Toen een bekende van de familie eind vorig seizoen eens vroeg naar het G-voetbal bij DVO’60, begonnen bij Cindy van Osta de belletjes al te rinkelen. Dat zag de dochter van Piet, clubman in hart en nieren, wel zitten en dus rolt sinds een aantal maanden iedere woensdag en donderdag de bal. “Je krijgt er zoveel liefde voor terug.”
Met een vader bij de club, was er voor Cindy van Osta eigenlijk weinig keuze, lacht ze. “Hij zit niet meer in het bestuur, is eigenlijk gestopt, maar doet meer dan ooit. Ik was drie weken oud, toen kwam ik al bij DVO. Echt hier opgegroeid dus.” Later ook als voetbalster. “Vanaf groep acht, tot een jaar of negentien.” Om vervolgens in de voetsporen te treden van haar vader. “Vervolgens werd ik trainster, kwam ik in jeugdcommissie en nu doe ik de kantine.”

Leuk en dankbaar
Heel misschien is dat allemaal een beetje uit de hand gelopen. “Ik zei altijd: ik ga het niet zo gek maken als mijn vader. Dat is misschien niet helemaal gelukt…” Want zoals gezegd, is Van Osta nu ook betrokken bij het G-team van DVO. “Het was er nog niet, maar we vonden het meteen heel erg leuk. Alleen, wat konden we verwachten?” Op zoek naar spelers, ging ze langs scholen en met succes. “Kinderen waren meteen enthousiast, zo begon het balletje echt te rollen. Begin dit seizoen zijn we van start gegaan.”

Samen met Jicho van Sprundel, oud-speler van de club, verzorgt ze op woensdag en donderdag de trainingen. “We zijn opgesplitst, omdat het anders qua leeftijden een te groot verschil was. We hebben een groep van vier kleintjes en eentje van negen kinderen.” Tussen de tien en twaalf jaar. “Op die leeftijd zijn er maar weinig voetbalteams, dat begint vaak bij de ouderen. Juist daarom is het zo leuk en dankbaar om te doen.” Ze benadrukt het belang nog maar eens. “Op sportgebied wordt deze groep vaak vergeten, door de maatschappij wordt er toch anders naar gekeken. Dat is onterecht.” En Van Osta kan het weten. “Vroeger hielden we met de familie altijd een toernooi en ging ik als klein meisje langs de deuren om lootjes te verkopen, de opbrengsten gingen naar gehandicaptensport, instellingen en scholen.”
Leerzaam
Helemaal nu, weet ze weer precies waarom. “Ze zijn zo dankbaar, maar ook ontzettend fel en fanatiek. Dat is fantastisch om te zien.” En uiteraard het belangrijkste: plezier. “Op woensdagmiddag gaat het er vooral om dat de kinderen bezig zijn met de bal en kennismaken met de sport. Het is lachen, gieren, brullen. Soms liggen ze te stoeien.” Met het fanatisme zit het wel goed, weet de Roosendaalse. “Zeker op donderdag willen ze écht, als ze verliezen, zijn ze niet blij hoor.” Hoewel Van Osta als trainster behoorlijk wat ervaring heeft, was dit wel even wennen, vertelt ze.

“Soms vraag ik ook aan ouders: hij reageert nu zo, wat moet ik doen? Daar leer ik zelf ook alleen maar weer van. Hoe kun je daar het beste mee omgaan?” Maar trainen blijft trainen. “We beginnen altijd met een warming-up, dan doen we iets met passen, afwerken en afpakken. De oefeningen zijn eigenlijk gewoon hetzelfde, maar dan een beetje aangepast.” Wedstrijden worden tot nu toe nog niet gespeeld, maar daar kan snel verandering in komen. “Dat willen we natuurlijk wel graag. Door corona hadden we even een valse start, dus misschien volgend seizoen!” Want als het aan Van Osta ligt, gaan ze hier nog heel lang mee door. “Soms merk je dat ouders heel beschermend zijn, we willen ze graag laten zien hoe leuk het kan zijn om te voetballen!”

Klik op DVO’60 voor het laatste artikel over de club.