We spraken af met de 46 jarige Utrechter Dennis Sluijk op de mooiste plek in Utrecht. Natuurlijk bij de Dom (zie foto).
Door Rob Zomer
Wat typeert de trainer Sluijk?
“Ik wil graag alles in overleg doen met mijn spelersgroep, ik vind dat één van de belangrijkste dingen. Je werkt met elkaar en de groep moet natuurlijk wel achter je ideeën staan. In overleg kom ik uiteindelijk aan de basisafspraken die we samen maken. In die afspraken staat onder andere dat je gewoon twee keer in de week moet trainen. Binnen de afspraken ben ik best wel principieel maar het gebeurt ook wel eens dat we door omstandigheden uitzonderingen maken. Vaak overleg ik dan met de groep en laat die mee beslissen. Verder ben ik een echte winnaar, behalve de competitiewedstrijden wil ik ook de beker en oefenwedstrijden winnen, dat zit gewoon in me. Ik heb gewoon een hekel aan verliezen. Natuurlijk schiet ik met mijn principes wel eens in mijn eigen voet maar ik merk ook dat de groep zich hierdoor wel realiseert dat ze de gemaakte afspraken moeten volgen en vaak zichzelf daarmee automatisch op scherp zet. Want sta je er een keer niet in doordat je bijvoorbeeld niet kan trainen en het team wint is het de week erop geen garantie dat je weer je basisplek van daarvoor terug krijgt. Meestal laat ik een winnend team ook gewoon staan. Hierdoor bestaat de kans dat niet basisspelers ineens een kans krijgen en ons enorm kunnen verrassen met hun spel en gewoon blijven staan. Maar ik moet ook reëel zijn dat het vaak andersom is omdat je natuurlijk niet tot je eerste keus komt. Deze manier van werken heb ik ook bij mijn vorige clubs gehanteerd, dus kan wel zeggen dat het mij typeert als trainer. Verder probeer ik altijd eerlijk en realistisch te zijn tegen mijn spelers. Ook al is het slecht nieuws. Ik vind dat mijn spelers moeten weten waar ze aan toe zijn zodat er duidelijkheid ontstaat. Dus gewoon de afspraken nakomen anders is er geen basis om met elkaar te werken.”
Uitgaan van een vaste visie of aanpassen aan de omstandigheden?
“In eerste instantie ga ik altijd kijken wat voor vlees ik in de kuip krijg bij een club. Daarnaast vind ik het ook belangrijk welke stijl bij de cultuur van de club past. Voordat ik begin ben ik al aardig op de hoogte omdat ik mijn huiswerk vooraf doe. Daarnaast ben ik wel een trainer die graag dominant wil spelen. Daar past onder andere bij dat ik graag pressie speel en vaak wil afjagen om zo veel mogelijk in balbezit te zijn. Indien mogelijk wil ik met mijn team graag de baas zijn op het veld zijn zodat we het spel kunnen bepalen. Laat de tegenstander maar achter ons aanlopen, kunnen ze ook geen goals scoren.
Dat heeft ook met mijn afkomst als Utrechter te maken. Namelijk durf te voetballen, durf fouten te maken, toon lef en speel geen angsthazen voetbal en ga je niet verstoppen. Het komt natuurlijk ook voor dat we ons moeten aanpassen aan een betere tegenstander. Ik snap heus wel dat het in de praktijk niet vaak voorkomt om 70 % balbezit te hebben. Met andere clubs heb ik ook in competities gespeeld dat we ons vaak moesten aanpassen aan de tegenstander omdat die gewoon veel beter was.
In het begin bij MSV ’19 was het best wel lastig om mijn gedachte over voetbal over te brengen omdat de laatste jaren het eerste team voornamelijk op de counter speelde. Beetje voor beetje is het gelukt om het eruit te krijgen want ik blijf er gewoon steeds op hameren om mijn opvatting overeind te houden bij mijn spelers.”
Wat is dit seizoen de doelstelling van MSV ‘19?
“De insteek van een seizoen moet altijd zijn om kampioen te willen worden, anders kun je wel stoppen met voetbal. In het verloop van het seizoen zie je natuurlijk gauw genoeg of dat haalbaar is. Meedoen om de bovenste plekken is natuurlijk veel leuker. In de grijze middenmoot eindigen of zelfs onderin bungelen vind ik verschrikkelijk. De spanning aan de bovenkant is ook veel leuker als anoniem mee draaien. Dus vooraf zit ik er altijd zo in om te kijken of je kampioen kan worden of eventueel via de nacompetitie kan promoveren.
We hebben nu de 1e helft erop zitten en ik ga niet veel veranderen na de winterstop. Wel wil ik de jeugd kansen gaan geven dit seizoen. Ik heb liever dat ik onervaren jeugdspelers moet afremmen dan dat ik steeds oudere spelers moet motiveren.”
Mooiste seizoen ooit ?
“Dat was het seizoen met CSW (Wilnis) in 2014/2015 waarin we een beslissingswedstrijd om het kampioenschap tegen onze grote rivaal en regiogenoot Argon (Mijdrecht) moesten spelen. In de winterstop stonden we nog acht punten achter op Argon, destijds met Patrick Loenen nog als hoofdtrainer. Na de winterstop begon de tweede seizoenshelft meteen met de 2e wedstrijd tegen Argon. Ik weet het nog goed want het was door barre omstandigheden de enige wedstrijd die toen doorging. Ik geloof dat er 3000 man op deze wedstrijd afkwam en dat we met 3-2 wonnen en onze achterstand terugbrachten op vijf punten. Argon kwam daarna in een dipje terecht en ging punten verspelen. De laatste weken van die competitie was ongelooflijk spannend en op het eind hadden Argon en CSW evenveel punten. Een beslissingswedstrijd moest dus uitmaken wie er dat seizoen kampioen ging worden. Op voorhand was Argon de favoriet omdat het in principe betere spelers in huis had en een grotere selectie had. Daar kwam bij dat wij in die laatste weken alles hadden geven en de pijp bijna leeg was. Wij beseften echter dat we in de beslissingswedstrijd echt alles, maar dan ook alles moesten geven. Een nacompetitie was echt niets geworden voor ons.
Op het veld van Legmeervogels, voor ongeveer 5000 man, stonden we in de finale al na 20 minuten achter met 0-2. Door een blunder van de keeper van Argon kwamen we erg gelukkig nog op een 1-2 tussenstand. Na rust hebben we Argon het mes op de keel gezet en zijn we al die tijd gaan afjagen. Argon kwam niet meer in haar spel en zes minuten voor tijd scoorden we met een schitterende goal de gelijkmaker. In de verlenging scoorde ex Argonaut Vincent van Hellemont zelfs de 3-2. Onze keeper speelde de wedstrijd van zijn leven en was niet te kloppen in die verlenging. Ondanks dat we de laatste tien minuten het met 10 moesten doen bleven we overeind en werden we uiteindelijk kampioen. Om 01:30 uur kwamen in Wilnis aan op het sportpark van CSW en werden we ontvangen met vuurwerk en leek het wel of het hele dorp was uitgelopen. Een geweldige herinnering die nooit meer overtroffen zal worden.”