegaan. Ik ben wel eens benaderd in die tijd door bijvoorbeeld Xerxes, maar ik heb dat altijd afgeslagen. Ik vond het veel belangrijker om plezier met mijn vrienden te beleven dan proberen te gaan voor het succes. Dat had ik wel geleerd van mijn tijd bij Nieuwerkerk. Je weet nooit wat er uit was gekomen, als ik dat wel gedaan had en dat is jammer, maar goed. Ik sta nog steeds achter die keuze.”

Hansen vond het mooiste moment in al die jaren dat hij promoveerde vanuit de onderbond naar de KNVB-competitie. De gouden plak die hij daarmee verdiende heeft hij nog steeds. Lang was de carrière van Hansen niet. Doordat hij ook in de zaal speelde bij Wakker In Alles (WIA), had hij slechte enkels en was genoodzaakt om op zijn 33e te stoppen met het voetbal. Hij werd hoofdtrainer van het tweede elftal, maar vond uiteindelijk zijn roeping bij het eerste elftal. Hij is daar namelijk al dertien jaar assistent-trainer en heeft menig hoofdtrainer zien komen en gaan.

“Ik houd er van om achter de schermen mijn ding te doen. Ik hoef niet op de voorgrond te staan als hoofdtrainer. Het is raar om over mezelf te zeggen maar ik denk dat ik wel een soort cultuurbewaker ben binnen het team. Nu is er bijvoorbeeld een nieuwe trainer. Dat is zowel wennen voor hem als voor de spelers. Die jongens, dat zijn aparte gastjes. Die hebben liever plezier dan strijd. Dus die nieuwe trainer legt voor hun de lat iets te hoog. Mijn rol is dan om daar een beetje een middenweg in te vinden.”

De zoon van Andries, Rody Hansen (25), is hard op weg met zijn trainerscarrière. Hij is nu trainer van de O23 bij SVS en wil ooit ook voor de eerste selectie staan. Andries Hansen ziet zichzelf voorlopig niet vertrekken als assistent dus wellicht dat de twee ooit samen voor de groep staan. “Dat zou geweldig zijn natuurlijk” vertelt hij. Het hoogtepunt voor Hansen als assistent was de zes jaar die de ploeg gespeeld heeft in de tweede klasse. “Dat waren mooie jaren, maar voor nu is de derde klasse een prima niveau voor ons. Bij SVS is het moeilijk om de grote talenten te behouden omdat we in de omgeving een aantal grotere clubs hebben. Wat je dus vaak ziet, is dat jongens het bij die clubs proberen en dan na een paar jaar weer terugkomen.”

Toch is ook SVS inmiddels een grote club geworden. Met 750 leden is het niet meer de club die Hansen vroeger kende. “Ik ken niet iedereen meer maar toch blijft het een mooie volksclub. Mensen zijn altijd bereid elkaar te helpen.”

Voor meer artikelen over SVS, klik hier.
Voor meer informatie over SVS, klik hier.

Roelof van Velzen blijft genieten van derde helft

Roelof van Velzen (65) speelde tot zijn 49e bij VV Haaften. Nu is de man vaste grensrechter bij het eerste elftal waar zijn twee zoons spelen en is hij jeugdtrainer van de JO13.  Ook de derde generatie Van Velzen loopt rond op de club want twee van zijn kleindochters voetballen ook bij Haaften.

Bij zijn werk bij de politie in Tiel, krijgt Roelof soms flink wat bagger over zich heen. “Ik moet het eerste gezeik aan horen” zegt hij lachend. Hij vangt dus de mensen op bij het politiebureau om vaak ergens hun beklag over te doen. Je zou zeggen, tot overmaat van ramp is hij dan ook nog eens grensrechter geworden. Een functie die in het amateurvoetbal misschien wel het meest garant staat voor de nodige verwerpingen van mensen langs de kant. Maar Roelof heeft er in principe geen moeite mee. “Zolang ze niet met kanker schelden of mij persoonlijk beledigen, kan ik er wel mee omgaan. Wat ik er leuk aan vind is vooral de betrokkenheid met het eerste elftal. De derde helft vond ik als voetballer altijd al belangrijk en nu doordat ik dit doe, kan ik die nog steeds beleven. Na de wedstrijd doen we met zijn allen een biertje in de kleedkamer. Om samen met die jongens van het eerste te zijn, kan ik van genieten. Mijn zoon Mats speelt ook in het eerste.  Niek, mijn andere zoon scheurde vorig seizoen zijn kruisband af.  Binnenkort wordt hij hieraan geopereerd.”

Ooit zat de zestiger ook zelf in het eerste team. Op zijn 25e raakte hij zwaar geblesseerd, maar zijn eigenwijsheid en liefde voor voetbal overheersten. “De KNVB-arts zei dat ik niet meer moest gaan voetballen. Daar heb ik niet naar geluisterd want ik wilde simpelweg gewoon voetballen. Uiteindelijk heb ik tot mijn 33e gevoetbald bij het eerste. Toen kreeg ik last van spierblessures en wilde ik niet meer twee keer per week trainen. Daarna heb ik bij het tweede, derde en ook nog bij de veteranen gespeeld. Ik zeg altijd: Ik heb alle elftallen gehad behalve de dames. Het voetballen mis ik niet meer. Op een gegeven moment houdt dat gewoon op. Ik heb tot mijn 49e kunnen voetballen en daar ben ik erg dankbaar voor.  Dat ik dit allemaal heb kunnen doen en nog steeds doe komt mede door mijn vrouw. Dat moet je niet onderschatten. Toen ik  vader werd van mijn eerste dochter en twee jaar later nog een dochter kreeg, speelde ik in het eerste. Ik was toen vaak weg vanwege de voetbal en zij zat dan thuis met de kinderen. Gelukkig houdt zij ook van voetbal.”

Nog steeds is de familie Van Velzen druk bezig met het voetbal. Want twee van zijn kleinkinderen, meisjes van negen en vijf jaar, voetballen ook bij Haaften. Daarnaast is Roelof jeugdtrainer. Hij traint momenteel de JO13. Hij houdt er van om de JO13 tot de JO16 trainen. Een leeftijdsgroep die vaak als het moeilijkst wordt gezien vanwege de puberteit. “Het belangrijkste is denk ik om ze positief te benaderen, dus proberen te belichten wat er goed gaat. Ik begon als trainer toen mijn oudste zoon op voetbal ging. Dat was in 2000.  Al snel bleek dat er een trainerstekort was. Ik vind het na bijna 25 jaar nog steeds leuk om te doen”. Toen Haaften 1 enkele jaren geleden kampioen werd in  de vierde klasse speelden er vier jongens in het team die ik echt heel lang heb getraind. Daar was ik trots op.”

“We spelen dit seizoen in de vierde klasse met een verjongde ploeg. Er zit denk ik potentie in deze groep om een niveau hoger te spelen maar dit seizoen moeten we gewoon voor de middenmoot gaan.”

Klik hier voor meer informatie over vv Haaften
Klik hier voor meer artikelen over vv Haaften

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.