Hij had er na die trap op zijn kuit eigenlijk direct uit moeten gaan, maar wilde zijn team niet in de steek laten. Tien minuten later zakte hij na een kopduel door zijn knie. Misschien niet slim, maar het omschrijft wel de persoon Daan Esser: niet zomaar opgeven. Ook nu niet, op zijn 34e, terwijl hij revalideert van een kruisband blessure.
Bijna vergat hij de interview afspraak, in de laatste week van de zomervakantie. Druk bezig in de sportschool kreeg hij op zijn telefoon plots de herinnering te zien. De sportschool, daar waar hij minstens twee keer per week bivakkeert. Ook bij de fysio is hij wekelijks meerdere keren te vinden. En dat alles voor dat ene doel: sterk terugkomen. ,,En ik moet zeggen dat alles op schema verloopt”, klinkt Esser optimistisch. Vlak nadat de ernst van zijn blessure duidelijk werd was dat wel anders. ,,Toen de arts zei ik mijn voorste kruisband had afgescheurd was ik echt wel even triest. ‘Op dit niveau is het wel over’, dacht ik. Gelukkig duurde dat maar tien seconden. Ik belde mijn broer (Jaap, red) en zei meteen dat ik niet zo wilde eindigen. Revalideren zou ik toch wel moeten, dan kun je beter maar een doel hebben. Ik hoop zeker nog twee seizoenen te voetballen. Daarna? Het zou leuk zijn om binnen de voetballerij actief te blijven. Ik heb er al eens gesprekken over gevoerd met Kloetinge. Mijn TC3-diploma heb ik via het CIOS al op zak.”
Op 17 maart liep Esser de blessure op, 3 mei lag hij op de operatietafel. Na de winterstop hoopt hij echt weer aan te sluiten. ,,In augustus ben ik begonnen met rustig lopen en de speedladder. En met een knieblessure heb ik al ervaring, al was het toen in 2012 wel veel minder erg. Bij mijn rentree stond ik er toen ook gelijk. Bij m’n eerste balcontact tegen Nivo Sparta was het meteen raak. Dat zal nu wel anders zijn vrees ik.”
De blessure maakte zijn werk als gymleraar op een middelbare school zeker niet gemakkelijker. ,,Ook dat kwam er nog bij. Eerst zat ik vier weken thuis, vervolgens heb ik de rest van het schooljaar alleen theorie kunnen geven. En dat terwijl ik mij voordien echt fit voelde. Ik had het gevoel dat ik nog jaren meekon.” Dat alles heeft ook met het huidige niveau te maken waarop eersteklasser Kloetinge speelt. ,,Hadden we nog hoofdklasse gespeeld zoals jaren terug – toen er nog geen tweede en derde divisie was – dan was het lastig geweest om terug te knokken.”
Dat Kloetinge nu eersteklasser is en niet meer tot de beste clubs van Zeeland behoort vindt Esser jammer. ,,Dat doet behoorlijk pijn kan ik je vertellen. Vroeger was het Hoek en Kloetinge. Nu heb je Hoek, Goes, Vlissingen, een tijdje niets, en dan komen wij. Dat gat is ook niet zo snel meer te dichten denk ik.” Wel staat Esser achter de keuze van Kloetinge om als echte vereniging zo hoog mogelijk te acteren. ,,Hier moeten gewoon niet al te gekke dingen gebeuren.”
