VLISSINGEN – Na zes seizoenen in het eerste van SV Walcheren besloot Jeremy Spelier (27) begin dit seizoen de overstap te maken naar competitiegenoot GPC Vlissingen. Veel plezier als speler heeft de derdeklasser niet gehad aan Spelier, nadat hij in zijn tweede wedstrijd na een eerdere blessure, tegen FC Dauwendaele een dubbele beenbreuk opliep.
“Het was een normaal duel om de bal, maar ik had direct door dat het volledig fout was. Dat bleek ook wel toen in het ziekenhuis werd verteld dat ik zowel mijn kuit als scheenbeen had gebroken. Een enorme tegenvaller, want ik was daarvoor net teruggekomen van een blessure. Als je nieuw bent bij een club dan wil je jezelf laten zien en van waarde zijn voor je elftal. Daarvoor heb ik niet de kans gehad om mezelf te bewijzen helaas.”
Spelier kende trainer Marlon Moeal nog uit de tijd dat deze assistent-trainer was van Kevin Hollander bij SV Walcheren. “We hebben door de jaren heen altijd contact gehouden en vervolgens zijn we met elkaar in gesprek gegaan over GPC. Het verhaal wat Marlon vertelde sprak me wel aan en ik besloot om de stap te maken. Jammer dat het voetbalavontuur op zo’n vervelende manier eindigt.”
De verdediger gaat voor de club echter niet verloren, want momenteel richt hij zich vooral op het trainerschap bij de JO15-1. “Daarnaast zit ik ook samen met Marlon, Robin de Pagter en Jeroen Bakker in de technische commissie. Een heel leuke uitdaging, al is het nog wel even wennen dat je niet meer zelf als speler op het veld staat. Dat gaat simpelweg niet en zal ook niet meer op prestatief niveau gebeuren. Zover heb ik voor mezelf de knop wel omgezet. Want ook toen ik destijds een keer van SV Walcheren naar VC Vlissingen was overgestapt kreeg ik al te maken me een zware blessure. Ik had ook altijd gezegd, dat áls ik ooit weer zwaar geblesseerd zou raken ik het dan voor gezien zou houden. Helaas is deze blessure dusdanig, dat het ook écht niet anders kan.”
Welgeteld één officiële wedstrijd speelde Spelier thuis op het veld van GPC (3-0 winst tegen Patrijzen), daarna sloeg dus uit bij Dauwendaele het noodlot toe. Sindsdien is kijken naar voetbalwedstrijden van zijn eigen ploeg nog altijd lastig. “Ik doe het wel hoor, maar dat kost me wel moeite. Ik ben natuurlijk met de JO15 ook geregeld op het sportpark en als het eerste dan thuis speelt, dan kijk ik wel. Maar als ik dan soms een stevige tackle zie, dan merk ik wel dat ik schrik. Dat zal moeten slijten, net zoals de teleurstelling dat ik nooit meer op mijn oorspronkelijke niveau zal terugkeren als voetballer.”
In het trainen bij de jeugd heeft hij nu een nieuwe uitdaging gevonden. Hij is niet in het bezit van een trainersdiploma, maar denkt er wel over na die te gaan behalen. “Die kans zit er wel in, maar dan moet ik daarvoor wel de tijd hebben. Ik heb gemerkt in de gesprekken met GPC, dat mijn visie op voetbal goed aansluit bij de ideeën van de club. Dus wat dat betreft ben ik hier perfect op mijn plek. Dat gevoel had ik als speler ook wel direct, want ik ben echt geweldig opgenomen binnen de vereniging. Nu wil ik graag proberen om mijn ervaring die ik als speler heb opgedaan te delen met de jonge spelers die eraan komen. Die gasten proberen om stappen in hun ontwikkeling te laten maken, dat is nu de drijfveer én ik blijf zo toch bij het voetbal betrokken. Want mocht ik óóít nog fit genoeg zijn om een balletje te trappen, dan zal het alleen nog met vrienden zijn. Eerst maar eens volledig weer fit worden, wat dan daarna nog mogelijk is dat is toekomstmuziek.”
Klik de link voor een recent artikel over GPC
