Home Blog Pagina 101

Vriendenschaar 1 op haar na gepromoveerd: ‘Mogen erg trots zijn op onszelf’

CULEMBORG – Dat het eerste van CVV Vriendenschaar aan het einde van dit seizoen om promotie zou spelen, stond niet in de lijn der verwachtingen. Op één wedstrijd na was het ze nog gelukt ook. In de finale van de nacompetitie strandde de ploeg van trainer Jordy Waroux (27) tegen HCSC: ‘’Die laatste wedstrijd was geen graadmeter voor ons seizoen.’’

Een schone lei. Daarmee begon CVV Vriendenschaar aan seizoen 23/24. Bijna de hele selectie was vertrokken, slechts vier spelers bleven over, en ook de trainer verliet de club uit Culemborg. Om deze grote exodus op te vangen, werd er een beroep gedaan op ‘eigen jongens’. Spelers uit Vriendenschaar 2 en de O23-1 vulden de selectie aan. Ook de trainer van het opleidingsteam, Waroux, werd doorgeschoven: ‘’Ik had niet verwacht om op deze leeftijd al het eerste te trainen. Wel heb ik altijd gehoopt dat die kans zou komen.’’

Zelf stopte Waroux nog maar twee jaar geleden als speler van het eerste: met zijn werk als personal trainer kon hij het risico niet lopen om geblesseerd te raken. Training geven deed hij al op jonge leeftijd: ‘’Ik vind het mooi om met een groep bezig te zijn, om die groep met bepaalde ideeën het veld in te sturen en die ideeën dan tot uiting te zien komen’’, vertelt Waroux gepassioneerd. Toen Waroux het aanbod kreeg om Vriendenschaar 1 te gaan trainen zag hij dus een kans: ‘’Ik kon vanaf het nulpunt een team volledig naar mijn hand zetten.’’

Met een open vizier ging de kersverse hoofdtrainer het seizoen in: ‘’Vriendenschaar 1 was het seizoen ervoor gedegradeerd, waardoor we in de vierde klasse terechtkwamen. Omdat we een nieuwe selectie hadden, dachten we niet gelijk aan promoveren. Daarom hebben we geen positie op de ranglijst uitgesproken als doel in het begin. Een top vijf klassering had ik voor getekend’’, vertelt Waroux.

Uiteindelijk hebben de Culemborgers het hele seizoen in de top drie gestaan en zijn ze tweede geëindigd. Een hechte teamspirit en een herkenbare speelstijl waren de drijfveren achter hun succes, zegt Waroux: ‘’We hebben met hoge intensiteit en druk op de bal gespeeld. Voor die speelstijl heb je spelers nodig die voor elkaar door het vuur gaan. Dat heb ik veel teruggezien dit seizoen.’’

Het kampioenschap kwam echter iets te vroeg voor de ploeg van Waroux: ‘’Veertien spelers hebben hun debuut gemaakt dit seizoen. We misten een stukje ervaring en dat heeft ons in de wedstrijden waar de spanning er echt op stond parten gespeeld. Zo hebben we twee keer fantastisch gespeeld in de derby tegen Focus’07, maar hebben we maar één keer gewonnen. De week erna speelden we tegen UVV voor de koppositie en lieten we het weer liggen. Tegen de directe concurrenten zag je dat we het moeilijk hadden.’’

Maar door een periodetitel was het seizoen van Vriendenschaar nog niet voorbij. Ze stroomden in de tweede ronde in en troffen JSV Nieuwegein. De ploeg van Waroux kwam terug van een 0-2 achterstand, om op penalty’s te winnen. Daarna wachtte HCSC: ‘’We stonden met de rust al 4-0 achter. Dan speel je een verloren wedstrijd. In de tweede helft lieten we zien wat we kunnen en hebben we ze op 5-1 gehouden. Het is natuurlijk even balen, maar die eerste helft was geen graadmeter voor ons seizoen. We mogen erg trots zijn op wat we bereikt hebben. Alleen de kersen op de taart hebben we gemist.’’

