Een bijtertje dat de duels niet schuwt: een Ierse strijder, bovenal Zeeuws-Vlaming. Axelaar Liam O’Shea (26) schoffelde de afgelopen twee seizoen voor het rood-zwarte leger van SV Oostburg. Daar komt volgend seizoen verandering in.
O’Shea speelt volgend seizoen namelijk in de blauwe clubkleuren van FC Axel. Zijn afscheid valt samen met dat van trainer Danny Magito (hij vertrekt naar SDO’63), met wie O’Shea iedere training en wedstrijd naar Oostburg rijdt. Magito, woonachtig in Lokeren – op een uur rijden van Oostburg – , is ook de reden ook dat de middenvelder destijds voor Oostburg koos. ,,Ik was toen nog bezig met een avondopleiding waardoor het trainen er weleens bij inschoot”, vertelt O’Shea. ,,Met Danny speelde ik ooit nog samen bij AZVV en hij bood me een goed alternatief. Als ik eens niet kon komen trainen dan zou dat geen consequenties hebben.”
Altijd samen in de auto zitten met de trainer, hoe ervaart O’Shea dat? ,,Dat gaat prima. Natuurlijk praten we veel over voetbal, over de Champions League. En hij is voor Feyenoord, ik voor Ajax; altijd leuk. En natuurlijk praten we ook over het team, al hebben we het heus ook wel over andere zaken dan voetbal. Maar Danny stelt ook vragen. Eerst was hij al beginnend trainer wat zoekende, maar het wordt sowieso een goede trainer”
Afstandje
Toch zijn de autoritjes voor O’Shea een reden om zijn geluk elders te beproeven. ,,Het is toch een redelijk afstandje. En als dan de prestaties niet ideaal zijn dan gaat dat toch in het kopje zitten.” Want eindigde Oostburg vorig seizoen op een zesde plaats met 43 punten, daar moet het medio april nog genoegen nemen met een twintigtal punten. ,,Een slecht seizoen ja. Er zijn acht jongens gestopt, waaronder Mamadouba Gueye en de gebroeders Wesbeek. Mamadouba stopte vanwege een gebrek aan speeltijd, wat natuurlijk jammer is. Zelf heb ik daar gelukkig niet over te klagen. Op de ‘nummer 6-positie’ ben ik zeker van m’n plaatsje.
Terneuzen
Dat was hij bij zijn vorige club VV Terneuzen niet altijd het geval. Hij speelde er drie seizoenen, zij het met wisselend succes. ,,Het eerste jaar onder Henk Ottens vond ik een leuk jaar, met oudere spelers als Roel Alberti, Erik-Jan Naudts en Remco van Leeuwen. Het tweede jaar onder Wesley Visser was eigenlijk rampzalig, maar in mijn laatste seizoen begon het onder Michel Leonhart eigenlijk best goed. Wisselend dus, maar van mijn Terneuzen-tijd heb ik zeker geen spijt.”