KOEWACHT – Ze voetbalde tot haar achttiende bij SDO’63. Tot het hoogste jeugdteam werd doorgeschoven naar de senioren en Larissa van Haren op zoek moest naar een damesteam. Omdat in de buurt alleen meidenteams actief waren viel de keus op RKVV Koewacht, dat inmiddels alweer voor het zesde seizoen samen is met v.v. STEEN onder de naam DKS’17. 

De centrale verdedigster is tevens aanvoerster bij het tweede team, onder leiding van de nieuwe trainer Serge Martinu. In het elftal is ze het verlengstuk van Martinu en geeft ze leiding aan de verdediging. “Ik ben hier al aardig ingeburgerd inmiddels en het voetballen bevalt me nog altijd erg goed. Nu de dames uit Axel weer een zelfstandig damesteam vormen, zijn wij opnieuw het tweede elftal geworden en springen we daar waar nodig ook af en toe bij als er bij het eerste team dames nodig zijn. Dat vind ik ook nooit een probleem om te doen, al ben ik zeker niet iemand die wekelijks op dat niveau moet spelen. Daarvoor ben ik realistisch genoeg om mijn eigen kwaliteiten te kennen. Laat mij maar hier in het tweede team spelen, dat is prima.”

De stap naar Koewacht kwam destijds tot stand doordat ze iemand kende die op de club voetbalde en haar vroeg om eens mee te trainen. “Dat beviel me direct wel. Het is een club die gemoedelijk is en ik voelde me er direct ook welkom, gewaardeerd en ik voelde me gewoon thuis. Jarenlang hebben we het hier als damesteam zelfstandig volgehouden, maar op een gegeven moment kwam toch het moment om samen te moeten gaan met v.v. STEEN om volwaardige teams te kunnen formeren, zodat het voor ieder op haar eigen niveau ook leuk bleef. Nu hebben we een leuk team hier met het tweede dat ook afwisselend op Sint Jansteen en Koewacht actief is. Dat is wel eens schakelen, maar inmiddels is iedereen er wel goed aan gewend.”

Toen ze nog niet in het bezit was van een rijbewijs ging ze vanaf haar ouderlijk huis in de polder nabij Lamswaarde door weer en wind met het scootertje naar Koewacht om te trainen en wedstrijden te spelen. “Dat was soms wel eens ‘doorbijten’, maar als ik dan op het veld stond was het gewoon ook heerlijk om te kunnen spelen. Daar geniet ik nog altijd enorm van en dat hoop ik nog jaren zo te kunnen houden. Ik voetbal met een glimlach, dat is ook het motto van DKS’17.”

”We hebben een groep meiden die uit verschillende plekken komen en dat gaat prima samen. Sportief gezien zou het zeker nog wel beter kunnen, al maken we wel stapjes. We proberen nu steeds meer te voetballen en ook meer op te bouwen. Dat gaat nog wel eens fout, maar de intentie is er en dat vind ik ook al positief. Het is wennen voor iedereen, een nieuwe trainer, nieuwe speelwijze en dat moet groeien. Al ben ik er wel heel positief over als ik zie waar we vandaan komen.”

Een bepaalde klassering hadden Van Haren en haar teamgenoten niet direct voor ogen, als er maar groei werd getoond én er vooral met plezier werd gevoetbald. “Beide zaken zijn meer dan aanwezig. We hebben nog niet heel veel punten behaald, maar we hebben ook een aantal meiden in het team die nog nooit hadden gevoetbald. Dan moet je geduldig zijn en blij met elke vorm van progressie. We hebben een groep die verschilt in leeftijden van vijftien tot dertig jaar, maar dat gaat heel goed. Er zit nog zeker meer in, dus wat dat betreft hebben we nog veel om voor te werken met z’n allen.”

Klik op DKS’17 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op DKS’17 voor meer informatie over de club.