Klik op CVV Vriendenschaar voor de laatste artikelen over de club.
Klik op CVV Vriendenschaar voor meer informatie over de club.

FC De Westhoek heeft degradatie aan zichzelf te wijten

BURGH-HAAMSTEDE – In voorgaande jaren was FC De Westhoek in de vierde klasse meestal een ploeg dat meedeed in de (sub)top. Met een vijfde, vier keer een vierde- en één derde plek in de laatste acht seizoenen was er ook nu goede hoop op een prijs. Het liep echter totaal anders en door de versterkte degradatieregeling stond het elftal van aanvaller Delano Westerink zichzelf terug ónder de rode streep. Gevolg: degradatie naar de nieuw te vormen vijfde klasse.

“Eigenlijk is dat als je kijkt naar onze selectie onbegrijpelijk. We hebben echt in mijn ogen voldoende kwaliteiten om minimaal vierde klasse te voetballen. Maar als je in de laatste reeks wedstrijden thuis verliest van Brouwershaven, Bevelanders en Duiveland en gelijkspeelt tegen Herkingen….. En dan bedenkt dat je op drie punten van de veilige haven eindigt… Ongekend, maar we hebben deze degradatie als collectief geheel aan onszelf te wijten. Een harde conclusie misschien, maar wel de enige die ik erop los kan laten.”

Nu is het voor Westerink, die zelf als aanvaller nog goed was voor veertien competitiegoals en een handvol assists, samen met zijn ploeggenoten zaak om in het nieuwe seizoen zichzelf te herpakken. De doelstelling is volgens hem simpel: meestrijden voor promotie. “Dat zal echter ook een pittige kluif worden, want door die versterkte degradatieregeling zitten een hoop andere ploegen in hetzelfde schuitje als wij. Ook die willen allemaal weer de stap omhoog zetten, dus het wordt zaak om elke week scherp te zijn en niet te denken dat je ook op zeventig procent de punten kan binnenslepen. Dat werkt niet, zeker niet op ons niveau waar je het ook veelal van knokken en inzet moet hebben.”

De nieuwe vijfde klasse is volgens Westerink, die begon in de jeugd van DFS en daarna via JVOZ, Kloetinge en de amateurs van Sparta Rotterdam weer terugkeerde bij FC De Westhoek, een ‘verkapte’ vierde klasse als je naar de teams kijkt die ze als mogelijke tegenstanders  gaan treffen. “Als je kijkt naar de samenstelling van onze selectie dan horen we er niet in thuis, maar gezien onze prestaties dit seizoen dan hebben we nagelaten om handhaving veilig te stellen. We hebben daarvoor kansen genoeg gehad, maar te vaak lieten we na onszelf te belonen of om een voorsprong vast te houden.”

Met Wouter Zwackhalen als opvolger voor Henk Schouten gaat FC De Westhoek proberen de weg omhoog in te zetten. Dat kan hij doen met een nagenoeg ongewijzigde selectie. “Een aantal oudere spelers zullen een stap terugdoen, maar we willen de boel zoveel mogelijk bij elkaar houden. Zelf ga ik zeker door, want ik wil er alles aan doen om minimaal weer in de vierde klasse terug te keren. Daar hoort FC De Westhoek in mijn ogen gewoon thuis.”

Klik op FC De Westhoek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op FC De Westhoek voor meer informatie over de club.

Met nieuw systeem wil Brouwershaven in vijfde klasse weer ‘meedoen’

BROUWERSHAVEN – Het duurde afgelopen seizoen even voordat ASV Brouwershaven de goede samenstelling had gevonden voor succes. Een verandering van spelsysteem zorgde voor betere resultaten, maar bleek niet voldoende voor handhaving. ‘Jammer maar we hadden daar door de versterkte degradatieregeling én sterkte van onze klasse wel rekening mee gehouden’, aldus Senna Steenhorst.

