Het liefste had hij nog ‘gewoon’ tussen die jongens gelopen. Als assistent-trainer is John Lopes Cruz (55) even fanatiek als toen hij als speler van Nieuwenhoorn het middenveld regisseerde. “Als trainer mag je best beleving uitstralen.”

“Ik heb mijn maatje wel gevonden”, zegt Lopes Cruz over de samenwerking met Oscar Biesheuvel. “Ik kende Oscar alleen van jaren geleden toen hij speler was van Hermes-DVS. Maar het klikt tussen ons. Oscar is een voetbaldier, ik ben het. We werken fijn en met respect met elkaar. Als dat niet zo was geweest had ik niet nog een jaar bijgetekend.”
Nieuwenhoorn is in een spannende kampioensrace verwikkeld in de eerste klasse. “Het kan nog alle kanten op”, zegt Lopes Cruz. “Alle topteams gaan nog punten verspelen. Kloetinge en RVVH ook. Tegenstanders geven het ons ook niet cadeau. Ze zakken in en loeren op de counter. Het is een spannende competitie. Het wordt ook steeds weer wat drukker langs de lijn. Dat is ook leuk om te zien.”

Als voetballer speelde hij maar liefst tien seizoenen voor Nieuwenhoorn en in die periode maakte hij faam als centrale middenvelder die altijd voor het resultaat ging en met het gif in zijn donder speelde. Inmiddels is hij als trainer een mooie tweede periode bij de club aan het opbouwen.

“Dit is alweer mijn vijfde jaar”, zegt Lopes Cruz, die destijds als ‘tussenpaus’ fungeerde toen Nieuwenhoorn Steef Buijs ontsloeg. “Marco Jalink heeft dat seizoen toen afgemaakt, maar ik ben gebleven.”

Zo ging dat destijds ook als speler. Toen hij bij Nieuwenhoorn aanmeerde, had Lopes Cruz al een indrukwekkend lijstje clubs achter zijn naam: Germinal, Xerxes, Zwart-Wit’28, Tonegido. “Toevallig clubs die nu niet meer bestaan of zijn opgegaan in een fusie”, constateert met enige ironie. “Toen ik bij Nieuwenhoorn kwam was ik 29 jaar. Ik viel met mijn neus in de boter. Nieuwenhoorn zat midden in de gloriedagen. Promotie naar de hoofdklasse, waar we fantastische wedstrijden speelden. Bij iedere thuiswedstrijd waren er vijftienhonderd mensen. Het hele eiland kwam bij ons kijken.”

Lopes Cruz werd ouder, maar weigerde plaats te maken voor de jonge garde. “Toen ik eenmaal 35 was, werd er gezegd dat het wel mijn laatste seizoen zou zijn. Maar ik had zoiets van: als je betere hebt… Op mijn 39^ste ben ik zelfs nog naar Spijkenisse gegaan en daar heb ik nog drie seizoenen in de eerste klasse gevoetbald. Vervolgens heb ik nog een tijd gespeeld bij Botlek in de vijfde klasse. Ik was 48 toen ik stopte. Zelfs toen twijfelde ik nog, maar ik kreeg een mooie kans om bij de jeugd van Spijkenisse trainer geworden. Later ben ik assistent geworden bij Botlek bij Arjan Vuik, voordat Nieuwenhoorn belde.”

“Als speler had ik het geluk dat ik zelden geblesseerd was. Ik heb één keer een middenvoetsbeentje gebroken, maar daar kwamen ze pas weken later achter. Al die tijd had ik gewoon gespeeld. Zelf voetballen is het mooiste wat er is. Dat zeg ik ook regelmatig tegen de jongens. Als ik dan hoor dat er spelers zijn die op hun dertigste, eenendertigste stoppen… Toen ik zo oud was, had ik nog een carrière van zeventien jaar voor de boeg, haha.”

De rol die hij nu speelt als assistent-trainer is hem op het lijf geschreven, zegt hij. “Ik ben een man van de praktijk. Niet van de theorie. Ik ben jaren geleden begonnen aan TC3. Het was al heel lastig te combineren met mijn gezin, voetballen en het eigen bedrijf dat ik toen had. Die werkstukken waren ook niks voor mij. Ik vind het prima zo, werken in de luwte. Bij Nieuwenhoorn weten ze mijn waarde op de juiste manier te beoordelen.”

Klik op Nieuwenhoorn op het laatste artikel over de club.