Hij begon als scheidsrechter op het veld, maar inmiddels is Jochem van Dijke niet meer weg te denken als leidsman tijdens zaalvoetbalwedstrijden op het hoogste niveau. De carrière van Van Dijke, geboren in Tholen, zit de laatste maanden in de lift.

Een aantal jaren combineerde hij het veldvoetbal met de zaal, maar op een gegeven moment was dat niet meer te doen, vertelde hij bij CTV Voetbal. “Je merkt dat je je niet meer volledig kan focussen en alles kan geven, dat verdienen spelers niet.” En dus moest er een keuze worden gemaakt en die viel niet geheel verrassend op het zaalvoetbal. Achteraf bezien blijkt dat een goede keuze, want vooralsnog heeft hem dat geen windeieren gelegd.

Op 30 maart had Van Dijke namelijk de leiding over de bekerfinale tussen Hovocubo en FC Eindhoven. Extra bijzonder was het feit dat hij dit onder meer deed samen met Ibrahim El Jilali, eveneens afkomstig uit Tholen. “We kennen elkaar al jarenlang, dus toen we het hoorden hebben we elkaar meteen gebeld. Je bent gewoon trots dat je daar samen staat. We zijn vrienden en collega’s, dus dan is dit wel heel erg mooi!” Terugkijkend op die finale heeft Van Dijke een tevreden gevoel overgehouden, ondanks dat het een lastige wedstrijd was om te leiden. “Beide ploegen gingen er vol op, dus we konden aan de bak.”

Maar dat zijn carrière in een stroomversnelling zit, bewijst ook zijn aanstelling voor de oefenwedstrijden van het Nederlands zaalvoetbalteam en zijn benoeming als FIFA-scheidsrechter. Dat wil zeggen dat hij vanaf nu aangesteld kan worden voor buitenlandse wedstrijden. Daarbij moet je denken aan EK-kwalificatie wedstrijden, voorrondes Europa League of de wedstrijden in de Champions League.

Mocht Van Dijke geselecteerd worden voor dit soort wedstrijden, dan zal hij vaker van huis zijn, omdat dit soort tripjes vaak een week in beslag nemen. Voor de leidsman geen probleem, omdat hij serieus bezig is met zijn vak als scheidsrechter. “We hebben een trainingsschema, analyseren wedstrijden en kijken wedstrijden integraal terug. Dat doen we bijvoorbeeld in Zeist, we leren van elkaar en ik doe er alles aan om beter te worden.” Maar behalve van zijn collega’s leert hij soms ook nog iets van zijn vrouw. “Mijn vrouw gaat altijd mee en is inmiddels bekend in de scheidsrechterswereld. In de auto is het eerst altijd even rustig bijkomen en dan krijg ik te horen wat ze ervan vond. Vanaf de tribune zie of voel je soms meer, dus dat kan best leerzaam zijn.” Zijn doel is in ieder geval duidelijk. “Een mooie internationale carrière, daar gaan we voor!”