De aanvallende middenvelder is realistisch als het gaat om de degradatie van zijn ploeg. “Als je nou met twee teams zou degraderen dan was het zeker zuur en teleurstellend geweest. Maar wanneer je in een sterke competitie zoals die van ons persé bij de eerst zes moet eindigen.. Dan weet je, zeker als je kijkt naar de eindklasseringen van de laatste seizoenen, dat het een hels karwei zou zijn om te overleven. Maar we moeten ons vasthouden aan onze prestaties in de laatste periode. Dankzij de overstap naar een systeem met wingbacks begonnen we te winnen en voelden we het vertrouwen weer terugkeren in de groep. We begonnen met een 1:4:3:3 maar dat gaf niet het gewenste resultaat. Zeker tegen de sterkere ploegen bleven we steeds met lege handen. Maar 1:3:5:2 past goed bij de spelers en geeft vertrouwen voor de toekomst.”

Steenhorst begon afgelopen seizoen een aantal keer in de spits, maar als centrale middenvelder voelt hij zich veel beter op zijn plek. “Ik wil vaak de bal hebben en dat gaat in deze rol tot makkelijker dan wanneer je in de spits veel afhankelijker bent van die paar ballen die je krijgt, zeker wanneer je zelf minder aan aanvallen toekomt. Dus ik ben blij dat we nu op deze manier zijn gaan spelen en me meer in het spel kan betrekken. Binnen de nieuwe speelwijze is er meer beweging aan de zijkanten en heb ik meer afspeelmogelijkheden. Dat leverde ons uiteindelijk ook meer punten op, maar de opmars kwam helaas te laat.”

Net als het overgrote deel van de selectie blijft ook Steenhorst komend seizoen actief bij ‘Brouw’, de club waar de middenvelder al zijn hele leven speelt. “Ik werk in de Vlissingse haven en heb onregelmatige diensten waardoor ik niet altijd kan trainen. Een stap hogerop is dan ook niet realistisch momenteel. Natuurlijk ben ik benieuwd wat er nog meer in zou zitten op een hoger niveau, maar dan moet het écht een stap zijn wil ik hier vertrekken. Ik heb het goed naar mijn zin, voetbal met vrienden en komend seizoen zie ik zeker nieuwe kansen. Met deze groep en nu met dit systeem willen we zeker weer bovenin proberen mee te doen. Daar heb ik wel vertrouwen in.”

Klik op Brouwershaven voor meer artikelen over de club.
Klik op Brouwershaven voor meer informatie over de club.

Erik van de Ridder: ‘Gevoel voor Rozenburg gaat nooit meer weg’

Rozenburg degradeerde in het afgelopen seizoen naar de vierde klasse. Erik van de Ridder stapte in dat jaar tussentijds in, maar slaagde er niet in om de club waar hij al zijn hele leven rondloopt, te behouden voor de derde klasse. Toch zag de 53-jarige trainer veel positieve dingen waar hij mee vooruit kan. “Ook toen degradatie een feit was, verzaakte niemand. Die jongens geven altijd honderd procent.”

Van de Ridder is dus ook in het seizoen 2024/2025 hoofdtrainer van Rozenburg. Bij die club groeide hij op en speelde hij het grootste deel van zijn carrière. Toch lonkte voor Van de Ridder als jonge jongen een carrière in het betaald voetbal. Van de Ridder doorliep de hele jeugdopleiding van Feyenoord en speelde, toen hij net te kort kwam voor de Rotterdamse topclub, nog een jaartje bij SVV.

Wim Jansen, met wie hij samenwerkte bij Feyenoord, haalde hem naar SVV (tegenwoordig FC Dordrecht). “Maar na een jaar vertelde hij eerlijk dat het beter was om weer lekker bij Rozenburg te gaan voetballen. Ik had een goed seizoen gedraaid, zei hij, maar ik kreeg geen contract bij SVV. Jansen wist alles, ook dat Rozenburg toen op het hoogste amateurniveau speelde en hij noemde spelers bij naam. Ik heb altijd heel goed contact gehad met Jansen, bij Feyenoord en SVV”, vertelt Van de Ridder.

