TERNEUZEN – Hoewel de benen niet meer zo precies zijn en het qua conditie niet meer gaat zoals vroeger, het fanatisme is er bij Ayhan Atmaca (46) nog altijd niet minder om. Wekelijks traint hij nog met Terneuzense Boys 3, waarmee hij op zaterdagen uitkomt in de reserve derde klasse. ‘Dat fanatisme en die wil om elke week te winnen, dat zal nooit weggaan denk ik.’

Hij was vierendertig toen hij besloot om bij Terneuzense Boys een stapje terug te doen. Na zes seizoenen ‘afbouwen’ koos hij ervoor om met een aantal oud-eerste elftalspelers samen te gaan voetballen in het derde elftal. “Dat is geweldig leuk om te doen. We zijn even het derde geweest, daarna werden we het vijfde en sinds dit seizoen zijn we opnieuw het derde elftal. Een administratief ‘foutje’ maakt dat we nu uitkomen in de derde klasse, waar we liever in de vierde klasse hadden gespeeld. Maar het is nu eenmaal zo en dan willen we er met z’n allen ook wel het beste van maken en ook hier proberen de wedstrijden te winnen. Al merk je nu wel dat je soms tegen een groep jonge gasten speelt en dan is het aanpoten.”

Met het derde elftal is er een mix van een zestal jonge spelers, oud-eerste spelers zoals onder andere Marco Faassen, Anrico van Hecke, Robert Rijnberg, Dennis Rijnberg en Ruud Hoogesteger. “Maar ook vrienden die in het verleden bij Philippine actief waren of Chris Wisse, die jarenlang bij Spui heeft gespeeld. Zelf speel ik achterin, zoals ik ook in het verleden in de jeugd bij de Boys, Terneuzen, VCV Zeeland en later bij de senioren van de Boys en HVV’24 gewend ben geweest. Lekker een potje ballen ‘in de zetel’, terwijl ik de mannen voor me vooral het loopwerk laat doen haha. Nee zonder gekheid, ik ben nog steeds verzot op het spelletje en ben blij dat ik nu op mijn leeftijd nog steeds kan voetballen.”

Het is aanpoten tijdens de huidige competitie, waarin ze tegenstanders treffen zoals Kloetinge, vv Steen, GPC Vlissingen, RCS en Patrijzen. “Daar zitten ook derde elftallen bij, maar ook een hoopt tweede elftallen, dat is best een uitdaging om tegen te spelen. En dan merk je soms wel dat je een dagje ouder bent. Maar de onderlinge acceptatie bij ons is groot gelukkig. We hebben allemaal op niveau gespeeld dus kunnen best wat hebben en dat kenmerkt ook wel ons als vriendenteam natuurlijk.”

Hoewel het een pittige klasse is, daar hebben de mannen van Boys 3 toch wel een ambitieuze doelstelling met elkaar neergelegd. “We willen toch proberen om op dit niveau in de middenmoot te eindigen. Dat wordt niet gemakkelijk, maar we zijn allemaal fanatiek en hebben een hekel aan verliezen. Hoewel we er na de wedstrijd misschien nu wat sneller overheen stappen dat we vroeger deden, doen we er alles aan om zoveel mogelijk punten bij elkaar te voetballen. En dan merken we vanzelf aan het eind van de rit wel of dat uiteindelijk voldoende blijkt te zijn.”

Waar hij nu, twaalf jaar na zijn stapje terug, nog altijd actief op het veld staat als voetballer, ziet hij niet direct een trainer in hem schuilgaan of een andere rol binnen de club. “Nee, dat ambieer ik totaal niet. Soms zie je dat jongens nadat ze afzwaaien het trainersvak inrollen. Zelf heb ik die drang niet. Laat mij maar lekker zelf voetballen zolang de benen en de rest van het lijf het toelaten. Als ik merk dat het niet meer gaat, dan stop ik ermee en ga ik lekker wat anders doen. Voor nu is het prima zoals het gaat en daarmee prijs ik me gelukkig.”

Klik op Terneuzense Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Terneuzense Boys voor meer informatie over de club.