Blessures, vier clubs, zeven posities en international. En dat op slechts 22-jarige leeftijd. Najim Haidary maakte het allemaal mee. Na tussenstops bij Excelsior Rotterdam, BVV Barendrecht en FC Den Bosch is het voorlopige eindstation ASWH, waar hij met een vurige instelling en bak aan ervaring zijn ploeg als veteraan op sleeptouw probeert te nemen. “Na mijn ernstige blessure ben ik juist nog harder gaan spelen.”
HENDRIK-IDO-AMBACHT – Najim Haidary was een van de vier januari-aanwinsten die ASWH had moeten behoeden voor degradatie. Na ruim twee jaar FC Den Bosch stapte Haidary aan boord bij laagvlieger ASWH. “In eerste instantie om weer te spelen. Ik lag er acht maanden uit met een flinke knieblessure.” Haidary neemt ons mee naar het verschrikkelijkste moment van zijn carrière. “Het was een doodnormale training. Tijdens een partijspel kwam iemand van de zijkant in en raakte ongelukkig mijn knie. Ik wist meteen dat het niet goed zat, alsof alles was afgescheurd.”

Een moeizaam traject begint waarin Haidary tegenslag na tegenslag krijgt te verwerken, niet alleen op fysiek vlak. “Het kraakbeen achter mijn knieschijf bleek gebroken. Een tijdje later lag ik al onder het mes. Er werden schroeven in mijn knie gezet die alles op zijn plek moesten houden. Hopelijk zou het kraakbeen vanzelf weer aangroeien.” Dat was niet het geval. De destijds twintigjarige middenvelder annex vleugelverdediger moest vrezen voor zijn voetbalcarrière. “Ik kreeg te horen dat ook de tweede operatie, waarin ze de schroeven verwijderden, goed was gegaan. Alleen de uitslag was niet goed. Het kraakbeen groeide niet aan. De arts zei dat ik misschien nooit meer zou kunnen voetballen. Dat deed het meest pijn van allemaal. Sinds ik kon lopen, liep ik achter een bal aan. Altijd wilde ik voetballen. Dit kon ik niet verwerken, ik kon het niet laten gebeuren.”

Een lang revalidatieproces volgde. “Acht maanden lag ik eruit. Ik miste bijna het hele seizoen. Uiteindelijk is het toch goed gekomen. Mijn fysiotherapeut Kevin van Geel heeft veel voor mij betekend. Dankzij hem sta ik er nu weer. Mijn knie houdt het nog, zelfs zonder kraakbeen. Ik heb nog altijd een gat van anderhalve centimeter achter mijn knieschijf, waar normaliter kraakbeen zit. Gelukkig heb ik er tijdens het voetballen niet zoveel last van. Met sommige specifieke bewegingen voel ik het wel, bijvoorbeeld als ik mijn knie meer dan dertig graden buig. Maar dat houdt mij niet tegen. Ik ben nog harder gaan werken om te laten zien dat ik het kan, wetende dat het zo afgelopen kan zijn.”

De fikse knieblessure was de grootste boosdoener in zijn tijd bij FC Den Bosch. Het betekende zelfs het einde van zijn tijd bij de club waar enorm veel onrust heerste. “Nog tijdens mijn revalidatie kreeg ik te horen dat ik na december niet meer bij de selectie zou zitten. De nieuwe investeerders zagen het niet zitten met mij. Ik was te oud voor de Onder 21, dus viel eigenlijk naast de boot. Geloof me, dat was niet makkelijk. Ik wilde het graag bij een andere profclub proberen, maar wie wil er nu een speler zonder ritme, zonder ervaring op profniveau en met een knieprobleem? Niemand. Ik moest realistisch blijven en alle kansen pakken die zich voordeden. Gelukkig kwam ASWH voor mij op het juiste moment.”

ASWH de redder in nood
ASWH kwam op het juiste moment voor Haidary en Haidary kwam op het juiste moment voor ASWH. De club uit Hendrik-Ido-Ambacht bivakkeerde onderaan in de Tweede Divisie. Logischerwijs kwamen de nodige versterkingen. En met succes. “Van de eerste vijf wedstrijden na de winterstop wonnen we er drie. De sfeer was heel goed, een leuke groep, goede staf. Ik voelde me meteen op mijn plek.” Een goed begin is het halve werk. Alleen moet het wel worden afgemaakt en dat is niet gelukt. “Ook dit is denk ik een mentale kwestie. We hebben laten zien dat we het wel kunnen. Er gaan veel jongens weg volgend seizoen. Ik denk dat je dan toch net een andere instelling hebt. Dan speel je al snel met een paar man minder en wordt het heel moeilijk. Ik weet dat ik er volgend seizoen gewoon nog ben, dus ik heb altijd nog 100 procent gegeven.”

Afghanistan
Het hoogste amateurniveau is niet het enige strijdtoneel waar Haidary op uitkomt. De 22-jarige Amsterdammer is ook international van Afghanistan. Hij leeft op als we beginnen over zijn interlandcarrière. “Dat is het mooiste wat er is. Ik kan het niet goed omschrijven. De mensen in het land leven opnieuw, of nog steeds, in een moeilijke tijd. Als ik dan door te voetballen een lach op hun gezicht kan toveren, is dat geweldig. Daar doe je het voor. Er zijn duizenden kinderen die op mijn plek willen staan, die gewoon lekker willen voetballen zonder paniek of stress aan hun hoofd. Wie ben ik dan om die kans niet te pakken? Ik ben echt heel erg dankbaar dat ik voor mijn land mag uitkomen. Elke teamgenoot voelt als een broeder, zelfs de (Nederlandse, red.) bondscoach is een soort vader of oude broer van me.”

Met het enthousiasme waarmee Haidary spreekt over spelen voor Afghanistan zou je bijna vergeten hoe het er in het land aan toegaat. “Om eerlijk te zijn, weet ik niet zo goed hoe het daar nu is. Er zijn gelukkig geen aanslagen meer, maar er heerst een enorme armoede. De mensen zijn ongelukkig, dat weet ik wel. Het is net als twintig jaar geleden. Zonde. We spelen onze thuiswedstrijden ook niet in Afghanistan, dat is onmogelijk. Maar zelfs als we in Tadzjikistan spelen, voel je de steun. Twaalfduizend mensen op de tribunes. Geweldig. Wat mijn mooiste herinnering is? Elke wedstrijd voor Afghanistan is de mooiste herinnering. Telkens weer voelt het onwerkelijk. Ik hoop nog lang voor mijn land te mogen spelen en dat we ons plaatsen voor de Asia Cup, dat zou heel speciaal zijn.”

Bron: Tweede divisie krant

Klik op ASWH voor het laatste artikel over de club.