1500 mensen
De Rozenburger luisterde naar de man die in 1970 de Europa Cup 1 won met Feyenoord, en keerde inderdaad terug bij de club waar het voor hem als kleine jongen ooit begon. “En bij Rozenburg heb ik de rest van mijn carrière gespeeld. Echt in de hoogtijdagen. Het hoogste amateurniveau, de hoofdklasse. Daarna, toen ik inmiddels dertiger was, zakte de club wat af, ook omdat de club besloot geen spelers meer te betalen. Maar ik heb tot mijn 38-ste jaar gevoetbald. Een prachtige tijd. Ja, daar ben ik wel trots op. Er stonden elke thuiswedstrijd zo’n 1000 tot 1500 mensen langs de lijn. Dat zie je nu niet meer.”

Van de Ridder begrijpt dat veel mensen van buitenaf Rozenburg zien als een vervallen topamateurclub. “Voor een klein groepje oudere Rozenburgers voelt dat nog wel een beetje zo. We worden er vaak mee geconfronteerd, dat is zo, omdat we zo hoog speelden, maar ik denk dat we trots moeten zijn op wat we nu hebben. We zijn nog maar een kleine club en hebben een selectie van een man of 40 voor twee elftallen in de leeftijdscategorie van 18 tot en met 26 jaar. Met een paar uitschieters van boven de 30. Allemaal Rozenburgse gasten. We koesteren het verleden, maar het is destijds een bewuste keuze geweest om spelers niet meer te betalen. Ik had daar nooit moeite mee. Het is logisch dat je dan op een lager niveau speelt. Toen ik zelf stopte met voetballen, stond ik gewoon elke wedstrijd langs de kant te kijken. Ongeacht het niveau, eerste, tweede of derde klasse. En zo staan veel clubmensen er in.”

Trouw
Van de Ridder speelde in totaal twintig jaar in de hoofdmacht van Rozenburg. Op 38-jarige leeftijd stopte hij en inmiddels is Van de Ridder 53. Hij is de club altijd trouw gebleven, vervulde diverse functies en was al meerdere keren trainer van het eerste team. “Vorig jaar stapte ik halverwege weer in om de club te helpen. Ik mag met mijn trainingspapieren niet zo hoog trainen. Ik heb die ambitie overigens wel gehad, maar ik deed zoveel andere dingen dat eigenlijk de tijd echt ontbrak om meer trainerspapieren te halen. Na een tijdje ebde de ambitie ook wel weg.”

Klik op VV Rozenburg voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rozenburg voor meer informatie over de club.

Hooftman bouwt aan een eenheid bij VVGZ

Na zijn eerste seizoen als hoofdtrainer van tweedeklasser VVGZ, kan Dimitri Hooftman eigenlijk alleen maar heel tevreden zijn. En dus was de teleurstelling na de uitschakeling in de nacompetitie niet eens zo heel groot, vertelt hij. “We hebben nog niet het materiaal voor die eerste klasse.”

Want, zo is de 35-jarige trainer realistisch. “Voor ons ploegje hebben we gewoon een topseizoen gedraaid. Een plek bij de eerste vier én een periode, was het doel. Dat hebben we gehaald, dus daar zijn we super blij mee.” Zelfs als je vervolgens verliest in de verlenging van de nacompetitie. “Als je erin zit, dan wil je winnen, tuurlijk. Maar we hoeven niet, dus de echte teleurstelling viel mee.”

