“Op woensdagmorgen is Woudestein het domein van de walking footballers van Excelsior. “We zijn weer een ochtend onder de pannen. We drinken iets, spelen een onderling partijtje en keuvelen wat”, aldus Piet de Kramer.

“Taart!” roept één van de deelnemers als hij met een grote doos de kantine komt inlopen. “Van een echte bakker uit Ridderkerk.”

Hij vraagt niet wie wil, elke spelers krijgt een slagroom tompouce van de heerlijkste soort voor zijn neus gezet. “We hebben altijd wat lekkers bij de koffie vooraf”, zegt Piet de Kramer, één van de drijvende krachten achter het walking football bij de Kralingers. “Is het geen taart, dan is wel een lekkere koek.”

Gezelligheid kent geen tijd en hoewel het pas tien uur is rollen de grappen en grollen over tafel. De laatkomers druppelen intussen binnen. Om tien over tien begint trainer Dave, die werkzaam is bij de Excelsior-foundation, zijn troepen enigszins aan te sporen om zich op te maken voor de wekelijkse sessie. “Mannen, wat denken jullie ervan? Zullen we zo naar buiten gaan.”
Piet de Kramer vraagt nog een momentje. Hij heeft belangrijke zaken te bespreken. “We zijn democratisch, niet waar?”
Er is een verzoek vanuit de twintigkoppige spelersgroep om het onderlinge partijtje, dat de hoofdmoot vormt van de wekelijkse sessie, uit te breiden van twee keer twintig minuten naar twee keer een half uur. Niet iedereen is even enthousiast, waarop De Kramer slim een compromis voorstelt dat het ook meteen haalt: voortaan wordt er twee keer 25 minuten gestreden. De Kramer heeft meer dienstmededelingen. Hij heeft een uitnodiging gekregen van stadgenoot Sparta voor een toernooi. Hij heeft alvast een selectie gemaakt van spelers waarvan hij verwacht dat ze wel zin hebben in dat avontuurtje. “Ik kom aan een man of zes.” Als hij vraagt wie er mee wil doen, gaan er maar drie vingers de lucht in. “Dat wordt niks. Ik ga Sparta afzeggen.”
Eenmaal buiten doen de sterspelers van het walking football een korte warming-up, met wat loop- en strekoefeningen. Trainer Dave laat zich tussendoor ontvallen dat hij het leuk vindt de groep te trainen. “Ik werk bij de foundation met kinderen, dit zijn oude kinderen.”

De Kramer had van tevoren al gewaarschuwd geen al te hoge verwachtingen te hebben van het spel dat hij en zijn medespelers op de mat leggen. “We plukken de bal niet meer uit de lucht.” Om eraan toe te voegen dat de bal bij walking football sowieso niet hoger dan de middel mag worden gespeeld. “Stel je er alsjeblieft niet te veel van voor, we hebben drie tachtigers. Ik ben zelf tachtig en we hebben er nog eentje van 81 en eentje die zelfs 84 is. Op onze leeftijd worden je spieren strammer.”
De Kramer zelf doet er in elk geval alles aan om in beweging te blijven. Wie een afspraak met hem wil maken moet rekening houden met het feit dat hij zwemt en tennist naast het voetballen. En ook heeft hij zijn handen vol aan zijn jonge labrador, die regelmatig om een ommetje verlegen zit. “We hebben eerder al drie labradors gehad. Geweldige honden. De vorige is acht jaar geleden overleden. We hebben lang getwijfeld of we weer een puppie wilden. We zijn de jongste niet meer, maar mijn kinderen heb ik gelukkig goede afspraken kunnen maken.”
De Kramer was in zijn jonge jaren een talent bij Excelsior, maar een zware blessure stond een mooie profcarrière in de weg. Tijdens het walking football heeft hij gezelschap van twee oud-profs op leeftijd, Ton Wickel en Bertram Tabbernee. “We hebben lol, heel veel lol”, zegt het Capelse voetbaldier. “Het leven houdt niet op bij zeventig of vijfenzeventig. Het gaat gewoon verder.”

De Kramer vergeet er bij te zeggen dat het leven met veel beweging ook niet stopt na een hartoperatie. Twee jaar geleden onderging hij een pittige ingreep. “Na een paar maanden stond ik hier weer op het veld. Dit is veel te leuk om te missen.”

Klik op Sportclub Excelsior voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Sportclub Excelsior voor meer informatie over de club.