Natuurlijk duurt het lang nu er al sinds oktober geen competitieduel is gespeeld. En voor Kapelle was het al extra zuur, omdat ze in het eerste coronaseizoen een kans op nacompetitie en promotie bevroren zagen worden. Dus wilden ze dat dit seizoen weer proberen, maar ook nu viel de doelstelling in duigen. Job van de Vrie maakte het maar mondjesmaat mee, want een enkelblessure hield hem veelal aan de kant.

“Ik heb daardoor maar heel weinig speelminuten gehad en voordat we als groep goed en wel de boel weer op de rails hadden gezet was het alweer voorbij. We zijn in de voorbereiding heel vroeg begonnen en dat was wellicht niet de beste keuze. Daardoor verschenen we niet topfit en vooral ook niet scherp aan de start van de competitie. Die eerste wedstrijd hadden we een offday en gingen we dik onderuit tegen Krabbendijke. Dat was enorm teleurstellend, zéker omdat het in een derby was. We hebben daarna de koppen goed bij elkaar gestoken en een goed teamgesprek gevoerd. De neuzen stonden weer dezelfde kant op.  Daarna pakten we het wel op. Tegen Kogelvangers verloren we nipt en tegen Zwaluwe wonnen we overtuigend. We hadden het gevoel dat we ‘vertrokken’ waren en toen werd er vanwege corona opnieuw aan de noodrem getrokken.”, zegt de 30-jarige Van de Vrie.

Van de Vrie begon op zijn zesde te voetballen bij Kapelle en deed dat tot zijn twintigste. Hij ging studeren en daarna werken in Breda waarop hij besloot om drie seizoenen bij The Gunners te gaan voetballen. “Daarna ben ik twee jaar gestopt met voetballen, omdat ik ging reizen en vrijwilligerswerk ging doen in Afrika. Een prachtige tijd was dat. Een periode ook, die me heel anders naar het leven en naar de wereld is doen kijken. Mensen zijn daar zo intens gelukkig met het weinige wat ze hebben…. Daar kunnen we hier nog wat van leren. Bij ons is vaak alles tot in de puntjes geregeld en toch is het soms voor velen niet goed genoeg. Dat aspect heeft me wel doen beseffen om meer van het leven te genieten. En vooral van de immateriële zaken zoals vriendschappen.”

En die vriendschappen die vindt hij ontegenzeglijk bij zijn club op ‘zijn’ dorp. Want na een paar jaar zonder club miste hij het spelletje, maar vooral het kameraadschap. Hij besloot terug te keren bij Kapelle, waar hij alweer jarenlang lid is van de eerste selectie. “Ik ben niet altijd basisspeler, maar denk wel dat ik van waarde ben voor de groep. De trainer weet wat hij aan me heeft en wat ik kan brengen in het elftal. Helaas speelt een onwillige enkel me al een tijd parten en dat is klote.”

Littekenweefsel in het gewricht zorgde voor jarenlange klachten en veel irritatie “In januari 2020 ging de spuit erin. “Het gaat wel beter, maar het is nog niet optimaal. Ik hoop dan ook in het nieuwe seizoen vooral weer eens volledig pijnvrij te kunnen voetballen. Gelukkig heeft het gewricht in mijn geval deze coronaperiode wel meer tijd gehad om beter te herstellen. Al kijk ik wel alweer uit naar het nieuwe seizoen, want alleen maar trainen heeft voor iedereen wel lang genoeg geduurd.”

Klik hier voor meer artikelen over Kapelle.
Klik hier voor meer informatie over Kapelle.