Volwassener

Tevredenheid overheerst, bij Hooftman. “Vooral over de eenheid die we hebben gecreëerd binnen de club, van één en twee. Die groep is nog hechter geworden, juist in moeilijke fases.” En dus kwam VVGZ dit jaar een heel eind, met eigen jongens. “Jongens uit het tweede hebben zich, mede door blessures, echt laten zien. Dat is knap.” Toch legt de ambitieuze trainer uit Schiedam de lat voor volgend jaar nóg net iets hoger. “We krijgen er spelers bij die met doelpunten het verschil kunnen maken, dat ontbrak er nog wel eens aan. Hopelijk kunnen we dan langer meedoen.” In combinatie met de stappen die zijn gemaakt, voor Hooftman wellicht de sleutel tot succes. “We zijn volwassener geworden in het lezen van wedstrijden. Soms even het tempo eruit halen, een wedstrijd doodmaken of tactisch iets aanpassen.” Ook voor hemzelf, was zijn debuutseizoen als trainer van een eerste elftal, leerzaam. “Je hebt natuurlijk veel meer keuze dan bij het tweede. In principe kun je de beste selectie samenstellen en volledig je eigen idee delen.” Iets waar Hooftman van heeft genoten. “Helemaal als dat er dan ook nog eens uitkomt en je het plezier bij die gasten ziet. Jongens hadden het naar hun zin én waren er altijd.” Toch kostte het hem ook de nodige energie, is hij eerlijk. “Er gaat enorm veel tijd zitten in randzaken; trainingen voorbereiden, gesprekken voeren met spelers en kijken bij de jeugd of het tweede. Die omgeving moet je proberen te managen. Wat dat betreft is het een voordeel dat ik de club al goed kende.”

Verwachtingen

Want als oud-speler én dus trainer van het tweede, kent Hooftman VVGZ natuurlijk als geen ander. “Als je zelf bij zo’n club hebt gespeeld, heb je er toch meer mee. Daarom was ook al vroeg bekend dat ik nog een seizoen zou blijven, iedereen was enthousiast.” Net als hij, langs de lijn. “Bij het tweede was ik vaak meer aanwezig, nu ben ik rustiger. Ook omdat spelers op dit niveau zelf meer weten.” En dus liggen de verwachtingen ook hoger, zeker voor volgend jaar. “Mensen verwachten eigenlijk minimaal weer een periode.” Maar, zo blijft Hooftman nuchter. “Druk vind ik altijd wel lekker, daar ga ik goed op. Dat hoort er ook gewoon bij.” Aan hem de taak om dat allemaal te managen. “Meer concurrentie, betekent ook weer meer gesprekken. Spelers weten nu wel al hoe we willen voetballen, dat scheelt.” Hoe dat precies is? “Aanvallend! We trainen niet twee keer per week om vervolgens in te gaan zakken, daar heb ik niet veel mee. Ik wil aanvallers in de één tegen één krijgen en hoog drukzetten, maar wel vanuit een goede organisatie.” Dat alles met een hoop beleving. “Die winnaarsmentaliteit proberen we te stimuleren, onder meer door op een leuke manier te voetballen en eigenlijk nooit aan te passen aan de tegenstander.” Volgend seizoen dus opnieuw in die tweede klasse. “Dat is gewoon een goed niveau, gecombineerd met een stukje gezelligheid. Al ben ik super fanatiek en wil ik alles winnen.” Hoe zit het met zijn eigen ambities als trainer? “Eerst mezelf hier maar eens laten zien en het goed doen met VVGZ, dan zien we wel weer verder.”

Klik op VVGZ voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VVGZ voor meer informatie over de club.

Jacco Lansbergen brengt jeugd van Excelsior’20 naar hoger niveau

SCHIEDAM – Onder leiding van Hoofd Jeugdopleiding (HJO) Jacco Lansbergen heeft de jeugd van Excelsior’20 een indrukwekkende sportieve sprong gemaakt. Zijn aanpak, gericht op structuur en de ontwikkeling van zowel spelers als trainers, heeft de jeugdopleiding naar een hoger niveau getild.

“De kern van onze vooruitgang ligt in de manier van opleiden”, begint Lansbergen. “Waar ik mezelf vooral op heb gericht is structuur aanbrengen. Binnen de club waren er te veel eilandjes; trainers die direct na de training naar huis gingen. Ik wilde dat veranderen door meer samenwerking en kennisuitwisseling te stimuleren. We hebben een rode draad door de jeugdopleiding gecreëerd, gericht op speelwijze en spelprincipes. Zo krijgen kinderen een consistente training en speelstijl, waardoor de overstap naar de volgende leeftijdscategorie makkelijker wordt.”

