Vandaag gaan we in gesprek met Jurgen Voskuil van VVZ’49. Dit jaar liep Jurgen weer een kruisband blessure op nadat die net hersteld was van zijn kruisband blessure.
‘’Al sinds mijn vierde ben ik te vinden bij VVZ. Ik weet nog erg goed dat ik vroeger altijd al met de bal aan het spelen was, dus ik was erg blij dat ik naar een voetbalclub mocht. Ik ben bij VVZ’49 begonnen bij de kabouters en ben vervolgens doorgestroomd naar de jeugd opleiding. In de jeugd heb ik altijd bij VVZ in de selectie gevoetbald. Ik ben vanaf de F1 naar de E1 gegaan, wat betekent dat je met een oudere generatie mee mag voetballen. Hierna ben ik weer bij mijn leeftijdgenootjes gaan voetballen, maar direct na dat jaar heb ik nogmaals een jaar overgeslagen. Ik heb altijd in de eerste klassen of hoofdklassen gespeeld in de jeugd. De laatste jaren van de jeugd was dit alleen maar hoofdklassen.’’
Tot die tijd had Jurgen nooit last van grote blessures. ‘’Ik heb op mijn 18e mijn debuut gemaakt bij het eerste elftal. Helaas heb ik bij mijn eerste basisplaats ook meteen mijn eerste grote blessure opgelopen. Dit was de derde wedstrijd voor mij bij het eerste…’’
Kruisband blessure
‘’Mijn kruisband was volledig afgescheurd. Hierna ben ik geopereerd en ben ik vol aan mijn herstel gaan werken. Na ongeveer 15 maanden kon ik weer voor het eerst minuten maken. Alles in mijn herstel ging goed, totdat het weer fout ging. Ik heb dit jaar voor een tweede keer een kruisband blessure opgelopen.’’
‘’De eerste keer dat ik aan mijn kruisband geblesseerd raakte gebeurde dit in een wedstrijd. We speelde tegen FC Hilversum op een dinsdagavond. Ik pakte de bal af van mijn directe tegenstander en speelde de bal hierna direct door. Nadat ik de bal had doorgespeeld kwam mijn directe tegenstander met een harde en vooral onnodige tackle op mijn knie. Op dat moment klapte mijn knie naar binnen waarna ik een knak voelde en veel pijn ervaarde. Op het moment dat ik op het veld lag had ik niet door dat deze blessure zo ernstig was. Ik dacht zelfs op dat moment nog dat ik zaterdag wel weer kon spelen.’’ Echter dacht de fysio hier anders over.
De tweede keer net nadat Jurgen hersteld was gebeurde op een training. ‘’Ik had een goede revalidatie gehad en had al twee keer minuten kunnen maken bij het tweede. Ik kwam beetje bij beetje terug bij mijn oude niveau. Totdat ik bij een doodnormale training een bal net iets achter me gespeeld kreeg. Ik wilde deze bal aannemen dus ik zette hiervoor een stap naar achter. Er stond helemaal niemand om me heen en toch ging het fout. Ik zette een stap naar achter en toen voelde ik dat ik mijn knie verstrekte en op slot sloeg. Hierna voelde en hoorde ik direct een knak waarna ik meteen wist hoe laat het was.’’
‘De weken na de operatie zijn het zwaarst’
‘’Mentaal omgaan met een blessure als deze is erg lastig. De eerste weken denk je nog van dit gaat wel goed komen. Totdat je de uitslag hoort van de MRI-scan en je er achter komt dat je minimaal een jaar niet kan spelen. Je kan niet alleen een jaar niet spelen, maar je kan ook een ontzettend lange tijd geen leuke activiteiten doen. De zes weken na de operatie zijn het zwaarst. In deze weken zit je veel thuis op de bank en dat is mentaal erg zwaar. Terwijl al je vrienden het goed doen bij de club en leuke dingen aan het doen zijn zit jij te wachten op de bank thuis. Het medeleven is op het begin erg hoog en daar haal je dan ook veel kracht uit. Maar hoe langer je in de revalidatie zit hoe eenzamer het wordt, je moet het echt zelf gaan doen. Het voelt ook oneerlijk dat jij zo hard moet werken om überhaupt op het veld te staan terwijl er andere zijn die daar niks voor hoeven te doen.’’
Het einde van de revalidatie is ook erg zwaar, omdat je dan geduldig moet zijn voor de minuten. Het fijne hiervan is wel weer dat je het sociale contact met je teamgenoten weer hebt. ‘’De onzekerheid of ik ooit nog op niveau kan voetballen valt erg zwaar. Veel mensen in mijn omgeving verklaren me ook voor gek dat ik dit voor een tweede keer ga proberen. Zelf zie ik dit als mijn laatste kans om nog op niveau te kunnen voetballen en hier zal ik ook alles voor geven.’’
Hoe nu verder?
‘’Omdat ik deze revalidatie voor een tweede keer doe en extra voorzichtig zal moeten zijn verwacht ik niet dat ik volgend seizoen fit gaat worden. Ik word in april geopereerd en vanaf hier is het herstel in principe 12 maanden. Ik ga mezelf alle tijd geven en mijn doel is om aan de start van seizoen 24/25 topfit te zijn. Volgend seizoen is voor mij een seizoen om keihard te werken aan mijn herstel. Na de operatie heb ik nergens garantie op dus het enige wat ik kan doen is keihard werken en alles geven voor de revalidatie.’’
Foto: Petra Alvarez
Klik hier voor meer artikelen over VVZ.
Klik hier voor meer informatie over VVZ.