Na dertig jaar in een eerste elftal en bijna 650 wedstrijden verder, vindt Barry Perk het aan het einde van het seizoen mooi geweest. De topschutter van vijfdeklasser HSC’28 zet er over een paar weken na een indrukwekkende carrière ‘eindelijk’ een punt achter. “Het is wel een keer goed geweest, hè?”
Zelfspot is de 45-jarige Perk wat dat betreft dan ook niet vreemd. “Het is inderdaad toch een keer tijd om de stoppen.” Waarom nu wel? “Ook vanwege de pijntjes. Twee jaar geleden heb ik met mijn enkel een waarschuwing gehad, lag ik er enkele maanden uit. Die was gewoon versleten.” De spits besloot toch door te voetballen, en niet voor niks. “Ik ben heel trots op die dertig jaar en 650 wedstrijden. Op mijn leeftijd, mag je dan echt in je handjes klappen.” Mede door de situatie thuis. “Met al die verplichtingen, heb ik het toch altijd maar mogen doen. Daar ben ik ze dankbaar voor. Nu kunnen we eens een weekendje weg of verre reizen maken.”
Mooie mijlpaal
Tussen het werken door, lacht de schilder van beroep. “Ook de werkzaamheden met mijn eigen bedrijf worden steeds meer.” Een goed moment om het qua voetballen wat rustiger aan te gaan doen, vertelt de oud-speler van Cluzona en Roosendaal. “Dat roep ik al een jaar of acht, maar dit is wel echt een mooie mijlpaal nu. Met het aantal wedstrijden dat ik heb gespeeld.” Zo rond de winterstop, hakte Perk de knoop voor zichzelf door. “Toen heb ik het die jongens ook verteld, natuurlijk nadat ik het thuis had besproken. Die geloofden mij niet meer, dat zeg je al jaren, riepen ze. Maar nu kan ik tenminste nog lekker fit stoppen.” Al had dat twee jaar geleden dus zomaar anders kunnen zijn. “Er zat slijtage in het bot van mijn enkel. Een operatie was niet nodig, oefeningen doen wel. Zat ik daar op mijn bedrand, rondjes met mijn voet te draaien.” Zitten is iets wat de inwoner van Wouw dit seizoen naar eigen zeggen sowieso iets te veel deed. “Je gaat minder minuten maken en komt meer op de bank. Dat was ik niet gewend. Na een tijdje is dat wel beter te accepteren.” Ook de teller, loopt daardoor nog niet al te hard door. “Ik heb er pas één, maar sta nu ook wat meer ‘op tien’.”
Verenigingsmens
Bij de club waar het als vijfjarige allemaal voor hem begon. “Op mijn vijftiende maakte ik mijn debuut in het eerste van HSC’28. In 2008, toen was ik 28, ging ik naar Roosendaal. Onder Kees de Rooij.” Na vier mooie jaren, vertrok Perk naar Cluzona. Om vervolgens zijn eerdere belofte in te lossen. “Ik had beloofd om hier terug te keren, voor één jaar. Dat zijn er zeven geworden…” En dus, maakte de routinier alles in zijn voetballeven wel zo’n beetje mee. “Gepromoveerd, gedegradeerd, nacompetitie en de Zilveren Schoen gewonnen. Daar ben ik nog steeds trots op.” Spijt, heeft Perk niet van bepaalde dingen. “Ooit ben ik gevraagd door Halsteren, maar ik ben een verenigingsmens, houd van die gezelligheid om me heen. Dus dat kon ik gewoon niet.” Doelpunten maken kon hij wel. Ongeveer 250 in totaal. Eentje steekt er voor hem met kop en schouders bovenuit. “In de wedstrijd tegen Goes, met Roosendaal. Een volley van puntje ’16’. Dat vergeet je niet. Kwam zelfs Gérard de Nooijer, trainer van de tegenstander, een complimentje geven.” Een verdiend complimentje, voor iemand met zijn staat van dienst. “Ik was altijd een balvaste spits, iemand die vaak op de juiste positie stond en redelijk kon koppen. Eigenlijk een soort Luuk de Jong.” Want ook zijn zwaktes, kende Perk maar al te goed. “Was zeker geen man van de actie!”
Niks doen
Trots op wat hij heeft bereikt, maar altijd op zoek naar meer. Zo ook dit seizoen. Met HSC’28 in de vijfde klasse dus. “Voetballend horen we bij de top drie, alleen scorend laten we het een beetje afweten. Toch heb ik het geloof dat we die nacompetitie kunnen halen.” En dat zou alleen maar goed zijn voor de club, zo denkt Perk. “Het is belangrijk om te promoveren, om spelers aan te kunnen trekken en de vereniging omhoog te houden. Er zijn best wat jongens die stoppen, dus dat gaat me wel aan het hart. Straks bestaat HSC’28 honderd jaar en is er geen eerste meer. Dat zou zonde zijn.” Perk blijft dan ook lid. “Mocht er wat zijn, wil ik ‘mijn cluppie’ altijd uit de nood helpen. Maar ik ga eerst proberen een jaartje niks te doen en een beetje wedstrijdjes te kijken.” Voor een lager elftal of 35+, voelt hij zich nog veel te fanatiek. “Dat moet ik eerst nog een beetje laten zakken.” Een nieuwe wereld gaat dan ook voor hem open. “Padel spreekt me aan, al ga ik de humor in de kleedkamer en de spanning op zondag natuurlijk wel missen. Dat is toch een bepaald soort adrenaline.” Iets dat hem dus, in ieder geval jarenlang, fysiek op de been heeft gehouden. “Fit zijn, zit ook in het koppie. Als schilder ben je veel in beweging, dan herstel je snel. Als ik op een kantoor had gezeten, was ik denk ik vaker veel stijver geweest…”
Klik op HSC’28 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op HSC’28 voor meer informatie over de club.