Lansbergen heeft ervoor gezorgd dat trainers actief betrokken zijn bij het proces. “Vanaf het begin heb ik trainers laten meedenken en niet alles van bovenaf opgelegd. Door in gesprek te gaan en samen te werken, hebben we specifieke spelprincipes en -intenties vertaald naar dynamische trainingen. Bij de jongste jeugd richten we ons bijvoorbeeld op situaties met veel balcontact, zoals een-tegen-een of twee-tegen-een, om het spel zo realistisch mogelijk te houden.”

Het bevorderen van zelfstandigheid en plezier bij de spelers is een speerpunt van Lansbergen’s aanpak. “We willen dat trainers vragen stellen aan kinderen, zoals ‘Welke keuze heb je gemaakt en waarom?’. Zo houden we het spel bij de kinderen en stimuleren we hen om zelf keuzes te maken. Plezier in het spel is essentieel; fouten maken hoort daarbij. Creatieve spelers moeten hun acties kunnen uitvoeren zonder bang te zijn voor kritiek. Dit verhoogt niet alleen het spelplezier, maar ook de ontwikkeling.”

Lansbergen benadrukt het belang van een goede voorbereiding op de overstap van half veld naar heel veld. “Voor veel kinderen is deze overstap nog steeds te groot. We bereiden ze beter voor door hen te leren omgaan met grotere ruimtes en situaties. We streven naar een consistente visie door de hele jeugdopleiding, zodat elke trainer en speler weet wat er van hen verwacht wordt.”

Om de samenwerking en kennisdeling onder trainers te bevorderen, organiseert Lansbergen regelmatig trainersbijeenkomsten. “Deze bijeenkomsten zijn interactief en gericht op inhoudelijke voetbalgesprekken. Het resultaat is dat trainers meer met elkaar in gesprek gaan en ideeën uitwisselen. We hebben zelfs nieuwe coachtermen geïntroduceerd, zoals ‘bodyguard’ voor rugdekking, die spelers nu zelf gebruiken.”

Excelsior’20 maakt gebruik van moderne hulpmiddelen zoals ProSoccerData, een spelervolgsysteem waarin de ontwikkeling van spelers wordt bijgehouden. Daarnaast hebben ze een eigen database met trainingsvormen en een videosysteem om wedstrijden te analyseren. “Deze tools helpen trainers om beter te coachen en spelers te ontwikkelen.”

Lansbergen zorgt ervoor dat trainers de aandacht krijgen die ze verdienen. “We bespreken na elke wedstrijd hoe het is gegaan en waar ze tegenaan liepen. Deze ondersteuning helpt niet alleen de trainers, maar ook mij om mezelf verder te ontwikkelen.”

Voor de toekomst heeft Lansbergen duidelijke doelen. “We willen vooral het behoud van de oudste jeugd verbeteren. Plezier in het spel is hierbij essentieel. Daarnaast streven we ernaar om structureel spelers af te leveren aan het eerste elftal en meer trainers op te leiden. Een volledig interne trainersopleiding is een van onze doelen.”

Onder Jacco Lansbergen’s leiding heeft Excelsior’20 niet alleen sportieve successen geboekt, maar ook een solide basis gelegd voor de toekomst. De positieve signalen van binnen en buiten de club bevestigen dat de jeugdopleiding op de goede weg is.

Klik op rksv Excelsior’20 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op rksv Excelsior’20 voor meer informatie over de club.

Rick Spijkers maakt einde aan lange SSC carrière

De 34-jarige Spijkers is aan zijn dertiende en laatste seizoen in het eerste van SSC bezig. De traditionele verdediger, die honderden wedstrijden voor de hoofdmacht speelde, dacht vorig jaar al aan stoppen, maar besluit nu toch echt zijn schoenen aan de wilgen te hangen. ,,Het houdt een keer op’’.

Het zijn ook de schoenen die hij af en toe van de wilgen zou moeten halen voor een potje in het vierde elftal van SSC. In dat elftal spelen namelijk alle oude knarren van SSC 1. Het is de oude garde waar Spijkers lange tijd mee samen speelde. Vorig seizoen stopten al veel voetballers die aan het einde van hun termijn waren gekomen. Dit seizoen is het ook klaar voor andere vedettes. Spijkers is namelijk niet de enige die bij het einde van zijn carrière is beland. Hij neemt Rob van Kuijk, Boyd de Jong en Joey van Veldhoven met zich mee. Spelers waar hij al vanaf de f-jeugd mee voetbalt en nooit van is gescheiden.

Buurtvriend

De ouders van Spijkers woonden aan het complex van SSC. Die wonen daar overigens nog steeds. De keuze om bij SSC te gaan voetballen was snel gemaakt, want ook buurtvriend Michael Bouman sloot zich aan bij de vereniging. Op Sportpark van Wijlen doorliepen de buurtvrienden ieder selectie elftal. Spijkers en Bouman schopte het beiden tot het eerste elftal, alleen Bouman scheurde twee keer zijn kruisband, waardoor hij zijn carrière vroegtijdig moest beëindigen. Spijkers had, op wat enkelproblemen na, weinig last van langdurige blessures en heeft vele minuten in het zwart-gele shirt mogen maken.

Perfecte hattrick

In al zijn dertien seizoenen scoorde hij slechts drie keer. Hij kan ze alle drie nog herinneren. ,,En dat is vaak een slecht teken’’, vertelt Spijkers. ,,Toen ik net in 1 stond, scoorde ik met mijn verkeerde been van grote afstand. Ik ben zelf rechtspoot en schoot al vallend met mijn linkerbeen raak. Het was thuis tegen Oni. Tegen Zuilichem, ook thuis, scoorde ik mijn tweede. Deze was met de kop. En mijn derde was vorig jaar tegen het Dortse GSC-ODS, met rechts. Een perfecte hattrick eigenlijk, al zat er wel veel tijd tussen de doelpunten’’, aldus de rechtsback van beroep.

Spijkers beleefde mooie voetbaljaren in Sprang-Capelle. Voetbaljaren waren iedere zaterdag in het teken stond van een belangrijke wedstrijd. Vorig seizoen had Spijkers al besloten om te stoppen, maar in overleg met zijn teamgenoten ging hij toch nog een jaartje door. ,,Ik vond het nog te leuk om te stoppen en de klik met de nieuwe jongens en trainer was aanwezig. Daar heb ik geen spijt van gehad’’, vervolgt hij. ,,Maar nu is het goed. Het houdt een keer op’’.

Oude knar

Op dit moment kijkt hij terug op zijn carrière. ,,Ik weet nog goed dat Ron Laros mij op negentienjarige leeftijd liet debuteren in het eerste elftal. Ik was een jonge verdediger die een oude knar van 34 op de bank liet zitten. Nu ben ik zelf de oude knar en hoop ik dat er iemand is die mij uit de basis weet te spelen’’, zegt Spijkers. ,,Dat is nog niet gebeurd, en dus vragen de jongens of ik toch nog een jaartje door wil gaan. Dat is een mooi compliment, maar het zal niet gebeuren’’.

SSC is al gedegradeerd. De strenge degradatieregeling bepaalde dat SSC volgend jaar zal voetballen in de vijfde klasse. Iets wat Spijkers niet mee zal maken.

Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van SSC

Rob IJpelaar van assistent- naar hoofdtrainer van Waspik

De 36-jarige assistent-trainer maakt na drie jaar de stap naar het hoofdtrainerschap. Als rechterhand van hoofdtrainer Emiel Heefer kon IJpelaar al proeven aan het seniorenvoetbal en is hij nu klaar voor het echte werk. ,,De grootste uitdagingen zijn het mooist’’.

Hij was altijd al jeugdtrainer bij Waspik. Als hoofdtrainer van het hoogste jeugdelftal binnen VV Waspik zat hij vast in ontwikkeling. Dat was dan ook de grootste reden van zijn sprong naar het seniorenvoetbal in de rol van assistent-trainer. Jarenlang coachte hij de hoogste jeugd van Waspik. Hij heeft ondervonden hoe groot het verschil tussen de jeugd en senioren is. Om zelf een stap te maken wilde hij zich wagen aan het trainersvak in de senioren. ,,Ik kan meekijken over de schouder van de hoofdtrainer en zie hoe het trainerschap bij de senioren er uit ziet’’, zegt de jonge coach. Dit seizoen was het binnen Waspik de vraag of hoofdtrainer Heefer door zou gaan aan het roer. Waspik had IJpelaar al in gedachte als opvolger van Heefer. IJpelaar had hier wel oren naar. ,,Ze kwamen bij mij uit, wat ik ook wel zag zitten’’, aldus de nieuwe hoofdcoach.

Doelstellingen

Op dit moment werkt IJpelaar hard aan zijn TC-2-diploma. Zijn TC-3, het diploma wat hij nu bezit, is genoeg voor het trainerschap in de vierde klasse. Waspik werkt hard aan promotie naar de derde klasse, wat ook betekent dat IJpelaar zijn papieren op tijd moet halen. Hij hoopt dat beide doelen dit seizoen nog worden behaald. ,,We gaan met Waspik voor promotie naar de derde klasse en voor mezelf werk ik aan mijn eigen doel’’, zegt de ambitieuze IJpelaar.

Luisterend oor

Zijn rol binnen het eerste elftal van Waspik zal behoorlijk veranderen, want als assistent-trainer is hij vooral een luisterend oor en een tussenpersoon van de speler en trainer. Als trainer is hij eindverantwoordelijke en heerst er meer afstand tussen de selectiespelers en de hoofdcoach. Hij ziet deze uitdaging wel zitten. Daarnaast hoopt hij zijn trainerskwaliteiten dus de ontwikkelen in de derde klasse. ,,De grootste uitdagingen zijn het mooist’’, zegt hij.

Op voetballend vlak is hij het grotendeels al eens met de huidige hoofdman. ,,Iedere trainer heeft zijn eigen ideetjes’’, weet IJpelaar, die deze zelf ook heeft en niet kan wachten om dit door te voeren op zijn spelers. Hij weet ook dat de manier van spelen zal veranderen als Waspik gaat acteren in de derde klasse. ,,In de vierde klasse zijn we vaak de bovenliggende partij. We zetten de tegenstanders graag onder druk en we laten zien dat we met de drie punten naar huis gaan. Dat zal wel anders zijn mochten we verkassen naar de derde klasse, waar de tegenstanders sterker zijn en we niet altijd de bovenliggende ploeg zullen zijn’’.

Trainer op het veld

Als voetballer moest de ambitieuze trainer het ook altijd al hebben van zijn coachende kwaliteiten. Bij ‘The White Boys’, de club die nu failliet is, speelde hij tot zijn vijftiende op hoog niveau. Vervolgens ging hij naar Waspik, waar hij niet meer vertrokken is. Al op zijn zestiende maakte hij zijn debuut, als centrale verdediger. Op zijn dertigste stopte hij met voetballen, aangezien de kinderwens aanwezig was en hij focuste op een carrière als jeugdtrainer. Als centrale middenvelder en verdediger speelde hij het meeste van zijn wedstrijden in het eerste elftal van Waspik. ,,Ik had alle lopers en technische spelers om mij heen. Ik coachte hen aan, want zelf moest ik het niet van snelheid of techniek hebben. Ik was op het voetbalveld eigenlijk al een soort van trainer’’, grapt IJpelaar, die zijn laatste tien seizoenen in het eerste van Waspik aanvoerder was.

Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van Waspik

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.